Help! ik word gek met mijn zoon

Charlie

"en hij leeft nu volledig op mijn kosten." Daar mee stoppen en het liefst in overleg met je ex. Je zoon zal moeten gaan bijdragen en zo niet, dan eigen woonruimte zoeken ( dan móet hij wel gaan werken) en waarom zou jij zijn was doen, zijn strijkgoed wegwerken en zelfs voor hem koken? Hij werkt niet en studeert niet, dus daar heeft hij alle tijd voor.

Het huis uit

"Als je niks te doen hebt, doe dat dan niet hier".
Even los van alle praktische aspecten, maar waarom zou je gratis onderdak, eten en verzorging aanbieden aan iemand die alleen maar nikst en niet eens de kleinste bijdrage levert aan het huishouden?

Niet dat je 'm nou meteen op straat hoeft te zetten, maar dit lijkt me wel het startpunt van de discussie. Misschien moet hij maar eens gaan verdedigen waarom hij wél voor al die zaken in aanmerking moet komen en wat zijn aandeel in het geheel gaat zijn.
18 jaar is oud genoeg om op eigen benen te staan.

18 jaar

"18 jaar is oud genoeg om op eigen benen te staan" Dit is mij te kort door de bocht. Ik ken de zoon van Charlie niet, maar ik ken zat 18-jarigen die daar nog helemaal niet aan toe zijn. of 18-jarigen die noodgedwongen op eigen benen staan en het niet aan blijken te kunnen, qua verantwoordelijkheid, qua financiën etc. De ene 18-jairge is de andere niet! Het wordt wel tijd dat hem geleerd wordt om op eigen benen te staan en langzamerhand steeds meer verantwoordelijkheid te gaan krijgen.

Begeleid wonen

Reina, natuurlijk zijn er 18 jarigen die nog niet zelfstandig zijn. Die komen in aanmerking voor begeleid wonen, mentorschap en beschermend bewind.
Omgekeerd zijn er maar weinig 18 jarigen die een foutloos gelukkig en keurig zelfstandig bestaan zullen leiden; tot en met de was, de gezonde maaltijd, stofvrije hoekjes, optijd betaalde huur en zonder schulden (zie bijvoorbeeld studentenwoningen).
Als mama de kloek blijft uithangen totdat hij een foutloos bestaan kan leiden, dan is ze nog wel even bezig. Of ze moet hopen op een moederkloek vriendinnetje die die taken van haar over kan nemen.
Voor de zelfstandigheid van zoon is het wel zo verstandig om het kloekgedrag te stoppen. Tenzij kind in aanmerking zou moeten komen voor begeleid wonen, beschermend bewind en mentorschap.
Groet,
Miriam Lavell

Op eigen benen staan

Zeker, de ene 18-jarige is de andere niet. Maar behoudens bepaalde handicaps of geestelijke problemen, is een 18-jarige voor de wet min of meer volwassen. En ook in staat om een eigen huishouding te voeren.
Hij wordt geacht in staat te zijn te trouwen, een baan te hebben, een boel financiele handelingen te verrichten.
Jezelf in leven houden op minimaal niveau (brood kopen, af en toe een ei bakken en een wasje draaien) zal hem heus ook wel lukken als het moest.

Dat is echter niet eens de kwestie. Wat ik bedoelde met mijn vorige posting was: blijf er niet zonder meer van uitgaan dat het doodnormaal is dat hij op basis van volledige verzorging thuiswoont.
Laat hem zelf maar eens de vraag beantwoorden waarom hij eigenlijk recht heeft op al die verzorging in plaats van het zelf te doen, waar hij zo ongeveer de leeftijd wel voor heeft.
Waarom woont hij thuis in plaats van uit te vliegen, hoe lang denkt hij dat te gaan doen, en wat stelt hij daar tegenover? Niet met het streven hem het huis uit te schoppen, maar om hem ervan bewust te maken dat hij geen kind meer is en zich ook niet langer kan permitteren zich zo te gedragen.

Miriam

Niet iedere 18-jarige die nog niet zelfstandig genoeg is om voor zichzelf te zorgen komt in aanmerking voor begeleid wonen, hoor, zouden ze heel wat huizen bij moeten bouwen. En dat is ook helemaal niet nodig, soms durt het gewoon wat langer voor iemand volwassen is.

