Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
Luusepuus

Luusepuus

07-01-2009 om 19:58

Zoon van 19 wil maar niet leren en woont thuis

Onze zoon van (in febr.) 19 wil vanaf zijn 16e al niet mee leren en heeft nu een baan als helpdeskmedewerker bij groot bedrijf.
Atheneum mislukte (in klas 5!) vanwege psychische klachten. We gaven hem daarop zowat een jaar rust om met frisse moet aan het ROC te beginnen met studie voor digitaal rechercheur. ROC mislukte al in het eerste jaar (te makkelijk en leraren weten er niets..) daarna zo'n 6 maanden lantefanteren.
Grijze haren hebben wij van hem gekregen!

Nu woont hij nog steeds thuis en heeft sinds 3 maandjes dit werk. Een grote mond is er zeker wel aanwezig en bovendien deugt het eten ook bijna nooit in dit "hotel".
Vrienden zijn er niet, laat staan een vriendin. Ja, wel op internet ergens in Amerika, daar zit een chatmeisje dat compleet verliefd is op hem en hem brieven stuurt en kado's. Computeren doet meneer zowat dag en nacht verder, na zijn werk. (wij betalen internet)
Natuurlijk moeten we binnenkort beginnen over kostgeld, maar ik zou wel eens willen weten of er meer van dat soort ouders met dit soort zonen/dochters zijn?
Graag zou ik daar raad/advies van willen. De sfeer raakt hier danig in huis verpest af en toe.
Hij heeft overal op- en aanmerkingen op en zelfs een aquarium dat mijn man en ik gekocht hebben daar weet hij zich in te mengen en commentaar op te geven.
Wij zijn het zo zat en zo moe eigenlijk....
Verder hebben wij een ontzettend lieve dochter van 20 die nog thuis woont en studeert aan de Universiteit.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

positieve kenmerken?

Ik lees vooral dat hij erg zoekend is naar wie hij is en wat hij wil met zijn leven ( niet gek op die leeftijd!)...dit zoeken en mogelijk ook ervaringen hebben hem behoorlijk in de war gekregen waardoor hij nu wat rustiger aan wil bekijken hoe de dingen zullen gaan lopen in zijn leventje. Thuiswonen maakt dat hij rekening zal dienen te houden met anderen en ook verantwoordlijkheid mag tonen door zijn onderhoudskosten deels bij te betalen. Anderzijds denk ik dat het voor een jongen van die leeftijd een extra balast is als je een zus hebt die in alles perfect lijkt en tegen wie hij in gedachte niet op zal kunnen in de waardering die de ouders haar geven in vergelijking met de teleurstellingen die hij jullie zelf geeft...ik zou geloof ik zijn afgeven op jullie en jullie hotel en eten eerder beschouwen als een momentje waarin hij eigenlijk tegen zichzelf loopt te mopperen en het vooral niet persoonlijk nemen...ik denk dat jullie zoon in zichzelf teleurgesteld is alswel in het leven en daarmee worsteld. Hij heeft nu werk, stimuleer hem...probeer eens een kwaliteit van hem te benoemen die goed van pas komt...vertrowen in hem en in zichzelf moet weer de kans krijgen te groeien, dat kan enkel als er ook af en toe een positief geluid kan zijn.
En een vriendin komt wel, misschien is hij juist wel heel verstandig door daar nog niet mee bezig te willen zijn, hij heeft al meer dan genoeg aan zichzelf...

