zoon 20 terug naar huis
Mijn zoon van nu 20 komt binnenkort misschien/waarschijnlijk terug naar huis. Hij is 4 jaar geleden tegen ons advies in bij zijn 6 jaar oudere vriend gaan wonen. Er zijn periodes geweest dat hij ons niet wilde zien. Het contact is nu al jaren erg wisselend, waarbij er soms maanden geen contact is; wij appen hem wel maar reageert dan nergens op. Zoon heeft een laag IQ (randje lichte beperking) en zat toentertijd nog op de praktijkschool. Sindsdien is hij 2 x een mbo opleiding begonnen op nivo 1 zonder deze af te maken.
Momenteel is hij officieel nog ingeschreven op school. Op die basis heeft hij ook een studentenwoning. Maar hij weigert nu al maanden naar school te gaan en ging tot voor kort nog wel naar zijn stage, maar doet dit nu ook niet meer. De kans is groot dat hij dus al snel uit de woonruimte moet.
Zijn vriend die (illegaal) bij hem inwoont, heeft woonruimte aangeboden gekregen en heeft tegen mijn zoon gezegd dat als hij niet beter zijn best gaat doen, hij alleen gaat wonen. Sinds kort heeft hij een baan en kan hij dus e.e.a. realiseren.
Mijn zoon is namelijk enorm passief: hij gamed alleen maar. Zijn vriend gaat sinds kort werken en zoon zorgt in de tussentijd niet voor zichzelf. Vriend vertelt dat hij dan in de avond thuiskomt van een avonddienst en dat zoon dan shagrijnig is als hij thuiskomt: van de honger! Hij eet dus helemaal niet als dit niet voor hem wordt geregeld.
Ook zag ik dat hij een hele lading plak op zijn voortanden heeft zitten: hij poetst zijn tanden niet of nauwelijks.
helaas staat hij nauwelijks open voor hulp. Er is een organisatie waarvan hij PMT krijgt; psychomotore therapie, maar hij komt regelmatig niet opdagen. Alleen wel als zijn vriend hem brengt en haalt.
Daarnaast krijgt hij ook een ambulant begeleidster over de vloer maar ook die laat hij soms niet binnen, vergeet afspraken of is niet thuis. Het is dus echt een zorgelijke situatie.
Ondertussen hebben wij als ouders samen moeten verwerken dat onze zoon op deze manier uit huis is gegaan. En dat hij bij tijd en wijle behoorlijk onbereikbaar voor ons is. Zo goed en zo kwaad als het ging hebben we de situatie geaccepteerd voor wat het is en hebben we onze manier gevonden. Ik heb mij in een hobby gestort om alles een beetje los te leren laten en we zijn gewend geraakt aan elkaar, aan ons samen zonder zoon. Mijn man is inmiddels sinds enkele maanden met pensioen.
Wij hebben altijd heel veel extra energie in gestoken om zoon op te voeden en te begeleiden omdat wij ook al vanaf jonge leeftijd weten dat de zaken bij hem niet vanzelfsprekend verliepen. Wij hadden al ingecalculeerd dat het zelfstandig worden van onze zoon heel wat extra tijd zou gaan vergen, maar stonden ervoor open om hem zo lang mogelijk goed te begeleiden daarbij. Helaas is er een kink in de kabel gekomen toen hij op zijn 16 jaar vertrok.
Maar nu. Binnenkort staat hij op straat en waarschijnlijk zonder vriend. Hij is eigenlijk nog superonzelfstandig en kan eigenlijk gewoon niet op zichzelf wonen. Zelfs op een appartement wonen met begeleiding zou nog te weinig zijn; hij heeft echt meerdere keren per dag begeleiding nodig vermoed ik. Hier zijn mogelijkheden voor bij de organisatie waar hij nu al hulp van krijgt, alleen plaats....?Maar die is er niet. Ik weet dat er in de zorg wachtlijsten zijn en hij zal niet zo maar ergens opgenomen kunnen worden. Afgezien van het feit dat hij waarschijnlijk bij deze suggestie zal zeggen:'Ik ga niet bij die mongolen wonen'.
De kans is groot dat in eerste instantie wij hem in huis moeten nemen om te voorkomen dat hij echt op straat moet leven. En daar ben ik niets te beroerd voor, daar niet van maar ik voorzie grote problemen. ten eerste dat de kwestie wel eens heel lang kan duren: voordat er überhaupt een woning voor hem vrijkomt is dat misschien wel een kwestie van jaren. En als hij eenmaal bij ons zit is er voor de gemeente of de organisatie minder haast om iets te organiseren voor hem.
