Daar gaat hij
Met een tas vol schone kleren en de belofte af en toe te appen.
Hijzelf is opgelucht, blij, heel zenuwachtig en verheugt zich. Man vindt het prima dat hij uit huis gaat, zegt dat het heel goed voor hem en voor ons is en maakt zich verder niet druk. En ik ben ook wel een beetje opgelucht. Al merk ik dat mensen dat gek vinden. Iedereen zegt: goh je zult het er wel moeilijk mee hebben hè? En dat is niet zo. Want hij was echt wel een beetje een galbak de laatste tijd. Maar toch voelt het nu wel heel raar.
Hoe lang duurt dit gevoel? Wanneer wen je hieraan? En zijn er meer ouders hier die nu een kind op kamers zien gaan?
nu niet
maar aan het begin van het nieuwe jaar gaat onze zoon een semester in het buitenland studeren. Natuurlijk erg leuk voor hem maar wat zullen we hem missen, we gaan hem zeker een keer opzoeken terwijl hij daar zit.
Hier as dinsdag.
Nummer 2. Nummer 1 al eerder verdwenen, nummer 3 blijft nog even thuis wonen....
Ik gun het hem van harte. En hoop dat hij er van gaat genieten, het studentenleven. Een jaar of 3, 4 terug hadden we grote zorgen over hem, en durfden we amper maanden vooruit te kijken, laat staan jaren.....en nu gaat hij ‘gewoon’ op kamers. Ik kan niet anders dan blij zijn.
Ingrid
Leuk
Fijn dat jullie het ook vooral leuk vinden. Ik had toch het idee dat ik een beetje ontaarde moeder ben omdat ik niet zit te huilen op de bank. Buitenland is natuurlijk helemaal spannend, dat wil onze zoon ook nog wel! En IngridT wat goed van jouw zoon. Heeft hij er ook zo'n zin in? Ik herken het wel een beetje, onze zoon was altijd type slimme nerd, waarvan we dachten ogottogot wat moet dat worden. En nu gewoon op kamers!
Herken het niet.
Zoon was in de pubertijd regelmatig ook een galbak. Maar...die fase is voorbij en we hebben een gezellige jongeman in huis die ik vreselijk ga missen als hij, op zijn tijd, op zichzelf gaat wonen.
Dus, ik zal tzt positief zijn, trots zijn, maar zeker op de bank een grote traan wegpinken.
Ja hoor
Wij hadden teveel kapiteins op één schip, dus het uitvliegen heeft de verhoudingen genormaliseerd, rust gebracht en lol teruggebracht.
haha ja..
.. dat van die kapiteins en dat schip, dat herken ik..
Zou dat een 'jongens-ding' zijn..? Overgenomen uit de dierenwereld, waarbij het jonge mannetje uiteindelijk de oude leider weg weet te vechten zodat hij zijn eigen roedel heeft..?
We hebben het hier meegemaakt met de oudste zoon, die is nu al een paar jaar de deur uit (eerst studeren en nu een baan en eigen huis). Nu is nr 2 aan de beurt. En ook duidelijk toe aan zijn eigen territorium. Helaas is eigen woonruimte in studiestad nog niet helemaal gelukt maar we hebben hoop dat dat binnenkort goed komt.
En dan; een leeg nest.. we kunnen niet wachten..
Oh nee hoor
Meerdere kapiteins op een schip is zeker geen jongensding. Hier alleen maar dames, en ik ben er echt wel aan toe dat oudste het huis uit gaat. Ik vermoed dat dat nog minstens twee jaar op zich laat wachten (ze is nu 19). En dan aftellen voor nummer twee 
Kleine dingen
Misschien is het wegblijven van die ‘enerverende discussies’ met een galbak wel heel bevrijdend, soms zit het missen juist in de kleine dingen.
Ik had een flink aantal haarklemmen aan een stuk verlengsnoer hangen. Toen ik het huis uit ging, had mijn moeder moeite met het aanblik op die lege verlengsnoer.
