Er niet aan moeten denken..[ze worden zo snel groot]
ik blijf even anoniem,maar ik wil toch s vragen naar leuke positieve verhalen,als je kind zo groot is?!Bij mij zijn ze 13 en 11 en dat vind ik al zooooo hard gaan, ze zijn al zooo groot in mijn ogen. Ik wil ze graag nog zo klein houden....terwijl ik ook geniet van hun ontwikkeling, ook niet bang ben voor de pubetijd.
Maar strax hebben ze me helemaaaal niet meer nodig, gaan ze totaal hun eigen gang, en natuurlijk ook het huis uit. Ik zie er tegenop!!!(leeg nest syndroom...t zou me zomaar kunnen gebeuren..).
Hoe hebben jullie het ervaren, missen jullie het ''klein zijn''? Wat zijn de leuke kanten van de jongvolwassenen in of uit huis??
Pas 13 en 11?!
Hallo anoniem,
Je kids zijn pas 11 en 13 jaar?
Dat zijn nog lang geen 'jong volwassenen' laat staan dat jij je druk moet maken over het lege nestsyndroom.
Ik heb er zelf twee van 20 en 19 en die wonen nog gewoon lekker makkelijk (voor hun dan!) thuis.
Maar ja, inderdaad missen wij wel eens het 'klein zijn' v.w.b. dat ze deden wat je vroeg. Nu is het meer van: "dat is toch niet jouw business, mam!"
Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet bang voor het lege nestsyndroom maar verheug ik me stilletjes soms erop; weer met man samen te zijn na 20 jaren...want we kenden elkaar net 1 jaar op ons 36e toen we al kinderen kregen (gewenst, hoor!) Het was ons tweede huwelijk nl.
Beiden hadden we geen kids uit ons eerste huwelijk (gelukkig)
Geen zorgen voor de dag van morgen
11 en 13, dat is nog maar het begin van de puberteit!
Ze zijn nog lang niet groot, zitten voorlopig nog tussen servet en tafellaken.
Net als dat jij tot nu toe meegegroeid bent met de kinderen zul je dat blijven doen. Daar hoort dan ook een keer het vertrek uit het ouderlijk huis bij, waar jij dan vast en zeker ook de positieve kanten van zult zien.
Er komen voorlopig eerst nog verkeringen over de vloer, wat ook weer zo zijn charmes heeft, net als elke leeftijdsfase. Je hebt leuke/minder leuke discussies en gesprekken met elkaar naar mate ze ouder worden, je gaat je kinderen heel anders zien.
Daarna krijg je weer heerlijk tijd voor elkaar, zonder dat er altijd kinderen bij zijn.
Evenprive, blijf vooral de leuke dingen zien die dit met zich meebrengt, en kijk niet achterom naar wat je misschien wel allemaal mist. Daar wordt je niet gelukkig van!
Groetjes, Minet
Geen paniek
ten eerste heb je nog een hele roerige leuke bijzondere tijd tegoed met je kinderen,je ziet ze opgroeien tot volwassen mensen met ups en downs,wat heel boeiend kan zijn.
en geloof me tegen de tijd dat ze het huis uit gaan,ben jij er ook aan toe,dan heb je allang weer plannen gemaakt voor de tijd dat ze niet meer bij je wonen, je zal zien dat je er samen met de kinderen naar toe groeit.kijk niet terug,geniet van het nu,en pieker niet over later,zo ver is het nog lang niet.
Legenest
Misschien had ik vorig jaar wel een soort lege nest syndroom. Jongste uit huis. Ik vijftig geworden. Als ik jonge moeders zag lopen, werd ik zowat jaloers. Zowel op hun jonge leeftijd en strakke lijf als op 't gezellige gebep met de kids. Eigenlijk denk ik dat ik nog meer last had van het help ik ben opeens oud dan van het lege nest. Jong-volwassenen in huis of uit huis is genieten. De puberbuien voorbij, heerlijke volwassen mensen waar ik beretrots op ben en waar ik op de dagen dat ze wel hier zijn volop van geniet. En zie ik een jonge moeder met een krijsend kind in de supermarkt dan ben ik blij dat dat voorbij is.
Er naar toe groeien
Het is ook mijn ervaring dat je in de rol groeit die bij de situatie past. Ik had het vroeger ook wel eens, dan bedacht ik me dat mijn oudste dochter wel erg avontuurlijke plannen had (de wereld rondreizen, ach wie weet in Australië wonen) en dan brak het angstzweet me bijna uit. Mijn kind, zóóver bij mij vandaan, ik moest er niet aan dénken. Nu ben ik weer een jaar of 2 verder en ik kan haar alleen maar veel plezier toewensen bij al haar plannen, zonder bij het idee te gaan hyperventileren. Ik zou het voor mijzelf niet leuk vinden als ze in Australië neerstrijkt, maar er zijn tegenwoordig zoveel manieren om contact te houden, dat is echt in het voordeel van 'ons moderne mensen'.
Mijn jongste dochter is een vrij 'gestructureerd' meisje. Ze is netjes, kan goed met geld omgaan, bakt haar eigen eitje, kookt haar eigen potje... ik neem direct aan dat ze eenmaal op kamers zich best redt. Ik hoop alleen dat ze dat nog flink wat jaartjes uitstelt. Gewoon omdat ik er nog niet aan toe ben om haar los te laten, ook al is het nog fantasie. Ik ben er niet bang voor dat ik dat over een paar jaar wel kan.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik me vanaf hun jongste jaren zeer bewust ben geweest van het feit dat hun verblijf bij ons eindig was en dus van tijdelijke aard. Het hoort zo te gaan dat ze het huis uitgaan. Met dat idee heb ik dan ook nooit moeite gehad.
