Omgang met zelfstandige dochter.
Wij hebben een nog thuis wonende zoon met vriendin en een dochter die op zichzelf woont met vriend. De vriend van mijn dochter voelt zich bij ons niet op zijn gemak en trekt meer naar zijn familie. Dat houd in dat onze dochter alleen naar ons komt en met feestdagen ze een uurtje bij ons zijn en verder bij de ouders van haar vriend.
Vorig weekend hadden we een familiedag met opa's en oma's erbij, is hij een uurtje geweest en zegt net voor we gaan eten dat hij bij zijn ouders gaat eten. Want dat doen ze iedere zondag.
Ik vind dat niet leuk,maar zeg er niets van en doe net of ik het allemaal prima vind.
Aan de andere kant vind dochter dat als we iets doen,dat we dan ook hun moeten vragen.
Laatst waren we onverwachts een hapje uit gaan eten en was ze beledigd dat we hun niet gebeld hadden.
Nu gaan we binnenkort een dag weg met zoon en vriendin,dure uitstap. Moet gereserveerd worden en eigenlijk hebben we geen zin om de vriend van onze dochter mee te nemen.
Het voelt altijd een beetje gespannen als hij er is.
Wat zouden jullie doen.Toch mee vragen om de goede vrede te bewaren en een minder leuke dag hebben?
tja
Blijkbaar heeft die vriend wel zo zijn reden om niet graag bij jullie te zijn, want erg vriendelijk praat je niet over hem. Je hebt hem er liever niet bij, als jullie wat leuks gaan doen.
De vraag is wat je doel is: wil je dat de relatie tussen jullie en die vriend (èn daarmee ook de relatie met je dochter) beter wordt, dan zul je daar duidelijk zelf meer moeite voor moeten doen. Dus wel uitnodigen, en extra je best doen om hem een welkom gevoel te geven.
Wat een conclusie en een oordeel Jippox
Jij trekt meteen de conclusie dat de wijze waarop Madelon over hem schrijft de oorzaak is dat schoonzoon zich gedraagt zoals hij doet.
Maar het kan maar evengoed andersom zijn, dat schoonzoon gedraagt zich op een bepaalde manier en dat dat de oorzaak ervan is hoe Madelon hier over hem schrijft.
Of iets daartussen in. Dat weet je niet. Dus ik zou minder snel conclusies trekken.
Aagje
Madelon
Ik denk dat ik er een punt van zou maken dat niet alle activiteiten met iedereen hoeven te zijn. Er zijn dingen voor allemaal en er zijn dingen die je alleen met de een of de ander doet.
Een dagje uit met zoon en schoondochter kan dan dus een dagje uit zijn met hen alleen. Gewoon omdat jullie dat graag willen. Net als een etentje.
Dan moet je natuurlijk ook dingen individueel willen doen met dochter, al dan niet met vriend erbij. Die keuze heeft hij dan zelf.
Aagje
Jippox
Ik snap je reactie.
We zijn goed begonnen met deze jongen,hebben hem alle kansen gegeven. Zoals ik al zei,we zijn als hij er is altijd vriendelijk en accepteren hem zoals hij is. Mijn dochter moet tenslotte gelukkig met hem worden.
Maar als hij steeds meer afstand van ons neemt en niet eerlijk is wordt het gewoon steeds moeilijker.
We hebben het met dochter besproken en gevraagd wat we fout doen. Zij zegt dat het niet aan ons ligt,dat wij anders zijn dan zijn ouders en dat hij daar niet mee om kan gaan
Zij heeft ook tegen haar vriend gezegd dat als hij nooit meekomt naar ons hij ons ook geen kans geeft en hij ons nooit leert kennen.
En op een gegeven moment zijn bij ons zijn kansen op.
En als hij dan eerlijk is ,maar steeds smoesjes verzinnen om niet op verjaardagen te komen enz enz is niet fijn. Vooral omdat hij niet zo handig is en veel op Facebook plaats waardoor wij zien dat hij niet eerlijk is geweest.
