Afscheid van de wens en gedachte..

Herkenning

Oei, je verhaal komt diep bij me binnen...! Als ik er gemakshalve van uit mag gaan dat 77 je geboortejaar is, ben je van hetzelfde jaar als mijn man, ik ben 2 jaar jonger. Ook hier een zoon van 10, en (ook?) in ons geval geen enkele medische indicatie waarom er nog nooit een tweede zwangerschap volgde. (Het vraagteken er maar even bij, misschien hebben jullie wel meerdere zwangerschappen gehad).
Ik heb helaas geen tips voor je, wij zijn er nog niet helemaal uit en een kindje zou hier nog welkom zijn, maar wanneer en of de knop ooit echt om gaat...?!
Ik hoop dat je ook echte tips krijgt of ervaringen van mensen die dit al achter de rug hebben, sterkte met het nemen/houden van je beslissing.

Appel

Geen tips, maar

"Echt moeilijk, nooit meer de kriebels in je buik, nooit meer je buik zien/voelen groeien, nooit meer een kleintje, nooit meer."

Bekijk het eens zo, nooit meer 4 maanden misselijk en hondsberoerd en moe. Nooit meer zwangerschapskwaaltjes als aambeien, schimmelinfecties, bekkenbodemproblemen, bloedarmoede, humeurproblemen, etc etc etc.

Nooit meer een pijnlijke bevalling, met alle ongein die daar nog bij komt. Nooit meer een maand lang problemen hebben met zitten, en zeker 3 jaar regelmatig gebroken nachten!

Helpt dit?

Heeft tijd nodig

Dat je weet dat het klaar is, dat je de knoop hebt doorgehakt, dat doe je met je hoofd. Die is wat sneller dan je hart. En dat je de knoop hebt doorgehakt, betekent ook dat het een echt afscheid is, en een echt gemis. Dat doet verdriet, en dat mag ook best, het is niet niks. Ik heb niet echt tips, wel de ervaring dat het slijt. En dat het ook rust kan geven om er niet meer mee bezig te hoeven zijn. Gun jezelf dat verdriet, verbaas je er niet over, geneer je er niet voor. Er komt vanzelf een moment dat je hart je hoofd weer kan bijbenen.

15 jaar verschil

Door omstandigheden heeft mijn stiefkindje een broer die 15 jaar ouder is. En hij is er helemaal gek mee. Leeftijdsverschil hoeft geen belemmering te zijn. Kinderen zijn per slot van rekening ook individuutjes. Ze zijn nu niet verplicht om met elkaar te spelen.
vriendinnetje van dochter (10) heeft sindskort een zusje. Ze vindt het zoooo gezellig.
Ja je man heeft gelijk: jullie hebben een gezonde zoon. En jullie zijn al zo lang bezig. De spanning rondom de wens kan ook zeer belemmerend werken. Echter voor de wens moet je ook met zijn tweetjes zijn om het te wensen.
Meid lastig hoor, zo'n dilemma. Hadden jullie van te voren afgesproken wanneer jullie "uitgeprobeerd" zouden zijn? Ik bedoel zoiets van: Oké we proberen het nog 1 jaar en dan moeten we het echt los laten? Kan je het proberen los te laten zonder definitieve anti-conceptie? Lekker een jaartje leuke dingen doen, gedachten op andere zaken zetten (kamer opnieuw inrichten, verfje, behangetje... of een leuke reis plannen voor jullie drietjes) Het zijn maar net dingen die soms helpen om juist wel zwanger te worden.
Ik wil je niet zomaar hoop geven hoor, want je man klinkt al aardig definitief. Maar ik gun het mensen zo.
sterkte.

Herkenbaar

Zelf heb ik ernstige bekkenproblemen gehad (drie jaar gerevalideerd na de geboorte van mijn zoon) en daarna voorzichtig opbouwen met sporten. Toen hij 3,5 was, durfden we het weer aan (dus nee, dc, zelfs jarenlange invaliditeit helpt niet... De wens blijft) en sindsdien (hij is nu vier) proberen we zwanger te worden. Ik weet dat we nog maar kort bezig zijn, maar ik begin nu al te wensen dat we eerder (tegen het advies van artsen en fysio) waren begonnen. Ik ben van 1973, dus je begrijpt... Ik hoor 'm behoorlijk hard luiden, die biologische klok. Ik begon hoopvol, maar de laatste keer dat ik ongesteld werd, was ik behoorlijk van slag (ik was drie dagen overtijd).

