Ik kan mijn puber niet meer uitstaan

Helaas herkenbaar

Ik heb zelf nooit een beste band gehad met mijn moeder, dus ik had me heilig voorgenomen het met mijn dochter beter te doen. Maar werkelijk, ze maakt het leven bij ons thuis echt heel erg onaangenaam bij tijd en wijle...
Ik prober er wel eens met haar over te praten, dat ik het zo jammer vindt dat haar humeur de sfeer zo bepaalt in huis, dat ze elk leuk uitstapje dat ik bedenk (om het maar gezellig te houden, om de band te verbeteren) weet te verpesten doordat ze altijd altijd altijd te laat is, dat ik ervan baal als ik haar wat heb gevraagd te doen en het vervolgens gewoon niet gebeurt en ga zo maar door. Dat ik het zo graag anders zou willen. Maar dat is natuurlijk allemaal gezeur, als ik het niet gezellig vind met haar, moet ik haar gewoon op haar kamer laten zitten (inderdaad, met telefoon), kortom, het ligt allemaal aan mij (nou vooruit, de rest van het gezin, niet alleen aan mij).

Een oplossing heb ik niet. Ik kan gelukkig nog wel een paar positieve kanten van haar benoemen, dus dat doe ik ook vaak. Tegen anderen heb ik het ook vooral daarover, omdat ik niet wil dat ze het gevoel krijgt dat ik negatief over haar denk. En ik geef haar dus ook vaak complimenten, benoem wat ik zie dat ik positief vind, bedank haar als ze wel wat heeft gedaan, maar ik vind het loodzwaar. Ik zie erg vooruit naar de tijd dat die puberteit weer over is. Hoewel, ze is puberend geboren zeggen wij wel eens, het is alleen nog een graadje erger geworden, dus of het ooit echt weg zal zijn betwijfel ik. Ze vaart graag haar eigen koers en het universum draait om haar, dus heel behulpzaam en voorkomend zal ze wel nooit worden. Maar dat pesthumeur mag van mij heel snel verdwijnen!

Sterkte...

Paperclip

Hahaha, ook ik vraag me regelmatig af of dit ooit echt helemaal verdwijnt, en niet gedeeltelijk de aard van het beestje is.

Ik vind het ook echt niet leuk haar continue aan te spreken op haar gedrag. Inderdaad opmerkingen als: "je hebt alleen maar commentaar op mij", en "doe ik ook wel eens iets goed", zijn me ook al ten deel gevallen. Het laatst wat ik wil is dat ze daardoor een negatief zelfbeeld krijgt. Maar hey, wat moet ik dan? Het maar over mijn kant laten gaan? En geloof me, de "pick your battle" tactiek is echt als toegepast in dit verhaal.

Het probleem is dat ze het zelf echt niet ziet. Tja, dan komt het al snel over alsof niemand je goed vindt.

tja.. meiden

zijn vaak toch een tikje erger dan jongens heb ik wel eens het idee... je moet haar wellicht toch ook eens een keer flink aanpakken.
als ze rommel op de vloer gooit (en dit blijft doen, je kunt zeggen dat het bv kleding is die toch geld kost), alles in een vuilniszak proppen en weg zetten. Ook wat betreft de telefoon, daar mag je (zeker tegenwoordig, met alle negatieve gevolgen van de telefoon) ook wel eens wat van zeggen en.of gewoon afpakken. laat ze maar eens voelen dat je je grenzen stelt.
ik weet het is misschien autoritair maar altijd maar praten (wat niet altijd helpt) is ook niet altijd een oplossing.

humor

Doe haar na: maak overal een geweldig drama van en rol er met je ogen bij. Als ze iets van je wil, zeg dan dat je geen tijd hebt want je moet aan je telefoon. Of zeg dat je geen zin hebt om voor schut te staan. Blijf uit haar buurt, ga iets leuks doen met je andere kinderen en lrobeer vooral niet haar mee te nemen. Echt, ik ken het zóó goed: je wordt er ballorig van. Minimaal reageren heet dat. Soms is dat heerlijk. Probeer alsjeblieft niet positief gedrag te benoemen ofzo, dat krijg je blijkbaar niet terug. Hou haar maar een spiegel voor.

je kind vóórleven....

....houdt voor mij in dat ik ook af en toe mijn relativeringsvermogen en gevoel voor humor inzet. Ik hoop dat je snapt dat dat net even iets anders is dan je kind een slecht voorbeeld geven.

