Twee zoons kunnen niet normaal op elkaar reageren

Niet

Hier ook twee pubers (meisjes) waarvan een met diagnose. Ik herken het probleem helemaal en wij eten dus al jaren niet gezamenlijk aan tafel. Er wordt juist beter gegeten als de onderlinge vijandelijkheden niet meer alle aandacht vragen.

Tja

Waarom wil je ze toch zo graag aan tafel houden als blijkt dat dat zoveel begrijpelijke negativiteit oplevert?
Hier mogen de kinderen zelf beslissen of ze aan tafel meeeten of apart. Dat vraag ik gewoon even voor het eten.
Zoon heeft heel vroeger een tijdje alle maaltijden op zijn kamer gehad vanwege overprikkeling. Dat is nou eenmaal een dingetje waar iemand zeer sacherijnig van kan worden en zich moeilijk kan beheersen.
Ik ken ook wel gezinnen waar totaal gezwegen wordt aan tafel. Dat zou nog een oplossing kunnen zijn als de tafel heilig is. Maar dan ook echt totaal zwijgen. Met een vaste routine wie de borden opschept.
En uiteraard de boosdoeners uit elkaar houden zodat ze ook niet onder tafel elkaar kunnen raken.

Niet afwisselen

Bij een kind met autisme zou ik bij voorkeur niet afwisselen maar een vaste routine aanhadden of zelf laten bepalen.
Dat kost teveel energie om iedere dag opnieuw te bedenken bij iemand die dan al overprikkeld is.

Herkenbaar

Word er af en toe ontzettend moe van. Sinds de oudste van VO af is, is het wat minder geworden. Inmiddels alweer ruim 3 jaar. Als het mij te gek werd zei ik er wat van. Helaas geen tips voor je.

splitsen

Is er een partner/vader? Dan eet de één eerst met jou en de ander daarna met hem (afwisselend). Hou ze zoveel mogelijk uit elkaar.

Ik heb dit (niet alleen met eten) helaas ook meegemaakt met twee kinderen (met diagnose). Ik was gescheiden van hun vader, de oudste is toen doordeweeks bij vader gaan wonen omdat zijn school daar in de buurt was. In het weekend wisselden oudste en jongste.

Helaas moest dat stoppen toen vader zelf van het randje viel. Ik heb toen een tropenjaar meegemaakt en voel helemaal wat jij meemaakt (ik krijg er weer hartkloppingen van). Ik kon het ook steeds moeilijker opbrengen de tactische moeder te zijn en mijn autismeradar liet het ook afweten.

Mijn oudste was toen 19 en kreeg volkomen onverwacht een flatje vlak in de buurt. Voor iedereen een verademing en veel beter voor het contact onderling!

Maar goed, jouw ene kind is 16, dus ik vrees dat jullie het toch met splitsen moeten oplossen... Of, in geval van scheiding: als de ene bij pa is, is de ander bij ma, en na enkele dagen wisselen we (indien mogelijk natuurlijk).

Sterkte.

Dank

Bedankt voor de reacties. Apart eten is misschien toch wel een idee. Ik ga het eens met mijn man bespreken. Het probleem van de 2 zoons speelt overigens de hele dag door en ook elke dag. In de auto, op de trap, op de slaapverdieping etc. Ook als medicatie optimaal werkt gaat het maar door. Man, oudste en ik zijn er echt helemaal klaar mee. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet en halen elkaar continu onderuit. Ze hebben gewoon non stop commentaar op elkaar.

how2talk

how2talk2kids heeft ook een broers en zussen variant, over rivaliteit en hoe daar als ouder mee om te gaan.
Man en broer moeten ook leren om met zoon/broer met autisme om te gaan, vrees ik. Zo'n soort boek is misschien ook zinvol?: http://www.bol.com/nl/p/driftbuien-en-woedeaanvallen/1001004007117909/
Er moet een andere manier van op hem reageren komen denk ik, om de cirkel te doorbreken. Ik hoop op het bereiken van een goede sfeer in 2016!

