Zoon 18 jaar, PDD-NOS, woonruimte gezocht

Mee

Kan Stichting Mee jullie adviseren? Jullie, want de vader mag ook best actief meedenken. In het midden des lands is er de SBWU, daar kan je ook info vinden. In jullie woonplaats is er misschien ook zoiets.

Heeft je zoon nog steeds gedragsproblemen? Komt hij nog wel eens thuis in de weekenden en hoe gaat dat?
En wat adviseert Parlan/Bureau Jeugdzorg?

boekje

http://www.helpikword18.nl/

Naar zijn vader

Ik begrijp uit je verhaal dat jij met een veel jonger kind in huis woont en dat vader elders woont.
Ik denk dat er niks anders op zit dan je poot stijf houden. Gooi de deur dicht. Maar dan ook helemaal. Dus ook niet meer om de week het weekend.
Stuur Parlan maar met hem naar vader.
Die kostganger moet desnoods maar de wacht aangezegd worden. Dat kun jij met de jongste en je chronische ziekte niet doen.
Parlan heeft trouwens wel gelijk dat de verantwoordelijkheid voor een dak boven het hoofd nu bij de ouders ligt. Maar dat ben jij niet in je eentje. Er is bij jou en bij Parlan bovendien ook nog verantwoordelijkheid voor de jongste.

Gesprek met jezelf

Je moet je wapenen tegen de handelswijze van jeugdzorg. Die is koud en zakelijk. Er valt op geen enkele manier te onderhandelen. Dit kind, boven de 18 en een normaal iq, wordt niet meer gesubsidieerd. Het kan dus niet in de jeugdzorg blijven hangen. Het moet ergens anders heen.
Er maar een partij wel verantwoordelijk voor dit kind en dat zijn de ouders.
Als jij werkelijk meent dat jouw zoon niet bij jou kan, dan moet jij de deur dicht houden. Met wat je vertelt zou het zelfs schandalig zijn als jeugdzorg je zoon bij jou op je dak stuurt. Dat is namelijk hetzelfde als jouw dochter in de problemen brengen. Maar daar moet je wel glashelder in zijn.
Je bent niet helder als je hem wel het weekend laat komen en toch liever niet de deur dicht wilt houden.
Wat je beweert aan ergs is helemaal waar of, als je twijfelt, een schromelijke overdrijving.
Het aan jou om helder te maken om welke van de twee het gaat.

woonpunt autisme

http://www.woonpuntautisme.nl/home.html?mnu=tmain100:serv&s=1&l=nl&t=1396903952
Informeer jezelf goed. Ga zonodig vast naar het WMO loket van de gemeente. Misschien is er wel iets als jongerenhuisvesting en dan zoek je daar begeleiding bij, mogelijk zelfs via Parlan.
Of informeer jezelf bij de plaatselijke MEE waar je begeleiding kunt krijgen. Of vraag een instelling die jongeren met autisme begeleid hoe jij kunt regelen dat je zoon daar terecht kan en hoe je dat met de betaling kunt regelen.

Balans magazine

http://hpdm.nl/het-woonplein

Ik las net dit in het balans magazine van april, misschien kunnen zij je verder helpen?

RIBW

In veel (grotere) plaatsen zit het RIBW, zij hebben ook een vorm van begeleid wonen. En verder kun je denken aan het Leo Kannerhuis, die hebben verschillende vormen van hulpverlening, specifiek voor jongeren/ kinderen met autismeproblematiek (wel lange wachtlijsten). Zitten op meerdere plekken in het land, maar lang niet overal, weet niet of dat nog een beetje bij jullie in de buurt is.

Sterkte!

