Lelijke moeder

zoon

Laat je hem merken dat je het niet leuk vindt? Hoe vindt hij het zelf als mensen zoiets tegen hem zeggen? Mijn dochter vindt mij ook maar oud en onaantrekkelijk en daar maken we wel eens een grapje over als zij met een mini-shirtje thuis komt, en ik doe alsof dat nou ook echt iets voor mij is. Maar zulke lelijke dingen, daar zou ik toch echt wel wat van zeggen. Hij hoeft je niet te kwetsen en hij moet leren dat je zo niet met vrouwen omgaat.

Kinderen eigen

Het is kinderen eigen om wat harde grappen over hun ouders te maken, dus tot op zekere hoogte mag je het als humor zien, maar als je het gevoel krijgt dat het serieus bedoeld is om je mee te kwetsen moet je erover praten, maar vooral ook 'verbieden'. Zo ga je niet met elkaar om en dat moet hij leren. Wat hij tegen jou durft, durft hij misschien niet tegen een buitenstaander, maar ik zou daar niet op gokken.

Ik ben niet zo van het straffen of commanderend corrigeren, maar ik herinner me van één gelegenheid dat ik zéér duidelijk gezegd heb dat ik bepaalde uitspraken niet accepteer. Ik denk dat dochter door mijn toon en gezichtsuitdrukking schrok en héél goed door had dat ze echt te ver was gegaan. Eens maar nooit weer.

moet niet te erg worden

Kinderen van een bepaalde leeftijd letten sowieso erg op de "eigen" verschijning incl. van hun huis en van de ouders. Elders lijkt het gras altijd groener.
Ik krijg hier vaak opmerkingen over mijn achterwerk, dat echt niet heel erg afwijkt van het gemiddelde. Ik schijn ook slap te zijn.
Ik zou er bij jouw kind wel iets mee doen. Het lijkt er op dat het niet zo realistisch is. Alle mensen hebben wel iets en er zijn maar weinig (of geen) "perfecte" mensen. Het is belangrijk mensen te leren accepteren zoals ze zijn zonder ze steeds naar beneden te halen. Het gaat niet om jouw uiterlijkheden, het gaat er om dat je zijn moeder bent.

Marie

Wat misschien ook zou kunnen helpen, is foto's met hem te kijken. Wat mijzelf nog wel eens overkwam en nog steeds wel een beetje, is dat ik mij in het nu niet aantrekkelijk vond, maar met terugwerkende kracht heel erg mee vond en vind vallen. Ik vond mezelf in mijn jongere jaren geen knappe meid/vrouw, maar als ik naar mijn foto's kijk kan ik mezelf wel voor het hoofd slaan over zoveel gebrek aan inzicht over mijn uiterlijk. Ik kwam misschien niet in aanmerking voor het predikaat 'knap', maar ik was leuk om te zien, ondanks mijn onregelmatigheden, die ik in het 'nu' uitvergroot zag en soms nog zie. Dat overkomt vermoed ik heel veel mensen.

Dus kijk met je zoon naar foto's uit je jongere jaren. Wie was zijn moeder als meisje en jonge vrouw. Leer hem hoe rimpels ontstaan, dat rimpels niet negatief zijn. Leer hem dat hij door het uiterlijk heen moet kijken en dat het hem niet mag belemmeren in zijn omgang met andere mensen. Niet in hoe hij anderen beoordeelt, maar ook niet in hoe men over hem denkt. Maak vooral niet de fout om hem als zijn moeder zijnde een niet-realistisch beeld van zichzelf te krijgen door alles maar geweldig te vinden, maar complimentjes krijgen is altijd fijn en goed voor het zelfvertrouwen. Dat geldt ook voor hem. Jij bent niet perfect, maar een complimentje is vele malen fijner dan afgekraakt te worden.

Zoon hier ook

Ik heb hier een autistische zoon die dit gedrag ook vertoont.

Ik zie het anders. Ik denk niet dat het te maken heeft met het feit dat ik 'slap' ben of niet consequent opvoed of strenger zou moeten zijn. Mijn andere kinderen hebben dit niet.
Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat hij op de een of andere manier hele hoge eisen stelt, aan zichzelf, maar ook aan mij. En mij vergelijkt met een of ander ideaalbeeld dat hij heeft van een ideale moeder. Mijn zoon heeft ook een beetje de neiging om altijd te kijken naar dat glas wat halfleeg is, in plaats van halfvol. Hij verwoordt dus alleen op datgene wat afwijkt van zijn ideaalwens.