Ik zie er om eerlijk te zijn ook juist voordelen in als man en ik samen overblijven: minder troep in huis, minder was, meer ruimte voor onszelf, makkelijker de deur achter ons dichttrekken zonder schuldgevoel (als we een weekendje weg willen of uit eten willen vind ik dat toch niet leuk naar de kinderen toe). Met dat lege nest zit ik dus niet zo.
Soms
Ik mis soms die kleine hoopjes mens die zo heerlijk bij je kwamen zitten (mn mijn zoon was heel lang een knuffelkind), nu zijn ze de deur uit en geniet ik van de momenten dat we bij elkaar zijn, dat is echt qualitytime. Ik geniet mee met hun reizen, met het behalen van hun doelen en uit laten komen van hun dromen. Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik nooit heimwee heb naar 'toen'.
Snel
het leven gaat snel. En helaas, hoe ouder je wordt hoe sneller het lijkt te gaan.
Je kinderen de deur uit - daar groei je naartoe, dat zul je merken. Ik had het een tijdje zwaar toen het even heel hard ging, dat uitvliegen, maar nu vind ik het ook best prettig.
Het was prachtig. dat kleine spul, ik heb me er met hart en ziel in gestort, maar snap terugkijkend al bijna niet meer hoe ik het allemaal deed. Raar is dat.
Heimwee is er af en toe wel. Zeker.(al zijn er ook dingen waarnaar ik totaal geen heimwee heb; gebroken nachten, oorpijn, ondergekotste bedden, de eindeloze stroom wasgoed, dat soort dingen)
Maar het is zaak niet in nostalgie te blijven hangen. Tijd komt niet terug en je kunt niets overdoen. Alleen het beste maken van wat er nú is!
tonny
Dank en tot over n jaar of 6
ik zie dat er toch veel herkenning is en dat ik idd niet te nostalgisch moet doen 
(en in zo'n bui was ik gister wel).Ik lees n boel positieve aspecten, daar ga ik me maar op richten als ik weer s in zo'n bui zit!!
DUS heel erg bedankt!(en ws. tot over n jaar of 5-6...haha)
Marco borsato
Dat nummer dochters(?) van Marco Borsato kan ik echt niet aanhoren. Bij de eerste tonen gaat de radio uit anders schiet ik gelijk in zo'n bui.
Als ik Marco Borsato hoor schiet ik altíjd in zo'n bui, ongeacht het liedje. Ik zet dus ook altijd razendsnel de radio uit. Hij heet bij ons thuis Marco Bor. De rest horen we niet meer.
Tirza
Tirza
Moet je toch echt eens naar dat ene nummer luisteren, daarna is de rest van Marco best aan te horen 
Mooi alex
Je hebt gelijk. De trots op je uitgevlogen kinderen zou een deel van de leegte kunnen vullen. Maar je mag hun lijfelijke aanwezigheid toch wel een beetje missen?
Als mijn dochter op vakantie gaat vind ik dat in zekere zin best prettig. Met maar één dochter over de vloer loopt alles net iets soepeler dan met 2 en het scheelt enorm in troep als de oudste er niet is. In eerste instantie heb ik door haar vakantie dus ook een beetje vakantie, maar tegen dat ze thuiskomt sta ik weer te trappelen om haar te begroeten. Fijn! ze is er weer. En dat is er niet als een kind echt het huis uit is. Dat zal ongetwijfeld moeten wennen.
Empty nest
Ik ben heel erg bang voor het empty nest syndroom. Onze relatie loopt niet heel lekker, al een paar jaar. Nu vinden we ons gezin nog leuk genoeg om samen te zijn. Met zijn vieren zijn en samen de kinderen opvoeden. Maar ik kan er nu al tegenop zien om over een paar jaar, ik denk ongeveer vijf, alleen met mijn man over te blijven. Dan moeten we heel erg hard aan onze relatie werken of scheiden. En dat wil ik allebei niet. Ik wil dat alles blijft zoals het is, met kinderen thuis. Maar dat kan uiteraard niet.
Niem
je zegt: Dan moeten we heel erg hard aan onze relatie werken of scheiden.
het is een beetje vreemd dat je er tegen op ziet om met je man over te blijven,en toch geen stappen onderneemt om er iets aan te doen!het klinkt alsof je een beetje je tijd uit gaat zitten tot je kinderen de deur uit gaan,nou reken er dan maar op dat je in een heeeeeeeel groot gat valt,tegen die tijd,dat kan je voorkomen door nu al stappen te ondernemen,en dat zou ik ook zeker doen!
Niem!
Geen struisvogelpolitiek, daar maak je jezelf hartstikke ongelukkig mee!!! Ga nú aan de slag met je relatie, ga op zoek naar mogelijkheden, naar dingen die je samen leuk vindt om te doen en wacht niet tot 'het gat' zich aandient!
tonny
Niem
Ga nu samen dingen ondernemen, ga nu ontdekken dat het samen juist heel leuk kan zijn! Als je dat nu niet hervindt zul je straks inderdaad in een zwart gat vallen samen. Want dat is nu juist wél leuk als de kinderen groot zijn, vind ik, dat je weer met z'n 2-en dingen gaat ondernemen, dat je weer alle tijd voor elkaar hebt.
Jullie hebben natuurlijk gelijk. Het is goed voor mij om een schop onder de kont te krijgen. We voelen het allebei maar praten er niet zoveel over. Zeker niet met anderen. Dank jullie wel, er moet inderdaad iets gebeuren. Binnen een jaar en niet pas als het nest leeg dreigt te worden.