Dochter van 15 groeit dicht
Met leed in mijn ogen zie ik dat mijn dochter dichtgroeit. Ze is net zo groot als ik maar ze is veel steviger. Ik denk dat ze zeker 15 kg overgewicht heeft. Gewicht dat ze niet zou hebben als ze zich niet zo volstopte bedoel ik. Ze mag zijn zoals ze is (en dat is een struise meid) maar ze gaat nu écht de verkeerde kant op. En draagt haar kleding ook niet handig waardoor ze nog dikker lijkt. Omdat ik zelf mijn frustraties kan weg eten, en dus weet waar ze mee struggelt, haal ik geen snoepgoed in huis maar nu haalt ze het zelf. Ze schaamt zich daar duidelijk over want toen ik laatst bij haar aanklopte, zei ze dat ik even moest wachten, waarna ik (bijna grappig als ik me niet zo'n zorgen maakte) hard geknisper hoorde van een chipszak die werd weggefrommeld. Later zag ik die zaak dus idd opgevouwen liggen.
Erover praten wil ze niet. Ik heb dat al op diverse manieren geprobeerd. Ze wordt óf heel verdrietig (want ze vindt het zelf overduidelijk niet leuk dat ze steeds meer aankomt) óf kapt alles af. Aan sport heeft ze een bloedhekel.
Van een diëtist wil ze niet horen. Feitelijk is diëten ook niet nodig: ze hoeft alleen maar dat snoepen te laten.
Wat kan ik voor haar doen?? Wat kan ik zeggen?
Vervelend
Heb je enig idee waar die frustraties vandaan komen waardoor ze gaat snoepen?
Herken dat
Mijn oudste dochter heeft de aanleg om aan te komen helaas van mij geërfd, als puber kon ze het ook niet laten om evengoed veel te snoepen en snaaien. Dat was een onderdeel van het ontstaan van een zwijnenstal in haar kamer. Overal zakken en restjes. In het kader van liever de vrede bewaren dan altijd gedoe, heb ik dat losgelaten. Tot haar 16de lagen we teveel met elkaar overhoop, dus ik ben prioriteiten gaan stellen in wat écht moest en wat ze dan maar zelf moest bepalen. Uiteindelijk is het 'dichtgroeien' wel meegevallen, maar net als ik zal ze er altijd haar best voor moeten blijven doen. Ze is nu 27 en opnieuw wat steviger dan fraai is, dat beseft ze ook. Ze wimpelt het nu weg met dat het er zo af is als ze even haar best doet. Zo werkt dat bij mij ook, dus ik weet dat dat geen onzin is.
Ik heb ook een dochter die juist veel moet eten om het gewicht redelijk te houden. Maar die dochter vindt dat zelf helemaal niet leuk. Soms is het jaloersmakend hoeveel ze kan verstouwen zonder aan te komen, maar voor haar is dat juist een frustratie.
Beweegt je dochter wel genoeg?
Nee
Nee, ze beweegt niet echt. Ze heeft er een hekel aan.
Haar kamer is ook een zwijnenstal idd. En ze verandert ineens in een echte puber. Wijst me af. Terwijl het altijd zo'n enorme knuffel was. Voor het eerst in mijn leven heb ik vandaag tegen haar geschreeuwd en zij tegen mij.
Ik weet niet of er iets met haar is. Zij zegt (toen ze nog tegen me sprak) dat ze een gewone puber is.
afwijzen
Misschien voelt zij zich ook afgewezen door jou, omdat je telkens opnieuw over haar gewicht en uiterlijk begint? Ook al bedoel je het niet zo, het is niet fijn om telkens opnieuw daarmee geconfronteerd te worden. Of, zoals ik ooit een dikke vrouw hoorde zeggen: "Ik heb zelf een spiegel, maar toch wijzen mensen me steeds op mijn uiterlijk."
Hoe meer je er aan trekt, hoe harder ze zich zal terugtrekken en haar emoties zal wegvreten.
Iets anders doen
Kun je niet beter weer zelf (beperkt) lekkers halen, dan gaat ze wellicht niet meer zelf zakken vol leegeten?
En onderneem samen wat meer. Shoppen is ook bewegen. Of loop samen naar de supermarkt en kies samen het eten uit.
