Tot hoe oud 'mogen' je kinderen thuis blijven wonen?

Heel flauw

maar het eerste wat me te binnen schoot bij je vraag: wat doe je met nestblijvers?
Nou, gewoon:
Deurtje open, nestblijver eruit, deurtje dicht

Ik heb er eentje die niet kan wachten om op zichzelf te gaan wonen en eentje die gewoon voor altijd thuis wil blijven wonen. Tja. Ik zal er nog eens over nadenken

Tirza

Wat is een nestblijver?

vanaf welke leeftijd is iemand een nestblijver?

Soms

Dochter was op haar 17e een poosje en vanaf haar 19e helemaal de deur uit, wilde ze zelf gaar en dat herkende ik van vroeger ( ik had het thuis prima,maar wilde een plek helemaal voor mezelf). Zoon gaat sinds zijn 19e heen en weer, poos weg, poos thuis. Nu gaat ie weer voor een jaar naar het buitenland, daarna zal hij in elk geval wel weer een poosje thuskomen, verwacht ik. Zo lang hij dat zo wil doen vind ik dat prima!

Leeftijd

Ik denk niet dat je naar de leeftijd moet kijken, maar naar het kind. Mijn zoon van 17 popelt om op zichzelf te gaan wonen, maar kan de gevolgen daarvan niet overzien. Ik wel en hou mijn hart vast. Dochter van 15 vind ik nog te jong, maar is een heel ander kind, die ik eerder en met een gerust hart zou laten gaan.

Buurvrouw is alleen?

Dat speelt misschien een rol?

Het gebeurt nog steeds dat volwassen zonen bij hun moeder blijven. Laatst bekeek ik met een oud-klasgenote een klassenfoto van weleer. Ik was verbijsterd hoeveel van die mannen bij hun moeder zijn gebleven. Dat was een andere generatie, maar ondertussen!

Verder ken ik hedendaagse zonen die werkelijk geen cent sparen (en hun ouders ook niet) dus hoe moeten ze ooit door dat open deurtje naar buiten? Zwerfvogel worden dan maar?

tonny

Sparen

Nou ja, als je niet spaart maar wél een inkomen hebt, wordt het gewoon een kaal en saai huisje met inrichting van de kringloop.
Ik was zelf op mijn 16e voor het eerst het huis uit (nog ouderwets weggelopen, dat bestáát volgens mij niet eens meer) en vervolgens voor mijn studie, daarna nog weer even thuis gewoond tot ik werk had gevonden. En daarna was ik toch echt weg, ik denk dat ik tussen mijn 16e en 22e nog zo'n 2 jr thuisgewoond heb.

Tirza

Vroegere vriendin ook met 16 jaar

Een vroegere vriendin is op 16-jarige leeftijd ook het huis uitgegaan omdat ze overhoop lag met haar vader. Ik vind het best sneu als een kind liever weggaat dan bij zijn/haar ouders te blijven. Weg kindertijd, hup de volwassen wereld in. Mijn jongste is 16, ik moet er niet aan denken.

Met 16 de deur uit

Tja, dat is bikkelen. Maar het is wel góed geweest, althans: in mijn geval. Nu, achteraf, zie ik wel wat er gebeurde. Mijn ouders kwamen uit gereformeerde middenstandsmilieus en werden in de wederopbouw opgestuwd in de vaart der volkeren. Ze kregen hun kinderen in de tijd van de grote revoluties: de jaren 60. En omdat dat hartstikke eng, wild en bedreigend was allemaal werden ze hartstikke streng, ze grepen terug naar hun eigen opvoeding. En ik was een revolutie-kind, ik rebelleerde tegen alles (mijn zus overigens niet). Het was bij ons thuis buigen of barsten. Mijn zus boog, ik barstte. Tja. Ik heb mezelf goed leren kennen. En tussen mij en mijn ouders is het later helemaal goed gekomen.