Sanne

Ik had een enorm verhaal getypt, blijk ik niet meer ingelogd te staan en is alles weg. Ik krijg het nooit meer hetzelfde op 'papier'.

Toch maar opnieuw.
Mijn oudste dochter is als puber geboren, zeiden mijn man en ik wel eens. Ze kon echt heel tegendraads reageren. Wij A, zij B. Tijdens de puberteit werd dat niet bepaald beter. Ik ben daar niet altijd goed op ingesprongen en heb fraaie staaltjes van 'slecht' moederschap laten zien. Ik stuurde haar bijvoorbeeld naar haar kamer, maar dan vertikte ze om te gaan of bleef op de trap staan. Kwader kon ze mij niet krijgen, dus ik dwong haar de trap op en duwde haar in haar kamer. Zij gillend dat ze ons haatte en ik met een rode kop bij haar deur. Ja schaam schaam...

Je zou kunnen stellen dat ik wat laat tot bepaalde inzichten ben gekomen. Zo kwamen we erachter dat we haar niet meteen moesten vragen hoe ze het tijdens een schoolkamp of van scouting had gehad. Wij stonden haar veel te blij en te enthousiast op te wachten (ondanks dat wij ook het gevoel hadden dat haar afwezigheid een enorme opluchting was, maar het blijft je kind en het blijft fijn als dat kind weer veilig terug is na een leuke week) en dat werd beantwoord met een enorme bokkigheid en chagrijn. Dus we vroegen niet meer meteen overal naar en als ze iets wilde vertellen, kwam dat later vanzelf.

Dat heb ik op meer toegepast. Niet meteen overladen met vragen, opdrachten, je moet dit je moet dat. Iets meer geduld en een iets andere benadering, maar ook minder regels. Dan maar een zwijnenstal in haar kamer, haar probleem. Niet meer overal boos om worden. Dat had geen zin.

We kwamen er ook achter dat we de sfeer konden verbeteren door niet meer aan de eettafel te eten. Geen gebruikelijke oplossing misschien, maar liever ongebruikelijk en gezellig dan volgens de standaardregels en een drama. Een van de irritaties was dat ze alle eetgeluiden en andere pietluttigheidjes oppikte. Te veel prikkels dus. Maar dat begreep ik later pas goed.

Toen ze ruim 16 was kwamen we opeens tot de ontdekking dat het al een tijdje rustig was, geen scènes, geen boos gedoe. Dat was een erg fijne ontdekking. We bedachten later dat ze in die tijd ook meer verantwoordelijkheid kreeg bij scouting, vanaf die tijd is ze steeds meer bij de leiding betrokken geraakt en hoorde daar op een gegeven moment zelf ook bij. Dat heeft haar veel goed gedaan.

Daarop inhakend, is het voor jou misschien een idee om te kijken of je je dochter ergens meer bij kunt betrekken. Kookt ze wel eens? Mag ze wel eens bedenken wat jullie gaan eten? Iets anders wat ze leuk vindt om te doen misschien? Mag ze al de stad in om kleding te kopen? Is dat een poging waard? Er mag best een beetje verschil gemaakt worden tussen haar en haar broer wat je op leeftijd kunt schuiven. Zij mag dit, jij ook als je zo oud bent.

Twee jaar later, toen ze 18 was, is mijn dochter door school geadviseerd om uit te laten zoeken of ze add had. Dat heeft ze gedaan en de uitslag was 'positief'. Dat verklaarde veel van haar gedrag. Dat ze snel overprikkeld raakte, dat haar tempo niet altijd het tempo van een ander is. In haar geval dus het tempo waarin ze haar ervaringen verwerkt en kan vertellen. Ik heb de indruk dat ze wel flink doorwerkt, als ze werkt (nu ziektewet). Dat ze in de ankers gaat als ze teveel 'moet', e.d.. 'Grappig' genoeg herkende ik mezelf niet dusdanig in haar gedrag dat ik daar zelf ook conclusies uit trok, maar dit jaar heb ik ook de diagnose add gekregen. Het kan verklaren waarom we vroeger zo botsten. Toen ze in de twintig was en nog thuiswoonde voelde ik dat vaak wel als 'twee kapiteins op één schip'. Zij bemoeide zich overal net even teveel mee. Ging iets teveel haar eigen gang. Maar goed, ook die periode is afgesloten. Dochter is nu 26 en we hebben een prima verstandhouding. En ach.. perfect hoeft het niet.