Mogelijk dat je in de komende maanden dingen gaat opvallend, die je nu nog niet opmerkt.
hier
Mijn enige dochter is afgelopen maart op kamers gegaan in Amsterdam en ik bleef alleen achter. Ik zag er wel wat tegenop maar eigenlijk bevalt het heel goed. Sinds ze anderhalf jaar daarvoor aan haar studie was begonnen vond ik het heel onrustig. Laat eten, juist vroeg eten, of ze kwam helemaal niet thuis, vriendje hier of zij juist naar vriendje, ik had een dagtaak aan het bijhouden wat er van me werd verwacht op het gebied van catering en hotelservice. Ze was wel heel gezellig hoor (op wat betweterig gedrag na), maar van rust en regelmaat was geen sprake meer. Het was gewoon tijd dat ze op zichzelf ging wonen.
In de zomervakantie wilde ze nog wel gezellig een weekje mee met vakantie en ik merkte dat onze gesprekken ook meer gelijkwaardig werden dan toen ze nog thuis woonde. Na ons reisje is ze nog even blijven hangen, maar ik moest weer aan het werk en toen is ze ook weer naar haar kamer vertrokken. Ik merk dat ze hier wat meer zelf bedenkt wat er allemaal moet gebeuren, vroeger moest ik alles voorkauwen en nu pakt ze zelf de stofzuiger of gaat boodschappen doen.
Voor dochter zelf is het heel goed dat ze op kamers woont, ik zie haar groeien. Ze heeft inmiddels een baantje en een sportclub gevonden. Ik ben alleen benieuwd hoe het in de winter zal gaan, als er geen spontane appjes van vriendinnen komen om in het Vondelpark te gaan chillen...
Tweede ook op kamers
Ja, hier gaat de tweede, en jongste dit jaar op kamers, net als zijn oudere broer drie jaar geleden.We hebben zijn kamer ingericht in Leiden en hij heeft de intro al achter de rug. Nu is hij weer even thuis om nog wat geld te verdienen maar in september begint het collegejaar en dan wordt het stil bij ons.
Wij hebben onze kinderen altijd opgevoed tot zelfstandigheid maar nu dit zich ook echt voordoet vind ik het best lastig. Ik mis niet zozeer de nukkige puber of de volwassene in huis maar wel het gezellige van leven in gezinsverband. De verhalen van de kinderen, alles wat je met ze meebeleeft.Dit lijkt voorbij, je komt gewoon verder weg te staan.
Met man heb ik het goed maar hij is soms vrij stil. Met de jongens is er altijd wel.iets te lachen aan tafel, ze reageren op elkaar en maken grappen.
Het gevoel van trots overheerste toen de oudste uit huis ging maar bij de jongste overheerst toch wel de leegte, alhoewel ik redenen te over heb om ook op hem trots te zijn.
oudste op kamers
Hier is de oudste sinds afgelopen weekend op kamers, in een studentenstad op 3,5 uur reizen (OV). Man heeft haar geholpen met verhuizen en heeft dus haar stek gezien. Ik nog niet. Uiteraard wel foto's gezien, maar ik zou het graag even met eigen ogen bekijken.
Een gevoel van trots, dat ze met haar 17 jaar al op kamers gaat, zo ver weg, pittige studie, in een stad waar ze echt helemaal niemand kent. Niemand van haar klas gaat in die stad studeren, want waarom zou je naar een TU ver weg gaan, als er een TU in je eigen stad is.
Jongste vindt het aan de ene kant fijn dat oudste weg is, want nu mag zij de grootste kamer van het huis gaan gebruiken. Maar vindt het ook wel erg stilletjes. En inderdaad, de gezelligheid van 2 pubers in huis die samen dubbel liggen om dingen die op school gebeurd zijn - dat is weg. De ruzietjes ook - dat is dan wel weer fijn.
