"storende puber" in de klas
Puber (bijna 16) wordt in de les vaak als storend ervaren. Veel kletsen, brutaal, andere afleiden, enz sommige docenten zijn het beu.
Ik begrijp dat op zich heel goed en spreek mijn dochter ook zeker aan op haar gedrag. (hoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat ik mezelf er wel in herken toen ik puber was)
Ik ben een paar keer op school geweest en heb met de mentor en ook met dochter erbij gesprekken gehad. Ik heb ook aangegeven dat mijn dochter zich zal moeten gaan gedragen maar heb ook bekeken hoe het nu zit met het geven van positieve aandacht van de docenten uit. Het is volgens mij zo gemakkelijk om steeds te zeggen dat dochter zich moet gaan gedragen maar tegelijkertijd hoor ik ook dat er niet gereageerd wordt wanneer ze wel een keer door werkt, of oplet, of anderen behulpzaam is.
Ik denk ook dat het in het schoolsysteem hapert aan dit soort dingen.
In de gesprekken heb ik ook gevraagd op welke manier dat leerkrachten (dus de volwassenen) de "storende kinderen" helpen om uit dit negatieve gedrag te komen. Ik ben nl. van mening dat dit ook een opdracht van school moet zijn. Als ouder probeer je toch ook aan te sluiten bij het gedrag van je puber (wel met grenzen hoor) en zoek je zoveel mogelijk naar positieve momenten en daar leg je juist de nadruk op. Ik heb met haar en de mentor een keer gesproken over haar slechte contact met de wiskunde leraar. Nu blijken er meer leerlingen last van hebben en meerdere ouders over geklaagd maar toch merk ik dat de leerlingen dan weer het onderspit delven. We hadden toen een afspraak gemaakt dat mijn dochter er over na zou denken op welke manier ze wel met hem in gesprek kon komen en de mentor zou dit oppikken met de wiskunde leraar. Ik heb daar nooit meer iets van gehoord. (moet ik daar steeds achteraan, want dit is niet de eerste keer) Daarbij heb ik ook duidelijk aangegeven dat dit gedrag van mijn dochter juist uit onzekerheid voortkomt en ik van mening ben dat school haar daar ook op een, vooral positieve manier, in kan ondersteunen.
Ik heb het idee dat leerkrachten (zegt vaak ook iets hoe jezelf in elkaar steekt) of het systeem dit helemaal niet aan kan. En dan nog niet te spreken over kinderen met een diagnose bijv. ADHD/PPD-NOS. (ik noem maar wat) Alles wat een beetje buiten de boot valt en als moeilijk te bestempelen is krijgt naar mijn idee te weinig ondersteuning.
Herkennen jullie dit en denken jullie ook dat dit in het hele schoolsysteem zit. Ik spreek hier overigens over het VMBO.
Ben benieuwd naar reacties.
Eva
Tip van prem
Orde in de klas houden is een toestand. Ik ben blij dat ik dat niet hoef. Ik ben niet voor leerkracht in de wieg gelegd. Het zou fijn zijn als scholen daar hun leerkrachten beter bij zouden kunnen helpen.
Er zijn wel regels voor en tips. Maar daar heb je als ouders niets aan is mijn ervaring.
In het programma De Herkansing zag ik dat Prem een leerlinge met ADHD een schriftje gaf. Als ze dan weer impulsief meende iets te moeten delen met omstanders kon ze dat even opschrijven voor later. Kind schreef inderdaad meerdere pagina's met van alles voor diverse mensen. Dat was een succes in de klas. Kun je zelf doen. En als de leerkrachten dat zien zitten kunnen ze haar ook helpen herinneren.
Mischien wel te zien op uitzending gemist. Ergens de afgelopen 14 dagen.
Deels
Als we het over kinderen op de basisschool hebben dan vind ik positieve aandacht als ze zich goed gedragen wel belangrijk. Ze moeten het tenslotte nog leren. Bij een 16jarige echter vind ik dat niet nodig. Een 16jarige moet zich gewoon weten te gedragen en als ze dat niet doen is het logisch dat ze er uit worden gestuurd of straf krijgen. Als ze straks gaat werken of gaat studeren dan krijgt ze ook geen complimentjes omdat ze op tijd komt of zich aan de basisregels houdt.
Oh.......?
.........Dus jij vindt het ook niet prettig en bevordelijk als je complimentjes krijgt op je werk, van je kinderen, je echtgenoot of wie dan ook????
En daarbij.....als je ziet dat het nu niets anders oplevert dan alleen maar meer negativiteit zou positiviteit dan niet beter werken en wel wat op kunnen leveren?
Wat zou jou meer motiveren??
Eva
Complimenten krijgen is leuk als je echt iets hebt gedaan wat een compliment waard is. Een kind van 5 complimenteren op lief samenspelen of goed naar de juf luisteren is prima, een kind van 10 complimenteren als hij op tijd zijn schoolwerk inlevert is ook prima maar een 16jarige met dat soort dingen complimenteren is eigenlijk de 16jarige niet serieus nemen. Een 16jarige weet namelijk heel goed dat dit soort dingen heel normaal zijn. Ze houden zich er misschien niet altijd aan maar ze weten het echt wel.
