Kerst met pubers

Eisen

Het probleem is dat je dat eist en niet vooraf overlegd en instemming vraagt. Verder zou ik het erbij laten. Al dan niet cadeautjes, het gaat om de gezelligheid.

Die kinderen zijn met zichzelf bezig op die leeftijd. Verbazend is dat als ze zoiets met vrienden afspreken dat ze ineens wel met geweldige cadeaus en toestanden naar voren komen.

Wen er maar aan. Ze maken zich los van het eigen gezin.

We hebben hier een gezellig kerstfeest met meerdere moeders met pubers. De pubers zelf regelen wat ze zelf willen met vrienden. Dochter heeft een cadeautjes Sinterklaas gehad maar afgesproken dat ze met Kerst geen cadeautjes doen, de inspiratie is weg bij iedereen. Ze gaat gewoon gezellig koken met vrienden en naar het kerstdiner bij haar vriendje.
Zoon heeft de hele week alle borrels met studentenverigingen en op de hogeschool afgelopen, daarnaast nog toetsen gemaakt en stagegesprekken gevoerd en is hier nu gevloerd en wil helemaal niets meer.

Ze krijgen een eigen leven. Waar jij soms nog marginaal van belang bent.

Ik herinner me wel dat wij vroeger, na een periode met vrienden, toch ook weer naar huis trokken, zeker nadat er kinderen kwamen. Maar bij mijn ouders was dat in overleg en geen verplichting.

wat vinden ze er zelf van

wat betreft die cadeau's? Hebben ze daar zelf nog behoefte aan?
Anders zou ik die laten zitten en gewoon wat leuks doen met kerst waarbij er voor hen ruimte is om die dagen ook iets te ondernemen met vrienden.

Behoefte

Zebra, ik denk dat ze altijd behoefte hebben aan kado's.... maar de oudste kan behoorlijk egoïstisch gedrag vertonen en heeft het er niet voor over om dan ook iets terug te doen, hoe marginaal ook. Dus dat is het dilemma nu... Jongste heeft zich wel aan de afspraak gehouden, oudste niet. Op dit moment denk ik dat ik oudste maar laat ervaren hoe lullig het is dat hij de moeite niet heeft genomen (al vraag ik me af of dat hem iets interesseert). Ik kan toch moeilijk zijn kado's er tussenuit halen...

Volgens mij is dat wel een beetje zoals het gaat met pubers. Ik ben eerder blij verrast als er wel aan me gedacht wordt. En het is kindafhankelijk want mijn jongste, die volop pubert, is attenter dan haar zus.

Ja hoor

Ik ben wel van de lik op stuk. Ik zou de cadeautjes van jezelf voor hem eruit halen. Je kan niet die van een ander voor hem weghalen maar wel die van jezelf. Ook dit soort dingen hoort bij volwassen worden nl dat je niet eenzijdig afspraken kunt verbreken.
Welke manier en hoe en wat je dat laat weten, daar kun je over discussiëren maar niets zeggen zou bij mijn geen optie zijn.
Je kunt ook nu erbij laten en zijn verjaardag 'vergeten'. Of 'te druk zijn om hem naar het beloofde feestje te brengen of bedenk iets. Werkt echt beter dan een preek.
Maak er alsnog een fijne avond van....

Hier dus niet

Pubers zorgen hier altijd voor kadootjes maar zouden dat vast niet doen als ik het ze zou vragen....
Zelf zou mijn plezier ook wel weg zijn om iets te geven, als het zou 'moeten'. Kadootjes moeten vrijwillig zijn, anders is voor mij de betekenis ervan weg.
Wat ik wel doe is bijv bij verjaardagen ze van tevoren even attenderen. En soms informeer ik of ze een kadootje willen kopen of ev. iets samen. Maar nooit 'maken we hier afspraken overstappen.
Dat zou ik hoogstens bij jongere kinderen doen maar zeker niet meer bij pubers.

