Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Je kind haten

Hallo,

Als eerste wil ik kwijt dat ik echt jaloers ben op ouders die geen puber hebben met extreem pubergedrag zoals mijn dochter van 15 jaar. Ik ben helemaal klaar met haar gedrag. Even in het kort ons verhaal. Dochter was 10 werd ongesteld en toen was het hek van de dam. Blowen, met verkeerde vrienden omgaan enzz. Uiteindelijk op haar 13 de uit huis laten plaatsen. Dochter is een jaar uit huis geweest met de bedoeling dat zij wacht op een instelling met behandeling. Het ging erg goed met dochter waarop wij hebben gezegd (toen eindelijk na 1 jaar een plek vrij kwam bij de Brugge in Den haag )laten we het toch maar thuis proberen. Het is thuis echt goed gegaan, zij had een bijbaantje bij de Verhage, ging naar school, maar helaas is het toch weer mis gegaan. Fout vriendje, blowen enz... Dochter weer aangemeld voor crisisplaats maar op het laatste moment toch niet daarvoor gekozen omdat ze dan toch zou weglopen. Jullie zullen wel denken hoe dom kan je zijn en zo denk ik ook. Mijn man is nu om 0.30 dochter gaan halen bij vriendje. (O ja dat vergeet ik nog vriendje binnen gehaald, blijft ook weekenden slapen zodat ik toch haar bij me had en in de gaten kan houden). Vriendje heeft ook nog eens een ander vriendinnetje zegt dat hij het heeft uitgemaakt maar dochter gelooft het niet en blijft maar achter zijn kont aan lopen. Vriendje vindt het wel best. Dochter wordt helemaal gek en wij ook van haar. O wat haat ik mijn dochter op dit moment. Dit is heel erg onheerlijk, want ik heb nog 2 kids 6 en 11 jaar. Bedankt voor het lezen van dit berichtje en kom maar op met op of aanmerkingen. Alles is welkom negatief of positief maakt mij niet uit, want ik ben benieuwd of jullie dat haat gevoel ook wel eens hebben of hebben gehad. Groetjes van een verdrietige en boze mama (op haar zelf) en dochter


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Minet

Minet

24-11-2009 om 08:56

Hmmm

Je kind haten, dat is nogal wat! Ik snap echter niet dat het zover is gekomen. Jullie hebben al een paar jaar hulp voor haar, en toch gaat het zo mis, ik kan dat niet zo goed snappen eerlijk gezegd.
Op het moment dat jullie haar weer thuishalen houdt die hulpverlening niet plotseling op toch?
Misschien is een therapeut voor jezelf ook een goed idee? Je zult toch moeten leren om met jouw dochter om te gaan, je blijft nl. haar moeder, ook als je haar weer uit huis laat plaatsen (waarvoor in mijn ogen wel heel wat meer mis moet zijn dan een blowtje roken)

Bonny

Bonny

24-11-2009 om 09:41

Loslaten

Ik begrijp even iets niet. Als dochter al een jaar uit huis is geweest zoals je schrijft, waar was dochter dan? Ze wachtte op een instelling met behandeling, maar kreeg dus nog geen behandeling?
Is dochter nu wel/niet onder behandeling van psycholoog/psychiater? En zo ja, wat vind die van dit alles?

Wat ik uit het bericht begrijp is dat dochter de dingen doet zoals zij wil, kan dreigen met weglopen om maar niet daar terrecht te komen waar ze geholpen wordt.
(de Brugge)

Beste moeder, als je wilt knokken voor je dochter en zij een opname nodig heeft om niet af te dwalen van het rechte pad, onthoud haar dat dan niet. Ik geloof best dat er heel wat meer aan de hand is dan je hier schrijft wil ze inderdaad in aanmerking komen voor crisisplaatsing.
Wat jullie haar nu bieden is onduidelijkheid. De boodschap je wordt opgenomen wordt omgezet naar thuis komen wonen omdat ze dreigt met weglopen. Juist dit soort onduidelijkheden geven onveiligheid.
Als je dochter echt hulp nodig heeft, en die hulp professioneel moet zijn, geef je als ouder het juiste. Hoe moeilijk dat ook is.

