Studie zoon werkhouding en financien
Oudste zoon is vorig jaar gaan studeren. Woont op kamers in studentenstad. Geniet volop van studentenleven; veel feest, veel drank, studentenvereniging, minimaal aan de studie. Wel eerste jaar gehaald.
Werkt daarnaast hard in bijbaan, is actief in scouting en kan heel goed met geld omgaan.
We hebben afgesproken dat we per jaar kijken wat we bij kunnen dragen aan studie. We gaan nu voor 2de jaar collegegeld/ boeken betalen en dragen 250 euro per maand bij. Afgelopen jaar heeft hij niet hoeven lenen. Hij is dankbaar voor wat hij krijgt en vraagt nooit om financien.
Gisteravond sprak ik hem aan op het feit dat hij wel wat harder aan de studie mag. En dat ik een vervelend gevoel heb over financieel bijdragen en zijn studiehouding. Antwoord was dat ik daar helemaal niets mee te maken heb en dat hij volwassen is en zelf verantwoordelijk.
Man vindt dat hij gelijk heeft. Ik denk ik ook. En toch voelt het niet ok. Ik twijfel op het moment enorm aan mijn opvoedkwaliteiten.
Hoe kijken jullie hier naar?
opvoedkwaliteiten?
Wat ben je negatief. Wat nou opvoedkwaliteiten? Houd eens een keer op met opvoeden 
Hij is dankbaar, doet vrijwilligerswerk en heeft het jaar gehaald, ondanks zijn gefeest, wat wil je nog meer? Hij kan de verantwoordelijkheid dus prima aan en weet hoe 'ver' hij kan gaan.
Zeur niet
'Geniet volop van studentenleven; veel feest, veel drank, studentenvereniging, minimaal aan de studie. Wel eerste jaar gehaald.'
En nog is het niet genoeg!? Stop met zeuren, je zoon doet het prima.
Hij heeft zijn eerste jaar gehaald!
Dus wat wil je nog meer?
Ik vind dus ook dat je zoon gelijk heeft. Jij, daarentegen, kunt zelf bepalen hoelang je blijft betalen. Daar ga jij dan weer over.
Hij heeft het jaar gehaald. Wat is dan eigenlijk het probleem?
Risico
Dat lijkt mij een risico als je financieel gaat ondersteunen: je gaat dan denken: je feest van mijn centen. De afspraak 'we gaan elk jaar kijken....' maakt dat nog sterker: hij krijgt elk jaar een evaluatie en hij zal dan toch moeten presteren. Zo maak je zijn speelruimte, en dat is vooral ook ontwikkelingsruimte, wel erg klein.
Mijn advies:maak andere afspraken.
Als je collegegeld wil bijdragen, spreek dat dan duidelijk af voor hoeveel jaar je dat wil doen. Mocht hij gaandeweg langer over zijn studie blijken te moeten of te willen doen, dan weet hij dat de consequentie is dat hij daarna het collegegeld zelf zal moeten betalen.
Stop met die 250 euro per maand en geef aan dat hij dat kan gaan lenen. Spaar ondertussen zelf dat geld (bedenk hoeveel jaar je wil sparen) en geef hem dat geld als hij zijn diploma heeft gehaald, zodat hij daarmee zijn studieschuld kan aflossen. Of een deel ervan als hij meer gaat lenen. Dat geeft hem nu de vrijheid om zelf beslissingen te nemen.
Tsjor
ik zit een beetje tussen de meningen in
Ik snap Quirine wel een beetje hoor! Ik heb een studerende dochter die ook volop van het studentenleven geniet. Ze woont op kamers, ook al woon ik niet ver van de studentenstad, gewoon omdat het leuk is. Ik gun het haar allemaal van harte.
Tegelijk moet ik heel hard werken om te zorgen dat ze straks niet met een enorme schuld zit. Ik betaal haar collegegeld en boeken en dan nog 200 euro per maand. En als ik zie hoe vrolijk dat allemaal wordt uitgegeven aan feestjes en tripjes, dan vraag ik me ook wel eens af of ik er niet gewoon mee moet ophouden. Ja, ze is volwassen en mag haar eigen beslissingen nemen, maar daar hoort ook bij dat ze haar studie een beetje serieus neemt en verstandig met geld omgaat.
Dat mag je best bespreken
Aan de andere kant: ze zijn maar een keer jong, dit is ook wel een beetje de tijd van de wereld ontdekken. 200 euro is net genoeg voor eten en een beetje huur, dus dat feesten betaalt ze dan toch echt wel helemaal zelf.