Saar

Maar het is toch wel handig om er met elkaar afspraken over te maken?
Anders doet de een wel wat en de ander niks.
Wij bespreken gewoon met elkaar: wat zullen we doen dit jaar?
Nu is de deal dat ieder kleinigheidje voor elkaar koopt. Broer en zus hebben gezegd dat ze niks voor elkaar kopen maar wel iets voor ons. Dat was hun gezamenlijke invulling. Prima.
Ik zou not amused zijn als dochter dan wel voor ons iets koopt en zoon niet. Zoals gezehd: gezamenlijk overlegd hoe we het zouden invullen. Ditzelfde hebben we ook met sint grdaan. Toen wilden ze graag surprises en gedicht.
Iets jonger 15 en 12 hier maar toch.

Laat je verrassen

Wie weet wat zoonlief straks uit zijn hoge hoed tovert. En was het zijn keus en ben jij niet verantwoordelijk voor wat hij wel of niet heeft gedaan.

Alleen cadeaus

Wij vierden hier ook voor het laatst Sinterklaas en willen volgend jaar iets met Kerst gaan doen. Ik verwacht dat het alleen cadeaus worden, want zoon vindt surprises en gedichten maken helemaal niets. Ik moet er overigens zelf ook niet aan denken om voor 4 of 5 mensen (heb niet heel goed geteld over hoeveel personen je het had) iets te maken. En voor de altijd lege puberportemonnees is cadeaus kopen voor meerdere personen misschien ook al too much.
Hopelijk komt je zoon toch nog met iets onder de kerstboom en anders zou ik zeker even met hem overleggen waar het mis is gegaan.
Verder is last minute werk ook echt des pubers. Dit jaar hier dus nog wel Sinterklaas en dochter van 16 stond die middag nog haar surprise in elkaar te draaien, inclusief verf, die natuurlijk niet op tijd droog was. We hebben er met elkaar vooral erg om moeten lachen.
Fijne Kerstdagen!

Verjaardag

Had ik speciaal tussen aanhalingstekens. En wroeging is natuurlijk niet de juiste mindset. Wat mij betreft zijn de lik op stuk acties met een hele dikke knipoog.
Beetje humor maar wel een boodschap afgeven. Van de lieve vrede en niks zeggen leert hij ook niks. Je kunt toch zeggen dat je het pijnlijk vindt? Hoeft niet nu.
Maar ik denk dat ik bij een volgend moment dat hij bv zegt: zullen we naar de film of noem een zijstraat.....dat je dan zegt: sjee weet je wel hoe duur dat is?
Ik ben erg van het voorleven, communiceren, gevoelens op tafel. Meestal met een dikke knipoog. Nooit met de intentie om iemand terug te pakken zeker een kind niet. Maar van niks zeggen krijg je juist een rotgevoel en hij leert er niks van.
Je kan toch gewoon zeggen hoe teleurgesteld je bent in dit gedrag?
Laat het vervolgens bij hem hoe hij dat oppakt.

Zo verschillend

De ene hier vind het leuk om te winkelen of te knutselen, de ander gaat ongevraagd de tafel te dekken, de kip kruiden en bakken en de vaat inruimen. Beiden dragen bij aan een fijne avond. Ik schipper zo dat het totaal klopt.
Als de kinderen liever geen geld uitgeven aan een kado, dan een kerst zonder kado. M.i. Niet het belangrijkste van deze dagen.

Wel zeggen

Ik zou er wel wat van zeggen. Jullie hebben tenslotte samen een afspraak gemaakt. Jullie hadden ook kunnen kiezen voor een kerst zonder cadeautjes. Dat is ook prima.
Maar bij een kerst met cadeautjes mag je best verwachten dat iedereen een bijdrage levert. Je kan ook een bedrag afspreken zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is.
Ik zou wel degelijk boos zijn dat hij zich niet aan de afspraak heeft gehouden en dat ook zo uitspreken. Bij een 17 jarige geef je inderdaad geen straf meer maar ik er wel een gesprek over willen voeren.
Mijn kinderen vinden kerst met cadeautjes fantastisch. Dus dat doen we. Maar als we dat doen dan verwacht ik ook dat ze gewoon meedoen. Zij zitten meer op de cadeautjes uitwisseling te wachten dan ik. Ik ben ook heel tevreden met een kerst zonder cadeautjes. Dat scheelt mij veel werk
In elk geval verwacht ik sowieso dat mijn kinderen zich aan gemaakte afspraken houden. Verantwoordelijkheid nemen voor de keuzes die je zelf hebt gemaakt vind ik heel belangrijk.