Reactie

Hallo Jenjimdj,
Volgens mij is De Bruggen een instelling voor verstandelijk beperkte jongeren met een gedragsstoornis. Staat erg goed bekend, dus jullie boffen als daar een plek voor jullie dochter is. Een puber met een verstandelijke beperking en gedragsproblemen kost enorm veel energie en geeft erg veel stress voor het gezin. En dit meisje lijkt ook nog 'ns extra in de war door haar vroege lichamelijke puberteit. Ik begrijp je wanhoopskreet dus. Ik zou je willen aanraden om jouw onmacht en boosheid daarover niet volledig op haar richten. Wat zij allemaal uithaalt is impulsief en ondoordacht, maar zij is er niet er op gericht om jou pijn te bezorgen.
Wees boos op het lot dat zij is zoals ze is, op jezelf omdat jij haar onvoldoende kunt helpen, maar verwijt haar geen dingen waar ze amper wat aan kan doen. Juist daarom heeft ze behandeling nodig.
Misschien moet je ook andere woorden gaan verzinnen om jouw gevoel te uiten. Geen haat dus, maar vreselijke teleurstelling, onmacht, verdriet of misschien wel overspannenheid omdat het jou ook allemaal teveel wordt.
Dit soort kinderen kunnen heel makkelijk de pispaal van het gezin worden. Laat dat niet gebeuren! Het maakt de problemen alleen maar nog erger en het is ook nog 'ns hartstikke oneerlijk. Zij kan er niet zoveel aan doen dat ze nog zoveel moet leren, toch?
En voor wat betreft de liefdesperikelen: neem haar in je armen, laat haar merken dat je snapt hoeveel pijn zo'n afwijzing doet en vertel haar dat daarover huilen best mag. Help haar te accepteren dat deze knul niet voor haar kiest maar voor een ander. Maar dat dat niet aan haar ligt want zij blijft een leuke en lieve meid.
Succes en sterkte,
Onyx

Hmmm

Ik vind het een moeilijk verhaal en vermoed ook dat er veel meer schuil gaat achter het berichtje van Jenjindj. Ik vind dat Onyx een ontzettend lieve en bemoedigende reactie heeft geschreven. Ik hoop van harte dat je tegen je dochter aan kunt kijken zoals Onyx beschrijft. Heel veel sterkte gewenst, Jenjimdj!

Suzanne

Suzanne

24-11-2009 om 10:40

Dapper!

Jenjimdj, ik vind het erg dapper van je dat je je verhaal hier neer zet. Het is niet niks, ik heb zelf een lastige puber met wie we het nodige beleefd hebben en die ik ook geregeld een stuk minder lief vind dan zijn jongere broer. Maar bij jouw verhaal valt dat in het niet.
Veel raad kan ik je niet geven, het lijkt me alleen dat je hulp zult blijven vragen èn zult accepteren zodat voor jullie de druk wat van de ketel zal zijn. Heel veel sterkte!

jenjimdj

jenjimdj

24-11-2009 om 10:52 Topicstarter

Onyx

Hoi,
Bedankt voor je berichtje. Het geen wat jij beschrijft hebben wij ook echt gedaan. In gesprek gaan met haar over haar vriendje praten over haar gevoelens. Luisteren naar wat zij te vertellen heeft. Weet je als het een dag goed gaat is dat voor mij al een mijlpaal bijv dat ze thuis komt eten( terwijl dat gewoon normaal moet zijn). Er is bij ons geen druppel maar een overstroming. Ik ben klaar met dat meeveren en begrip tonen.

Caillic

Caillic

24-11-2009 om 11:23

Onyx beschrijft het zo mooi

"Ik ben klaar met dat meeveren en begrip tonen."
Oh, en je denkt dat dat helpt? Met haten ga je verder komen?
Mijn idee zou zijn: zoek een plek waar je ongeremd alles kunt uiten. Of dat nou op het strand is, in het bos, tegen een boksbal, of bij een psych. Maar daarna ben je er voor je kind, met alle liefde die je te geven hebt, met alle begrip voor haar onmacht.

Millenia

Millenia

24-11-2009 om 11:25

Vragen

Hoe verloopt een gemiddelde dag? Gaat ze naar school? Ze eet niet thuis, zeg je. Waar eet ze wel? Hoe laat komt ze 's avonds thuis? Als ze zich niet aan afspraken houdt, hebben jullie dan nog sancties? Hoe komt ze aan geld? Sinds wanneer gaat het weer fout? Sinds ze dat vriendje heeft? Hoe weet je dat ze weg zal lopen bij een crisisplaats? Heeft ze daarmee gedreigd? Is ze inderdaad verstandelijk wat langzamer en is dat de reden dat ze op de Bruggen geplaatst zal worden? Verder neem ik aan dat er nog steeds hulpverlening bij is. Wat zeggen/doen die? Ik snap dat je klaar bent met 'mee veren', maar wat ga je dan nu wel doen?

emma43

emma43

24-11-2009 om 11:32

Onyx

Wat mooi geschreven,wat een mooi bericht.

