Hulp depressie bij jongeren
Mijn dochter van 17 lijkt een depressie te hebben. Binnenkort gaan we naar de huisarts voor een verwijzing naar gespecialiseerde hulp.
Maar welke hulp?
Ik heb de site van de ggz bezocht. De wachttijd is 1,5 maand. Dat lijkt me veel te lang. Daarnaast heb ik mijn twijfels over hulp via de ggz, ik zou liever via een gespecialiseerde praktijk verder gaan.
Ik denk aan een psycholoog en verwacht uit te komen bij cognitieve gedragstherapie.
Wie heeft tips over waar we op moeten letten, wel/geen ggz, hoe kom je direct bij de juiste soort behandelaar terecht, hoe kun je het proces versnellen?
Daarnaast zou ik graag tips willen over een goede psycholoog of psychotherapeut in Zuid Holland.
Notitie boekje
Ik heb geen tips voor je wat betreft waar je op moet letten.
Wel een andere:
Geef haar een notitieboekje met de opdracht er elke dag 10 dingen in op te schrijven die ze als leuk ervaart en waar ze dankbaar voor is.
Schrijf alles in de TT
b.v. Wat heb ik een heerlijk bed
wat een leuk berichtje is dat op de what's app
wat schijnt het zonnetje heerlijk
Wat geniet ik van deze film
Wat lief, dat kopje thee van mijn moeder
en ga zo maar door.....
Elke dag 10, succes
jongerenwebsite
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar ken je deze?
http://www.gripopjedip.nl/nl/Home/
Huisarts
Hoi,
Ik denk dat je huisarts je aan een vrijgevestigde psycholoog kan helpen. Maar ook deze kunnen een wachtlijst hebben.
Ik vind het moeilijk om te zeggen wat de do's en don'ts zijn.
Toen onze zoon depressief was, was hij negen jaar, dus dat is wel een heel ander verhaal. Maar het viel mij toen op dat het moeilijk was om duidelijke info te vinden. Nu heb ik deze site gevonden: http://www.gripopjedip.nl/nl/Home/ Misschien heb je daar wat aan?
Wat mij wel duidelijk is geworden, was dat ik niet te positief moest doen. Beter negeren, dan overdreven opgewekt proberen om het kind uit de depressie te trekken.
Het was ook belangrijk om mijn eigen geluk los te koppelen van zijn stemming. Dat klinkt logisch, maar is heel moeilijk, want het gaat om je kind en het doet pijn, als hij niet meer wil leven (dat was bij onze zoon zo). Als ik in verwachting was, zei ik altijd: 'Als ze maar gelukkig zijn.' Tja, dat hoor je mij nu niet meer zeggen.
Ik vind het lijstje van Jasam maken, een goed idee, maar ik denk niet dat dit bij ieder kind zal werken. Mijn zoon maakte alles zwart. Dus dat bed werd een rotbed, wat niet lekker lag en waar hij zijn mes in stak. Die berichtjes, zijn alleen maar omdat die mensen allemaal wat van hem wilden. De zon is te fel en schijnt in zijn ogen, daar krijgt hij hoofdpijn van. Die film is slecht gespeeld. Die thee is koud, etc, etc. Dus bij hem moet ik niet met zo'n lijstje aan komen. Alle positieve ervaringen worden dan alsnog negatief. Het was beter om die positieve ervaringen stilletjes te accepteren. En langzaam te zorgen dat het er steeds meer waren.
Wel vond ik het heel waardevol om hem te blijven zeggen dat wij van hem hielden. 'vergeet dat nooit' zei ik altijd. 'Wat je ook doet, wat je ook voelt, wat je ook zegt, ik hou van je, want jij bent mijn zoon en ik vind je een prima mens. Dat gaat toch nooit over.' Ik merkte dat hij dat toch wel prettig vond, om dat te horen.
Nou ja, ik moet weg, vanavond misschien nog meer....
2 tips uit eigen ervaring
Ik ben zelf depressief geweest als puber. Ik heb bij verschillende hulpverleners gelopen, maar bij geen daarvan had ik een klik. Nooit bij iemand het idee gehad dat ze mij begrepen, en toen ben ik maar gestopt om er heen te gaan.
Tip 1 is dus: help je dochter zoeken naar iemand waarmee ze wèl een klik heeft, ook al is het nummer 10 in een rij hulpverleners.
Verder vroegen mijn ouders in het begin wel eens hoe het gegaan was en dan reageerde ik heel afwijzend. Vervolgens zijn ze maar helemaal gestopt met vragen. Ze bedoelden het goed, dachten dat ze het mij daar makkelijker mee maakten, maar ik vond het verschrikkelijk. Voor mij voelde net alsof het ze geen bal kon schelen.
