weglopen....

Ik denk dat je hulp moet zoeken

Je zoon zit duidelijk echt zichzelf in de weg, en voor jou is het teveel als alleenstaande moeder. En dat is niet gek, een puber kan al heftig zijn als je een stabiel gezin hebt en die last samen kunt delen. Ik weet of hij ook nog wel eens bij zijn vader is en of je dan met vader kunt overleggen. Maar als dat niet zo is, zoek steun bij familie of vrienden, vraag hen om advies en of ze niet af en toe een dagje je zoon kunnen hebben. Of laat hem wat vaker logeren bij een vriendje. Zodat je zelf wat rust hebt en hij kan zien hoe het bij anderen gaat. Was voor mijn dochter heel verhelderend, een logeerpartijtje bij haar beste vriendin . Die had nl ook zeurende ouders, bleek. En ze krijgt ook minder zakgeld dan mijn dochter, was ook een eye-opener.
Verder: de goede raden die hier altijd gegeven worden. Pick you battles is de belangrijkste. Je zoon is op de leeftijd dat hij zich los wil maken en zelf verantwoordelijk wil zijn. Ga met hem in gesprek over wat hij zou willen en wat jij acceptabel vindt. Maar denk daar goed over na. Zijn kamer opruimen en schoonmaken kun jij wel heel belangrijk vinden, maar hij waarschijnlijk niet. Dus daar kun je een strijdpunt van maken, maar ik denk dat je het belangrijker vindt dat je weet waar hij is en met wie. En dat is vast ook belangrijker dan hoe laat hij precies thuis is. Daar kun je dus afspraken over maken. En huiswerk, dat kun je loslaten als zijn cijfers in orde zijn. Dat snapt hij vast ook. Dus als hij wil dat jij niet meer in zijn nek hijgt, moet hij zorgen dat hij goede cijfers haalt. En lukt hem dat niet, dan moet hij/moeten jullie hulp regelen via school. Of bijles, maar dat loopt meteen weer flink in de papieren.

In ieder geval, probeer het luchtig te houden, ga het gesprek aan en stap zoveel mogelijk uit je moederrol. Ga naast hem staan, kijk waar hij nog hulp bij nodig heeft en waar niet bij.
Een Sint-gedicht is zoiets dat je duidelijk helemaal bij hem kunt (moet?) laten...

Succes! En onthoud: pubers zijn gewoon af en toe doodvermoeiend, en als ouder doe je het gewoon nooit goed. Dat ligt niet aan jou .

samenwerken

Wat een stress voor jullie allebei!

Je schreef:
En dan mompelt hij : Het lukt allemaal niet. ik weet niet hoe het moet...
(Maakt weinig / geen huiswerk, haalt lagere cijfers, poetst geen tanden, geen beugel enzo).

Dat is een heel belangrijk signaal: hij zegt zelf dat hij niet weet hoe het moet. Hij wil hulp.

Ik denk dat je teveel van hem hebt verwacht. Hij overziet alles wat hij moet niet meer en wil er (letterlijk) voor weglopen. Jezelf verzorgen (tandenpoetsen, doucen etc), op tijd naar school, appjes lezen/sociaal leven bijhouden, opletten op school, huiswerk maken, teleurstellingen van slechte cijfers verwerken: hij krijgt het niet voor elkaar en wordt dan nu maar boos op jou als je het zoveelste 'moeten' benoemt: hij moet nog een sinterklaasgedicht maken ook. Ook dat nog.

Stel hem vragen: wat lukt niet? Waarbij heb je hulp nodig? Wat kan ik samen met jou doen?

Na het eten: kom zoon, als we nu even samen de tafel afruimen, gaan we daarna even kijken naar je huiswerk.
Aandachtpunt voor jou: geen verwijten maken. Ja, het lukt momenteel meestal niet, maar we gaan het tij keren.

Help hem (misschien ook met hulp van anderen maar liever zelf ook), hij schreeuwt om hulp!

Wat sneu

zo'n verdrietig bericht.

Bepaalde dingen vind ik niet een keus voor je zoon, maar voor jou. Een beugel is iets wat je zoon moet ondergaan als dat nodig is voor zijn gebit. Is het nodig? Ik heb achteraf getwijfeld over de noodzaak voor mijn oudste dochter. Dat zou ik dus eerst goed (laten) beoordelen. Naar school gaan is ook geen keuze, dat moet nu eenmaal. Maar verder is er best wat ruimte voor wél keuzes. Als hij niet wil douchen, is dat zijn probleem. Niet zeuren als klasgenoten vinden dat je stinkt. Wil hij tussen een berg rotzooi slapen?... mooi... als hij maar slaapt! (mijn dochter haalde er wonderlijk genoeg geruststelling uit. Haar troep, lekker om tussen te slapen. Het eten gaat neem ik aan in overleg? Ik zeg bij dit onderwerp altijd: kies drie prioriteiten. Zaken die écht moeten of nodig zijn. Laat de rest meer met rust.