hier ook

Hier precies hetzelfde probleem. 2 zoons van 14 en 12 die op elkaar blijven reageren. Elkaar negeren zien ze als een verlies. De ander heeft dan gewonnen. Ze snappen niet dat we allemaal winnen als er 1 stopt. Oudste heeft pdd-nos. Constant commentaar op elkaar. Hier is oudste ook nogal gefocust op broertje, zit aan hem wat uitloopt op vechten.
Wat eten betreft, jongste wil nog wel eens in zijn kamer eten. Kiest dan voor rust. Ik vind het prima. Oudste doet dat zelden. Ik zou ook afstappen van het samen moeten eten. Lukt het wel is dat mooi meegenomen.

je zou ze

op een of andere slinkse wijze belang moeten geven bij het prettig met elkaar omgaan. Dus een soort beloning moeten bedenken voor het geval zij het voor elkaar krijgen om het samen gezellig te houden.
Dat ligt er aan hoe flexibel je bent met schermtijd. Als je daar streng in bent geeft dat je nu de mogelijkheid om ze meer schermtijd te bieden als een beloning als ze enkele dagen geen gedoe hebben gegeven of zo. maar als je dat soort dingen al vrij hebt gelaten wordt het moeilijk terug draaien en evaren zij het eerder negatief.

Maar wat een ding kan zijn is om op een of andere manier te zorgen dat zij samen de verantwoordelijkheid dragen om geen ruzie te hebben. Zo kun jij er tussenuit, zeg maar.
daarnaast is het ook van belang dat je ruimte geeft; in de zin van vrijheid om apart te eten.
Vermoedelijk is die diagnose waar jij het over hebt ADHD? Want dan is het ook verdomde moeilijk om niet te reageren, om plaagdoof te zijn. Zeker als je de jongste bent en je grote broer allerlei dingen beter kan en zich ook beter kan beheersen of inhouden als een van de ouders er ineens aan komt. Want heb je al goed door hoe het gaat? Is het niet zo dat de oudste de jongste stiekem zit op te naaien, zonder dat je dat goed in de gaten hebt, dat het lijkt alsof de oudste niets doet?

Dit is ook ingegeven door mijn eigen zoon die met zijn ADHD in de klas nogal eens opgenaaid werd door stiekeme typetjes die dan snel een kop konden trekken:'ik doe niets, juf" terwijl ze zoon dan lekker uit zijn pannetjes hadden en hij het weer had gedaan...
Dus het hoeft niet zo te zijn maar het is een veelvoorkomend verschijnsel. En jouw oudste heeft blijkbaar toch ook een hoop frustratie en ellende zitten, waar hij slecht een uitweg mee weet? Ben je met hem ook bezig met hulpverlening trouwens?

nee nimbo

Jij hebt maar 1 knd dus je kunt niet weten hoe oneerlijk het is om twee kinderen verantwoordelijk te maken voor 1 doel en beloning! Echt dat kan tot enorme drama's leiden tot in de volwassenheid aan toe. Bord op schoot en voor de tv. Er komt vanzelf een periode dat er exemplaren een baantje hebben of wat dan ook zodat niet altijd iedereen aan tafel zit. Ontbijten met z'n allen? Niet doen!

nee jamie

Jij kan helemaal niet oordelen over mijn beoordelingsvermogen!
Wat een arrogantie zeg!

nee

Maar wat mij tegenstaat is dat jij mij beoordeelt op grond van wat je van andere draadjes van mij denkt te weten. Dat is iets wat je niet hoort te doen. En wat ook niet terecht is, want ik ben iemand die opgeleid is om met kinderen te werken en dit ook in de praktijk veel gedaan heeft.
Verder heb ik het niet over een klassikale beloning, maar over een gedeelde verantwoordelijkheid.

en als jij

het nog nooit hebt uitgeprobeerd....misschien kun jij er dan ook niets zinnigs over zeggen?

Vraag

Ik lees reacties die erop neer komen dat de situatie uit de weg wordt gegaan. In dit geval een heel 'normale' situatie, gezamenlijk aan tafel eten. Ik vraag me af, iedereen moet toch leren hoe je fatsoenlijk in een gezelschap aan tafel eet? Is het niet juist voor mensen die sociaal minder handig zijn (zoals bijvoorbeeld iadh kinderen) extra belangrijk om dit vanaf jongsaf aan te leren en te oefenen?