Zelfstandig kùnnen wonen

Ik ben het eens met Miriam. Een 18 jarige hoeft niet zelfstandig te wonen maar zou er in principe wel "klaar" voor moeten zijn. Genoeg verantwoordelijkheidsgevoel/zelfstandigheid om zijn/haar leven in goede banen te kunnen leiden.

Onhandig

Reina:"Niet iedere 18-jarige die nog niet zelfstandig genoeg is om voor zichzelf te zorgen komt in aanmerking voor begeleid wonen,"
Ik vrees dat je de lat te hoog legt waardoor je onhandigheid met onvermogen verwart.
Reina:"soms durt het gewoon wat langer voor iemand volwassen is."
Nee hoor. Volwassenheid gaat onverbiddelijk in op je 18e. Het kan zijn dat je nog wat onhandig bent. Als je mazzel hebt, dan vindt je moeder dat ook en blijft ze voor jou de kost verdienen en de zooi opruimen.
Ellen:"Jezelf in leven houden op minimaal niveau (brood kopen, af en toe een ei bakken en een wasje draaien) zal hem heus ook wel lukken als het moest."
Precies. Nu nog zorgen dat het moet.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

"Volwassenheid gaat onverbiddelijk in op je 18e" Ja, hoor, op papier wel. Maar gelukkig is een jongere geen stuk papier, maar een individu.. Nee, Miriam, je kunt niet zo wereldvreemd zijn dat je niet weet wat ik bedoel en anders zou ik bijna zeggen, kom eens een dagje meedraaien als ik werk, dan zie je wat ik bedoel.
Als je je dit niet voor kunt stellen heb je in elk geval geluk en niet de zorgen die de ouders van sommige leerlingen van ons hebben, prijs je gelukkig daarmee.

Wat ik mij afvraag

Volwassenheid gaat onverbiddelijk in op je 18e.

als dat zo is,,waarom zijn er dan zo veel 18 jarigen die (bijvoorbeeld)schulden hebben?dat is toch duidelijk een teken dat ze niet volwassen zijn.de ene 18 jarige is de andere niet,soms zijn ze op die leeftijd nog echt kinderlijk naief.en dat is niet erg,maar wel een feit.

Slordig uitvliegen

Reina:"Ja, hoor, op papier wel. Maar gelukkig is een jongere geen stuk papier, maar een individu.."
Dat is pas naief. Het voornaamste probleem dat met volwassenheid gepaard gaat, is dat de maatschappij het kind als zelfstandig behandelt. Niemand die nog toestemming aan moeder vraagt, iets kenbaar maakt of overlegt. Niemand die moeder nog te hulp schiet als zoon thuis geen poot uitsteekt maar wel op de zak van moeder leeft. Dat is een zaak tussen haar en zoon die ze als volwassenen onder elkaar dienen op te lossen.
Je kunt die externe invloeden niet beinvloeden, hoe graag je dat ook zou willen.
Pas op 18 jarige leeftijd ontdekken dat je kind geen enkel aandeel wil nemen in het gezamelijke bestaan maar er wel volop van wil profiteren, is te laat. Die jongen had al vanaf zijn 10e op zijn minst de hond voor zijn rekening kunnen nemen. Dan was daarover tenminste geen twist geweest. Maar kennelijk hoefde dat niet.
Reina:"Nee, Miriam, je kunt niet zo wereldvreemd zijn dat je niet weet wat ik bedoel en anders zou ik bijna zeggen, kom eens een dagje meedraaien als ik werk, dan zie je wat ik bedoel."
Zie boven. Wat je bedoelt gaat voorbij aan het koude feit dat volwassenen geacht worden zelf verantwoordelijk te zijn. Alle pogingen tot uitstel daarvan zijn schijnbewegingen. Die pogingen worden bovendien ingegeven door het niet willen accepteren van het feit dat niet elke uitvliegende vogel even mooi of gevaarloos zal vliegen. Helaas is dat niet alleen een kwaal van sommige ouders, maar ook van beleidsmakers die een nieuwe maakbare mens voor ogen hebben die moeiteloos de steeds complexere maatschappelijke processen zal kunnen beheersen (de nieuwe parkeerautomaten in Amsterdam al eens uitgeprobeerd?).
Voorzichtigheid met slordige vliegers is feitelijk maatschappijkritiek op die complexiteit. Een maatschappij kan niet ongestraft steeds complexer worden. Dat sluit steeds meer mensen uit.
Reina:"Als je je dit niet voor kunt stellen heb je in elk geval geluk en niet de zorgen die de ouders van sommige leerlingen van ons hebben"
Daar zit je vergissing. Uitvliegen komt onvermijdelijk, ook als het een zorgelijke vlucht zal zijn. Het beste dat je kunt doen is zoveel mogelijk routes inladen voordat dat moment komt. Verantwoordelijkheid dragen is zo'n route die kan beginnen met de zorg voor de hond (10 jaar) en tegen de tijd dat kind 18 vanzelfsprekend is uitgebreid met de medezorg voor het huishouden en op zijn minst de eigen uitgaven.
sus-anne:"als dat zo is,,waarom zijn er dan zo veel 18 jarigen die (bijvoorbeeld)schulden hebben?"
Omdat te veel ouders hun kinderen geen financiele verantwoordelijkheden geven voordat de kinderen 18 zijn. Na die tijd (na hun 16e vaak al) mogen ze zonder dat pa en moe geinformeerd worden wel vanalles kopen. Ze hebben niet geleerd hoe ze dat moeten betalen (zie recent Nibud onderzoek).
Onyx:"Jij verwart meerderjarigheid met volwassenheid."
Met deze uitleg moeten heel wat 30 jarigen als de sodemieterij terug onder moeders vleugels, of op zijn minst hun hond inleveren.
Onyx:"En de term onhandigheid is voor veel 18+ers een veel te wrakkig of te kort bruggetje om van de ene kant naar de andere te komen. Bij sommigen zelfs blijvend."
Die mening zegt vooral veel over de eisen die jij aan volwassenheid en de daarbij horende zelfstandigheid stelt. Dat raakt de kern van de kwestie: Ook slordige vliegers moeten uitvliegen. Er is geen sprake van kunnen wachten tot er uitsluitend nette vliegers rond vliegen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