Kaaskopje

Kaaskopje

08-01-2009 om 14:44

Wij hebben ook 2 kinderen en wat school en werk betreft zijn ze 'helaas' niet even gemotiveerd. De jongste heeft nog geen idee van wat ze wil worden. Leren is niet leuk en een bijbaantje? Wát dan?? Ze zit vooral zichzelf ermee in de weg.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit toekomstverwachtingen heb gehad voor mijn dochters, uitgezonderd van dat ik uiteraard hoop dat ze worden wat ze willen worden inclusief gelukkig. Dus steun ik ze in principe bij alles wat ze ondernemen. Ik verwacht wel dat ze hun best doen bij wat ze ondernemen.
Zijn thuisgedrag:
Ik begrijp dat je geïrriteerd bent over het feit dat je zoon zich met alles bemoeit en commentaar heeft op het eten. Mijn oudste dochter heeft daar ook wel een handje van. Misschien zou hij een paar maaltijden in de week voor zijn rekening kunnen nemen? Mijn jongste dochter kookt zeker 1 keer per week. We willen ernaar toe dat ze allebei een keer per week koken. Dat je zoon zich bemoeit met de hobby van zijn vader moet je gewoon de kop indrukken. Als hij het allemaal beter weet zet hij zelf maar een aquarium in zijn kamer of desnoods naast die van jullie.
Van school afgaan:
Ik ben vroeger ook van school gegaan zonder dat ik al iets anders had. Ik moest werk zoeken en me gelijkertijd aanmelden voor een uitkering van mijn ouders (ik praat over 30 jaar geleden), ik moest daarna kostgeld betalen (150 gulden van 500 gulden uitkering) en ik moest in huis meehelpen. Ik vond het niet meer dan logisch. In die tijd ontstond wel het gevoel dat ik weg wilde en een eigen plek wilde hebben.
Het doorleren:
Mijn ouders vonden het ook zonde dat ik niet doorgeleerd had en dat hebben ze tot een paar jaar geleden ook nog verweten. 'Wij hadden het beste met je voor'. Ik kan me na al die jaren niet aan de indruk onttrekken dat mijn ouders eigenlijk totaal niet wisten wat het beste voor mij was, maar ik kan me best voorstellen dat ze gehoopt hadden dat ik wel verder geleerd zou hebben.
Jouw zoon is van school gegaan en werkt nu als helpdeskmedewerker. Ik doe dat ook, het is een volwaardig beroep. Ik heb er hele jonge collega's en het komt niet zelden voor dat zo'n jonge collega op een dag toch weer aan de studie gaat. Maar zelfs als dat niet gebeurt is dat hun keus. Als jouw zoon niet verder wil leren is de consequentie dat zijn loon niet meteen overdreven hoog is. Dat is zijn probleem. Hij zou overigens niet de eerste zijn die vanuit die positie toch een welvarend bestaan weet op te bouwen. Jouw aandeel zou kunnen zijn dat je gewoon trots bent op het feit dat hij werkt en dat hij die baan weet te houden.
Computer:
In 'mijn' tijd waren er geen computers. Als ze er wel geweest waren had ik het wel geweten, dan had ik er ook achter gezeten als ik niks anders te doen had. Dat doe ik nu ook. Ik ben vandaag vrij en ik zit hier heerlijk te beppen. Toen ik geen werk had zat ik van 's morgens vroeg tot laat in de avond te beppen. Het gaf me ook het gevoel contact met de buitenwereld te hebben.
Er wordt tegenwoordig praktisch door niemand meer geïnternet met een inbelverbinding, waarvoor dus per minuut betaald moet worden. Internet wordt in de meeste gevallen met een vast bedrag per maand afgenomen. Of je zoon er een hele dag achter zit of een kwartier maakt voor jullie kosten niets uit. Dat jullie de kosten dragen vind ik dan ook een onzin argument. Ik zie dat jij ook op internet zit. Je hebt er dus zelf ook profijt van. Je zou hem wel kostgeld kunnen vragen omdat hij stroom verbruikt, op jullie kosten eet en schone kleren op jullie kosten aan zijn lijf heeft.
Thuiswonen:
Verder verbaas ik me over de uitspraak dat hij 'nog steeds thuis is'. Verdorie hij is 19. Waarom is dat 'nog steeds'? Mijn dochter wordt over 2 maanden 18, moet ik haar koffer maar vast klaarzetten?
Het hele verhaal straalt uit dat je van hem afwilt omdat hij niet doet zoals jij wilt. Je dochter doet wel wat jij wilt. Zij hoeft het huis niet uit en is lief.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-01-2009 om 15:10

Alex

De zoon van Luusepuus trekt zich niet volledig terug uit de maatschappij. Hij werkt en heeft contact met collega's. Het beroep wat hij heeft vergt (neem ik aan) veel concentratie, hij heeft de hele dag gesprekken en is waarschijnlijk thuis blij als hij in zijn eigen tijd kan ontspannen zoals hij dat prettig vindt. Ik zou het als moeder wel wat sneu vinden als mijn kinderen geen vrienden hadden. Dat is mijn bezorgdheid. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen behoefte aan hordes vrienden, de omgeving zit daar soms meer mee dan de 'einzelganger' zelf.

tonny

tonny

08-01-2009 om 17:05

De laatste zin van je posting, luusepuus...

doet mij de haren te berge rijzen.

Je hebt behalve deze lastige zoon ook nog een heel lieve dochter die aan de universiteit studeert (en ook nog thuiswoont?? En omdat ze lief is nog jaren mag blijven??)

Je zoon is 19. Hij is nog erg op zoek naar zichzelf en bemoeit zich met van alles - zo gaat dat met opgroeiende jongeren - tegen je ouders durf je meer te zeggen en houd je je niet in... Natuurlijk is het belangrijk even op de rem te trappen en op een rustig moment te bespreken dat je niet kapot bent van al dat commentaar (hoe vindt hij het zelf om constant commentaar te krijgen?).

Qua kosten - bespreek dat ook. Samen gebruiken, samen betalen.

Sterkte en speel je kinderen níet tegen elkaar uit!!!

Tonny

(Anderhalf jaar geleden had ik een dochter van 24, een zoon van 19 en een dochter van 16 thuis. Allemaal lief! En heel verschillend! Oh ja, ook wel eens storend, maar dat ben ik zelf ook)