Bespreek het weinig
Ik praat er juist bijna niet over. Dit is nu een jaar aan de gang en ik denk dat ik het maar 2x heb benoemd. Maar ze is niet dom natuurlijk, ze ziet en voelt zichzelf ook wel groeien. Ik hoef dat dus ook niet te zeggen. Haar vader benoemt het wel en dan geeft ze huilend aan dat ze daar onzeker van wordt. Ze woont de helft van de week bij hem. Overigens gaat dat heel goed hoor (voor mensen denken dat het daarvan komt).
Een schrikbeeld is haar nicht en diens naam die echt obese zijn. Met als oma van vaders kant. Het zit helaas wel in haar genen...
Je wilt dat toch niet voor je kind 😢
Mijn tante
was vroeger ook wat je nu obees noemt. Ik schrok daarom best toen ik haar vorig jaar terug zag, vele jaren na de laatste keer. Wat een klein iel vrouwtje opeens! Grappig genoeg gaf ze een naar mijn gevoel toch klein steekje onder water over hoe ik eruit zag, toen ik een opmerking maakte over haar voor mij nieuwe verschijning. Ik denk dat ze niet eens door had, dat dat wat kattig over kwam. Inmiddels is er het een en ander aan mijn gewicht en buitenkant veranderd dus ik ben benieuwd of haar dat óók op zal vallen als ik haar weer zie over een maand. Dit gaat dus om mijn tante, mijn moeder moet er ook op letten, wij de dochters ook, maar niemand van ons is ooit zo als tante geworden.
Ik zou wat je dochter betreft inderdaad niet te vaak haar gewicht benoemen en haar troosten als ze teveel om haar oren heeft gekregen bij haar vader. Als jullie nog met elkaar kunnen praten (met man dus) zou ik het hier wel over hebben.
Niet blijven benoemen
Bij ons is een deel van de familie (tegen) obees (aan). Ons nichtje van 14 is altijd dik geweest, en wordt door de ouders (beide jojo’end tussen zwaar en dik) kort gehouden qua snoepen. Via mijn eigen dochter hoor ik wat nichtje uit het zicht van haar ouders naar binnen werkt, maar ik houd dat voor mezelf.
Bij mijn nichtje maakt het dus niets uit hoe vaak je het benoemt. Als kleuter ging ze al ‘s nachts op zoek naar snoep, terwijl het voor kleuters natuurlijk heel normaal is om een snoepbeleid te hebben. Inmiddels heeft ze ook een gesprek met de huisarts gehad, dus op een gegeven moment wordt het een beetje eigen verantwoordelijkheid. Je moet ook niet willen dat je kind alleen haar gewicht wordt.
Overigens is mijn dikke tante van vroeger nooit dicht gegroeid. Die woog op haar 40e 85 bij 1.60 m, en nu nog steeds, 20 jaar later. Dat zullen niet veel vrouwen haar nadoen, zo stabiel blijven.
Wel blijven benoemen
Je helpt niemand met zwijgen.
Iemand die te veel eet weet dat pas zeker als de kilo’s eenmaal zichtbaar zijn. Het eetgedrag zelf benoemen en haar erop aanspreken is volgens mij onderdeel van de opvoeding.
Ik ben ervan overtuigd dat het verschil tussen slanke gezinnen/familie’s en obese gezinnen/familie’s niet in de genen zit, maar in het feit dat slanke mensen wel op elkaar en elkaars eetgedrag letten.
Het benoemen dus. Hou eens op met eten. Zo heb je wel genoeg gehad. Neem de helft, je kan later bij nemen als het helemaal moet. Eet niet zo snel. Etc.
Ik zou met dochter en vader samen overleggen en aan haar voor leggen wat jullie kunnen doen om haar te helpen.
Miriam
' Ik ben ervan overtuigd dat het verschil tussen slanke gezinnen/familie’s en obese gezinnen/familie’s niet in de genen zit, maar in het feit dat slanke mensen wel op elkaar en elkaars eetgedrag letten.
Het benoemen dus. Hou eens op met eten. Zo heb je wel genoeg gehad. Neem de helft, je kan later bij nemen als het helemaal moet. Eet niet zo snel. Etc.'