Nimbo

Ik heb die techniek nooit geprobeerd OMDAT ik weet dat dat de definitieve stap is tot oorlog tussen mijn kinderen die ook niet normaal met elkaar aan tafel kunnen zitten.

Beginnen over informatie uit andere draadjes? Mijn hemel zeg, mag ik niet zeggen dat je maar één kind hebt? Tegen mij wordt van alles gebruikt uit andere draadjes!

Heb jij werkelijk positieve ervaringen met deze methode want ik geloof er niet in. Als dat zo is zijn het kinderen die om een andere reden met elkaar in botsing zijn gekomen in plaats van etiketjes etc en dan kun je net zo goed die reden weghalen. Je zegt dat dit niet klassikaal is maar jij gebruikt dus wel de ervaring die je hebt die niet uit een gezin komt? Waarom jij wel en ik niet?

Els

Als een kind slecht eet probeer je ook de sfeer aan tafel gezellig te houden en ga je niet de strijd aan, als je in een situatie zit dat twee kinderen het een heel gezin het leven zuur maken aan tafel kun je dus ook de strijd aan gaan zodat het nog erger wordt of je kiest tijdelijk voor een andere oplossing.

Je kunt kiezen voor vaste dagen aan tafel eten en dan kies je ook eten wat lastiger om de bank genuttigd kan worden of je kiest er voor dat een kind om en om even boven eet. Na een poosje of een paar keer per week probeer je het weer. Het kan een verademing geven dat ze weten dat ze morgen weer rust hebben. Soms helpt de botte bijl gewoon niet.

Hier hebben we ook al een paar jaar gedoe maar eten we altijd de brunch in het weekend twee keer aan tafel en eten we minstens twee keer per week het diner aan tafel. De rest dus afzonderlijk (ontbijt) of op de bank maar ik heb ook geen praters dus echt gezellig is het niet bij het avondeten. Sinds een paar maanden heeft oudste een vriendin die jongste ook erg gezellig vindt en zij zorgt er voor dat het een stuk gezelliger is aan tafel maar ook als ze er niet is is oudste een stuk rustiger en aardiger naar jongste toe. Sport en werken heeft het afzonderlijk eten hier nooit in gang gezet 's avonds want soms is dat ook een oplossing.

Jamie

Jamie, je komt al jaren op dit forum. En je weet toch inmiddels dat er niet 1 waarheid is? Dat jouw normen niet de algemene normen zijn? En dat jij ook altijd de wijsheid in pacht hebt? Wellicht heb je het niet in de gaten, maar de manier waarop je hier stelling neemt, komt op mij (en blijkbaar ook anderen) erg vervelend over. Omdat iemand maar 1 kind heeft, en jij wel 2, heeft die ander geen recht van spreken? En omdat jij weet dat een methode bij JOUW kinderen slecht is,mag een ander dat niet suggereren? Weet je Jamie, het gaat er niet eens zozeer om wat je zegt, maar vooral hoe je het zegt. Je komt nogal fel en betweterig over. En dat komt volgens mij de discussie niet ten goede. Want laten we wel zijn: het is gewoon heel erg lastig als twee kinderen elkaar voortdurend in de haren zitten. En DE oplossing bestaat niet. Het is toch een kwestie van uitproberen en de tijd uitzitten. Iedere goedbedoelde suggestie is er een. Maar ga niet roepen dat het een slecht is omdat jij het niet ziet zitten en een schooldirecteur (wat heeft hij er mee te maken? Een schoolsituatie is niet vergelijkbaar met een gezinssituatie) ook niet, en dat je hier pas suggesties mag doen als je twee kinderen of meer hebt.