Je hebt er nu nog niet veel aan

Maar het wordt vast beter. Mijn zoon was ook zeer sfeerbepalend. Maar nu (18) blijft hij soms zelfs 's ochtends, terwijl er een trein is uitgevallen die hij hebben moest, vriendelijk. En toen hij laatst opeens toch weer eens een ouderwets humeur had, heeft hij later zijn verontschuldigingen aangeboden. "Sorry, ik weet ook niet waarom ik zo humeurig deed." En dat kwam recht uit het hart. Dat had ik, zeg, twee jaar eerder niet verwacht. Dan was wel eens een enkele keer "sorry", maar dan uitgesproken op een toon "dan stop je tenminste met zeuren".
Hij heeft nog wel een beetje een gebruiksaanwijzing, maar de meeste punten daarvan ken ik. Stress? Niets aan vragen, even wachten tot de stress (tentamen ofzo) weer weg is.

Geoefend voor het echie

Bij mijn oudste werd ik soms echt wanhopig van de bokkigheid en het egocentrisme. Nu weet ik dat dat maar kinderspel was, want jongste is vijf keer zo erg. Die krijgt zelfs mij, de rust zelve, op de kast, en zodra ik enigszins mijn stem verhef of er wanhoop in doorklinkt krijg ik het tien keer zo hard terug. Het is vast wel ergens goed voor ;-(

Phryne

Mijn oudste was dus (gelukkig) de ergste. De jongste viel ontzettend mee, maar heeft op latere leeftijd, daar waar iedereen normaal gesproken stopt, nog even dunnetjes een periode gehad. Mijn oudste noemde zus daardoor 'prinsesje' en het was inderdaad ook een soort prinsessengedrag. Het moest allemaal op haar manier anders werd ze chagrijnig. Maar dit was een peulenschil vergeleken met de oudste. Jongste heeft een paar relaties gehad, waarvan er twee zijn 'mislukt' omdat dochter best veel noten op haar zang had. Bij haar huidige vriend heb ik het gevoel dat ze geleerd heeft van voorgaande relaties, maar ook tijdens deze relatie. Ergens in het eerste jaar heb ik uitgebreid met haar gewatsappt over wat er fout ging en toen ben ik ook heel eerlijk tegen haar geweest. Dat heeft denk ik wel bijgedragen aan meer inzicht en bovendien heb ik het gevoel dat Vriend haar 'aankan'. Hij laat zich niet uit het veld slaan door bitse reacties en 'buien'. Dochter gaat komend schooljaar verhuizen en dat was een heikel onderwerp. Wat zou vriend doen? Hij was nogal gehecht aan zijn provincie. Inmiddels weet ik het: hij gaat mee! Nou... ik vond dat zó leuk. Dan zit het wel goed met de liefde .

kaaskopje (ot)

"Mijn oudste dochter is als puber geboren, zeiden mijn man en ik wel eens"

grappig, wij zeggen van onze jongste wel dat ze met het verkeerde been uit de baarmoeder is getild

Kaaskopje

Heel herkenbaar, dat ze het voor elkaar krijgt dat ik me een slechte moeder voel!

Ik zal ook best fouten maken, maar daar valt over te praten. Ik kan gewoon totaal niet tegen de toon die ze aanslaat. Er kunnen met mij absoluut dingen besproken worden, maar haar toon zorgt ervoor dat ik meteen weer op de kast zit. Dat komt natuurlijk ook omdat de emmer in dat opzicht op overlopen staat.

Haar kamer heb ik al gelaten voor wat het is. Dat is haar ruimte en ik probeer me over de rommel die ze er van maakt heen te zetten. 1x per week vraag ik haar om deze toch op te ruimen, wil ze dat ie gepoetst wordt. Is ie niet opgeruimd dan mag ze die middag als ze uit school komt zelf aan de poets. Dat weet ze.

V.w.b. verantwoordelijkheidsgevoel, dat is nog ver te zoeken. Misschien ben ik hier zelf ook wel een beetje debet aan, want ik vind het makkelijk om dingen gauw even zelf te doen. Dan gaat het lekker snel . Ik vind het moeilijk om haar fouten te laten maken. Het is een prinsesje zullen we maar zeggen .