Ze gaan nu ruim een jaar met elkaar om.In het begin is hij een keer of 3 geweest. Daarna nooit meer tussendoor,met feestdagen een uurtje en anders komt hij gewoon niet.
Dochter heeft zelfs het vriendinnetje van onze zoon als voorbeeld gegeven.
Dat meisje was hetzelfde verhaal.Kind was ook onzeker toen ze pas bij ons kwam. Maar voelt zich nu ook thuis. Dat heeft ook een poos geduurd,maar zij heeft ons leren kennen zoals we zijn.
Aagje
Dank je wel.
waarom
ik zo reageer is omdat je eerst aangeeft dat die jongen niet bij jullie wil komen, maar je vraag vervolgens erover gaat dat jij hem er eigenlijk niet bij wil hebben.
Na je uitleg snap ik het wat beter. Ik denk dat je het met je dochter af moet stemmen. Wat zou zij het liefst willen? Dat jullie hem wel uitnodigen of niet? En het daar van af laten hangen. En misschien wil ze ook wel zonder vriend mee?
Wel uitnodigen
Ik zou hem wel uitnodigen, al was het maar om je goede wil te tonen. Er is toch een dikke kans dat hij ervoor bedankt. Leg gewoon uit dat het geld kost en dat jullie moeten reserveren, dus dat als hij ja zegt, het ook wel de bedoeling is dat hij komt en blijft, en niet na een uurtje weer vertrekt. Ik zou de keuze dus bij hem leggen.
Jippox
Mijn dochter wil heel graag mee ,met vriend.
Ze zegt ook dat als we hem niet mee vragen de kloof alleen groter word.
Dat is natuurlijk ook zo. Ik heb ondertussen gereserveerd. Ik heb haar wel verteld dat als hij ons op het laatste moment weer laat zitten de kosten voor hem of haar zijn.
Nu zei ze ook dat hem thuis geleerd is iets alleen te doen als hij dat zelf wil
Hij hoeft dus niets te doen waar hij geen zin in heeft.
Ik heb mn dochter uitgelegd dat ik dan ook hoop dat als mensen daar op gaan reageren ,hij geleerd heeft daar sportief mee om te gaan.
Dat is een verschil in opvoeding. Ik heb mijn kinderen geleerd dat je soms ook iets voor een ander doet.
Een jáár nog maar??
Ach, dan moet je het toch wat meer tijd gunnen vrees ik. Laat jij nu maar gewoon zien dat je bereid bent om hem erbij te betrekken, wie weet ontdooit hij in de loop van de toekomst.
Ik zou ook duidelijk aangeven dat je kosten moet maken en een toezegging dat hij meegaat niet vrijblijvend is. Gaat hij niet mee, dan mag hij zijn aandeel vergoeden. Mogelijk zal hij reageren met dat jullie als hij meegaat de kosten ook betaald zouden hebben, maar dat vind ik te gemakkelijk.
Mosterd na de maaltijd
Oh, ik zie dat je al gereserveerd hebt. Blijft staan dat ik 1 jaar wat krap vind om je op te baseren. De een heeft gewoon meer tijd nodig om zich in een familie te voegen dan de ander. Misschien willen jullie te snel gaan door hem al bij familiefeesten te betrekken.
verjaardagen
Waarom moet hij op verjaardagen komen?
Voor hoeveel verjaardagen heeft hij dan 'steeds' maar smoesjes, als hij pas een jaar samen is met je dochter?
Er zijn heel veel mensen die helemaal niet van verjaardagen houden, ook niet als ze al wat langer samen zijn dan een paar weken of maanden (aangenomen dat jullie verjaardagen niet allemaal in de laatste weken hebben plaatsgevonden). Waarom moest hij dan in het begin van de relatie al komen opdraven?
Uit beleefdheid heeft hij een smoesje opgegeven, maar jullie bespioneren hem via Facebook, begrijp ik?
En dat over 'kansen'. Vreselijk. Hij heeft zijn kansen verspeeld door niet op je verjaardag te komen?
