Help, ik moet nog beginnen! Twijfels over ouderschap
Beste ouders,
zelf ben ik geen ouder maar wil het graag worden, alleen ben ik bang om er aan te beginnen.
Ik ben bang voor mijn eigen ouders en welke indruk zij gaan maken op mijn toekomstige kinderen.
Ik schaam mij voor mijn ouders. Ondertussen ben ik al 30 jaar. Enerzijds heb ik een verleden van jarenlange depressies en anderzijds heb ik nu de tijdsdruk van snel aan een gezin te beginnen.
Ik weet dat beslissen onder druk geen goed idee is. Ik weet dat een relatie organisch moet groeien en tijd vraagt. Ik heb zelfs nog geen vriendin. Ik kan gemakkelijk een vriendin krijgen, maar ik wil gewoon niet. Uit schrik. Ik ben al een heel lange tijd single en neem de tijd om voor mezelf te zorgen en alles op een rijtje te zetten. Het probleem ligt bij mij namelijk dat ik mijn ouders niet vertrouw. Mijn moeder heeft mij heel veel pijn gedaan emotioneel. Ze is zelf labiel en nooit tevreden. Zij heeft mijn vader bedrogen. Ze heeft ons allemaal voorgelogen. Na de scheiding ben ik bij haar gaan inwonen enkel en alleen uit medelijden voor haar. Ik was naief en dacht dat mijn moeder eenzaam ging sterven zonder mij. Het feit dat ze mijn vader bedrogen heeft en ook gekleineerd heeft zag ik door de vingers. Ik zie mijn moeder graag ook al doet ze zo lelijk. Ik ben nooit gelukkig geweest bij mijn moeder. 's nachts deed ik mijn best haar niet wakker te maken om naar het toilet te gaan, maar toch kreeg ik 's morgens een uitsmijter van haar dat ik haar wakker gemaakt had. Toen ik het niet meer zag zitten bij mijn moeder ging ik bij mijn vader. Ik werd daar niet warm ontvangen. Ik werd bekeken als een verrader. Ik had hem verraden. Mijn grootmoeder zei altijd dat mijn zus en ik de slachtoffers waren van de echtscheiding. Hoewel mijn zus er niet zoveel last van heeft want zij is bij mijn vader gebleven. En mijn vader heeft veel tijd samen doorgebracht met haar en haar hobbies. Zij heeft nu alles. Een huwelijk en kinderen. Nu ben ik jaloers op haar. Zij krijgt veel hulp en ik moet altijd maar mijn plan trekken. Hoe ouder ik word hoe meer ik het begrijp. In het begin stond ik er niet echt bij stil. Al de mannen die bvb bij mijn moeder kwamen, het deed me niets. Het deed me allemaal niets, het kon me niet veel schelen. Maar nu als ik zelf de verantwoordelijkheid wil oppakken en mijn leven wil beginnen valt het me heel zwaar en vind ik geen houvast. Ik vertrouw mijn familie niet en ik moet hen nu kleinkinderen schenken? Neen, dan wil ik vluchten naar het buitenland en met een schone lei beginnen. Ik wil de familieband doorbreken en mijn eigen kinderen niet meesleuren in dit trieste verhaal. Maar dan komt het schuldgevoel. Dit kan ik mijn ouders toch niet aandoen? Ik laat ze in de steek... Ik word helemaal gek van het heen en weer getrek in mijn hoofd. Nu zijn mijn ouders wel bezorgt om mij en nu ben ik net aan het puberen. Ik heb ook nooit in mijn leven tegendraads geweest en altijd braaf en mijn best gedaan. Het is alsof ik verschillende ontwikkelingen in een korte tijd moet doormaken en inhalen ofzo.
Mijn vader weende de dag nadat hij getrouwd was met mijn moeder... Waarom dan nog kinderen maken vraag ik mij dan af... Het is zo pijnlijk allemaal. Als ik uitleg aan mijn moeder vraag dan begint ze te wenen en zegt ze dat ik meer respect moet tonen... Een mislukte poging om mijn moeder te begrijpen. Cru gezegd vind ik mijn moeder een hoer en mijn vader een lafaard. En langs de andere kant probeer ik hen te begrijpen. Ik geraak er maar niet aan uit hoe ik mij moet voelen bij mijn ouders.
Ik wil pas kinderen als ik duidelijkheid heb.
Ik hoop dat iemand mij goeie raad kan geven.
Groetjes,
Kevin
Kevin
Poeh, dat klinkt allemaal best heftig. En ook liefdeloos. Kon je wel bij je oma terecht?
Wat de term 'hoer' voor je moeder betreft... als het je vader was geweest die allemaal vrouwen meegenomen had, hoe had je dan over hem gedacht?
Ik vind het niet fraai van je moeder dat ze zo openlijk voor jouw neus verschillende mannen mee naar huis nam, maar dat maakt haar niet automatisch een hoer. Tenzij ze er geld voor kreeg, dan uiteraard wel.
