Hoe zelfstandig is jullie oudere puber?

Nee hoor

Nee hoor, ik probeer ze ook zoveel mogelijk zelf te laten doen. Ik ben er wel voor ze, op de zijlijn. En ik krijg het idee dat ze het in eerste instantie helemaal niet leuk vinden (dat ik het niet voor ze oppak) totdat het gelukt is, dan zie je de trots op hun gezichten.
Maar soms worden ze ook helemaal gepamperd nog hoor, als zoon de bus heeft gemist, dan haal ik hem gezellig op. Ik weet namelijk dat hij inmiddels weet hoe hij het op moet lossen als hij niet op ons kan terugvallen, dus dat hoef ik hem niet meer te leren door het te laten ervaren. Dus even een mazzeltje geven, door hem op te halen, kan dan wel.

nee, lijkt me niet

Ik heb een jonge puber, maar het is wel de bedoeling dat ze straks zelfstandig is als ze het huis uit gaat.
DigiD heb ik wel aangevraagd, maar die is ook nodig om als ouder de rekeningen van je kind mbt de zorgverzekering te kunnen inzien vanaf hun 12e.

Niet ontaard

Maar ik denk dat je dat zelf ook al had vermoed. Ik verbaas me ook over ouders die alles doen om de lasten van het volwassen leven van hun kinderen af te wentelen. Ik heb dat niet gedaan: vanaf 18 jaar alles zelf aanvragen, regelen en zelf bedenken wat je wil en hoe je dat betaald krijgt.
Mijn dochter, door mij opgevoed, vergelijkt zich met haar vriendje, waarbij de ouders ook veel meer inspringen en regelen. en zij is tevreden over mijn opvoeding, omdat ze op die manier al veel verder is met realistisch in kunnen schatten wat er moet gebeuren en hoe je iets kunt bewerkstelligen. Dus ik heb achteraf op dit gebied gelukkig een voldoende behaald. Over andere aspecten is ze minder tevreden, met name over de stress die ik uitstraalde in drukke tijden.
Je doet wat jou op dat moment het beste lijkt en achteraf weet je pas hoe het heeft uitgepakt.

Tsjor

Zelfstandigheid

vind ik erg belangrijk voor mijn kind. Dat is iets waar mijn vriend met zijn ex veel discussie over hebben. Moeder van mijn stiefkinderen doet nog alles voor ze, middelste van bijna 16 wordt zelfs nog dagelijks naar en van school gebracht/gehaald.
Daar moeder 2 dagen in de week werkt, worden voor die 2 dagen opa ingeschakeld. Aan de ene kant snap ik het ook wel. Moeder is zelf ook nog steeds niet zelfstandig. Haar ouders doen nog steeds heel veel dingen voor haar, zoals zelfs het regelen van haar financiën.

Persoonlijk maak ik mij er best wel zorgen over. Gelukkig is het niet zo dat alle ouders op die manier opvoeden en er ook nog genoeg ouders zijn die hun kinderen wel leren zelfstandig te worden.

Natuurlijk is het zo dat ouders het opvoeden allemaal goed proberen te doen. Daarbij denk ik ook dat het veel uitmaakt hoe je zelf bent opgevoed. Het kan zijn dat je er tevreden over was en zelf op een vergelijkbare manier opvoed, het kan ook zijn dat je het helemaal anders wil doen. Wel heb ik het gevoel dat het voor je zelfvertrouwen goed is als je weet dat je het allemaal zelf kunt. Je weet nooit wat de toekomst brengt, hoelang je als ouders nog in staat bent om je kind te helpen bijvoorbeeld.
Aan de andere is het ook zo dat al kan je kind het allemaal zelf dat het natuurlijk niet zo is, dat je dan je kind niet meer helpt.

Op jouw vraag of jullie ontaarde ouders zijn, zou ik antwoorden:
Nee, in mijn ogen juist absoluut niet. Zeker omdat je aangeeft dat je kind het allemaal kan, maar ook weet dat jullie er altijd voor haar zijn.

Triva

privacy wetgeving.
Kreeg er netjes bericht van van de verzekeraar.
Vanaf 12 zijn ze medisch handelingsbevoegd en vrij om zelf contact te zoeken met een arts etc.
Ik vind het ook krom, maar helaas, als ik wil zien waarom er iets wordt afgeschreven of of er niet te veel behandelingen inrekening worden gebracht heb ik toch een DigiD en een machtinging nodig.

Ik heb er ook eerder een draadje over geopend, ben alleen erg slecht in weer terug vinden.