Mijn man wil ook wel graag een tweede, maar vindt het ook niet erg als het bij 1 gezond kind blijft. Misschien omdat hij zelf enig kind is? Maar ik ben nog lang niet klaar om afscheid van die hoop te nemen...

Het is moeilijk, en ook pijnlijk, als mensen ernaar vragen. Wanneer komt er een tweede? Alsof kinderen op bestelling geleverd worden... En bijna nog pijnlijker is dat men het nu OF niet meer vraagt OF zegt dat ik nu toch wel oud word. Botteriken! Als mijn zwangerschap en herstel goed waren gegaan, zaten we nu niet in dit schuitje....

Ik wens je heel veel sterkte met deze worsteling. Ik vind je nog heel jong hoor! (Ik was dus 33 toen zoon geboren werd).

Veel te jong

Ik vind je wel erg jong (je bent nog maar 34) voor zo'n definitieve beslissing.

Ik krijg erg sterk het idee dat het vooral vanuit je man komt om er een punt achter te zetten.

Ik herken je gevoelens wel, wij hebben 2 kinderen maar het hadden er van mij veel meer mogen zijn, die zich helaas niet aandienden (of ze besloten toch maar niet te komen).

Maar echt meid, je bent pas 34!!!! Dat is onder Nederlandse moeders piepjong.

Ik kreeg mijn kinderen met 35 en 39 jaar. Als ik had gedaan wat jullie nu doen dan had ik nooit kinderen gehad.

Dc dat helpt niet

Ik zou met vreugde tien maanden kotsmisselijk zijn als ik nog een kind zou kunnen krijgen. En die trossen aambeien zou ik van harte verwelkomen.

Controle

Waarom zou je nu aan anticonceptie beginnen? Was een kindje vorige week nog wel welkom en volgende week niet. Waarom wil je dit onder controle? Laat het los, reken niet op een zwangerschap en als het 'misgaat' ... Onverwachte wendingen kunnen heel goed uitpakken.

Klaver, anticonceptie

Ik herken het wel zeker uit mijn omgeving waarom iemand in de situatie van As77 toch aan anticonceptie begint.
Dat heeft helemaal niets met welkom of niet welkom te maken, eerlijk gezegd vind ik dat een beetje een botte en onnadenkende opmerking. Juist dat loslaten is heel moeilijk en als je dan geen a.c. gebruikt dan houdt je toch heel stilletjes in je achterhoofd van als... misschien... zou het dan toch....
Dan KUN je het niet loslaten en kun je niet beginnen met het afscheidsproces. Er zijn zelfs sterk verminderd vruchtbare vrouwen die zich dan laten steriliseren.

Klaver

"reken niet op een zwangerschap", schrijf je. Dat is juist de winst van anticonceptie op dit punt, dat je er niet meer op hoeft te rekenen. Zolang de kans nog bestaat, moet je de beslissing waar As77 nu moeite mee heeft, elke maand wéér maken. Wil ik zwanger zijn of niet? Hoop ik, of hoop ik niet? Word ik teleurgesteld of niet. Moeten we het wel doen, of juist niet. Wil hij wel maar ik niet, of andersom? Heb ik zin, of wil ik zwanger worden? Dat gedoe kan zomaar elke maand twee weken van je leven kosten. Het schept ruimte om daarvan af te zijn. Dat is je winst.
Dat kind is tien jaar welkom geweest en is dat vast nog, maar de deur tien jaar open laten staan voor een gast die steeds niet komt, daar krijg je het koud van. Met ac doe je de deur dicht.

Je winst is

dat je dan geen hoop meer hoeft te hebben, iedere maand dat je geen anticonceptie neemt heb je een sprankje hoop dat je zwanger zou kunnen zijn en iedere maand is er weer die teleurstelling. Dat sloopt enorm. Als je eenmaal een besluit hebt genomen en je weet dat het echt niet kan dan krijg je op de duur ergens rust.
Ass77, ik kan je alleen maar veel sterkte toewensen, wij hebben ons tweede kindje via ICSI gekregen maar hadden ons ergens erop voorbereid dat het misschien nooit zou lukken. Ik vind je heel dapper dat je deze beslissing hebt genomen.