Nou nee niet mee eens. Het moet gewoon in de genen zitten. Mijn zonen zijn net zo lang en dun als hun vader en wij letten totaal niet op wat ze eten. Eentje is 17 en werkt sinds kort ( fysiek) vier dg per week en we sporen hem aan om nogeer te eten. Zo zie ik ook dikke ouders die al jong dikke kinderen hebben maar ik zie ze niet de hele dag eten.
Ik denk wel eens dat het ligt aan hoe je om gaat met zenuwen en tegenslag. Krijg je dan geen hap door je keel ( ons hele gezin) of eet je dan juist meer dan anders ( chocola ofzo).
Vlak genen niet uit!
Overigens
Is mijn man sinds zijn 35 ste aan het aankomen. Zijn broer is vijf jaar geleden begonnen met hardlopen en die is weer superslsnk geworden
Nee
Als je het gaat blijven benoemen gaat het niet weg. Dat werkt alleen stiekem gedrag en een slecht zelfbeeld in de hand. Mijn zus liep al bij een diëtiste toen ze 8 jaar oud was, als enige zware binnen een slank gezin. Het was echt niet zo dat de rest allemaal zo vreselijk gezond at, maar bij mijn zus zette het aan. Mijn nichtje doet niet anders dan slanke vriendinnen, al kan ze wel enorme porties eten en heeft ze nooit een vol gevoel. Denk je echt dat ze er beter van wordt als ze bij elke maaltijd hoort dat het wel wat minder kan?
Vragen zonder oordeel
Ik zou vragen of er iets is waar ze hulp bij nodig heeft, omdat jij het eten als signaal ziet dat ze zich niet helemaal lekker voelt.
Ze weet van zichzelf echt wel dat ze steeds dikker wordt, maar ze heeft waarschijnlijk niet de mogelijkheid om het zelf om te draaien. En als dat heel gemakkelijk zou zijn, zou niet een groot deel van Nederland overgewicht hebben.
wel iets doen maar subtiel
Kan je niet proberen haar op een subtiele manier bij het eten te betrekken? Dus samen naar de supermarkt om boodschappen te halen voor een gezonde maaltijd, op zoek naar relatief gezond snoepgoed enz? Sowieso meer ondernemen samen, bijvoorbeeld samen een keer buiten de deur lunchen, stukje wandelen of fietsen, samen koken, winkelen?
En zit sporten er echt niet in? Ook niet als je samen gaat? Heb je thuis geen mogelijkheid tot beweging (geen mogelijkheid tot bv aanschaffen vam een loopbamd o.i.d.)?
Het eerste doel
is er voor zorgen dat ze het gevoel krijgt dat ze bij je terecht kan en dat ze zich voor jou niet hoeft te schamen. Niet door te zeggen "je hoeft te niet te schamen hoor" maar door er gewoon te zijn, door niet te oordelen.
Dat is nogal een heftige stelling Miriam
"Ik ben ervan overtuigd dat het verschil tussen slanke gezinnen/familie’s en obese gezinnen/familie’s niet in de genen zit, maar in het feit dat slanke mensen wel op elkaar en elkaars eetgedrag letten."
Hiermee zeg je dus dat alle dikke families dik zijn doordat ze gewoon niet goed op elkaar letten? Nee, echt niet mee eens. In ons gezin van 7 was alleen mijn oudste zus iets mollig, en zij kreeg nog wel het meeste commentaar over haar gewicht en over hoeveel ze at. Ik kon zonder overdrijven het dubbele eten zonder aan te komen maar zij moest echt opletten.
Een stelling als deze brengt dikke mensen alleen maar nog meer in onzekerheid. "Zie je nou, die slanke mensen lukt het wel en ons niet." Nee die slanke mensen zijn gewoon (meestal) gezegend met slanke genen. Wil niet zeggen dat je met 'dikke' genen niet slank kunt zijn (dus je genen moeten geen excuus zijn om maar jezelf vol te eten), je moet er gewoon veel harder je best voor doen. Het is niet eerlijk verdeeld.
Goed voorbeeld
doet goed volgen. Zorg dat er dingen zijn die haar een vol gevoel geven, maar niet zo slecht zijn.