Tirza

Zelfde milieu

Dan kom ik uit een gelijk milieu. Opa was een middenstander, hij had een eigen drukkerij, oma oorspronkelijk zijn huishoudster, later zijn vrouw (mijn moeder's moeder is jong overleden) hechtte daar geloof ik wel veel waarde aan. Mijn hele familie komt uit de vrijgemaakt gereformeerde hoek.
Mijn vader heeft letterlijk gezegd dat ze het moeilijk hadden met de opvoeding en de losbandige wereld (in hun ogen) waarin we leefden door hun achtergrond.
Wij zijn met drie kinderen. Mijn oudste zus deed het goed. Ze leerde goed, gedroeg zich goed, geen echte problemen. Zij is op haar 18de de verpleging ingegaan en kon in de zusterflat wonen. De middelste deed dat ook maar werd teruggehaald omdat ze teveel uitging en met jongens in de weer was. Om na een tijdje op straat gezet te worden omdat ze een nachtje wegbleef. Zij was dus de barstende van ons drieën. De jongste (ik) deed soms stiekem om toch te kunnen doen wat ze wilde. Wij 'gingen' niet het huis uit. Wij 'mochten' het huis uit. Ik kreeg toestemming toen ik 20 was. Oh wat was ik daaraan toe! Nu verbaas ik me dat ik niet gewoon gezegd heb 'ik ga!'.
Bij ons is het helaas van kwaad tot erger gegaan. Nu is er geen contact meer op een kerstkaart na.

Tonny,sparen

Mijn man en ik hadden ook geen cent gespaard,maar wel werk.Dus een etage gehuurd,meubels uit onze kamers thuis mee,ging prima.Her en der wat gekregen,zoals bestek enzo,en wat spulletjes gekocht van ons salaris.
Groetjes,Bastet

Thuiswonende man

Toen mijn man en ik gingen samenwonen had ik al acht jaar op mezelf gewoond en woonde hij nog thuis. (ik ben ook wat ouder) Hij had dan nog wel een jaar gebackpacked maar was daarna weer thuis gaan wonen. Voordeel was dat hij behoorlijk veel spaargeld had waar ik alleen een negatief saldo had. (waar ik me prima mee redde, ik had niet veel nodig)
In het begin van onze relatie gaf het af en toe wel spanningen; niet zozeer over het huishouden of de administratie, (hij was netjes opgevoed) maar wel dat ik veel meer gewend was om door schade en schande wijs te worden en mijn eigen boontjes te doppen dan hij; hij had echt de neiging om voor ieder wissewasje met zijn ouders te overleggen. Ik heb nogal eens geroepen in een ruzie dat hij dan maar beter met zijn ouders kon gaan samenwonen.
Inmiddels zijn we al weer heel wat jaren verder en is het allemaal goed gekomen.
Om me heen zie ik trouwens ook dat jongens over het algemeen langer thuis blijven wonen, en dat ze ook wat langer wat "kinderlijker" blijven. (Ik maak mijn borst vast nat; ik heb twee zonen)

Bastet, dat geloof ik meteen

een gehuurde etage, spullen uit de eigen kamers mee.

Maar de wasmachine, de koelkast? De computer, het internet- en telefoonabonnement? Lukt dat allemaal als je echt met 0,00 op de bank van start moet en gewend was aan een luxe bestaan waarin je al je geld voor 'leuk' kunt gebruiken?
Wordt het dan niet meteen lenen (en daarmee een start met achterstand?)

tonny

Luxe

'Toen had je nog geen computers'

Nee, klopt. En nog wat dingen die best geld kosten en anno nu tot je standaarduitrusting behoren.

'Riant, is dat nodig?' Nee, wat mij betreft niet. Maar veel jongeren zijn het al jaren luxe gewend thuis. Het is voor hen een hele omschakeling. Meer dan 25 jaar geleden, denk ik.