Jenjimdj,ik denk dat jij je ongelooflijk machteloos voelt en helemaal vastzit met je dochter.
Laat haar opnemen,natuurlijk gaat het dan daarvoor weer goed,want dan zie je ineens de positieve dingen van je dochter weer.Maar als dit echt nodig is voor je dochter,moet je dit doenniet steeds terug krabbelen,nu wordt het alleen maar erger.Jullie moeten uit deze negatieve spiraal zien te komen,zoek ook voor jezelf hulp.ga praten met iemand.
Veel sterkte en ontzettend dapper je vehaal hier neer te zetten.

jenjimdj

jenjimdj

24-11-2009 om 13:27 Topicstarter

Reactie

Hoi

Je hebt inderdaad gelijk dat het haar onduidelijkheid geeft dat ben ik met je eens. Het is voor mij gewoon moeilijk geweest om het te accepteren dat het gewoon niet meer gaat thuis, want je wilt je gezin bij elkaar houden. Wij zijn nu bezig om in aanmerking te komen bij bouman/ggz voor MDFT. Voor info kijk op www.mdft.nl. Dit om uithuisplaatsing te voorkomen want in een instelling zitten er uiteraard nog meer ontspoorde jongeren en hoe beinvloedbaar zijn hun. Wij hebben al diverse prof.hulp aangemeld, maar ja die wachtlijsten he. Niemand begrijpt waarom dochter weer aan het afglijden is zeker omdat het echt 1 jaar goed is gegaan. O ja de procedure is als volgt gegaan bij mijn dochter. Crisisplaatsing duur is 6 weken, daarna naar kort verblijf huis ca 1 jaar in zwolle afwachtend voor een plek elders met behandeling.
groetjes

jenjimdj

jenjimdj

24-11-2009 om 13:36 Topicstarter

Meeveren

Hoi hoi

Weet je ik ben gewoon moe, moe omdat we toch al ruim 5 jaar met dochter bezig zijn. downs maar ook zekr ups hebben we gehad en die ups koester is nog steeds.Ik ben benieuwd hoever je het als ouder moet laten gaan als je een extreme puber hebt Ik wordt uitgescholden met k woorden door haar. Nu is het zo dat schelden niet pijn doet, maar ook ik ben een mens met gevoel en niet alleen een ouder die constant maar moet meeveren en natuurlijk is haten een groot woord. Als je kind het tegen jou zegt weet je ook wel dat ze het niet menen. Groetjes

Grenzen van ouder zijn

Jenjimdj, natuurlijk ben je moe, doodop waarschijnlijk zelfs. En de gedachte, nee de wetenschap, dat je nog beslist een aantal van dit soort zware jaren voor de boeg hebt maakt helemaal moedeloos, boos en wanhopig. Ik vind beslist niet dat je als ouder tot in het oneindige moet meeveren bij alles wat zo'n extra moeilijke puber uithaalt. Ik vind zelfs dat je heel duidelijke grenzen moet trekken in wat acceptabel is en wat ver over de grens gaat. Dat moet, om jezelf te beschermen en ter bescherming van de andere gezinsleden. Als jij onderuit gaat, gaat het met het hele gezin bergafwaarts.
De kunst is alleen hoe je dat grenzen trekken doet. En volgens mij begint dat met het besluit dat jij onacceptabel gedrag op emotioneel niveau niet binnen hoeft te laten komen. Het is geen gebrek aan liefde voor je kind als je je op zo'n moment gevoelsmatig voor haar afsluit en dus alleen rationeel reageert. Bij kwetsende scheldkannonades laat je onmiddellijk de rolluiken van binnen zakken en je bedenkt heel nadrukkelijk dat dit haar manier van het uiten van boosheid, pijn en frustratie is. Het heeft dus niks te maken met jou als persoon, als moeder. Als troost voor jezelf kun je ook nog bedenken dat jij kennelijk de meest veilige voor haar bent, want jij mag haar boksbal zijn om af te reageren (HOERA!).
Schelden doet weldegelijk pijn, het veroorzaakt blauwe plekken van binnen die maar niet willen helen als voortdurend op gebeukt blijft worden. Je mag jezelf daartegen beschermen.
Deze manier van grenzen trekken is dus intern, in jou. Het heeft geen enkele zin om dit tegen haar te zeggen, of te schreeuwen als het weer eens hoog oploopt. Ze kan er waarschijnlijk niets mee. Het enige dat zij er van oppikt, verwacht ik, is de boodschap dat mama (ook al) niet van haar houdt.
Je mag ook best erkennen, voor jezelf en tegen je partner, dat je aan het einde van je Latijn bent. Kun je een manier bedenken om weer wat op te laden? Een sauna-avond, een weekend samen weg? Is er trouwens hulp voor jou georganiseerd?!
Eerder schreef je dat je met haar gepraat hebt over het vriendjesgedoe. Heeft dus onvoldoende geholpen. Daarom raadde ik je aan om haar vast te pakken, te omarmen. Zulke lichaamstaal zal voor haar veel duidelijker zijn dan een gesprek.
Kun je uitleggen waarom je liever kiest voor de Boumanstichting dan voor De Bruggen? En is er een manier om die crisisopvang te voorkomen? Over het algemeen worden kinderen daar niet "blij" van namelijk. Ouders trouwens ook niet.
Sterkte nogmaals,
Onyx

Tirza G.

Tirza G.