Ik zou het raar vinden als mijn baas mij zou bedanken dat ik altijd zo fijn op tijd ben of zo goed alle taken doe die mij zijn toegewezen. Dat is namelijk het minste wat je kan verwachten. Ik zou zo'n compliment ook niet als oprecht ervaren. Als ik iets heel bijzonders heb gedaan dan vind ik een blijk van waardering prima maar niet voor gewone omgangsregels.
Dus in het geval van de 16jarige vind ik een compliment op z'n plaats als een moeilijk wiskunde proefwerk goed is gemaakt of als een leerling die heel veel moeite heeft met wiskunde toch heel veel inzet heeft vertoond tijdens een moeilijk deel van de les. Ik vind een compliment echter niet meer op z'n plaats voor basale omgangsregels als opletten tijdens de les, niet door elkaar heen praten en andere dingen die vanaf groep 1 al aangeleerd zijn.
Eens
ben het wel met Maylise eens,complimenten voor normale basisregels hoeven voor een 16 jarige niet meer.
een 16 jarige weet echt wel hoe het hoort hoor.
en een 16 jarige beseft ook heel goed,dat als je als *stoorzender* in de klas zit,dat daar consequenties aan zitten.
Ik denk ook dat het totaal niet haalbaar is,een leraar heeft per dag zo,n 6 (?) klassen met dertig(?) leerlingen voor zijn neus.
Zou hij dan al die 180 leerlingen complimentjes moeten gaan geven als ze zich normaal aan de regels houden ?
Daar heeft hij een dagtaak aan!
het is logischer dat hij die *stoorzenders* eruit haalt,en daar energie in steekt,dat kost minder tijd en energie.Tijd die hard nodig is om normaal les te kunnen geven.
En,wat Maylise ook aangeeft,de volgende stap is een (bij) baan.De echte maatschappij in,daar is het leven nog veel harder,gedraag je je niet,dan kun je gaan.
Eens, maar...
Op zich is dat natuurlijk zo. Maar tijdens mijn opleiding in de verpleging,op veel verschillende afdelingen, merkte ik wel dat de sfeer en inzet beter was als de leiding duidelijk liet merken blij te zijn met de getoonde inzet. We zijn allemaal ook maar mensen. Juist een welgemeend compliment aan het adres van deze 16jarige kan maanden ellende schelen in de klas.
Aandacht blijft op negatief gedrag
Ik denk juist dat het bij een 16 jarige die gedragsproblemen vertoont erg belangrijk is om niet continue de aandacht te vestigen op negatief gedrag. Dan krijg je, afhankelijk van de gedragsproblemen, een visieuze cirkel. De nadruk ligt dan alleen maar op straffen op gedrag op school.
Ik ben het met Eva eens dat er hierin zeker een taak voor school ligt en zeker in samenspraak met de ouders.
Je kunt van een 16 jarige veel verwachten, maar ook weer niet alles. En de ene 16 jarige is de andere niet. Dus de een is heel zelfstandig en snap gevolgen en consequenties van acties, de ander heeft daar problemen mee.
Ik denk juist dat de dochter van Eva veel meer heeft aan wat meer positievere begeleiding, dat zal haar ook ten goede komen in de 'grote mensen wereld'.
Er zal een reden zijn voor het extreme pubergedrag van Eva-dochter, en soms is het alleen maar puberzijn. Het maken van goede afspraken op school is erg belangrijk. Een mentor kan hierin een grote rol spelen om wat meer positiviteit in het negatieve te brengen.
En doet Eva-dochter aan sport? Heeft ze naast school een uitlaatklep?
Enne, voor wat betreft de grote mensen wereld: ik werk in een hecht team en krijg regelmatig een schouderklopje/complimentje en geef ze ook regelmatig weg. Of als er een hoop spanning is door veranderingen dan worden die benoemd en dat er respect is voor hoe collega's zich hier doorheen worstelen. Natuurlijk, je doet je werk. Maar van een complimentje/schouderklopje groeit iedereen. En soms, op een lastige dag, kan zoiets alle verschil maken. Of een kleine post-it, waar mijn collega een zonnetje bij zet omdat het een regelrechte k-dag is 
Ik wil er alleen maar mee zeggen dat positieve aandacht in mijn hele leven centraal staat, en of je nu 16 bent of 56, ik zou de waardering voor getoonde inzet niet willen missen. Juist dat beetje extra aandacht op de juiste momenten kan wonderen doen. En zeker in het geval van Eva-dochter.
Succes Eva, ik hoop dat jullie snel de juiste balans vinden!
Gedrag
Mijn ervaring is, dat men bij gedragsproblemen vaak veel te veel blijft hangen bij het gedrag. Het kind is brutaal, het kind scheldt, het kind slaat, het kind zit onderuitgezakt. Maar daar gaat het natuurlijk eigenlijk niet om. Er zit altijd wat achter.