Samen

MIjn kinderen, met een vorm van autisme, hebben vaak meer tijd, uitzoeken, uitleg en geduld, herhaling, routine, nodig om zaken onder de knie te krijgen. Het is hier dan vooral samen doen. Ik hoef geen eigen machtiging, maar kijk mee met de kinderen, dat doe ik in alle gevallen, ook met wat ze op het internet deden in het verleden. Nu laat ik het meer los, maar ze betrekken mij er wel bij, nog steeds een automatisme, zodat ik wel goed weet hoe het gaat en direct kan bijstaan als het nodig is.
Zeker op het gebied van regelzaken en financiën. We bespreken samen wat er gedeclareerd wordt door de zorgverzekeraar, zonodig bellen we samen, je hebt een overluid knop, ook omdat ik voor dochter nog een deel zelf betaal aan onverwachte kosten. Bij zoon leg ik er dan ook vaak geld bij als er hoge uitgaven zijn voor de tandarts bijvoorbeeld of voor een nieuwe fiets of bril.

Ook school

Zoon heeft voor school, het HBO, werkelijk alles zelf geregeld. Ik ben nog nooit op zijn school geweest. Bij dochter ga ik nog steeds mee naar gesprekken, ze zit weer op de HAVO. Als er zaken zijn over huiswerk of planning keek en kijk ik altijd mee met hun toegangscode. Zodat ze er zelf bij zijn en het duidelijk is dat het om hun zaak gaat en ze er zelf gemotiveerd voor zijn.

juist goed

Lijkt me juist goed dat ze steeds zelfstandiger worden. Als er hulp nodig is kunnen ze dat toch vragen?

Ik heb een jonge puber en die is ook al heel zelfstandig hoor, zeker als ik vergelijk met leeftijdgenoten. Mijn kind is dus altijd degene die weet hoe dingen moeten, terwijl anderen dat (nog) niet weten. Ze zullen heus fouten maken, maar daar leren ze van. En ik houd het heus een beetje in de gaten allemaal.

Kaori, volgens mij is die zelfstandige handelingsbevoegdheid vanaf 16 jaar, ik las dat laatst in de wachtkamer van de tandarts.

Liefdevolle verwaarlozing

Ik lees wel eens artikelen over opvoeding en daar stond 'liefdevolle verwaarlozing' als aangeraden methode voor oudere kinderen. Met andere woorden; ze het -zover als het kan- zelf laten uitzoeken maar wel op de achtergrond aanwezig zijn. Ik dacht dat wij dat ook wel deden, maar na het gesprek aan tafel kreeg ik idee dat we zoon wel erg verwaarlozen.. tegenover de vrienden dan. Je kunt wel eens aan jezelf twijfelen Tsjor..

Gelukkig begrijp ik uit jullie reacties dat het allemaal nog wel mee valt. Dank!

Hier zoals bij AnneJ

voor zoon van 18 die veel dingen nog niet overziet, en er dan maar helemaal niet aan begint omdat hij het te lastig vindt. Tja, van die tactiek vind ik wat, maar dat heeft tot op heden niet gezorgd voor een andere insteek. Dus doen we het nog steeds zoals we het al jaren doen, samen met hem, en meestal op ons initiatief.
Nu onlangs ivm 18 worden DigiD, zorgverzekering, zorgtoeslag en tegemoetkoming scholieren geregeld. Dat kan hij prima, hij is slim genoeg en is niet bang van formulieren en computers, maar hij doet het toch niet omdat hij niet weet waar hij moet beginnen. Dus met het zetten van de stapjes helpen wij.

Dochter van 15 is diagonaal anders. Die doet en regelt alles zelf. Tenzij het geld kost, dan weet ze ons prima te vinden . En natuurlijk is onze hulp vanzelfsprekend als dingen toch niet goed uit blijken te pakken. Ik vind het hartstikke goed van haar dat ze zo graag zelf dingen doet, maar soms zou ik wel wat eerder mee willen worden genomen in het proces. De al geregelde vakantie van hierboven herken ik. En dan vind ik 15 toch ook nog wel anders dan 18. Gelukkig dachten de andere ouders daar ook zo over . Ze gaat dus wel, maar als ouders hebben we even meegekeken en met elkaar kennis gemaakt. Nu heeft ze van de week gesolliciteerd. En dat hoorde we pas achteraf. Prima! Zoon proberen we met alle mogelijke moeite zover te krijgen, maar dat kost veel energie...

Nou ja, zo probeer je voor ieder kind de juiste aanpak te vinden. En je weet eigenlijk maar 1 ding zeker als ouder: je doet het nooit (helemaal) goed. Er is altijd wel wat op je methodes aan te merken. En hoe erg, dat merk je eigenlijk later pas. Ik wacht het af!

Kan het zelf!

Oudste (net 18) regelt veel zelf, gaat zelf naar zijn afspraken in het ziekenhuis, schrijft in (en uit) voor zijn studie, reisde met de TGV naar Parijs toen wij daar deze zomer waren, heeft met een klein beetje hulp zijn zorgverzekring geregeld (en voelde zich toen heel volwassen).
De vaatwasser uitruimen of een was draaien lukken dan weer wat minder goed...