Je geeft aan dat jij ook frustraties wegeet. Praat daarover met haar maar dan niet als haar probleem, maar het jouwe. Laat haar merken dat jij haar echt begrijpt en dat jij ook hebt geleerd dat het wegeten van emotie/frustratie niet helpt. Op zoek gaan naar waar het gevoel vandaan komt helpt veel beter.
Misschien is het een idee om samen te gaan zoeken naar veranderingen die jullie kunnen maken, waar zij zich beter door voelt. Ga daarnaast samen bewegen. Lekker wandelen, of fiets om samen iets te doen.
Het is zo jammer als zij het verkeerde gedrag blijft volhouden.
Dat ze niet naar een dietist wil, begrijp ik ook wel. Dat gaat ze pas doen op het moment dat ze zelf werkelijk inziet dat ze een probleem heeft. Daarbij heeft een dietist geen zin, als ze werkelijk eet uit emotie. Ze zal dan eerst moeten gaan werken aan het op andere manier verwerken van haar emotie. Iemand om mee te praten. Maak haar anders attent op de mogelijkheden die ze op school hebben.
Het laatste wat jij wil is dat zij haar slechte gedrag nog verder gaat verstoppen voor jou. Probeer dat dus niet te veroordelen, maar juist samen met haar op zoek te gaan naar een oplossing.
Eetlust is genetisch
Dik of dun zijn is echt alleen maar een kwestie van de hoeveelheid ingenomen calorieën ten opzichte van de hoeveelheid verbruikte calorieën.
Het kan best lijken dat de één alles kan eten zonder aan te komen terwijl bij de ander de kilo's aanvliegen op twee crackers, maar die eerste beweegt dan toch meer en eet niet meer dan je ziet of hij zelf aangeeft terwijl de tweede ongemerkt toch meer eet dan hij door heeft of laat blijken. Of uit onwetendheid calorierijker eet dan hij door heeft. Mensen kunnen echt een heel ander beeld van hun eetpatroon hebben dan ze denken, of er een andere standaard op na houden. Als twee mensen allebei één keer per week friet eten, maar de één ovenfriet i.p.v. aardappels bij het avondeten en daarvan dan nog maar een bescheiden portie naast de groente en de ander een grote zak van de friettent neemt als snack tussen de maaltijden in is er een significant verschil in calorie-inname.
Je eetlust kan denk ik genetisch bepaald zijn. Mijn broer en ik zijn net zulke vreetzakken als onze vader, wij kunnen/konden allemaal makkelijk de 100 kilo aantikken als we niet opletten. Mijn moeder zal zeggen dat ze alles kan eten zonder aan te komen, maar die heeft ook gewoon niet zoveel trek. En die vindt toch zelf dat ze gewoon eet, terwijl ik vind dat ze maar kleine bordjes opschept en het bij een halve appelflap houdt, of één klein handje nootjes in plaats van het hele bakje.
Waarom ik nu geen 99 kilo meer weeg is omdat ik vijf keer per week intensief sport, sowieso veel beweeg en beduidend minder eet dan voorheen. Nu hoor ik vaak dat mensen denken dat ik alles kan eten zonder aan te komen, want ik zit rustig twee appelflappen en een reep chocola weg te werken. Maar dat doe ik niet meer zo vaak als eerst en soms sla ik dan een maaltijd over omdat ik daar nog vol van zit. Ze zien wel die appelflappen en chocola, maar niet dat ik daarna me twee uur in het zweet werk en de prak oversla. Allemaal perceptie dus. Die collega die luncht met twee crackertjes hüttenkäse met komkommer kan echt geen 140 kilo wegen als haar ontbijt en avondeten van dezelfde orde zijn en geen tussendoortjes neemt, da's natuurkundig gewoon niet mogelijk. En nee, zij is niet één van die uitzonderlijke gevallen dat ze door medicatie aankomt.
Hoe je met een kwetsbare tiener die dichtgroeit om moet gaan weet ik niet, dat zal spitsroeden lopen zijn. Je wil haar zelfbeeld niet negatief beïnvloeden maar er maar niks mee proberen te doen uit die angst waardoor ze verder aankomt (en ze zelf ook wel weet dat ze niet slank is) lijkt me ook niet bijdragen. Als ik naar mezelf kijk denk ik dat het aanbod van lekkers thuis het extra snoepen niet echt zou verminderen, je went snel aan volstouwen, je kan met moeite enigszins wennen aan matigen. Daar zou ik toch op proberen aan te sturen.
