Ervaren ouders wel eens diagnosedruk? Wat is volgens jullie het nut van testen?

2-deling

Het is een soort waterscheiding en ik vind het heel moeilijk om mee om te gaan. Het lijkt wel een loopgravenoorlog. Of je gelooft in dwang en doet er alles aan, het doel heiligt de middelen, liegen en bedriegen is geoorloofd evenals geweld en chantage, of je bent bereid en in staat om met een kind uit te puzzelen wat al wel goed gaat en waar je samen oplossingen kan bedenken. Dat vraagt veel geduld en steeds controleren of de bedachte oplossing ook echt werkt en eventueel waarom niet en zo verder.
Ik zou ook graag weten hoe je dat met geduld en rekening houdend met de beperkingen van dit soort 'professionals' goed krijgt in de omgang met kinderen met autisme. Ze worden namelijk geholpen door de opvoedboekjes over schoolweigeren. Het is een zeer taai probleem en uiteindelijk weet je ook niet of het gaat lukken ondanks dat je zelf wel bereid bent om met een kind mee te denken. De schoolgang van sommige kinderen met autisme is echt wel een flinke klus zonder garanties. Maar ik zie het zo. Je blijft naar openingen zoeken en je geeft niet op, maar er zijn geen garanties. Daar kun je ook geen voorschotjes op nemen. En je kunt al helemaal niet onderhandelen met kinderen, want ook al beloon je ze of je koopt ze om, als ze het niet kunnen dan kunnen ze het gewoon niet. Maar je weet wel dat als je gaat dwingen en ander slecht gedrag inzet dat dat jaren van ellende gaat kosten en een kind waarmee het steeds slechter gaat en dat steeds slechter meewerkt omdat het niet begrepen en geholpen wordt.
https://sites.google.com/site/praatdokter/begin/werkwijze/diagnosen/angst/angsten-downloads
Ik mag ook graag lezen op deze site. Een dokter die echt snapt waar het over gaat. Echter voor de nonbelievers is het een 'homeopaat' en dan ben je een kwakzalver, dus dat helpt ook al niet ook al schrijft hij zeer kundig over wat er in het hoofd van kinderen om kan gaan en wat je daar aan kunt doen.
http://www.autisme.nl/over-autisme/onderwijs/tips-van-ouders-voor-ouders.aspx
De Nederlandse Vereniging voor Autisme. Daar zitten deskundigen, maar ja, dat zijn natuurlijk vooral degenen die met de ouders meedenken.
Dan heb je nog Autisme Centraal. Het zou goed zijn als mensen daar eens een cursus volgen, maar ook dan heb je er mensen tussen waarbij je al ziet dat het totaal niet aanslaat, die blijven maar vragen naar dwang en drang.
Je kunt in elk geval rustig op je stuk blijven staan en nog eens zeggen wat je vind als er weer iemand 'flinkig' over dwang begint. Daar zie je niets in, dat heb je toch anders geleerd.

Fijne reacties

AnneJ, Karmijn, Evanlyn, dank voor jullie reacties.
Ik ga die zeker onderzoeken. Ross Greene ken ik (nou ja, zijn ideeen), en het is een goed idee om eens in zijn literatuurlijst te zoeken! Zonder al te specifiek te worden, in verband met herkenbaarheid, de collega's die ik zou willen overtuigen van mijn visie op dit probleem zijn hoogopgeleide professionals. Die zijn vaak onder de indruk van "evidence based" technieken. Het is zoals AnneJ zegt, er is geen garantie op succes met de aanpak die ik voorsta. Het is vaak een kwestie van vallen en opstaan en soms moet je concluderen dat een kind niet uit de voeten kan met ons schoolsysteem. Maar voor de gezinnen, hun welbevinden, het vertrouwen in elkaar en het gevoel van veiligheid van het kind is het wel een groot verschil of je de schoolweigering beschouwt als onwil of onmacht. En hoewel sommige ouders lang volhouden dat "gewoon naar school gaan" heel erg belangrijk is voor een kind, denk ik dat bovengenoemde zaken uiteindelijk prioriteit moeten krijgen.
Dank voor het meedenken!

