Ai dat loslaten

Nou zeg....

gek zeg!!☺
Kleine jongetjes worden groot. Ik dnk dat het best een hele mijlpaal is, zo'n confrontatie met jouw kleine jongetje die er ineens een sexleven op na houdt...

Loslaten

Hoi

Heel herkenbaar hoor heb een dochter van 15 met heftige verkering en ook al verder zijn dan dat je eigenlijk wilt...valt niet mee dat loslaten...Het gevoel dat er iemand anders nu bij hem op de eerste plaats komt is rot maar dat went wel heb het hier zelf ook met dochter voelt raar.

Geen herkenning

Toen mijn dochter voor het eerst verkering kreeg, vond ik dat alleen maar leuk. Ik moest wel wennen aan het 'logeren', maar goed je went aan de vriend, die gaat erbij horen, dus dat logeren is na een poosje gewoon. Ik denk achteraf dat ik wel iets teveel meegegaan ben in de verkering. Ik wilde kennismaken met de ouders e.d.. Ik merk dat ik bij de opvolgers van de eerste verkering wat nonchalanter ben geworden. Die ouders komen nog wel, eerst maar eens zien of de verkering standhoudt. Maar als het initiatief door de andere ouders wordt genomen vind ik dat prima. Niks op tegen als ze kennis met ons willen maken. Inmiddels heeft ook de andere dochter verkering en ik merk dat ik bij haar weer net even anders 'moeder'. Zij is wat opener en dat geeft weer andere gesprekken. Dat is leuk. Nee, ik herken dus niet dat ik zwaar emotioneel ben geworden door de eerste verkering, maar ik leef met de eerste blijkbaar wel net even wat inniger mee. Tot ik merk dat ze daar heel goed hun eigen boontjes mee kunnen doppen. Het is hun leven.

Anders

Ook niet emotioneel, wel dat ik merk dat ik bij tijd en wijle last heb van teveel 'moederneigingen', niet bij de overstap naar vriendjes trouwens....dat ging hier vrij geruisloos...maar meer dat ze steeds meer weg is. Soms eet ze dagen niet mee! Eet dan bij vriendin (blokken op toetsen), dan op stage, dan op werk...Als ze er dan eindelijk wel weer 's is met eten stop ik d'r vol met al haar lievelingskostjes...Na een opmerking van man werd ik me dat eigenlijk pas 'bewust' en ik schrok een beetje van mezelf...want ooit deed mijn moeder dat en ik realiseerde me dat ik dat zelf helemaal niet leuk vond. Het gaf zo overduidelijk aan dat ze me 'miste' en dat gaf me een schuldgevoel natuurlijk (toen dus). Dus heb ik mezelf tot de orde geroepen en doe het nu niet meer.....maar tóch verheug ik me er op als ze een hele avond thuis is...En blijf ik die neigingen voelen als ik b.v. boodschappen doe...en zo raar bij de kassa zie ik opeens dat ik toch die lekkere koekjes heb gehaald die zij nu nét lekker vind Oepsie....Maar ik probeer me in te houden. Negeer mijn gevoel maar een beetje en tracht gewoon 'gewoon' te doen. Dat ze me steeds minder nodig heeft is ook niet makkelijk...maar soms ook juist weer wel. En een troost, bij bepaalde dingen komt ze dan toch weer bij mij Bij financiële zaken...(brief van belastingen) bij vervoersproblemen...Hulde aan mijn auto! Die maakt dat ik me tenminste nog een beetje 'nodig' voel zo nu en dan. En hulde aan het openbaar vervoer in Nederland die ervoor zorgen dat moeders soms tóch nog kunnen moederen door de hele tijd uit te vallen of te vertragen.
En ik ben blij dat wij tenminste een goede band hebben en samen kunnen lachen en huilen en gezellig doen. Want dat hoor ik ook wel eens anders. En maakt dat je ook in vertrouwen stapje voor stapje kán loslaten.
groeten albana

Zelfs

De moeder van zoons vriendin sms-te hem wat hij vanavond voor lekkers wilde, dan ging ze het voor hem halen. Zoon is vanavond bij zijn vriendin.
Volgens mij genieten die pubers wel van dat soort moederlijke zorg, ik zag die van mij tenminste warm glimlachen en genietend vertellen wie hem nu sms-te en waarom.
Zelf stond ik vannacht om 0.00 uur nog een pan stamppot te koken omdat die pubers met honger thuiskwamen en chips was niet genoeg.
Ik geniet wel van die momenten. Je realiseert je dat ze groot worden maar je wil ze nog even bemoederen voor ze uitgevlogen zijn. En volgens mij gaat het dan ook nog door. Als vrouw van nagenoeg middelbare leeftijd haalde mijn vader een visje voor mij of mijn moeder regelde een lekkere lotion.

