Het opvoeden van pubers gaat dat vanzelf?

Jawel, redelijk vanzelf

Als je probeert je te verplaatsen in een puber, scheelt dat al heel veel. Gastvrij proberen te zijn voor vrienden; mee-eten, overnachten. Bij troep samen opruimen, solidariteit.

Verder zijn er bepaalde dingen waarin ik duidelijk wilde zijn.
Wat hier o.a. speelde:
Alcohol ja/nee;
Tot hoe laat computeren (ivm nachtrust; tot het laatste moment online houdt iemand vaak langer alert dan gewenst, teveel prikkels om goed te kunnen slapen),
uitgaan - hoe laat en met wie (van mij mocht het met 16 maar eenmaal per maand; en dan was het wel meteen tot 's morgens vroeg met een hele groep, samen uit samen thuis.

Wat ik moeizaam vond, was harde muziek. Maar ja, dat ligt aan mij, ik ben daarin wat overgevoelig. Snap best dat muziek een enorme uitlaatklep kan zijn, iets waarin je je gevoel compleet kunt uiten.

Pubers

Eigenlijk zijn mijn pubers met autisme best braaf. Mijn probleem is meer dat bij elke nieuwigheid ik zelf in de benen moet.
Wil zoon eindelijk weer naar een sport ben ik zelf even niet in de benen. Gelukkig heb ik familie die ook weleens wat voor ons oplossen.
Harde muziek en drukke feestjes heeft hier niet de voorkeur. En op de electrische gitaar van zoon zit een koptelefoon, jammer want ik hoor hem ook graag spelen.
Gaat ie een keer uit belt hij braaf wanneer hij weggaat en wanneer hij weer thuis komt. Dat samen bellen is zo vergroeid.
Dat pubergetoeter met foute woorden is hier wel een constante zorg. Zoals die met elkaar omgaan dat wil ik hier gewoon niet hebben en dat begrijpt zoon wel maar kan het nog niet omzetten in daden. En soms is het gewoon grappig.
Ik heb ergens wel de zorg dat het gedoe nog wel komt. Ze waren nou eenmaal in een hoop opzichten later met zaken, dus ik lees hier graag mee.

Ouders die een kijkje nemen in de disco

hahaha! Nee, ouders zijn mensen van een andere planeet, die komen niet in het puberterritorium (bv school, of de tienerdisco).

Pubers bij jou in huis, da's wat anders, die mogen daar alles Maar dat jij een kijkje gaat nemen in de disco - kom nou zeg!

Jaja, dat duurt lang, ook al is de kloof niet meer zo als vroeger. Binnenkort is er op de uni een open dag voor studenten plus ouders. Onder elkaar hadden ze erover gemopperd. Prima dat die ouders komen zien waar wij onze dagen doorbrengen, maar dat we met hen samen hier gaan rondlopen - weird! Maar oke, oke...

Beslissen wat mag wel en niet..

vind ik inderdaad lastig,(latrelatie) ik bespreek het soms wel met mijn vriend maar hij is niet haar vader, dus dat voelt toch anders. Bovendien ziet hij nooit beren op de weg en ik vaker wel dan niet.Ik heb bij wijze van spreken altijd mijn jachtgeweer bij me voor als ik die beer tegenkom ☺ Dus dat botst ook nog wel eens. Net als bij jou Kaaskopje, dat heb je natuurlijk ook bij ouders die wel samen zijn.
Waar ik me ook werkelijk dood aan erger is dat mijn dochter de hele dag met haar neus achter die laptop zit. Op de bank, in haar kamer.Ik zie haar dan nauwelijks. Ik heb nog steeds geen goed oplossing hiervoor gevonden (goede oplossing voor mij dan).
Zolang ze ook maar genoeg vrienden ziet en sociaal bezig is zeg maar ,het goed gaat op school, probeer ik me in te houden over die laptop. Hij gaat uit om half 10 en ik doe het modem uit als ik naar bed ga.
En ik blijf zeggen dat als ik een kijkje wil nemen in de disco ik ook doe wat ik wil, maar volgens de vriendinnen doet geen enkele ouder dat ). ja, die kennen we ook. Maar misschien ben ik ook wel een uitzondering..
Ik weet verder ook wel dat het mijn eigen probleem is dat ik nog steeds eraan moet wennen dat ze zo snel groot is geworden..en dat ik daar zelf mee moet dealen (ook een irritant woord?)

