Boze acties doen zo'n pijn
Ik wil graag even iets van me afschrijven. Dochter van 19 woont nog thuis, heeft pms, het is de verkeerde week van de maand. Daarnaast is ze hooggevoelig, zeg maar gerust lichtgeraakt. En ze heeft liefdesverdriet. Voldoende reden bij elkaar om eens flink tegen je moeder uit te vallen, zou je denken. En dat die moeder dat dan liefdevol langs haar rug laat afglijden. Ik zou zo'n moeder willen zijn. Vaak ben ik dat ook. Het kost niet eens veel moeite, want ik houd godsgruwelijk veel van haar. Maar ik merk dat het me nu toch harder raakt dan ik zou willen. Gisteren kreeg ik onder meer een middelvinger per whatsapp, vandaag ben ik ‘de kutste moeder ooit’. Een paar fysieke aanvallen heb ik ook al achter de rug deze week.
Vanochtend heb ik geprobeerd het goed te maken (niet voor het eerst uiteraard) en haar mijn zorgen verteld, haar gewaarschuwd dat ze op deze manier dingen kapot maakt, niet alleen bij mij maar ook bij anderen, want er zijn er meer tegen wie ze soms zo buitenproportioneel uitvalt. Niet iedereen zal haar na een enkel 'sorry' weer in de armen sluiten. Pas op, zei ik letterlijk. Dat vond ze een stomme preek, ik ga 'elke dag over haar grenzen heen' en ze zei iets over mijn moeder, haar oma, waarop ik alleen maar dacht: auw.
Misschien was het ook wel een stomme preek. Maar jee. Het is niet zo dat ik haar vertel wat ze allemaal wel en niet mag of zo. Het is ook niet zo dat ik elke dag zo'n verhaal vertel. Het gaat nu ook niet om die ene 'preek'. Maar gewoon om alles. Het doet zo’n pijn allemaal. Niet eens de scheldwoorden, maar het feit dat ze zo duidelijk haar best doet om mij zo hard mogelijk te raken en wel daar waar het het meeste pijn doet. Dat trek ik niet meer.
Kan iemand me even vertellen dat het niet persoonlijk is? Iets met drakerig gedrag dat eigenlijk een compliment is, dat soort dingen?
Dit soort gedrag uiten kinderen daar waar ze zich het veiligst voelen en dat is blijkbaar bij jou. Maar ik vind het erg onvolwassen van iemand van 19 en ook echt niet oké. Je moeder fysiek belagen, uitschelden, kleineren, dat hoef je niet te pikken.
Ik vind eigenlijk dat zij het goed moet komen maken en niet jij. Als zij jou een kutmoeder noemt en jij gaat sorry zeggen, dan geef je haar eigenlijk gelijk en praat je onbewust haar gedrag goed.
Dit soort gedrag gaat op die leeftijd echt wel tegen je werken. Ja, tuurlijk kun je af en toe niet helemaal jezelf voelen, maar bij vrienden, op school en op werk gaat het op den duur echt wel tegen je werken. Dus ik denk dat ze echt met zichzelf en haar gedrag aan de slag moet. Dat ze kan leren om gevoelens en emoties te reguleren en op een nettere manier te uiten.
Het is misschien handig om dit in een goede week een keer met haar te bespreken, als ze wat minder licht ontvlambaar is. Maar je kunt echt wel duidelijk maken dat het niet oké is hoe ze jou behandelt en wat ze allemaal zegt en stuurt. Ze beweert dat jij elke dag over haar grenzen gaat. Welke grenzen? Heeft ze die ook aangegeven of verschilt die grens per dag? En hoe kun jij dan weten waar die grens ligt?
Waarom pik je dit? Ze voelt zich niet lekker, maar dat is absoluut geen excuus om jou een middelvinger te geven of fysiek aan te vallen. Hier moet je echt de grens trekken!
Ik vind ook dat met name fysieke aanvallen ver boven de grens uitgaan. Het gedrag wat ze verder vertoont is echt des pubers. Dat kan een periode voorkomen dat pubers zo doen en uitproberen hoe dat werkt maar ook door hun hormonenstorm zich niet goed kunnen beheersen.