Stukje wel...maar mijn moederhart

Klein beetje extra 'zorg' kan ook nog wel....De bakjes eten van mijn moeder stelde ik erg op prijs Maar mijn moeder maakte het soms 'te gek'. En zo was ze normaal gespoken helemaal niet! Zo ging ze b.v. mét mij eten als ik pas om 21.00 uur aankwam met de trein! Terwijl ik gewend was dat als je later kwam, je kliekjes aantrof die je dan kon opwarmen. Mijn broer en vader hadden dan al eerder gegeten. En we aten zo'n weekend altijd dingen die ík lekker vond. Tot ergenis van mijn broer....Het 'overdrevene' maakte dat ik me schuldig voelde...Een beetje 'gewone moederzorg' was genoeg geweest. 1 dagje mijn lievelingskostje was genoeg geweest. 2 dagen is overdreven....En ik vond het 'zielig' dat ik dan alweer weg moest/wilde. En ook als ik een weekend oversloeg...dan hoorde ik de teleurstelling in haar stem. Hoewel ze er geen woord verkeerd over zei.
Dus probeer ik een tussenweg te vinden. Ik kook iets wat ze wél graag lust, maar probeer niet te overdrijven de lievelingskostjes dus niet altijd. En dus die koekjes die ze graag lust voor 's avonds
Wat ik dan wel weer grappig vind: Snijd ze behoorlijk in d'r vinger...grote paniek en "Mahahahammmm" geschreeuw. En dat terwijl ze hele dagen mensen verzorgt ) waarbij ook wel eens bloedende vingers voorkomen. Hahaha, ach zei ze: "Dat is jouw schuld...als jij erbij bent weet ik zelf niet meer goed wat ik dan moet doen." Zonder jouw weet ik het héél goed.
groeten albana

Ziek van...

Hebben dochter van 17 jaar die beslist heeft om te trouwen op haar 18de. Help! Dat is pas loslaten in een razendsnel tempo terwijl ik achterop huppel en er totaal nog NIET klaar voor ben... Ben er eigenlijk best ziek van...

Lhena

Zo, da's niet niks, een dochter die op haar achttiende wil trouwen. Wat vind je het moeilijkst daaraan? Zie je op zich degene waarmee ze gaat trouwen zitten? Ben je bang dat ze te snel zelfstandig wordt of moet worden hierdoor en dat ze daar nog niet aan toe is? Zal dit huwelijk haar of jouw toekomstplannen voor haar dwarsbomen (opleiding of werk), heeft ze ook plannen om snel kinderen te willen krijgen?

skik

Lhena

Wie gaat dat betalen? En dan heb ik het niet over de trouwerij (dat kan goedkoop), maar over het getrouwde leven: woonruimte, inboedel, vervoer, verzekeringen, eten, kleding, reparaties, enz enz. Heb je al een rekensommetje met haar gemaakt?

Iemand tips?

Iemand tips hoe ik ermee moet omgaan?

Loslaten

Je hebt er alles aan gedaan Lhena. Wat je nu nog kunt doen is beiden steunen en zorgen dat je er voor ze bent. Er zijn ook hele goede langdurige relaties van mensen die jong getrouwd zijn. Het is tegenwoordig alleen minder gangbaar. Misschien kun je helpen de trouwerij te plannen en is er ook een feest? Kijken hoe je financieel kunt bijdragen, alleen of samen met andere familie, of anderszins of hoe het zo goedkoop mogelijk kan.
En doe je best dan ook voor je dochter te genieten.

Nou...

Dat is wel heel inmiddels..

Wat zijn je zorgen?

Je vraagt tips om beter met je eigen gevoelens om te kunnen gaan toch? Daarvoor is het denk ik belangrijk dat je uitgangspunt nu moet zijn dat je dochter sowieso zal gaan trouwen als ze dat wil en dat jij je dochter hierdoor niet kwijt wilt.

Dan voor jezelf bepalen wat jouw grootste weerstand tegen haar plan is. Wat is het ergst dat kan gebeuren als ze met die jongen gaat trouwen? En hoe reëel is die angst? Kan je daar zelf op een bepaalde manier aan bijdragen om te voorkomen dat je angst werkelijkheid wordt? En is het ergste echt zo erg?