Gisteren op een feestje beweerde een slank persoon nog dat dikke mensen gewoon minder moeten eten. Daar heeft ze op zich gelijk in, maar ze heeft geen idee hoe moeilijk dat is. Want als het zo simpel was zouden alle dikke mensen dat 'gewoon' wel even doen, want bijna niemand vind het prettig om dik te zijn.
skik
Praten
Hier thuis uiteraard gesproken over gezond eten en we eten ook gezond. Het voorkomen van overgewicht is ook wel eens aan de orde geweest. Waarom je niet gaat lijnen, hoe je je leven daarmee bezig kunt zijn en alleen maar aankomen. Begin er niet aan.
Verder heb ik hier vooral moeite gedaan om het er juist niet over te hebben omdat het op school en elders juist zo vaak een ongeschikt onderwerp is.
We hebben geen weegschaal.
En die tekst kregen ze ook mee. Niet mee bemoeien. Dat hebben wij niet nodig. We eten al gezond. Van teveel bezig zijn met gewicht krijg je juist overgewicht en het is een risico op eetstoornissen.
En ik heb dochter uitgelegd dat ze aanleg heeft voor een maatje groter, net als haar grootmoeders, dat is te verwachten.
Tot nu toe is ze mooi uitgegroeid. Gewogen bij de therapeut die niets wist van mijn ban zat ze midden in het groen van de bmi.
Dikke mensen, dikke kinderen...
Iemand hierboven riep dat het ‘wel genetisch’ moet zijn, omdat je vaak ziet dat dikke mensen ook dikke kinderen hebben, en slanke mensen slanke kinderen...
Ik ga niet ontkennen dat er iets puur lichamelijks genetisch is qua stofwisseling, verbranding etc (nature) maar vlak niet uit wat eetgewoontes (nurture) er mee te maken hebben. (Te) veel eten, eten als troost, ongezonde keuzes,...het zijn ook allemaal dingen die je als klein kind al meekrijgt van je ouders.
Ik ken best wat stevige/ dikke mensen die bijzondere ideeën hebben over eten. Vooral over wat gezond is, en wat niet. Maar ook over sociale druk ‘het is niet netjes om een gebakje te weigeren’. Over ‘mogen zondigen’ als je zielig of ziekjes bent. En ik denk dat je als ouder onbewust dat soort ideeen ook overdraagt op je kinderen.
Ik zeg overigens niet dat bovenstaande voor TS geldt, en snap snap echt dat ze in een lastig parket zit met haar dichtgroeiende puber. Maar ik zou het ( net als Miriam) ontzettend lastig vinden om een laissez-faire benadering te kiezen en mijn mond te houden. Het is niet gezond. Overgewicht is druk bezig gezondheidsprobleem nr 1 te worden in de westerse wereld. Ik zou er alles aan willen doen om mijn kind uit die gevarenzone te houden. Niet lijdzaam toekijken hoe haar BMI richting de rode zone gaat.
Zouden jullie met een drugs- of alcoholprobleem of game-verslaving dezelfde benadering kiezen?
Ingrid
Het zou eens tijd worden
Jackie "Hiermee zeg je dus dat alle dikke families dik zijn doordat ze gewoon niet goed op elkaar letten?"
Dat bedoel ik niet te zeggen, maar ik begrijp dat het daarop lijkt.
De crux is misschien wel juist dat ze ook op elkaar letten. Ze eten net zoveel, groeien net zo hard, hebben net zulke wangen, net zulke billen, hetzelfde beeld over wat gezond of genoeg is en wat te veel of genoeg is.
Overigens is wat ik beweer niet mijn vondst en helemaal niet uniek. Dat disgenoten elkaar heftig beïnvloeden in hun eetgedrag is een bekend fenomeen.
Het niet benoemen uit angst voor stigmatisering vind ik het gekste wat je kunt doen. Dat kind is niet stom. Het niet benoemen is stigmatiserender dan er gewoon over praten.
Kind heeft een coach nodig die meehelpt om goed eetgedrag te vinden. Vader en moeder kunnen samen die coach zijn.