Cijfers

In dat dwangstuk over schoolweigeren worden ook cijfers genoemd. Percentages voor groep I, Kinderen aan het begin van de basisschool uit harmonische gezinnen die ineens gaan schoolweigeren, de groep die je moet dwingen dus. Groep II zijn de kinderen met achterliggende problematiek die enigszins tegemoet gekomen kunnen worden op het gebied van school en thuis en hulpverlening.
De succespercentages zijn als volgt. GroepI zou relatief gunstig aflopen, daar zijn verder geen cijfers van. Groep II is in een onderzoek beoordeeld na 10 jaar (als ze adolescenten zijn) en na 21 jaar. Van de 49 kinderen functioneren er 13 goed. Bij 20 kinderen was sprake van stagnatie in de ontwikkeling naar volwassenheid. Bij 14 kinderen was er sprake van ernstige problematiek.
Hoe de schoolcarriere verder is verlopen en of men aan het werk kwam daarover gaat het niet, dus wat dan het doel is geweest van de dwanginterventie weet ik ook niet.

Waarom een diagnose vlgs Micha de Winter

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3589329/2014/02/03/Opvoeden-is-eigenlijk-altijd-een-worsteling.dhtml
Volgens Micha de Winter in de Volkskrant.

"Als je dan vastloopt, is het soms gemakkelijker om je kind als 'ziek' te zien, dan als 'moeilijk opvoedbaar', want dat geeft als ouder het gevoel tekort te schieten."

Ik wil mijn kind best als moeilijk opvoedbaar zien mits we geholpen kunnen worden met passende opvoedsteun en dan is het voor autisme niet handig om Triple-P te volgen. Dan moet je toch echt psychoeducatie krijgen over hoe het toegaat in het hoofd van een kind met autisme en je informeren over autisme en strategien als livesinthebalance leren. Je komt er niet met een 'structuur'verhaal of algemene opvoedtips. En ook niet met 'nee zeggen' en 'begrenzen'.
Dan wil je Ross Green Livesinthebalance en Tony Attwood Hulpgids Asperger en Colette de Bruin Geef me de Vijf.

De mening van Micha de Winter over ontsporende opvoeding. "Kinderen willen namelijk graag groot worden en willen per definitie autonomie, soms meer dan goed voor ze is. Opvoeden is dus regelmatig tegengas geven en dat is vaak niet eenvoudig."
Met 'tegengas' maak ik er hier thuis alsnog een drama van.

Terecht in dit artikel dat ouders de jeugdpsychiatrie als deskundiger beschouwen dan de jeugdzorg. Nog een reden waarom ouders eerder naar de jeugdpsychiatrie gaan waar een diagnose gesteld wordt. Of niet natuurlijk, maar dat is nou eenmaal de procedure. Geen opvoedingssteun zonder diagnose.

Maar de diagnose, het 'etiketje' is niet je objectief. Je doel is passende begeleiding en steun, deskundige verwijzing, bij de problemen waar je met je kind tegenaan loopt, thuis, op school en elders.

moeilijk opvoedbaar versus diagnose

Liever een moeilijk opvoedbaar kind dan een kind met diagnose, natuurlijk! Vreemde uitspraak van De Winter. Het ligt weer aan de ouders. Waarom is opvoedingsproblematiek dan geen makkelijke kluif voor de hulpverlening? Ouders hebben nog nooit zoveel pedagogische kennis als tegenwoordig (en zijn er tegelijkertijd veel te onzeker over) en ouders hebben daarom meer eisen. En dat is natuurlijk ook niet makkelijk voor de hulpverlening. Als de hulpverlening wordt overvraagt, toont het vaak geen professioneel gezicht. Dan sta je in je hulpverlenershemd. Dat ligt natuurlijk aan de ouders!

hmmm....

ik ken toch ook echt ouders (van heel dichtbij) die substantiële steken in de opvoeding laten vallen. De kinderen krijgen heel veel hun zin, zijn overladen met speelgoed, speeltuinbezoek en schermtijd. Als die kinderen toch een keer 'nee' te horen krijgen gaan ze heel raar doen. En die ouders denken ook aan autisme vanwege dat rare gedrag als de kinderen hun zin niet krijgen. Heel vreemd, maar ik denk dat er met die kinderen niets anders aan de hand is dan dat ze stokverwend zijn.
De ouders zijn gillend onzeker over de opvoeding, dat ook.