Althans, zo zou ik het bekijken.
Ik betaal 6 jaar en niet meer dan dat. Dat is dus inclusief 1 jaar speling.
Wees tevreden
Met alleen een bijdrage voor collegegeld, boeken en 250 euro per maand heb je een koopje aan je zoon. Ik voeg me bij de rest: wat wil je nog meer? Topzoon.
skik
Je mag trots op hem zijn
Hij leent niet en krijgt 250 euro per maand bijdrage van zijn ouders.
Hij haalt zijn eerste jaar, werkt erbij en zit bij de scouting.
Knap hoor!
Voorwaarden.
Eigenlijk zou je nu het liefste voorwaarden stellen aan de bijdrage die jullie leveren. Maar alsnog voorwaarden invoeren zie ik ook eigenlijk geen reden voor. Je zoon doet het toch prima?
Wees trots op hem en dat hij geniet van zijn studentenleven heeft zijn studie niet negatief beïnvloed.
Heeft hij zijn jaar gehaald?
Of mag hij door omdat iedereen dit jaar door mag? Ivm corona is de bsa dit jaar niet van toepassing, dus iedereen mag door ook al heb je nauwelijks punten. Of heeft hij echt zijn 60 punten binnen?
Als hij 60 punten heeft zou ik idd alleen maar blij zijn met een zoon die van zijn studententijd geniet.
Is het een kwestie van door mogen gaan naar het vlgd jaar omdat dit jaar iedereen door mag dan zou ik eerst willen weten hoeveel punten hij nou eigenlijk heeft gehaald en dan weer praten
Mach
'Is het een kwestie van door mogen gaan naar het vlgd jaar omdat dit jaar iedereen door mag dan zou ik eerst willen weten hoeveel punten hij nou eigenlijk heeft gehaald en dan weer praten'
Met de coronatijd zou ik als ouder niet te streng zijn als het gaat om behaalde resultaten. Wat dat betreft zal het met het feesten de laatste maanden ook wel meegevallen zijn.
ElenaT
Nou eh, ik ben ook helemaal niet streng, maar toen corona begon hadden er al 30 punten gehaald kunnen worden. En daarna bij de meeste studies ook nog wel 30.
Dus als mijn kind nu bv nauwelijks 30 heeft ipv 60 zou ik niet erg blij zijn. Dan mag hij wel door, maar is de prestatie niet echt goed te noemen als je weet dat er veel gezopen en gefeest is.
Van mij mogen ze zuipen en feesten als ze de punten maar halen zolang ik ze financier.
Ik heb ook een dochter die erg hard studeert, weinig feest en met moeite de punten bij elkaar krijgt bij een zware technische studie. Die financier ik met plezier wat langer dan mijn zoon die geen feestje mist! Maar hij heeft gekozen voor een studie die voor hem blijkbaar op halve kracht ook nog te doen is
Inzicht
Hij had voor corona 15 punten en weinig collegebank gezien. Hij studeert altijd last minute dus laatste tentamenweken er 25 punten bij behaald. Volgende 2 weken hertentamens waarbij hij verwacht nog minstens 10 punten te halen. Dus eerste jaar met 50 punten afsluiten.
M'n opmerking ging over deze weken ; hij werkt zich rot en maakt het vervolgens laat. Doet nu niets. Maar moet wel binnenkort tentamens maken. Vandaar m n opmerking. Dat viel niet goed.
De jaarlijkse evaluatie wat betreft onze bijdrage gaat niet over zijn resultaten of inzet maar over onze financiële draagkracht. We hebben nog 3 jongens; de tweeling van 18 gaat een tussenjaar nemen dus voor ons nog even weinig kosten. Daarna nog 1 van 16. Dus we kunnen komend jaar nog een jaar op dezelfde voet verder gaan.
Ik realiseer mij dat het te maken heeft met mijn drive. Ik drink niet en studeer graag. Dat opvoeden verleden tijd is ben ik mij echt wel van bewust (en anders wijst hij mij daar wel op.) Het is denk ik meer dat ik zijn studie inzet en leefstijl graag anders zou zien. En dan prikt zijn leefstijl mij.
Fijn om jullie reacties te lezen; verhelderend. Misschien moet ik minder moeilijk doen. Ik wil niet negatief zijn. Juist niet. Zie nu dat ik dat wel doe.