Tip 2: blijf altijd informeren en belangstelling tonen. Ook al reageert je dochter afwijzend, ook al verteld ze niets, laat toch merken dat het je aandacht heeft en dat als ze dat wil ze altijd bij je terecht kan.
de reden
Soms zijn er zaken waar je in vastgelopen bent. Die zaken oplossen kan helpen. Bijvoorbeeld een school waar je gepest wordt of faalangstig wordt. Door je routines te veranderen. Iets te doen waar je je goed bij voelt. Door op de fiets naar school te gaan of juist met de bus omdat fietsen teveel geworden is en je dan geen energie meer over hebt voor de les. Bewegen kan helpen. Chocola eten kan helpen. Het maakt enforfinen aan. Uiteindelijk is het probleem vaak dat iemand helemaal niets meer wil veranderen terwijl een klein dingetje veranderen/verbeteren het begin kan zijn van de weg terug.
Maar ik zou zeker goede hulp zoeken. Sommigen hebben een huisarts die zelf gesprekken voert en zonodig medicatie voorschrijft. Doorverwijzen is best lastig want je hebt niet zomaar iemand gevonden waar het bij klikt of die geschikt is.
onze ervaringen; wel een lang verhaal
Beste pubermoeder
Ik ben nieuw op dit forum; ik las altijd alleen maar mee, maar toen ik je bericht zag wilde ik toch graag reageren. Helaas hebben wij de nodige ervaring met depressies. (Depressie komt voor in de familie). Depressie is ook erg zwaar voor de familieleden.
Ook onze zoon last van depressie. Hij is weliswaar wat jonger dan je dochter, maar ik wilde onze ervaringen toch delen. Wij zijn eerst met hem naar een vrijgevestigde psycholoog geweest. Het klikt goed. Toen de depressie terugkwam gaf hij zelf aan dat hij niet dacht dat zij hem nog kon helpen. Wij hebben hem toen aangemeld bij een jeugd-GGZ-instelling. Daar zijn we goed geholpen. Niet alleen kreeg onze zoon hulp, maar ook wij kregen ook als gezin hulp hoe wij met een depressie om moesten gaan. Belangrijk vond ik ook dat in een grotere praktijk of instelling cliënten in een team besproken worden. In het team werden voorstellen gedaan voor aanvullende behandeling. In verband met de herkenbaarheid wil ik daar niet verder op ingaan, maar wij hebben dat als een belangrijk aspect van een GGZ-instelling ervaren. Ook werd onze zoon een groepstraining aangeboden, die hem ook goed hielp. Zaken die in een particuliere praktijk met één psycholoog niet mogelijk zijn.
Een GGZ-instelling klinkt heel zwaar, maar ik kan niet anders zeggen dan dat wij positieve ervaringen hebben.
Veel sterkte,
Maartje
Hihi
AnneJ had ook al 'grip op je dip' gevonden.
Ik vind dat de anderen ook hele goede dingen zeggen. Maar een dingetje heeft hier nog erg geholpen. Dat is het principe van Expressed Emotion. http://nl.wikipedia.org/wiki/Expressed_emotion
Onze zoon had dus heel veel last van onze emoties. Niet alleen de boze, maar ook de teleurgestelde en blije emoties. Alle emoties, maakten dat zijn gevoelsleven nog meer overbelast raakte. En door die emoties ging hij zich nog beroerder voelen.
Het was dus de truuk om wel belangstellend, maar niet te betrokken te reageren.
En terwijl ik dit schrijf bedenk ik, dat het ook goed was, als ik een keer gewoon met hem meehuilde, omdat het allemaal zo kl*&te was. Die troost zoeken bij elkaar was ook wel weer waardevol. Maar dan als antwoord, reactie op zijn verdriet. Met mate, dat dan weer wel.
En verder heb ik ook veel gehad aan de gedachte, dat je met een depressie toch zo veel mogelijk door moet gaan met de dingen die je normaal doet. Als het even kan, niet de wereld laten stoppen omdat je je rot voelt. Gezonde voeding, voldoende drinken, buitenlucht, afwisseling tussen activiteit en rust, afwisseling tussen slapen en waken.
Mijn zoon vond het ook prettig als we zijn rug en/of zijn voeten masseerden. En we lazen hem ook voor, dat vond hij ook prettig.
Dat stukje over EE, dat gaat over psychoses, maar voor mijn depressieve zoon, had het ook een positief effect, toen wij onze emoties afvlakten in onze benadering van hem.
Te veel betrokkenheid was ook weer niet goed voor hem. Dat bedoel ik.
hier
een jonger kind met een depressie, vrij recent nog en ze is er net uit aan het krabbelen.
