Mijn zoon is weer beter, maar
Ik moet er wel aan wennen, aan het idee dat hij weer beter is. Drie maanden lang heb ik hem zo goed als mogelijk bijgestaan, maar nu moet ik hem weer loslaten. Per slot van rekening is hij weer gezond en met 20 jaar oud genoeg om zelf beslissingen te nemen.
Vanmiddag ging hij weer naar school, maar trok het dunste jasje wat hij had uit de kast. Ik waarschuwde hem nog dat het kouder is dan je denkt als je binnen in het zonnetje zit, maar de sjaal die ik hem nabracht werd geïrriteerd terzijde gegooid. Terwijl ik toen ik even later naar buiten stapte, niet wist hoe snel ik mijn oorwarmers en handschoenen aan moest trekken.
Ik hoop dat hij het toch niet te koud heeft....
Herkenbaar
Zo herkenbaar. Voordat bij onze zoon de diagnose gesteld werd, vroeg ik al weken aan hem of hij zich wel goed voelde. Hij zag zo intens wit. Maar ja, winter, voor zijn studie het halve land door, gewoon druk. Hij vond het zelf niet zo raar dat hij wat moeier was dan anders en hij voelde zich verder prima, zei hij.
Hij is behandeld en schoon en toch...hij kan zo wit zien en is af en toe zo moe. Ik moet het loslaten en vooral niet constant met goedbedoelde adviezen en met vragen komen, maar het is zo moeilijk.
Speelt hier misschien ook nog mee dat het bij onze zoon om een vorm van kanker gaat die wat meer risico heeft op terugkeer dan veel andere vormen. Gelukkig blijft hij de rest van zijn leven onder controle, maar ik denk niet dat ik ooit nog echt onbezorgd zal zijn.
Ik probeer het niet te laten merken, hoewel onze zoon het best zal weten. Hij is volwassen, maar ik heb het gevoel dat het grote loslaten nu pas echt is begonnen. Sterkte Moedermop. Gelukkig staan onze jongens er kennelijk wat onbevangener in dan wij. Dat is de jeugd, zullen we maar zeggen.
Zorgen.
Dat kan ik me van jullie beide heel goed voorstellen. Zorgen zijn er altijd, maar jullie kinderen zijn ernstig ziek geweest en de angst om je kind kwijt te raken heb je heftig gevoeld. Het kwam te dichtbij.
Ik zou de dunne jas deze week toevallig in de was hebben zitten en alleen de dikkere hangt klaar op de kapstok. Staat veel leuker trouwens met die mooie sjaal kerel, fijne dag!
Ik geef het toe, ik ben goed in manipuleren om mijn zin te krijgen. 
De dunne jas lag niet echt voor de greep
Die heeft hij zelf opgezocht uit de doos met zomerjasjes. En een opmerking hoe een sjaal staat moet ik zèker voor me houden, die blik die hij dan zou gegeven hebben! Als blikken dodelijk waren, zou hier allang een in memoriam voor me geschreven zijn. 
Haha Moedermop.
Zelf(s) op zoek naar de zomerjas, kijk, daar is mijn zoon te lui voor denk ik. De beroemde blikken ken ik ook, ze kunnen de hele wereld aan, je moeder is soms handig voor erbij.
Nou, straks als hij thuiskomt maar niet vragen of hij het nog koud heeft gehad, het antwoord is toch nee.
Blijft
Dat gevoel dat blijft, het slijt maar gaat niet weg.
Ik heb het nog steeds bij mijn ex, veel meegemaakt op medisch gebied en als hij nu aangeeft pijntje x of y te voelen maak ik me toch zorgen. Het is al meer dan 10 jaar mijn ex maar wel de vader van dochter en we gaan vriendschappelijk met elkaar om.
Bij mijn dochter zou het net zo gaan, dat weet ik zeker.
Wil, het antwoord was inderdaad nee!
Maar dat komt ook omdat ik een koukleum ben volgens zoon!
Mijn man heeft heeeel af en toe een epilepsie-aanval, maar dan wel gelijk een grote, waarbij hij erbij neervalt. Als hij wat raar kijkt, ben ik ook gelijk in de ik-maak-me-zorgen-modus, ook al is het jaren terug dat hij een aanval had.