Sneeuwitje

geen pretje

Hoi Cabogirl,

Ik spreek uit ervaring, ik ben zelf ooit als een probleem jongere door jeugdzorg van het kastje naar de muur gestuurd, en op mijn 18e hield de zorg simpelweg op, en werd ik geacht binnen 2 weken een verblijfplaats te zoeken. Ik heb deze toen niet gevonden en vervolgens 3 jaar lang gezworven. Dit was geen pretje, en het is ontzettend moeilijk om vanuit zo'n situatie weer een doorgang naar het 'normale leven' te vinden. En als je die wel vind is het sowieso geen prettig begin van het "volwassen leven". Ik zou hier ook alles aan doen om dit voor uw zoon te voorkomen. Ik snap uw situatie en dat het stress opleverd als hij thuis is. Maar wat zijn de gevolgen van dat u de deur dichtgooit? Want hulp is nadat een jongere 18 is geworden niet zo makkelijk meer. Misschien kan zijn vader hier hulp in bieden, of dat jullie de zorg verdelen, een week bij u en een week bij vader (dit is alleen gunstig als jullie redelijk dicht bij elkaar wonen). Ik zou in ieder geval een gesprek met vader aangaan, ik neem aan dat hij ook het beste met zijn zoon voorheeft. Ik zou ook een gesprek met hemzelf hebben. Iedereen kan wel van alles willen maar wat wil hijzelf eigenlijk. Probeer hemzelf eens de situatie te schetsen zoals hij er nu voorstaat en wat de toekomst dan gaat brengen? Wat denkt hij er zelf van? Wat wil hij zelf en welke mogelijkheden ziet hij. Deze dingen zijn mij nooit gevraagd, er werden alleen aannamens gedaan en dingen opgedragen, dat werkt ook averrechts. Handen ervan af trekken is zoiezo niet de oplossing, dan raak je ook het oog en de controle kwijt en dat moet je niet willen, en je moet al helemaal niet willen dat hij het gevoel heeft dat u niet meer om hem geeft en dat hij er alleen voor staat. Het is belangrijk dat hij weet dat u er bent om zijn belangen te behartigen. Ookal kost dat energie, hij is uw kind. Het gevoel dat je in de steek gelaten wordt door je eigen ouders is het meest pijnlijke dat er is. Als je eigen ouders niet voor je opkomen en er alles aan doen om te zorgen dat alles goed komt, wie dan wel. Nogmaals dit zeg ik uit ervaring. Ik ben nu 29 en gelukkig goed terrecht gekomen, maar niet door jeugdzorg of andere instanties, en neem mijn ouders nog steeds kwalijk om hoe zij gehandeld hebben, en dat zal ik altijd blijven doen. Ik ben nu moeder van 2 kinderen, en ik zal zorgen dat zij altijd weten dat ik hun belangen behartig. Probeer alstublieft te voorkomen dat je zoon in een molen van negativiteit terrecht komt, dat is echt niet in zijn belang en ook niet in die van uzelf, want hoe gestresst zult u wel niet raken als hij in een situatie beland zoals bijv. de mijne of nog erger. Betrek hem in deze discussie, geef aan hoe het ervoor staat, laat hem zelf dingen uitzoeken, en vooral vraag hoe hij erover denkt, dat is zoooo belangrijk, want dan moet hij ook gaan nadenken over de toekomst,en dan ziet hij dat hoe hij nu leeft niet meer gaat werken. Ik zeg al het gaat stressvol zijn, en waarschijnlijjk heel moeilijk en zal hij niet 1,2,3 meewerken, maar wat is het alternatief. Want net zoals u uw handen eraf zal trekken, net zo makkelijk doet jeugdzorg dat ook, en dan heeft hij niks meer.

if all else fails: crisisopvang?

Natuurlijk verdient het veruit de voorkeur om een plek te vinden waar hij kan blijven en groeien maar ik kan uit je verhaal goed begrijpen dat je het geen goed idee vindt dat hij bij jou thuis komt. Als het niet lukt een passende plek voor hem te vinden, is crisisopvang dan een optie? Dat hij van daaruit begeleid wordt naar een meer structurele oplossing? Ik weet niet precies hoe de toegang naar crisisopvang geregeld is maar ik neem aan dat je daarvoor inderdaad zeer resoluut moet weigeren om hem op te nemen cq hem echt de deur uit moet zetten en dat hij zich daar dan zelf zou moeten melden met zijn verhaal. Geen idee of dat haalbaar is. Moeilijk & pijnlijk .

Heel veel sterkte!
Groet,
Jo Hanna

been there...