*Omdat te veel ouders hun kinderen geen financiele verantwoordelijkheden geven voordat de kinderen 18 zijn. *
Dat is lekker gemakkelijk gezegd,leg de schuld gewoon bij de ouders.

Nee Miriam ,jij ziet het veel te zwart /wit, jij scheert elke 18 jarige over 1 kam,dat doet me denken aan de strenge mevrouw van het consultatie bureau,*kan u kind nu nog niet kruipen? dat moet wel hoor volgens het boekje!*gelukkig groeit er niemand op volgens een boekje,is iedereen uniek,en de een doet er wat langer over om zelfstandig te kunnen functioneren dan de ander,Nou en?

Nou en?

sus-anne:"Dat is lekker gemakkelijk gezegd,leg de schuld gewoon bij de ouders."
Nee hoor, dat is niet gemakkelijk gezegd. Daar is onderzoek aan vooraf gegaan. Met geld om kunnen gaan is een vaardigheid die je moet leren. Het is geen biologie als lopen of kruipen. Het heeft door mensen bedachte gedragsregels waar je vrij onverbiddelijk aan moet voldoen.
sus-anne:"en de een doet er wat langer over om zelfstandig te kunnen functioneren dan de ander,Nou en?"
Zie de start van de draad. Het leidt tot problemen. Of vind je dat Charlie niet moet zeuren en gewoon nog even voor kind de kost moet verdienen en de zorg moet opbrengen, totdat meneer meent dat hij 'eraan toe is'?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