Maar jouw dochter is 19 en zou dit achter de rug moeten hebben. Ik zou dan ook naar meer volwassen manieren van omgaan met haar. Het goed maken met haar is wel een hele vreemde move in deze situatie. Mogelijk druk je het wat verkeerd uit en bedoel je meer dat je een opening tot een gesprek hebt willen geven.
Maar als er iemand iets goed te maken had, dan is zij het wel: ik hoop dat je dat goed beseft en anders dit snel gaat beseffen, want ik krijg het idee dat je over je laat lopen.
Het zou kunnen helpen om te proberen te bedenken hoe je met een partnerrelatie om zou gaan die dit doet. Fysieke aanvallen (ik heb geen idee hoe dat eruit gezien heeft) zijn uit den boze. Dat kan mijn partner 1 of 2 x doen maar dan gaat -ie er uit! En dat is iets wat ik je dochter ook zou vertellen; dat als dit gedrag niet heel snel beter gaat, zij naarstig op zoek kan gaan bij wie ze binnenkort een poos kan logeren!
Ik heb ook zo’n zoon, van vijftien. Gelukkig inmiddels minus de fysieke dreiging. Dat werd me ook echt te spannend omdat hij met twee vrouwen in huis leeft en een boom van een (sterke) vent is. Niet dat het anders wel acceptabel is maar ik voelde misschien meer de noodzaak om daar paal en perk aan te stellen.
Ik ben dit sinds ongeveer een jaar (dit is al een hele tijd aan de gang, doodvermoeiend) anders gaan bekijken. Hiervoor vond ik dat het mijn verantwoordelijkheid als moeder was om hem te begrijpen en begeleiden en dat ik daarom, wat jij ook schrijft, veel me af moest kunnen laten glijden. Ik vond dat ik hem in de steek liet als ik ‘er niks mee deed’ dus ik probeerde eindeloos dingen te benoemen en bespreken. Ik probeerde steeds maar begrip te tonen en liefdevol te blijven. Niet te doen natuurlijk 😂. Ik ging de hele tijd over mijn eigen grenzen grenzen en liet hem over mijn grenzen heen gaan.
Een gezins-/ouderbegeleider heeft mij geholpen langzaam duidelijker te zijn tegen hem door niet te zeggen dat ik het niet pik maar het daadwerkelijk niet te pikken. Dat betekent dat ik interacties met boosheid en slecht gedrag bij het eerste signaal dat het die kant op gaat beëindig: ‘Zo kunnen we niet met elkaar praten. Ander moment.’ Als hij vervelend doet, maak ik liefst 1 korte opmerking en dan onttrek ik mezelf eraan. Ik blijf steeds benadrukken: ik geef jou graag aandacht, ook voor niet fijne dingen, maar wel op een manier die ook ok voelt voor mij. Natuurlijk krijg je daar dan ook weer drama van (borderlinerig gedrag, noem ik dat wel eens) maar ik ga daar op dat moment zeker niet inhoudelijk op in. Ik herhaal alleen nog maar weer eens een keer dat ik zo niet met hem praat. Dat gaat uiteraard niet altijd goed. Ik verlies heus mijn geduld en ga op het verkeerde moment tegen hem ‘preken’ en mijn stem verheffen maar wel minder dan eerst. En ik herstel zelf sneller omdat ik niet meer verwacht dat hij me binnenkort ‘echt’ gaat begrijpen.
Er zitten twee lagen in de problemen van deze kinderen: bepaalde dingen gaan moeilijk en er is een worsteling om dat te accepteren en er de verantwoordelijkheid voor te leren dragen. Ik heb me gerealiseerd dat ik hem eventueel hulp kan bieden bij zijn problemen maar alleen als hij zelf de verantwoordelijkheid ervoor op zich neemt. In geen enkel geval kan ik het van hem overnemen of voor hem oplossen. Dat vind ik wel pijnlijk, heb het er ook wel eens moeilijk mee dat hij het zo lastig heeft. Maar ik ben wel gaan beseffen dat ik hem beter begeleid als ik zuiver ben over wie verantwoordelijk is voor zijn gedrag en emoties. Daardoor wordt hij meer op zichzelf teruggeworpen maar komt hij tot mijn verrassing toch ook echt wel eerder bij zichzelf uit voor een oplossing. Makkelijk is het allemaal niet. Dit lost niet per se onmiddellijk de echte problemen op. Maar er komen in ieder geval wat gezondere grenzen.