Ben je misschien ook erg uitgesproken, luidruchtig of heb je een opvallende kledingstijl of iets dergelijks? Pubers willen ook niet graag opvallen, en willen het liefst zelf wel in de groep ondergaan. Een opvallende moeder is voor sommige kinderen niet altijd fijn. Dat zal bij zoon ook meespelen, hij doet zelf de hele dag zijn uiterste best om niet op te vallen, en ik ben eerder het omgekeerde...

Het mij heel erg denken aan mijzelf toen ik een puber was. Ik had zelf ook altijd erg veel kritiek op mijn moeder, ik schaamde mij bijna voor haar, hoewel ik juist ook erg goed met haar kon opschieten. Die kritiek sloeg natuurlijk nergens op, maar ik voelde dat wel zo.

Wat ik zeker zou doen is er met hem over praten, over wat het met jou doet als hij dat zegt. En ik zou eens doorvragen, waarom zegt hij dat, wat zou hij dan anders willen, en waarom? En uitleggen dat het er ook bijhoort dat je mensen accepteert zoals ze zijn.

Pestgedrag

Ik zie het absoluut niet als pestgedrag.
Mijn kinderen zijn ook zo heerlijk eerlijk maar echt niet met de intentie me te kwetsen.
Blijkbaar weten ze dan weer wel dat het als kwetsend kan overkomen want ze zullen dit nooit naar iemand anders doen. (Behalve dan naar vader)

Het is eerlijkheid. Waarvan ze misschien moeten leren dat die niet altijd gewaardeerd wordt (en soms laat ik dat ook wel merken) maar a) het is een teken dat ze zich veilig genoeg voelen om te uiten wat ze ervaren, hetgeen ik over het algemeen als positief zie en b) het is een beetje hun aard en past bij ze. Eerlijk, niet zo heel erg sociaal ingesteld en weinig behoefte om te pleasen. (Een compliment van hen is dan ook veel waard, meestal zeer gemeend)

Maar ook: erg gericht op (negatieve) details, perfectionistisch, sterk gericht op mij dus tsja, dan valt alles erg op en 'stoort'.

Ik zie het ook niet altijd als iets positiefs en wel als signaal dat aan hun eigen beeld en wereldbeeld nog wel wat te doen valt.

respect voor anderen

Ik vind het niet zo grappig.

Ik zou dan ook duidelijk aangeven dat je sommige dingen wel mag denken, maar beter niet hardop kunt zeggen, en zeker niet telkens opnieuw. En als hij het toch blijft doen mag je best boos worden.

wat ik eigenlijk bedoel is dat ik idd denk dat het een belangrijke ontwikkeling is die voor sommige kinderen pijnlijker is dan voor anderen: proces om te leren dat de wereld, te beginnen bij je moeder, niet perfect is.
En dat vind ik zinvol om met ze te bespreken zo nu en dan. Maar als ik ze afstraf voor hun eerlijke opmerkingen naar mij uiten ze zich gewoon niet meer en kan ik er iig niets meer mee.

Bedankt

dat jullie zo medenken!

Ik denk eigenlijk niet dat zijn gedrag werkelijk met mijn looks te maken heeft.
Ben 46 geen beauty maar gewoon. Laatst zei nog een vriendin van hem die me voor het eerst zag Wat een mooie en jonge moeder heb je!
Dat was toch best confronterend in die zin, dat hoor ik van mijn zoon nooit!
Ik respecteer dat ik gewoon niet in zijn smaak val en zoals Mirreke zei hij heeft toch wel erg kritisch kijkt ook al hij niet autistisch is.
Ik denk niet dat ik bepaald opvallend ben qua uiterlijk maar ik ben inderdaad niet van een Nederlandse afkomst (wel Westers) dus wel spreek ik met een accent, ja.
Anderen naar beneden halen om zich beter te voelen dat zou ook kunnen maar ook zijn eigen moeder dat verbaast met wel.
We hebben overigens best een goede relatie tot zijn puberteit waren we erg close en nu is het ook best redelijk onder omstandigheden
Hij zegt altijd dat ook al ik "zo" er uit zie toch ben ik zijn mamaatje...

