Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
linda75

linda75

22-06-2017 om 14:59

loslaten.. pff valt niet altijd mee

ik merk dat onze zoon steeds minder meegaat of meedoet met familie " uitjes" .. ff een ijsje na het eten halen of met de hond zwemmen in zee, mee naar een verjaardag of gezellig mee winkelen en dan lunchen etcetera ..ik krijg steeds vaker te horen... nee ik ga niet mee.
Ik weet dat het erbij hoort maar vind het soms zo jammer. Gister een onwijs leuke namiddag gehad na het eten op het strand met onze dochter en de hond.. lekker zwemmen.. daarna een ijsje halen... en dan kom je thuis en zit zoonlief lekker Chill een filmpje te kijken.. ik gun het hem van harte hoor en accepteer ook dat hij zich los aan het maken is van zijn ouders ( bijna 16 jaar) Maar ik merk dat ik soms van binnen een traantje weg pink...
Hebben jullie dit ook??? Verplichten jullie je kinderen nog wel eens om mee te gaan naar dit soort dingen?? op vakantie gingen we ook wandelen en zwemmen met de hond en bleef hij tijdens het zwemmen langs de kant vh water zitten in zijn kleren... ik vond dit toch wel ff lastig. had de neiging om hem het water in te trekken maar accepteer dat hij op dat moment niet wilt. Toen ik ernaar vroeg waarom ga je niet lekker mee zwemmen zei die.. geen zin.. ik zit hier prima.... Dan geef ik hem een aai over zijn bol en ga dan het water in om later bij hem op het kleedje lekker even te kletsen maar stiekem vind ik het dan jammer dat ie niet ff mee was gegaan....

Loslaten... het hoort erbij... maar ik ben er nog niet altijd aan toe dat mijn vent groot wordt

Inanna

Inanna

22-06-2017 om 17:56

hier ook

Mijn zoon van ook bijna 16, hoeft van mij bijna nergens meer mee naar toe. Nou hoef ik bij mijn autist niet aan te komen met spontane plannen, dan wil hij sowieso niet. Laatst gingen we naar het strand, hij ging mee, maar wilde geen zwemspullen mee en was het na niet al te lang alweer beu.
Om het voor ons allemaal gezellig te houden, hoeft hij niet mee als hij niet wil.
Ik heb er op zich niet zo'n moeite mee dat hij vaak niet meer mee wil, soms wel jammer, maar ook dat niet altijd, maar dit is hier een proces dat al jaren aan de gang is, dus ik kan er al een tijdje aan wennen.

Uitzondering zijn verjaardagen van grootouders en binnenkort de groep 8 musical van zijn zus. Zet hij zich maar even over het geen zin hebben heen.

Gelukkig zijn er dingen waar hij wel graag mee naartoe gaat, mits op tijd aangekondigd dus, zo gaat hij binnenkort met zijn vader naar een metalfestival en hij gaat graag mee naar concerten en hij is met mij meegeweest naar de nachtwandeling van Natuurmonumenten en binnenkort gaat hij mee naar een meerdaags motortreffen. Dan is hij ook echt heel leuk en gezellig gezelschap.

Gisteren ging hij voor het eerst alleen naar een metalconcert (ik vond het zelf te duur en heb ze al 3 keer gezien). Dat vond ik ontzettend leuk, zeker toen bleek dat er ook nog 2 klasgenoten gingen en hij dus ook nog sociaal ging doen. Ik vond het wel heel spannend dat hij niet opgehaald wilde worden, dus alleen met de fiets naar huis kwam.

Julia64

Julia64

25-06-2017 om 11:03

herkenbaar

Hier ook een zoon, net 16 geworden. We doen inderdaad steeds minder met het hele gezin. Vriend en ik zijn steeds meer samen op stap; stukje fietsen, middagje strand, hapje eten, naar IKEA, etc.etc. Vind het af en toe ook best lastig. Het lijkt wel alsof we "ons" als stel ook weer een beetje opnieuw moeten uitvinden.
Maar jij hebt je dochter natuurlijk nog.
Gelukkig is zoon verder heel gezellig en makkelijk gezelschap. Als ik aan het koken ben of met iets anders bezig ben in huis komt ie altijd gezellig kletsen. Soms gaat ie nog mee boodschappen doen of winkelen. En met zijn vader volgt ie bepaalde "mannenseries" op Netflix. Dit jaar gaat ie gelukkig nog wel een keer mee op vakantie, zou zomaar de laatste keer kunnen zijn.
Ik merk wel dat ik er de afgelopen tijd langzaam een beetje ingegroeid ben. Zoiets gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Jammer vind ik het wel ja. Wéér iets wat ophoudt en nooit meer terugkomt, ik kan daar best weemoedig van worden.
Verplichten doe ik zo weinig mogelijk. Met sommige verjaardagen of andere familieverplichtingen weet ie dat dat er gewoon bijhoort en dat doet ie dan ook zonder morren.
Dat strandvoorbeeld van jou is trouwens erg herkenbaar; afgelopen woensdag waren vriend en ik een middagje naar het strand geweest, toen we terugkwamen zat zoon in zijn snikhete kamer te gamen Nog zoiets; zoon loopt, zelfs als de mussen van het dak vallen, nog in een lange broek (heb het idee dat hij zich een beetje schaamt voor zijn lange dunne benen). In zo'n geval dan moet ik wel op mijn tong bijten om daar niet iets over te zeggen hoor. Lukt de ene keer wel, andere keer niet. Ach ja, voor ouders is het ook een heel proces met vallen en opstaan, toch?