Kleding kopen doet ze wel al met vriendinnen. Is niet meer leuk met je moeder, hihihi. Ik geeft haar nog geen kleedgeld, maar stort als ze gaat shoppen een bedrag op haar rekening. Mee voor het eten zorgen en daarin een keuze hebben is ook niet het probleem. Het is gewoon dat ontzettende humeur van haar. Vaak zeg ik als ze weer eens reageert als door een wesp gestoken "ach, onze zonnestraaltje is ook weer in huis"......

Ik voel gewoon dubbele emoties. Ik wil haar aanspreken (continue) op haar gedrag, maar ben ook zo bang dat ik haar een (te) negatief beeld geef. Wellicht voelt ze dat ik zwak ben op dat vlak?

Herkenbaar

Uiteraard, zou ik zeggen, want heb ook een puber
Maar ik maak me toch niet zo druk. Ja, ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Er zijn genoeg momenten dat het niet loopt en dan staan we echt wel te kijven tegenover elkaar..
Maar ach, dat is nu eenmaal zo.
Als het me lukt dan ontloopt ik haar gewoon zo veel mogelijk op die momenten, die soms best wel dagen kunnen zijn. En dan komt ze plots weer even en dan is het weer heel gezellig.

Ik denk wel dat jij nog winst kunt maken op een aantal vlakken door haar meer verantwoording te geven. Waarom poetst ze niet zelf haar kamer? Waarom geen kleedgeld?
Hier merk ik dat dochter echt enorm veel behoefte heeft de dingen op haar manier te doen. Dus idd, dan maar iets later het klusje in huis of iets minder net...ze moet ook haar manier vinden he.

En humeurig

mag iedereen hier zijn, dat vind ik echt heel belangrijk
Ik mocht dat vroeger niet van mijn vader, en die maakte er ook altijd leuke opmerkingen over. Dat vond ik echt een hel.

Humeurig mag altijd, uiteraard zijn er grenzen aan gedrag.

SanneV

Je bent echt niet de enige en het komt goed. Hou je daaraan vast.
Pick your battles (een strijdkreet die ik hier op OOL heb geleerd) k zou zelfs niet meer verlangen dat ze 1x per week haar kamer opruimt. Wat kan het je schelen... jij hoeft daar toch niet tussen te zitten?
Het is toch weer een strijdpunt. En kleding was je alleen als die in de wasmand belandt. Probeer je niet te laten verleiden tot een discussie, negeer het. Loop weg als ze dramatisch doet.
Ik heb nu een soort dramaqueen jongste zoon (verbijsterend, dat is heel snel gegaan, hij was altijd zo lief en schattig... ) en ik zeg hem ijskoud dat ik niet wil praten als hij een bepaalde toon aanslaat.

Verder geen oordeel of zo. Maar gewoon, ik wil zo niet behandeld worden. Geef ik-boodschappen, praat vanuit jezelf, niet vanuit haar.

En kijk eens welke regels je zou kunnen aanpassen. Dit is eigenlijk heel normaal, een puber moet zich gaan ontworstelen aan de ouders. Soms zijn regels beknellend of worden die zo ervaren.

Je hebt het erover dat regels bekend zijn en dat ze dat weet en toch niet doet. Lees: Het explosieve kind (over collaborative problemsolving) en op een goed moment in overleg. Wat zou je anders willen, wat willen wij anders (een goede sfeer ipv dit). en hoe zouden we dat kunnen bereiken. Neem haar serieus, blijf er niet boven staan, langzamerhand veranderen de verhoudingen, dat is nou eenmaal zo.

Communiceren

Je puber kan ook knap onzeker worden van deze machtstrijd. Het kan helpen om ook puber uit te leggen dat het 'een fase' is.
Daartoe vertelde ik vroeger social stories hoe het bij ons thuis toeging.
Afgelopen week vertelde zoon nog dat hij zich ineens zo verwant voelt aan mijn gezin vroeger.
Alles gaat voorbij.
Ik heb hier zon geweldige hekel aan het gedoe over zijn opleiding. Zelf heeft zoon een geweldige opleiding doet het goed, het lukt hem. Maar uit onzekerheid is dat dan ook maar de standaard geworden. De rest is mbotje (dochter) of gewoon lui (werkeloze moeder).:
Zoon weet het we hebben het er over maar er zijn momenten vooral als de zaak onder druk staat.
Zoon vertelde even hoe zijn dagplanning was: eerst nog even een declaratie die niet goed ingediend bleek met ander budget opnieuw indienen.
Ik ga even de brievenbus van je vader legen die weg is.
Dan gaat zoon even vergaderen met zijn team.
Ik ga even de vissen van je vader voeren.
Er wordt een vergadering gehouden over week ik wat.
Dan ga ik even boodschappen doen en macaroni maken. De wasmachine aanzetten.
Hopelijk ben ik om 22.00 uur klaar volgens zoon.
Ik weer: ik hoop dat er dan iemand thuis komt om te eten gezellig.