"Het voornaamste probleem dat met volwassenheid gepaard gaat, is dat de maatschappij het kind als zelfstandig behandelt" "Alle pogingen tot uitstel daarvan zijn schijnbewegingen."
Miriam, jij gaat er gelijk vanuit dat ouders en anderen die met zo'n jongere te maken hebben hen niet zelfstandig behandelen, dat er 'pogingen tot uitstel gedaan worden'. Kennelijk wil je niet geloven dat ondanks opvoeden tot volwassenheid met heel veel pogingen tot etc. het proces bij de een langzamer gaat dan bij de ander (zoals het ene kind loopt als het 7 maanden is en de andere een jaar later etc., maar misschien vind jij dat datr laatste ook'de schuld' van de ouders...)
"Uitvliegen komt onvermijdelijk, ook als het een zorgelijke vlucht zal zijn. Het beste dat je kunt doen is zoveel mogelijk routes inladen voordat dat moment komt." Inderdaad, alleen duurt dat inladen bij de een langer dan bij de ander, niet iedereen kan meerdere routes tegelijk aan.
"Onyx:"Jij verwart meerderjarigheid met volwassenheid." "Ja, dat doe je indedaad, Miriam. Onze generatie was kennelijk pas op hun 21e toe aan alles wat elke 18-jarige van jou nu moet kunnen, de evolutie is snel gegaan.
Ik vind jouw houding erg neerbuigend naar al die ouders die hard werken hun kind de nodige verantwoordelijkheid en de meest elementaire dingen bij te brengen die het nodig heeft om enigszins zelfstandig te kunnen functioneren en blij zijn dat dat gelukt is ook al is hun kind dan al lang 18+.
Maar deze discussie hebben we al vaker gevoerd, zonder resultaat, dus ik ga genieten van mijn vakantiedag !

Kom op nou reina!

Reina:"Miriam, jij gaat er gelijk vanuit dat ouders en anderen die met zo\'n jongere te maken hebben hen niet zelfstandig behandelen, dat er \'pogingen tot uitstel gedaan worden\'."
Je verschuift de doelpalen naar een andere groep.
Zie in de start het concrete voorbeeld. Die knul geeft de hond niet eens water. Als je dat al verexcuseert met onvermogen dan moet het hier wel gaan om een zwakbegaafde.
En ja, jij hebt op je werk ook te maken met zwakbegaafden, hoewel de meesten toch heel aardig de hond water kunnen geven, of toch in staat zijn tot een zekere mate van verantwoordelijkheid en gezamenlijkheid. Deze jongen ontbeert dat kennelijk.
Ook aan jou de vraag: Meen je werkelijk dat Charlie niet moet zeuren en de kost en zorg moet blijven opbrengen?
Groet,
Miriam Lavell

Nee

*totdat meneer meent dat hij 'eraan toe is'? *,

Nee, niet tot meneer *meent* dat hij er aan toe is,dat klinkt alsof hij het express doet en niet anders wil.
maar misschien kán hij wel niet anders,en tot die tijd moet jij als ouder een stuk begeleiding geven,tot hij het zelfstandig kan.en begeleiding is iets heel anders dan pamperen en alles voor iemand oplossen.zoals ik al zei; het is niet zwart/wit.

Niet reëel

sus-anne:"maar misschien kán hij wel niet anders,en tot die tijd moet jij als ouder een stuk begeleiding geven,tot hij het zelfstandig kan.en begeleiding is iets heel anders dan pamperen en alles voor iemand oplossen.zoals ik al zei; het is niet zwart/wit."
Ik begrijp werkelijk niet over wie je het nu hebt. Zie de start van dit draadje. Zoon was van plan een werkend leren opleiding te gaan volgen. 4 Dagen werken, 1 dag school. Zoon heeft zich bedacht. Dat kan hij kennelijk wel, maar de hond water geven is te moeilijk?
Hij kan wel besluiten geen opleiding te volgen. Moeder kan hem niet dwingen dat wel te doen want hij is volwassen. Maar een alternatief hoeft hij niet te verzinnen, want dat is te moeilijk?
Hoe krijg je het op een hoop!?
Groet,
Miriam Lavell

Alles kunnen

er is menig 18 jarige die het overzicht gewoon niet heeft,die bepaalde vaardigheden nog missen,die bijvoorbeeld heel goed overzien wat een studie inhoudt en zich daar voor inzetten,maar die nog niet beheerst hoe hij met geld om moet gaan.
of een 18 jarige die geheel zelfstandig kan wonen en alles prima kan regelen,maar die sociaal emotioneel nog wat onhandig is.
een mens is nooit klaar met zijn ontwikkeling,maar je kan niet van elke 18 jarige verwachten dat ze álles wat nodig is om zelfstandig en verstandig te functioneren al onder controle hebben.
ze zijn er wel,absoluut,ik ken ze,maar er zijn er ook genoeg die het (nog) niet kunnen.