Een vrij extreem voorbeeld (maar ik zie het wel meer, in mindere mate), maar misschien heeft De Winter het wel over dit soort gevallen?

Mamahippie

Misschien, maar dan moet hij dat duidelijk zeggen.
Hij generaliseert. Terwijl hij, als deskundige, wetenschapper, zou moeten weten waar hij het over heeft.

Dat er rondom koffietafels en in de Libelle gegeneraliseerd wordt en domme dingen over diagnoses worden gezegd, tja. Maar als mensen die het zouden moeten weten, zulke stomme uitspraken doen, dan gaan bij mij de haren overeind.

mamahippie

Jij of ik kunnen niet beoordelen wat er met die kinderen aan de hand is. Misschien worden ze juist wel verwend omdat de ouders merkten dat de gewone opvoedmethodes niet aansloegen en is er dus wel degelijk iets aan de hand. En misschien zijn die ouders daardoor wel zo onzeker geworden. Of er is juist iets met de ouders aan de hand wat ingewikkelder ligt dan "geen nee kunnen zeggen". Hopelijk krijgen ze op tijd echte hulp.

Evanlyn

ik kan je verzekeren dat ik vrij zeker weet dat de kinderen waar ik het over heb niet autistisch zijn. Op jonge leeftijd was er niks met ze aan de hand en als ze bij ons zijn doen de kinderen wel normaal.
Bij hun eigen ouders krijgen ze dingen voor elkaar door zich enorm aan te stellen als ze iets niet zint. Hun moeder durft bijvoorbeeld niet gewoon met ze naar de speelgoedwinkel omdat ze een scene maken als ze dan niets krijgen. Om een voorbeeld uit de fictieve wereld te halen, ze lijken qua gedrag best wel op het neefje van Harry Potter.

Bij ons heb ik nooit problemen met hen. Soms proberen ze wel wat of klagen ze wat, maar als ze zien dat het geen effect heeft is het zo klaar. Dan vind ik het nogal schadelijk als zo'n kind een keer een diagnose autisme zou krijgen; je bestempelt het dan toch als geestesziek (om het heel zwaar te zeggen).

Mamahippie

Maar die kinderen krijgen dan toch geen diagnose? Die behandelaar die diagnoses stelt, heeft er echt wel voor doorgeleerd. Die prikt daar doorheen.

Ik weet niet precies wat de diagnose criteria bij ass zijn, maar bij adhd moeten de problemen bijvoorbeeld op twee of meer plekken spelen. (school en thuis is het dan vaak, maar het kan ook school en sportclub, of thuis en sportclub, of thuis en bij opa en oma)

Dat zegt helemaal niks Mamahippie

Kinderen kunnen thuis en bij 'derden' totaal verschillend gedrag vertonen. Als ik mijn dochter meeneem naar mensen die ze niet zo goed kent denken mensen dat ze een zeer net opgevoed, zeer rustig, braaf en beleefd meisje is (oh ze moesten eens weten.... Mijn dochter past zich dan aan, weet dat er een bepaald gedrag van haar verwacht wordt en kan dat voor eventjes wel opbrengen. Ik hoef je vast niet te vertellen dat dat nooit lang goed kan gaan en dat dat vaak 'Backfires on me'. Maar dat maakt wel dat vreemden en bekenden een totaal ander beeld van haar hebben dan familie, buren en vrienden. Bij die laatste voelt ze zich namelijk vertrouwd genoeg ook haar andere kant te laten zien. De boog kan nu eenmaal niet altijd gespannen blijven, dan knapt het draadje....

Ook het verschil tussen het jonge kind en op latere leeftijd zegt niet alles. Sommige kinderen lopen pas vast als ze ouder worden en er meer van hun verwacht wordt.