Tonny

Tonny

< << Maar de wasmachine, de koelkast? De computer, het internet- en telefoonabonnement? Lukt dat allemaal als je echt met 0,00 op de bank van start moet en gewend was aan een luxe bestaan waarin je al je geld voor \'leuk\' kunt gebruiken? >>>

Mijn kinderen kregen (een beetje) zakgeld toen ze nog thuis woonden. Een luxe-bestaan kenden ze niet. Ze spaarden en scharrelden bij de kringloop voor weinig een hele inboedel bij elkaar. Oa een 2e handskoelkast. Er zullen vast mensen zijn die dat niet willen maar hier redeneert men -goed gepoetst is schoon-.
Belangrijker: er is stufi of inkomen van werk of uitkering dus van helemaal niets hoeft 't niet. 'T is geen vetpot maar lenen doen ze niet.
Ik vind 't eigenlijk heel belangrijk dat ze op eigen benen leren staan. Van huis uit gaan samenwonen zou niet mijn keuze zijn. Vriend van dochter (hebben al jaren verkering) zoekt nu woonruimte in haar studie-stad maar samenwonen is voor hen geen optie, ze willen bewust beiden zelfstandig. Ik woonde na 3 maanden verkering samen met mijn nu man, ontvluchtte zo het ouderlijk huis en daar heb im nadien best spijt van gehad.

Samen vanuit thuis

Het is inderdaad beter als je allebei een tijdje hebt geleerd om op eigen benen te staan. Maar soms werkt het nu eenmaal niet zo. Wij zijn ook vanuit thuis gaan samenwonen. Ik kon een flatje krijgen en hij (nog) niet. Dan ga je niet meteen officieel samenwonen. Maar in de praktijk waren we dan toch voor 99% van de tijd samen in mijn huis. Zo gaat dat. Het heeft hier nog geen ernstige problemen opgeleverd trouwens.
Ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht tot welke leeftijd ik mijn kind hier in huis wil hebben. Ik sluit me aan bij de meeste posters. Het hangt af van karakter en opleiding. "Hotel Mama" mag het inderdaad niet worden.

Prulletje

Tonny

Het eerste half jaar woonden we op een etage zonder wasmachineaansluiting,dus afentoe wat was naar mijn moeder en de rest op de hand.Koelkastje zelf gekocht,en inderdaad,pc en internet,nee dat had men toen nog niet.We hadden wel een salaris natuurlijk,dus wat de eerste maand niet lukte,lukte de andere maand wel.We hebben geen lening afgesloten destijds,maar we konden na een half jaar een andere etage betrekken en een wasmachine kopen.Daar zijn we voor gaan zitten,met een bak koffie:Kijk,de was wast vanzelf!)
Groetjes,Bastet

Zelfs zonder t.v.

toen ik op kamers ging had ik ook niet gespaard. ik kreeg wat her en der (overtollige meubels) en kocht van 't geld dat ik had zo'n starterskit van ikea (euh paar pannen+simpel servies+wat bestek)en had wel wat handdoeken enzo. de rest nam ik van m'n kamer mee. als koelkast deed dienst een koelbox (diepvrieselementen in diepvries buurvrouw) en ik had zo'n fornhuis met een fles eraan. de was ging met de hand en anders naar de wasserette (bestaan die nog?). van m'n eerste gespaarde geld kocht ik wel een 2de hands koelkast. en toen m'n oma dood ging kreeg ik haar wasmachine. ik heb het zelfs 1 jaar zonder t.v. gedaan. die had ik namelijk thuis al.....maar het beeldscherm overleed tijdens de verhuizing.....gelukkig deed het geluid het nog wel dus zo luisterde ik de nodige programma's nog....(ach, gezellig toch dat gekeuvel op de achtergrond?) en als ik écht iets niet wilde missen ging ik naar de studentenclub.
groeten albana

Spaargeld nodig tonny?