Over zichzelf

Als ze jou bekritiseren kunnen ze het best over zichzelf hebben. Om dat af te weren zeg maar dat ze veel zelfkritiek hebben. Egobescherming. Misschien helpt het als je die aandacht wat terug naar hem richt en benoemt wat er leuk en mooi aan hem is.
Verder, ik zou het niet moeten doen maar toch, als ze er een opmerking over maken zeg ik: kijk maar goed zo wordt jij ook later, zie je dat ik nu heel erg op oma en opa lijk?
Gelukkig vonden ze me vroeger wel knap dus die fotos kijken helpt wel.
Maar ik praat al haar hele leven tegen mijn dochter over uiterlijk. Ze heeft zelf heel lang een vorm van ingebeelde lelijkheid gehad. Dat is inmiddels wel wat realistischer geworden.

Ze dacht altijd at als mensen naar haar keken dat dat was omdat ze niet goed of mooi zou zijn en het tegendeel is het geval. Men kijkt omdat ze juist heel mooi is. Gelukkig heeft ze dat inmiddels van veel anderen gehoord, want je moeder telt niet.

Er heeft ook een tijd een opmerking in haar agenda gestaan: je bent goed zoals je bent.

Mensen hebben het altijd over zichzelf. Dus ik zou de aandacht naar je zoon verleggen. En wat hij van jou vind wat neutraal benaderen. Of een grapje maken als hij dat kan snappen.

Afkappen

Ik kan me herinneren dat mijn zoon ooit iets zei over mijn uiterlijk wat negatief was. Dat kap ik gelijk af. Daarop zei ik iets als beter een lelijk uiterlijk dan een lelijk karakter. Daar heb je meer last van. Verder hebben mijn kinderen een gezonde dosis zelfbehoud en zeggen dat soort dingen niet tegen mij. Wel eens gehoord dat ze zoiets tegen elkaar zeiden maar ik kap dat gelijk af en stuur kind weg en laat hem/haar zijn excuses aanbieden.

Wat ik me bedenk

Dat tijdens momenten dat mijn jongens erg negatief over van alles en nog wat waren, dan wilde ik ook dat ze een positief iets gingen zoeken om te benoemen.

En werd het me te erg, dan negatieve “gezeur en gezeik”, dan bonjourde ik ze tot de gemeenschappelijke ruimte uit. Dat zeuren en zaniken doe je maar op je eigen kamer, daar heb ik hier geen zin in. Je komt maar terug als het zonder dat zeuren en zaniken kan.

En dat werkt

nee

het gebeurt zeker niet tijdens negatieve momenten....juist bijvoorbeeld bij knuffelen bij bedtijd ed.
dus geen gezeur- of strijdmomenten juist lief knuffelen en dan, ooh jeej, wat heb een enorme neus zeg! wel serieus niet als grapje!

Hier

Zegt mijn onzekerste kind ook wel eens iet over mijn uiterlijk. Maar het is dan meer in de trant van: ik wil niet dat je grijze haren hebt, want dan ben je oud en ik wil niet dat je dood gaat. Ook hier dus die link met onzekerheid.

ja, Dora

daar is ook een soort van gelijkenis want hij vergelijkt mijn uiterlijk vaak met zijn oma, mijn moeder dus

lijkt die zoon op je?

Ik vraag me even af: lijkt je zoon op je?
Dan kan je er nog een grapje van maken en sorry dat hij die neus van jou heeft geerft.
Je kan ook droog op merken dat hij nog maar even moet genieten van zijn rimpelloze huidje en z'n volle haardos.
Kan het er ook aan liggen in hoe jij reageert, wat een extra trigger is voor hem?
Als het echt heel gemeen is zou ik er zeker wat van zeggen, niet alle grapjes zijn leuk.

Er iets positiefs tegenover stellen

Ik herken dit gedrag helemaal niet, als er bij ons een opmerking wordt gemaakt over het uiterlijk van wie dan ook (meestal gezinsleden) dan is dat alleen als grap. Iets anders zou ik ook niet tolereren.

