Hoe ga ik om met mijn dochter (autisme?) die zichzelf ontrekt van sociale contacten?
Goedemorgen allemaal!
Graag wil ik het volgende voorleggen. Mijn dochter van 12 zit in de eerste van de middelbare school. Sociaal is ze niet zo handig, ze weet zich niet goed een houding te geven tegenover anderen, en dan vooral tegenover kinderen van haar leeftijd. Ze had al nooit veel vriendinnen/vrienden, wel een paar op school en een enkele keer had ze dan ook een speelafspraakje maar dat was hooguit 1 maal in de 2 maanden zoiets.
Ze heeft zich nu op school wel aan weten te sluiten bij een groepje van 3 meiden en daar heeft ze in de eerste maanden van dit schooljaar ook wel eens mee afgesproken na school (3 keer ongeveer is dat gebeurd) Nu gebeurt het nooit meer, ze geeft zelf aan dat ze er geen behoefte aan heeft.
Ze heeft/had ook een ander vriendinnetje, de dochter van mijn vriendin en daar speelde ze ook weleens mee toen ze jonger waren. Nu dat zij ouder wordt weet ze ineens meer niet hoe ze zich moet gedragen. Als er meerdere kinderen zijn dan trekt zij zich terug. De anderen gaan met elkaar op de kamer wat leuks doen of buiten ergens naartoe met z'n allen maar mijn dochter blijft dan alleen, die wil niet mee. Dit wordt steeds erger, zodanig dat ze nu helemaal niet meer af wil spreken om dit soort situaties te vermijden. We hebben binnenkort een feestje bij hun thuis maar het liefst gaat mijn dochter niet meer mee. Ze weet niet wat ze moet zeggen of moet doen en voelt zich zeer ongemakkelijk op dit soort gelegenheden. Als het zo is dat mijn dochter 1 op 1 met haar vriendinnetje is dan zegt ze eigenlijk niks en zitten allebei maar op hun mobiel. Vroeger waren ze altijd heel leuk en gezellig met elkaar aan het kletsen en spelen. De dochter van mijn vriendin is wel heel sociaal en heeft altijd hordes vrienden en vriendinnen.
We lopen inmiddels met mijn dochter bij een kinderpsycholoog omdat ze ook last van paniekaanvallen op school heeft. We vermoeden inmiddels een vorm van autisme.
Nu was dit even mijn dochter haar situatie in een notendop, maar mijn vraag is nu, hoe ga ik hiermee om. Moet ik haar dan maar thuislaten van het feestje bij wat eerst haar vriendinnetje was, om haar te besparen dat ze zich heel rot gaat voelen of moet ik haar verplichten om toch mee te gaan, omdat ze anders helemaal vereenzaamt? Als zij niet meer mee gaat daar naartoe dan komt dat meisje natuurlijk uiteindelijk ook niet meer bij ons. En met haar schoolvriendinnen is het dan op school wel leuk maar ook daar spreekt ze buiten school niet mee af.
Al vaak heb ik haar gepusht om af te spreken maar ze wil het echt niet.
Lieve mensen wat moet ik doen, ik ben zo bang dat ze over een paar jaar niemand meer heeft en erg eenzaam zal worden.
Liefs, Truus.
pushen zou ik niet doen
pushen heeft geen zin, maar helpen wel indien ze graag zou willen. en wat is dan wat ze misschien stiekem wel wil en waar ze zich langzamerhand ik kan oefenen. En wat kan ze doen/laten om naar de vriendinnen toe te laten merken dat ze gezelschap op school op prijs stelt maar thuis niet? Kan ze misschien op een andere manier vriendschappen gaan onderhouden (meer online, of meer via 'inhoud' van een club oid). En dat is denk ik iets wat je voorzichtig met haar kunt gaan bespreken de komende tijd. Dus ik zou niets 'verplichten' en zeker niet bang zijn dat het 'nooit goed' komt. Ze zal nooit een flitsend middelpunt van de belangstelling willen zijn in haar leven en ook niet 'kunnen' als dat niet van harte komt, maar ze zal wel - net zoals alle pubers - in zelfvertrouwen moeten leren groeien dat zij bijvoorbeeld goed wordt in 1-op-1 contacten én dat ze niet 'bang' is als ze wel in gezelschap moet zijn. Dus wat zou een mooi 'doel' zijn voor haar zelf om naar toe te werken? Wat zou ze fijn vinden? Wat weet ze zelf over autisme en groepsdynamiek en het inschatten daarvan? Er zijn boeken over te vinden, ook voor pubers zelf volgens mij. Maar ik zou echt de knop omzetten dat het moet gaan/worden zoals 'min of meer gewoon' is, want dat is het bij pubers denk ik sowieso nooit én bij autistische pubers al helemaal niet.
gr Angela
Loslaten is lastig
Dank je wel Angela.
Ik ben me inderdaad ook al aan het inlezen over van alles. Ook heb ik een zoon met autisme dus je zou denken dat ik het aan had zien komen, maar zoonlief zit toch heel anders in elkaar dan zijn zusje, het zijn vrijwel tegenpolen, vandaar dat ik bij haar nooit aan autisme had gedacht, gek genoeg.
Zelf weet ze nog niet dat wij vermoeden dat ze een ASS heeft, ik vind het ook wel lastig om het haar te vertellen. Ze is een ontzettend gevoelig kind. Maar zoals gezegd, we lopen al bij de psycholoog, net 2 gesprekken gehad dus ik hoop dat die haar ook kan helpen de juiste weg te vinden hoe te handelen in sociale situaties.