Wat mij verontrust is dat blowen. Dat hebben wij hier ook gehad met zoon. Zelfde traject, Jeugdzorg enzovoort. Probleem is dat zowel Jeugdzorg als veel woonvoorzieningen totaal niet zijn ingesteld op jongeren die problemen hebben met middelenge(mis)bruik. Het zijn ambtelijke instanties, geen professionals. Als ze al iets doen met dat blowen, dan verwijzen ze hem naar instellingen die al net zo ambtelijk zijn. Er gaat dan veel geld, energie, tijd en wanhoop zitten in proberen iemand met onacceptabel gedrag toch ergens te huisvesten.
Maak zoon duidelijk dat je hem niet laat vallen, maar dat hij met zijn levensstijl en gedrag nu eenmaal niet geschikt is om thuis te wonen. Stelen is al ver over de grens en ook een symptoom van problemen met die wiet. Wij hadden het meeste baat bij collega-ouders die ervaring hadden met dezelfde situatie. En bij serieuze verslavingszorg. Wij hadden op een gegeven moment een standaardbrief klaar liggen voor de hulpverlening, waarin wij op een rijtje zetten, wat wij wel en vooral ook wat niet konden betekenen voor zoon. Thuis wonen hoorde daar niet meer bij (net als jij nog een jonger kind thuis). Steun om te kunnen stoppen met blowen, helpen om in behandeling te komen, helpen om een opleiding te kunnen starten enzovoort wel. Natuurlijk bleven veel hulpverleners proberen om hem weer bij ons naar binnen te schuiven. Dan verwezen wij alleen naar die brief en gingen verder niet in discussie.
Een adres om eens verder je licht op te steken is: http://www.stichtingcokevanjou.nl/. Ook is er in veel steden "bemoeizorg" voor jongvolwassenen, die werken laagdrempelig en die houden hem dan enigszins in de gaten.
Sterkte. Het valt niet mee om de deur dicht te houden voor je eigen kind.

Cabogirl

Maar het is wel je zoon. Ik hoop dat ik tegen die tijd mijn ernstig verstandelijk gehandicapte tegen die tijd nog thuis kan laten wonen. Dat is een beetje afhankelijk van of ik niet teveel blauwe plekken heb.

Rafelkap

'Het is wel je zoon'
Maar een zoon heeft er niets aan als het ouderlijk gezin van moeder in elkaar klapt.

Cabogirl

Cabogirl, wat een ellende. En wat bizar dat jeugdzorg hem nu zomaar laat vallen. Dit was al bekend, dat kinderen van 18+ gewoon zonder hulp op straat komen te staan maar het moet wat mij betreft steeds bekender worden.

Gemiddelde intelligentie is een probleem, leuk voor hem, maar wel een probleem. Want zou een indicatie kunnen zijn, of als zodanig kunnen worden gezien, dat jouw zoon minder hulp nodig heeft.

Wat je idd zou kunnen proberen is de RIBW. Die vangen (jong)volwassenen met psychische problemen/aandoeningen op en zorgen voor woonplekken en begeleiding. Ik weet alleen niet hoe het nu zit met al die verschrikkelijke bezuinigingen die eraan komen. Ik weet ook niet of de RIBW in jouw woonplaats of omgeving zit.

Wat ik zou doen: poot stijf houden (dit ook bespreken met zoon) en de krant erbij. Laat jeugdzorg hem maar uit zijn kamer gooien (spullen op straat en zo), met de krant er bovenop.

Eventueel toch ook antikraak (dus zelf een plek regelen), als je dit niet kunt.

Maar het lijkt mij dat jouw zoon helemaal niet zonder begeleiding kan wonen, hij heeft iemand nodig die bv. ook zijn geldzaken beheert. Straks zit hij in no time met een fikse schuld door de ziektekostenverzekering of bv. een mobiel abonnement. Ik zou dit op papier aangeven, vastleggen, ook alle gesprekken vastleggen.

En dit is dus precies het probleem bij jeugdzorg tegenwoordig, de overgang naar de volwassenenhulp, die er dus niet is, en de eerdere behandelingen die er ook niet zijn. Een kind met pdd-nos moet strikte begeleiding en hulp bij aanhouden van zijn leefregels. Hij moet als het ware gesocialiseerd zijn. In plaats daarvan mocht hij spijbelen, feesten en blowen... bizar en een klacht waard, vind ik zelf.

Overigens blowen en wiet kan ook zelfmedicatie zijn. Als het ware het ritalin-effect, zodat prikkels minder hard binnenkomen.