Uiterlijk zegt namelijk totaal niets over het innerlijk, en dat innerlijk is waar het om gaat. Iemand beoordelen op zjin of haar uiterlijk vind ik al helemaal niet kunnen, en dat weten de kinderen ook. Bovendien, aan je uiterlijk kun je niets doen, daar ben je mee geboren. Daarnaast is niemand in zijn of haar geheel lelijk natuurlijk. Onderdelen kunnen dan niet de schoonheidsprijs winnen misschien, maar iedereen heeft wel iets dat juist weer heel mooi is. Kijk daar maar naar. En tenslotte, mooi of lelijk is ook een kwestie van persoonlijke smaak. Ik vind dus dat je nooit kunt zeggen dat iemand lelijk is.

Opmerkingen, negatieve dan, over uiterlijkheden wil ik gewoon niet hebben, punt. Zelfs niet over kleding. Iemand trekt tenslotte iets aan omdat hij of zij het mooi vindt, wat jij ervan vindt is totaal niet relevant, dus dat hou je maar lekker voor je. Complimenten mogen altijd, mits gemeend. Pas als iemand je vraagt naar je mening, dan mag je die geven, ook als jij het niet mooi vindt of niet vindt staan.

Ik zou wel benieuwd zjin naar waar dit vandaan komt bij je zoon. Als het inderdaad een manier is om zjin eigen onzekerheid over zijn uiterlijk te bezweren, dan moet je wat met die onzekerheid. Maar ik zou hem wel uitleggen dat zijn opmerkingen voor niemand leuk zjin om te horen, ook voor jou niet. En ik zou proberen hem met een andere blik te laten kijken. Zoek juist iets moois, en benoem dat.

Uiterlijk en innerlijk

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik weet wel dat ik dit soort opmerkingen niet afstraf, maar dat ik er wel altijd meteen een gesprekje aan vastknoop. Dat ik dat soort opmerkingen wel kan hebben, maar dat ze wel heel kwetsend kunnen zijn, zeker als iemand een beetje onzeker is. Dat je dat dus mag denken, maar liever niet uitspreken. Tenslotte is het je innerlijk (je hart en je hoofd) dat telt, niet je uiterlijk. Gelukkig vind mijn hypereerlijke puberzoon me relatief (!) mooi (pfoe!). Maar naast een prachtige 16-jarige haal ik het natuurlijk niet.

Ik zag dat je zoon dat soort opmerkingen juist maakt bij het knuffelen. Hij bekijkt je dan van heel dichtbij. Heb je het al eens met hem over perspectief gehad? Dat een onderdeel van dichtbij er ineens heel anders uit kan zien dan in het grote geheel? Dat de meeste mensen je bekijken van ongeveer 2 m afstand, en dat je dan iets heel anders ziet? Daar kun je gewoon een kijklesje van maken.

Zoals Pennestreek al voorstelt: mooie aspecten benoemen, in innerlijk en uiterlijk, is natuurlijk altijd een goed idee. Daar kun je ook een spelletje van maken.

Wat is houden van?

Hij zegt altijd dat ook al ik "zo" er uit zie toch ben ik zijn mamaatje....
juist bijvoorbeeld bij knuffelen bij bedtijd ed.
dus geen gezeur- of strijdmomenten juist lief knuffelen en dan, ooh jeej, wat heb een enorme neus zeg! wel serieus niet als grapje!

Blijkbaar houdt je zoon van je. Toch maakt hij opmerkingen die jou omlaag halen. Goede gelegenheid om hem te leren dat je zo niet omgaat met mensen waar je van houdt. Zijn toekomstige partner m/v zal je dankbaar zijn.

houden van?

"Goede gelegenheid om hem te leren dat je zo niet omgaat met mensen waar je van houdt."

Nee, hij moet leren dat je zulke opmerkingen over uiterlijkheden naar niemand maakt.Dat 'houden van' moet natuurlijk niet de maatstaf zijn.