Nee!

Ik was zelf een hele brave puber (in vergelijking met mijn zonen). Dus weet ik soms niet hoe ik moet reageren als mijn zonen (soms erge) domme dingen doen.
Gelukkig kom ik er met OO meestal wel uit.
Maar ik blijf het moeilijk vinden. Soms reageer ik heel impulsief en dan denk ik achteraf dat ik anders had moeten reageren, maar dan is het kwaad al geschiedt... Gelukkig kan ik goed sorry zeggen ))

Leersproces voor mij

Nee, vanzelf gaat het zeker niet, het blijft een heel leerproces(voor mij wel te verstaan).

Dochter was als kind altijd voorbeeldig. Het was daarom wel even wennen toen ze ging puberen en er toch wat andere trekjes inslopen. Waar ik het meeste moeite mee had/heb is het niet geïnteresseerde overkomen naar haar omgeving, lees ouders. Ik heb me heel vaak in moeten houden als ze onder het eten naar de andere kant zat te staren en ons met een arrogante blik aankeek als je haar iets vroeg. Haar er op aanspreken hielp niet, dat maakte het alleen maar erger. Ik heb het langzaam aan maar een beetje losgelaten en merk dat dat beter werkt, loslaten is het grote woord. De rotzooi in haar domein, het ongeinteresseerde overkomen, het chaotische, het grotendeels doorbrengen op haar kamer, het vele pc gebruik. Door het los te laten gaat het sinds kort weer wat beter. De afstand tussen ons wordt kleiner, we lachen weer meer, kunnen weer eens gezellig samen op de bank zitten voor de tv of een goed gesprek voeren. Ik heb hoop dat het nu weer beter gaat worden. Dit jaar wordt ze 16.

Nogmaals, voor mij is het een heel leerproces geweest. Ik ben iemand die heel graag de touwtjes in handen heeft maar heb gemerkt dat dat averechts werkt.

Verder is het qua taal hier nog heilig, gaan noemenswaardige dingen. School gaat ook prima, daar hebben we wel een duidelijke afspraak over. Privileges worden ingetrokken als school eronder gaat leiden.

Jade

Succes ermee Jade, ik weet hoe moeilijk het is. Hoe oud is jouw puber?

Bij mij is het echt gepaard gegaan met een hoop verdriet aan mijn kant, omdat ik "het" niet in de hand had. Ik heb me echt een tijdje ellendig gevoeld maar heb mezelf toen maar even flink wakker geschud. Als ik op die manier door was gegaan was het alleen nog maar ruzie geweest tussen mij en mijn dochter en dat wilde ik voorkomen. Je komt er vanzelf achter dat dat de betere weg is en dat het halsstarrig aan jezelf vast willen blijven houden je leven niet gemakkelijker maakt.

Ik geloof dat het puberen van mijn oudste kind mij ook tot een ander mens heeft gemaakt, beter, rustiger. Niet vol willen blijven dat ik gelijk heb, dingen van een andere kant bekijken, niet iemands gedrag willen beheersen. Het is toch ergens goed voor, dat puberen

Nikus

doet me denken aan boek wat ik laatst las. De hoofdpersoon wilde zijn leven drastisch anders leiden en ipv 'doing right' werd zijn motto nu 'doing good'...

Jones, dat geeft mij lucht....