reina

reina

08-01-2009 om 17:17

Luuseluus

Wat is het probleem wat je hebt? Dat hij niet verder wil leren? Dat hij graag computert? Dat hij geen vrienden heeft? Dat hij wel eens een grote mond heeft? Je had het je allemaal anders voorgesteld en bent teleurgesteld, denk ik. Maar bekijk ook de positieve dingen, hij zit niet te niksen, hij heeft werk. Hij heeft vaak een grote mond, maar heeft vast ook leuke dingen, die je ws zo gewoon vindt dat ze niet opvallen. Probeer je niet te veel met hem te bemoeien, want daar kan de sfeer inderdaad van verzieken. Laat hem zijn eigen keuzes maken, hij is 19, geen klein kind meer. Dat hij nog thuis woont vind ik heel normaal, hij is immers pas 19, heel veel 19-jarigen wonen bij hun ouders. Vergelijk hem niet met je dochter, die leert kennelijk makkelijk en dat is fijn, maar dat is niet zaligmakend. Het moet erg vervelend zijn als je het gevoel hebt het altijd af te moeten leggen tegenover je lieve zus... Ga een keer om tafel ziten om afspraken te maken: welke klusjes neemt hij op zich (eigen was verzorgen, vaste kookdag oid), hoeveel kostgeld is reëel, maar hou het zakelijk, laat niet merken dat je je aan hen ergert, dat is voor hem ook erg onprettig en verstoort de sfeer dan gelijk weer. Maar ik snap best dat het niet makkelijk is!

Luusepuus

Luusepuus

08-01-2009 om 18:06

Niet zo bedoeld...

Dank jullie voor jullie (wijze) raad.
Het is absoluut niet zo bedoeld dat ik hem het huis uit wil, maar ik erken dat ik mijn posting gedaan had op een verkeerd moment: nl. nadat hij grote ruzie had gemaakt over het aquarium van ons. Hij is dan dwingend en schreeuwt en op zo'n moment, ja sorry, krijg je wel eens het gevoel van: "zoek het dan maar zelf uit met een eigen aquarium, jongen!" Kan je je er iets bij voorstellen??
O.h.a. ben ik trots op beide kinderen en iets te snel typte ik dat mijn dochter studeert en lief is.
ZOon is op zijn eigen manier lief, maar heeft het moeilijk met zichzelf. Iemand vroeg naar zijn problemen op zijn 16e, toen hij van school afging; nu, dat waren suïcidale neigingen en ook pogingen geweest.
Erg genoeg allemaal maar steeds omring je hem met warmte, liefde, om toch maar te zorgen dat hij zich geborgen voelt en op kan bloeien.
Maar als ouder heb je inderdaad ook je verwachtingen en als een kind dan een goed stel hersens heeft (geen enkele onvoldoende in 5 ATheneum) en toch van school afgaat, dan zakt er iets in elkaar.
Wanneer hij niet goed zou kunnen leren, ligt het allemaal heel anders m.i. Dan zou je dat natuurlijk erkennen en er niet tegenin gaan. Maar dit is zo zonde; zonder enig diploma...het kost ons zo veel moeite om ons hierbij neer te leggen. Het doet verdriet.
Je hebt gelijk dat ik blij moet zijn dat hij nu werk heeft en dat zijn wij ook! Maar ergens in ons achterhoofd duikt weer de vraag op "voor hoe lang nú weer?" Immers, steeds haakt hij af met plannen/studies. Ook rijlessen zijn gestopt na 4 keer omdat hij voor zijn theorie zakte.
Misschien is het wel zo dat hij zich moeilijk staande weet te houden naast zijn studerende zus, die in alles met 10-en door het leven gaat? Daar hebben jullie ook gelijk in en dat doet mij nadenken hierover.

Nogmaals: dank!

tonny

tonny

08-01-2009 om 23:20

Ha luusepuus!

Da's de makke van onze hedendaagse communicatie: het gaat soms nét wat te snel en na zo'n vervelend conflict zet je alles precies wat scherper aan dan je zou dan als je er een nachtje over had geslapen

Sterkte en houd moed. Iedereen heeft een eigen weg af te leggen, de ene is wat sneller op het spoor dat bij hem/haar past dan de ander. Geduld is een schone zaak en het is niet altijd makkelijk uit te vinden wat een wijze keuze is.
In de vriendengroep van mijn jongste zoon zie ik dat ook gebeuren, jouw zoon is beslist geen uitzondering!

tonny

Kaaskopje

Kaaskopje

09-01-2009 om 00:32

Als mijn dochter zo'n bui heeft

kan ik haar ook wel achter het behang plakken!
Als hij wil zou hij wel een mbo opleiding op niveau 3 of 4 kunnen doen. Is dat niks voor hem?
Dat hij van het atheneum afgegaan is is natuurlijk zonde. Ik kan me jouw gevoelens heel goed voorstellen. Maar blijkbaar zat hij toen wel heel erg slecht in zijn vel, of was hij in die situatie wel erg ongelukkig.

reina

reina

09-01-2009 om 10:11

Inderdaad

"In de vriendengroep van mijn jongste zoon zie ik dat ook gebeuren, jouw zoon is beslist geen uitzondering!" Herkenbaar! En ik zie ook dat een aantal van hen na een paar jaar werken alsnog een opleiding gaat volgen.

reina

reina

09-01-2009 om 13:32

Ach, alex

Er zijn ook volwassenen die voor hun 50e thuis gaan zitten zonder te werken, omdat ze vinden dat ze genoeg gedaan hebben Misschien ook een beetje lui en maatschappelijk onverantwoord? Wie de schoen past trekke hem aan. Deze jongen werkt en al werkend kun je er ook komen. Je weet verder niets van de situatie, dus je weet niet waarom hij niet naar school ging, snel (ver)oordelen is erg makkelijk vanuit je luie stoel.

Tirza G.

Tirza G.

