Het 4e jaar depressie in. Hoe moet het nu verder
Mijn dochter ontwikkelde in 2013 een depressie. Ik ben er bekend mee dus herkende het. Hulp gezocht bij een kinderpsychiater en -psycholoog. Sinds die tijd gaat het met ups en enorme downs. School was een probleem en de studie nu ook. Ze ging van VWO naar Havo naar Mbo. Vorig jaar is ze niet naar school gegaan (Havo). Ze kon het niet opbrengen was enorm angstig. Ze heeft de rest van het schooljaar gewerkt. Op zoek naar een leuke Mbo-opleiding en gevonden.
Dit najaar kwam weer een enorme dip. Ze kan het niet opbrengen om naar school te gaan. Ze ziet haar toekomst niet meer zitten en denkt steeds meer dat zelfmoord een oplossing kan zijn. Ik kan het bijna niet aanhoren zo verdrietig word ik er van. (Typ dit met tranen).
Gisteravond met haar om tafel (en mn man). We hebben haar gezegd dat er 2 keuzes zijn. Naar school. Of niet naar school. Maar we verwachten wel van haar dat ze iets doet. Vrijwilligerswerk in combi met werken bij de supermarkt, therapie en trainingen oid. Ze wordt in januari 18, dus niet meer leerplichtig. School heeft haar afwezigheid (bijna 50%) gemeld bij leerplicht. Maar daar maak ik me niet druk om.
Wat is het moeilijk om een toekomst voor me te zien voor haar. Hebben we niet allemaal bij de geboorte van zo'n kleine baby grootse plannen? Ik was retetrots dat ze naar het vwo kon. Zo'n slimme meid. Zij ziet geen toekomst meer. Ik zie een meid die ontzettend sociaal is, heel erg creatief en totaal geen gedragsproblemen heeft. Het komt wel goed met haar. Maar ondertussen breekt mijn hart.
Op internet vind ik weinig over de mogelijkheden van studeren en depressie. Het is toch vreemd? Als je 40 bent met een depressie kom je in de ziektewet en ga je een tijd niet werken. Ben je 15, 16, 17 of 18 en depressief, dan word je geacht 'gewoon' naar school te gaan. Ik snap het niet. Het mooiste zou zijn als ze 2 dagen naar Mbo kan en volgend jaar opnieuw proberen, maar dan een lichte versie (niet opnieuw de opdrachten die ze al deed). Ik weet niet of het kan. We gaan in gesprek met school.
Bedankt voor het lezen.
Decaan
Helaas is onze dochter ook depressief, en hoewel het nu toch wel wat beter gaat, blijft het leven zwaar voor haar.
Ze was iets ouder toen ze voor het eerst ernstige psychische stoornissen kreeg, waarbij ook depressie meespeelde. Ze zat toen al op de universiteit, en is daar op een moment dat ze zich wat beter voelde naar een decaan gegaan, en er bleek toen toch wel wat te regelen te zijn.
-Bijvoorbeeld langer over je studie mogen doen ,dus minder vakken tegelijkertijd hoeven te volgen.
- Er was een speciale ik noem het maar even huiswerkklas voor studenten die om allerlei redenen problemen hadden met studeren. Die studenten kregen dan twee keer week huiswerkbegeleiding, niet zozeer inhoudelijk maar meer praktisch.Misschien is er ook zoiets op het MBO mogelijk?
Wat ik niet uit je posting kan opmaken is of jullie open naar school zijn over de reden van haar verzuim zo niet dan zou ik daar mee beginnen.
Even loslaten
" Maar we verwachten wel van haar dat ze iets doet. Vrijwilligerswerk in combi met werken bij de supermarkt, therapie en trainingen oid."
Dan is iemand al depressief maar er moet wel een 'normale' weekvulling mogelijk zijn?
Ik zou in elk geval met school in gesprek gaan om te zien wat er mogelijk is aan tijdelijke beperking van de uren.
Dat is vaak wel een probleem omdat er urennormen zijn, maar spreken kan altijd.
Anders wordt het zitten blijven.