Guera

Nouja, ik weet wel dat veel mensen graag afspraken maken over kadootjes, ik maak die in de praktijk dus ook wel eens, omdat mensen die dus met mij maken
Maar zelf hou ik daar dus echt niet van. Dan wordt het zo'n stom ruilsysteem. En er moeten al zoveel afspraken gemaakt over zoveel stomme dingen, bleeh. Zèker met pubers!
Dus iets leuks als kadootjes geven wil ik daar liever niet mee besmetten, haalt voor mij echt groot deel vd lol weg.
Sowieso geef ik echt om te geven, wil er niks voor terug.
Ik ben ook blij met krijgen hoor! Altijd. Maar niet krijgen is net zo oké. En zèker niet omdat het moet.

En in de praktijk maak ik dan soms toch afspraken. Omdat andere mensen toch liever afspraken hebben. Omdat ze het niet fijn vinden bijv om meer te krijgen dan te geven. Dan voelen ze zich bezwaard.
Ik vind dat echt zonde maarja het werkt nu eenmaal wel zo.

Wat doe je, als je met je (volwassen) neef ofzo afspreekt elkaar kadootjes te geven en hij geeft niks? Doe je dan ook verongelijkt of teleurgesteld? Ik kan me er zo weinig bij voorstellen.

Maar goed, los van persoonlijke belevingen rondom kadootjes zou ik ook nooit de stress vd strijd over hebben voor zoiets. Ik heb al genoeg strijd met mijn pubers.
Zou ik zoiets toch met ze afspreken en ze hadden niets zou ik hoogstens belangstellend vragen waar onze afspraak gebleven was.
Maar je kent je pubers toch ook wel. Dus ik zou mezelf dan ook behoeden voor teleurstellingen en gewoon andere afspraken maken. Of meer helpen, blijkbaar is dat nog nodig opdat je krijgt wat je graag ziet.

Ohja, wij doen al járen surprise met Sinterklaas met mijn schoonouders. Partner, kinderen en ik zijn weken bezig met surprise maken. Schoonouders komen áltijd met een kadootje mooi ingepakt...
En iedereen vindt het prima. Het is super gezellig, en het loopt nu eenmaal zo. Zou niet in me opkomen er teleurgesteld over te zijn, ondanks 'afspraken'. En ik zou het echt zonde vinden.

Wat doe je, als je met je (volwassen) neef ofzo afspreekt elkaar kadootjes te geven en hij geeft niks? Doe je dan ook verongelijkt of teleurgesteld? Ik kan me er zo weinig bij voorstellen."

Nooit meegemaakt dat ik met kinderen of volwassenen iets afspreek rond een feest en iemand zich totaal niet aan de afspraak houdt. Wel komt het voor dat iemand iets niet goed begrepen heeft en dat is natuurlijk nooit een probleem. Een puber hier zou niet een dag ervoor wegkomen met dat het zoveel geld kost. Dan zeg ik ijskoud dat zijn kadootje dan ook in de kast blijft. Dit soort gedoe komt hier gewoon niet voor gelukkig. Als je er zo laconiek mee omgaat krijg je dit ook. Kinderen moeten bij elke verjaardag iets geven aan een gezinslid en dan merken ze vanzelf wat ze terugkrijgen van hun broer als zij zelf niet verder komen dan iets heel goedkoops.

Uiteindelijk...

Ik zal me moeten gaan bezinnen hoe we het volgend jaar gaan doen. Want het is wel duidelijk dat het gedoe van het nadenken over en kopen van kadootjes wordt onderschat wanneer je zoiets eind november voorgesteld krijgt. Zoals vaker (tijdens afgelopen vakanties bijvoorbeeld) is oudste steevast degene die een gezellige avond kan maken of breken. Besluit hij niet mee te doen, dan is het voor jongste ook een stuk minder leuk. Met surprises heb je natuurlijk altijd wel iemand die niet zo creatief of knutselvaardig is. Dat vind ik wel van een heel andere orde, dit heeft met onverschilligheid te maken. Iets waar ik mijn volwassen neef (in het voorbeeld van saar) ook op aan zou spreken. En als het niet wordt erkend, dan zal ik mijn conclusie moeten trekken dat iemand het anders ziet dan ik en m'n verwachtingen moeten bijstellen. Ik heb vroeger zelf sinterklaas gevierd waarbij iedereen alles uit de kast trok... dat was erg leuk, maar de waardering was dan het grootste kado...