Tuurlijk zullen er best ook wel wat verwende kinderen bij zitten, en kan structuur vaak sowieso geen kwaad, maar wat werkelijk in een gezin omgaat is voor anderen vaak moeilijk te bepalen. Ik ben in kleine kring best open over het reilen en zeilen hier thuis, maar toch denk ik dat bijna niemand weet hoe het hier echt is. En bovendien ben ik ook weleens consequentzijn moe, en geef ik dan toch maar toe. Opvoeden van mijn dochter is namelijk een soort van topsport, en ik ben ook maar een mens met af en toe een zwak moment. En die heb ik natuurlijk vaker als er anderen bij zijn en ik op eieren moet lopen... Dan is alles om een scène te voorkomen soms best verleidelijk...

Tegenwoordig

Als ik hoor dat ouders hun kinderen 'verwennen' gaat er bij mij wel een nekhaar overeind. Het is namelijk zo dat sommige kinderen met autisme zo veel last hebben van rigiditeit, overprikkeling, overgevoeligheid voor geluid, geur, gevoel, stemmingen, dat je als ouders wel rekening moet houden met deze kinderen omdat het anders de hele tijd gaat lopen flippen. Mijn grootvader was een moeilijke man waarin ik het syndroom van Asperger ben gaan vermoeden. Van hem werd altijd gezegd dat dat moeilijke gedrag kwam omdat zijn moeder hem 'verwend' had. Hij was de jongste en ging als eerste naar bed. Maar hij was superhorend en daarom werden zijn oudere zussen altijd gemaand om heel erg zachtjes de trap op te gaan als ze zelf gingen slapen omdat mijn grootvader anders weer wakker werd en niet meer in slaap kon komen en overprikkeld en gestresst werd. Het zijn vaak hele menselijke dingen maar bij dit soort kinderen is dat dan weer heel extreem.
Mijn kinderen hielden zich ook altijd braaf en groot op school, keurig beleefd. Ondertussen draaiden die hersentjes op volle toeren om te kunnen begrijpen wat voor vreemde zaken men van ze verlangde, met de ervaring dat als ze daar een vraag over hadden dat er dan gekeken werd of ze water zagen branden. Want zo'n slim kind, tien voor rekenen -ook al een waarschuwing- kan toch niet zulke voor de meeste mensen simpele vragen hebben?
En dan thuis gingen ze flippen om alles wat bewoog.
Ik haalde mijn dochter op van school en ze kwam met zo'n nietszeggend 'gewoon blij' gezicht de deur uit, maar als we bij het hek waren dan begon het. Woedend en verdrietig, struikelend over haar woorden.Van alles was fout gegaan op school en dat had haar heel wat stress gekost en ze had het niet op kunnen lossen. Vaak ging ik dan direct weer met haar de school in om het wel samen op te lossen.
Soms begon het pas thuis en dan flipte ze om elk iets dat niet naar haar zin ging. Zo'n drama kon uren aanhouden, gillen, mij aanvallen, spullen vernielen. Op een gegeven moment hingen bij mij thuis alle deuren uit de hengsels. Elk kind kan een driftbui krijgen maar bij mijn dochter was het een urenlange uitputtingsslag.
Dan gingen we naar huis met de bus en dan moest ik gewoon uitstappen van het gekrijs. Dan ging ik met haar langs de haltes lopen tot ze van moeheid omviel. Dan tilde ik haar op mijn schouder en kon weer ergens instappen.
Soms hield het niet op tot we thuis waren, of het begon weer als we thuis waren. Ik heb haar echt weleens een keer onder een koude douche gezet en ook weleens in bedwang gehouden. Beiden methoden hielpen geen zier. Het enige dat uiteindelijk hielp was buiten zetten en dan na 3 minuten bij de deur vragen of het over was. Excuses maken en weer naar binnen. En maar inprenten. Dan hebben ze je overdag al te pakken gehad dan ga je niet ook nog eens je avond zelf lopen verpesten. Uiteindelijk is het goed gekomen. Maar veel mensen weten nog steeds niet hoe dramatisch dat was omdat er altijd een pokerface op ging als we in publiek waren. Want het zou toch niet gebeuren dat iemand eens commentaar had op haar, daar zou ze zowiezo al niets op terug weten te zeggen en niet weten wat ze dan wel van haar verwachtten.

sorry

speeltijd moet speeltuin zijn.