24-11-2009 om 16:02

Jenjimdj

Jouw bericht raakt me, maar om een andere reden dan je misschien zou denken. Mijn vriendin moedert over een dochter van begin 20 met een persoonlijkheidsstoornis. De laatste paar jaar wordt het heftiger en heftiger en dit jaar was ze eindelijk zo ver dat ze een behandeling wilde. Na een week is ze daar weggelopen.
Ik zie mijn vriendin nu al jarenlang meebuigen en meeveren met haar dochter. Een intelligente meid, die precies weet hoe ze haar moeder moet manipuleren - het spijt me dat ik het zeg. Ze kán niet anders, dat weet ik wel, dat is juist haar probleem, maar IK zie mijn vriendin er aan kapot gaan. En maar meebuigen en meeveren. En liefdevol zijn. En álles aanhoren, en alles regelen, opvangen, meehelpen, sturen, begeleiden, oprapen, motiveren, stimuleren.........Je doet het, je doet het, het is je kind. Maar oooooo wat zou ik graag willen dat ze eens écht en flink boos werd op haar dochter.

Tirza

Caillic

Caillic

24-11-2009 om 16:49

Meeveren

Ik zat nog te denken over dat meeveren en begrip tonen. Als dat gelijk staat aan: alles maar mooi, goed en aardig vinden hoezeer ze zich ook misdraagt, dan had je daar natuurlijk al jaren eerder mee moeten kappen.
Voor mij staat het echter voor wat anders: het is de wereld ook vanuit je dochter kunnen ervaren, en daardoor de oplossingen zien, maar vooral ook: het geduld bewaren en de liefde blijven tonen.
Voor mij klonk je uitspraak als: vanaf nu hard tegen hard, ik ben niet meer vóór dochter, ik ben vanaf nu tégen dochter. En daar bereik je niets mee.
Moeilijke kinderen vragen een professionele opvoeding. En dan bedoel ik zoiets: "ik zie dat je boos bent, daar is de boksbal, ik ga koken", en dan fluitend in je pannen roeren ipv zelf ook boos te worden.

mirreke

mirreke

24-11-2009 om 18:10

Hier ook moeilijke (stief)dochter

Ik herken je hele verhaal, je machteloze woede, je angsten, je liefde die er gewoon is maar nu even ondergelopen is onder de zorg en ellende.
Wij hebben een vergelijkbaar verhaal gehad met onze dochter. Dit begon ook met ongeveer 11 jaar. Wij hebben haar wel langdurig (eigenlijk definitief) uit huis laten plaatsen. Hebben gevochten als een leeuw voor behandeling (behandeling? welke behandeling bedoelt u mevrouw? Kortom nooit behandeling gehad maar godzijdank wel een woonplek, nou ik denk dat ze meer dan tien woonplekken heeft gehad.) Vreselijk was het, je wordt verscheurd door de onhoudbaarheid thuis en het verschrikkelijke gevoel dat je je kind 'wegdoet'.
Nu is ze 20 en gaat het wonderwel goed met haar. Ze heeft zoals gezegd op meerdere plekken gewoond, ook een crisisplek gehad, meerdere wachtplekken, tijdelijk heel even bij haar moeder, toen weer een plek, enz. enz. Uiteindelijk is ze bij beschermd kamerwonen terecht gekomen, waar we ook heel erg voor moesten vechten. Tot een kleine drie maanden geleden heeft ze daar gewoond, beschermd gewoond, ze heeft er haar mbo-diploma gehaald. Enfin, nu woont ze zelfstandig. Ze is het laatste jaar enorm gegroeid. Ik heb bijzonder veel respect voor haar. Misschien toch echt kiezen voor uithuisplaatsen. Ook een uithuisgeplaatst kind is jouw kind, en jij bent nog steeds haar moeder. Onze band is oneindig veel beter geworden toen wij niet meer degenen waren tegen wie ze zich afzette. De rotbuien had ze tegen begeleiders, en tegen ons kon ze weer dochter zijn. Logeerpartijen en bezoekjes in die jaren gingen altijd heel erg goed, zo goed dat je bijna zou geloven dat uit huis wonen niet nodig is.
Maar we hebben haar toch niet terug laten komen omdat haar problematiek toch bleef bestaan. Weer terug naar huis zou waarschijnlijk het einde van onze relatie zijn geweest. Het ging echt niet meer. Bovendien hadden wij ook nog vier kleinere kinderen. Qua aandachtverdeling ging ongeveer 75% naar haar en de rest naar de andere vier kinderen. Het was geen doen meer.
Nu is onze verhouding heel goed, ik ben hoe schrijnend het destijds ook was, toch echt heel erg blij dat we het uiteindelijk (na veel getwijfel en wanhoop) het toch hebben gedaan.
Ik hoop dat je snel met haar ergens terecht kunt. Als ze maar een plek heeft, vandaar uit kun je gaan zoeken, strijden, regelen, noem maar op. Qua tijd en aandacht zal het nog steeds veel van je vergen, maar je hebt rust, je kunt weer wat gaan opbouwen. Dat is heel erg veel waard. En je kind krijgt de hulp die het echt nodig heeft, je kunt het haar gewoon niet bieden. Dat is geen schuld van jou, sommige dingen lopen gewoon zo.
Sterkte!