Benauwende familie, zo komt het op mij over.
1 jaar verkering en alles samen?
In plaats van in de kwestie op het vriendje te focussen zou ik het gesprek met je dochter aangaan. Ik kan mij voorstellen dat je haar mist, maar waarom kan zij niet gezellig bij jullie thuis zijn als haar vriendje bij zijn ouders is?
Ik weet niet met welke normen jullie haar hebben opgevoed, maar het is lang niet algemeen gebruikelijk dat een prille verkering automatisch ook alle familiecontacten samen doen. Ik zie het vriendje van mijn dochter (leuke vent overigens, waar we wel even aan hebben moeten wennen) misschien 2 of 3 maal per jaar en zij zijn bijna 4 jaar samen, maar hebben ieder een eigen leven en eigen vrienden. Mijn dochter zie ik gelukkig veel vaker.
Ik zou niet teveel energie steken in een dergelijke prille schoonkind relatie, maar wel in de relatie met je dochter. Probeer te voorkomen dat de houding van haar vriendje tot een verwijdering tussen jullie leidt. Ga het gesprek met haar aan, zeg dat je haar mist en wat daaraan kan worden gedaan. Wees verder louter positief en begripvol over het vriendje, grote kans dat hij of bijdraait of slechts een voorbijganger in jullie leven is en de kwestie zich vanzelf oplost.
Als je eerlijk bent?
Je schrijft:
"De vriend van mijn dochter voelt zich bij ons niet op zijn gemak en trekt meer naar zijn familie. Dat houd in dat onze dochter alleen naar ons komt en met feestdagen ze een uurtje bij ons zijn en verder bij de ouders van haar vriend.
Vorig weekend hadden we een familiedag met opa's en oma's erbij, is hij een uurtje geweest en zegt net voor we gaan eten dat hij bij zijn ouders gaat eten. Want dat doen ze iedere zondag."
Als je heel eerlijk ben, ben je dan jaloers dat jullie (leuke!) dochter WEL veel / meer tijd bij zijn familie doorbrengt en dat ze (door hem!) minder tijd bij jullie is dan bij zijn familie?
Misschien is het goed om jezelf af te vragen:
STEL dat je dochter alleen en je dochter met vriend even vaak en kort bij jullie zouden zijn en verder niet of nooit (of niet vaker dan bij jullie) bij zijn ouders.
Zou je het dan minder erg vinden?
Dus speelt misschien ook/vooral jaloezie mee?
Ik begrijp het wel hoor. Ik zou er als ouder (ben nog niet zover) er ook van balen. Er zijn veel ouders die hun eigen kind (met of zonder partner) graag vaker willen zien dan feitelijk gebeurt. Dat is al moeilijk als je kind het zo druk heeft (of prioriteiten anders stelt), waardoor je kind in zijn algemeenheid niet vaak langs de familie gaat (niet langs eigen en niet langs familie van partner). Maar als je kind veel meer tijd bij familie van de partner doorbrengt terwijl je je kind te weinig naar je zin ziet, dat wordt het helemaal pijnlijk.
Maar ik herken het van mijn ouders die vaak het gevoel hadden (sommige perioden een beetje terecht, maar soms ook helemaal niet) dat ik meer bij mijn schoonouders zat dan mijn partner bij hen (of zelfs dan ik bij hen).
Zij zeiden precies hetzelfde wat jij zegt dat je dochter zegt: "Zij heeft ook tegen haar vriend gezegd dat als hij nooit meekomt naar ons hij ons ook geen kans geeft en hij ons nooit leert kennen.
En op een gegeven moment zijn bij ons zijn kansen op."
Heeft zij de eerste zin zelf zo bedacht of zijn dat (ook) een beetje jouw woorden?
M.n. de laatste zin is niet zo handig (van haar en/of van jou als jij het ook zo met je dochter besproken zou hebben). Dan zet je het zo onder druk.