Het 'sorry' kwam natuurlijk van haar, niet van mij. Vanochtend zei ze sorry maar was ik té boos om haar excuus direct te accepteren. Daarom ging ik later naar haar toe, inderdaad om een opening te vinden. Ik weet dat het haar echt spijt achteraf. Het zijn gewoon van die vreselijke buien. Dat je denkt: zou je niet eens gaan verhuizen! Dat zou ze trouwens wel willen maar is nog niet gelukt.
Jullie reacties doen me goed.
Waarom pik ik dit: ik denk dat het zo gegroeid is. In haar gewone puberjaren was ze grotendeels ziek, ze had mij fysiek en mentaal hard nodig, misschien dat ze zich daarom minder afzette toen, en dat ze dat nu aan het inhalen is. Maar ook de pms, het liefdesverdriet, alles wat er nu speelt lijkt wel samengebald in één week van razernij tegen mij.
De fysieke aanvallen doen geen pijn. Ze gooit bijvoorbeeld een kussen naar mijn hoofd. Maar het feit dát ze me aanvalt, dat vind ik wel pijnlijk.
Ik ben wel iets gekalmeerd nu.
Omnik schreef op 29-05-2021 om 16:42:
Er zitten twee lagen in de problemen van deze kinderen: bepaalde dingen gaan moeilijk en er is een worsteling om dat te accepteren en er de verantwoordelijkheid voor te leren dragen. Ik heb me gerealiseerd dat ik hem eventueel hulp kan bieden bij zijn problemen maar alleen als hij zelf de verantwoordelijkheid ervoor op zich neemt. In geen enkel geval kan ik het van hem overnemen of voor hem oplossen. Dat vind ik wel pijnlijk, heb het er ook wel eens moeilijk mee dat hij het zo lastig heeft. Maar ik ben wel gaan beseffen dat ik hem beter begeleid als ik zuiver ben over wie verantwoordelijk is voor zijn gedrag en emoties. Daardoor wordt hij meer op zichzelf teruggeworpen maar komt hij tot mijn verrassing toch ook echt wel eerder bij zichzelf uit voor een oplossing. Makkelijk is het allemaal niet. Dit lost niet per se onmiddellijk de echte problemen op. Maar er komen in ieder geval wat gezondere grenzen.
Heel herkenbaar. Ik ben dit soort dingen nu ook aan het leren geloof ik.
Poezie schreef op 29-05-2021 om 15:34:
Waarom pik je dit? Ze voelt zich niet lekker, maar dat is absoluut geen excuus om jou een middelvinger te geven of fysiek aan te vallen. Hier moet je echt de grens trekken!
Hoe dan Poezie? Huisarrest geven? Geen zakgeld meer geven? Het huis uit zetten?
Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan.
Het is ook niet meer aan jou. Je wilt je dochter bijsturen zodat ze haar neus niet stoot wanneer ze mensen tegen komt, die niet van haar gedrag gediend zijn. Maar hun reacties zijn juist de correcties die ze nodig heeft en waar ze van leert.
ouders geven een kind een basis mee, maar ze leren nog meer van hun vallen en opstaan.
Sta open voor haar vragen aan jou, meer hoef je niet meer te doen.
Een sfeer waarin ze voelt ruimte te krijgen omdat haar moeder niet meer in haar nek hijgt. Niet dat je dat doet, maar zo kan het bij haar binnen komen. Wat afstand nemen is daarnaast ook heel goed voor jou.
Ow, ze biedt wel zelf haar excuses aan, dat had ik even verkeerd geïnterpreteerd.