mirreke

mirreke

24-11-2009 om 21:26

Professioneel opvoeden

van je eigen moeilijke kind is inderdaad heel moeilijk, zo niet ondoenlijk. Ik zie het bij een vrouw die ik ken uit een ouderhulpgroep (voor ouders van kinderen met pdd-nos). Zij werkt zelf met autistische kinderen, maar haar zoon met pdd-nos haalt haar emotioneel volledig onderuit. Zij heeft het er heel erg moeilijk mee. Op haar werk (ook met autistische kinderen dus) tankt zij bij...
Je moet het kunnen, professioneel opvoeden. Wij doen ons best voor onze zoon bijvoorbeeld, maar als ik moe of gestrest ben kan ik het al niet. En juist het laten gaan van je tactiek is fnuikend, daar profiteren mensen van.
Iemand die je aanraadt fluitend in de pan te gaan roeren als je kind flipt heeft zeker nog niet meegemaakt dat zo'n kind ook zo hard en lang met de deuren blijft slaan tot het glas breekt, of hij of zij het kleine broertje pijn doet, of alle spullen kapot gooit en keihard tegen de ramen of muren gooit zodat alles dreigt te beschadigen, of de tv van de muur dreigt te trekken. Of dat je oudere kind dan gewoon de deur uitloopt en je het dan twee dagen niet terugziet. Of dat de school opbelt dat je kind stoned in de klas zit, of een ander kind heeft aangevallen.
Ik ben ervan overtuigd dat zo'n kind dat echt niet expres doet, ergens diep zit verdriet of woede of angst, en onvermogen daarmee om te gaan. Dus het komt er op deze manier uit. Maar voor jou als ouder is het onhoudbaar, en moet je op een gegeven moment ook naar de andere leden van het gezin kijken.

reina

reina

24-11-2009 om 21:30

Verdriet

Je schrijft dat je je kind haat, op dat moment zal het ws ook zo voelen, maar ik lees vooral verdriet. Verdriet om het gedrag van je dochter, verdriet omdat je het zo graag anders gewild had, verdriet omdat je je zo machteloos voelt. Wat jij beschrijft is ook hartstikke zwaar, bijna niet vol te houden. Je mag ook boos en opstandig zijn. Maar ik weet zeker dat je ook veel van haar houdt, juist daarom zijn je gevoelens ook zo heftig. Wat ik niet gelezen heb, maar misschien heb ik dat over het hoofd gezien is in hoeverre je dochter in staat zou zijn anders te kiezen en te handelen. Je schrijft over de Bruggen, betekent dat dat ze licht verstandelijk gehandicapt is? Is het van haar onvermogen of onwil? Dat maakt niet uit qua gedrag, maar kan wel uitmaken in de manier waarop je er tegenaan kijkt. Het lijkt me heel belangrijk dat er mensen zijn die jou helpen, en misschien is het goed om weer wat afstand te nemen van elkaar om niet in de vicieuze cirkel van ruzies, schelden, nog meer boosheid te blijven hangen. En ook om rust te creeëren voor de andere kinderen. Probeer haar hoe moeilijk ook, te laten weten dat je wél om haar geeft, dat het ook je zorgen om haar zijn die je boos maken. Laat haar toch merken dat thuis de plek is waar van haar gehouden wordt, zelfs al gedraagt ze zich op een onacceptabele manier. Wat niet wil zeggen dat haar gedrag getolereerd mag worden, je moet aan kunnen geven wanneer ze over jouw grenzen gaat. Want schelden doet wel pijn, schelden kan keihard aankomen, juist omdat je het niet verdient. Maar schelden is ook van een teken van onmacht. Ze zal het zelf ook graag anders willen, maar zal niet weten hoe en daarmee moet ze geholpen worden. Het is alleen zo ontiegelijk rot dat hulpverlening vaak zo lang op zich laat wachten. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte en wijsheid wensen.

jenjimdj

jenjimdj

25-11-2009 om 11:15 Topicstarter

Knoop doorgehakt

Bedankt voor jullie reacties. Het doet mij goed om te lezen dat er meerdere ouders zijn die ervaring hebben met een extreme puber. Wat betreft het roeren in een pannetje ik doe dat ook maar dan met mijn tranen. Vandaag de knoop doorgehakt. Er wordt een melding gedaan bij de Raad om een gezinsvoogd te krijgen. Dit heeft niets te maken dat wij als ouders niet kunnen opvoeden, maar dat wij geen grip hebben op dochter en helaas deze maatregel nodig is om snel hulp te krijgen, want vrijwillig gaat dochter niet naar een crisis. Ik vind de keuze voor een gezinsvoogd erg zwaar, maar mijn man zegt zo gaat het ook niet dan maar een gezinsvoogd. Heeft er iemand ervaring met een gezinsvoogd?
Nogmaals dat er mogelijk een gezinsvoogd komt heeft niets te maken met ons dat wij slecht functioneren. Wij zijn een stabiel gezin met nog 2 andere kinderen waar niets mee aan de hand is. Nou ik ga maar stoppen want ik voel die tranen weer branden.
groetjes