Tegelijkertijd wil je je dochter niet kwijt. Dus zoals voorgangsters al schrijven, moet je voor het oog accepteren dat dit de keus van je dochter is en haar hierin steunen. Dat geeft haar de vrijheid om te voelen of ze dit echt wil ipv vanuit de verdediging haar keuze kost wat kost blijven verdedigen. Maar als ze dit echt wil en het is relatie voor het leven dan hebben jullie daar wel een leuke start in gemaakt. Als je dochter maar 1 keer in haar leven een trouwjurk zal uitzoeken en dragen, dan is het toch fijn als je dat gezellig samen hebt kunnen doen.

Ik bergrijp jouw gevoel dat je kleine meid veel en veel te snel gaat en dat het jou naar de keel grijpt, maar laat het niet tussen jullie in gaan staan. Alle frustraties erover kun je ondertussen hier op het forum spuien.

Sterkte, succes en ook heel veel plezier samen!

Mee eens

Helemaal eens met voorgangers...je hebt toch álles geprobeerd? Dus nu kan je niks meer en moet je náást haar gaan staan. Ook al is het helemaal niet wat jij graag zou zien dat ze doet.
Toen ik op kamers ging was mijn moeder daar ook helemaal niet mee eens. Maar ik moest en ik zou en met geen 10 paarden hield ze me daarvan af. Dus ik vond die kamer en toen ik daarvan de sleutel had bood ze tóch aan met me mee te gaan en te gaan kijken wat er precies moest gebeuren....Dat vond ik hardstikke tof van mijn moeder en ik 'dacht' dat ze het accepteerde (misschien was het in werkelijkheid wel anders). Erna was het weer als vanouds onze band. Iets wat ik wel erg hard nodig had. Want ze had gelijk...zo leuk was het helemaal niet alleen op zo'n kamer. Niet voor mij...ik ben geen 'alleen-woon-mens' en voelde me best eenzaam. Toen had ik de mogelijkheid om tóch nog vanaf vrijdag zodra de ik klaar was met studie meteen naar 'huis'(=mijn moeder) te gaan en pas maandagochtend terug. Dat sleepte me door die eerste maanden 'alleen-woon-tijd' heen. Wel te eigenwijs om toe te geven dát ze gelijk had natuurlijk. Daarna vond ik (gelukkig) een kamer in een gezamelijk studentenhuis. En dat was veel beter voor mij. Daar voelde ik me wel happy.
groeten albana

Lhena

Ik denk dat behalve accepteren dat ze het gaat doen er niet al teveel mogelijk is.

Je weet hoe jij er tegenaan kijkt. Misschien is het dan nu tijd om haar te supporten. Kijken waar je haar kunt helpen. Je plicht van opvoeden heb je gedaan. Je kind neemt haar eigen beslissingen en je kunt alleen nog met een groot vangnet toekijken voor het geval dat het mis gaan.

Om dat vangnet te kunnen zijn, moet je wel zorgen dat je met elkaar in contact blijft. En waarom dan niet meedelen in de feestvreugde. Zij is er blij om, geniet van die vreugde. Het is voor haar hoe dan ook een heel belangrijk moment in haar leven. Daar geen deel uit van maken omdat jij het er niet mee eens bent, is voor jou en voor haar jammer.

Veel sterkte

Hanna

Zo moeilijk

Ik weet het allemaal wel... dat ik haar best kan steunen nu en ik doe ook echt mijn best. Maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk, ben er echt verdrietig om. Het heeft echt een grote impact op ons gezin en iedereen worstelt er erg mee. Het gaat met ups en downs...

Invloed op gezin?

Als jouw moeite met de situatie zo'n invloed heeft op het hele gezin, wordt het toch tijd om eens diep te zuchten en de volwassene in dit geheel te zijn. Stap er overheen. Dit verdient je gezin niet.
Ik kan nog één ding verzinnen: Ik weet niet of je financieel wilt bijdragen. Zo ja, als het stel langer wacht met trouwen, heb jij meer tijd om te sparen. Je kunt ze misschien een aanbod doen: als jullie nog 1 jaar wachten, kan ik X euro meer bijdragen. Als jullie nog 2 jaar wachten, kan ik 2xX euro meer bijdragen. Echte liefde kent geen tijd: als zij voor elkaar gemaakt zijn, zijn ze dat over 1 of 2 jaar ook nog (maar dat heb je ze vast al gezegd).