En als hij bij ons in huis zit, vrees ik dat ik nog veel minder met hem kan. Ik krijg hem ook niet 'aan de praat' denk ik. Hij is passief, wil niets, doet niets behalve gamen en durft/kan geen dingen aan. Mocht er uitzicht zijn op hulp dan zou dat overkomelijk zijn: dan zorgen wij gewoon voor hem totdat deskundige hulp komt om hem beter te ondersteunen. In principe KAN ik dat wel maar ik denk eerlijk gezegd dat een jongen van 20 in deze situatie gewoon beter niet door zijn ouders verder opgevangen zou moeten worden.
Ik maak mij echt hele grote zorgen over zijn situatie.
Sowieso -ik sta in contact met zijn hulpverleners- ga ik dit ook voorleggen aan de hulpverlening. Maar ik ben ook benieuwd of jullie ideeën hebben over hoe deze situatie op te vangen. Wij hebben natuurlijk al nagedacht over iemand waarbij hij eventueel opgevangen zou kunnen worden, anders dan bij ons, maar zouden dat echt niet weten. Dit probleem is ook echt te groot vrees ik.
Twee dingen
Mocht hij bij jullie thuis komen wonen.
1. Ik weet niet hoe, misschien via de huisarts/POH of anders via de hulpverleners waar hij nu bij is. Vraag ambulante begeleiding bij jou thuis, vraag 2x per dag dan krijg je hopelijk 1x per dag.
Iemand die contact met hem houdt, samen met hem werkt aan zijn zelfzorg en zorg voor zijn kamer. Hands on, geen advizeur waar hij naar toe moet gaan. Een geduldige zorgbemoeial.
2. Regel met je zoon en de bank dat je zijn rekening kunt beheren en hem elke dag zakgeld geeft. Iemand die zo leeft laat ook zijn financien versloffen en er zijn al snel hele grote schulden.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik heb in mijn omgeving een gezin waar de zoon om andere reden thuis was, inmiddels naar beschermd wonen, na een best wel meevallende wachtlijst. Maar dat was de grootste zorg. Zelfzorg en zorg voor financien.
Het zou ook heel erg goed zijn als er een soort van dagbesteding kon komen. Hoe beter de dagelijkse routine kan worden, des te minder wordt er tijd gestoken in gamen en nietsdoen. Sommigen moet je daarvoor echt bij de hand nemen.
Dat wachtlijstengedoe is realistisch maar wordt ook soms opgevoerd om jou op afstand te houden omdat er altijd schrijnender gevallen zijn, maar soms gaat het ineens heel snel.
Ik wil je in elk geval heel erg veel sterkte wensen. Het legt een grote druk op je leven, je wil graag dat het goed gaat en je staat er bij en ze moeten het toch zelf doen.
Maar je kunt je wel storten op de randvoorwaarden.
Tja
Ik denk dat ik in jullie situatie echt zou inzetten op niet terug naar huis. Terugkeer naar huis van kinderen die al langere tijd op zichzelf wonen, blijkt doorgaans al een moeilijke situatie. In jullie geval spelen heel andere dingen mee dan in ‘normale’ situaties.
Ik herinner me jullie verhaal en het was een jarenlange aaneenschakeling van onmacht en gedragsproblemen bij hem versus jullie onvermogen (zonder oordeel bedoeld) om daarmee om te gaan. Die gedragsproblemen van jullie zoonlijken helemaal niet afgenomen dus terugkeer naar huis lijkt me een recept voor een explosieve situatie die jullie relatie met hem en jullie eigen leven geen goed zal doen.
Ik snap dat je wilt voorkomen dat hij op straat terecht komt. Dat zou mij echt een schrikbeeld lijken voor m’n kind. Je schrijft dat je ik contact hebt met zijn begeleiders en dat is belangrijk. Is het niet mogelijk met hen de mogelijkheden en onmogelijkheden te verkennen en bv een noodplan te maken nu dit dreigt te gebeuren? Is het mogelijk om hem bv uit voorzorg in te schrijven voor een begeleide woongroep of nog iets anders?
Sterkte met alles.
dat gaat hem niet worden
Anne J,; regelen dat ik de bank kan doen gaat hem niet worden. Ik heb vergeten erbij te vermelden dat hij naast dit alles ook nog vrij eigenwijs is. Mogelijk als zijn vriend bij hem weg is en hij 'zwak' is krijg ik dit voor elkaar maar dat kan daarna weer problemen gaan geven.
Ik heb in elk geval de hulpverlening opgetrommeld om de situatie te bespreken. Maar vooralsnog zullen we moeten afwachten tot de zaak daar escaleert.
Ik heb het gevoel dat mijn zoon echt een zorgmijder is die je bij wijze van spreken ver in de stront moet laten zakken voordat hij ZELF hulp wilt. Iedereen om hem heen loopt nu maar te trekken en hij wil niet, doet het niet, kan het niet. Zegt ja, doet nee.