AnneJ, wel rot trouwens

wat je beschrijft. Voor je dochter en voor jezelf. Hoe is het eigenlijk goedgekomen?

mammahippie

Wat deze dochter doet is gewoon erg impulsief. En blijkbaar wil ze zaken 'precies zo'. Zo zijn kinderen soms. Dat zou ik met een korrel zout nemen en negeren. En als ik moeders was op een goed moment eens bespreken. De meeste kinderen groeien ook vanzelf uit dit gedrag en boos worden of boos toespreken heeft ook bij dit soort kinderen geen zin. Een neutrale en kalmerende opmerking soms wel.
Wie weet wordt dit kind juist door de ouders thuis de hele tijd corrigerend toegesproken waardoor het gedrag vanwege de negatieve aandacht, is ook aandacht, gewoon in stand gehouden word.
Ik heb echt helemaal afgeleerd om daar zo oordelend naar te kijken. Sommige kinderen zijn een handvol, hoef je niet de hele tijd de ouders negatief voor te beoordelen. Want dat heeft ook zo weinig zin, helpt helemaal niet.

mijn dochter

Bij mijn dochter is het pas goed gekomen toen ik zelf steeds beter leerde omgaan met autisme en veel neutraler en concreter ging communiceren. Meer vaste rustmomenten ging inbouwen en problemen beter leerde zien aankomen. En toen ik leerde om mijn dochter beter te beschermen tegen school.
Gewoon ook omdat ik het steeds beter snapte. Sommigen gaan er dan een schepje bestraffend en corrigerend bovenop gooien maar ik heb gewoon ervaren dat het veel handiger is om er juist onder te gaan zitten. Je verwacht gewoon voortdurend teveel van dit soort kinderen.
Pas in de brugklas kreeg mijn dochter door kundige mentoren minder last van driftbuien, als ze die al had duurden die ook veel korter.
En al helemaal nu ze ouder is, angstmedicatie krijgt (drift en woede is ook gewoon angst) en op het speciaal onderwijs zit heeft ze dat nooit meer. Ze heeft zich goed leren hanteren.

mamahippie

Voor een vijfjarige is dat volkomen normaal gedrag hoor. En dat iemand teveel koopt voor zijn kind, ach, dat doen we eigenlijk allemaal in de westerse wereld. Ook voor ons zelf. Er zit bij zo'n kind alleen nog geen vernisje van beschaving op. En bij sommigen komt dat er nooit op, maar bij de meesten komt dat wel goed... Volgesn mij heeft dat niet direct te maken met de hoeveelheid playmobiel.

mammahippie

Misschien bedoen je het niet zo, maar in wel heel veel draadjes ben je aan het inhakken op andere ouders: ze doen het allemaal fout. Ik zie steeds weer voorbeelden van jou langs komen waarmee je wilt aantonen hoe slecht sommigen opvoeden. Je plaatst jezelf daarmee nogal op een voetstuk: ik doe het beter dan al die losers. Waarom wil je toch steeds weer zoveel nadruk leggen op die mensen die het (in jouw ogen) niet goed doen? Geeft je dat een goed gevoel? ("het is aan mijn fabelachtige opvoeding te danken dat ik zulke probleemloze kindjes heb")

oh, nou jeetje andere moeder

dat is ECHT niet mijn bedoeling hoor. Als het zo overkomt zal ik er eens beter op letten.

Tja, wat betreft het stellen van diagnoses, daar sta ik vrij sceptisch tegenover inderdaad. Vooral vanwege de vlucht die het heeft genomen en ik vind een diagnose helemaal niet zo onschuldig. Ik krijg zo wel het gevoel dat het not done is om te zeggen dat mensen soms steken laten vallen, alsof een falende opvoeding gewoon niet bestaat ofzo. Ik doe ook heus vast wel wat fout, maar aangezien ik niet weet wat, hoor je mij daar niet over. Nouja, eigenlijk wel; we hebben in het verleden een verkeerde schoolkeuze gemaakt, daar is genoeg over te lezen hierzo.