Mijn advies: zet het niet onder druk. Hou de band met je dochter goed. Zeg dat je het jammer vindt, maar dat zij haar vriend ook niet teveel onder druk moet zetten, dat werkt dan ook averechts. Geef aan dat je het fijn vindt als zij regelmatig komt, dat ze altijd welkom is, maar dat je snapt dat zij ook in een moeilijke positie zit met haar vriend die zich kennelijk niet thuis voelt bij jullie. Veel begrip tonen zal jullie band versterken. Zorg dat je *haar* in elk geval niets verwijt. Dan komt zij klem te zitten en kan slecht voor jullie relatie uitpakken. Zij baalt er zelf, zo te zien (wat ze tegen haar vriend zei) zelf ook van.
En dan maar wat vaker zij alleen. Maar nodig ze gewoon samen uit, dan doen jullie er alles aan.
NB Ik vind het heel goed dat je je dochter gevraagd hebt wat jullie fout doen! Echt goed. Daaruit blijkt dat het bij hem ligt. Over een tijdje zou je misschien nogmaals kunnen vragen aan haar of zij haar vriend kan vragen wat voor hem de drempel zou doen verlagen om wat vaker of langer bij jullie te komen. Dan doen jullie er in elk geval alles aan.
Idd, gas terug
Een jaar is nog maar kort, en bovendien is je dochter ook nog eens een eigen leven aan het opbouwen, dus logisch dat ze zelf ook (tijdelijk) minder vaak bij jullie is. Ik zou zoals hierboven ook wordt gezegd focussen op de relatie met je dochter, en wat gas terugnemen in de relatie met je schoonzoon.
Wij hebben net de eerste prille verkering van dochter (15) achter de rug, dus dat is niet helemaal vergelijkbaar, maar wij hebben ze daarin vrij gelaten. Wel bij alle happenings (en dat zijn er bij ons in deze tijd van het jaar best wel wat) vriendje uitgenodigd, maar ruim de helft van de keren is hij niet geweest. Prima. Andere keren was hij er kort, ook prima. Een enkele keer was hij er (te) lang. Ook goed. Het moet zich nog ontwikkelen, dus we stonden er heel open in.
Dat jouw schoonzoon blijkbaar smoesjes verzint om niet te hoeven komen is natuurlijk niet netjes. Maar misschien wil hij gewoon jouw gevoelens niet kwetsen? Veel mensen vinden het antwoord ‘nee, ik heb geen zin’ niet zo aardig overkomen en daar kan ik inkomen. Ik zou daarover tegen hem zeggen dat het je is opgevallen dat hij uitvluchten verzint, maar dat je liever hebt dat hij gewoon nee zegt, en dat daar geen uitleg bij hoeft. Maar dat hij zeker geen smoezen hoeft te verzinnen.
En je hoeft hem niet voor alles uit te nodigen. Dan hoeft hij ook geen nee te zeggen. Focus op je eigen gezin en onderneem vooral ook dingen met alleen je zoon en dochter, zonder aanhang. Die aanhang is er nog lang genoeg, of niet, dat merk je vanzelf. Maar hou het vooral luchtig en vrijblijvend.
volgens
mij moet je het ook gewoon een beetje loslaten. Het zijn jonge mensen, laat ze een beetje hun gang gaan en maak je er niet druk over. En zeker niet suggereren dat de kansen straks op zijn. je trekt aan het kortste eind als het er op aan komt: je dochter kiest waarschijnlijk eerder voor vriendje dan voor jullie als het moet!
Je kunt wat betreft een uitje ook een vooruitbetaling vragen en de belofte geven dat jullie het later alsnog vergoeden als het geweest is. Maar dat zou ik hooguit doen als hij nog een keer na de boeking besluit niet mee te gaan.
maar
"aar misschien wil hij gewoon jouw gevoelens niet kwetsen? Veel mensen vinden het antwoord ‘nee, ik heb geen zin’ niet zo aardig overkomen en daar kan ik inkomen. Ik zou daarover tegen hem zeggen dat het je is opgevallen dat hij uitvluchten verzint, maar dat je liever hebt dat hij gewoon nee zegt, en dat daar geen uitleg bij hoeft. Maar dat hij zeker geen smoezen hoeft te verzinnen."