Aan tafel leren eten

Een kind dat overprikkeld en gestresst is kan niet leren en zich niet goed houden. Als je ze de kans geeft om thuis te ontstressen van voor hen veel te druk leven kunnen ze dat buiten de deur beter volhouden. Mijn ervaring is dat toen er rust in het huishouden kwam er weer veel meer mogelijk bleek.
Dan kun je ook eens rustig bespreken hoe zoiets toegaat. Of er weer eens aan beginnen als je kind er wel aan toe is.
Ik heb hier geen enkel probleem aan het kerstdiner of al helemaal niet bij anderen op visite. Je blijft zelf het goede voorbeeld geven.
Ik gaf mijn kinderen vroeger een opgemaakt blad.
Er zijn genoeg gelegenheden waar ze sociaal eten kunnen leren.
Nu leer je ze juist een foute situatie aan die routine wordt. Aan het eten is het altijd ruzie en stress. Dat wil je juist niet.

De theorie

Zoon zit inmiddels op het HBO en sinds vorig jaar is hij actief met de theorie van sociaal samenzijn. Hoe houdt je een gesprek op gang. Mensen willen gehoord worden en je kunt bevestigen dat je ze hoort voor je een eigen ei legt. Je kunt ook het onderwerp totaal bij de ander laten en daar steeds op blijven bevestigen. Je kunt het luchtig houden en neutraal, je neemt beurten. Het hangt van het doel van het gesprek af hoe je ermee omgaat en wat je zegt.
De mensen zijn belangrijk. Bij je vrienden kun je een andere gespreksmodus hebben dan als je in een projectgroep zit waar je je kunt vasthouden aan het feitelijke concrete doel.
Je neemt de ruimte om even na te denken en maakt er geen spervuur van. Je kiest je woorden zorgvuldig.
Afijn, inmiddels vallen er kwartjes waar eerder gewoon echt geen ruimte voor was zonder dat de kinderen elders opvallend de fout ingaan.
Daar zijn ze te teruggetrokken en te beleefd voor. Liever niet iets zeggen dan een gesprek fout domineren.
En tot die tijd is imiteren een goede regel. Vandaar dat je zelf sterk op moet letten dat jij zelf het goede voorbeeld blijft geven.
Geen stemverheffing, aansluiten bij het onderwerp, rustig spreken, zonodig herhalen of even rust bieden en nog eens beginnen.
Zien dat er afleidingen zijn en die neutraliseren.

Leren

Mijn kinderen kunnen buiten de deur prima samen aan tafel eten, met onberispelijke tafelmanieren. Voor mijn kind met ASS is het (nog) wel moeilijk om tegelijkertijd een gesprek te voeren met mensen die ze niet goed kent. Maar buiten de deur heb ik dus kinderen die er prima opgevoed uitzien. Dat ondanks dat we thuis al een jaar of drie, minstens, niet gezamenlijk aan tafel eten. Als er visite is natuurlijk wel, maar dat gebeurt hooguit een keer per jaar.

Methode

De methode van samen ergens verantwoordelijk voor zijn kan best werken maar het zal per situatie verschillen. Hier hanteerde ik die methode altijd voor de spelcomputer. Een fel begeerd voorwerp waar vaak ruzie om was. Mijn regel was dat ze zelf de speeltijd moesten verdelen onderling en afspraken moesten maken over gebruik (wissen van saved games van de anderen, wanneer wie mag spelen, samen spelen) en dat als erg ruzie over gemaakt werd het ding voor een week op de kast ging. Dat werkte hier prima nadat ik het dreigement een paar keer had moeten uitvoeren vanwege ruzie. Natuurlijk hield ik het van een afstandje in de gaten en toen ik merkte dat een van de kinderen tegenover twee van de jongere kinderen nogal geniepig was door ze af te schepen met vreemde tijden heb ik uiteraard alleen dat kind straf gegeven. Die mocht toen een aantal weken niet gamen. Maar na die eerste problemen heeft het systeem heel lang perfect gewerkt.