09-01-2009 om 14:57

Faalangst?

Weet je Luusepuus, als ik je verhaal zo lees, dan denk ik: faalangst? Mijn kinderen zijn erg slim en kunnen op hun slofjes het VWO doen en tóch halen ze geen tienen. Ze leren op een andere manier en het jammere is, dat ze geen dingen doen die ze niet kunnen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, maar in een schoolsituatie is dat echt erg lastig. Als je gewend bent alles altijd gewoon te snappen en te kunnen, dan sla je op tilt als dat een keer niet lukt. Omdat je niet weet hoe je het anders doet/deed (ze ontwikkelen geen leerstrategieen), weet je gewoon domweg niet hoe je het aan moet pakken als het niet in één keer aan komt vliegen. En dat is leren een abstract fenomeen, maar neem maar iets als sport bijvoorbeeld (of de rijles die je beschreef....): zoon wil niet schaatsen want hij kan het niet. Nee, natuurlijk niet lieverd, daarom moet je juíst gaan en een beetje oefenen enzo en dan een paar keer proberen en dán kun je het. Nou,of je gek bent, zo kijkt-ie je aan (Vul voor schaatsen tennis of viool in en je hebt een beeld - als je iets niet kunt, dóe je het niet. Je gaat éérst zorgen dat je het kunt).
Faalangst is daar niet het goede woord voor, maar ik weet er zo gauw geen ander woord voor. Dat kan zich uiten in dit "vermijdingsgedrag". Dochter heeft een heel heel heel zwaar jaar gehad in 5V, is daar ook gedoubleerd. We hebben haar met moeite voor het onderwijs kunnen behouden, dat heeft veel energie gekost. Nooit geweten dat een paar slechte cijfers zó hard aan kunnen komen, er was niets meer over van haar zelfverzekerdheid.

Bovendien heeft hij een zus die wél alles op de rails heeft. Dat is ook niet altijd fijn, als bij anderen "altijd alles maar goed gaat" en jij zakt voor je theorie. Je the-o-rie. Het zo ongeveer sufste examen/toetsgeval wat je ooit gedaan hebt, jemigdepemig, als je dát al niet eens meer kunt, nououou, dan is al die slimmigheid dus ook gewoon helemaal niet waar.

Probeer eens door zijn facade heen te prikken. Hij zal zichzelf erg tegengevallen zijn.

Tirza

Luusepuus

Luusepuus

09-01-2009 om 15:18

Reactie op alex

Beste Alex,

Je praat als "mijn vader", die immers alles beter wist en het beste met zijn kinderen voorhad. Natuurlijk, maar er is één verschil: Mijn vader had met geestelijk gezonde kinderen te maken, en mijn zoon heeft in die tijd dus suïcidale neigingen vertoond. Heb je mijn bericht wel goed gelezen?
Hopelijk snap je nu beter dat wij zeer voorzichtig met hem omgingen toen hij net van school af was en hem niet durfden te dwingen? Kan je wel "slap" noemen, maar als je daarmee het leven van je kind behoudt is daar veel voor te zeggen (is ons gelukt door hem die rust te geven)
En hulpinstanties hebben wij geprobeerd, maar werden als "belachelijk" door hem afgeschreven en hadden geen enkel effect helaas.
Los dat maar even op, als ouders.
In ieder geval is hij nu lekker strak aan het werk van 's ochtends 9 tot 's avonds 6 met een half uurtje pauze slechts. Heel goed voor hem! Hij hoort bij de top helpdeskmedewerkers van UPC en is daar danig trots op!
Dus momenteel wint hij aan zelfvertrouwen!

MaximeM

MaximeM

10-01-2009 om 00:26

Ook wel knap

Hoi Luusepuus,

Ik vind het ergens wel goed van hem dat hij zo trouw naar zijn werk gaat en daar goed in is. Daar zou ik hem zeker een grote pluim voor geven. Hoeveel jongeren lantefanteren er niet en trekken een uitkering? Misschien valt het kwartje voor hem over een of twee jaar en maakt hij alsnog zijn opleiding af. Maar wat ook zou kunnen is dat hij bij dit bedrijf of een volgend bedrijf erg goed in zijn vel zit en daar met interne cursussen zich omhoog werkt.
Heel toevallig kreeg ik een mailing over een boek. Het heet : Succesboeken.nl [[email protected]]
Klik dat eens aan, heel toevallig staat daar een stuk (schrik niet meteen van de titel "rijke pa, arme pa" ) wat blijkbaar gaat over de misvatting van het alleen maar volgen van de juiste opleiding. (ik heb het voor 50% gelezen dus kan er verder nog niet veel over vertellen) verder heeft mijn man zijn opleiding ook nooit helemaal voltooid, hij heeft de intelligentie wel maar de papiertjes niet, echter is wel goed terecht gekomen.

Succes
Maxime

MaximeM

MaximeM

10-01-2009 om 00:29

Verkeerde linkje

Hoi,

Het linkje dat ik gaf werkt niet helemaal; je kan los kijken op www.succesboeken.nl en dan "rijke pa, arme pa' aanklikken. Of deze link gebruiken; http://www.succesboeken.nl/Inkijken/9789080396043.pdf

groetjes
Maxime

Aan iedereen

Eerder zei ik al: Alex komt van een andere planeet. Hij bewijst het telkens weer. Hij is het niet waard om op te reageren. Laat hem toch kletsen. Als niemand meer reageert zal hij vanzelf wel stoppen en is voor hem de lol er wel af denk!!!!