Het is niet altijd makkelijk om negatieve woorden te vermijden. Het is het proberen waard misschien. Nee, niet, nooit, nergens... probeer daar een ander woord of omweg voor te vinden, als dat beter werkt. Maar ook moeten, het schijnt een Nederlands karaktertrekje te zijn om daarvan in de gordijnen te vliegen, feit is dat het de hakken in het zand kan doen zetten. Probeer dat te vervangen door "ik zou graag willen dat', "dat mag je dan en dan doen, als het maar gebeurt', bijvoorbeeld. Misschien ontdek je zelf ook negatieve 'instinkers' in hoe je hem benadert.

Heb je geen normaal contact meer met zijn vader? Is er iemand anders in je omgeving die als klankbord kan fungeren? Mijn ervaring is, dat als je irritaties, onzekerheden en dergelijke hardop met iemand kunt bespreken, dat de oplossing dan opeens mee naar buiten komt. Je weet het soms best, maar dan is er geen ruimte in je hoofd om dat te kunnen ontdekken.

Het klinkt raar, maar koester de momenten dat hij zijn onmacht laat zien. Bij ons liepen de gemoederen ook regelmatig op en in de beste gevallen liet ze haar verzet varen en moest dan huilen. Ik zeg hier niet mee dat ik haar graag aan het huilen maakte uiteraard, maar dan was ze wel weer toegankelijk en bereidwillig om mee te denken. Meestal was het positieve effect van korte duur, maar ik heb me op een gegeven moment voorgenomen dat ik élke dag met een schone lei zou beginnen, dus wat gister misging telde niet mee voor vandaag. Dat moest gewoon wel om het vol te kunnen houden.

Wat volgens ons ook heeft bijgedragen aan verbetering in haar gedrag, is dat ze op een gegeven moment meer verantwoordelijkheid kreeg bij haar vereniging. Ze kreeg meer en meer leidinggevende taken en dat lag haar goed. Het zal ongetwijfeld ook meegeholpen hebben om te voelen dat ze gewaardeerd werd. Op school liep het nogal eens minder lekker tussen klasgenoten en haar. Dat had uiteraard invloed op meer. Ik weet nog dat we zo'n "ouders ontmoeten de mentor"-uurtje hadden op haar VO school. Een meisje waar ze het meest mee in de clinch lag stond bij een deurpost, keek mij aan "u bent toch de moeder van Fenna?" met een 'air' waardoor ik het probleem in een keer begreep.

Sorry, dat ik mijn dochter er (weer) zo uitgebreid bijgehaald heb, wat ik ermee wil zeggen is dat er veel kan meespelen wat jij je niet bewust bent en wie weet zelfs je zoon niet. Praat erover én erken dat je zoon geen klein kind meer is, maar steeds meer een gelijkwaardige gesprekspartner. In wording dus, nog wel behept met puberhersens die soms iets anders aansturen dan verstandig is. En daar mag je heel af en toe ook gewoon om lachen en soms een beetje de draak mee steken.

Inderdaad, heel belangrijk wat Bosbes zegt

En dat is meteen ook weer een reminder aan mezelf. Ook al halen ze af en toe het bloed onder je nagels vandaan, knuffelen moet, ook met grote mannen van 14 .

En ik benoemde het misschien niet duidelijk genoeg, maar ook ik zie die opmerking van hem als een roep om hulp. Het groeit hem allemaal boven het hoofd. Hij heeft al zoveel aan zijn eigen hoofd/lijf als puber en er moet zoveel. Hij overziet het niet meer. Dat bedoelde ik met ga naast hem staan. Samen doen wat hij nog niet alleen kan, dat helpt hem waarschijnlijk al een heel stuk. En verder juist zoveel mogelijk de verantwoordelijkheid naar hem verschuiven.

Het is altijd een wankel evenwicht, en dat verandert ook bijna met de dag. Dat vraagt heel veel van jou, dus zorg intussen ook goed voor jezelf.

oef

Ik ben het deels met Marda eens, ik denk ook dat deze jongen wat ruimte nodig heeft. Dat hij zelf moet ontdekken wat werkt en niet. Het nu moeten maken van een sintgedicht, dat is echt zoiets wat hij beter zelf kan bepalen. En als hij dan in de knoei komt met de deadline, dan is het ook gewoon zijn probleem.

Zelfde met kamer opruimen oid.

Maar niet hoeven zeggen dat je van hem houdt omdat hij dat wel weet? Hm.
Ik zeg dat ook wel eens in een ruzie. Waarom zou je dat kwetsbaar maken?

En eens met Bosbes en Pennestreek: zijn (verdrietige) "het lukt allemaal niet" zou mij aanzetten tot naast hem staan, kijken of je hem kan helpen. Maar dan wel in een open vraag: laat aan hem waar je hem bij kan helpen. Op die leeftijd wil je alles al zelf kunnen, maar dat lukt hem nog niet. En dat geeft niks. En het geeft ook niks als er eens wat mislukt. Of dat nou een cijfer is, of een deadline, of sociaal uit de bocht vliegen.