Toch
Juist als je nog 3 kinderen hebt en de financiële draagkracht een limiet kent, juist was ik toch voorzichtiger begonnen. als je 3 kinderen hebt en je 'geeft' de eerste 250 euro per maand, dan moet je eigenlijk zeker weten dat je 750 euro per maand kunt gaan missen. Dat is in elk geval mijn redenering geweest, waarom ik niet royaal ben gaan sponsoren bij de eerste. Je moet alle bedragen dan maal 3 doen.
Nu achteraf, nu wordt duidelijker hoe elk kind ervoor staat. De een heeft geluk geen studieschuld en al een goed betaalbare eigen woning; de ander een kleine studieschuld die te overzien is, maar ze maakt ook graag grote reizen, is verder zuinig, heeft geluk dat ze weliswaar dure, maar wel betaalbare huurwoning heeft gevonden; en de derde heeft door omstandigheden een hoge studieschuld, hele hoge huur, geen financiële ruimte om te sparen.
Inmiddels heb ik wat meer financiële ruimte en (veel) minder lasten. Wat ik bijdraag is niet eerlijk verdeeld, maar gerelateerd aan de situatie: zorgen dat ieder een kans krijgt om ergens te wonen en te werken (ze hebben alledrie werk). Ik spaar nu mee voor het terugbetalen van de studieschuld. Nu is het voor mij te overzien. Ik heb dat ook besproken met alledrie.
Nu loop je het risico dat je bij de eerste 250 euro per maand kunt missen, maar bij de tweede minder en bij de derde nog minder.
Maar het grootste probleem vind ik toch dat je naar het leven van je kind kijkt en onbewust toch blijft denken: maar dat is wel mijn geld. ('Het is meer dat ik zijn studie inzet en leefstijl graag anders zou zien'). Als hij er zelf voor zou moeten lenen, dan zouden het echt zijn eigen keuzes zijn. Op de achtergrond kun je dan alsnog sparen en hem bij zijn afstuderen het gespaarde geld geven, waarmee hij zijn studieschuld (of een deel ervan, als er straks 3 zijn) kan afbetalen.
Tsjor
En daarom
Dat is precies de reden waarom wij niet bijdragen aan de financiering van onze dochter. Eigen verantwoordelijkheid en wij hebben daar dan ook niks mee te maken.
Wat we haar zo tussendoor toe schuiven vinden wij gewoon leuk en daar hoeven wij geen dankbaarheid of bonnetjes voor terug.
Aanvulling
Ik bedoel dus dat wij niet bijdragen aan het studentenbestaan van dochter.
Niet jouw geld
"Misschien moet ik minder moeilijk doen."
Wat een prettige reactie. In veel discussies gaan de hakken juist in het zand bij tegengas, het is fijn om te zien dat jij dat niet doet.
Ik snap je gevoel wel en mijn dochter woont nog thuis maar ik denk dat wij ook op ongeveer zo'n bedrag uitkomen als ze op kamers gaat. Maar ik denk (hoop) dat ik het wel los kan zien van bier en studiepunten, omdat we voor haar een aparte bankrekening hebben. Dat voelt dus niet meer als mijn geld. Het is haar geld. Het enige wat ik doe is elke maand het afgesproken bedrag overmaken. Misschien helpt deze gedachtegang jou ook nog een beetje.
"Dat viel niet goed".
Ik vermoed, maar ik kan het mis hebben, dat je zoon misschien zelf ook niet helemaal tevreden is over hoe hij het op het moment aanpakt.
En dan valt zo'n opmerking juist niet goed want het raakt de zere plek.
Hopelijk pakt het allemaal goed uit en haalt hij alsnog het maximum.
Ik zou (dat kan ik zelf meestal niet opbrengen maar ik houd me dat altijd wel voor) het even afwachten en pas als de resultaten binnen zijn en de eventuele teleurstelling verwerkt is, even bespreken hoe deze periode gegaan is en wat hij er zelf van vindt en of je ergens bij kan helpen.
huh?
Heb je enig idee hoeveel studenten NIET het eerste jaar in 1x halen? En dan ook nog in coronatijd? Petje af (of kijk ik naar de verkeerde studies?)
Triva
Dat is verrassend laag (bedoel jij waarschijnlijk ook), bij de studie van mijn dochter zelfs maar zo’n 25%. Gek genoeg is nu wel haar halve vriendenkring (die niet zo groot is) cum laude geslaagd voor de bachelor. Soort zoekt soort wellicht 
Nou nee
Dat varieert nogal per studie.
Bij technische studies ligt dat geloof ik op meer dan 50%.