Wat herkenbaar wat je schrijft....Ik ben ook al wat bezig met proberen los te laten zoals jij beschrijft. Maar dat geeft me dan weer soms het gevoel dat ik geen goede ouder ben...Jouw woorden geven met net weer even een extra steuntje om toch zo verder te gaan, tenminste ik probeer het.
Ik ben ook nogal vcan de controle, dus dit is inderdaad een leerproces voor mij...
Oregano

Je bent de laatste op de hele wereld

Volgens het prioriteitenlijstje van je puber. En dat is góed, realiseer dat Het betekent namelijk, dat jij een constante factor bent die er tóch wel is (toch wel reageert, toch wel komt) in het verwarrende en chaotische bestaan van je puber. Ergens in de voorliggende status ben je tot een soort alwetende, alom aanwezige entiteit ontwikkeld.
Met een vriendin moeten ze dríngend smsen over het feit dat hun veter nu alwéér loszit, maar jou op de hoogte stellen dat ze later thuis zijn? H-o-e-z-o? Alles en iedereen is belangrijker dan jij. Dat valt niet mee, na jarenlang de enige ster in het universum te zijn geweest

Tirza

Nikus

haha, wat herkenbaar van dat sissen! Ik ben volgens jongste te moederlijk dus ik mag hem vooral niet afzetten naast de school, maar aan de overkant van de weg. En ik moet vooral ín de auto blijven zitten.
En wat absoluut verboden is: hem lieverd noemen in een zin in het openbaar!

Tops

Gelukkig maar Het verbaast ons bij dochter (bijna 21) nog immer hogelijk dat ze hele dagen (werkelijk vrijwel continu) zit te smsen of te pingen of weet ik hoe dat heet met Jan-en-alleman over elke mogelijke scheet die dwars zou kúnnen zitten, maar een berichtje naar je ouders dat je onderweg bent, of juist niet: dat schijnt maar niet te lukken. En dat is al jaren zo. Telefoon leeg, beltegoed op, geen bereik - dat gebeurt uitsluitend als haar ouders sms-en en antwoord op prijs zouden stellen

Tirza

Hier omgekeerd

Het komt regelmatig voor dat ik meerdere sms'jes van dochter krijg, maar omdat ik pas na werktijd mijn mobieltje aan een onderzoek onderwerp ben ik natuurlijk véél te laat met reageren. Dat wordt niet altijd gewaardeerd Als ik iets verstuur krijg ik altijd antwoord.

Gaat hier absoluut niet vanzelf

Loslaten of juist niet.
Wanneer niet ingrijpen ,wanneer wel.
Hier is het nog vervelend dat dochter een hele nare tijd achter de rug heeft ,treiteren en dreigementen dagelijks door een meisje,dat is nu nog steeds,maar doordat dochter nu sinds kort een paar nieuwe vriendinnen heeft,kan ze daar beter mee omgaan.
Ik probeer haar zoveel mogelijk vrij te laten,maar nu merk ik dat schoolresultaten minder worden,dus dat vind ik dan wel weer iets om in te grijpen.
Hetzelfde met alcohol,dochter is net 16 en de voorfeesten van de carnaval beginnen.Volgens dochter kan ik niet meer zeggen dat ze niet mag drinken,want ze is 16.Dus dat is hier op het moment ook een discussie.
Dan is het verhaal van Tirza hier ook heel herkenbaar,
Bv, afgelopen zaterdag,groepje 4 meisjes 2 jongens gaan naar een feest ,2 dorpen verderop,op de fiets in de storm.Ik was er al niet blij mee,maar de andere mochten,dus ik wilde geen spelbreker zijn,feest was in een schuur,ouders niet thuis.Dus dat is zuipen,ik vraag dochter dus echt om niet te drinken en als er iets was zou ze bellen,we spreken tijd af,kwart voor 2 thuis.Om 3 uur komt ze thuis,de andere wilde niet mee,ze mocht van mij niet alleen gaan fietsen.Geeft niet,als ze maar even gebelt had,i kheb 10 keer gebeld,maar ze had telefoon niet gevoeld.Telefoo nstaat op stil,dus dochter hoort haar telefoon niet,maar voelt hem.
Gisteren dochter 1 uur uit,zou ze daarna naar de paarden gaan,plannen gewijzigd,ze ging naar de stad,maar niet even bellen.Ik zit dan toch iets ongerust thuis,ongeluk,meisje waar ze ruzie mee voert haar dreigementen uit,kan allemaal.Afijn,ik bel ,maar ze voelt weer haar telefoon niet,zat in haar tas.Thuis loopt ze heel de dag met telefoon in haar hand,is constant aan het sms-en,vind het erg moeilijk om tijdens het eten,niet stiekem te kijken als er een sms je binnenkomt enz enz.
Dus helemaal loslaten lukt me niet,kan ook nog niet,ik vind dat ze ook moet leren om verantwoordelijk te zijn.
Paarden moeten hooi,als zij dan naar de stad gaat,vind ik dat ze moet bellen.Dan kan ik gaan.
Dus Nikus,het gaat hier absoluut niet vanzelf. en als ik dochter op dit moment laat gaan,is het leven 1 groot feest en zakt ze nog een niveau op school.Dat zou ik erg jammer vinden.
Maar bv scooterrijbewijs,daar maak ik me dan weer niet druk om.Is haar verantwoordelijkheid,als ze niet leert,dan blijft ze fietsen,daar vraag ik niet eens naar.Maatschappelijke stage,ik heb voorstellen gedaan,ze doet er niets mee,okee,haar verantwoordelijkheid,ze hoeft maar 18 uur,ik hoop dat als ze eind van het jaar nog niet 1 uur gedaan heeft school er 36 van maakt.
Zo is het afwegen hier,wat laat ik los,wat niet.School laat ik niet los.