Ots

Wat een zware beslissing moet dat geweest zijn... Jullie gaan dus advies vragen aan de Raad vd Kinderbescherming, want dat doe je nu in feite. Je kunt inderdaad bellen om een afspraak te maken, maar je kunt ook naar het inloopspreekuur gaan, dagelijks van 9.00 - 11.00 uur. Tijdens het intakegesprek leggen jullie de situatie uit en vragen dan om de verantwoordelijkheid te mogen gaan delen met een gezinsvoogd. Die wettelijke kinderbeschermingsmaatregel heet een OTS, een onder toezichtstelling. Het komt tegenwoordig steeds vaker voor dat die maatregel op verzoek van de ouders wordt uitgesproken, dus jullie staan daarin niet alleen.
Mocht het jullie lukken om dochter mee te krijgen naar het intakegesprek dan zou dat aanzienlijke tijdsbesparing zijn. Maar of dat haalbaar is??
Afhankelijk van de inschatting van de raadsmedewerker kunnen er dan een aantal scenario's zich afspelen. Wordt de situatie ingeschat op crisis, dwz acuut gevaar voor het welzijn van dochter, dan kan een versnelde procedure worden gestart. In het heftigste geval wordt besloten tot onmiddellijke uithuisplaatsing via een VOTS (Voorlopige OTS). Eerlijk gezegd verwacht ik dat niet.
Na het intakegesprek wordt het onderzoek uitgedeeld aan en raadsmedewerker. Dat kan een (flink) aantal weken in beslag nemen. Hangt oa af van waar in NL jullie wonen, dwz hoe druk die Raad het heeft. Het onderzoek neemt daarna maximaal 6 weken in beslag, waarna het op de rol voor de kinderrechter komt. Dat betekent dat er een zittingsdatum gepland moe worden. Ook dat neemt meestal 2 a 3 weken in beslag.
De kinderrechter neemt ter zitting het advies van de Raad voor een OTS over en draagt de uitvoering over aan BJZ (Bureau Jeugdzorg) of de WSG (William Schrikker Groep) De WSG heeft verstandelijk beperkte kinderen als doelgroep namelijk. En dan krijgen jullie nog te maken met de wachttijd voor een beschikbare gezinsvoogd. En daarna de eerste afspraak en diens verkenning van de situatie.
Dit is de route die jullie nu in willen gaan slaan. Ik geef de feitelijke gevolgen weer, zodat jullie zelf een keuze kunnen maken.
Ook mogelijk is om (nu?) te gaan bellen met BJZ en dan direct te gaan vragen naar een medewerker van het CIT, Crisis Interventie Team. Die komt dan dezelfde dag of de volgende bij jullie thuis en zij praten met alle betrokkenen om de situatie in kaart te brengen. En om te beoordelen of het nog haalbaar is dat dochter thuis blijft. Zij kunnen (heel) veel sneller aan de gang, waarna dezelfde OTS-route afgelopen kan worden, begeleid door BJZ.
Ik wens jullie heel veel sterkte,
Onyx

yelle

yelle

26-11-2009 om 10:27

Zeer omslachtig...

Als ik je zo hoor praten dan lijkt het me een ware hel,maar...jij en je man hebben hierin ook de hand bij wijze van spreken.Waarom reeds twee keer weigeren om haar te plaatsen?Begrijp dat dit als ouder zeker niet makkelijk moet zijn,maar op die manier help je haar echt niet.Bijt door,geef haar de hulp die ze nodig heeft,luister vooral naar haar en geef haar het gevoel dat ze op jullie kan vertrouwen.Door haar telkens thuis te laten 'genezen' geef je haar niet de juiste steun en hulp.Zij kan dan gewoon lekker haar gangetje gaan,omdat ze weet dat jullie niet verder durven gaan.
Wat dat vriendje betreft...ze zal vroeg of laat wel inzien dat dit niet de ware is voor haar.

Jee- tje zeg

Wat een verhaal, ik schrik er van. Ik zelf heb een dochter van 11 die al aan het puberen is en wat ik af en toe al erg heftig vind. Toen ze kleiner was zei ik altijd dat als je het voor de tijd goed aanpakt je wel door die pubertijd heen komt, maar nu besef ik me dat een puber er echt niks aan kan doen. Ik merk bij haar dat ze als ze eenmaal boos is niet kan stoppen, terwijl ze dit ook tegen mij zegt dan... Probleem bij mijn dochter is dat ze zich heel erg bewust is van haar puberen, meestal hebben ze dat toch niet door.