En nu op het laatst gaan ze schermen met regels en moet hij nog twee weken eerder weg? Ik zou een rechtszaak aanspannen, vanwege volledig ontoereikende en gebrekkige zorg en behandeling.

test

Heb je mogelijkheden om een IQ-test opnieuw te doen? Het is wel vreemd: eerst laag IQ, dan gemiddeld. Hoe schat je dat zelf in? Vreemd dat zo'n IQ-test net op het einde van zijn traject bij jeugdzorg komt: vier jaar lang opvang en dan, als het verder moet plotseling een ander beeld. Ga anders bij de instelling zeiken over het feit dat ze iemand vier jaar lang als licht verstandelijk gehandicapt hebben behandeld en daar geld voor hebben gekregen, terwijl die persoon helemaal niet licht verstandelijk gehandicapt was. Zeiken, totdat ze beseffen, dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor de rommel die ze zelf gemaakt hebben.

Heb je eens nagedacht over bewindvoering?

Ben je nog verder gekomen met stichting MEE?

Maar eerst huisvesting. Inderdaad, poot stijf houden en niet in huis nemen en dat ook tegen de begeleiders aangeven: dit is een te groot risico voor je andere kind (en voor jou, maar dat interesseert niemand).

Het scenario ziet er niet goed uit: je zoon zal ergens gaan wonen, maar je weet misschien niet eens waar, hij zal schulden maken, blowen (voor verslavingszorg moet je gemotiveerd zijn) en over een paar jaar ergens in een of ander opvangproject terecht komen, waar hij dan geholpen wordt om van de schulden af te komen en huisvesting te vinden. Dan pas zal hij de hulp krijgen die hij nu nodig heeft.

Ondertussen kun je met familie onderling afspraken maken: wat wel en wat niet. Bijvoorbeeld: nooit geld lenen. Wel eten geven, of kleding, een slaapzak etc.

Wil je wel postadres zijn? Google eens op briefadres. Je zoon kan dan wel jouw adres gebruiken om post te ontvangen (want handig is) maar hij woont daar niet officieel. Je moet dat apart regelen met de gemeente. Ik weet niet hoe ver zo'n regeling gaat en of dat kan bij eigen kinderen.

Tsjor

Ter illustratie: artikel over de 9000! dakloze jongeren in NLD

https://decorrespondent.nl/1115/hoe-geven-we-9000-dakloze-jongeren-zonder-hoop-hun-leven-terug/63064716660-fcfe4d09

In Nederland zijn negenduizend jongeren dakloos. De meesten van hen hebben hoge schulden, kunnen daardoor niet studeren of naar school, waardoor de kans op werk vrijwel nihil is. Het ambitieuze project 'Van de Straat' probeert deze uitzichtloze situatie te doorbreken.
Hoe geven we 9.000 dakloze jongeren zonder hoop hun leven terug?

Ze trekt haar shirt over haar schouder omlaag en wijst naar vier zwarte letters op haar huid. ‘De naam van mijn broertje. Mijn moeder heeft een nieuw gezin gesticht, met een nieuwe man, en ze heeft laatst hun namen op haar arm laten zetten, zonder die van mij en mijn broertje erbij. Dat deed hem zoveel pijn dat ik besloot zelf maar een tatoeage van zijn naam te nemen. Toen ik hem belde om te vertellen wat ik gedaan had, kon hij alleen maar huilen, lief hè?’

Laura is 21, dakloos, en staat voor een zaal vol met mensen uit het onderwijs, Kamerleden, mensen van de gemeente, van de reclassering, van de politie, van de schuldhulpverlening en uit de jeugdzorg en doet haar verhaal. Ze legt aan de hand van haar tatoeages uit hoe haar jeugd is geweest, en hoe het komt dat ze op haar negentiende moest gaan zwerven. Ze heeft nog twee andere tatoeages: ‘Pain makes people change’ in sierletters op haar arm, en ‘Forever in my heart’ op haar borst, met een bloem ernaast.

Achter haar op het podium staat groot de tekst 'Van De Straat’Het blog van Van De Straat. geprojecteerd. Het is een, op zijn zachtst gezegd, ambitieus meerjarenproject van de Stichting Zwerfjongeren Nederland, de Federatie Opvang, de Stichting Kamers met Kansen en Skanfonds, die op een woensdagmiddag in april een grote groep beleidsmakers bij elkaar hebben gebracht in het atrium van de Vereniging Nederlandse Gemeenten in Den Haag.