Ik zelf

kon niet beslissen, de medische wetenschap zou beslissen en het is gelukt, gelukkig. Ik sprak in die tijd iemand die na 1 kind helemaal geen kinderwens meer had, ik heb echt geprobeerd toen dat ook zo te leren voelen, "we hebben al een gezond kind, dat is genoeg, wees blij met wat je hebt etc etc" maar dat luktte echt gewoon niet. Ik verlangde zo intens naar nog een baby, mooie dromen etc.

Dus ik kan alleen adviseren naar je oergevoel te luisteren, hoe groot is die kinderwens ? En wat heb je er nog voor over om het toch nog te proberen eventueel met wat medische hulp.

Ik ging in de ivf met het idee dat ik dan alles had geprobeerd en dan niet meer zou blijven twijfelen, dan maar een heel groot verlies leren accepteren. Dit soort overwegingen zijn zo persoonlijk. Mijn man zat er ook trouwens heel anders is, die had die kinderwens ook wel maar voor hem hoefde al die ellende die ik heb doorstaan echt niet, dus ik ben er vooral voor mijzelf voor gegaan en het idee dat mijn dochter er later niet alleen voor zou staan als wij kwijlende demente vervelende lui worden.

moeilijk, je bent trouwens echt nog maar heel jong. Ik ben nu 36 en het is klaar, ik heb meer gekregen dan er in zat.

Tijd zat

Als je 34 bent heb je toch nog minstens vijf jaar om de natuur zijn gang te laten gaan.. Laat het los! ik was bijna 40 toen de tweede kwam en vond het geen enkel probleem. Natuurlijk was eerder misschien leuker geweest, maar ja, zo liep het nu eenmaal niet..

Loslaten

Ook ik heb dit jaar samen met mijn man om- na na zijn kinderen en 1 van ons -niet meer te gaan voor een 2e van ons.
Verstandelijk allemaal prima op een rijtje. We hadden en hebben argumenten om dat beide om praktische redenen niet meer te willen en te kunnen.

Man is intussen gesterilliseerd en daarmee is een vervolg op een eigen 2e kind vergaan. Zijn sterrillisatie was voor mij heel moeilijk. En dat ondervond ik pas toen het aan de orde was. Alle tijd ervoor stond ik erachter, maar toen puntje bij paaltje kwam ( sloeg de twijfel en het verdriet toe.

Ik kan soms zo verlangen naar een babietje, een nieuw kind, die ultieme overgave en synergie tussen moeder en kind, het oproeien, het zien onstaan van een karaktertje, een lief mooi mensje waar ik zoveel liefde in kan steken.

Dat verdriet laat ik ook toe, ik huil er soms om, ben er soms boos om en ga ervan uit dat het overgaat.
I count my blessings, ben super blij en trots op ons gezinsleven, ben heel rationeel maar het verlangen naar een kind is -heb ik ondervonden- een oerverlangen. Het appelleert aan me op een manier dat geen ander ding of mens doet en maakt me gelukkig op een manier die ik bij mezelf of mn partner nog niet heb gevonden.

Dus ja. Ik herken je verhaal. En snap je vertwijfeling. Waarom anti conceptie als je deep down er nog niet aan toe bent...

x

Overigens

tussen mijn 2 dochters zit 6,5 jaar. het is werkelijk heerlijk om die samen te zien, de oudste is zo godsgruwelijk gek op HAAR zusje, onzettend geduldig, alles gunnend, vreselijk lief en zorgzaam. Dan zit die oudste met dat kleine zusje op schoot haar heel leuk enthousiast voor te lezen, de jongste met haar handje op de hand van die oudste, verliefde blik naar boven, joh mooiere momenten zijn er niet.

Echt dat leeftijdsverschil, joh ja het is veel, maar je hebt ook stellen met een relatieverschil van 15 jaar die ontzettend gelukkig samen zijn.