Luusepluus: trek je er alsjeblieft niets van aan!!!! Hij weet niet beter. Sterkte met je kids. Niets is moelijker dan opvoeden. Elk kind is immers anders en heeft een andere aanpak nodig. Heel veel succes!!! Maar het allerbelangrijkst: als je kind maar gelukkig is, dat is waar het om draait. De een is gelukkig door te studeren de ander weer door te werken. Wat het dan ook maar moge zijn. Laat iedereen in hun eigen waarde. Veroordelen is zo gemakkelijk!

Luusepuus

Luusepuus

10-01-2009 om 14:50

Pffffffffffffffff

Gelukkig las ik net nog op tijd de posting van Rolo, over de reactie(s) van Alex, anders was ik bijna aan mezelf gaan twijfelen door zijn reactie...

Hij doet voorkomen of strenge ouders (zoals mijn eigen vader bijv.) psychische moeilijkheden bij kinderen kunnen voorkomen. Nu, Alex, ik kan je dit zeggen: ik ondervind in het dagelijks leven op mijn 58e nog steeds de weerslag van de strenge opvoeding van mijn eigen vader! Het heeft een invloed op je leven, dat wil je niet weten! En die is niet altijd even positief, hoor!

En inderdaad Rolo, kinderen kunnen ook bij een strenge opvoeding psychische ziektes krijgen. Het verband is al lang weerlegd/niet waar.
De opvoeding die ik mijn kinderen heb gegeven is er een met veel liefde en oneindig veel geduld. Ik kom zelf uit de onderwijswereld en heb mij dus veel in opvoeding juist verdiept! (wil niet zeggen dat dit een garantie is voor goede opvoeding, hoor, dat wil ik niet beweren!)
Mijn zoon is momenteel stabiel en werkt als een paard, houden zo!

Kaaskopje

Kaaskopje

10-01-2009 om 16:10

Nu krijg je me echt boos alex

Is het wel eens in je op gekomen dat je vader juist geestelijke gezonde kinderen had doordat hij zo was. Hij liet geen ruimte voor gekte.
Ik kom uit een gezin dat van oorsprong gereformeerd was maar in de praktijk niet meer zwaar praktiserend. Mijn ouders zaten er nog wel aan vast, zeker op gebied van gewetensvragen. Vader had de leiding, moeder had dat maar te accepteren tot op zekere hoogte. Vader gaf de klappen als er een stout geweest was en moeder kookte wastte enz.. Een degelijk gezin waarin orde gehandhaafd werd zoals jij dat zo graag ziet. Met onze normen en waarden zit het wel goed, maar ik kan niet zeggen dat zo'n 'bodem' een garantie is voor gelukkige kinderen die over een glad paadje de toekomst in gaan. Mijn zus is het huis uitgezet omdat ze met verkeerde jongens omging (in zijn ogen dan). Er zijn er twee in therapie gegaan, een ander heeft zich eenmaal het huis uit ook nog even uitgeleefd en zo kan ik nog wel wat opnoemen. Hij gaf inderdaad geen ruimte voor gekte, maar wat erin zit moest er ooit een keer uit.
Gewoon maar de teugels strak houden is niet de manier om je kinderen prettig volwassen te krijgen. Naar je kinderen kijken, ze op zijn tijd de ruimte geven om te doen wat ze willen en redelijke grenzen aangeven werkt beter.

Klaartje

Klaartje

10-01-2009 om 16:22

Luusepuus

Hier ook een zoon die door een depressie zijn school niet afmaakte (op advies arts laten stoppen met school). Afspraak was: dan wel werken. Hij heeft ook niet zonder werk gezeten in die tijd. Later is hij een opleiding gaan volgen gedeeltelijk werken en gedeeltelijk leren en nu zit hij weer full time op school. Oké, hij is iets ouder dan zijn klasgenoten (21 en zit in 2e MBO) maar hij heeft weer plezier in school én zijn leven, dus dat is het belangrijkste. Werkt elke zaterdag om alles te kunnen betalen, dus is weer helemaal op de rails.
Ik denk dat je het zo goed doet, dus óf leren óf werken. Wij hebben meteen gezegd dat hij niet op de bank thuis mag hangen. Ik vind het verder wel belangrijk dat er ook iets aan die depressie wordt gedaan!!! Hier zijn er 3 lange ziekenhuisopnames geweest en heel wat therapie. Gelukkig is alles goed gekomen.