Ook hier niet vanzelf

wij zijn inmiddels toe aan de vierde puber,en hoewel we dus ervaring hebben met eerder drie pubers,gaat het ook deze keer niet vanzelf hoor.
puber 1 telt niet (achteraf gezien),die had af en toe een bui en was heel gemakkelijk voor ons als ouders,er was mee te praten en te onderhandelen,we kwamen er altijd uit.
Puber twee was extreem,vooral thuis,in de buitenwereld een voorbeeld kind,thuis af en toe een monster.Handen aan vol gehad.
Puber drie was nog veel extremer,veel problemen mee gehad,extreme dingen ook,we hebben zelfs externe hulp gezocht,het was niet meer te hanteren.
nu gaat het goed,ze is inmiddels bijna 18 en lijkt een stuk rust in zichzelf gevonden te hebben,wat ook voor ons een stuk rust geeft.
puber 4 is net 13 en begint de bekende pubertrekjes te krijgen,grote mond,altijd een weerwoord,altijd discussie.
ik verwacht geen grote problemen ,daar is ze het kind niet naar,maar toch zijn er wel dingetjes die bij de andere drie niet speelden.Dus zelfs bij nummer vier hebben we nog weleens dat we denken,ehm....hoe gaan we dit aanpakken?
wel heb ik inmiddels het vertrouwen,hoe moeizaam het soms ook gaat,dat het uiteindelijk allemaal goed komt.

en Nikus zolang je doet wat jij denkt dat goed is voor je kind,( ook al lopen dingen mis),ben je zeker geen mislukte ouder!( bestaan die eigenlijk wel? mislukte ouders?)
En zo heeft elk kind zijn eigen puberdingen,en ik denk dat geen enkele puber *vanzelf*. groot wordt.

Nikus

pubers zijn nou eenmaal soms niet leuk,dat ligt niet aan jou kwaliteiten als moeder,dat ligt aan de ontwikkeling die hij doormaakt.maar bedenk,deze fase gaat voorbij,het is maar tijdelijk.

Een lijn trekken

Als ouders een lijn trekken, ook sinds we uit elkaar zijn, was voor ons heilig. Maar nu merk ik dat ik toch anders tegenover onze bijna 14-jarige dochter sta als haar vader. Ik zie meer hoe zij vecht met haar hormonen en alle andere veranderingen in haar koppie als hij. En kan dat beter in verband brengen met haar dalende schoolprestaties (niet dramatisch, maar wel licht alarmerend). De regels blijven hetzelfde, maar van mij krijgt ze wat meer begrip en coaching. Ik val hem niet af, maar laat haar wel merken dat ze me alles kan vertellen. Ook al ben ik er niet blij mee, we komen er samen wel uit. En samen kunnen we dan overleggen hoe we haar vader erbij betrekken.

Fély