Bekijk goed wat de regeling is met de mbo studiefinanciering.
https://duo.nl/particulier/mbo-er/opleiding-volgen/studievertraging/verlenging-van-de-prestatiebeurs.jsp
Misschien is het handig om toch eerst te focussen op het medische probleem, de depressie, en wachten tot daar behandeling op volgt en zaken veel beter stabiel zijn. Dan maar niet naar school desnoods.
Daarna kan het een paar kanten op. Of je dochter gaat alsnog naar een reguliere mbo opleiding of doet een opleiding voor volwassenen, een bbl of bol is ook nog mogelijk.
Of als ze vief genoeg is kan ze een toelatingsexamen doen als ze 21 is voor hbo of universiteit.
Dat wacht je toch even af want de andere mogelijkheid is het REAcollege.
Daar kun je een assessment krijgen over de talenten en de mogelijkheden, maar ook over de belastbaarheid, van je dochter, waarna er een advies volgt.
Dat advies kan ook retour regulier zijn, maar kan ook een aangepaste opleiding zijn op mbo niveau bij het REA college. Zij begeleiden bij een opleiding op maat en bovendien toeleiding naar een werkplek die haalbaar is. Ze vallen dan ook onder Sociale Zaken.
Er is echter geen studiefinanciering meer mogelijk als je kiest voor het REA college, ook niet later als het beter zou gaan.
Daarom zou ik het niet te snel inzetten en eerst toch meer zicht willen hebben over het verloop van de depressie.
Aantal onderzoekspunten
- Ging werken wel goed? Was haar depressie toen onder controle? Ging het beter? Vraag vooral door waarom werken wel goed ging en school niet. Want dit deel vind ik bijzonder. Als een jongere depressief is, gaat werken ook vaak niet. Het is de moeite waard om dit uit te zoeken.
- Is de psycholoog/psychiater nog in beeld? Wat vinden zij hiervan? Is er een advies t.a.v. dagbegeleiding en therapie of iets anders?
- Is er al contact geweest met de gemeente over een zorgplan?
Ze is bijna 18 jaar maar ze moet nog wel een startkwalificatie halen.
- Is ze hoogbegaafd? Er zijn speciale begeleidingsplekken voor hb-jongeren die uitvallen.
- Voor een deeltijd MBO moet je waarschijnlijk ook bij de gemeente zijn. Dan heb je voor de rest van de tijd een pgb nodig of een baan.
Of vraag de gemeente om hulp om een speciale behandeling bij het MBO te krijgen. Dat zou zomaar goed kunnen werken.
Ik zou geen harde keus stellen richting jullie dochter. Het lijkt me beter om samen te werken in wat wel kan en hoe jullie dat kunnen regelen. Met een depressie in je lijf is het moeilijk om mee te denken.
de druk(te)
Ik merk het bij mijn dochter. Ook ondefinieerbaar niet fijn voelen. Stress. De boel niet meer onder controle hebben Enz. 18 is ze net.
Het zal bij haar ongetwijfeld ook een karakter ding zijn. Maar ik merk en ervaar ook, dat er een enorme druk op ze staat tegenwoordig. Ze doet nu MBO4. Dat kan ze prima aan in principe. Maar...... ze moeten het wel helemaal zelf organiseren. School stelt niet veel voor: nee je moet het zelf uitzoeken. Niet gewoon lessen leren en maken, enige duidelijkheid en structuur. Maar een enorme berg aan tijdvretende opdrachten die je thuis moet doen. Dan raak je al snel de controle kwijt, het overzicht, het idee het niet voor elkaar te krijgen. Daarnaast natuurlijk een baantje. Maar vooral ook die sociale druk. Uiteraard heel fijn om veel vrienden en contacten te hebben. Maar in onze tijd had je niet continu contact met je vrienden (voor het digitale tijdperk, en voor vooral het whatsapp gebeuren), laat staan met vage kennissen.
Ik weet ook even niet hoe dit op te lossen.
Heftig
Wat heftig zeg. Slikt ze medicijnen?