Eens met reina

Niet elke 18 jarige is volwassen genoeg om zelfstandig te zijn. Ik ken er zat die als ze nu op eigen benen staan, er niet zouden komen. Miriam, ik begrijp je wel, maar je gaat te veel uit vanuit je verstand en niet je gevoel. Je kunt dingen ook te rationeel bekijken. Wat betreft zoon Charlie, die moet inderdaad iets doen, of werken, of leren of beide.
Onze zoon heeft het in zijn puberteit ook erg moeilijk gehad, wij dus ook, dat gaat niet in je koude kleren zitten. Die zou op zijn 18e, als wij hem dan zelf alles laten regelen, beslissen echt in de goot terecht gekomen zijn. Sommigen hebben nu eenmaal wat meer begeleiding nodig. Als dat volgens Miriam eigen schuld zou zijn, waarom kon onze dochter het dan wel?
Ik denk dat Charlie strenge afspraken moet maken met haar zoon. Hij zal moeten meedraaien in het huis, en zeker een opleiding moet volgen of werk moeten zoeken. Bij ons wat dat altijd een eerste vereiste, iets doen!!!!
Sterkte, Klaartje

Kiezen of delen

sus-anne:"er is menig 18 jarige die het overzicht gewoon niet heeft,die bepaalde vaardigheden nog missen,die bijvoorbeeld heel goed overzien wat een studie inhoudt en zich daar voor inzetten,maar die nog niet beheerst hoe hij met geld om moet gaan."
Dat kan niet samen gaan, want omdat ie 18 is, is ie persoonlijk aanpsrakelijk voor de kosten van de studie. In de praktijk gaat het dus zoals met zoveel 28 of 48 jarige die ook de financiën niet op een rij krijgen. Er zijn nu eenmaal mensen die het nooit leren. Dat betekent niet dat vader en moeder het zolang op zich moeten nemen.
"of een 18 jarige die geheel zelfstandig kan wonen en alles prima kan regelen,maar die sociaal emotioneel nog wat onhandig is."
En dat is al helemaal geen reden om de hond geen water te geven.
"een mens is nooit klaar met zijn ontwikkeling,maar je kan niet van elke 18 jarige verwachten dat ze álles wat nodig is om zelfstandig en verstandig te functioneren al onder controle hebben."
Ik verwacht dat niet. Het neemt alleen niet weg dat die 18 jarige zelf de consequenties moet dragen van elk gebrek aan controle. Daar leer je trouwens ook weer van.
Je veralgemenisering helpt in dit concrete geval trouwens geen sier. Moeder wordt hard en onomkeerbaar geconfronteerd met de nieuwe status van zoon. Zijn volwassenheid maakt dat hij helemaal zelf keuzes mag maken en dus mag beslissen geen opleiding te doen.
Wat moeder daar tegenover kan stellen om zichzelf tegen uitvreterij te beschermen, is dat hij niet alleen mag kiezen, maar dat hij ook moet delen. Hij zoekt maar een baan en kan ondertussen de kost thuis verdienen door daar de klussen op te knappen.
Als zoon dat te moeilijk vindt, dan kan moeder coulant zijn zolang hij doet wat zij zegt.
Groet,
Miriam Lavell

In de war

Klaartje:"Die zou op zijn 18e, als wij hem dan zelf alles laten regelen, beslissen echt in de goot terecht gekomen zijn."
Hier haal je wat door elkaar. Hij heeft zich kennelijk neergelegd bij jullie geregel en daar aan meegwerkt. Stel je de situatie voor dat hij dat niet had gedaan. Niet had geluisterd, niet had meegewerkt en ondertussen wel geheel willekeurig zodra hij daar zin in had, op jullie kosten had geleefd.
Dat is de situatie waar Charlie in zit.
In die situatie zijn er twee opties: of zoon draait bij en gaat alsnog meewerken (naar school of werk zoeken, in het huishouden meedoen), of zoon staat op zijn zelfstandigheid en beslisbevoegdheden, maar zoekt het dan ook zelf uit. Met alle consequenties, desnoods de goot.
Het is niet je ouderlijke plicht om je kind ten koste van jezelf uit de goot te houden, of van de consequenties van zijn volwassen keuzes af te schermen.
Groet,
Miriam Lavell