Kortom, gemengde gevoelens, maar trots en vreugde overheersen.
hier
Nog een paar dagen, dan begint de oudste (17) aan een studie waar hij intern zit op 3 uur reizen van huis. De eerste 2 maanden zal hij zelfs helemaal niet thuis komen en is er zelfs nauwelijks tot geen contact mogelijk.
Gelukkig heb ik er nog 3 thuis dus heel stil zal het niet worden, maar raar voelt het wel...
Hier ook
Hier gaat oudste (zoon) over ongeveer 2 weken op kamers. Hij gaat in een huis met 3 vrienden. Hij zit nu in zijn tweede jaar en is 20. Eerst keek ik er tegen op, nu vind ik het eigenlijk wel prima, op een gegeven moment is het tijd. Wat iemand hierboven ook schreef, af en toe lijk je wel een hotel. Ze hebben geen vaste dagen meer dat ze naar de universiteit moeten, geen touw aan vast te knopen. Dan werk ertussendoor, dat ook geen week op dezelfde dag/tijd is, sporten, uit gaan etc. Ik blijf plannen.
Dochter is afgelopen jaar een paar maanden op kamers geweest, maar dat was tijdelijk. Ze is nu weer op zoek, maar het heeft haar wel goed gedaan, ze doet nu veel meer in huis. Hangt de was op uit zichzelf of appt me op mijn werk of ze boodschappen moet doen en koken, dat is wel heel fijn. Verder loopt ze altijd wel rond met een air van "waar bemoei jij je mee", dus dat ben ik ook wel eens zat. Een beetje dat arrogante studentikoze heeft ze, zal wel een fase zijn denk ik en gaat vast weer over, maar ik heb daar niks mee en haar vader verstaat haar soms niet eens, die heeft een woordenboek nodig. Ik ben wat taalvaardiger en heb soms met studententaal te maken in mijn werk en ben fan van de serie Feuten, dus ik volg het meestal nog wel. Hoewel dochter het ook weer niet kan waarderen als ik over iemand als geintje zeg: "Die is heel prominent". Blijkbaar hoor ik dat als moeder niet te zeggen
Ik denk dus dat ze dit schooljaar beiden wel de deur uit zullen zijn. Gelukkig heb ik sinds kort een erg leuke baan na 13 jaar thuis te zijn geweest, dus daar kan ik wel mijn ei kwijt. En we hebben nog een hond, die ons wel altijd lief vindt, wat voor raars we ook doen . Ze gaan allebei nog mee op wintersport, daar ben ik wel blij mee.
heel dubbel
Hier de oudste net uit huis, vanwege een campus/college waar je meteen intern gaat.
van te voren nog met het gezin op vakantie en dat as zooo gezellig. Ik herken de onrust die het geeft als je kind aan zelfstandig toe is, maar mijn zoon is nu ook juist heel gezellig, makkelijk en behulpzaam, echt de moeilijke puberfase voorbij.
Ik vond het heel moeilijk zo na de vakantie, het viel echt ineens over me heen. Dagen had ik huilbuien ik vond het zooo verdrietig dat er een periode definitief voorbij is. Nu gaat het al weer wat beter,idd geeft het ook rust met de jongste samen die nog veel meer thuis is. Het zal wel met ups en downs gaan denk ik.
Dubbel ja
Daar ben ik ook bang voor. Nou ja, bang. Het zal echt wel even verdrietig zijn ook als kinderen de deur uitgaan.
Die andere mijlpalen, van de borst af, gaan lopen, naar school, alleen naar school, elders logeren, vinden plaats in een drukke tijd. Er is steeds een nieuwe fase en nieuwe drukte.
Maar de deur uit is een stilte.....
Ik geniet er nog maar even heel erg van.
verandering
Het is ineens zo duidelijk dat kinderen voor jou altijd het belangrijkste blijven, maar dat dat andersom helemaal niet meer het geval lijkt / is.