De boodschap: er moet iets drastisch veranderen aan de begeleiding en opvang van zwerfjongeren. Negenduizend jongeren in Nederland tussen de achttien en de drieëntwintig jaar zitten op dit moment zonder vaste woon- of verblijfplaats. Aan het begin van de bijeenkomst worden er symbolisch ballonnen opgeblazen en kapot geknepen. Presentator: ‘Voel je hoe moeilijk dat is? Om de handen op elkaar te krijgen?’ Daarna mag een aantal zwerfjongeren vertellen over hun situatie. Eentje leest een gedicht voor, een ander rapt en Laura laat haar tatoeages zien.
Verwaarloosd, misbruikt en in de schulden

Doel van de dag en het project in het algemeen: regels afschaffen die de uitsluiting van dakloze jongeren in de hand werken. Jongeren kunnen tot hun achttiende rekenen op bescherming en begeleiding van jeugdzorg, maar zijn vanaf hun achttiende plotseling zelf verantwoordelijk voor hun toekomst. En dat werkt slecht: volgens cijfers van de Stichting Zwerfjongeren heeft 60 procent van alle dakloze jongeren voor hun achttiende al te maken gehad met verwaarlozing, geweld, misbruik, psychiatrische problemen of alcohol en/of drugsproblemen.

Dat verleden verdwijnt niet opeens wanneer ze achttien worden en geacht worden op eigen benen te kunnen staan. Het overgrote deel is met politie en justitie in aanraking geweest, en ongeveer de helft van alle zwerfjongeren heeft niet meer dan basisonderwijs gevolgd. Een groot deel van hen zit in de schulden. Kortom: geen ideale positie van waaruit je zelfstandig aan je toekomst kunt gaan werken.

Een op maat gemaakt plan voor iedere zwerfjongere, dat is wat de initiatiefnemers van Van De Straat graag willen. Het klinkt mooi, logisch zelfs, maar is het haalbaar? Het project is omvangrijk (heel Nederland) en ingewikkeld (alle regelgeving, op alle niveaus, die nu in de weg zit afschaffen of vervangen). Maar als er ooit een tijd gaat zijn waarin de hervormingen een kans zouden maken, dan is het nu wel: per 1 januari 2015 gaat de nieuwe JeugdwetGastauteur Tamara Woestenburg schreef over de valkuilen van de nieuwe Jeugdwet. van kracht, en dat biedt mogelijkheden om nieuweOok de Wet Maatschappelijke Ondersteuning gaat op de schop, ik schreef er een explainer over. regels in te voeren en regels die nu gelden en niet werken,In dit recente rapport, 'Het schuurt tussen onderwijs, zorg en sociale zaken' van onderzoeksbureau Frieslab is alles te lezen over de regels die nu gelden, maar niet werken. af te schaffen.
Laura mag niet naar school

De nieuwe Jeugdwet roept in het zorgveld vooralsnog vooral frustratieWaarom roept de nieuwe wet zoveel frustratie op? en woede op. De wet, ingevoerd om te bezuiningen en om het Nederlandse zorgsysteem overzichtelijker te maken, houdt in dat het inkopen en verdelen van zorg voortaan op gemeentelijk niveau gebeurt, in plaats van dat het centraal geregeld wordt. Dat betekent dat gemeenteambtenaren moeten gaan bepalen welke zorg er wordt ingekocht. En bestaat er dus een kans dat de kwaliteit en aanwezigheid van bepaalde vormen van zorg per gemeente nogal van elkaar kan gaan verschillen.

De komende maanden blijf ik Van De Straat volgen, om te zien of het gaat lukken het huidige systeem te hervormen. Ze zijn net begonnen met het vinden van oplossingen rondom een eerste obstructieve regel: ‘Wie in de schuldhulpverlening zit, mag geen studiefinanciering aanvragen.’ En dat is nou precies Laura’s probleem.