Hier heel wisselend

Dochter van 16 vindt zichzelf altijd heel zelfstandig. Ze doet ook wel veel dingen zelf en sommige dingen pakt ze ook prima aan. Laatst wel een keer iets betaald op afbetaling, ging per ongeluk zei ze. Ik geloofde dat ook wel.
Op andere momenten heeft ze ons weer heel hard nodig. De laatste tijd loopt er regelmatig iets mis op school en dan krijg ik tijdens mijn werk weer een appje of ik meteen even wil bellen.
Ze zal binnenkort ook een Digid moeten aanvragen en een OV-chipkaart als ze naar het MBO gaat. Dat gaan we wel een beetje begeleiden. Ik vind het zelf ook altijd een gedoe, zo'n digid. Ik vergeet altijd mijn gegevens weer en moet dan weer een nieuwe aanvragen

Wel wat begeleiding

Mijn 18-jarige is in sommige dingen heel zelfstandig, maar bij lastige of nieuwe dingen ook heel onzeker en daardoor laks. Ze is niet helemaal een gemiddelde 18-jarige en heeft ook 2 uur per week begeleiding die haar helpt bij dit soort dingen en bijvoorbeeld lastige telefoontjes. Daar ben ik wel blij mee, want anders zou ik continu een vinger aan de pols moeten houden. Dus zelfstandig in de zin dat ze weet hoe en wat ze miet regelen, maar de uitvoering laat nog wel eens op zich wachten

Chapeau!

Hartstikke goed toch? Zolang hij weet dat hij bij jullie terecht kan als hij iets niet weet/ snapt. Absoluut geen ontaarde ouders vind ik, juist goed om je kind voor te bereiden op wat komen gaat. En waarschijnlijk wordt hij de 'verantwoordelijke'reisleider tijdens het interrailen

verschillend

dochter(20) is al lang zelfstandig, overlegt wel maar gaat wel zelf overal al een paar jaar achteraan. Zoon(18) moet veel meer: 'denk je aan"gezegd worden. is meer van de"ojaaa"

niet

Mijn dochter van 16 is totaal niet zelfstandig. Tot voor kort presteerde ze het nog om gewoon zonder huissleutel de deur uit te gaan, in het vaste vertrouwen dat er wel 'iemand' (ik, zei de gek) open doet als ze thuis komt. Dat heeft ze nu eindelijk afgeleerd. Maar met alles is het eigenlijk 'mama help je even'. No way dat zij zelf een baantje of een vakantie zou regelen.

Het is wel te verklaren hoor, namelijk uit de combinatie chronische aandoening en langdurige ziekte en een moeder die vaak thuis is. Ze heeft veel hulp nodig gehad met fysieke en organisatorische zaken voor school - dit was voor haar niet zelfstandig op te lossen en daardoor is ze het niet gewend.

Ik zie wel dat ze die mama-help-je-even-houding meeneemt naar alles en dat is natuurlijk nergens voor nodig. Nog een weg te gaan hier

ja en nee

Oudste, meisje, in december 18 geworden, 6VWO, is erg zelfstandig. Zelf DigiD aangevraagd, 2 to drive geregeld toen ze rijlessen had, ingeschreven voor studie en studentenkamer, scbolierentegemoetkoming aangevraagd, met wat hulp bij zorgverzekering zelf aangevraagd, regelde zelf vakantie (vorige zomer en komende zomer). Kan de was doen, kookt vaak en goed. Verdient bij (zelf geregeld). Moet natuurlijk nog wel dingen leren, maar kan als het moet helemaal voor zichzelf zorgen.

Jongste, jongen, 15, 3 VWO, heel ander type. Veel minder zelfstandig. Is sowieso veel minder serieus. Kan wel al wat dingen koken en helpt wel met andere dingen mee in huis en kan een band plakken. Maar die gaan we gaandeweg nog wel wat zelfstandiger maken. Zal wat minder vlot gaan vermoed ik.

Ook net 18

Hier zoon, ook net 18 en ook 6 VWO. Vindt zelfstandig worden soms wel een beetje lastig maar ik laat hem gewoon even bungelen hoor als hij iets moet regelen. Uiteindelijk lukt het hem prima, net als zijn broer van 21 die op dit gebied wel het goede voorbeeld geeft. Zoon zit ook in een vriendengroep en ze gaan straks met elkaar naar Spanje. Hij verbaasde zich over het feit dat bijna niemand van de groep kan koken. Wij hebben hem dat al geleerd toen hij 14 was.
Een enkele keer grijp ik nog weleens in als er een probleem is. Zo mocht hij maar steeds niet afrijden terwijl hij al veel rijlessen had gehad. Hij maakte dit keurig bespreekbaar maar werd steeds afgewimpeld. Toen heb ik de instructeur gebeld en om uitleg gevraagd. Uiteindelijk is nu het examen toch wel aangevraagd. Zoon begreep niet waarom dit mij wel lukte en hem niet. Ik heb hem uitgelegd dat zijn leeftijd in zijn nadeel werkt. Hij durft nog niet echt door te vragen en laat zich nog iets te gemakkelijk overrulen.
Op school zit hij echter in de MR en daar durft hij gewoon van mening te verschillen met de directeur. Komt wel goed dus. Nu zijn rijbewijs nog. Ik hoorde laatst dat er meer VWO-ers zijn die er lang over doen. Nou dat kun je van zoon ook wel stellen. Geduld...