Overigens vind ik wel dat je een rotopmerking maakt. "Geeft je dat een goed gevoel?" Waarom denk je dat in hemelsnaam? Heb jij geen 'fabelachtige kindjes'? Ben je jaloers?

en nog wat

als je dan toch iemand persoonlijk aanvalt, is het niet zo dapper om een andere nick te gebruiken.

@mamahippie

Het was mij niet opgevallen. 't Is maar net vanuit welk perspectief je de stukjes leest.

Mamahippie

Ik moet bekennen dat je op mij de laatste tijd ook zo over komt. Waarbij ik wil aantekenen dat ik alleen maar blij voor je kan zijn, met zulke pracht kinderen. Wat me wel stoort is dat je zo oordelend bent over anderen en meteen je mening klaar hebt. Dat iets je opvalt, is 1 ding. Hoe je erover oordeelt is een 2de. Wij hebben in onze omgeving ook kinderen die voldoen aan jouw beschrijving maar mij stoort het niet zo zoals dat uit jouw berichten naar voren komt. Ik heb geen behoefte om mij te spiegelen aan anderen die het in mijn ogen minder zouden doen dan ikzelf. Ik zie dat je generaliseert en vervolgens die generalisatie op een individu (of een groep) in jouw (virtuele) omgeving plakt. Dat zegt mij niet zo heel veel en als het wat zegt, meer over jou en jouw kijk op de wereld.

En dan heb je het over diagnoses. Heb jij daar zoveel ervaring mee? Ik proef het niet uit je berichten. Heb jij dan zoveel ervaring met falende opvoeding? Hoe kom je aan je kennis en deskundigheid etc?

Nee dat is borreltafel praat

Ik ben eigenlijk overtuigd geraakt van het tegenovergestelde: goed gelukte kinderen heb je niet te danken aan een goede opvoeding. Dat is gewoon omdat je mazzel hebt gehad.

Mijn oudste heeft dezelfde opvoeding gehad als de middelste en de jongste. En het zijn echt drie totaal verschillende kinderen. Ik heb het al eens eerder verteld, maar toen wij alleen maar oudste hadden dacht ik echt dat ik heel goed in opvoeden was. Zelden zo'n braaf, met niks tevreden makkelijk kind gezien. Nog steeds hoor. En toen kwam middelste. Nou dat was wel een lesje nederigheid.

Je vergelijkt appels met peren Mamhiippie. Tuurlijk is niet meer weten welk playmobielpoppetje je nog moet vragen, opscheppen over alle films die je al gezien hebt en iedere twee weken een nieuw DSspel een indicator voor een verwend kind. Maar ik kan je geruststellen: daar krijg je nog geen pilletjes voor, dan moet er echt wel meer spelen dan af en toe een buitje op een feestje of in een speelgoedwinkel. Wat AnneJ dan beschrijft komt meer in de richting. Enig idee hoe je dat zou kunnen oplossen met goed opvoeden?

Ja daar zit een ondertoon van sarcasme in. Ik geloof dat jij een bevoorrecht mens bent Mamahippie, met relatief luxe zorgen (wil de problemen op de school van jouw kinderen echt niet bagataliseren, want daar speelt ook wel wat geloof ik...). Ik geloof alleen niet dat jij je dat realiseert. Ik heb echt een prima leven hoor, met mijn man, kinderen en werk. Financieel ook weinig te klagen. Dan kan het lijken alsof je een redelijk maakbaar leven hebt. En dat mensen die dat niet hebben vast iets fout doen. Nou ik kan je vertellen: zo is het niet. Een heleboel overkomt je gewoon, heb je niks aan te willen en daar heb je het maar mee te doen. Goed of slecht.

Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik denk dat je beter je eigen zegeningen kunt tellen, dan te letten op de weeffoutjes bij een ander. Want, misschien niet terecht, eerlijk gezegd proef ik dat bij jou ook wel een beetje. En dat vind ik naar twee kanten toe erg zonde.

mammahippie

Ik had in deze draad al geschreven onder deze nick en je mag geen verschillende nicks in een draad gebruiken. Maar ik heb ook helemaal geen bekende nick hier, ik gebruik verschillende namen om herkenbaarheid te voorkomen.