Daarop meldde ik zoon: wat een niveauverschil he!
Zoon weer: ja, maar denk niet dat dat minder belangrijk is!
Huhhuh. Blijkbaar toch een kwartje gevallen.

De verhoudingen

veranderen zeker. Ik wil haar ook heel graag meer verantwoordelijkheid geven, maar ze doet er niks mee. Als ik zo nu en dan een taakje bij haar neerleg, dan gebeurd er niets mee. Wordt het vergeten. Dat vind ik jammer. Ergernis steekt dan weer de kop op.

Ik heb niet het idee dat onze regels heel streng zijn. Wil ook best water bij de wijn doen. Maar.....wij (man en ik) hebben wel allebei zoiets van "er gelden bepaalde regels in ons huis, en daar mag je je toch echt wel aan houden". En dàt verzet steeds, tegen de meest simpele regels die er gewoon mogen zijn denk ik, dat verzet daar word ik zo moedeloos van. Elke dag opnieuw weer de basisregels moeten herhalen. Elke dag opnieuw weer datgene moeten vragen wat nu toch zo onderhand wel als vanzelfsprekend zou mogen worden beschouwd, dat maakt dat ik het heel moeilijk vind om haar meer verantwoording te geven.

Ik voel me zo'n zeur op dat moment. Leg haar dan ook wel uit dat ik het vermoeiend vind om elke dag te moeten zeuren over hetzelfde. En toch, toch gebeurd het de volgende dag gewoon weer. Ze heeft (en ik wellicht ook) wel ADD achtige trekjes, maar ook dan mag er toch een bepaalde verantwoording worden verwacht?

Kun je wat regels noemen?

Zie mijn vraag

Kaaskopje

Ik begrijp je vraag geloof ik niet helemaal

Of ik wat regels wil noemen die in ons huis gelden?

Maar daarom noem ik ook gebieden waar je zelf geen last van hebt. Je hebt er geen last van als ze haar kamer niet poetst, of keuzes maakt met haar kleedgeld die jij niet zou maken.

Hier proberen we langsamerhand steeds samen de regels te maken.
Ik vind nu ook dat dochter teveel op haar telefoon zit. Dus geef ik mijn zorgen en bedenkingen aan. En heb haar gevraagd zelf ook na te denken over oplossingen. Die gaan we dan op een rustig tijdtlstip samen bespreken.
Werkt allemaal niet altijd vlekkeloos, maar de grote lijn is oké.
Op moment dat ik in mijn emotie schiet ben ik haar kwijt. Meer de samenwerking opzoeken, en langsaam loslaten.....

Of: emotionele chantage

Zoon heeft het beredruk, dus we ontzien hem en vragen al niets extras.
Zijn enige vaste taak in het huishouden, behalve zelf je bord naar de keuken brengen e.d. is het vuil wegbrengen. De berg op het balkon groeit en groeit......
Dus zeg ik op maandag, kun je vanavond ook het vuil wegbrengen svp?
Zoon moppert dat ik altijd moet zeuren juist als hij het druk heeft. Nou ja, ouders hebben recht op zeuren maar oke.
Dus zaterdag vraag ik weer aan zoon: kun je svp het vuil wegbrengen? Ik help mee om het bij de voordeur te krijgen.
Zoon flipt em zowat want: ben ik eindelijk vrij zit jij er weer druk op te leggen!
Dus zondag ga ik toch maar het conflict aan. Is het een idee om zelf een vaste tijd/dag af te spreken in de week om het vuil weg te brengen?
Zoon begint weer te mokken maar nu ben ik er klaar mee.
Ik ben klaar met die berg afval die de helft van mijn balkon opeet! Die rommel gaat lekken en loopt nog een keer weg als er ongedierte van komt!
Als jij het niet doet gaat je moeder het met haar chronische ziekte (uhum) zelf wel wegbrengen, maar dat hoort toch niet? Jij woont hier ook!
Daarna gezellig samen het vuil geregeld. Samen naar de voordeur en zoon een paar keer wegbrengen.