Oh en wat denk ik vol weemoed aan dat kleine jongetje, die heerlijke knuffelkont met zijn drukke gedrag en zijn enthousiasme en geestdrift van vroeger.... Nooit gedacht dat het zo zou lopen. Als je hem nu ziet zitten als een ziek vogeltje in het hoekje van de bank...
Afspraken maken en na komen...
Zoon wil nu bij jullie.
Leuk bedacht van hem... maar dat gaat zo maar niet...
Het lieve knulletje lijkt behoorlijk verslaafd...
Moeilijke materie... hij wil iets.. dat kan maar niet zomaar.
Afspraken maken.
Je bent welkom op deze voorwaarden
- geld onder beheer
- actief bij gesprekken
- gamen beperken
- toekomstplan maken.
Dit met de hulpverlening dichttimmeren. Bij niet aan afspraken houden geldkraan dicht.
Overleg welke hulp er nodig is. Zoon weet denk ik op dit moment geen uitweg/andere manier van leven.
Misschien kan je met picto's en de klok een dagritme maken.
En dit gaat jou wel energie kosten.kan dat? Of redden jullie dat niet...
Sterkte
nou voor nu
is het afwachten tot de bom barst. Zijn vriend is nu nog bij hem en hij steekt zijn kop in het zand totdat hij echt alleen staat. Zoon heeft ook niet aangegeven dat hij bij ons wil, zeker niet. Maar wij zien de bui hangen dat er op een bepaald moment geen andere mogelijkheid is als hij daar uit huis gezet wordt en zijn vriend wil niet verder met hem.
WE hebben in elk geval de koppen al bij elkaar gestoken en gaan een afspraak maken om met zijn allen in gesprek te gaan met zoon. Om zijn toekomst te bespreken. Er is al benoemd dat hij begeleiding nodig heeft als zijn vriend weggaat bij hem en dat is nu al iets wat hij in lijkt te zien. dat is al een mooie stap.
Lief dat je dat aangeeft dat het energie gaat kosten. Dat zal inderdaad zo zijn. Ik heb momenteel voldoende energie om hem te helpen met van alles. Ik zie het niet eens zo ernstig is als hij tijdelijk hier in huis komt. waar ik wel heel erg tegenop zie is de combinatie man en zoon. Mijn man is met pensioen. Die ziet het helemaal niet zitten als er nu steeds gedoe in huis is en ziet het heel negatief in. Mijn man is sowieso wat negatief ingesteld en heeft veel minder energie om zoon te helpen met zaken. Dat geeft niet, want ik kan en wil een hoop doen (ik werk drie dagen per week) maar ik ben een beetje bang voor spanningen tussen hen in huis. Mijn man gaat zich waarschijnlijk ergeren, voelt zoon zich weer betutteld en begrensd wat hij niet wil.
Maar inderdaad er moeten dan harde afspraken komen. Jouw voorwaarden zijn heel relevant.
Koentje
Allemaal heel lief en aardig. Met een ware reddersmoed stort je je er helemaal in.
Maf je zoon heeft nog niets gevraagd. De situatie is nog niet zoals die straks zal zijn. En het is ook nog niet zeker dat hij bij jullie thuis zal aankloppen.
Met andere woorden, je bent problemen aan het oplossen die zich nog niet hebben aangediend. En je wil jouw oplossingen al gaan bespreken met je zoon, terwijl die nog geen probleem heeft.
Bovendien lijk je nu het probleem van opnemen in huis helemaal op je man te schuiven. Maar wees eerlijk tegen jezelf: iemand die de hele dag in huis is, absoluut niets doet, zelfs niet voor zijn eigen eten zorgen en zijn eigen tanden poetsen..... ik denk dat je blij zult zijn als je kunt ontsnappen naar je werk. Maar daarom vind ik wel dat je de situatie eerlijk moet bekijken.
Het lijkt me verstandig om na te denken over voorzorgsmaatregelen: stel dat....of dat.... of anders.... Maar dat hoef je nog niet met je zoon te bespreken.
Voor je zoon zou het goed zijn als hij noodgedwongen achter zijn computer uit moet komen. Echt noodgedwongen, dus zonder dat er iemand meteen klaar staat om alles op te lossen.
Er is een organisatie die hulpverlening voor hem regelt, zij hebben mogelijkheden, ook al is het niet direct. Onder druk wordt veel vloeibaar.
Laat hem eerst eens uitzoeken hoe ver hij komt op zijn manier. Ja, je houdt je hart vast, dat snap ik. Maar liever je hart dan je kind. Ik zou i elk geval geen enkel probleem vor hem oplossen voordat hij het probleem heeft ervaren en de kans gekregen heeft om het op zijn manier aan te pakken.