Uiteindelijk kwam oudste met een vakantiefoto die hij ooit van ons had gemaakt, uitgeprint en in een gerecycled lijstje gestopt. Het was een kado voor mijn vriend en mij samen. Ik vond het eigenlijk nog best origineel bedacht... maar jammer dat het zo gegaan is. Ik heb het zo gelaten en zie dit maar als een wijze les.

Saar

Wie heeft het over verongelijkt en teleurgesteld? Verongelijkt al helemaal niet. Lees mijn post. Het gaat om de intentie waarmee je een punt wil maken. Ik wil dat mijn kinderen aan anderen denken. Dat ze sociaal zijn. Zich aan afspraken houden. Als mijn puber dit dus zou doen dan spreek ik hem erop aan en veeg ik het niet onder het tapijt. Een volwassen neef hoef ik niet op te voeden dus tegen zo iemand kan ik lekker wel boos worden .
Ik zou er zeker iets van zeggen. Maar ik heb het hart op de tong. Dat scherlt. Mijn kinderen weten dondersgoed dat ze niet met zo'n kulverjaal aan hoeven komen en ik zou hem desnoods naar de benzinepomp sturen om een reep chocola te kopen. Want mijn boodschap is ook: maak het niet te moeilijk. Het gaat om de INTENTIE . Dat je moeite hebt gedaan. Dat je erover nagedacht hebt. Dat je je waardering uit. Dat je meedoet met al die afspraken. Ik doe suggesties: badschuim. Chocola. Tijdschrift. Hoe moeilijk kan het zijn?
Om al bovengenoemde redenen zou ik er daarom wel een punt van maken. Niet omdat ik verongelijkt ben. Maar omdat ik mijn kind wil laten inzien hoe het leven werkt en dat hij keuzes maakt en dat die consequties hebben. Doe je niet mee? Prima maar dan ga je lekker na je vrienden ofzo met kerstavond of boven zitten. Het is 1 of ander en niet alleen wat kind het beste uitkomt.

Aanvulling

Afspraken met andere volwassenen over ruilhandel van kadootjes snap ik ook. Maar dat vind ik van een andere orde.
Overigens hou ik ervan om vriendinnen te verrassen. Ik schrijf door jaar heen op wat ik ze hoor zeggen. Ik hoef er niks voor terug. Zoals gezegd vind ik dat niet vergelijkbaar.

Joh

Laat het toch. Geef ze een gezellige kerst zonder verplichtingen en verwachtingen. Ze worden vanzelf minder egocentrisch, het is een fase. Dan doen ze weer dingen voor jou.

Sanne

Nee want als je dat toelaat is dat niet eerlijk tov je andere kind. Waarom zou je je ene kind wel opvoeden en het andere niet.

Omdat.

Het andere kind wel weer ergens anders een steekje laat vallen.

En ook is het niet altijd nodig ieder kind exact hetzelfde te benaderen, het zijn twee verschillende mensen met 2 verschillende karakters.

Lekker genieten en blij zijn met dat fotolijstje. Op zijn manier heeft hij zijn best gedaan. Inderdaad, een fase, ik herken het wel.

Over een paar jaar krijg je er qua opvoeding wel uit wat je er nu in stopt. Gaat bijna vanzelf.
Of het blijft gewoon een wat egoïstisch, lui mannetje. Karakter of leeftijd, je gaat het zien.

Nobody is perfect.

Ach nee toch

Nu verwacht je teveel, hij heeft een cadeautje geregeld. Leuk toch!