zorgen dat zij er last van heeft

Mijn dochter was vergeleken bij wat ik hier lees best gemakkelijk, maar ook zij had zo haar buien. Ik zorgde dan altijd dat zij er zelf last van kreeg. Als zij zo nukkig deed verdomde ik het om naar haar te luisteren. Dus als ik gesnauw kreeg over ongewassen kleding, bevelen om haar ergens heen te brengen of hysterisch geschreeuw over het ontbreken van acceptabel broodbeleg, dan sloeg ik dat gewoon niet op. Resultaat was dat de kleding nog steeds niet werd gewassen, dochter niet werd opgehaald/weggebracht en dat het beleg nog steeds onacceptabel was. Kreeg ik daar weer commentaar op, dan zei ik: "weet ik niks van...HOE had je het gevraagd?" Dan kwam er natuurlijk weer een hoop geschreeuw vol verwijten en dan zei ik "OOOO, zo. Nee, dat sla ik niet op in mijn hersens."
Af en toe ontplofte ik. Dat gebeurt niet vaak, dus als het zo was holde dochter snel naar haar kamer, om een uur later mak als een lammetje naar beneden te komen. Meestal gebeurde dat als ik zelf de kamer uit liep om de situatie niet te laten escaleren en dochter me volgde met haar gezuig, zelfs tot in mijn slaapkamer of de wc. Tja, als je me niet de kans geeft om boel te laten afkoelen, kun je de volle laag krijgen. Ik zorgde dan wel dat ik in mijn boosheid vooral haar gedrag 'afzeek' en niet het kind zelf. Eén keer heb ik haar uitgemaakt voor egocentrisch kutkind en dat weten we allebei nog steeds, terwijl alle overige ruzies inmiddels min of meer leuke anekdotes zijn geworden. Maar hier schaam ik me nog steeds voor.

En ik

moet zeggen dat ik de theorie wel een beetje ken ; pubers verliezen (tijdelijk) echt bepaalde vaardigheden, maar ik vond het toch een shock het daadwerkelijk te beleven.
Dochter lijkt echt bij tijd en wijle flink gehandicapt en het geeft mij rust haar zo ook een beetje tegemoet te treden. Wèg de goede focus en zelfstandigheid, ook weg het stralende humeur en relativeringsvermogen.

oh nee

Als ik op onvriendelijke wijze een verzoek zou krijgen zou ik het zèker ook niet horen.
Probleem is hier vaker dat ik vanalles van haar wil....(dat ze meehelpt, troep opruimt etc) maar idd, heel soms werkt inspelen op bijv een gevoel van eer wel goed. Of: wil jij dat niet doen alsjeblieft, je bent er zo goed in...

schaamteloos onderhandelen

Hier werkte onderhandelen nog wel eens. Doe jij dit voor mij, dan doe ik dat voor jou. Dochter probeerde er dan nog wel eens onderuit te komen met 'maar dat doe jij altijd al voor mij' en dan zei ik dat ik daar dan nodig eens mee op moest houden. Behalve natuurlijk als zij ook wat voor mij wilde doen.
Doe jij dit voor mij dan mag je (vul maar in) werkte ook nog wel eens. En inderdaad 'je bent er zo goed in', vooral dingen die met de computer te maken hebben.

Ja maarja

Dat onderhandelen krijg ik ook weer schaamteloos terug dat is dan weer wel een nadeel.
Wel fijn dit draadje want ik realiseer me dan wel weer dat 'alternatieve' aanpakken zoveel beter werken maar dat ik ze toch vaker vergeet. En dan weer terugval in mijn rol van zeurende corrigerende moeder.
Dochter doet ook op huishoudelijk vlak dingen vaak beter, handiger dan ik. En ze groeit echt wel als ik dat benoem, moet ik toch echt weer meer oppakken. En de kunst om een goede bedoeling snel en naar waarde in te schatten. Want ze stikken toch best wel van goede bedoelingen, het komt er vaak zo beroerd uit. Waardoor je de goede bedoeling vaak mist.