Het lijkt me veel waardevoller, als je met je dochter kunt gaan onderzoeken hoe het komt dat ze zich zo gedraagt. Zijn er bepaalde vaardigheden die ze niet beheerst? Is ze bijvoorbeeld iemand die er gelijk uitflapt wat ze denkt? Is ze iemand die moeite heeft om de aandacht bij de les te houden? Vindt ze de les moeilijk? Heeft ze geen beeld van waar ze mee bezig is op school, waarom ze op school zit? Beseft ze wel hoe verschrikkelijk storend haar gedrag is voor de docent en ook voor de rest van de klas? Nu ja, er kunnen wel honderd redenen zijn.
En vanuit die redenen gedacht, zou ik me mijn dochter gaan zoeken naar oplossingen. Zo kan een afreageer-schriftje heel erg helpen. Mijn zoon heeft dat ook. Hij gaat dan alle afschuwelijke beledigingen die hij in zijn hoofd krijgt, opschrijven, of tekenen. Hierdoor lukt het hem om zijn mond te houden. Maar zo'n schriftje is puur symptoombestrijding. Ook een beloning- of strafsysteem is symptoombestrijding. De plek in de klas kan een groot verschil maken. Als jouw dochter zo veel praat en anderen afleidt, kan ze beter voor in de klas zitten bijvoorbeeld.
Het is inderdaad jammer dat er op scholen meer aandacht is voor negatief gedrag, dan voor positief gedrag. Maar ik denk dat dit onvermijdelijk is. Dat is inherent aan het systeem. Voor individuele kinderen kun je wel andere dingen afspreken, met een handelingsplan of zo. Daar heb je dan wel een heel zorgtraject voor nodig en dan blijft het een uitdaging om daar al die verschillende docenten in mee te krijgen.
Miriam Lavell heeft ooit een post geschreven ongeinteresseerd gedrag bij jongens, die vond ik wel indrukwekkend. Ik zal even kijken of ik hem kan vinden.
Gevonden
Als je in het archief zoekt in Ouders en School met de teller leeg en dan als zoekwoord lamlendigheid. Het gaat mij om het vierde draadje van onderen, van Mimoza:
Wanneer mag een vo-school een leerling verwijderen.
Een heel interessant draadje vond ik dat. De eerste post van Miriam is degene die ik bedoel.
Hier de post waarnaar verwezen wordt, is handiger
Hierbij de link naar de post van Miriam:
Maxime
Dank je, dat lukt niet op deze laptop. 
Graag gedaan
ik vond het al een gezoek, dus dacht, post 'm maar meteen hier
Ik denk
dat iedereen die moeite heeft met het vertonen van bepaald gedrag om welke reden dan ook, gebaat is bij een positieve reactie op dat gedrag.
Het hoeft niet perse in de vorm van complimentjes te zijn. Juist op puberleeftijd kunnen l.l. dit als ergerlijk en kinderlijk ervaren. Een leraar zou moeten proberen zo'n l.l. te wijzen op de positieve gevolgen van dat gedrag. 'Hee, kijk eens, nu je zo lekker meedeed is je huiswerk al zowat af'
Op die manier kunnen leraren het positieve gedrag stimuleren. Aan het eind van de les iets leuks doen als iedereen goed meedeed kan ook een saamhorigheidsgevoel geven in de klas waardoor zij elkaar gaan corrigeren.
Maar waar ik een beetje achterdochtig van wordt, Eva; dat is je opmerking dat je wel wat van het gedrag van je dochter herkent....
In hoeverre krijgt ze van jou serieus de boodschap dat ze zelf aan de slag zal moeten?
Of denk je stiekem: 'Ach, kijk nou toch, mijn eigenwijze meisje....'?
Pubers voelen dat aan!
Hart gaat sneller dan het hoofd
Als ik me goed herinner, toen ik puber was WIST ik best wat wel en niet kon, maar het hart ging sneller dan het hoofd...het kwaad (grote mond of 'lollige' opmerking) was er al uit voor ik me kon bedenken dat dat niet kon.
Bij leraren die gewoon nuchter en vriendelijk waren EN die inderdaad gewoon eens een compliment gaven (niet kinderlijk maar meer in de trand van 'nou we hebben lekker kunnen werken vanmiddag, was gezellig') gebeurde het wel veel minder.
Dus ja, positieve aanpak van leraren werkt volgens mij absoluut. Probleem is alleen dat je dat niet van leraar kunt eisen. Leraren zijn net pubers, doorgaans even stronteigenwijs. Dus met meer dan een hint of suggestie kom je niet.
Tja de frontaalkwab
van de puber is nog niet af. Dus inzicht en overzicht op allerlei dingen en zeker zoiets als zelfreflectie zijn lastige zaken.
Maar dirksmama. tegen de laatste opmerking wil ik protesteren. Ik ben ook leraar en ik ben helemaal niet eigenwijs!!!☺
Haha koentje!
Dat zeggen alle eigenwijze mensen! Ik ben ook docent, en ik ben ook he-le-maaaaaaal niet eigenwijs
Ahum.
Ha ha
kom zelf uit het onderwijs, ik weet er alles van...
Hmm
Docenten, ik kan doorgaans prima met ze door een deur maar het zijn en blijven mensen met al hun eigenaardigheden. ☺