Ik hoop dat jij dat over enkele jaren ook kan zeggen.
Groeten, Klaartje

Klaartje

Klaartje

10-01-2009 om 16:24

En wat betreft alex

Daar WIL ik gewoon niet op reageren, maar mijn nekharen gaan wel recht overeind staan als ik het lees.
Ik hoop dat zoiets hem nooit overkomt, want dan loopt het vast niet goed af met die kinderen!!!

reina

reina

10-01-2009 om 17:32

Luusepuus

Hoewel ik op hem reageer neem ik Alex al lang niet serieus meer, ik weet niet of hij echt zo denkt, dan is het eigenlijk alleen maar zielig, of dat hij komt stoken, ik denk het laatste, ook zielig eigenlijk. Ik reageer soms wel omdat niet iedereen weet dat hij zo is en mensen zich het aan kunnen trekken wat hij zegt. Kennelijk heeft de man zich nooit verdiept, of liever nooit willen verdiepen, in mensen met geestelijke problemen en hij denkt dat het zijn invloed is dat het met zijn kinderen goed gaat (althans dat laatste hoop ik). Maar in hun geval moet het echt zijn dat het goed gaat ondanks de denkbeelden van hun vader, niet dankzij. Trek je niks van hem aan, de man is niet wijzer!

19 en ambitieloos

Wij hebben hier een situatie die overeenkomsten vertoont met wat Luusepuus beschrijft. De zoon van mijn vriendin is ook 19 en geen dagelijkse reden tot vreugde. Bij hem is zo rond zijn 12e ADHD gediagnostiseerd. Ondanks deze handicap heeft hij wel een Havodiploma weten te halen. Niet door er hard voor te werken, maar omdat hij het geluk heeft over een fabelachtig geheugen te beschikken. Van echte verdieping in de leerstof was geen sprake, daar hield hij niet van, maar hij sloeg alles gewoon op. En daarmee kon hij heel calculerend precies de cijfers halen die hij nodig had.

Na de Havo ging hij naar de ALO. Daar had hij snel genoeg van. Hij moest zich nu echt gaan inspannen en dat had niet zijn voorkeur. Bovendien merkte hij tijdens stages dat een groep kinderen les geven niet zijn ding was. Hij had ook voor deze studie gekozen omdat hij zich wel aangtrokken voelde tot de vele vrije dagen die een leerkracht heeft.

Toen hij stopte met de studie gaf hij meteen aan dat hij eerst een tijd wilde werken. Daar hebben we in toegestemd, maar onder voorwaarde dat hij dan ook full time zou gaan werken, dus minstens 36 uur per week. Dit in de hoop dat het werken ook wel een beetje tegen zou vallen, en hij daardoor weer aspiraties zou krijgen om weer een studie te willen doen.

Sindsdien heeft hij verschillende werkzaamheden verricht, in de horeca en als telemarketeer. Door zijn werk als telemarketeer heeft hij geleerd dat hij niet zo commercieel vaardig is als hij dacht te zijn. In de horeca heeft hij geleerd dat werk in bijvoorbeeld een restaurant ook niets voor hem is. Dit omdat het daar veel te formeel toegaat. Wat hij wel volhoudt is het werken bij een feestcafe waar hij glazen ophaalt en in de garderobe staat. Hij vindt het daar wel leuk omdat er na het werk nog stevig wordt gedronken en er regelmatig feesten voor de medewerkers worden georganiseerd. Dikwijls komt hij na zijn werk om 9.00 uur 's ochtends thuis.

De 36 uur heeft hij nooit gehaald. 20 a 25 uur was het maximum. Dit levert zo weinig op dat hij er niet goed van rond kan komen, ondanks dat hij geen kostgeld betaalt. Aandringen van onze kant om meer te gaan werken heeft niets opgeleverd. We passen bewust niet bij omdat kennelijk geld de enige prikkel voor hem is om nog wat te doen.

Zijn vele vrije tijd vult hij met heel veel slapen en computeren. Computeren doet hij voornamelijk 's nachts, en overdag slaapt hij. Soms computert hij tot 8 of 9 uur 's ochtends en dan ligt hij tot 22.00 0f 23.00 uur in bed. Een gezond ritme is geen sprake van. Daglicht ziet hij bijna niet, wat ons zorgen baart vanwege gebrek aan vitamine D. Bovendien leidt hij een leven dat haaks staat op de het leven dat een ADHD-er nodig heeft, een leven met heel erg weinig structuur.

Thuis doet hij slechts iets na stevig aandringen. Verder heeft hij totaal geen ambitie, en ook weinig belangstelling voor andere zaken dan de bevrediging van zijn behoeften. Sporadisch heeft hij ook wel eens iets met een meisje, maar dat is meestal snel over omdat hij dan rekening moet houden met de wensen en behoeften van een ander. Ofschoon hij natuurlijk dikwijls flink drinkt lijkt er geen sprake te zijn van een alcohol- of drugsprobleem. Zijn gedrag laat zich typeren als platvloers en oppervlakkig.

We hebben regelmatig gesprekken met hem waarin we trachten om hem duidelijk te maken dat hij nu in een fase is waarin hij keuzes moet maken die bepalend zijn voor zijn toekomst. Dit helpt niet echt. De vraag die ons nu bezighoudt is of dit normale puberproblemen zijn of dat het raadzaam is om een deskundige te raadplegen.

Wat vinden jullie?

Alvast bedankt voor jullie reacties,

Machosofty

Luusepuus

Luusepuus

11-01-2009 om 15:05

Herkenning!