Machteld

Machteld

25-06-2017 om 11:23

Gaat ook weer over

Hoi Linda
Wat kan dat pijnlijk zijn he. Bij mijn oudste ben ik door die periode heen, want het goede nieuws is dat het weer veranderd. Niet zoals vroeger, wel beter dan nu. Ze hebben vlgs mij allemaal zo'n periode (groeispurt?) Waarin er niks meer uit hun handen komt. Míjn oudste was werkelijk verslaafd aan een computerspel. En nu: hij sport, is gaan hardlopen, is gezellig doet dingen met vrienden en is leuk met zn broer.
Hij is best actief en wil ook nog wel eens met mij winkelen.
Dat zal allemaal per kind verschillen maar echt het wordt beter. Ondersteun hem, verzorg hem en geef hem af en toe een dikke knuffel.
Sterkte

Zonnebloem

Zonnebloem

25-06-2017 om 19:21

Gaat inderdaad over

Herkenbaar, wegens schaamte niet in korte broek willen lopen.. hier was het een haar-issue. Beenhaar en okselhaar (waardoor hij zijn t-shirt niet uit wilde doen). Ook het niet meer mee willen doen met ouders/gezin is erg herkenbaar.

Het is een fase waar ze door heen moeten. Een waarbij ze zich erg bewusy worden van zichzelf en wat de omgeving (lees; vrienden en klasgenoten) van ze vindt. Als ze maar niet iets 'raars' doen. Zoals gezien worden met hun moeder..

Zoon is inmiddels bijna 18 en loopt weer gewoon in korte broek. Ook op school. Is inmiddels zelfbewust genoeg om zich niet meer te schamen. Oh en hij gaat nu voor de 2e zomer niet meer met ons mee op vakantie. Hier bleek een jongeren-vakantie-organisatie de ideale methode om 'zonder ouders maar met begeleiding' op vakantie te kunnen.

Ook herkenbaar.

Ik vond dat ook zo jammer. Het voelde echt als een leegte. Maar inderdaad, steeds meer momenten kwamen er voor in de plaats dat hij ons weer opzocht. Een goed gesprek, vaak op de raarste tijdstippen, een onverwacht gezellig uitje naar een film van zijn keuze, samen met zijn vader.
Een middagje winkelen werd een uurtje winkelen en alleen de winkels van zijn keuze.
Je vraagt je in het begin van zo'n fase echt af of de band ouders/kind nog wel goed is. Het voelde soms wat afstandelijk, koud. Maar gelukkig laat hij steeds meer merken dat hij ons toch nog wel nodig heeft en dat we zo heel vreselijk niet zijn. Regelmatig is er weer een knuffel voor me, de korte broek mag weer aan en mijn mening wordt weer gevraagd.
Zijn mening vind ik ook steeds belangrijker worden, over iets waar ik dan mee zit, ik vind hem dan al heel volwassen zaken onderbouwen, leuk!
De afstandelijke fase zal zo'n jaar of 2/3 geduurd hebben als ik terugdenk. Ook wel handig, ook van die fase gaan de negatieve herinneringen slijten

Yaron

Yaron

27-06-2017 om 10:42

Herkenning

Ook hier is dat zo, maar dan al jonger, oudste is 15 en tweede is 13, ze gaan allebei bijna niet meer mee. De jongste twee gaan nog wel overal mee naar toe. Naar verjaardagen van opa en oma en met kerst en af en toe nog een paar verplichte nummers, moeten ze mee, maar verder hebben we het maar los gelaten. Ze gaan ook wel mee op vakantie en af en toe gaan we een dagje met z'n allen op stap. En soms gaan de jongste twee een dagje naar opa en oma en dan gaan de oudste twee met ons op stap. Door het leeftijdsverschil hebben ze ook duidelijk verschillende behoeftes en interesses dat maakt het soms ook erg lastig. Drie houden wel van zwemmen, één houdt er absoluut niet van. De jongste twee vinden een pretpark, dierentuin en strand erg leuk, de oudste twee vinden dat weer niks. Zo blijft het dus altijd wat schipperen tussen de vier en dat wordt voor ons gemakkelijker nu ze graag een dagje alleen thuis zijn.