Werken versus school
Ik kopieer dit uit de tekst van Conny
"Ging werken wel goed? Was haar depressie toen onder controle? Ging het beter? Vraag vooral door waarom werken wel goed ging en school niet. Want dit deel vind ik bijzonder. Als een jongere depressief is, gaat werken ook vaak niet. Het is de moeite waard om dit uit te zoeken."
Is dit zo? Ging werken wel goed?
Wat bij mij opkomt is de gedachte dat ze extreem faalangstig is en dat zich dit uit in depressiviteit. Dat zou verklaren dat school direct een zware dip oplevert.
Antwoord op vragen
Er was een enorme opluchting toen ze niet meer naar de Havo hoefde. Ze pakte toen werk op en tegelijkertijd therapie (en ja, ze heeft medicatie). Werk ging ook met ups en downs. Wat goed was, was dat ze enorm in haar zelfverzekerdheid groeide. Ze deed haar werk goed, kreeg complimenten en werd al snel op een moeilijkere taak gezet. Toch was er ook druk, net als op school. Kennelijk komt dat anders bij haar binnen.
Er waren ook ups de afgelopen jaren. Zomervakantie was heerlijk. Een training over zelfbeeld ging geweldig goed. Maar op weg naar een nieuw schooljaar, en dit jaar naar een nieuwe school, de problemen begonnen weer. Het lijkt een patroon te worden. Misschien ligt het aan het najaar (winterdepressie?). Dit jaar zijn we (eigenlijk te laat, pas in november) gestart met lichttherapie (op aanraden van haar psychiater). Ze heeft ook een vitamine D3 tekort en krijgt nu een stootkuur om het tekort in te lopen. (Dat gaat niet zo hard).
Faalangst klopt @Nasa. Ze is enorm perfectionistisch en wil ons niet teleurstellen. (Vertellen dat ze ons ook niet teleurstelt en blijvend complimenteren helpt niet voldoende)
@Connie. De psych is nog in beeld. We gaan op zoek naar een andere (omdat ze 18 wordt en moeilijk bij haar oude psych kan blijven). Ze wil ook een andere psych. Ik denk dat groepstherapie goed voor haar is (heeft eerder goed gewerkt). Ik heb nog geen contact met de gemeente. Dank voor de tip!
@AnneJ. Die kwam even binnen bij me. Bedankt dat je me aan het denken zet 
En inderdaad op papier lijkt het alsof we haar onder druk zetten om toch van alles te ondernemen. We hebben al een aantal jaren 'ervaring' met het verloop van haar depressie. Wat we weten is dat als ze niks onderneemt, ze 'wegzakt in de bank'. Ze heeft zelf ondervonden dat 'iets' doen haar energie geeft. Vooral iets leuks natuurlijk. En we gaan inderdaad op gesprek met school. Ze weten al van haar situatie en hebben een verklaring van haar psych. Toch blijft het moeilijk om hen te laten inzien hoe ernstig het met mijn dochter is. En dat ligt wellicht ook aan de manier waarop wij het vertellen. Daar ga ik eens over nadenken! En dank voor je andere tips.
reactie
"Wat we weten is dat als ze niks onderneemt, ze 'wegzakt in de bank'. Ze heeft zelf ondervonden dat 'iets' doen haar energie geeft. Vooral iets leuks natuurlijk."
Maar de kans bestaat, juist vanwege haar faalangst en zelfbeeld, dat elke vorm van stimuleren wordt gezien als druk. Er is dan een verwachting, dat ze een vorm van prestatie levert, dat levert druk op en zij is bang dat zij daar niet aan kan voldoen, dat ze jullie teleurstelt en dat ze dus faalt. Liever wegzakken in de bank. Mogelijk voelt ze zich als een haas in de schijnwerpers en verstart ze zodra ze een vorm van druk voelt.
Uiteindelijk zal ze zelf moeten ervaren dat niets doen ook niet helpt. Maar bij elke vorm van druk zal ze mogelijk wel weer terugschieten in die stand. Dat is op dat moment het veiligst, hoe onaangenaam ook.
Ze heeft het zelf al ondervonden dat "iets doen" energie levert. Zolang er maar geen verwachtingen van anderen, "moeten", prestatie leveren, aan vastkleeft. Want help, dat is eng, daar kun je mee falen, en dan ben je stom!