Ik moet natuurlijk nog afwachten hoe het verder gaat, we willen hem niets opdringen, het zal zoeken zijn naar een evenwicht van belangstelling tonen en de keuzes aan hem laten.
Stil
O wat is het stil geweest, de afgelopen week. En het bleef zo netjes in huis. Flanagan, ik miste zelfs de natte handdoeken op de badkamervloer ( ik ben nog niet helemaal klaar met opvoeden). Machteld, jij slaat voor mij de spijker op de kop. Belangstelling tonen, maar niet teveel. Ik moest soms bijna op m'n handen gaan zitten om niet te appen. Ik ben de hele week met hem bezig geweest. Ik hoop maar dat hij dat niet doorheeft.
En nu is hij net weer thuis en heeft het zo leuk gehad! De sfeer met hem is nu al beter dan in de voorafgaande maanden. Hij zit nu gezellig met z'n vader te kletsen. Morgenmiddag vertrekt hij weer, het zal wel wennen denk ik nu.
ach Mussie
Moeilijk is het he. Die van mij komt morgen, ik voelde me zo blij toen ik hem vanmorgen aan de telefoon had. En dat ik merkte hoe leuk hij het vond om alles te vertellen!
Maar je mag best laten merken vind ik hoor dat je het moeilijk vindt. Zolang je geen druk op hem legt. Ik heb best wat tranen laten zien, en mijn zoon vond dat schattig, zei hij
Ik denk dat het ook fijn is als hij merkt dat het jou wat doet, dat geeft toch je liefde voor hem aan. Mijn zoon vond het zelf ook moeilijk om uit huis te gaan. ( ik geloof dat het nu al over is)
Wat hier nog speelt is dat hij sinds kort een vriendin heeft, dus het eerste weekend thuis zit zij er al direct naast op de bank. allemaal erg wennen.
Fijn om het te delen met elkaar.
Geniet je nog na van het weekend? Of valt het weer erg over je heen?
Machteld
Hier gaat het eigenlijk heel goed. Zoon heeft vandaag vrij dus zat me over alles en nog wat te appen. Hij verheugt zich op het begin van de colleges (morgen). En ik had tijd om na mn werk even met jongste wat kleding en schriften te kopen. Die krijgt nu iets meer aandacht maar dat wordt geloof ik niet zo gewaardeerd (16 hè, dan krijg je dat).
En jouw zoon weer thuis nu? Hoe is het? Echt leuk hè, die verhalen van een nieuwe stad, een nieuwe studie, nieuwe mensen, nieuwe kansen. Ik word er weemoedig van.
Wat je zegt over dat je ook wel je eigen gevoel mag laten zien, is wel waar. Ik laat het ook wel zien maar toch niet teveel. Ik wil hem vooral laten voelen dat we zo trots zijn en blij dat het goed met hem gaat.
Kleine dingen zijn na een week al anders. Hij zei ineens dat hij het fijn vond dat zn kleren gewassen waren. Ik viel bijna van mn stoel!
Try-out
Ondanks dat dochternog thuis woont, ernaar ik de introductieweek als een try-out; ik zie haar amper en komt pas thuis als ik al lang en breed lig te slapen.
Laatst regende het het pijpenstelen. Ik had handdoeken bij de deur gelegd en een koek op het aanrecht. De volgende morgen gaf ze aan hoe ze zogehoopt had dat er een handdoek bij de ingang lag en hoe blij ze was met die koek omdat ze daar zo trek in had maar ook hoe blij ze was dat ze thuis sliep ipv een camping of studentenhonk omdat het fijn wel was dat die vieze natte kleding niet bleef liggen terwijl de medestudenten geen tijd hadden om een was te draaien.
Ik vond het wel wat minder dat ze elke nacht een flinke afstand in haar eentje op de fiets moest afleggen. Ik had op dat moment liever dat ze midden in het centrum had kunnen overnachten. Grr, loslaten is niet zo 1-2-3 gedaan.