‘De gevangenis voelde meer als vakantie dan als straf; vriendelijke bewakers, prima eten, en niemand zeurde aan mijn kop’

Twee jaar geleden zat Laura in de gevangenis, waar ze het stiekem best relaxed vond. ‘Het voelde meer als vakantie dan als straf; vriendelijke bewakers, prima eten en niemand die aan mijn kop zeurde.’ Ze was negentien toen ze vast kwam te zitten, nadat ze was veroordeeld voor medeplichtigheid aan een aantal inbraken die haar toenmalige vriend gepleegd had. Hij had al een tijd geen werk kunnen vinden en was goud gaan jatten bij mensen thuis, zodat hij Laura ook eens een cadeautje kon geven. Ze vond het lief van hem, maar maakte zich ook zorgen om zijn roekeloosheid. Hij verborg zijn praktijken zo slecht dat zijn criminele carrière welgeteld twee weken duurde. Toen deed de politie een inval in het appartement waar Laura met haar vriend woonde.

Film: Lege Fles

Van de opvang in de schulden

Twee maanden moest Laura uiteindelijk zitten. Ze genoot ervan dat ze in die tijd alleen maar voor zichzelf hoefde te zorgen. De jaren daarvoor hadden in het teken gestaan van de zorg voor haar acht jaar jongere broertje. Moeder was verslaafd aan chatsites en zat hele dagen achter de computer. Vader hield er een ander gezin op na en vertrok om bij hen te gaan wonen. En dus zorgde Laura vanaf haar twaalfde in haar eentje voor haar broertje. Dat hij op tijd op school kwam, dat hij at, dat hij douchte, dat hij zich gedroeg. Op haar zeventiende werd Laura verliefd op de jongen door wie ze later in de gevangenis terecht zou komen.

Om rond te kunnen komen begon ze leningen af te sluiten, spullen op krediet te kopen en rekeningen te negeren; ze raakte diep in de schulden

Laura is inmiddels dus alweer twee jaar vrij. Toen ze vrijkwam kon ze niet meer terug naar haar moeder, die een gezin aan het opbouwen was met een nieuwe man en vond dat Laura daar niet meer bij paste. Laura verbleef een tijd bij vrienden en familie, maar niemand kon haar een vaste woonplaats bieden. Aan het werk kwam ze niet zonder opleiding, en terug naar school gaan bleek vrijwel onmogelijk zonder vaste verblijfplaats.

Uiteindelijk kwam ze op haar twintigste in een opvang voor dakloze jongeren terecht, van waaruit ze probeerde haar leven weer op de rails te krijgen. Ze begon aan een aantal opleidingen: eentje tot banketbakker, eentje tot kapster. Maar de constante geldzorgen en het niet kunnen vinden van een woning speelden haar parten en ze haakte af. Om rond te kunnen komen begon ze leningen af te sluiten, spullen op krediet te kopen en rekeningen te negeren; ze raakte diep in de schulden.

Nu is Laura 21. Sinds drie weken woont ze niet meer in de opvang, maar tijdelijk bij haar nieuwe vriend in een containerwoning voor studenten. Ze wil een baan zodat ze geld kan verdienen en haar schulden kan afbetalen, maar omdat ze nooit een opleiding heeft afgerond is werk vinden moeilijk. Terug naar school is voorlopig geen optie: ze krijgt geen verklaring van goed gedrag in verband met haar strafblad, waardoor ze zich niet mag inschrijven voor de opleiding die ze wil gaan doen. Mocht ze die verklaring op den duur wel krijgen, dan is er nog een ander struikelblok: Laura zit in de schuldsanering, en wie in zo’n traject zit, mag geen studiefinanciering aanvragen. Zonder financiering geen studie, zonder studie geen baan, zonder baan geen geld, en zo kan ze voorlopig geen kant op.

Film: Lege Fles

Toch naar school

Het verhaal van Laura staat niet op zichzelf. ‘Precieze cijfers zijn er niet omdat er nooit onderzoek naar is gedaan, maar verreweg de meeste jongeren in de daklozenzorg kampen met schulden,’ zo meent Hella Masuger, directeur van Stichting Zwerfjongeren. Vanuit het oogpunt van de schuldhulpverlening lijkt het logisch dat het aanvragen van studiefinanciering niet mag; het aangaan van een nieuwe lening staat natuurlijk bovenaan de lijst dingen die niet de bedoeling zijn als je probeert úit de schulden te komen.