Dochter
Toen jongste Pfeiffer kreeg en daardoor haar milt kwijtraakte, was ik er aanvankelijk niet gelukkig mee dat ze nog geen 3 maanden later al op het vliegtuig stapte naar het warme zuiden. Natuurlijk ging dat prima en natuurlijk was het heerlijk dat ze dat alweer kon doen en juist in die warmte lekker bij kon komen.
MoederMop, ik zou haast willen zeggen "gelukkig maakt je je zorgen!" Ik vind dat normaler dan dat het je niet zou boeien. Sta open voor de signalen dat hij zich verantwoordelijk gedraagt en zijn leven weer oppakt, je zult merken dat dat ook weer gewoon wordt.
Moedermop.
Net vorige week moest mijn zoon weer op controle. Mri, thoraxfoto, etc. Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij ziek werd. Ik doe mijn best, maar heb toch altijd een best wel lastige week, als het wachten op de uitslagen begonnen is. Vorige week een leerling overleden aan kanker op de school van mijn jongste. Dat kwam best wel binnen bij haar, en ook bij mij. Broer-die-zelf- patient was kreeg het via via ook allemaal mee. Ook deze week een berichtje dat een ex-leerling op de school waar ik lesgeef is overleden. Ook kanker.
En ondertussen maar ‘rustig’ afwachten op het telefoontje vh ziekenhuis. Dat maar niet kwam. Tot ik er vrijdagmiddag thuis achter kwam dat zoon ( inmiddels eerste jaars student) veel eerder op de dag naar het ouderlijk huis was afgereisd dan hij had aangekondigd, en toen zelf het ziekenhuis al aan de lijn had gehad. Maar niet even de moeite had genomen dat te laten weten. Hij maakt zich totaal niet druk. Was die hele serie scans al lang weer vergeten. En was oprecht verbaasd dat het klaarblijkelijk wel in mijn hoofd zat. T is toch wat. Als ik er niet naar gevraagd had had ie het me niet eens gemeld denk ik....
Enfin, zomaar wat overpeinzingen over bezorgdheid achteraf. Ik heb zoon een paar jaar terug al eens uitgelegd dat ik me drukker maak dan hij, maar dat hij daar niet mee moet zitten. Datvis mijn probleem. Heb hem wel laten beloven het ECHT te melden als hij iets voelt of heeft dat raar of anders dan anders is. Niet iets achter te houden omdat hij bang is mij bezorgd te maken. Dat helpt mij loslaten. En niet al te erg op hem te letten als hij eens langdurig snottert of hoest, of last heeft van een tranend oog, of whatever...,..want daar kan hij (terecht) slecht tegen. Zo’n moeder die je als een havik in de gaten houdt.
Maar hij heeft gelukkig wel zonder morren die meningokokken prik gehaald terwijl hij er eigenlijk net buiten viel qua leeftijd. Lief van hem.
Ingrid
Winterjas
De rest van de week heeft hij uit eigen beweging de winterjas weer aangetrokken.
Ingrid, dat klinkt als iets waartoe mijn zoon ook toe in staat is!
Komende week gaat hij met z'n school naar het buitenland voor een studiereis. Ik heb hem op 't hart gedrukt zijn grenzen aan te geven. "Jahaaaaa!" is dan het antwoord.
Sterk!
De wens om geen patiënt meer te zijn is sterker dan de angst om er weer een te worden.
Lastig soms, als moeder (lijkt me), maar ook iets om heel trots op te zijn, vind ik.
Inderdaad erg trots
Zoon heeft zijn studie de dag nadat hij hoorde weer opgepakt. Daarvoor kon hij zich niet goed concentreren. Daarna kennelijk wel, want in een paar dagen heeft hij zich door diverse vakken heengewerkt en tentamens gedaan. Hij heeft de eerste 8,5 al binnen. Hoe hij dat zo voor elkaar heeft gekregen, weet ik niet, maar wel dat ik heel trots op hem ben. Ik was al trots dat hij gewoon de studie weer oppakte, laat staan dit resultaat!
