Jongere uit huis, wie bezoekt wie?
Ik heb al een poosje een soort meningsverschil met stiefdochterlief, niet heel ernstig, maar toch.
Zij woont namelijk zelfstandig, op kamers. Ik ben nu enkele malen bij haar geweest, heb helpen verhuizen, en ben ook met onze jongere kinderen bij haar geweest. Als ik er ben is het altijd wat onhandig, zit ze altijd als het ware op hete kolen omdat ze nog weg wil of is er een vriendje wat het om de één of andere reden voor haar blijkbaar ongemakkelijk maakt.
Ik vind dat niet erg, heb haar er niet over aangesproken behalve een keer toen ze onze kinderen, op haar verzoek, te eten kreeg en er een vriendje was waardoor ze helemaal afgeleid was.
Ze belde een keer verbolgen op omdat ze vond dat we te weinig bij haar aan kwamen. Nou zijn wij ongeveer een jaar geleden verhuisd en moet stiefdochter nu een andere kant opreizen dan de kant die ze gewend was. Ze is nu in een jaar misschien 8 keer geweest, en de laatste paar keer met een nieuw vriendje met auto maar enkele uren, tot groot verdriet van onze kinderen.
Ik heb haar vervolgens gezegd dat ik best bij haar wil langs gaan, maar dat het voor mij met vier schoolgaande kinderen en werk wel veel geregel vind. Bovendien komen in mijn ogen kinderen vooral bij hun ouders langs. Toen ik nog op kamers woonde zijn mijn ouders slechts enkele malen bij mij geweest, ik ging altijd 'naar huis'.
Dit is dus eigenlijk mijn vraag: klopt dat, gaan kinderen meestal bij hun ouders langs?
Voor de volledigheid, we hebben er geen ruzie over en in principe moet ze doen wat ze wil natuurlijk, maar als ik erover nadenk begin ik stiekem toch best wat verbolgen te worden. Terecht of niet?
Bij mij
Stond bezoek van mijn ouders gelijk aan een staatsbezoek, zeg maar. Echt, die mensen kwamen nooit. Ja, om te klussen of schoon te maken 
Maar dan toch niet meer als 3 keer per jaar. Ik had daar ook helemaal geen ruimte voor, op studenten-zolder-kamertjes enzovoort. En geen stoelen en ik kon geen koffie zetten. Neuh, ik ging lekker naar huis.
Tirza
Volgens mij wel
Mijn ouders kwamen zo ongeveer het vaakst van iedereen die ik ken, logeren op de studentenflat en zonder blikken of blozen ontbijten tussen de beschimmelde afwasstapels. Maar ook dan was 2x per jaar veel - het was ook wel 2 uur van ze vandaan maar ik ging zeker 1 x per maand hun kant op. Ook nu is de verhouding nog ongeveer zo, al zijn onze woonplaatsen en gezinssamenstellingen intussen behoorlijk veranderd.
Om mij heen zie ik dit dus ook zo gaan, tot en met ouders die echt hooguit 1 x in de zoveel jaar bij de kinderen komen. Ik vind er ook wel wat in zitten, het is toch iets logischer dat alle kinderen daar komen en je er dus je broers en zussen eventueel treft, dan dat iedereen bij de ene broer of zus komt. Alleen dat opa niet de nieuwe kleinkinderen kwam bekijken maar rustig wachtte tot ze naar duitsland werden gesleept voor de 'kraamvisite' vond ik wel wat veel van het goede.
Overigens na dit hele verhaal... misschien zit er bij je stiefdochter meer achter... wil ze extra bevestiging dat jullie wat voor haar over hebben? Jammer dat het niet makkelijk kan want anders zou ik toch zoiets hebben van gewoon doen, dat bij haar langsgaan, als zij dat graag wil.
Geen idee wat normaal is
Ik weet niet wat de gewoonte is op dat gebied. Mijn oudste dochter woont in Frankrijk en sinds ze daar woont (nu 1,5 jaar) ben ik een paar keer bij haar langs geweest. ik heb haar gebracht (met spullen) de eerste keer en toen een paar dagen gebleven. Daarna ben ik op haar verzoek een keer samen met haar jongste broertje en zusje langsgeweest en zijn we er een week geweest. Beetje omgeving verkennen, leuke dingen doen. Later heb ik haar nog een keer gebracht (september) samen met haar tweelingbroer en ook een paar dagen gebleven.