Heel simpel

als je gevoel niet 100% is, niet doen ! Dan krijg je later ook niet dat gevoel. Dat blijft toch wringen !
Hier kwam een kleintje toen de oudsten 8 en 10 jaar waren. Ik was 38. mensen hebben hun mening vast wel klaar, over leeftijdsverschil enz..en toen ik 2 jaar later nog een kindje kreeg ook. maar belangrijkste is dat wij gelukkig zijn. Kan een lange lijst met voor- en nadelen gaan noemen, maar dat voegt niks toe. Iedereen is anders. Maar hier was gewoon dat gevoel, van , het is nog niet af. Ik begrijp dat jullie situatie anders is mbt vruchtbaarheidsproblematiek, dus ik weet niet of je wat hebt aan mijn reaktie.

Ik heb een vriendin, die kreeg een zoon, verloor in de 6 jaar daarna (twee keer!) met 30 weken zwangerschap een kindje, alles na ivf, en heeft uiteindelijk een zwangerschap na weer div pogingen ivf, helemaal uitgedragen. Meteen daarna heeft haar man zich laten steriliseren, zij vond het een hoop rust geven, die onzekerheid kan killing zijn,lijkt me inderdaad.

Mooi gezegd krin

Zo is het precies. Je loopt het risico dat het op een gegeven moment ten koste van alles gaat en dan is de prijs zeer hoog.

Voor wat betreft het leeftijdsverschil: Daar zou ik persoonlijk de beslissing niet vanaf laten hangen. Tussen mijn oudste en jongste zit ook ruim 9 jaar en tuurlijk zitten daar wel nadelen aan. Maar die zijn vooral practisch en aan de andere kant zitten er ook veel voordelen aan.

Belangrijker zou ik het vinden hoe je er zelf instaat. Beheerst het je hele leven? Kun je nog genieten van dingen? Of is het iedere maand weer een grote droefenis?
Het antwoord op die vragen zou voor mij bepalend zijn om (evt. tijdelijk) te stoppen met proberen zwanger te worden.

Wat kan helpen is een soort plan b te formuleren. Wij hadden afgesproken dat we zouden doorgaan tot dat mijn man 41 werd (is de jongste van ons 2en). En als het niet zou lukken zou ik iets leuks gaan doen met de overgebleven slaapkamer en mijn carriere weer een nieuwe impuls gaan geven. En dat vooruitzicht hielp me wel. Bovendien was onze deadline natuurlijk ook een deadline die door de natuur ingegeven was. Als je richting de 42 gaat is een baby krijgen eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend meer. Dat ligt natuurlijk wel anders als je 34 bent. Er kan dan nog zoveel gebeuren.

Overigens werd onze 2e geboren toen ik 33 was en onze jongste toen ik bijna 40 was. Wij hebben het "slechts" ruim 3 jaar geprobeerd en ik was op van de ene op de andere dag toch zomaar opeens weer zwanger. Geen idee waarom het toen wel lukte en de voorgaande jaren niet.

Enne dc, nee dat helpt echt niet. Ik had het er in ieder geval allemaal dubbel en dwars voor over. Alleen met de gebroken nachten was ik na ruim 2 jaar wel klaar, maar dat had ik vooraf ook niet kunnen bedenken.

En ik..

niet helemaal dezelfde situatie (wij besloten niet meer aan een tweede te beginnen gezien mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid na de bevalling) maar toch overlap, een verstandelijk besluit nemen, terwijl je gevoel toch wat anders zegt. Wij hebben eerst "normale"ac gebruikt, maar dat is toch lastig als je nog niet met je gevoel in het reine bent, dan ga je dit nl. "vergeten" weglaten etc. Zo heb je nog een hoop spanningen. Wij hebben besloten om nog niets definitiefs te doen, daar ben ik ook nog erg jong voor (toen 28) nu 33 (ja ook 1977). Ik ben toen gegaan voor een mirena spiraal dat geeft toch een gevoel van rust, terwijl je evt., weloverwogen kunt besluiten hem weer weg te laten halen (maar dus niet spontaan a la minute)
Bij mij is gebleken dat met de tijd mijn gevoel zich langzaam aangepast heeft, en dat ik wel weemoedig ben over wat had kunnen zijn, maar dat ik wel weer normaal naar baby's kan kijken etc.
Nu dat zich een beetje gestabiliseerd heeft komt er ruimte voor iets anders.we gaan volgende week naar een introductie avond van een pleegzorginstelling hier in de buurt.
Ik wil trouwens niet zeggen dat jij dat ook moet doen hoor, maar vooral wilde ik laten zien dat de tijd een hoop kan doen.