Wil

Natuurlijk zou ik het prima vinden als ze met een fotolijstje komen, het gaat er alleen om dat ik niet iets wil afspreken met mijn gezin, we allen akkoord zijn gegaan om iets te kopen en te regelen en dat eentje het dan vertikt ivm te lui of te duur. Dat kan ik niet verkopen aan het andere kind, dit gaat niet om een opblijftijd of het kijken naar een bepaald programma of wat een kind wel of niet hoeft te eten. Er zijn wat mij betreft grenzen en mijn grens zou hier liggen, bij helemaal niets doen en wel een duur spel willen hebben. Ze hoeven hier helemaal niet hetzelfde bedrag als wij te betalen maar het hoeft niet van 1 kant te komen. Dan moet je zeggen dat je niet aan kadootjes doet en principieel als jong volwassene zeggen dat je het teveel gedoe vindt of te duur.

Levenslessen

Natuurlijk, ik was blij met het fotolijstje. Vooral omdat hij de afspraak toch ter harte heeft genomen... en het toch iets met hem heeft gedaan. Prima zo, hoewel minimaal of noem het praktisch als je wilt... hij hoefde er het huis niet eens voor uit. Ik bedoel ermee te zeggen dat ik het er volgend jaar niet meer op aan wil laten komen, dat heb ik ervan geleerd. Dan doen we liever gewoon lekker eten en misschien geef ik nog iets, eenzijdigs... wat dan logisch is dat 't van één kant komt, want er was immers niks afgesproken. En nou ja, dat eten is natuurlijk net zo goed in overleg, want het zou zomaar kunnen dat er tegen die tijd een vriendinnetje in beeld is... zo gaat het met die fases, net als je denkt te weten hoe je ermee om moet gaan, is de fase alweer afgesloten.

Schiet me ook een akkefietje te binnen wat mijn jongste zoon had op school. Budget € 5,- en een surprise. Zoon nam dat serieus, hij heeft daar best wat werk van gemaakt, inclusief de tijd genomen om een leuk kadootje uit te zoeken voor dat luttele bedrag. Zelf kreeg hij dan een doos met papiersnippers... en op de bodem een Mars. Die surprise tja... misschien had het kind weinig inspiratie. Maar dat je er dan iets in doet wat zoveel minder is dan het afgesproken bedrag, daar had zoon erg veel moeite mee. En ik ook, dat corrigeer je dan als ouder toch, of zou dit langs de ouder heen zijn gegaan? Ook zoon's mentor heeft er een opmerking over gemaakt, maar daar is het bij gebleven. Kind ging natuurlijk zelf wel met een leuk kadootje en surprise naar huis, dat zul je altijd zien. Wat doe je ermee... tja, ik denk dat dit van die levenslessen zijn, dat je af en toe teleurgesteld wordt. En je kunt je inderdaad niet op rechtvaardigheid beroepen, het is geen ruil... Dat is nou juist de charme van dat lootjes trekken.

Te veel ?

Waarom zou het te veel zijn om van een jong volwassene te verwachten dat hij zijn afspraken na komt? We hebben het niet over een peuter of kleuter maar over een jonge man. Het zou mij helemaal niet gaan om dat cadeautje maar veeleer om het principe er achter. Als er iets afgesproken is dan doe je dat, dan neem je die verantwoordelijkheid. Ik vind dat in sommige reacties het hier wel erg wordt goed gepraat dat het ok is dat een kind zich niet aan de afspraken houdt en dat het toch wel heel veel is om te verwachten dat hij dat wel dat doet.

Geen wonder dat sommige jongeren zich onverantwoordelijk gedragen want blijkbaar zijn er ouders die dat vergoelijken en die jongeren als kleine kinderen zien van wie je niks mag verwachten en die je niet serieus moet nemen.

Als iemand zich zonder reden niet aan een afspraak houdt mag je best boos en teleurgesteld zijn en dat ook laten merken. Ik probeer mijn oudste kinderen te benaderen als de bijna volwassenen die ze zijn (16,16 en 15). Ik heb hoge verwachtingen van hun. Ik neem ze serieus. Ik luister naar hun. Tegelijk verwacht ik ook dat ze hun verantwoordelijkheid nemen voor hun plichten en afspraken.

Ach ja

En dan nog 40 jaar of langer de pest in hebben dat het altijd gedoe is met Kerst met familie zodat je bij het leger gaat horen dat tegen de Kerstdagen opziet. Er is altijd iemand ontevreden want je hebt weer eens niet aan andermans verwachtingen voldaan.
Fijn.