Deze zondag ga ik er voor de vierde keer heen in 1,5 jaar tijd. Geen idee of dat veel is of weinig. Ze is nu hier op vakantie en ik reis dus samen met haar terug. Dit keer met de trein want er was een goede aanbieding. Dan blijf ik een paar dagen en dan ga ik weer terug. Ik heb mezelf overigens niet uitgenodigd maar ik wilde wel die kant op om een vriendin te bezoeken die net een tweeling heeft gekregen dus dit komt wel mooi uit zo.
Mijn oudste zoon woont op kamers in Nederland (twee uur reizen ongeveer vanaf ons huis). Hij komt bijna elk weekend hier. Ik ben wel een paar keer bij hem geweest maar niet heel vaak. Hij woont in een huis met anderen van zijn opleiding dus hij heeft ook niet echt veel ruimte. Hij heeft alleen een kamer van zichzelf. Hij woont daar nu drie jaar ongeveer en ik schat in dat ik een keer of vier, vijf per jaar die richting op ga. Vaak combineren we dan dat ik daar ga eten/thee drinken en dat hij daarna voor het weekend mee terug rijdt. Soms ben ik voor mijn werk in de buurt van zijn stad en dan ga ik ook wel eens bij hem langs. Hij vindt het heel gezellig als ik kom maar gezien hij meestal toch hier komt is er weinig noodzaak om vaker langs te gaan. En inderdaad is het voor mij ook moeilijker te organiseren dat ik daar heen gaan dan voor hem om hier heen te komen. Daarnaast is er eigenlijk geen ruimte om te blijven slapen dus logistiek komt het allemaal minder goed uit.
Maylise
Mijn ouders
..kwamen elke week wel even langs. Maar ik woonde ook maar 'n minuut of 10 van mijn ouderlijk huis, en vlak bij mijn opa en oma (waar mijn ouders dagelijks kwamen).
Op mijn beurt kwam ik ook elke maand wel 'n paar keer bij mijn ouders thuis.
Ik heb 2 jaar in die flat gewoond, met 15 anderen. En van een paar heb ik de ouders gezien, van de meesten helemaal nooit! Hoe vaak ze naar hun ouders gingen weet ik niet (meer), maar vaak was het niet.
Bij mij
Mijn ouders kwamen wel eens langs, maar toch een stuk minder vaak dan ik bij hun langsging, zo in het begin. Later ging ik wat minder vaak naar mijn ouders. Toen mijn vriend bij mij was ingetrokken hielden de bezoekjes over en weer elkaar denk ik zo'n beetje in evenwicht. En pas sinds de geboorte van mijn oudste (hun eerste kleinkind) komen mijn ouders (veel) vaker bij mij langs dan ik bij hun (of bij hen? ...)
Groeten,
Temet
Huishoudelijk versus relationeel
Tja, het inleidende verhaal was bedoeld als situatieschets. Ik heb echt een goede verstandhouding met mijn stiefdochter en we hebben absoluut geen ruzie of iets wat er maar in de verte op lijkt. Ik zie mijn topic dus niet als een relatieprobleem. Het ging mij vooral om de vraag wie er naar wie gaat, wat eigenlijk het meest gewoon en vanzelfsprekend is. Niet dat dat dan een wet van Meden en Perzen is natuurlijk. Maar meer zodat ik voor mezelf bevestiging krijg dat het echt niet onredelijk is zoals ik het zie.
Nou ja
Sorry hoor, maar denk je er echt zo over? Dat kinderen naar hun ouders horen te komen??
En bedoel je dan als ze op kamers wonen of altijd?? Dus ook als ze in een "echt" huis wonen al dan niet samenwonend en in de toekomst met kinderen??
Ik (wij) komen net zo vaak bij mijn ouders op visite als dat hun hier op visite komen.. We gaan gezellig van tijd tot tijd daar eten, en ze eten regelmatig hier..
Mijn schoonmoeder vind ook dat wij naar haar horen te komen, terwijl als zij hierheen komt, kunnen de kids gewoon lekker buitenspelen, of met eigen speelgoed enzz.. Dus als we verschillende keren weer daar zijn geweest, komt ze maar lekker hierheen als ze ons (lees, mijn man) wil zien.. En anders ziet ze ons wel weer als wij daar zin in hebben.
Nou heb ik nooit in op kamers gewoond dus ik weet niet of dat anders is, maar dat kinderen altijd naar huis moeten daar ben ik het dus niet mee eens..