Ik ben op mijn 17e op kamers gegaan met verzamelde oude spullen van familieleden en een basisbeurs + wat geld van ouders. Spaargeld had ik helemaal niet nodig. En de koelkast, servies en fornuis bij ons zijn nu, bijna 20 jaar later, nog steeds gekregen spullen van anderen. En waarom zou dat voor degenen die nu uit huis gaan anders moeten zijn? Het eerste jaar heb ik trouwens zonder koelkast gedaan en dat ging best goed. Daardoor weet ik nu nog steeds hoe lang iets bij welke temperatuur buiten de koelkast goed blijft.
Ik wil hierbij wel als kanttekening geven dat er in mijn familie wel een beetje geld was waardoor er oude spullen door nieuwe vervangen werden en er dus oud spul over was voor mij. En mijn familie destijds ook allemaal eerst alleen had gewoond waardoor er bij samenwonen spullen over waren gebleven. Maar daarentegen had je toen geen marktplaats en nu wel, daar zou ik het nu vandaan halen als ik het niet van ouders en ooms en tantes kreeg.

Oja en luxe thuis vgl. met op kamers

Dat gold zeker ook voor mij, althans qua geld. Mijn ouders hadden tenslotte wel een pc en koelkast en een groot huis met tuin. En je moet ineens echt bij alles op je geld letten terwijl ik dat voor die tijd alleen hoefde voor de keuze kleding vs. op vakantie gaan (het werd altijd dat laatste). Kortom ik denk dat het erbij hoort, die achteruitgang bij het op jezelf gaan wonen, zowel nu als 20 jaar geleden. En dat je die versterkt als je je kind te veel al zijn/haar geld aan zichzelf laat besteden als ie al volwassen is. Dus dat je daar op zou moeten letten als je volwassen kind nog thuis woont en wel inkomen heeft.

Op 17e op kamers

En ja, ik wilde graag weg, heb er speciaal een studie in een andere stad voor uitgekozen. Lekker groot zijn en eigen baas. Ik vind dat helemaal niet per se triest en de relatie met mijn ouders is ook een stuk verbeterd daardoor. Niet dat die slecht was maar we zaten toch in allerlei pubergedoe vast toen ik nog thuiswoonde. Bovendien moest ik veel in huis meehelpen en toen ik op mezelf ging kon ik lekker verslonzen, haha. (is nooit meer helemaal goed gekomen ).
Op je 16e weglopen is natuurlijk wel wat anders maar na het afmaken van de middelbare school (have/vwo/mbo) vind ik het niet zo gek dat je op jezelf zou gaan wonen. Maar goed, maar zien hoe ik er over 13 jaar over denk .

Weinig geld

Zelf ben ik echt begonnen met kistjes en een bed later kwam daar een 2e-hands bank bij, wat een luxe Ik vond dat allemaal prima. Mijn dochter had wel wat gespaard toen ze op zichzelf ging wonen (HAT-eenheid) en kjon daardor het eea kopen, maar hield het allemaal heel eenvoudig (ze heeft er trouwens met weinig geld een superleuk flatje van gemaakt!), mijn zoon had alles van de kringloop en kon wassen bij degene van wie hij de kamer huurde (hij is zo gesteld op zijn spullen van toen dat ze nog steeds op zijn kamer hier in huis staan). Een nichtje van mij begon met een compleet ingericht huis (samen met vriend), mijn dochter zei dat ze dat nooit zou willen, omdat het juist zo leuk is ergens voor te sparen en er zo steeds iets bij te kunnen kopen.