Kan best goed gaan

Wij waren weliswaar iets ouder ( 22 en 24), maar studeerden ook nog en niemand zag de trouwerij zitten. Maar we zijn er probleemloos doorheen gerold.

Jaymza

Maar wat zijn nu je zorgen?

Ik kan me helemaal vinden in de posting van Links.
Waar zit je nu precies mee? Als ik het goed begrijp is het een 'geschikte' jongen. Zou je het ook zo erg vinden als ze met hem ging samenwonen? Natuurlijk is ze jong, maar als ze nu al weet dat ze met hem wil trouwen en ze wil dat over een jaar nog als ze 18 is, hoe zeker kun je dan zijn? Zou het niet veel erger zijn als ze 30 is en halsoverkop met een vreemde man trouwt die ze net kent?
Ze weet nu dat jullie het niet verstandig vinden en hebben uitgebreid alle (onverstandige) kanten belicht. Als je haar nu niet gaat steunen in haar keuze (vertrouw op haar! Jullie hebben haar opgevoed!) bij wie kan ze dan terecht als ze over een jaar haar twijfels heeft?! Grote kans dat als jullie je (eigenlijk) blijven verzetten tegen het huwelijk dat ze dan juist doorzet ook al heeft te tzt twijfels.
Ik heb begrip voor de moeite die je ermee hebt, maar misschien is het tijd om óók de andere kant te gaan zien: jullie dochter maakt een weloverwogen keuze om met iemand het leven te gaan delen, met een leuke jongen! Hoe mooi is dat? Een studievriend van mij vroeger is ook al jong met zijn vriendin getrouwd (tijdens hun studie). Voor hem stond samenwonen gelijk aan trouwen (en hij was niet gelovig of zo); samenwonen doe je ook niet zomaar! En hij vond het heel mooi om deze keuze te delen met familie en vrienden en ten overstaan van iedereen die keuze uit te spreken.

Enthousiaste jongelui

Ik ben als student tijdens mijn studie doelbewust zwanger geworden van een lapzwans student, terwijl we samenwoonde in een afbraakpand. Iedereen in rep en roer en snapte niet dat wij hiervoor kozen. Wij waren alleen maar enthousiast en gingen ervoor.
Deze baby is inmiddels 20 en ons leven geheel op orde en er zijn nog 3 kinderen gevolgd. Het enige dat ik jammer vind aan deze keus is dat mensen (en in het bijzonder mijn ouders en broers) niet blij voor ons waren en alleen maar met bezwaren en moeilijkheden kwamen.
Als ik jouw bericht zo lees heb ik te doen met je dochter; zij is gelukkig en neemt een heel belangrijke beslissing en uitgerekend haar moeder kan niet blij zijn voor haar. Met je houding werp je een schaduw over haar geluk, terwijl je eventuele moeilijkheden het best kan aanpakken als ze zich werkelijk aandienen in plaats van haar nu lastig te vallen met beren op de weg.

Goed gesprek & laten gaan

Ik zou een gesprek aangaan met je dochter waarin ik zou vragen of ze mij een plezier wil doen en even wil luisteren naar wat ik te zeggen heb en daarover wil nadenken. Je kan vervolgens duidelijk je zorgen aangeven of die nu praktisch of emotioneel zijn. Ik zou zelf benadrukken dat trouwen een serieuze beslissing is en dat hoewel het in de maatschappij tegenwoordig niet meer zo gezien wordt het niet iets is waar je zomaar mee kan stoppen. Dat je door te trouwen verantwoordelijk wordt voor elkaar en dat dit geen lichte beslissing is. In elk geval ik zou mijn verhaal doen. Vervolgens zou ik benadrukken dat het haar beslissing is en dat een onderdeel van volwassen worden soms is om wel te doen waarvan je ouders of anderen vinden dat het een slechte beslissing is, dat een deel van volwassen zijn je eigen beslissingen nemen is en dat als dit haar beslissing is ze mijn zegen zou hebben.

En als ze haar beslissing had genomen dan zou ik achter haar gaan staan en haar mijn zegen geven en haar helpen bij de voorbereidingen.

Ik vind leeftijd geen reden om mijn zegen te onthouden. Dat zou ik alleen doen als ik de jongeman (of jongedame) in kwestie absoluut niet zie zitten. Ik kan me voorstellen dat ik dat geval mijn zegen niet kan geven.

Ik vind 18 overigens niet perse te jong om te trouwen; dat hangt veel meer af van het aanstaande echtpaar en hoe ze in het leven staan.