Nee, dat vind ik niet, mee1977
Heb je het het wel goed gelezen? Het gaat mij erom als een kind op kamers woont, wat dan gebruikelijker is. Heb je ook de andere reacties gelezen? Daar wordt eea duidelijker.
Het is ook niet zo dat ik niet wil komen, ook dat staat in mijn eerste bericht. Ik ben al meerdere malen geweest, maar het lijkt er dan op dat ze eigenlijk liever wat anders doet, waardoor eea een beetje vreemde sfeer krijgt.
Gebruikelijk
Mijn ouders komen vrijwel nooit bij mij langs, en dan alleen nog als ik ze heel specifiek uitnodig. Ik heb ze er eens op aangesproken en kreeg als antwoord dat het gebruikelijk is dat kinderen naar hun ouders gaan en niet andersom.
Ik vond en vind dat een raar antwoord. Wat maakt het uit wat er gebruikelijk is. Als één van beide partijen blijkbaar behoefte heeft aan wat anders lijkt het met tijd om daar iets aan te doen.
Nu is de situatie bij ons eerder omgekeerd: mijn ouders werken niet meer en hebben ook geen kinderen thuis, terwijl ik een gezin en baan heb, waardoor ik het juist heel logisch vind dat ze makkelijker mijn kant op komen. Helaas doen ze dat niet en het resultaat is dus dat we elkaar weinig zien. Ik heb nl geen behoefte om me in alle mogelijke bochten te moeten wringen om langs te gaan terwijl het omgekeerde niet gebeurt.
Verschilt
Ik heb ongeveer 10 jaar op kamers gezeten en mijn moeder is in al die tijd ongeveer 3-4 keer geweest. In het begin beschouw je je ouderlijk huis als thuis, dan ga je in het weekend 'naar huis'. Zodra je je eigen weekenddingen krijgt in je studiestad, wordt dat jouw thuis en wordt het bezoek aan je ouders echt een bezoek, dat ook steeds minder vaak plaatsvindt. Het wordt dan wat gelijkwaardiger: jouw huis, hun huis. Wellicht dat moeders daar niet zo in mee groeien? Ik weet ook van mijn moeder dat ze het niks vond om in zo'n kleine ruimte te zitten en ze zag dat waarschijnlijk ook helemaal niet als mijn hele huis. Op een gegeven moment ging ik alleen nog maar met kerst naar mijn moeder. De andere weekenden had ik het te druk en even kort op en neer werd ook niet gewaardeerd: "ga je nou al weer weg?" als ik niet van vrijdagavond tot zondagavond daar was. Mijn huisgenoten hadden hun ouders ook vrijwel nooit op bezoek en die gingen ook ieder jaar minder vaak naar ze toe.
Toch relatieprobleem? andere vraag: wie gaat er bij wie op bezoe
Tja, in vervolg op het berichtje aan mee: ik ga juist graag, ook met kinderen, bij anderen langs.
Vreemd genoeg wil mijn schoonmoeder dat bijvoorbeeld niet hebben. Ze heeft een nogal klein appartement, onze vier kinderen zijn vrij beweeglijk, en ze heeft niets voor de kinderen te doen, maar dat geeft niet want dat neem ik altijd mee. Maar alsnog vindt ze het maar niets als de kinderen meekomen.
Enfin, nu zijn we verhuisd en wonen we niet op vijf minuten afstand maar op zo'n uur en een kwartier. Voor mij is het nu niet meer zo handig om even op en neer te rijden voor een kopje koffie, vanwege werk en schooltijden. Kinderen mee gaat niet, omdat ze dat niet wil, waarbij ik me eerlijk gezegd ook al wat minder welkom voel, dus een bezoekje in het weekeinde valt ook min of meer af. Mijn partner ging wel voor of na zijn werk redelijk vaak naar zijn moeder, minstens een keer per week.
Voorheen kwam schoonmoeder zo tweemaal per maand bij ons langs. Nu helemaal niet meer omdat ze het te ver vindt en logeren wil ze ook niet. Partner heeft hier met zijn moeder over gesproken, en gevraagd waarom ze dan niet af en toe eens belt (ik bel haar gemiddeld zo'n 1 keer per week, en vaker als ze niet lekker in haar vel zit) om op die manier een relatie met de kinderen te onderhouden. Dat doet ze niet want dan 'krijgt ze toch geen gesprek'.
Hmmm, als ik dit zo bezie heb ik toch een onvermoed relatieprobleem?