Je geeft aan dat jouw dochter al met haar 10 ging menstrueren en dat toen de problemen begonnen, is het daar verkeerd gegaan? Hoe kan het dat ze daar zo "ontspoord" is? Ik wil geen vingertje wijzen en je geen verkeerde vragen stellen , maar wat hebben jullie oten gedaan om dat de "kop in te drukken"? Als mijn dochter op die leeftijd zich zo zou gedragen zaten er toch consequenties aan vast? ik kan me niet voorstellen dat het voor die tijd allemaal maar makkelijk is gegaan.

Maar ik wil een dingetje tegen je zeggen: elke leeftijdsfase heeft zijn problemen, en elke fase is heel zwaar als je er middenin zit. Maar het is je kind, hoe moe je ook bent, hoeveel ze je uitscheldt, er zal een moment komen dat je dochter het inziet en je dankbaar zal zijn voor alles wat je in deze periode hebt gedaan, dat je er voor haar was, hoe moeilijk en uitputtend het voor jou was en dat je geprobeerd hebt haar te helpen en voor hele erge dingen te behoeden.
Heel veel sterkte!

mirreke

mirreke

26-11-2009 om 13:28

Pfft, dankbaar... en: blijf alert!

Je dochter hoeft echt niet dankbaar te zijn hoor, wat een onzin vind ik dat.
Je schrijft dat er stappen gezet zijn, mooi, dus je hebt een plan uitgezet.
Over OTS, dat zou ik zo niet hebben gedaan. Ze maken je bang met dat er geen plek is als er geen OTS is, maar met OTS kan een kind geplaatst worden waar het de voogd uitkomt, en die houdt niet altijd rekening met de reistijd van de ouders bijvoorbeeld, of met de geschiktheid van de instelling.
Wat je nog kunt doen is er heel erg bovenop blijven zitten. Hou alles bij, maak van alle gesprekken een verslag, vraag ook overal een verslag van (vroeger had je iets dat heet een contactjournaal, dat is een verslagje dat wordt gemaakt wanneer een instelling of instantie contact met jou heeft gehad, als dat nog bestaat ook opvragen. Probeer zelf degene te zijn die het bestuurt, laat het je niet overkomen.
Enne, blijf heel alert!! Ik ken een gezin waar de "niet moeilijke" kinderen uit huis zijn geplaatst en het "probleemkind" dat hulp nodig had niet, nadat de ouders vrijwillig voor het probleemkind om hulp hadden gevraagd. Wonderbaarlijk zijn de gedachtenkronkels van de hulpverlening.

jenjimdj

jenjimdj

27-11-2009 om 15:10 Topicstarter

Help

Onyx bedankt voor je duidelijke uitleg. Wij zitten bij Mee en die heeft alles in gang gezet. Het is nu afwachten. Gisteren werd ik gebeld door onze ambulante begeleidster dat dochter haar had gevraagd of zij aan ons wilde vragen of zij kleding mag komen halen en de pil. Kreeg net een smsje van dochter wat het nr van de huisarts is Wat zouden jullie doen? Ik heb zoiets van je vind je zelf toch zo een grote meid zoek het dan maar zelf uit. Ik heb haar wel een smsje gestuurd dat ik blij ben dat ze dinsdag gebeld had. Toen zij belde vroeg ik aan haar wat haar plannen zijn en dochter die wil een maand wegblijven en dat ze volgende week naar school gaat. Dochter denkt dat ik niet weet waar ze zit,maar ik weet dat ze bij dat vriendje zit. Moet ik haar nu gaan halen, moet ik haar even met rust laten, moet ik haar bellen om te vragen hoe het met haar gaat. Aan de ene kant ben ik boos, verdrietig en wil ik haar even niet zien of horen, maar toch weer wel.
pff ik weet het niet meer.
groetjes

reina

reina

27-11-2009 om 15:46

Jenjimdj

Ik zou wel even op haar sms-je antwoorden, het is een vrom van contact-houden. Ik zou haar even met rust laten, maar zo nu en dan een lief sms-je is altijd goed.

Mirreke

"Je dochter hoeft echt niet dankbaar te zijn hoor, wat een onzin vind ik dat. "

ik neem aan dat het gaat over wat ik in mijn berichtje had gezet? Ik zeg niet dat haar dochter straks dankbaar moet zijn, helemaal niet!

Maar ik heb bijvoorbeeld wel dingen waar ik vroeger zo kwaad om werd tegen mijn ouders en waar ik ze later dankbaar voor ben omdat ze het op die manier hadden gedaan. DAT bedoel ik...