Tsjor
ik snap
dat je dit zegt Tsjor. Maar ik kijk wel degelijk uit met wat ik doe. De situatie moet eerst escaleren voor er echt iets kan veranderen. Er moet een knop om bij zoon dat hij echt open gaat staan voor hulp. Ik weet inderdaad niet of het wel zo slim was direct al initiatief te nemen tot een gesprek. Maar goed vooralsnog gebeurt er niet veel dus laat ik het weer los. Hij weet zelf ergens wel dat er een probleem is, want hij is er al over in gesprek geweest met zijn begeleider. Maar hij zal geen actie ondernemen als het niet perse nodig is. Het is dus nu een kwestie van afwachten wat er gebeurt.
Leuke trouwens: liever je hart vasthouden dan je kind. Ik zal hem onthouden! En mooie uitspraak in het algemeen voor het thema loslaten.
Wat bedoel je trouwens met het probleem helemaal op mijn man schuiven? Ik geef aan dat mijn man er nog behoudender t.o. staat dan ik.
Zelf sta ik zeker niet met open armen te wachten. Allerminst. Nee, ik hoop erop dat het contact tussen ons beter wordt maar diep in mijn hart heb ik hem echt het liefst helemaal niet in huis om hier te wonen. Ik denk ook dat het contact meer kans tot slagen heeft als hij niet in huis woont.
dit stukje
Ik doelde op dit stukje toen ik zei: je moet het probleem niet op je man schuiven: 'Mijn man is sowieso wat negatief ingesteld en heeft veel minder energie om zoon te helpen met zaken. Dat geeft niet, want ik kan en wil een hoop doen (ik werk drie dagen per week) maar ik ben een beetje bang voor spanningen tussen hen in huis.' Dan is je man negatief en heeft minder energie voor zoon; tegenover dat jij meer kunt (energie) en meer wil (positief ingesteld); en dan lijkt het alsof je probleem de spanning tussen man en kind is.
Ik denk dat je hier een realistischer inzicht geeft: 'diep in mijn hart heb ik hem echt het liefst helemaal niet in huis om hier te wonen. Ik denk ook dat het contact meer kans tot slagen heeft als hij niet in huis woont.' Ik denk datje gelijk hebt met die gedacht. Vanaf een afstand kun je in elk geval degene zijn op wie hi terug kan vallen als er problemen zijn in de zin van: mensen waar hij mee kan praten, die met hem meezoeken naar oplossingen (maar neit meer de problemen oplossen voor hem) en hem zo de weg leren verkennen in deze samenleving. En dan is jullie relatie verlost van dagelijkse ruzies en conflicten over van alles en nog wat.
Uiteindelijk zal hij toch, samen met begeleiders en hulpverleners waarschijnlijk, zijn eigen weg moeten vinden.
Tsjor
precies. Bedankt
Niet in huis nemen
Hoe moeilijk dat ook is. En ook niet in de hulpverleners-rol (/valkuil) stappen. Jij bent zijn moeder en hij is volwassen en al een aantal jaren het huis uit. Ik geloof echt niet dat hem in huis nemen hem gaat helpen. Ik denk eerder dat het desatreus is voor jullie toch al broze verstandhouding.
Makkelijk gezegd
Makkelijk gezegd, niet in huis nemen.
Een (waarschijnlijk het..) alternatief scenario ziet er gewoon niet zo best uit.
Tuurlijk, zelf laten modderen.
Maar het (hulpverleners) klimaat is momenteel niet zo gunstig voor jongeren zoals zoon van ts.
Het zou heel fijn zijn als hij de goede begeleiders treft, die ook wat door zijn 'onwil' (onmacht) heen willen kijken.
Maar houd rekening met dat hij uiteindelijk op straat belandt, leger des heils enz.
Ik zeg niet dat dat perse de route niet moet zijn. Maar ik zou het zelf niet willen voor mijn kind.
Sommige mensen krabbelen daar ook wel weer uit, uit zo'n dakloze situatie en kunnen er juist sterker uit komen.
Maar echt, velen ook niet. Zoon van ts lijkt me niet genoeg capaciteiten bezitten hiervoor.
Moet het het een of het ander zijn, Annie?
Ik geloof meteen dat op straat leven bepaald geen feestje is, maar zover is het nog niet.
Hij zit nog niet in de Leger des Heils route.
Hem op voorhand weer in huis nemen lijkt mij echter ook niet gezond. Koentje kan op z’n minst eens even afwachten waar zoon zelf mee komt. Misschien verrast hij haar.
Geen hulpverlener
maar wel ouder. Ik zou dus vooral zorgen dat je een vangnet klaar hebt voor als het echt nodig is. Maar dan niet in je eigen huis. Ondertussen gewoon maar eens wat opties verzinnen over wat je wel kunt doen.
Van het Leger des Heils beland je niet in de sloot. Van schulden wel.
Tsjor