Logisch is een betere term
Voor mij is het niet zo dat ik iets doe omdat het gebruikelijk is, maar ik wilde een extra bevestiging dat het niet ongebruikelijk is zoals ik het zie.
Nogmaals, het is niet zo dat ik niet wil komen, ik ben al meerdere malen geweest, alleen en ook met onze kinderen. Punt is dat als ik er ben ik het gevoel heb dat ze liever wat anders doet, of er is een vriendje dat zich dan de hele tijd ophoudt in de douche... Kortom, het is een beetje ongemakkelijk.
Vervolgens ging ik me bedenken hoe het bij mij vroeger ging. Ik ging naar 'huis', zoals iemand (Hanne?) hierboven ook schrijft. Als je naar huis ging was het niet zo visiteachtig en kon ik doen wat ik wilde, lekker lezen in de tuin, tv kijken, en mijn ouders ook. Als mijn ouders bij mij waren hadden we volgens mij precies hetzelfde ongemakkelijke gevoel als ik nu bij haar thuis ervaar. Langzamerhand draaide dat om toen ik zelf een gezin kreeg.
Ik vind het inderdaad logischer (dat is een beter woord) dat zij bij ons komt, omdat wij met een druk gezin en werk het veel moeilijker kunnen realiseren dan andersom, en omdat het ook bij haar voor ons veel minder prettig is. Ik ga ook wel eens met haar de stad in als ik daar ben, dat is wel leuk, maar daar doe ik mijn andere kinderen weer geen plezier mee.
Mirreke
Daarom vroeg ik ook of dat je het alleen bedoelde wanneer kind op kamers woon, of altijd. Daarom schreef ik er ook bij dat ikzelf niet op kamers heb gewoont en dus niet weet of dat het dan anders is. Jij schrijf dat je dan het idee heb dat (stief)dochter liever iets anders doet, op het moment dat jullie er zijn, dan kan ik me indenken dat je er niet op je gemak zit..
Kan je dan niet beter afspreken dat wanneer jullie komen, dat jullie even de stad in gaan of zo, even wat drinken of de kamer en dan even winkelen, of een keer pizza eten.. Ik noem maar wat. Dan is het duidelijk dat je iets gaat doen, en wie weet geeft zij dan jou/jullie niet het gevoel dat ze zit te wachten op iemand anders, of zit te wachten totdat jullie weer weg gaan zodat zij iets anders gepland kan gaan doen..
Je schrijf dat jullie het verder goed met elkaar kunnen vinden, dus dan zal er toch ook wel over gesproken kunnen worden? denk ik
Zonnetje beschrijf het beter
Zonnetje beschrijf het wat beter dan ik.. Maar zo ongeveer bedoelde ik mijn laatste stuk..
En als jij zelf niet het idee heb een relatieprobleem te hebben, en je stiefdochter ervaar dat ook zo, dan niet gaan twijvelen omdat je draaidje hier is geplaatst, of omdat iemand anders dat vind. Jullie kunnen het prima vinden samen, er moet duidelijk alleen even gezocht worden naar de beste wijze van elkaar bezoeken.. En zolang jullie naar elkaar luisteren, heb je geen probleem. (altans dat vind ik!)
Klankbord
Bedankt voor jullie bespiegelingen. Ik gebruik dit draadje een beetje als klankbord, om ook e.e.a. voor mezelf duidelijk te krijgen.
Voor de duidelijkheid, ik ben hierover nog geen gesprek aangegaan met dochter, omdat ik eerst voor mezelf duidelijk wil krijgen hoe ik het zo'n beetje zie en ervaar, en ook hoe ik het met haar kan bespreken. (stief)dochterlief heeft een moeilijke start gehad, is al met 12 uit huis gaan wonen in meerdere groepen en meisjesopvanghuizen, en woont nu sinds een jaartje echt zelfstandig. Ik wil haar absoluut niet beperken in haar vrijheid, maar ik wil haar wel graag zien en spreken. Sinds een half jaartje heeft ze een nieuw vriendje en ondanks dat het best een aardige jongen is, heb ik wel de indruk dat ze ons door hem veel minder ziet. Hij heeft zijn familie vlakbij en daarom gaan ze vanzelfsprekender naar zijn familie. Haar familie (wij dus) is nogal flamboyant en excentriekerig en hij is dat niet gewend en voelt zich daar niet zo bij thuis. 'Dus' ze komen minder hier. Wat ik zelf jammer vind, vandaar dat relatieproblemen misschien toch wel een beetje een goede rubriek is, is dat ze haar eigen zelfstandigheid veel meer kwijt is, vroeger zou ze dan gewoon alleen komen.