Het is goed dat ze spijt heeft van haar acties, maar telkens excuses aanbieden en weer opnieuw de fout in gaan leidt wel tot devaluatie van excuses en niet tot verbetering van gedrag. Zeker niet als iedereen je steeds opnieuw vergeeft. Dat gaat op den duur tegen haar werken. Je hebt geprobeerd het haar uit te leggen en dat is goed, maar uiteindelijk zal ze dat toch of aan moeten nemen of hardleers moeten ervaren. Iedereen zit wel eens minder lekker in zijn of haar vel. Maar dat betekent niet dat je omgeving alles van jou moet pikken. Ze kan er ook voor kiezen om zich even terug te trekken op haar kamer bijvoorbeeld, als ze weet dat ze niets aardigs kan zeggen en behoefte heeft aan rust om haar heen.
Het inhalen van de puberteit bij kinderen die daar op de 'normale' leeftijd niet aan toe kwamen komt vaker voor. Maar ik vind het eigenlijk ook geen normaal pubergedrag om dingen naar je moeders hoofd te gooien en haar of haar familie te kleineren.
Wat je in je leven overkomt, daar heb je geen invloed op en je kiest er niet voor. Hoe je daar op reageert en mee omgaat wel. Zeker op die leeftijd.
Je zegt dat ze PMS heeft, premenstrueel syndroom? Gebruikt ze de pil? Ik kon namelijk niet tegen de pil, kreeg toen ook ongerichte, ongegronde woede-uitbarstingen. Dat ging uiteindelijk beter toen ik het op advies van de huisarts combineerde met vitamine B, vooral B12 geloof ik. Misschien heb je hier iets aan.
Tsjor
Ik herken het ook als flinke bijwerkingen van de pil. Agressieve buien en vaak erg labiel. Geen pms overigens, gestopt met de pil en alle emoties werden weer "normaal".
GinnyT schreef op 29-05-2021 om 16:58:
[..]
Hoe dan Poezie? Huisarrest geven? Geen zakgeld meer geven? Het huis uit zetten?
Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan.
Waarom vind je het moeilijk om aan te geven dat je fysieke aanvallen en ander onbeschoft gedrag niet tolereert?
Als iemand niet lekker in zijn vel zit zijn er tig andere manieren om dat te uiten. Sommige acties zijn een "no go", dat zou voor iemand van 19 eigenlijk allang duidelijk moeten zijn. Of doet ze dit bij bijvoorbeeld haar vriendinnen ook?
Poezie schreef op 30-05-2021 om 18:22:
[..]
Waarom vind je het moeilijk om aan te geven dat je fysieke aanvallen en ander onbeschoft gedrag niet tolereert?
Als iemand niet lekker in zijn vel zit zijn er tig andere manieren om dat te uiten. Sommige acties zijn een "no go", dat zou voor iemand van 19 eigenlijk allang duidelijk moeten zijn. Of doet ze dit bij bijvoorbeeld haar vriendinnen ook?
Aangeven dat je het niet tolereert is niet moeilijk. Je hebt de ander alleen niet onder controle. Het is de vraag of de emotieregulatie verbetert door wat jij zegt of doet. Dat moet je maar afwachten. Wat Ginny zegt: makkelijker gezegd dan gedaan.
Tsjor en Wil: ik noem het pms maar ik weet niet zeker of dat het is. Ik noem het zo omdat ze in de pauzeweek van de pil zo ongeremd driftig is. Instabiel ook inderdaad, onvoorspelbaar, somber, onzeker, prikkelbaar. Het is niet zo dat ze een compleet ander persoon is de rest van de tijd, maar het verschil tussen deze week en de andere drie weken van de maand is wel heel duidelijk. Dat is de reden dat ze een paar maanden geleden is overgestapt naar een andere pil. Die gaf inderdaad de gehoopte verbetering. Tot nu toe, want deze week is het dus juist erger dan ooit.
Vanmiddag leek ineens de rust weer te keren. Ze wilde graag met mij praten over iets heel anders wat haar dwars zat. Dat ging goed. De ergste kou is nu uit de lucht.
Helemaal stoppen met de pil wil ze niet. Het voelt voor haar als de meest veilige anticonceptie, ze ziet bij elk alternatief een boel problemen. En ik denk trouwens ook niet dat ik haar nu die kant op kan sturen.
gewoon doorslikken die pil, volgens mij is dat een van de eerste dingen die gezegd worden als het hormonaal nogal heftig is toch?
gr Angela