Maar ik kreeg juist het idee dat ze dus eigenlijk vindt dat hij gewoon moet komen als hij geen zin heeft, want dat heeft zij haar kinderen ook geleerd.
Hij zal daar best iets van hebben meegekregen inmiddels. Zeker als de dochter haar moeder weet te vertellen hoe hij is opgevoed: er is over gesproken. (En blijkbaar trekt de opvoeding van zijn schoonfamilie hem niet zo.)
"Zeg maar gerust als je geen zin hebt, vind ik niet erg," lijkt me dan niet heel oprecht overkomen in zo'n geval.
Ik zou de jongen helemaal niet aanspreken, tenzij je echt problemen wil. Het gaat over smoesjes om voor hem saaie verjaardagen en feestdagen (meervoud?). Dat is best een futiliteit.
Floria
Allereerst, ik bespioneer niemand op Facebook. Als hij fotos plaatst komen die vanzelf voorbij. Dus als ik hem niet wil betrappen op smoesjes moet ik hem verwijderen als vriend, lijkt me ook niet vriendelijk.
Verder hoeft hij van mij niet op verjaardagen te komen ,maar dan inderdaad zonder smoesjes. En als hij uitgenodigd wordt en dan op het laatste nippertje weggaat vind ik ook niet netjes. We hadden wel op hem gerekend.
Het is niet zo dat hij niet om verjaardagen geeft,in hun familie worden die juist heel uitgebreid gevierd. Hij geeft gewoon niet om de onze. Ook niet erg ,maar nu is het gewoon een keer andersom en dan vraag ik me af of ik dan wel rekening met hem moet houden.
Ik heb niet zoveel zin om een dure uitstap te betalen voor iemand die alleen maar meegaat omdat hij de uitstap leuk vind , alleen het gezelschap niet zo!
En misschien werkt het wel in ons voordeel. Hij zit een hele dag met ons opgescheept ,misschien leert hij ons dan beter kennen en vallen we wel mee!
Iedere familie zo zijn gewoontes
En misschien mis ik hier het punt, maar begrijp ik het goed dat je op een dure uitstap gaat met zoon en zijn verkering en je dochter is niet uitgenodigd , omdat je geen zin hebt in haar vriendje? Of gaat dochter niet mee omdat vriendje niet is uitgenodigd?
Lijkt mij niet leuk voor je dochter en niet bevorderlijk voor jouw relatie met haar.
Marieke en Monique
Marieke,Ze wonen al een jaar samen ,dus praat ik niet over een prille verkering.
Monique, over jou reactie heb ik even nagedacht..
Dat ze meer bij haar vriend is dan bij ons vind ik niet vervelend.Of ze nu in haar huis is of bij haar schoonouders is ,dat maakt voor mij geen verschil. Ik weet dat natuurlijk ook niet.
Tijdens feestdagen vind ik het weleens lastig.Kerst is bv 2 dagen,dat zou toch verdeeld kunnen worden, waarom moet dat 2 dagen bij zijn thuis. Dan mis ik haar wel als we uit gaan eten.
Dat hij ons niet leert kennen als hij niet meekomt zijn haar woorden.
We hadden hier nooit over gesproken, ik wist ook helemaal niet dat zij er mee bezig was.
Maar zij zit er zelf ook mee.
We hadden het er nu over omdat we het over de uitstap hadden. We hadden met enkel onze zoon en zijn vriendin willen gaan. Alleen had onze zoon heel enthousiast onze dochter geappt.
Dus toen heb ik uitgelegd dat we weinig zin hadden een dure uitstap te betalen en een hele dag door te brengen met iemand die ons niet aardig vind.
Toen vertelde ze dat zij het ook moeilijk vond,dat ze tegen hem gezegd dat hij ons geen kans geeft. En dat ze alles probeert om hem mee te krijgen naar ons.