Houden van en anderen

Het maken van misselijke opmerkingen over andermans uiterlijk ligt zover buiten mijn belevingswereld dat ik niet dacht aan de rest van de wereld.
Ik ging uit van de relatie tussen moeder en zoon. Daar horen dat soort opmerkingen niet in thuis. En het is basis fatsoen om je mening over je medemens voor je te houden.
Marie, laat het er niet bij zitten. Lach dit niet weg. Leer hem nu dat dit soort opmerkingen niet kunnen, maakt niet uit wat de oorzaak is.

Inderdaad

In normale menselijke omgang zeg je dit soort dingen niet. Ik zou er echt heel vlug klaar mee zijn. Ik ga dat ook niet eindeloos analyseren. Sommige dingen hou je gewoon voor je. En anders heb je een flink probleem met mij.

Een potpourri aan neuzen

Rimpels, huidskleur, omvang van de buik, billen en borsten? Wie ogen heeft die zien, registreert het allemaal! De ogen zijn echter een bron van zo veel meer informatie dan die met betrekking tot uiterlijkheden. Wat dacht je van zaken als gezondheid, stemming, karakter, intenties, leefstijl en maatschappelijke positie? Mensen kunnen feiten vastleggen, gedrag interpreteren, elkaar inschatten en communiceren zonder één woord te wisselen! Visueel ingestelde personen maken optimaal gebruik van hun vermogen tot zien.

Wie zich chronisch met name druk maakt over de vraag of zijn medemens al dan niet voldoet aan bepaalde esthetische normen, geeft ervan blijk waar zijn prioriteit ligt bij het beoordelen/waarderen van zijn medemens: het uiterlijk. Neutraal geformuleerd. Minder neutraal? Zo’n persoon lijdt vermoedelijk aan bewustzijnsvernauwing door toedoen van een oppervlakkige/versmalde waarneming. Goede kans ook, dat er dan eveneens sprake is van een zekere mate van dwangmatig, door de commercie naar de hand gezet gedrag.

Zoiets valt wel weer af te leren. Om te beginnen door erop te wijzen, dat smaken en meningen met betrekking tot uiterlijk per persoon en door de tijden heen kunnen verschillen als dag en nacht. En dat er binnen een etmaal zich ook nog schemer voordoet. Attendeer vooral ook op de vele andere aspecten die een mens interessant maken.

Iemand met een grote neus voor Jazz weet meestal juist het afwijkende en onverwachte te waarderen. Bijvoorbeeld deze bijzondere cover van Haley Reinhart van het nummer ‘Creep’ van Radiohead:

https://youtu.be/m3lF2qEA2cw. Het nummer betreft overigens een leerzaam muzikaal lesje over het streven naar perfectie. Ik vertrouw erop dat onder de vele vertolkingen ervan die op het Internet te beluisteren zijn, er ook wel eentje bij zit die in de smaak zal vallen bij jouw zoon.

Rode krullenbol

Jee

Ik wist wel dat niet iedereen er zo in stond als ik, maar dat er zo negatief tegen aan gekeken werd had ik echt nooit bedacht!
De opmerkingen van mijn kinderen zie ik als observaties, ze benoemen wat ze (denken te) zien.
Ik zie dat bijna nooit als iets negatiefs.

Ook niet als iets onbelangrijke, uiterlijk is imo niet onbelangrijk.

Verder proberen mijn kinderen me, nu als puber, heus wel eens te kwetsen maar nooit op dit vlak. Bij kwetsen om te kwetsen reageer ik heel anders.

En verder ben ik heel blij met botte eerlijkheid van dochter. Ik check heel vaak mijn kleding bij haar. Ik ben daar zelf enorm slecht in en zij kan me in 2 sec zeggen of iets kan of niet. Ik ga daarom ook graag kleren met haar kopen.

Ik vind juist de eerlijkheid en oprechtheid van kinderen zo ontwapenend. Tuurlijk leren ze dat af naar meer sociaal wenselijk gedrag, maar ik versnel die ontwikkeling niet!

Bij mijn kinderen had eea op die leeftijd niets met een commercieel uitgedragen beeld te maken.
Ik vraag me zelfs wel af of ze er altijd wel een negatief oordeel bij hadden, dat interpreteer je als ontvanger al snel in die richting omdat wijzen op onvolkomendheden al snel zo gevoeld wordt. Interpretatie uiteraard wél gevoed door allerlei culturele omgevingen.