Beste Machosofty,

Eindelijk eens herkenning en erkenning middels jouw verhaal!
Jouw zoon (van je vriendin) heeft echter één grote voorsprong op onze zoon: hij heeft de HAVO!
Die van ons alleen maar overgangsbewijs van 4 naar 5 Atheneum, waar hij het vooralsnog mee moet doen in dit leven...
Dus troost je: het kan altijd nog slechter. Jouw zoon kan iets met dat diploma doen later, als hij "de geest krijgt" ooit.
Typerend dat er nog meer van zulke kinderen rondlopend net als mijn zoon, die dus geen contacten blijven houden met vrienden/vriendinnen, want dat houdt in dat je rekening moet gaan houden mét. Ik dacht dat hij daar alleen in stond nl. Dus wat dat betreft wel; herkenning.
Onze zoon heeft dat slechte dag/nachtritme ook achter de rug: 6 maanden lang 's nachts met Amerika internetten/chatten/gamen en overdag slapen. Gek werden wij ervan in de zomer! Stond meneer 's middags om uur of 4 eens op!
Wij zijn momenteel al blij dat hij een baantje heeft bij UPC als helpdeskmedewerker, waar hij wekelijks voor beloond wordt. Dit stimuleert hem dan weer voor de volgende week. Zo werkt dat bij hem; beloning moet op korte termijn zichtbaar zijn.
Direct resultaat. Plannen voor vakantie? Heeft hij niet.
Internetbankieren? "mijn tan-codes zijn verlopen" want heeft nieuw wachtwoord maar weer eens aangevraagd omdat hij zoooooooo slordig is met dit soort zaken. DigiD? Ik overdrijf niet maar reeds 4 keer is hij daar zijn wachtwoord van kwijtgeraakt en dus moest hij steeds weer opnieuw aanvragen. De laatste inlogcode is nu ook weer verlopen...zucht.
Vage plannen over "ik ga misschien wel weer studeren op het ROC na de zomer" snijden bij ons geen hout meer.
Toch zijn we al zeer blij met dit ritme van werken in zijn leven; hij ziet daglicht, hij waardeert het weekend weer en is blij met het weekend!
Ik complimenteer hem dan ook met zijn enthousiasme voor werk, hij wil bij de top horen van scores met telefoontjes (net als bij games: level 1)

Herkenning

Ha Luusepuus,

Nou de zoon van mijn vriendin heeft dan wel zijn Havodiploma, maar de jouwe heeft ambitie. Met een diploma maar zonder ambitie doe je niks. Zonder diploma maar met ambitie doe je wel wat.

Ja wat belonen betreft, het zijn net de honden van Maslov. Dus daar ligt ook wel weer een kans.

Onze 19 jarige roept ook wel eens dat hij misschien wel weer gaat studeren. Onlangs had hij het over de studie small business. Maar ja, dat is een studie waarvoor hij amper naar school hoeft...., hetgeen denk ik ook zijn keuze verklaart. Voor die studie is trouwens ook veel zelfdiscipline vereist, dus is de kans van slagen zeer miniem.

Moeilijk hoor. Misschien moet een beroepskeuzebureau hem eens eeen dagje onder handen nemen.

Groetjes, Machosofty

Zou het niet zo zijn

wat ik me afvraag,zou het niet kunnen dat jongeren te veel keuzes hebben,en daardoor de motivatie kwijtraken?
gewoon omdat ze niet weten wat ze moeten kiezen? er is immers zoveel?
in mijn tijd ( sprak oma leek het allemaal zo simpel,je ging naar school,studeren,daarna zo snel mogelijk een baan,want je wilde heel graag snel zelfstandig worden en gaan samenwonen of op jezelf wonen.
tegenwoordig wonen jongeren veel langer thuis,kunnen of gaan studeren of gaan werken,of op reis,of elk jaar wat anders.ik zie dit patroon ook wel om me heen bij vrienden van mijn kinderen,de meesten zijn wel bewust met iets bezig ,een bepaalde richting op,maar er zijn er ook twee bij die hun draai niet kunnen vinden,omdat ze zoveel leuk vinden en daardoor niet willen/durven kiezen.( want als ik het 1 kies mis ik het andere)die zijn helemaal gedemotiveerd door het grote keuze aanbod wat ze hebben.is dit alleen mijn beleving of zijn er meer ouders die dit herkennen?

Luusepuus

Luusepuus

11-01-2009 om 20:27

Te veel keus?

Hoi Susanne,

Teveel keus? Ik weet het niet.. want we hadden toch echt een mooie studie op het ROC uitgezocht voor hem: digitaal rechercheur. Een nieuwe studie met toekomst (dachten wij)
Maar nee, de leraren wisten niets en hij leerde er ook niets volgens hem. Wél hadden we o.a. dure wetsboeken voor hem aangeschaft en de hele ratteplan, inclusief laptop.
Na een jaar hield hij het voor gezien..
Maar inderdaad, als je het goed bekijkt hebben ze tegenwoordig ook alles binnen handbereik: internet (pa en ma betalen), bedje, schone kleren, eigen kamertje en veel vrijheid. "vroeger" moest je hier meer voor vechten en dat dreef je vanzelf naar de zelfstandigheid.
Het is niet zozeer dat hij niet kan kiezen, maar de drive om lekker verder te komen is er niet. We hebben het toch goed zo thuis?
Is het dát ook niet?