@ Veerle & Jutta

Wat is de relevantie van zelfstandigheid en opleidingsniveau?

ontaarde ouders

Had ik alleen mijn jongste gehad dan had ik ook wat meewarig gekeken naar ouders die voor een 18-jarige nog een DigiD regelen of meedenken over het boeken van een vliegreis. Gelukkig heb ik ook nog mijn oudste. Verschil tussen beiden laat me weer altijd de beperkingen van mijn opvoedingswijze zien.

@Jo - mogelijke uitleg

VWO-ers van 18 wonen nog thuis en worden dus nog geheel verzorgd. Andere jongeren van 18 hebben soms al een volledige baan en wonen zelfstandig?
(of juist andersom natuurlijk: alleen als je op het VWO zit ben je op je 18e slim genoeg om alles zelf te doen, bij een lager opleidingsniveau lukt dat vast niet...)

(ik zat erover te denken om mijn naam/nick te veranderen naar iemand anders hier op OOL, haha )

Niet te voorspellen

Het hangt eerder af van het aard van het beestje dan van niveau. Ik laat mij maar verrassen zoals ik regelmatig verrast wordt. De ene moment toont de 19-jarige een mate van zelfstandigheid zodat ik de toekomst met volle vertrouwen tegemoet zie. Want dat is toch waar het in dit draadje om gaat? Dus niet zo of een kind voldoende zelfstandigheid heeft bereikt heeft maar of jij als ouder het goed gedaan hebt.

Maar er zijn ook zaken waarin het schort aan zelfvertrouwen en het aard van het beestje de kop op steekt, ondanks leeftijd of vwo. Dan heeft diegene even wat meer tijd nodig.

Het twee jaar jongere kind met vmbo laat op sommige vlakken al zoveel zelfstandigheid zien, al was het maar om de ouders te laten zien dat hulp en meekijken niet gewenst is. Alleen haalt deze heus ook nog wel eens een nat voetje.

Het komt er op neer dat ik het belangrijk vind dat ieder in zijn eigen tempo mag groeien, net als leren fietsen; je kan niet stellen dat iedere kleuter met vier jaar zonder zijwieltjes kan.

@ Tine Winkel

Dank je voor je uitleg.

Ik was even op het verkeerde been gezet door het topic "financiën 18-jarige scholier".

Het betreft een jongeman die niet meer bij zijn ouder(s) woont maar bij vrienden.

Maar ja, die doet ook geen VWO maar HAVO. Stom van mij.

Ik verbaas me niet zo snel.

Bij ieder kind gaat het anders. Het ene kind regelt zelf zijn DigiD maar kan nog geen ei bakken. Het ene kind maakt een verre reis en een ander kent de site van 9292 niet eens om te kijken hoe laat de trein vertrekt.
Het is maar net waar de prioriteiten en interesses liggen.

Uiteindelijk komt het allemaal goed en valt alles op zijn plek, maar daar is geen leeftijdsgrens voor, hoogstens een persoonlijke. Het is ook maar net wat je verstaat onder zelfstandigheid. Als je iemand kunt vragen om te helpen bij je DigiD aanvraag dan ben je ook zelfstandig. Een mens hoeft niet alles te kunnen.

En inderdaad, soms is een 18 jarige erg zelfstandig en soms hebben ze je nog hard nodig, prima toch?

Sommige dingen

Sommige dingen zijn persoonlijk maar andere zijn toch echt gekoppeld aan opvoeding. Zo klaagde mijn vriendin laatst dat haar twee dochters van 22 die nu beide (nog) geen baan hebben dat ze niets in huis doen en haar niets uit handen nemen terwijl zij 4 dagen per week werkt. Maar ja, vriendin zorgt gewoon heel erg graag. Zo hadden deze dames op hun zesde nog elke dag een flesje (ze kon er gewoon niet mee stoppen) en bezorgt ze haar jongste dochter van bijna 15 elke dag ontbijt op bed. Ja, dan ook niet klagen denk ik dan. Eerst zelf eens leren loslaten. Is voor iedereen moeilijk maar voor sommigen nog wel extra.