Flanagan
Dochter is tussendoor een dag naar huis gekomen van de 10 dagen introductie. We hebben een pup gekregen in die week en die moest natuurlijk even uitgebreide geknuffeld worden. Even kleding wassen want daar heb ik daar echt bijna geen tijd voor,en wat gewoons eten werd ook gewaardeerd. Gewoon vers brood ,lekker.. Het studentenhuis lag inderdaad vol met logees. Heel de woonkamer vol.
Loslaten,ja das wennen,he.
Kwijt
Zoon is terug van zijn intro-week. Brak en bleek (natuurlijk moest de laatste nacht worden doorgehaald) maar voldaan. Het was leuk geweest. Geslapen in een studentenhuis. Uiteraard sleutel van zn studentenfiets en een hemd kwijt.
Hij kan het lied van de studievereniging al bijna helemaal mee zingen. En steekt af en toe zijn armen in de lucht; 'bier bier ieder kwartier". Kortom het is een hele ervaring geweest..
heel moeilijk
Zoon is maandag even thuis geweest, na de introductie. Hij waardeerde ineens zn kopje thee, want ja , 'daar moet ik alles zelf doen". Het was gezellig en fijn, maar toen hij weg was had ik het weer heel moeilijk. vooral omdat we (ja sorry, het klinkt heel egoïstisch) zaterdag een begrafenis (ver weg) hebben en hij dan thuis is. Om zoiets moet ik nu dus vreselijk huilen. Af en toe app ik hem maar oh niet te veel, ik wil het hem niet benauwd maken. Natuurlijk ben ik ook trots en blij dat hij het zo leuk heeft, echt ik moet er niet aan denken dat HIJ zou huilen omdat hij het moeilijk vindt.
Maar dit is echt een proces voor mij, met ups en downs, en onverwachte hevige intens verdrietige huilbuien.
vooral zo nieuwsgierig
Hier is zoon gisterochtend vertrokken. De eerste periode is er helemaal geen contact mogelijk (hij volgt een opleiding bij defensie). Ook niet even via de app of iets. We hebben een adres waar we (echte) post heen kunnen sturen, dat wordt dan af en toe uitgedeeld. Maar of we ook wat terug horen weet ik niet.
En ik ben juist zo benieuwd naar al zijn nieuwe ervaringen! Omdat hij pas laat is aangemeld hebben we de familie introductiedag gemist, ik heb dus ook geen idee hoe de omgeving waar hij nu zit eruit ziet. Niks...
Nog 8 weken geduld tot zijn eerste verlof. Oef.
Jippox
Is dat die opleiding waarvoor hij zwaarder moest worden?
sas
Niet helemaal. Dat was voor het korps mariniers. Hij is daar helaas niet door de selectie gekomen (ook op ander gebied net niet 'zwaar' genoeg, zeg maar). Uiteindelijk gaat hij nu dezelfde technische studie doen, maar dan bij de marine.
Reacties
Machteld, is toch ook logisch dat je hem af en toe even heel erg mist. En dit weekend ben jij dus weg terwijl hij naar huis komt? Ja, dat is balen. Zeker omdat het ook nog een trieste reden heeft. En inderdaad, daar hou ik me ook aan vast; ik moet er niet aan denken dat hij het moeilijk zou hebben. We appen best veel momenteel, maar ik laat het initiatief bij hem. Dus ik antwoord als hij appt. Sterkte dit weekend!
Paasei, hilarisch 'bier bier ieder kwartier'! Ik zie het helemaal voor me. Hoe is het met de kamerzoektocht?
Jippox, oei, spannend! Stoer hoor, zo lang zonder enig contact. Dat benieuwde, dat herken ik zo. Ik zou het liefst een webcam ophangen in de collegezaal, in z'n kamer, overal waar hij komt. Ik ben gewoon zo ontzettend benieuwd hoe het allemaal is.