Stapjes
Wat ik heb begrepen van depressies is dat grote stappen maken niet werkt. Een collega van mij kon in het begin alleen maar de energie opbrengen om op te staan en te douchen. Vervolgens de hele dag niets behalve een boterham smeren. Dat heeft wel een tijdje geduurd, en pas na een paar weken kon ze af en toe eens iets 'leuks' doen.
Ik kan me er iets bij voorstellen want zelfs als je alleen afspraken maakt met jezelf kan het aanvoelen als falen als je dan niet doet wat je je voorneemt.
Patroon
"Wat goed was, was dat ze enorm in haar zelfverzekerdheid groeide. Ze deed haar werk goed, kreeg complimenten en werd al snel op een moeilijkere taak gezet. Toch was er ook druk, net als op school. Kennelijk komt dat anders bij haar binnen.
Er waren ook ups de afgelopen jaren. Zomervakantie was heerlijk. Een training over zelfbeeld ging geweldig goed. Maar op weg naar een nieuw schooljaar, en dit jaar naar een nieuwe school, de problemen begonnen weer. Het lijkt een patroon te worden. Misschien ligt het aan het najaar (winterdepressie?)"
Ik denk ook dat er een patroon is. Maar een heel ander patroon.
Vakantie gaat goed.
Werken gaat goed.
School gaat slecht.
Als ik er een patroon in zou moeten zien, is dat de druk van de schoolprestaties. Dat hier dingen samen lijken te vallen met het najaar, komt misschien eerder omdat dit de start van de school na een onbezorgde vakantie is. De eerste maand gaat dan nog. Maar vanaf september begint de druk op te lopen. Dan kan er met de herfstvakantie een beetje bijgetankt worden, maar de accu is dan al bijna leeg. Terwijl de druk verder toeneemt.
Je schrijft dat het in 2013 begonnen is. Toen was ze dus 15.
Persoonlijk zou ik school nu even helemaal loslaten. Therapie en werken. Dat zijn twee dingen die haar zelfvertrouwen verbeteren. Volgens mij heb je hiermee het antwoord om het op te gaan lossen. Verder zoeken naar schooloplossingen is steeds weer proberen te staan op een gebroken been.
En misschien over een jaar, of twee jaar, heel voorzichtig weer beginnen met school. Of over 5 jaar.
Dit lijkt haaks te staan op alle adviezen die je misschien krijgt. Maar ik zou die zelfmoordgedachten heel serieus nemen. Alles wat er voor zorgt dat die depressie verdwijnt of vermindert is belangrijk. School is ook belangrijk, maar nooit belangrijker dan je leven.
pil?
Waarschijnlijk niet, als het met 15 jaar begon, maar ik werd echt suicidaal van het gebruik van de pil. Dus als er wat voor soort hormonen dan ook genomen worden, mee stoppen.
Bedenk verder dat alles wat voor niet depressieve mensen normaal is, bij depressie 10 keer meer energie kost. Uit bed stappen is al een hele opgave. Tanden poetsen. Normale routines werken niet meer, bij elke stap moet je nadenken en jezelf forceren, met als gevolg dat je om 9.00u al helemaal mentaal uitgeput bent.
Praten werkte voor mij ook niet echt, want je praat jezelf weer helemaal de grond in.
Wat wel helpt is ZON en helemaal niets hoeven. Als het mijn kind was zou ik een sabattical regelen, geld lenen, en een jaar in een zonnig land gaan wonen samen. Als je kunt op afstand werken? Ik heb 2 jaar in Griekenland gewoond, en daar is het echt helemaal goedgekomen. Het is een beetje radicaal, maar ik denk dat als ik in nederland was gebleven, ik er nu niet meer zou zijn.
Wat dc zegt...
... Zoiets ja... een heel andere omgeving. Een zuiderlijk, warm land. Helemaal uit je eigen routine stappen. Weg van alle druk.