Nog wat

Klaartje:"Als dat volgens Miriam eigen schuld zou zijn, waarom kon onze dochter het dan wel?"
Ik heb het woord schuld niet gebruikt, dus ik snap niet wat je bedoelt. Je dochter kon het kennelijk op de manier zoals jij het voor ogen had. Je zoon had kennelijk zo zijn eigen maniertjes die je niet zo goed vond. Met 'kunnen' heeft dat niet zoveel te maken. Wel met accepteren dat je kind het anders doet dan je het liefst zou willen.
Zelfstandig kunnen zijn is niet meer dan jezelf in leven kunnen houden. En dat ziet er niet altijd even mooi uit.
In het geval van Charlie gaat het trouwens over de basics die niet alleen voor volwassenen opgaan. Als je 18 jarige nog steeds niet vanzelfsprekend meewerkt in het huishouden en bij de zorg voor de hond, dan heb je in het verleden iets laten liggen.
Dat komt niet voort uit niet kunnen, maar uit niet hoeven, of confrontaties uit de weg gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Kiezen of delen --> liefhebbend uit het nest kieperen.

Hier in huis hetzelfde verhaal.

zoonlief(20) die nu de 2e studie laat voor wat het is, en "niet weet wat hij wil".

deze week heeft hij van mij dan ook de boodschap gekregen ~let wel, heel vriendelijk, gewoon rustig tijdens het koffie drinken~ dat hij 2 keuze's had.

Of gaan werken, (serieus, dus geen oproepbaantje van 12 uur in de week maximaal) of terug naar school, Of doorgaan met niets doen, maar daar moet hij dan wel een andere plek voor zoeken, dwz, NIETS doen en NIETS willen doet hij niet bij ons onder dak, op onze kosten.

Ook heb ik hem verteld dat ik met alle liefde de maan voor hem zou willen halen, dat ik hem ondersteun met alles wat hij wil ondernemen, dat hij altijd een beroep om mij kan doen als klank bord, maar dat als hij niet werkte of naar school ging, ik hem liefhebbend edoch beslist tot het nest uit zou kieperen.

En ja, ik ga daar slapeloze nachten van krijgen, en ja ik ga mij daar schuldig over voelen. en ja, hij zal zonder meer continue in mijn gedachten zijn, maar ik ga hem eruit kieperen. Vroeg of laat moeten vogels vliegen, de ene jonge vogels springt zelf uit het nest, en de andere vogel moet een liefhebbend duwtje krijgen.

Ik ben er klaar voor.