Hier
Hier is net nummer 2 de deur uit. Introductie is al achter de rug. Ze heeft genoten, we hoorden weinig (dat is goed toch?) maar toen ze thuis was, kwamen de verhalen los. Nu nog introductie van studentenvereniging en studievereniging.
En net als bij oudste is nu bij middelste het gevoel bij mijdat ze eraan toe is de wereld in te gaan. Dat moet ze lekker doen en net als bij oudste ben ik benieuwd naar de verhalen. Maar, het is nu haar leven, haar leven los van ons en dat zal niet altijd meevallen voor haar maar ze weet dat ze altijd thuis welkom is. Oudste gaat overigens binnenkor naar het buitenland, dat vind ik behoorlijk slikken maar dat hoort wel bij haar studie, dus we wisten eigenlijk wel dat dat er aan zat te komen.
Mijn moeder zat vroeger altijd te trekken aan mij dat ik ieder weekend naar huis moest komen. Dat deed ik in het begin braaf, later minder en dan gaf ze mij iedere keer zo'n schuldgevoel dat ik niet kwam dat ik mij voorgenomen heb, dat niet bij mijn kinderen te doen. Dus, leuk als ze er zijn, dan hebben we veel lol maar ze moeten ook de ruimte hebben los van ons te komen (net als wij ook moeten leren dat zij los van ons aan het komen zijn).
Hier begint het nu pas
Ik zie dit draadje nu pas, het academisch jaar begint hier (buitenland) pas volgende week en onze oudste gaat aan zijn eerst jaar natuurkunde beginnen. Deze week zit hij al in zijn kamer en geniet met volle teugen van de introductieweek. Wij waren ook allemaal wel toe aan deze nieuwe fase, maar nu hij echt weg is is het toch wel
wennen.
Ik heb net wat oude draadjes gelezen waarin in onder deze nick schreef over onze bijzondere zoon (met zware dyslexie, ADD en ASS) en zijn perikelen in onderwijsland. Best confronterend om te zien hoe moeizaam veel zaken vroeger gingen. Min of meer vanaf het moment dat hij met de middelbare school begon zijn de zorgen flink afgezakt, vooral omdat zoonlief op een fantastische school met veel individuele aandacht kwam, veel extra begeleiding kreeg en de mogelijkheid om al zijn proefwerken en later exams mondeling af te leggen. En dat was echt DE oplossing voor hem, hij is met mooie cijfers geslaagd en gaat vol goede moed aan zijn studie beginnen.
Nu wordt het een kwestie van zelf de regie overnemen en ik merk dat ik daar nog een beetje een hard hoofd in heb. Gaat hij belangrijke zaken wel goed regelen? Trekt hij aan de bel als hij meer hulp nodig heeft? Best moeilijk, dat loslaten, helemaal met zo’n zorgenkind waarvoor ik altijd veel heb moeten regelen. Het helpt niet dat hij weinig communicatief is via Whatsapp en mail en niet van telefoneren houdt.
Wat een avontuur! Ik ben benieuwd hoe het jullie uitgevlogen spruiten gaat nu een maand later.
Mamadd
Zie nu je bericht pas. Mijn zoon is altijd een wat rare snuiter geweest alleen zonder diagnose. Ook voor hem was de middelbare school een verademing na de basissschool. En nu is hij dus al een tijdje ‘op kamers’. Het gaat super. Hij is nu net weer thuis gekomen maar loopt de deur niet bepaald plat hier. Ik moest wel wennen in het begin maar vind het nu eigenlijk heel ok. Hij heeft heel enthousiaste verhalen en maakt een gelukkige indruk.
Wat mij wel opvalt, maar misschien zit ik ernaast hoor!, is dat hij vroeger op de basisschool een klein nerdje was. Maar nu lijkt hij ineens veel wereldwijzer en verder dan de jongens die vroeger zo stoer waren. Die wonen nu nog allemaal in het dorp. Lastig om uit te leggen want het is allemaal geen wedstrijd natuurlijk. Maar ben wel blij en trots.