Maar mijn kinderen kunnen in principe prima met elkaar opschieten. Ik kan me goed voorstellen dat dit geen goed plan is als de sfeer al heel slecht is en ze elkaar slecht liggen. Dan is samenwerken naar een gezamenlijk doel waarschijnlijk toch nog echt een stap te ver.

hier

Onlangs heb ik in een ander draadje advies gevraagd over het "gedonder" aan tafel. Buiten tafel kon ik ze nog wel redelijk uit elkaar houden, maar ook daar een hoop onaardigheid.
Mijn PDD-NOS-zoon wil zelf wèl dolgraag mee-eten aan tafel. Alleen ging het keer op keer mis, mede door zijn onverdraagzaamheid. Moest ik elke dag iemand wegsturen en dat gaf ook weer gedoe.
De laatste tijd gaat het hier weer een stuk beter op dit vlak. Ik heb weer eens iets nieuws geprobeerd, deze keer een verbod op schreeuwen/stemverheffing. Aangezien het daar meestal mee start als het misgaat. Het kostte even een paar dagen (direct aanspreken bij minste geringste stemverheffing). Maar nu hebben we ook wat.
Het is veel gezelliger aan tafel, we eten nu dan ook 6 van de 7 avonden gezamenlijk. De 7e dag is pizzadag en dat mag voor de tv.

In lijn met Pirata

Wat ik mij wel afvraag is hoe kinderen/ pubers in de klas wel stil kunnen zijn, maar thuis aan de eettafel ongegeneerd kunnen bekvechten. Komt dat niet omdat een docent een puber een straftaak geeft? Wel, in de keuken zijn ook genoeg taakjes waar een puber stil van wordt; vaat inruimen of vuilniszak weg brengen etc.

Gelukkig gaan de kinderen hier leuk met elkaar omgaan, ook tijdens het avondeten. Maar... Soms word ik zat van de discussies tussen de jongste ( zware stem) en mij. De discussiegevoelige onderwerpen zoals huiswerk en snaaien vermijd ik tijdens het ontbijt en avondeten. Maar als het toch bar en boos wordt, weet ik wie de vuilniszak weg brengt.
O ja, ze krijgen wel een waarschuwing van te voren...

Ik vraag mij ook wel af hoe snel een puber misbruik gaat maken van de tegemoetkoming.; eerst apart eten, dat voor de televisie. Zo wordt men steeds een stapje toegevelijker naar het ik-gedrag van een puber. Ik wil niemand voor de hoofd stoten, maar wanneer weet je nu dat je puber geen misbruik maakt van je pogingen de lieve vrede in huis te bewarem? En wat doe je als ze allebei op de bank voor de tv willen zitten en ruzie gaan maken om de programmakeus.
Nee, dan maar aan tafel met een spreekverbod net als Pirata. Dat lukt in de klas ook.

(De pizza's eten we ook aan de eettafel; ik wens geen vette vingervlekken op de stoffen bank.)

Elders wel en thuis niet

"Wat ik mij wel afvraag is hoe kinderen/ pubers in de klas wel stil kunnen zijn, maar thuis aan de eettafel ongegeneerd kunnen bekvechten."
Het kost mijn kinderen veel energie en denkwerk om onder de mensen te zijn. Het kan nog steeds ook frustrerend zijn omdat ze zaken hevig moeten benadenken en dan toch nog de plank kunnen misslaan in de toon en intensiteit. Als je dan thuis komt wil je dat even niet. Zoon eet vaak nog wel mee aan tafel maar die kan dan zo vol zitten van de dag dat het hele gesprek gedomineerd wordt door de drukte van zoon. Dan gaat dochter apart eten want je krijgt zoon niet geland als hij net thuis is.
Mij maakt dat niets uit, ik heb geen last van koude drukte of gezellige drukte, maar als je hoofd nog vol zit en je kunt je niet goed afsluiten kan het een kwelling betekenen.
Dat is geen kwestie van misbruik maken of niet de juiste straffen uitdelen, dat is gewoon het balanceren van energie. En dat ga je niet forceren.

geen spreekverbod

Geen spreekverbod bij ons hoor. Wel een blèr- en schreeuwverbod. Maar ik weet niet of dat bij TS ook helpt. Soms is een relatief eenvoudige maatregel in elk geval heel effectief. En wie schreeuwt mag weg, ergens anders herrie maken.