JO

Bakje water

Als ik afga op wat mijn dochters voor hun ouders in huis doen, zou ik ervanuit moeten gaan dat ze totaal niet weten hoe ze zichzelf moeten redden als ze op eigen benen staan, maar dat is niet zo. De oudste weet buiten de deur precies hoe het allemaal moet en de jongste laat nu al zien dat ze haar eigen spulletjes goed op orde kan houden, haar geld kan beheren en haar eten kan maken. Ik weet dus zeker dat ze zich wel redden. De een misschien op een paar punten meer als de ander, maar zelfs de 16 jarige zou bij wijze van spreken al het huis uit kunnen.
Bij ons lijkt ook iets scheef te zijn gegaan. Dat heb ik een tijd geleden al geconcludeerd. Hier moet er ook eerst een kat doodgaan voor ze erachter komen dat zo´n beest af en toe dorst heeft. Ik laat de oorzaak even in het midden, het is zo gegaan. Mijn advies aan hen is dan ook om nog geen kat te nemen als ze het huis uitgaan. Kan ie ook niet doodgaan.
Wat betreft de zelfstandigheid vind ik niet dat jij, Charlie, dat aanmoedigt. Je gaat een jongen van 20 toch niet ophalen om half 2? Mijn hemel, zelfs mijn 16 jarige mag later thuiskomen na een avondje stappen. Dat doet ze niet maar het zou wel mogen. Mijn ouders waren in dit opzicht net als jij en ik kan je verzekeren dat een kind daarvan gaat bokken. Je behandelt hem nog als een kind en hij gedraagt zich er blijkbaar naar.
Je zou je zoon eigenlijk moeten behandelen alsof hij bij jou op kamers woont. Als je op kamers woont moet je er zelf voor zorgen dat er eten komt en zelf voor zorgen dat het huis netjes blijft. Als je met een andere kamerbewoner het huis deelt verdeel je die taken en zorg je er samen voor dat het gebeurt. Ik zou hem die gedachte proberen bij te brengen. Hij hoeft echt niet persé te koken of echt niet persé zijn eigen was te doen, zolang hij op andere punten maar wel zijn hulp aanbiedt. Mijn dochter is nu voor een paar maanden van school en gaat werken tot ze weer met haar opleiding verder gaat. Ik heb haar al gezegd dat ik van haar verwacht dat ze gewoon haar aandeel gaat doen in huis. Het blíjft geen luilekkerland. Ik weet nu al dat ik daar een hele kluif aan krijg. Ze heeft namelijk, samen met de jongste, het rare idee opgevat dat het niet normaal is om huishoudelijke taken op zich te nemen. "Niemand die ik ken hoeft zijn eigen was te doen. Het aanrecht leegmaken?? "Ik had het druk." Ik kan er echt om uit mijn vel springen. Ik zal haar echter nooit plompverloren het huis uit zetten. Ik heb ten eerste het gevoel dat ik daarmee haar toekomst in de war schop. Een vriendin van haar is ook het huis uitgegaan tijdens haar opleiding, omdat ze het gevoel had niet langer thuis te kunnen blijven en uit pure armoe is ze met haar studie gestopt en werkt nu fulltime. Ik wil mijn dochter niet in die situatie brengen. En de maatschappij verwacht ook dat ouders nog een tijdje bijspringen rond die leeftijd. Ik zou hem dan ook niet klakkeloos de straat op kieperen. Ik zou een ultimatum stellen. Als je over een ....(vul maar in) nog steeds niet meehelpt in huis zul je naar een eigen onderkomen moeten uitkijken. En dat ook doen. Je hebt dan de gelegenheid geboden om ander gedrag te laten zien. Pakt hij die gelegenheid niet dan is het mooi geweest.
Ik ben het trouwens met anderen eens dat 18 jaar geen magisch getal is waarop jongeren opeens alles aan moeten kunnen en ze dan dus rijp zijn om het alleen te doen. Ik snap niet waar die gedachte vandaan komt. Ik krijg vaak de indruk dat ouders hun kind gewoon de tijd hebben gegeven tot 18 jaar, dan moeten ze er maar klaar voor zijn. Zo werkt dat natuurlijk niet voor elk kind.
Het is inderdaad net als met lopen. Mijn oudste liep met anderhalf jaar, de jongste een half jaar eerder. Bij mijn jongste heb ik eerder het gevoel gekregen dat ze zichzelf wel redt als bij de oudste. Een mensenleven heeft geen standaard gebruiksaanwijzing. Iedereen heeft zijn eigen tekst. Brrr, wat een tegeltjeswijsheid

Correctie 20 jarige zoon

moet natuurlijk 18 zijn. In mijn geval was het op 20 jarige leeftijd ook nog aan de orde.

Het grappige is

Dat allerlei mensen hier heftig verontwaardigd zijn dat " kinderen van 18 zomaar alles moeten kunnen!"

Dat zegt niemand hier.Miriam niet, ik niet. Die aanname bestaat in de hoofden van degenen die er zo heftig verontwaardigd over zijn. Waarom eigenlijk?

Wat Miriam en ik in verschillende bewoordingen zeggen is dat de zoon van Charlie de leeftijd heeft om zelf verantwoordelijkheid te gaan dragen. Dat begint met een boterham voor jezelf smeren als je honger hebt en de rommel opruimen, en dat is eindigt met een heel huishouden kunnen runnen. Dat laatste moet je met vallen en opstaan leren.

Iemand die op zijn 18e nog niet in staat is om een hond water te geven als de mussen van het dak vallen, heeft nog een gigantische weg te gaan qua zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Die functioneert op het niveau van een klein kind.

Dat gaat niet vanzelf over. Het is geen biologisch dingetje dat vanzelf wel goed komt als hij 21 is. Het is dringend tijd dat hij gaat leren verantwoordelijkheid te nemen. Zolang moeder hem pampert leert hij dat niet.

Dan zit hij op zijn 30e nog op de bank videogames te spelen en laat hij de hond verdorsten.

Dus misschien wordt het punt duidelijker als we dat eens als uitgangspunt nemen. Als je niks doet, heb je over 12 jaar een afhankelijk kind op de bank videogames zit te doen, zich eten laat brengen, en de hond laat omkomen.
Wat moet je doen om dat te voorkomen? Eten blijven brengen?