Omgevingsafhankelijk

Hier op het forum merk ik dat het als de norm wordt gezien dat je op een gegeven moment uit huis moet, dan een paar op jezelf en dan eventueel met een geliefde. Ik denk echter dat dit zeer omgevingsafhankelijk is. In de buurt waar ik woon zijn er veel jongeren die lang thuis blijven wonen en gelijk uit huis gaan samen wonen.
Zo is er net een jong stel in de straat achter ons gaan samen wonen. Beiden rechtstreeks van uit huis, hadden allebei gespaard en hebben hun huis dus gelijk leuk (al is het nog wat kaal want ze hebben wel vier slaapkamers) en vrij luxe kunnen inrichten. Volgend jaar gaan ze trouwen is de bedoeling. Zij hebben dus inderdaad nooit op een kamertje gewoond ergens. Missen ze nu iets fundamenteels? Ik denk het niet eigenlijk.
Mijn man heeft ook nooit echt op zichzelf gewoond. Hij was al jong weg bij zijn ouders door de omstandigheden maar heeft er daarna een hele zwerftocht van familie naar familie naar vrienden opzitten tot dat hij mij tegen kwam
Een kennis van mij woont in een vrij christelijk dorpje op de veluwe. Bijna alle jongelui daar trouwen ook vanuit huis.
Een andere vriendin vertelde mij dat zij in haar dorp bij een grotere stad gelegen echt een uitzondering was doordat ze ver weg ging studeren en dus op kamers ging. Bijna alle jongeren in haar dorp zochten express een opleiding uit in de dichtsbijzijnde stad zodat ze lekker thuis konden blijven en hun oude leventje konden voortzetten.
Dan praat ik verder nog niet eens over allochtone gezinnen waar bij de meesten op kamers wonen voor meisjes nou niet de norm is.
Zelf heb ik wel alleen gewoond maar heb niet het idee dat dit nu een onmisbaar deel van het leven is. Iedere levensloop brengt zijn eigen ervaringen met zich mee.
Ik vind het dus persoonlijk helemaal niet raar als jongeren direct vanuit huis gaan samenwonen of trouwen maar ik zie het veel om me heen naast natuurlijk jongeren die wel alleen wonen op kamers of met vrienden samen een huis delen (is ook een soort van samenwonen toch?)
Het hangt dus echt van de omgeving wat de norm is en of er sowieso een norm is.

Maylise

Niet alleen je omgeving, ook je levensvisie

speelt denk ik een rol. Ik leef volgens de gedachte dat je alleen door het leven gaat. Goed, er zijn reisgezellen op de lange weg, maar ik zal het zelf moeten doen. Ik vind het dus belangrijk dat ik het goed met mezelf kan vinden én dat ik mezelf goed kan redden. Zolang ik mij heb, ben ik niet alleen zeg maar Ik vind op jezelf wonen op jonge leeftijd (als de blauwdruk wordt geschreven en gevuld) daarbij horen/passen.

Tirza

Eens met tirza

Qua omgeving zie ik het niet zo, ik heb vrienden en familie in heel andere delen van het land wonen en zie daar weinig verschil. Wel denk ik dat het uitmaakt hoe je tegen het leven aankijkt. Ik vind voor jezelf kunnen zorgen en je alleen kunnen redden en voor jezelf op kunnen komen een belangrijke vaardigheid.

Maylise

Ja, ik vind dat je iets fundamenteels mist als je nooit even alleen hebt gewoond.

Het gaat niet zozeer om zelf je was en je boodschappen doen. Dat is óók belangrijk, maar dat is zo zichtbaar en praktisch en simpel, daar verzuipen mensen niet in.

Maar neem dingen als rekeningen betalen.
Gas en licht aanvragen.
Bezwaar maken tegen een onterechte belastingaanslag.
Een brief aan de huisbaas of woningbouwvereniging schrijven.
Zorgtoeslag aanvragen.
Met je geld uitkomen. Een budget opstellen.
Instanties bellen. Dat soort dingen. Ik ken mensen die dat op hun 40e, na de scheiding, voor het eerst van hun leven moeten doen omdat eerst de echtgenoot (m/v) dat altijd deed. En als het dán fout gaat gaat het flink fout, want dan zijn er koophuizen en kinderen en uitkeringen in het geding.
Ik vind het toch handiger als je er rond je 20e een tijdje alleen voor hebt gestaan, desnoods met wat hulp van je ouders. Dan leer je dingen waar je de rest van je leven profijt van hebt.

Groet, Ellen

Tuurlijk,maar....

Uiteraard,maar als je nou toevallig zoals ik,de liefde van je leven ontmoet op je 17e?En je wilt allebei in een grote stad vlakbij gaan leren en werken?Dan is de keuze simpel hoor...)
Groetjes,Bastet