Juist geen complimenten
'Ze is enorm perfectionistisch en wil ons niet teleurstellen. (Vertellen dat ze ons ook niet teleurstelt en blijvend complimenteren helpt niet voldoende)'
Twee boeken hebben mij er van overtuigd dat het geven van complimenten juist niet werkt: 'Luisteren naar kinderen' en 'Niet morgen maar nu'.
Luisteren naar kinderen zegt: als je je kind complimenteert met het één, dan kan het een afwijzing voelen daar waar je (per ongeluk?) geen compliment geeft. Je kind moet/wil dan toch voldoen aan jouw normen, want dan is het pas goed. Goed zo: mooie tekening! (was die van gisteren dan niet mooi genoeg?). Je kunt wel zeggen: 'ik zie dat je je best hebt gedaan', want daarmee geef je geen waardeoordeel.
Niet morgen maar nu zegt: de waardering voor je zelf moet uit je zelf komen, je zou niet afhankelijk moeten zijn van complimenten van anderen. Zij vinden dan (dus) iets van jou. Feitelijk is het alleen belangrijk wat jij van jezelf vindt.
Ik geef mijn kinderen nu veel minder complimenten dan vroeger. Ik benoem wel wat ik zie: 'hard gewerkt, bijzondere kleuren gebruikt, je vind het leuk om te doen zie ik". Maar ik probeer te vermijden om een compliment (=oordeel) te geven.
Ik heb geen ervaring met depressiviteit, maar wil dit hier toch delen, mogelijk kun je er iets mee.
Toch wel.
Mijn dochter zou denken: hmm m'n best gedaan maar t lijkt nergens op?
Mooie kleuren gebruikt maar slecht getekend?
Hard gewerkt dus dat vind je een uitzondering?
Je vindt t leuk om te doen, dus blijft alsjeblieft voor de lol doen want je bakt er niks van.
Zo dacht mijn perfectionistische depressieve puber.
Die hing overal dat waardeoordeel zelf wel aan.
Ik begrijp je wel, maar ik stem toch voor af en toe een veer of pluim , oprecht gemeend.
School
Begrip vinden op school zal lastig worden. Uit ervaring: ik zou school loslaten en herstel voorop zetten. Je schrijft dat je dochter slecht tegen druk van buitenaf kan. Heb je zelf in de gaten dat jullie de lat ook tamelijk hoog leggen? Ze moet vrijwilligers werk doen in combi met therapieën etc. Ik was al blij dat mijn zoon het kon opbrengen om te douchen en redelijk goed te eten. Mijn dochter is een half jaar thuis geweest van school,ze kon het niet meer. Je wilt niet dat je dochter in de bank hangt en nergens toe komt. Maar juist even helemaal niks kan soms helpen.
Therapie en leuke dingen ondernemen
Mijn dochter is 19 en heeft ook last van depressie en momenteel een angststoornis (agorafobie). Wat ik heb gedaan? Opleiding gestopt, weer thuis komen wonen (ze woonde op kamers) en therapie geregeld.
Geen school en geen baan of vrijwilligerswerk; dat geeft veel te veel druk. Ze heeft wel een vriendje en ook vriendinnen. Ze onderneemt met hen wel dingen, maar niet te vaak en ze wil niet naar feestjes met heel veel mensen e.d. Ze durft wel de deur uit, maar niet in haar eentje. Ze gaat maandag a.s. weer proberen om alleen met de bus naar een vriendin te gaan.
Voor haar betekent school sowieso 'druk'. Ze heeft ook ADD en heeft dus moeite met zich concentreren. Ze is snel moe van alle drukte om haar heen op school.
Ik wacht nu even af hoe de therapie verder verloopt. Als het weer beter met haar persoonlijk gaat kunnen we weer verder kijken naar de toekomst.
even geen school
Ik heb jaren met deze doelgroep gewerkt, en dan vooral toen het al bijna te laat was dus bijvoorbeeld na een zelfmoordpoging en een inbewaringstelling of rechterlijke machtiging die daarop volgde. Mijn advies is ook om even alleen te doen wat wel werkt (dus gewoon geen school) en de gedachtes over zelfmoord echt serieus nemen. Ze is nog zo jong, school komt later echt wel weer aan de beurt.