Nou Marda, je vult wel veel in vind ik

Als mijn kind boos was weggelopen na een ruzie zou ik ook hebben kunnen appen dat ik van hem/haar hou en dat ik graag wil weten waar hij/zij is en hoe laat ik hem/haar thuis kan verwachten. Vind dat je nogal kort-door-de-bocht deze moeder wegzet als verstikkend.

Verder wel met je eens, deze jongen wil duidelijk graag zelfstandig zijn, maar weet nog niet goed hoe. Dat kunnen moeder en zoon samen uitvogelen. Dat zou mooi zijn, als dat lukt.

Mag dat ook al niet meer

Mag je je kind onder dat soort omstandigheden geen liefdevol berichtje sturen? Wat bijzonder. Negeren gaat ook wat ver vind ik. Er is een verschil tussen negeren en het initiatief bij kind laten.

In een ander 'draadje' vraag ik tips voor mijn dochter. Ze heeft daar niet om gevraagd en ik probeer te vermijden dat ze het gevoel krijgt dat ik opdringerig word en er fanatieker mee bezig lijk dan zij zelf. Dus ik heb nu wat tips doorgegeven, dat zal ik ook blijven doen, maar verder zoekt ze het maar uit. Het is haar 'taak'. Verschil tussen mij en TS is dat ik geen 'gedoe' met dochter heb. In het geval van de zoon van TS zou ik iets terughoudender zijn met dit soort tips. Een berichtje met misschien iets als: heb je hier wat aan en denk je hier aan, denk je daar aan, vergeet niet dat de deur altijd voor je openstaat, liefs X. Doe je meer dan kan dat aversie oproepen. En meer dan afwachten kun je dan niet.

Pffff

Dank voor jullie meedenken. Ik vis eruit waar ik wat mee kan.

Heb hulp ingeschakeld. Binnenkort gesprek bij pedagoog. Gewoon om even te horen wat wel en niet slim is. Van een "buitenstaander met verstand van zaken".
Verder in de weekenden zonder kinderen laad ik op.

Vader; is er wel, maar meldt "Bij mij loopt ie niet weg". Dus daar kan ik niet zo veel mee. 1x in 2 weken is hij een weekend daar We hadden 2 opvoedingsstijlen, en dat is na de scheiding niet anders geworden. We doen het op onze eigen manier.

Loslaten / verstikken en alles wat daartussen in zit. Ja, misschien was ik te fel met "maak dat gedicht"kan ook zijn dat dat een gevoel van falen opriep. (Nu is ook mijn gedicht niet op tijd af). Het is mij nog niet helemaal duidelijk.

Te snel groot laten zijn/zelf dingen laten doen... Ja misschien is hij overvraagd. Ben (voorzichtig) aan het peilen waar hij hulp bij nodig heeft.

Heb aangegeven dat zoon misschien een paar maanden (3 om te proberen) bij papa kan gaan wonen. Dat willen papa en zoon niet. Besproken dat het zo ook niet gaat. En dat we erop terug komen (zoon en ik, we hebben een slim plan van aanpak nodig). Dan is er wel even goed contact.

Kortom: er gebeurd veel.. Maar man man, wat is pubers helpen opgroeien moeilijk.

Leuk om te lezen: Je doet het nooit goed. Relativeert lekker.

Herkenbaar

O, wat herkenbaar. Ik heb een dochter die zo fel reageert. Gelukkig is zij nog nooit zo eng lang weggelopen.
Just me, ik vind helemaal niet dat je hem verstikt. Je laat hem gewoon weten dat hij niet alleen is, dat heeft hij nodig, ook al is hij boos.
Te veel zelfstandigheid verwachten, zou kunnen. Maar aan de andere kant, als kinderen ouder worden moeten ze ook meer verantwoordelijkheid krijgen. Misschien sommige verantwoordelijkheden nog een jaartje uitstellen als hij het zo moeilijk rond krijgt. Misschien kun je dingen meer verpakken als vraag dan als bevel, maar ik vind niks raars aan 'Maak je je sinterklaasgedicht even af?' (Anderzijds heb ik net een draadje gepost over mijn machteloosheid tov van mijn jongste dochter, dus ben ik geen goed referentiekader misschien).

Een tip: dingen samen doen maakt alles makkelijker. Mijn zoon heeft een hekel aan zijn kamer opruimen en de vaatwasser uitruimen. En ik heb een hekel aan de was opvouwen. Soms help ik hem met zijn kamer en hij mij met de was. Is het allebei gebeurd en veel gezelliger.

Nog een tip: als je het je financieel kunt veroorloven, doe hem een half jaar op huiswerkbegeleiding. Het scheelt een hoop gestress en geruzie in huis, kinderen leren er structuur en organisatie van, krijgen rust en zelfvertrouwen en ze krijgen weer moed om het daarna zelf te doen.