Mijn zoon is op stap
En wat is het huis leeg!
Voordat hij ziek was, zat hij veel op zijn kamer, maar tijdens dat hij ziek was, was hij vaak in de huiskamer te vinden.
Nu is z'n plekje leeg...
Maar hij vermaakt zich zo te zien prima, hij heeft al wat apps gestuurd.
Loslaten & ruzie....
Met m'n zoon gaat het met de studie meer dan goed, de studiereis was leuk en hij haalt hoge cijfers voor tentamens en toetsen die hij doet. Gaat met vrienden op stap.
Maar thuis... Kennelijk moet het losmaakproces weer als in de puberteit, geregeld hebben we ruzie om niks, net zoals toen hij een jaar of 14 was. Als ik het een beetje rustig wil hebben moet ik op eieren lopen. En dat vind ik heel lastig, telkens die omschakelingen. Plotseling ernstig ziek, waarbij zoon erg op me trok. Ook dat voelde als een stap terug, zo zorgen weer alsof hij een klein kind was. Maar aan de andere kant ook kunnen zien hoe ziekte hem opeens volwassen maakte in veel opzichten.
En nu ook plotseling weer beter verklaard en terug naar "normaal" en dan weer een stap terug in de tijd, met pubergedrag.
Dit gedrag zal wel door de vermoeidheid van het beter worden en het trekken aan de studie komen, allemaal heel verklaarbaar, maar ik heb wel het gevoel door een achtbaan te gaan zo. "Niets vanaan trekken, het ligt niet aan jou" zoals mijn man zegt, lukt me ook niet goed. En juist omdat het zo verklaarbaar is, weet ik ook niet goed hoe hierop te reageren. Als hij het niet helpen kan dat hij zich zo gedraagt, is erop aanspreken dan terecht? Maar boosheid en irritatie zo onterecht telkens over me heen laten komen, vind ik ook niet fijn. En verder, snapt hij zelf wel waarom hij telkens boos is, dat het niet zozeer aan mij of hem ligt, maar aan de situatie waarin we ons bevinden?
Benoemen
Misschien is het een idee om het gewoon te benoemen. Te vragen of hij het op dezelfde manier ervaart. Dan kun je samen afspraken maken en het omzeilen. Hij is een volwassen man en ik verwacht dat hij ook zo wilt communiceren.
Wilt niet zeggen dat het wel een bijzonder ingewikkeld stuk van opvoeden is. Je kunt niet zomaar zonder meer terug naar hoe het was voor je wist dat hij ziek was.
Herken het een beetje
Dochter is er 7 jaar geleden ook ernstig aan toe geweest en toen gebeurden er ook een paar dingen. Ze was waarschijnlijk na afloop iebel van het verzorgd moeten worden, dat ze vriendelijk 'moest' blijven, want afhankelijk, maar ook door haar schuldgevoel. Dat laatste vonden we uiteraard totaal onnodig. Ze vond het vreselijk dat wij zo in angst gezeten hadden. Alsof ze dat expres had gedaan... maar goed ze had dat gevoel wel. Zij is toen ook op vakantie geweest, dat was al geboekt. Dat vond ze heerlijk. Deze dochter heeft nooit zo'n moeite gehad om weer om te schakelen, maar ik denk dat daar wel is ontstaan dat ze ruimte voor zichzelf wilde hebben. Mijn andere dochter had vroeger sowieso na vakanties moeite met terugschakelen naar thuis. Dan moest je niet teveel vragen, want dan kreeg je een brok chagrijn op je dak.
Dochter (waar ik het eerst over had) vindt het op zijn tijd gezellig om bij ons te zijn, maar misschien nog wel fijner om zich in haar 'hol' terug te kunnen trekken en tegen niets en niemand sociaal te hoeven doen. Dochter is ouder dan jouw zoon en kan zo'n ruimte regelen, ze heeft een kamer gehuurd op 10 minuten fietsen bij ons vandaan. Het kan voor je zoon misschien ook prettig zijn als hij even niets hoeft, dus dat hij met rust gelaten wordt.