Ze heeft ook verteld dat bij hem thuis juist alles met de familie samen moet ,dat zijn ouders juist enorm aan haar trekken .
Ze snapt ons standpunt ook helemaal. Ze zegt ook dat het erg krom is. Als het bij zijn familie is dan word zij wel verwacht en is de familie alles en daar doe je alles voor en mee.Maar dat geld niet voor haar familie. Ze is daar ook al boos over geweest.
Maar ze vind wel dat we hem nu uit moeten nodigen.
Wij hebben daar wat moeite mee.
pijnlijk
Het is duidelijk dat je dochter er mee zit.
Het is ook wel erg pijnlijk voor haar. Haar vriend maakt hij steeds weer (elke keer als hij nee zegt of snel weg gaat en misschien ook no wel als ze samen bij hen thuis zijn) duidelijk dat hij haar ouders/familie niet leuk vindt en er liefst niet wil zijn. Hoe pijnlijk is dat? Haar ouders/familie, oftewel haar bloed! Dat waar zij uit voortkomt, met wie ze haar genen deelt wordt door hem "ontkend" en niet leuk gevonden.
Echt, onderschat het niet.
Leg geen druk op haar. Wees lief voor haar en spreek zo vaak als ze wil met haar af.
Tja
Om eerlijk te zijn, klink je niet erg aardig. Het moet kennelijk op jouw tempo en op jouw voorwaarden. Misschien eens naar je eigen aandeel kijken? Zeker omdat je dit schrijft:
‘Dat meisje was hetzelfde verhaal.Kind was ook onzeker toen ze pas bij ons kwam. Maar voelt zich nu ook thuis. Dat heeft ook een poos geduurd,maar zij heeft ons leren kennen zoals we zijn.’
Hoe komt het dat het kennelijk lang duurt voordat mensen zich op hun gemak voelen bij jullie?
Je huidige mening over de jongen is duidelijk negatief. Daar wordt het allemaal niet beter van, want reken maar die jongen dat merkt.
Is het verschil in gezin/familie tussen jullie soms groot? Bv intellectueel milieu vs arbeidersmilieu oid?
Het is me ook niet duidelijk of ze nu een jaar een relatie hebben of een jaar samenwonen.
Oordelen
Ik voel vooral veel oordeel spreken uit hoe je over hem schrijft. Mijn eigen moeder was ook zo, ik heb nog nooit een vriendje gehad dat haar goedkeuring kon wegdragen, ze had altijd wel iets aan te merken. Ik zat dus ook meer bij de vriendjes dan zij bij mij thuis. Dat is vast waarom mijn stekels overeind gaan staan bij jouw posts. Echt, je dochter kiest eerder voor hem dan voor jullie, dus accepteer hem alsjeblieft gewoon. En ook het feit dat ze meer daar zitten dan bij jullie.
Maak van tevoren met je dochter (!) afspraken over hoe lang ze blijven, en hou dat voorlopig kort. Ik vind dat je wel mag verwachten dat ze met feestdagen langskomen, en als ze al een jaar samenwonen (wat wel even iets anders is dan een jaar een relatie zoals ik eerder had begrepen) ook dat hij op jullie verjaardagen komt, maar dat hoeft geen uren te zijn, en hij hoeft ook niet te blijven eten. Schroef je verwachtingen naar beneden en laat het verder los. Hij is anders opgevoed, heeft andere ideeën over hoe het hoort of wat zou moeten, dat ga jij niet veranderen. Leg hem niet jouw waarden en normen op. En je dochter ook niet, die is intussen volwassen en bepaalt nu ook zelf wat zij wil en belangrijk vindt. Plaats haar niet tussen haar vriend en jullie, want dat levert alleen maar verliezers op.
De relatie met mijn moeder is nog steeds niet goed, 30 jaar en twee kinderen verder...
Pennestreek
Dat ze meer daar zitten dan bij ons ,daar heb ik geen moeite mee,dat heb ik al eerder gezegd.
Vervolgens snap ik je niet...Ik mag niet mijn oordeel geven over het feit dat hij niet komt met verjaardagen en feestdagen,maar ik mag aan de andere wel verwachten dat hij langskomt!