Half a twin

Half a twin

27-06-2017 om 10:58

sommige dingen verplicht, andere niet

Mee naar opa en oma op de verjaardagen dat moet, evenals de verjaardag van een tante die 50 wordt. De pubers 15 en 12 kijken er niet naar uit, zeker niet naar de feestjes aan vaders kant maar het moet van ons.
Andere feestjes waarbij ze wel welkom zijn maar ze de jarige nauwelijks kennen mogen ze kiezen en dat komt steeds vaker uit op thuisblijven, wat van ons dan ook mag. Vorige maand zijn wij bij vrienden op een feest geweest inclusief avondeten en hebben de pubers zelf gekookt. Helemaal prima.

In de herfst en voorjaarsvakantie doen we altijd een uitstapje, museum, bioscoop maakt niet uit. Dat doen we als gezin of bij druk werk van man doe ik dat met de kinderen. Ze bepalen dan zelf (gedeeltelijk) wat we doen en dan gaan we dus met zijn allen.

Zoon gaat wel eens vroeg met zijn vader naar duin om te fotograferen, dan doen dochter en ik iets samen zoals koken of bakken.

Dat niet alles meer als gezin gedaan wordt is jammer maar toch ook weer niet. Kinderen moeten ook leren dingen zelf te doen zonder ouders.
Liever de mokkige puber thuislaten dan mezelf tijdens een visite schamen voor het dwarse gedoe en ik wil naar huis gepiep.

linda75

linda75

27-06-2017 om 14:20

ben niet de enige

hihi ben gelukkig niet de enige. Ik weet dat het erbij hoort en vind het ook alleen maar leuk voor hem hoor. Hij begint zichzelf te ontwikkelen tot een eigen persoon.. en ik vind het ook belangrijk hem daar een eigen weg in te laten zoeken. Een paar dingen zijn bij ons ook verplicht zoals idd de verjaardag van oma of de musical van zus. Maar verders mag hij het zelf weten. Ik moet mezelf altijd inhouden om hem niet overal in mee te willen trekken.. van ahh toe nou wordt vast gezellig
we zien het maar weer als een nieuwe fase waar mamma even aan moet wennen Gelukkig zijn er nog steeds uitjes waar hij voor te porren is. samen naar de bios of een avondje uit naar een musical oid is hij nog voor te porren gelukkig.. en daar geniet ik dan maar extra van...

zebra

zebra

27-06-2017 om 21:52

net zoals

bij Wil40, zo ervaar ik het ook. Veel dingen veranderen en/of verdwijnen zoals een middagje de hort op om kleding te kopen en uitgebreid lunchen. Dat is nu vaak online kleding kopen of wel mee maar dan snel zijn favoriete winkels in en daarna weer naar huis.
Maar er komen ook leuke momenten voor terug, leuke discussies tijdens het eten, hij gaat vaker aan de slag in de keuken en laat ons proeven. Bij thuiskomst van mijn werk was hij pannekoeken aan het bakken, ik mocht er ook van eten.
Of als ik hem in een geanimeerd gesprek zie met familieleden of anderen op een verjaardag terwijl hij een aantal jaar geleden zowat in een hoekje kroop en zo snel mogelijk weer terug naar huis ging. Daar geniet ik dan wel van.

Herkenbaar

Hier twee puberzonen van 14 en 17. Soms is die van 14 nog te paaien met de belofte een taartje en een drankje te doen in de stad. Maar vaak is het daarna ook 'klaar'... gaat hij eerder terug naar huis. Dat is ook maar beter, want als hij het niet meer naar zijn zin heeft, verstiert hij ons uitje. Ik verlang ook wel eens terug naar de tijd dat wij konden bepalen wat we deden en de kinderen als vanzelfsprekend met ons mee gingen. Wat ik het moeilijkst vind, is dat ze buiten dat erg op zichzelf zijn. Ik hoor het vaker... de sociale contacten onderhouden ze via Skype. Ik vind het zo schraal... en ik zie ook wel eens groepjes jongeren waarvan ik denk... goh, zou zo leuk voor mijn zonen zijn als ze ook zo'n vriendengroepje hadden.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.