Depressie
Hallo allemaal,
Ik had al een tijdje het gevoel dat mijn dochter (bijna 16) depressief was. Ze is iemand die al haar emoties voor haarzelf houdt en het heel moeilijk vindt om over haar gevoelens te praten. Gisteren kwam ik een potje slaappillen in haar kast tegen. Naar mijn weten gebruikt ze die niet voor haar slaap. Vanochtend heb ik haar hiermee geconfronteerd en barste ze in tranen uit. Voor het eerst in jaren hebben we daadwerkelijk een gesprek gehad. Ze vertelde het gevoel te hebben alsof ze in een zwart gat zat en langzaam wegzakte. Ik weet niet hoe dit zo is gekomen en ik voel me schuldig dat ik het niet heb gemerkt. Ze vertelde tussen de tranen door regelmatig over zelfmoord na te denken. Hier schrok ik natuurlijk heel erg van en ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn ex-man en ik zijn twee jaar geleden gescheiden en ze heeft een slechte relatie met haar vader. Mijn zoon (19) met wie ze overigens wel een goede relatie heeft, zit momenteel in Oxford voor zijn studie. Ik ben radeloos.
Ik moet er ook bij zeggen dat ze veel op het internet zit en met mensen van over de hele wereld communiceert. Ze komt alleen buiten als dit nodig is (school) en ze heeft sinds een jaar of twee een enorme afkeer voor (hoe ze dit zelf zei) "de mensheid". Ze heeft weinig echte mensen om zich heen maar hier zegt ze zelf geen last van te hebben "omdat ze mensen haat".
Een wanhopige moeder.
Als de donder
Een verwijzing halen bij je huisarts voor een psycholoog. Informeer via je huisarts naar een goede.
Een goede psycholoog zal aan diagnostiek doen: testen om te achterhalen wat er aan de hand is. Is het inderdaad een depressie? Zo ja: hoe erg is die depressie. Of speelt er iets anders. En zal op basis van de diagnostiek een begandelvoorstel doen. Dat bestaat vaak uit een bepaalde vorm van therapie.
Goede psycholoog kan ook inschatten of de situatie van jouw dochter zijn/haar competentie (eventueel deels) overstijgt of niet. Als het te ernstig is voor zijn/haar kunnen moet je dochter doorverwezen worden naar een kinder-/jeugdpsychiater om te kijken of er naast de therapie (die dan vaak nog wel bij de psycholoog gebeurt) bijvoorbeeld ook medicatie nodig kan zijn. Of een andere therapie.
Tot zover het praktische.
Rot zeg en schrikken dat je dochter zich zo voelt. Beroerd om naast te staan en te ontdekken. En het gevoel te hebben dat je zelf gefaald hebt. Maar je kunt er weinig aan doen met een gesloten kind dat gevoelens voor zich houdt. Je hebt het niet zo maar over het hoofd gezien. Je had een gevoel en dat is bevestigd. Je hebt nu adequaat gehandeld en haar aan het praten gekregen. Dat is een goed begin voor het gevolg.
Wat nu overigens wel wezenlijk is, is dat je dochter openstaat voor de hulp die ze nodig heeft. Het hierboven beschreven traject werkt alleen als ze zelf hulp wil.
En realiseer je ook dat ze bijna 16 is. Dat betekent dat ze al heel veel over haar eigen behandeling te zeggen heeft. Op het moment dat ze 16 is, is ze medisch gezien volwassen en kan ze alle besluiten over onderzoek en behandeling zelf nemen.
Sterkte met alles.
Aagje
Zeker laten doorverwijzen naar een psycholoog
Probeer dit te doen zonder langs de gemeente te moeten.
Mocht Nieuwerkerk ad IJssel in de buurt liggen, dan weet ik een erg goede jeugdpsycholoog.
Huisarts
Inderdaad de huisarts bellen voor een verwijzing. Geef aan wat er speelt en dat er snel actie moet worden ondernomen. De huisarts kan inderdaad vaak wel adviseren waar ze het beste terecht kan en dan hopelijk niet met een al te lange wachtlijst. De gemeente heb je volgens mij helemaal niet nodig.
Wat ik me afvraag is hoe ze aan dat potje met slaappillen is gekomen. Die kan je toch alleen op recept verkrijgen? Heeft ze daar iets over gezegd?
Wel goed dat ze er met jou over kan praten. Ik zou proberen tot ze verdere hulp heeft, regelmatig met haar te praten zodat ze haar verhaal kwijt kan.
Kan ze iets vertellen waarom ze zo'n hekel heeft aan mensen? Hoe is dit gekomen?
Sterkte, ook voor jou. Wat zal je geschrokken zijn! Maar je hebt het goed aangepakt.
Gemeente
Langs de gemeente moet je toch. Tenzij je zelf de consulten zelf wilt betalen, moeten zij deze zorg betalen. Bij mijn kind regelt de psycholoog het met de gemeente. Je moet dus wel bij een psycholoog zijn die een contract heeft met de gemeente waar je woont.
Aagje
Ach, wat naar voor jullie
Ten eerste, jij hebt niet iets gemist. Ze is gesloten, en ze zal haar best hebben gedaan om aan jou niets te laten merken. Dus laat dat los.
Zeg haar dat je heel erg blij bent dat ze dit nu toch met jou deelt, dat je snapt dat dat heel moeilijk voor haar is. Maar nu jij het weet kun jij naast haar staan, zodat jullie samen op zoek kunnen gaan naar een oplossing.