Dat je sceptisch bent over diagnoses is duidelijk. Dat je ouders kent die het allemaal niet zo goed doen ook. Slechte opvoeders zijn er altijd al geweest, en zullen er ook altijd blijven. Al was het maar omdat er niet één aanpak de enige juiste is, er persoonlijke smaak en overtuiging daarin een rol spelen. Maar door zo de nadruk te leggen op die slechte opvoeders, verdwijnen die psychiatrische stoornissen niet. Die stoornissen zijn namelijk ook van alle tijd, alleen was er vroeger nauwelijks oog voor en kennis over. Het is niet of of, het is en en.

Mijn opmerking over fabelachtige opvoeding was niet rottig bedoeld, maar wel heel kritisch. Weet je, mijn eerste kind is een nogal goed gelukt exemplaar. Jouw tekst kon mijn tekst zijn, jaren geleden. Ik dacht echt dat het mijn verdienste was dat mijn kind zo lief, leuk, aardig etc. was. Ik had ook vaak mijn mening en oordeel klaar over ouders van kinderen die wat minder 'gelukt' waren. Totdat kind 2 een kind met problemen bleek te zijn. Een lastpak, in de ogen van nogal wat mensen. En nu ook met een diagnose. Ik heb echt moeten leren accepteren dat de wereld (en mijn kinderen) niet zo maakbaar zijn als ik lang heb gedacht. En dat de buitenwereld maar een heel klein stukje ziet van mij en mijn kind.

Ja

Vroeger, toen ik een bepaalde draad nog niet gelezen had, was ik er helemaal ingestonken: de reactie van MH: 'aanstellers, die kinderen met diagnoses: allemaal straalverwende kinderen; stevig aanpakken!'
Hup, dan zat ik op de kast.

Maar nu ben ik wijzer. In een andere draad gelezen dat je zelf straalverwend bent door je ouders. Zelfs zo erg, dat je hun verwennerij nu als smoes gebruikt om slordig te blijven. "Verwendheid" is jouw stokpaardje en vooral je eigen zwakke punt.

Om terug te keren tot de centrale vraag van dit topic: voel je diagnose druk (school therapeut enz): Ja. Dat hebben wij gevoeld. School gaf onomwonden aan alleen mèt concrete diagnose ondersteuning te kunnen bieden (want: rugzak, dus geld). Alle vragenlijsten (want voor diagnose van een kind worden ánderen gevraagd formulieren in te vullen over het kind) werden vrij extreem ingevuld. Diagnose was niet meer te missen.

Hier geen druk

Wij hebben bij onze zoon eigenlijk nooit diagnose-druk ervaren. School zag wel van alles maar adviseerde zelden om iets te laten onderzoeken. Vervolgens deden ze op school ook maar weinig om zoon te helpen.
Wij zijn zelf het onderzoekstraject ingegaan, eerst audiologisch centrum omdat we dachten dat het probleem op spraak/taalgebied lag. Bleek niet het geval, wel een lager IQ met vooral problemen met ruimtelijk inzicht.
Daarna opperde een juf zowaar eens dat hij weleens dyslexie kon hebben, dit bleek dus inderdaad uit het volgende onderzoek. Met daarnaast nog steeds lager IQ (74).
En nu zijn we eigenlijk nog niet veel verder. En ik denk dat een onderzoek naar iets in het autistisch spectrum ook nog wel een resultaat in die richting gaat opleveren. Zoon kan niet alleen spelen, heeft 1 grote fixatie: voetbal. Kent zo'n beetje alle spelers uit de Eredivisie en alle wedstrijduitslagen van dit seizoen. Speelt wel met andere kinderen maar zal zelden zelf op kinderen afstappen etc. etc.
Ik wil alleen nog niet aan deze diagnose want verder is het gewoon een heel makkelijk kind. Heel meegaand, waar dochter op die leeftijd al overal strijd van maakte, is hij veel makkelijker. Dus tja, wat schiet je op met die diagnose? Ik weet het nog niet.