Focus op haar
Wat heftig om zo'n jonge meid te zien worstelen met haar leven. En wat goed dat je zoveel dingen uitzoekt en probeert ermee om te gaan. Dat is niet altijd makkelijk.
Wat ik je mee zou willen geven is dit: probeer de zaken in stukken op te knippen, dan hou je overzicht en is de kans dat je haar overvraagt (en jezelf tekort doet) een stuk kleiner.
Met opknippen bedoel ik, maak er hapklare brokken van. Bijvoorbeeld eerst lichamelijk oorzaken aanpakken, dan haar beeld over zichzelf enzovoort.
Je kunt niet alles tegelijk doen en weet je, dat hoeft ook niet. Geef de dingen de tijd en aandacht die het nodig hebben. Kijk wat voor haar werkt in het huidige moment, wat heeft ze nu nodig. En vanuit daar weer het volgende stapje.
Zelf wil ik je even meenemen over het vitamine-D tekort omdat je aangeeft dat je het idee hebt dat het in het najaar erger wordt.
Mijn man was al jaren depressief. Nu was het niet zo dat het constant was, maar na de zomer dan begon hij steeds verder weg te zakken en het leek ieder jaar erger te worden. Uiteindelijk was hij hartstikke suïcidaal in december een paar jaar geleden.
De instanties (Crisisdienst)wilde hem maar aan de AD hebben. Uiteindelijk was onze huisarts degene die bloedonderzoek liet doen en daar kwam vitamine-D gebrek uit. Inmiddels weten we dat mijn man het zelf niet kan vasthouden, dus zodra de zon minder wordt gaat hij aan de Vitamine-D pillen (soms drankjes, hangt af van de waardes) en injecties met vitamine B12. Sindsdien heeft hij geen last meer van depressies. Oh ja en wij wandelen iedere avond na het eten even een half uurtje met het gezin.
Die beweging erbij doet ook wonderen want daarmee zet je alles intern ook in beweging.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik wens je veel sterkte en kracht toe.
hulp zoeken en vooral tijd geven...
Onze dochter was een bezige bij,een vrolijke meid die als kind jaren op toneel zat,later zich enorm ging interesseren in muziek en daar ook stappen voor ondernam.
Studeren was voor haar echter een must omdat ze het belangrijk vond een goed diploma op zak te hebben.Ze startte aan de hogeschool voor een opleiding van 3 jaar.Ze was een goede studente,behaalde prachtige resultaten,maar was oh zo perfectionistisch,maar we hadden al eerder in de gaten dat ze dat ook op haar hobby's was.
We verschoten er dus niet van dat dit ook werd doorgedreven naar haar studies toe, tot...ze opeens gewoon in elkaar stortte.Haar geest en lichaam waren gewoon op.
Ondertussen zijn we een 6-tal maanden verder.Na een reeks behandelingen bij een psychologe,gaat ze nu naar een dagcentrum voor therapie omdat het belangrijk is dat ze weer leert bezig zijn en praten over haar probleem in groep.
School is uitgesteld en ook al was ze er vast van overtuigd dit zo snel mogelijk weer te kunnen hervatten,ze is er zich nu van bewust dat alles gewoon zijn tijd zal nodig hebben,veel tijd...
Misschien heeft je dochter nood aan rust,stilte,moet haar lichaam weer de nodige energie opbouwen vooralleer ze verder kan met al de andere zaken in haar leven.
Even stoppen met school is zeker niet erg,maar werken gaan vraagt ook veel inspanning,aandacht...Is er geen mogelijkheid dit even allemaal aan de kant te schuiven en eventueel voor therapie te kiezen?Haar hoofd leeg maken en ervoor zorgen dat er niet al te veel op haar afkomt de eerste maanden kan helpen tot herstel.
Belangrijk is wel dat ze zich bezig houdt.Het is niet de bedoeling om ergens in een donker hoekje weg te kruipen en medelijden is niet de ideale omgang.Zoek activiteiten waar ze zich rustig bij voelt en die haar toch voldoening geven.
Alvast veel sterkte hiermee...