Punt is dat ik zelf erg gepest ben vroeger en ook ben ik eenzaam geweest, dus ik ben er altijd erg op gefocust dat haar datzelfde lot bespaard blijft. En nu begint het er dus een beetje op te lijken dat zij toch diezelfde kant op gaat. Ik vind het erg moeilijk dat los te laten.
eenzaam
wie zegt dat je eenzaam bent als je blij bent dat je niet gezellig hoeft te doen na schooltijd?
gr Angela
misschien is school nu genoeg qua contacten
Het kan natuurlijk zijn dat haar contacten op school momenteel genoeg voor haar zijn. Mijn zoon (14) spreekt ook nooit af na school ("waarom zou ik, we zien elkaar op school al en soms gaan we nog chips halen"). Of heb je signalen dat ze zich op school ook terugtrekt?
Zelf zou ik nu eerst even focussen op wat er met haar aan de hand is. Daarna kun je wellicht gerichtere begeleiding krijgen voor haar.
Er is ook SoVa voor ASSers. Geen idee of dat goed is of niet.
Misschien wil ze trouwens wel mee naar die verjaardag als ze de toezegging krijgt dat ze op haar tablet mag en dat het niet verplicht is om iets anders te doen.
Ja Angela
Dat dacht ik ook. Hier een zoon in de brugklas die niet wil afspreken na schooltijd, nooit. Hij is overigens helemaal niet autistisch. Ik maak me geen zorgen. Ik herken het ook een beetje van mezelf, van vroeger. Mijn ouders probeerden me wel te pushen maar het enige effect dat dat had was dat ik me naar voelde over mezelf. Het kwam uiteindelijk vanzelf 'goed' met mij op de universiteit.
Weet je, zo'n 1e klas is heftig en ze moeten dan al de hele dag sociaal doen.. Als ze nou wel heel graag contact wil maar het mislukt steeds, dan is het wat anders.
Hier ook
zoon met autisme, maar geen afspraken na school hoor. In tussenuren prima contacten, gaan met z'n allen de stad in bijvoorbeeld. maar nooit na school. Hij zit nu in de derde. Ze moeten al wel regelmatig samen projecten doen, en dan blijven ze na de lessen op school en doen het daar. Of ze verdelen het, en doen thuis hun deel. Contacten lopen via whatsapp.
Jongste, zonder autisme en in de brugklas, nu idem dito. Terwijl ik van hem juist zou verwachten dat hij wel veel zou afspreken. Maar niemand doet dit schijnbaar.
Thuis is hij druk via skype of zo, ze kletsen wat af met elkaar. Dus ik maak me geen zorgen eerlijk gezegd.
Hier ook niet
Familiefeestjes zijn weer een ander ding. Pubers hebben ook de leeftijd dat ze niet meer altijd mee willen naar familiefeestjes. Er gebeurt niets. Het gaat om bijpraten. Het duurt te lang.
Dan verliezen ze ook hun interesse.
Ik sleep ze hier af en toe wel mee, maar soms lukt dat niet.
Hier hebben we volgende week een familiefeestje. Maar dochter heeft de dag erna een feest met vrienden en werkt dan nog liever even aan het kostuum. Het is een gekostumeerd feestje. En ze is bang dat een avond familie haar dan toch teveel energie kost wat haar uitput. Ze is heel gemotiveerd voor haar feestje maar ook dat kost haar al energie.
Schoolvrienden willen ook weleens na school langskomen, maar daar is ze meestal niet voor beschikbaar en dat weten ze. De meeste van haar vrienden hebben een vergelijkbaar karakter dus ze snappen haar wel of ze accepteren het wel.
dochter met asperger
hier een dochter van 12.5 met asperger. heeft sinds groep 6 al bijna geen klasgenootjes meer mee naar huis genomen, Ik Vond dat ook vreselijk in het begin en dacht dat ze " eenzaam" was maar nu ik haar Brein begin begrijpen heb ik er veel minder moeite mee. Naar een paar feestjes gaat ze wel maar vaak een paar uurtjes. Slapen doet ze niet alleen bij haar beste vriendin en dat komt omdat het daar veilig is en ze weet hoe het gaat en hoe het werkt. ( daar komt ze ook al vanaf baby) Schoolkamp was een ramp voor der.maar toch ook weer niet. Ze heeft zich kranig gedragen maar was een overleving voor der, Evengoed heeft ze het wel heel leuk gehad zegt ze zelf.. Ik zie ook tegen volgend schooljaar op. Grotere school met meer leerlingen en gemene pubers.... Veel luisteren en niet oordelen en pushen werkt bij ons het beste. Als ze zich thuis veilig voelen komt het wel goed denk ik zo.
Onze dochter kan al haar energie kwijt in haar verzorgpony en is hier dagelijks te vinden. Gister zaten we bij de kapper en zegt ze ineens, wat een vreselijk beroep is dit he?? waarop ik vraag waarom.. Nou zegt ze.. dan moet je de hele dag praten met mensen.. het ging dus niet eens om het knippen.. Dus ik vraag maar als je zo gek bent van haren knippen enzo dan?? waarop ze zegt.. Dan zou ik hondentrimmer worden... Haar verzorgpony gebruikt ze ook als " excuus" ze kan niet spelen omdat ze naar der pony gaat... en soms neemt ze een meisje mee en dan gaat het prima maar het enige waar dan ook oer gepraat wordt is pony pony en nog een pony maar dat valt daar dan niet op..
Ik zou zeker niet pushen, maar luister naar der en probeer haar te begrijpen, zeker als er een vorm van autisme is werkt dat brein zo anders....
Heel veel sterkte