Ingrid "Zouden jullie met een drugs- of alcoholprobleem of game-verslaving dezelfde benadering kiezen?"
Nou precies.
De mythe dat kinderen moeten leren roken en drinken en dat dus beter onder ouderlijk toezicht kunnen doen om matigheid te leren, is ook al lang doorgeprikt.
Het lijkt me tijd worden dat datzelfde gebeurt met eten.
Wondermiddel
Het is niet voor niets zo'n probleem. Er zijn blijkbaar geen makkelijke oplossingen, of DE oplossing om overgewicht te lijf te gaan.
Al zouden we dat graag willen.
Miriam
"Het niet benoemen uit angst voor stigmatisering vind ik het gekste wat je kunt doen. Dat kind is niet stom. Het niet benoemen is stigmatiserender dan er gewoon over praten"
Ik ben er niet voor om het helemaal niet te benoemen en vind ook niet dat het benoemen leidt tot stigmatiseren. Met benoemen bedoel ik dan dus bij je kind aangeven dat je ziet dat hij/zij veel eet. Dat kan je best doen op gepaste wijze, ik zou dat zelf subtiel doen. Maar een stelling over dat slanke families slank zijn omdat het hen wél lukt om op elkaar te letten zou mij, als ik dik zou zijn, niet fijner doen voelen. Tuurlijk heb je gelijk en beinvloeden disgenoten elkaar in eetgedrag en heeft je familie een heel groot aandeel in je eetpatroon, maar dat geldt niet voor iedereen en altijd, de invloed van genen kunnen we toch niet zomaar wegwuiven? Er zijn nou eenmaal een hoop dikke mensen in slanke families en slanke mensen in dikke families. (Als je bedoelt dat eetgewoontes en wat als 'normaal' wordt geacht in families van grótere invloed is dan de genen van iemand bij het wel of niet krijgen van overgewicht, kan je wel gelijk hebben denk ik.)
Gewoonte
Jackie " Maar een stelling over dat slanke families slank zijn omdat het hen wél lukt om op elkaar te letten zou mij, als ik dik zou zijn, niet fijner doen voelen. "
Het gaat niet over lukken of kunnen, het gaat over doen.
Een andere cultuur van elkaar aanspreken op eetgedrag en dan vooral als het over veel of snel of vet of zoet of een combinatie van dat alles is.
Jackie "de invloed van genen kunnen we toch niet zomaar wegwuiven?"
Meestal wel. Maar daar gaat het hier niet over.
Vader spreekt kind wel aan, moeder niet. Moeder doet er goed aan kind wel aan te spreken. Natuurlijk niet verwijtend, maar toch.
Het overgewicht van kind verdwijnt niet door erover te zwijgen.
Kind heeft hulp, steun, aanmoediging en aanwijzing nodig. En misschien ook wel afleiding.
Voorlichting en keuzevrijheid
Net als met alcohol en roken, gamen en drugs kan teveel eten (dwz meer eten dan je verbrandt, ofwel minder verbranden dan dat je eet) zowel een slechte gewoonte zijn, als een verslaving. De grens daartussen is soms vrij diffuus en er is sprake van een glijdende schaal. Ik denk dat je als ouder altijd de taak houdt om kinderen goed te informeren. Daar komt bij dat je als ouders verantwoordelijk bent voor de gezondheid van je kind. Obesitas is een ziekte.
Ik zou mijn kind uitleggen dat ik me zorgen maakt. Dat ze zichzelf nu ziek aan het maken is en dat ik dat onmogelijk goed kan vinden. Als je kind niet met je wil praten, zoals bij TS, kan het helpen om daar hulp bij te zoeken. Ik zou mijn kind meenemen naar de huisarts (bij voorkeur samen met vader) en om advies vragen. Dat hoeft niet van een diëtist te komen, maar kan ook van een psycholoog komen, een systeemtherapeut of een fysiotherapeut.
Ze wil niet naar een diëtist, ze wil er niet over praten. Maar ze is ook 15. Je kunt als ouders nog de regie nemen als dat nodig is. Al zeg je maar dat je zelf hulp hierbij wilt, zodat je het goede doet. Als ouders moet je niet altijd doen wat je kind wilt. Je moet doen wat in het belang is van je kind.
maar
hoe neem je een kind van 15 mee naar de huisarts als het niet wil? Je kan het niet meer optillen.. En ik snap ook wel dat het supergenant is om dit (weliswaar met een ouder erbij) te bespreken met de huisarts en dat het kind gaat steigeren.