Laura probeert nu werk te vinden dat ze ook zonder opleiding kan doen, zodat ze zover uit de schulden kan komen dat studeren weer een optie wordt. De hoop is wel dat ze daar op tijd mee klaar is, want er is nog een andere regel die veel (ex-)dakloze jongeren tegenwerkt: studiefinanciering aanvragen mag maar tot je dertigste.Dit zijn de voorwaarden waaraan je moet voldoen om recht te hebben op studiefinanciering.

Stephanie, ex-dakloos, nu 26 jaar, is ook een van de jongeren die meewerkt aan Van de Straat. Ze wil graag een hbo-opleiding Communicatie gaan doen. Op haar veertiende werd ze uit huis geplaatst en onder toezicht van de Kinderbescherming geplaatst. Ze kreeg een voogd, ging van pleeggezin naar pleeggezin. Op haar achttiende liep die begeleiding op haar eind, Stephanie kwam in de problemen met drugs en had tot haar vierentwintigste geen vaste woon- of verblijfplaats. Ze zocht uiteindelijk hulp, haar situatie verbeterde en sindsdien heeft ze het doel gehad terug naar school te gaan. Inmiddels woont ze al twee jaar op zichzelf en is ze bezig haar schulden af te betalen. Dat gaat duren tot ze net dertig jaar is. Een studiebeurs aanvragen zit er voor haar dus niet meer in.

Maar hoe kun je dan naar school?

In een vergaderzaal, een halfuur nadat Laura in het atrium vertelde over haar tatoeages, staat precies die vraag centraal. Professionals uit allerlei verschillende hoeken, van jeugdwerkers tot reclasseringsambtenaren, zijn bij elkaar gezet om in een zogenoemde ‘regelvrije’ ruimte te discussiëren over een mogelijke oplossing.

‘Wat nou als je een deel van je bijstandsuitkering in zou kunnen zetten als collegegeld?’

Een man die werkt in de maatschappelijke opvang oppert: ‘Wat nou als je een deel van je bijstandsuitkering in zou kunnen zetten als collegegeld?’ Een vrouw van de gemeente pleit voor het afschaffen van de bovengrens van dertig jaar voor het aanvragen van studiefinanciering. Weer een ander, een man met een privéfonds voor kansarme jongeren, biedt Stephanie aan geld bij hem te lenen. Hij zou haar collegegeld dan direct aan de school betalen, waardoor het geld dat zij van hem leent wordt gezien als gift en niet als inkomen. Op die manier zou de schuldhulpverlening er niet ‘bij’ kunnen.

Ook het crowdfunden van opleidingsgeld voor dakloze jongeren wordt genoemd. Allemaal dingen die ineens een mogelijkheid zouden kunnen worden bij het invoeren van de nieuwe Jeugdwet. Nieuwe ronde, nieuwe kansen? De Stichting wil erachter komen. Want als je daadwerkelijk een regel wilt veranderen of omzeilen, langs welke instanties moet je dan allemaal? Waar loop je tegenaan? Wie werkt er mee en wie niet? En waarom?

Laura speelt met de sigaret tussen haar vingers. ‘Wel eng hoor, praten voor zo’n grote zaal. Maar misschien dat ze er nu eindelijk iets aan gaan doen, ik wil onderhand echt weer gaan studeren. Maatschappelijk werk, want dan kan ik mensen helpen met dezelfde problemen als ik. Hulpverleners zeggen altijd: ‘Ik weet hoe het voelt’, maar dat is meestal helemaal niet waar. Als ik straks hulpverlener ben en ik zeg tegen een mishandeld, dakloos meisje dat ik weet hoe het voelt, dan is het ook écht zo.

ribw

Momenteel doen die ook alles aan 'ambulantisering', maar ze kunnen wel helpen vaardigheden op te doen om zelfstandig te kunnen gaan. Het blijft allemaal zeer oppervlakkig doorgaans en het schiet vaak te kort, kennis over ass is ook niet aanwezig. Ideaal zou zijn een ribw achtig iets gericht op ass.
Zelf een groep oprichten, zoek andere ouders met deze hulpvraag, regel zelf de hulp? ( ik denk dat hij eerder gebaat is bij een plek waar hij langer welkom is)

Toestand

Wat een spannende tijden Cabogirl. Gelukkig heeft zijn vader hem opgehaald.
Mogelijk is vader in staat om hem te helpen met zijn financien en hoe het verder gaat met school en werk. Met hulp.