Ten tweede, ze komt dus nog wel de deur uit, voor school. Dat is positief. Probeer dat vast te houden. Met onze zoon hebben wij heel erg gefocust op zoveel mogelijk buiten zijn, omdat frisse lucht en licht heel belangrijk is, ook voor het geestelijk welzijn. Dat geldt ook voor beweging. Dat is natuurlijk mooi te combineren, wandelen, fietsen, hardlopen (is volgens de behandelaar van zoon bewezen nuttig bij depressie!). Daar zou ik dus afspraken over proberen te maken met haar.
Ten derde: er is even niks belangrijker dan haar welzijn. Dus alles wat zij doet moet daarop gericht zijn. Dus als jij bijvoorbeeld toch haar stimuleerde in haar contact met haar vader en dat helpt haar niet, laat het gaan. Even niet belangrijk. Is haar broer een grote steun voor haar, zorg dan dat ze vaker contact hebben. Kijk goed wat haar positiviteit en energie brengt, en wat haar energie kost.
Heel veel sterkte. Het komt ongetwijfeld goed, maar het zal wel veel tijd en geduld kosten. Ik hoop dat je inderdaad goede begeleiding voor haar kunt vinden (hier een hele fijne begeleiding vanuit jeugd-GGZ). Indien nodig: zoek door tot je iemand hebt met wie het klikt. En inderdaad, ze is bijna 16 dus overleg met haar hoe jullie omgaan met medische beslissingen. Hier gaat het zo dat de begeleider van zoon geen informatie deelt, maar de pedagoog van school belt ons in aanwezigheid van zoon over zaken waarvan zij vindt dat wij ze moeten weten, nadat ze dat met zoon besproken heeft. Dat vind ik een prima werkwijze, waarin zowel aan zoons zelfstandigheid als onze ouderlijke bezorgdheid tegemoet gekomen wordt.
zelfde ervaring
Mijn dochter van 16 heeft net een depressie achter de rug. Heel naar. Wij hadden het eerst ook niet in de gaten, uiteindelijk kwam ze er mee.
Je hoeft niet langs de gemeente hoor! Huisarts kan je verwijzen naar een psycholoog. Mijn advies is om te kijken of je meteen naar een psycholoog kan die zowel eerste als tweedelijns zorg kan bieden. Eerste lijnszorg is maar kort en het is vervelend als je indien nodig naar een andere praktijk moet.
Het is heel naar maar suïcidale gevoelens zijn een symptoom van depressie. Ik vond het verschrikkelijk om mijn kind dit te horen vertellen. Ze wilde niet dood, maar wel uit deze situatie. Ze heeft nu 3/4 jaar cognitieve gedragstherapie. Ze heeft geleerd om anders te denken. Ook wij hebben regelmatig gesprekken met de psycholoog. Wij zijn altijd heel open geweest naar de psycholoog en ook naar school. Dit zorgde ervoor dat we allemaal samen om haar heen staan en steeds kijken wat de beste oplossing is voor dat moment. (aangepast lesprogramma bijvoorbeeld.)
Tenslotte, ik heb pas geleden een prachtige documentaire ontdekt over depressie. Hij begint misschien naar, op de uitvaart van de vriend van de maakster die zich gesuicideerd. Hij heet to my loved ones.
Maar vuurvlinder
Ook als je niet zelf langs de gemeente hoeft, gebeurt het wel hoor. Als jij het niet zelf hoeft te doen, doet de psycholoog het waarschijnlijk gewoon zelf (is de meest normale weg vziw). Die krijgt anders niet betaald, maar werkt niet voor niets.
Aagje
Aanvulling
op Aagje: je kunt ook verzekerd zijn voor (een deel van de) kosten voor psychische hulp. Wij hadden daar een aanvullende verzekering voor toen dat nodig was. Dat liep dus niet langs de gemeente, ik heb gewoon zelf een therapeut gebeld waarover ik goede verhalen had gehoord.
En Anne, veel sterkte ermee. Ik hoop dat je dochter open staat voor hulp. Ze heeft het nodig. Ik weet uit ervaring dat, ook al heb je er geen zin in van tevoren, het heerlijk kan zijn om af en toe een uur lang je hart te luchten bij iemand die daar dan vervolgens wat verstandigs over kan zeggen.
aagje
Gemeente betaald de hulp, maar je kunt naar de huisarts voor een verwijzing. Dat kan een gerichtere weg zijn als dat je eerst langs een wijkteam of centrum jeugd en gezin moet. Zie hier de link: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/geestelijke-gezondheidszorg/vraag-en-antwoord/hulp-bij-psychische-problemen-kind
Vuurvlinder
bedankt voor de link op youtube. Ik begrijp nu iets beter hoe de zoon van een collega zijn keuze heeft gemaakt.
Vuurvlinder
Ik bedoel ook absoluut niet dat je langs een wijkteam zou moeten (zeg ik ook nergens) en dat ik dat zou doen. Voor zoiets ga ik langs de huisarts. En die verwijst. En de psycholoog waar we naar toe gaan, gaat namens ons langs de gemeente. Anders krijgt hij/hij doorgaans (behalve in de situatie van Lou) niet betaald.
Dat bedoel ik als ik zeg dat je 'langs de gemeente moet'. Niet perse persoonlijk maar de gemeente wordt geïnformeerd en moet toestemming geven.
Aagje