Hoe ga ik dat dan oplossen?
Vrijwillig
Bezoekjes ga je niet afdwingen. Echt niet.
Het kan echt wel wat gevoelig liggen om als aanhang en 'koude kant' mee te gaan naar de familie van je partner.
Dan is het best wel een aanpassing om even te gaan en het kort te houden.
Ik zou het gewoon overlaten aan de dochter en haar vriend zelf.
Even goede vrienden.
Zonodig komt je dochter alleen. Ook met Kerst.
Uitnodiging
Zo'n eetafspraak zou ik ook gewoon voorleggen aan de dochter. Vraag dochter gewoon alleen erbij en geef daarbij aan dat je de uitnodiging niet uitstrekt naar haar vriend omdat je weet dat die daar toch geen zin in heeft en dan na een uurtje weg gaat.
Als het anders is hoor je het graag.
Je thuis voelen.
Als je schoonzoon goed is voor je dochter en zij zijn samen gelukkig, dan moet dat genoeg zijn.
Misschien vindt hij jullie echt niet leuk, gaat hij zich nooit bij jullie "thuisvoelen". Dat is dan maar zo, accepteren dat hij dat zo voelt geeft rust.
Blijf hem gewoon uitnodigen zonder dwang of bijkomstige opmerkingen, lijkt me echt niet leuk voor je dochter. Zij zit tussen 2 vuren.
Je kan ook vragen:"we gaan over 3 weken gezellig een dag op stap, gaan jij en Piet ook mee, overleg even samen en laat het me snel weten".
Misschien heeft schoonzoon Piet geen zin maar wil je dochter wel mee. Ook prima. "Gezellig dat je meegaat". Geen opmerking dat het jammer is dat Piet er wéér niet bij is, zijn keuze, hij was welkom.
Met iets meer afstand nemen van je gevoel en je verwachtingen wat bijstellen haal je zelf wat druk van de ketel. Vooral bij je dochter.
AnneJ
Zelf al aangeven dat je schoonzoon maar niet vraagt omdat "hij daar toch geen zin in heeft" en "na een uurtje toch weer weggaat", zou ik nooit doen.
Vooral niet tegen mijn kind, eigenlijk doe je dan weer niets anders dan je ongenoegen spuien en je teleurstelling in hem laten blijken.
Ik vind beide uitnodigen en afwachten wie er meegaat persoonlijk wat vriendelijker.
O zeker
Het lastige is dat je dan ook moet accepteren dat iemand na een uurtje al weer weggaat. Dan kun je beter duidelijk zijn. Vooral als je niet met eten wil blijven zitten.
Maar als je dat kunt loslaten is het geen punt. Maar je kunt ook best duidelijk maken dat je accepteert dat het voor hem wat ongemakkelijker is in jou familie dan in zijn eigen familie. Dat is toch niet heel vreemd.
je kunt
Ook denken: die jongen vind het hartstikke lastig en moeilijk om met de familie van zijn vriendin te moeten dealen (niet om wie zij zijn, maar om wie hij is) en komt toch elke keer wel in ieder geval een uurtje.
Wat een held!
En wat kunnen wij dan als schoonouders doen om het makkelijker te maken voor die jongen, die man waar onze dochter zo veel om geeft....
pijnlijk 2
Jij: "Nu zei ze ook dat hem thuis geleerd is iets alleen te doen als hij dat zelf wil
Hij hoeft dus niets te doen waar hij geen zin in heeft. [....].
Dat is een verschil in opvoeding. Ik heb mijn kinderen geleerd dat je soms ook iets voor een ander doet."
Ja dat is moeilijk. Ik ben ook zo (opgevoed) dat je wel eens wat voor anderen doet 
. En mensen die daar lak aan hebben, ja, dat is moeilijk.
Hij heeft kennelijk geleerd gewoon te doen wat hij wil en is daar ook duidelijk in, zo lijkt het tenminste, tegen dochter (niet tegen jullie). Kunnen jullie niet veranderen.