Luusepuus

je schrijft:Wél hadden we o.a. dure wetsboeken voor hem aangeschaft en de hele ratteplan, inclusief laptop.
internet (pa en ma betalen), bedje, schone kleren, eigen kamertje en veel vrijheid.
*we hebben het toch zo goed thuis*,
Dat zou het inderdaad ook kunnen zijn,maar daar kun je als ouder wel iets aan doen.
onze kinderen hebben na de middelbare school 1 vervolgopleiding mogen doen van 4 jaar,op onze kosten,willen ze meer ,dan betalen ze het zelf.dochter besloot na twee jaar te stoppen en wilde rustig uitzoeken wat ze wilde gaan doen.hebben we goed gevonden,maar ondertussen moest ze wel aan het werk van ons,ziektekostenverzekering betalen en haar eigen zak en kleedgeld verdienen,werkte ze niet,dan had ze ook geen geld,zo simpel was het,bovendien heeft ze in de 6 weken dat ze nog geen werk had gevonden het hele huishouden ( 6 personen) moeten doen,want wij waren niet van plan om dochter te onderhouden terwijl ze thuis op de bank zat.Dat vond ze niet leuk,maar het motiveerde wel om werk te gaan zoeken,later heeft ze nog een tweejarige opleiding gedaan,die ze ook niet afgemaakt heeft,geen probleem voor ons,maar wel; ze moest aan het werk,ze kreeg van ons geen geld,ze had haar vaste lasten( mobiel,kleding,ziektekosten)dus ze moest wel ,anders kwam ze in de financiele problemen.
misschien is het een optie om de geldkraan dicht te draaien?hem kostgeld te vragen? en hem zijn eigen rekeningen te laten betalen?en hem natuurlijk duidelijk maken dat als hij stopt met werken,dat jullie de geldkraan niet meer openzetten. zou dat je zoon stimuleren om wel aan het werk te blijven?

cqcq

cqcq

11-01-2009 om 21:30

Met stomme verbazing...

Heb ik vooral het stuk van Macho gelezen. Kind gaat niet meer naar school, maar verdient zijn eigen inkomen. Ouders matsen hem, hij hoeft geen kostgeld te betalen. En dan nog kan hij niet rondkomen? Hoe moet zo iemand ooit zelfstandig worden? Ik zou allereerst beginnen met het vragen met op zijn minst een kostendekkend kostgeld (dus bijdragen in de vaste lasten van het huis, en in de variabele kosten die hij maakt).

Deze persoon gebruikt zijn geld dus alleen maar voor het persoonlijk leuk? Hoeveel heb je daar voor nodig? Dat moet met honderd of tweehonder euro in de maand toch wel ophouden (als we het hebben over de dingen die echt noodzakelijk zijn..).

Ik zou zeggen direct stoppen met het financieren van zijn blijbkaar dure hobby's (aangezien hij niet rond kan komen van zijn halve werkweek....).

Realiseer je ook dat wanneer hij ooit op zichzelf gaat wonen, hij zo onvermijdelijk een teruggang krijgt in het inkomen wat hij voor zichzelf kan besteden, omdat hij dan wel zelf zijn vaste lasten moet betalen.

Nog een tip

als hij toch weer wil studeren zou je hem ook kunnen zeggen dat hij zijn nieuwe studie eerst zelf bij elkaar moet verdienen,misschien maakt hij hem dan wel af.
of zie ik het nu allemaal te simpel?

ennea8

ennea8

12-01-2009 om 00:44

Dure hobby's?

Beste cqcq,

Ik ben de partner van macho, de moeder dus van zoonlief uit de beschrijving. Even een rekensommetje: hij verdient zo'n 500 euro. Hij rookt, dit kost hem zo'n 140 per maand, ziektekostenverzekering 100, telefoon 20. Een keer uitgaan (stel 50 euro in de maand, maar daat red ie het niet mee vermoed ik), als ie naar z'n werk gaat kost hem het 6 euro treinkosten per keer. Als ie 4x per week werkt is dat 24 euro per week. En dan moet hij z'n eigen kleding uiteraard betalen, kadootjes kopen, fiets laten repareren enz. Echte weelde kan ik het niet noemen. Heb ook niet het idee dat ik hem mats. En ja ik vind het wel normaal dat een kind kostgeld betaald en dat ie leert hoe hij met geld om moet gaan. Het vergt al veel moeite om hem binnen z'n huidige situatie te leren hoe hij met geld moet omgaan en dat ie uit moet komen met z'n budget. Hij heeft al een groot probleem omdat ie niet tijdig zijn beurs heeft stopgezet (dat had ie allemaal goed geregeld! Niet dus) en moet nu 550 euro ineens terug betalen. Hij heeft geen idee hoe hij dat voor elkaar moet krijgen. Dus praten, rekenen, hoe kun je iets overhouden, extra werken. Hij moet nu eerst uit die sores en dan gaan we het zeker hebben over kostgeld. Ik vind je reactie derhalve wat kort door de bocht, maar kan me voorstellen dat je je en en ander afvraagt.
groetjes Ennea8

Rembrand

Rembrand

12-01-2009 om 09:06

Sus-anne.

Ik denk dat je het te simpel ziet. Als ze hem bij elkaar moeten verdienen gaan deze heren toch "gewoon" niet studeren.
M.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.