Er zal een tijd komen dat haar dochter beseft wat haar ouders voor haar hebben gedaan, en dan zal ze dankbaar zijn voor het feit dat haar ouders er voor haar waren, hoe moeilijk het ook was.....

mirreke

mirreke

27-11-2009 om 19:29

Sorry rivala

Ik heb je berichtje verkeerd geïnterpreteerd. Ik vind nl. niet dat een kind dankbaar hoeft te zijn, dat kind heeft er nl. niet om gevraagd om geboren te worden, dat wilden de ouders, of om een bepaalde 'behandeling' van die ouders.
Maar ik ben het met je eens, ik ben ook blij dat ik er ben, en ik ben blij dat mijn ouders mijn ouders waren, dus in die zin ben ik hen dankbaar.
Het kwam denk ik door een zinnetje van mijn moeder, die vroeger ook altijd zei dat ik haar later dankbaar zou zijn. Grrrr. dat is heel frustrerend. (ondanks dat ze een leuke moeder was...)

mirreke

mirreke

27-11-2009 om 19:32

Ik zou ook helpen

Gewoon doen alsof je neus bloedt en terug sms'en. Het is een teken van haar kant.

Sms en mee

Je hebt met 2 vormen van contact nu te maken, de sms en het verzoek via MEE. De sms zou ik vriendelijk beantwoorden. De begeleidster van MEE zou ik antwoorden dat jullie natuurlijk accoord gaan met kleding ophalen door dochter. Kleding brengen bij MEE of op "geheim" adres zou mij een streepje te ver gaan en op laten halen door MEE eigenlijk ook.
Aangezien jullie absoluut niet voortijdig grootouders willen worden (toch?!) lijkt mij meewerken aan de pil, en een compliment aan dochter dat ze die gaat gebruiken, heel verstandig. Denk erover na of jijzelf haar wil begeleiden naar de huisarts daarbij of dat je dat overlaat aan MEE of dochter zelf. Een afspraak bij de dokter over de pil is heel spannend voor meiden. Het gaat immers over sex! Je zou daar een intiem moeder-dochter moment van kunnen maken door haar aan te bieden mee te gaan. Of dat ze aansluitend haar verhaal kwijt kan bij jou. Ze heeft wel een grote bek (excusez) maar het blijft wel een kind in erg verwarrende omstandigheden.
Hoe staat MEE tegenover een raadsmelding trouwens?
Groet, Onyx

Brigitte de Jong

Brigitte de Jong

29-11-2009 om 00:51

Haat

Tuurlijk kent iedereen dat wel,heb ik ook wel eens,
maar je moet je ook in je dochter kunnen verplaatsen,zo makkelijk hebben pubers het vaak niet.
Er kunnen dingen spelen die je niet weet,vriend of vriendin kwijt,word ze gepest,zit ze ergens anders mee,als dat allemaal niet helpt kun je ze het beste negeren!
Doen of het jou even niet intresseerd!
Mij heeft het geholpen,daar kunnen ze niet tegen,komen ze vanzelf naar je toe,en gesprek volgt dan wel.
Heb nu een betere band met mijn dochter,heeft lang geduurd!

gr.Brigitte

sucses!

jenjimdj

jenjimdj

29-11-2009 om 10:05 Topicstarter

Update

Onyx Mee kwam ermee om een raadsmelding te maken. Ik heb nog steeds mijn twijfels wat hier de toegevoegde waarde van is. Het enige is dat wij geen vat meer hebben op dochter, maar kan een gezinsvoogd dat wel zonder haar uit huis te laten plaatsen?
Zo we zijn weer een paar dagen verder. Dochter zit nog steeds bij vriend, moet eerlijk zeggen dat ik het wel rustig vind even geen ruzie thuis, maar een ideale situatie is het niet. Hoe nu verder? Inmiddels heb ik contact via sms op een neutrale manier heb in 1 smsje een x gezet en bij een hvj. Ook heb ik gezegd dat ik weet waar ze zit en dat heeft ze ook bevestigd. Even terug te komen op het vriendje. Ik weet niet wat ik moet doen hiermee. Ik zou willen dat ze geen contact met hem heeft, maar dat is niet haalbaar daar ben ik wel achter. De reden dat ik het vriendje niet goed voor haar vind: Vriendje werd pas nog gezocht, op dat moment zat hij bij ons toen ik dat hoorde heb ik hem naar het bureau gebracht (waar vind je nog zo'n schoonmoeder)Hij heeft daar 1 dag gezeten en kon weer naar huis afwachtend op het onderzoek. Hij heeft een tram en metroverbod, heeft aan joyriding gedaan. Nu ben ik iemand die mensen altijd een kans wil geven dus heb ik hem voordeel van de twijfel gegeven, maar om heel eerlijk te zeggen ik ben klaar met hem. Maar goed ik begrijp ook wel dat ik haar nu nog meer in zijn handen heb geduwd. Wat moet ik nou doen moet ik hun tegemoet komen door te zeggen dat dochter weer naar huis kan en toch contact kan houden met vriendje of voet bij stuk houden dat ze naar huis kan komen maar geen contact met vriendje? Nogmaals ik ben ook puber geweest en ik begrijp dochter echt wel. Het is alleen zo verdomd moeilijk om los te laten.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.