Ik "ben" zo iemand als je dochter die tussen twee vuren zit (al heel lang). Echt heel naar.
Mijn man is ook zo'n type die doet wat hij wil. Tot de kinderen kwamen viel dat nog niet zo op, was het geen probleem. Mijn ouders zijn meer het type dat je vriendelijk en beleefd met andere mensen om gaat. En nee, mijn man vonden zij niet goed genoeg voor mij, maar hebben dat eigenlijk jarenlang niet of nauwelijks laten merken. Mijn man vond/vindt mijn ouders maar niets en mijn ouders lieten in de loop der jaren (toen we al lang bij elkaar waren) ook af en toe wel wat kritiek richting hem horen (overigens m.n. toen ik af en toe mijn hart bij hen uitstortte, onze relatie ging na de komst van de kinderen bergafwaarts en na jaren heb ik hen ingelicht).
Ik hoop dat de vriend van jouw dochter niet zo is als mijn man. Aldoor kritiek op mijn familie, nooit iets aardigs zeggen, en het ergste: hij doet het ook waar onze kinderen bij zijn. En niet 1 of 2x maar regelmatig (ook al heb ik een aantal keer gezegd dat hij daarmee moet stoppen).
Nu zijn mijn ouders misschien minder gericht op de kinderen dan mijn schoonmoeder (die doet alles voor de kinderen, maar soms een beetje too much/slijmerig, zeker als ik dan hoor dat ze tegen de kinderen altijd lief doet, maar tegen een familielid van mij die echt heel aardig is, soms echt niet aardig doet), maar na jarenlang kritiek over mijn ouders gehoord te hebben van mijn man is m.n. een van de kinderen inmiddels ook niet echt enthousiast over mijn ouders. Deels omdat ze anders is dan mijn ouders, maar - mijn overtuiging - ook ingegeven door de continue kritiek van mijn man op mijn ouders. Erg pijnlijk vind ik dat.
Dus ik hoop dat de vriend van je dochter thuis niet aldoor negatief doet, want dat zou net als bij mij, nog pijnlijker voor je dochter kunnen worden dan het nu al voor haar is.
Wat jullie eraan kunnen proberen te doen?
Hem kan je niet veranderen, dus je kunt er alleen zelf iets aan proberen te doen.
Ik zou inderdaad gewoon dochter blijven uitnodigen en steeds aangeven dat vriend welkom is. Als hij er is, positief en vriendelijk doen, als hij niet mee komt, alleen blijdschap tonen dat je dochter er is.
Als hij er is: kijk vooral naar zijn positieve kanten (al is het maar dat hij je dochter gelukkig maakt). Wie weet als jullie stug volhouden dat jullie wel aardig doen tegen hem, interesse tonen, niet te veel, en niet te veel bovenop hem zitten , hij toch langzaamaan ontdooit.
Geen kritiek op hem. Niet richting hem, niet richting je dochter. Onderling af en toe stoom afblazen, maar verder in de positieve stand staan. Echt, hij heeft zijn kwaliteiten.
Als haar vriend negatief over jullie blijft doen, terwijl jullie alleen maar proberen hem welkom te laten voelen en aardig doen, dan zal ze misschien een keertje klaar ermee zijn als hij maar negatief over jullie blijft doen. Ik hoop het voor haar, want ik geloof niet dat zij er gelukkig van wordt een partner te hebben die jullie zo ontloopt dat hij het maar een uurtje met jullie uithoudt (tenzij het natuurlijk een aanloopfase is en langzaamaan toch beter wordt).
En misschien helpt het nog, dat je je dochter toch vraagt, of ze haar vriend eens kan vragen wat jullie kunnen doen, zodat hij zich meer op zijn gemak voelt bij jullie. Ze kan aangeven dat jullie het jammer vinden en graag kijken wat jullie kunnen doen. Als hij dan niets kan noemen, dan houdt het op. Jullie kunnen niet meer dan je best doen.
Sterkte ermee.