Eens met Lavell verder om het er wel over te hebben. Maar het is wel lastig denk ik.
Misschien kan de moeder ook vragen of ze samen met dochter op de gezonde tour wil gaan?
En mannen die dikker worden: na een bepaalde leeftijd moet je eigenlijk minder eten om je gewicht te behouden. Dus als je dan gaat sporten kan dit ook werken dat je afvalt. Je kan ook minder eten.
optillen
"Hoe neem je een kind van 15 mee naar de huisarts als het niet wil? Je kan het niet meer optillen."
Nou, zoals je een kind van 15 naar de tandarts stuurt. Gewoon een afspraak maken en zeggen dat ze moet gaan.
En ja, het is lastig, want het is namelijk een probleem. Maar wel een probleem om aan te pakken en niet om te laten verergeren. Het is ook geen puberprobleem dat wel weer voorbij waait, maar een moderne mensen-probleem. Je kunt een 15-jarige duidelijk maken dat jij je verantwoordelijk voelt (en ook bent) voor haar gezondheid. Jij kunt het niet voor haar oplossen en je merkt dat je haar ook niet goed kan helpen en haar vader ook niet.
En samen gaan is een optie die mijn voorkeur zou hebben, maar als kind liever alleen gaat, is dat natuurlijk prima.
Samen op de gezonde tour gaan kan een goed manier zijn. Sterker, ik vind dat je als ouders natuurlijk het goede voorbeeld moet geven en let op wat er op tafel komt. Maar ik zou echt willen weten hoe ik mijn kind het best kan helpen. Ik zou daar hulp bij vragen. Het is namelijk heel simpel: je moet meer verbranden dan opnemen, of minder opnemen dan dat je verbrandt. Maar om daartoe te komen kost moeite en is vaak complexer dan je zou vermoeden.
Gezond eten
Het beste is om je goed te informeren over gezond eten. Is een kookclub misschien een idee? Misschien wel voor moeder en dochter?
Lekker eten kan ook je smaak wat veranderen. En je wat handiger maken om snel iets gezond en lekkers te maken.
Voordelen
http://www.womenshealthmag.nl/Health/redenen-om-gezonder-te-eten
Gezond en lekker eten heeft veel voordelen.
Daarnaast denk ik dat als je lichaam genoeg vervangende en opbouwende stoffen inneemt, in plaats van loze calorien, dat je ook minder last van blijvende trek hebt. Je lichaam is al verzadigd.
Je kunt suiker ook eerst vervangen door honing en rietsuiker. Cold Turkey zonder suiker lijkt me minder handig. Hoe gelijkmatiger hoe beter.
We hebben hier ook ineens lekkere trek. Het is herfstvakantie en we zijn wat later op. Gelukkig heeft dochter nog zin om even van alles wat te snijden. Dan maak ik er een gevulde macaroni van. Hebben we vandaag, en morgen en lekker gevulde hartige hap.
Suiker
AnneJ, cold turkey zonder suiker is voor mij juist de meest makkelijke manier.
Hoewel het in de praktijk niet helemaal lukt het volledig te skippen. Maar dat heeft puur praktische redenen, voor mij niet smaaktechnisch.
Vooral met (kieskeurige) pubers in huis en een heel druk leven geen doen om alle producten altijd suikervrij te kopen. Eigenlijk wel jammer maarja suiker wordt overal onnodig in geplempt.
En dochter (met ook wel wat lijn issues) heb ik ook weleens meegekregen om een poos geen suiker te eten. Toen hield ze zich daar ook eigenlijk makkelijk aan. Alleen is ze toch weer begonnen met snoepen helaas.
Ik bijna niet meer, al blijf ik het soms sociaal lastig vinden alles af te slaan. Maar ook dan heeft het niet met mijn smaak te maken.
Ik eet denk ik 95% minder suiker dan vroeger.
(en ga ik toch voor de bijl, meestal dan om sociale redenen, komt de zin in suiker meteen weer terug en heb ik weer de neiging te gaan snoepen)
