excuses aanbieden

Bedenken wat je wil

Wil je excuus of een goede band? Want dat maakt veel verschil in de benadering.

Streep eronder

Het is (nog) een kind en in elk geval jouw kind. Ik zou het verleden daar laten, en met een nieuwe start beginnen.

lastige afweging

Ik wil een goeie band natuurlijk.
Maar ik denk ook dat een jongen van 18 wel moet leren dat hij ergens op terug komt als hij iets heel ergs geflikt heeft. Mijn zoon groeit op zonder vader, en dat maakt het lastig. Anders had de vader hem er ook op kunnen aanspreken.
Ik ben een beetje bang dat als ik hier zomaar overheen stap dat hij onbewust leert dat hij van alles kan uithalen en dan een jaar niets van zich laten horen en daarna is alles weer oke. Hij laat wel een litteken achter bij iemand (ik was gewond).
Ik weet niet zo goed wat te doen.
Hij heeft ook al 10 maanden geen contact opgenomen met zijn broertje. Ik vind dit heel pijnlijk. Ze hadden altijd een goede band. Ik trouwens ook met mijn zoon.

ik ben moeder

Tsjor, ik ben moeder. Hij is nog maar 18 en moet nog veel leren. Het zou wel raar zijn als ik geen grens had gesteld en hem NIET had aangesproken op zijn gedrag. Dat is toch mijn taak als moeder! Zou jij dat niet doen dan?
Tsjor, mogen jou kinderen je een gebroken arm bezorgen en laat je het dan rusten omdat je HUN trauma niet wilt oprakelen?
Ik begrijp jouw reaktie niet.

Hij is 18

Dus de periode van aanleren is wel een beetje voorbij.

Ik denk dat je op je kop kunt gaan staan naast dat je die excuses niet gaat krijgen. Sterker nog: je maakt er zo een machtstrijd van. Dus inderdaad wat wil je echt?

Je gelijk of contact met je zoon?

De periode van opvoeden is voorbij. De periode van grenzen stellen niet. Vraag is echter of het nog wel aan jou was om hem aan te spreken op zijn fout. Hij vindt blijkbaar van niet.

Voor jezelf kiezen

singlemom, ik weet hoe het is om met iemand in huis te wonen die erge dingen kan doen. Ik kan je eigenlijk maar één ding adviseren:

KIES VOOR JEZELF.

Dat is helaas de consequentie voor je zoon voor zijn gedrag.
Je kunt niet eeuwig het handje boven het hoofdje houden en maar hopen dat het een keer goed komt. Zeker niet als het - in jouw ogen - zo erg is (is het iets strafbaars?)

Je moeder aanvliegen staat voor mij gelijk aan een doodszonde, to be honest. Kan me niet bommen wat er de reden van is, JE DOET ZOIETS GEWOON NIET.

En leuk dat allemaal over banden, gelijkwaardige relaties et cetera, maar het gedrag van je zoon staat daar verre van. Hij zal eerst moeten breken, alvorens je hem kan opbouwen.

toekomst

Ik heb zelf geen goede band met mijn moeder. Moest ik je zoon zijn en mijn moeder had van mij geëist dat ik vanalles doen om haar te plezieren, ze zou mij niet meer horen of zien.

Dit incident kan de relatie met je zoon breken, voor lang/altijd. Voor hem hoeft het allemaal blijkbaar niet. Jij bent de persoon die het contact wil herstellen en wel op jouw voorwaarden. Maar als hij niet wil toegeven, zal je toch wat anders moeten. Ofwel je over het gebeurde zetten en hopen dat de tijd de wonden heelt of het niet aanvaarden maar dan heb je ook niets meer te eisen.

Het klinkt hard maar niet alle kinderen hebben de behoefte om hun ouders te zien. Ik zie mijn moeder af en toe, maar het zou mij niets uitmaken dat ik haar (en mijn broer en zus) helemaal niet zag. De aanleiding van mijn onverschilligheid ligt uiteraard in het verleden, hoe ik dat beleefd heb, hoe dat geweest is ed. Ik weet niet wat een band je had met je zoon? Zou het kunnen dat die altijd nogal koel is geweest? Indien ja, dan zal je moeten inbinden als je niet wil dat je relatie helemaal verbroken wordt. Ik zou maar hard gaan nadenken. Puur 'moeder zijn' is niet voldoende om contact te vragen of zelfs eisen.

Ja hallo

We hebben het hier over een gast die eerst iets ergs doet en als zij hem daarmee confronteert, zijn moeder aanvalt en haar arm breekt. En nog wil ze het goede in hem zien en contact met hem. Misschien doet ze dat onhandig maar om haar vervolgens dan weer hier aan te vallen als zou zij contact eisen? lijkt me beetje erg fout hoor,

Deze jonge man heeft grote problemen.

Single mom: je zoon wil en kan nu geen contact. Ik kan me voorstellen dat je bezorgd bent. Ik kan me ook voorstellen dat je een excuus wil. Ik vind het een daad van grote agressie om je eigen moeder aan te vallen omdat zij je aanspreekt op iets wat jij fout gedaan hebt. Wellicht voel je die agressie en wil je erger voorkomen? Of trek te snel conclusies?

Toch voor je eigen bestwil kan je hem het beste maar even laten. Ik zou zeggen: stuur hem een kaartje waarbij je zegt dat de deur altijd voor hem open staat en dat je voorlopig niet zal appen oid. En laat hem dan ook even. Zoek voor jezelf steun of hulp want het is niet niks wat je meemaakt.

9 maanden

Het is wel een voorval van 9 maanden geleden.

Tsjor

Wat "iets ergs" is weten we niet. Die arm, nee, dat mag niet. Maar het is gebeurd, en zoon laat niet van zich horen. Moeder blijft wekelijks contact zoeken en zoon toont, noch interesse in herstel van het contact, noch enige blijk van spijt. Waarom blijf je daar dan aan trekken?

Daarnaast, zonder het verhaal van TS te willen neerhalen, dit is 1 kant van het verhaal. Mijn moeder heeft vanalles gedaan toen ik kind en tiener was, waar ik niet mee kon leven, alleen beseft ze dan niet; tot op de dag van vandaag. Moest zij hier een verhaal komen vertellen, het zou best zielig klinken en wat een rotdochter.
Je weet niet hoe de relatie was in het verleden. Die kan best altijd koel geweest zijn; een goede relatie opbouwen duurt jaren. Als die er nooit geweest is, kan je ze moeilijk 'herstellen'.

Ik zeg maar: moeder is de persoon die excuses wil, zoon geeft er niet om. Tja, als moeder contact nog wil, zal iemand moeten inbinden. En als dit blijft duren, dan kan het zomaar eens voor altijd worden.