Anders ernaar kijken
Ik maak mij eerlijk gezegd geen zorgen over de financiën. Wat wij nu voor hem betalen kunnen we ook voor de andere 3 doen. Ik begrijp zeker je gedachtengang Tsjor. Misschien was dat verstandiger geweest - ik weet het niet.
Wij hebben ook een aparte rekening waarvan we dit betalen. Ik ga proberen om dit los te zijn van zijn gedrag.Want daar word ik mij meer van bewust; ik keur zijn gedrag af en ben teleurgesteld hierin waardoor ik de positieve dingen niet meer zie.
Van zijn vriendengroep van 11 man zijn er 2 die het eerste jaar glansrijk doorstaan hebben, hij is dan nr 3 (en wat minder glansrijk
De rest zijn geswitcht of gestopt en hebben allemaal vertraging opgelopen. Dus hij vertelt mij dan regelmatig dat hij het echt ok doet. En als ik jullie reacties lees moet ik dat ook meer loslaten.
Hij is niet teleurgesteld over zijn resultaten Wendelmoed. Ik denk wel dat hij wat meer discipline (qua studie) en meer overzicht zou willen hebben. Hij heeft kenmerken van add (niet gediagnosticeerd maar hij herkent zichzelf op heel veel vlakken). Dat brengt hem chaos maar hij heeft ook veel doorzettingsvermogen en kan scoren op het moment dat dat moet.
Nu nog dealen (voor mijzelf) dat zoon blijkbaar andere keuzes maakt dan ik zou willen. Eigenlijk denk ik dat daar mijn irritatie vandaan komt. En daar ben ik niet trots op. Ik ga erover nadenken hoe ik hier anders naar kan kijken zodat ik het voor mijzelf makkelijker maak maar ook vertrouwen uit straal naar hem toe (en naar de anderen want ik denk dat dit all over een dingetje is). Het doet mij wel goed te lezen dat jullie hem zo positief "labelen". Ondanks dat gefeest en gezuip.
Lou; waarom zou ik m'n hakken in het zand zetten? Ik vraag advies omdat ik merk dat het bij mijzelf schuurt. Ik probeer er van te leren. Bedankt voor je compliment.
Quirine
'Nu nog dealen (voor mijzelf) dat zoon blijkbaar andere keuzes maakt dan ik zou willen. Eigenlijk denk ik dat daar mijn irritatie vandaan komt.'
En vergeet niet: jij kijkt naar de keuzes met de levenservaring van nu. Maar toen jij zou oud was als hij nu, heb je vast ook een keer minder verstandige keuzes gemaakt. Misschien andere dan je zoon, maar toch. Daar heb je van geleerd. Je zoon heeft het recht om zijn eigen levenservaring op te doen en van zijn eigen fouten te leren. Het is fijn dat jullie daar een (financiele) bijdrage aan leveren, maar het blijft zijn leven.
Moet??
Tegelijk moet ik heel hard werken om te zorgen dat ze straks niet met een enorme schuld zit.===
Nou... stoppen daarmee dan! Normaal werken en als je dan iets kunt missen is dat aardig. Dát zou ik bespreken.
keuzes
iedereen maakt zijn eigen keuzes, soms zijn die anders dan je zelf het liefste had gezien. Van onze zoon zijn vriendengroep zijn er slechts enkelen (zonder vertraging) afgestudeerd maar die hebben dan vaak wel hun rijbewijs terwijl mijn zoon daar nu nog mee begonnen is.
Anders
Wij betalen voor onze zonen collegegeld en boeken en daarnaast de huur van de kamer. Alles wat ze daarnaast denken nodig te hebben mogen ze lenen of zelf verdienen. Al met al kost dit ons meer dan 250 euro in de maand maar heb ik toch nooit het idee dat ze van mijn geld feesten. Van ons geld studeren ze en hebben ze onderdak. Misschien kun je het zo bekijken?
nee Phryne
"Dat is verrassend laag'
Nee dat is verrassend hoog!
Triva
Degenen die het niet in een keer halen, dat percentage is inderdaad hoog.
Jutta
250 euro? Hoe dan? Ik betaal voor mijn dochter collegegeld en boeken en dat is al 2600 euro, dus bijna 220 per maand. Het gaat me niks aan hoor, maar zelfs als de boeken gratis waren was het al 170 per maand en onder de 300 euro heb je echt geen kamer. Dat betalen we dus ook niet, we betalen collegegeld plus boeken plus 150 euro per maand aan extra bijdrage. Dat doen we voor de duur van de studie plus een jaar. Vind ik best redelijk, al heeft ze ook vrienden van wie de ouders alles betalen, of juist niks.