Wat ik merk dat belangrijk is is niet steeds zeggen het komt wel goed want nee het komt niet goed.Voor hun gevoel is het zwart.
Verder niet veroordelen maar begripvol zijn. Steunen maar niet meegaan in het gevoel.
Ik heb mijn dochter ook gevraagd wat zij prettig vond, bij haar was dat bijvoorbeld met mij alleen naar het bos gaan en daar gewoon zitten. Mijn dochter wilde echt een periode niet te veel mensen om zich heen en als ze thuis kwam van school in bed kruipen om rust te krijgen. Dat mocht.
Mijn dochter vroeg ook wel eens: als ik nou dit doe, hou je dan nog van me, of als ik dat doe, hou je dan nog van me. Ja we houden altijd van je, wat je doet wat er gebeurt, er kan niets zijn wat er voor zorgt dat we niet meer van je houden. Ze had er heel vaak behoefte aan om dat te horen.
Ook als ze uit wanhoop wel eens dingen deed die absoluut niet konden werden we niet boos. We zeiden duidelijk, wat je nu gedaan hebt is niet leuk maar jij blijft voor ons leuk, we blijven van je houden.
en vragen inderdaad, niet te veel aandringen maar wel belangstelling tonen, zodat ze weten dat je er bent.
ik kan heel erg aansluiten bij wat Karmijn zegt. Zo was/is het ongeveer ook met mijn dochter.
Wat ik zelf in die periode heb geleerd is mijn geluk niet te veel afhankelijk te laten zijn van dat van dochter want inderdaad het wordt een wisseltwerking. Ik heb dus bewust afstand genomen. Ja dat is moeilijk maar ik merk wel dat dat haar ook rust geeft.
sterkte, het is moeilijk.
Bedankt voor de reacties
Ik heb dochter alle reacties laten lezen.
Ze helpen om de boel meer op een rijtje te krijgen.
Ik ben bang dat ze de fase van alle positieve dingen opschrijven ver voorbij is.
Ze gaat de zelftest van grip op je dip doen voordat we naar de huisarts gaan.
Tips over goede psychologen blijven welkom!
Hoe is het nu?
Gisteren heb ik pas verder gezocht naar hulp depressie bij jongeren en kwam bij oudersonline uit en las vraag mbt jouw dochter.
Mijn dochter van bijna 18 is een week voor de Kerstvakantie ingestort en ze vertelde mij dat ze zich heel depressief voelde en op het station vaak speelde met zelfmoordgedachten. Dat ze zichzelf wel eens sneed en de gevoelens al speelden vanaf groep 7 lagere school. Ze is veel gepest omdat ze zich anders kleedde dan gangbaar was. Wij vonden haar altijd heel sterk en ook nooit echt gemerkt dat ze dusdanig gepest werd dat het uiteindelijk tot instorting zou leiden.
Ik ben meteen begonnen met zoeken op internet en kwam al snel bij grip op je dip uit. Mijn dochter vond het wel wat en heeft zich aangemeld voor therapie. Verder heb ik meteen een afspraak gemaakt met de huisarts. Die schrok en heeft geregeld dat ze de volgende dag al een gesprek had met de psycholoog in het gezondheidscentrum. Verder zou ze GGNet op de hoogte stellen en ook grip op je dip vond ze een goede stap. Grip op je dip heeft vrij snel gereageerd ivm de ernst en een chatafspraak geregeld met mijn dochter voor 6 januari. Diezelfde week werd ik ook al gebeld door GGNet omdat ze begrepen dat het urgent was. 3 januari hadden we al een intake-gesprek. Diagnose: matige tot ernstige depressiviteitsstoornis. Behandelvoorstel: wekelijkse gesprekken met een vaste therapeut en proberen medicatie zo niet te hoeven gebruiken. En ik als moeder krijg ook begeleidingsgesprekken over hoe om te gaan met de situatie. Volgende week bellen ze wanneer de eerste afspraak voor mijn dochter zal zijn. En grip op je dip is volgens hen wel een goede site, maar is toch meer om ernstigere ontwikkeling van depresssiviteit te voorkomen en daarvoor is het voor mijn dochter al te laat. Dus die gaan we afzeggen.
We zijn allebei blij dat er iets gaat gebeuren en ook al zo snel! Dus als het urgent is kan dat dus wel, ondanks alle verhalen over wachttijden enzo. En wat er gezegd wordt over afstand nemen en gewoon begrip en belangstelling tonen is waar. Ik probeerde haar continue op te vrolijken en ze zei ook dat ik daar mee moest stoppen!! Gaat nu beter in dat opzicht.
Maar ik ben zo benieuwd hoe het met jouw dochter is gegaan? Heeft ze zich aangemeld bij grip op je dip? Of ben je naar de huisarts geweest?