Hierover heb ik het al wel eens subtiel met haar over gehad, want ik wil haar ook niet het gevoel geven dat ik dat vriendje maar niks vind. Maar toen had ze ineens geen vast telefoonnummer meer. Dat is voor mij wel een probleem, omdat we in het buitenland wonen. Ik had juist speciaal een extra abo met onbeperkt bellen naar vaste nrs in Nederland genomen en ineens kon ik haar niet meer bereiken. We moesten maar gaan skypen vond ze. Ik heb voip hier, maar niet naar mobiele nummers. Misschien kan voipen wel als zij ook voip heeft, eens kijken.
Dan kan ik e.e.a. ook eens aankaarten.
Trouwens, alle keren dat ik bij haar was, hadden we afgesproken, en gingen we wat doen. Ik ben dus niet onverwachts gekomen zodat haar eigen plannen verstoord werden Ze heeft ook al regelmatig afgebeld terwijl we bijvoorbeeld al onderweg waren. 1 x zelfs toen haar zusje bij haar zou komen logeren en we er al bijna waren. Hier zit toch wel een beetje ergernis van mijn kant...
Wordt vervolgd denk ik zo.
Vaker hier
Mijn dochter + vriend zijn vaker hier dan ik daar, gewoon omdat wij meer ruimte hebben en dit voor haar nog steeds als 'haar' huis voelt, denk ik.
Dat is het probleem denk ik
Deze dochter woonde al op haar veertiende niet meer thuis. Ik denk dat zij zich niet 'gehoord' voelt als wij te weinig bij haar komen. Nou moeten we nog even een oplossing vinden voor wat we dan gaan doen als we bij haar zijn.
Onze andere kinderen voelen zich nu trouwens wel in de steek gelaten, grote zus is al zeker drie maanden niet meer thuis (hier dus) geweest, ze belt nu ook niet meer (heeft geen vast abonnement meer) en ze heeft ook een probleem met het internet, dus ook geen MSN op het moment...
alle brievenbussen zijn dichtgeplakt?
Tirza
alex
"afwas van weken, alle schimmels, afval" Jeugdherinneringen? Je had je kinderen toch beter moeten opvoeden, Alex, als dit is wat jij gezien hebt van stidentenkamers!
Contact weer goed
Deze dochter heeft een iets andere achtergrond. Ze wil graag dat we moeite voor haar doen, anders voelt ze zich achtergesteld (kort door de bocht samengevat, maar het komt er wel een beetje op neer).
Dochter heeft onlangs haar telefoonabo weer in gebruik genomen, en nu wordt er weer gebeld als vanouds. Gelukkig.
Beemer, over bellen: tuurlijk wil ik haar bellen, maar na enkele desastreuze telefoonrekeningen veroorzaakt door bellen naar nederlandse mobiele nummers hebben we nederlandse 06-nummers gesperrt (we wonen in Duitsland). Ook die van haar. Terwijl we wel gratis naar nederlandse vastnetnummers kunnen bellen. Oh, er was juist heel erg veel telefonisch contact tussen onze andere kinderen en haar. Het was alleen ineens afgelopen, en toen bleek dat ze zomaar haar vastnetaansluiting buiten bedrijf had gesteld. Achteraf bleek dit een onoverdachte impulsieve beslissing te zijn geweest.
Maar zoals ik al schreef lijkt inmiddels alles weer als vanouds. Binnenkort komt ze weer hier, zei ze.
Fijn trouwens, dat ik via het forum heb kunnen zeuren hierover. Ik heb het niet bij haar neergelegd, en ze is er helemaal zelf achter gekomen dat het niet leuk is om geen contact te kunnen hebben, dat ze ons heel erg mist, enz. enz. Ze heeft uit eigen beweging haar abonnement weer in gebruik genomen en we hebben al weer enkele lange gesprekken gehad.
Tirza, kinderen van deze tijd
Ze willen gewoon met elkaar kunnen communiceren zoals ze het gewend waren, even bellen als ze iets te melden hebben. Leuk, zo'n kaartje sturen, maar dat is toch iets anders dan even je ei leggen.
Alex
Als ze iets niet hoeft is het voor ons haar kamer opruimen Dat zal me worst wezen.
Alex
Daar was ik inmiddels achter, ja