Als je nog wel van je ouders houdt, ondanks alles, zou ik niet met ze breken, maar wel meer afstand nemen. Bouw een eigen leven op. Misschien is het verstandig om eens met een psycholoog of psychiater over je verleden te praten, om te leren alles een plaats te geven en te leren hoe je los moet komen van je ouders. Je zou je dan kunnen kijken of het je lukt om een streep onder het verleden te zetten. Het gaat niet meer om vroeger, maar om hoe het nu is. Hoe zijn je ouders in de rol van grootouders?
Dat je je ouders kleinkinderen zou moeten 'schenken' komt op mij wat ouderwets over. Normaal gesproken zullen ouders het geweldig vinden om opa of oma te worden, dus natuurlijk is het leuk dat ze die rol op zich mogen nemen, maar dat is eigenlijk 'bijzaak'. Hoofdzaak is wat jij zelf wilt, wat je aanstaande vriendin/vrouw ervan zal vinden en dat hebben je ouders maar te accepteren.
Ik snap heel goed dat je door je eigen geschiedenis huiverig bent om zelf in de rol van vader te stappen, maar ik heb het gevoel dat je heel veel stappen te ver aan het door denken bent. Vader worden doe je niet alleen, je zult eerst een relatie moeten opbouwen met de aanstaande moeder. En die aanstaande moeder zul je eerst moeten waarderen om wie ze is en niet omdat ze de weg naar jouw vaderschap is. Het zou aan een kant mooi zijn als je toekomstige vrouw uit een wat stabielere gezinssituatie komt, zodat jij kunt zien dat het ook wél goed kan gaan tussen de ouders en hun kinderen. Misschien krijg je daar meer vertrouwen door. En last but not least gaat het bij het ouderschap om jou en je vrouw en niet om je ouders. Jij hebt geleerd hoe het niet moet. Hoe sneu dat ook voor jou als kind en jongeman is geweest, kun jij die ervaring gebruiken bij je eigen eventuele gezin. Het feit dat je bij voorbaat al nadenkt over kinderen en dat je ze iets anders gunt dan jij zelf hebt meegemaakt, vertelt mij dat je je iets meer mag ontspannen. Doe rustig aan, stel je open voor een nieuwe relatie, neem de tijd om elkaar goed te leren kennen en dan nog hoef je niet direct aan kinderen te beginnen. Kortom: zet stappen om een leuke vrouw tegen te kunnen komen met als doel dat jij gelukkig met haar zult worden. Dat moet de basis zijn van je relatie. De kinderen komen daarbovenop.
Geen haast
Ik snap niet zo goed dat je zegt haast te hebben, je bent pas 30. Vrouwen krijgen op een gegeven moment last van verminderde vruchtbaarheid, mannen niet. Gelukkig, in jouw geval.
Voordat je aan kinderen begint, is een stabiele relatie nodig. Voordat je aan een stabiele relatie kunt beginnen, moet je denk ik zelf wat stabieler in het leven staan. Dus zet twee stappen terug. Ik meen te lezen dat je Belg bent. Zo ja: ga eens praten bij het CAW in jouw buurt, vraag of je daar een psycholoog of coach kunt krijgen om over je ervaringen te praten. Het CAW werkt inkomensafhankelijk, dat is veel goedkoper dan een vrijgevestigde psycholoog.
Veel mensen willen niet naar een psycholoog onder het mom van: ik ben toch niet gek. Maar die mensen hebben de rol van psychologen niet begrepen. Psychologen zijn er om mensen te helpen gelukkiger te worden. Wie wil dat nu niet?
Jij heb een erg zware jeugd achter de rug, het is heel normaal dat je wel wat hulp kunt gebruiken om dat allemaal op een rijtje te zetten voordat je verder kunt met je leven. Ik hoop dat je jezelf en je toekomstige vriendin en kinderen dat gunt.
los
Voordat je je 'gezond' kan hechten aan een vrouw en aan kinderen gaat denken zou ik de tijd nemen los te komen van je ouders en alles wat er is gebeurd een plaats geven. Heb je met je vader gesproken over hoe je je voelde, dat je je een verrader voelde, over hoe hij dacht over alles? Het lijkt me voor jou waardevol hierover te praten met hem.
Je bent nog niet op het punt te zien dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn/waren die fouten maakten. Jij zult heus ook fouten gaan maken, maar wees daar niet bang voor. Neem de tijd om hulp te zoeken bij en psycholoog en richt je eerst op jezelf, als je je stabieler voelt zal je vanzelf open gaan staan voor een relatie. Je moet daar geen haast mee maken.
eens met de anderen
eerst een paar stappen terug. Er is veel gebeurd waar je nu last van ondervindt, nare bagage die je onzeker maakt over de invulling van je toekomst. Zoals een partner vinden en wellicht samen kinderen verwelkomen.
Neem tijd. Jaag jezelf niet op met 'ik moet nog beginnen en ik ben al (?) 30.)
Dit is allang achterhaald
Quote:
Ik snap niet zo goed dat je zegt haast te hebben, je bent pas 30. Vrouwen krijgen op een gegeven moment last van verminderde vruchtbaarheid, mannen niet. Gelukkig, in jouw geval.
Ook bij mannen begint de vruchtbaarheid sterk af te nemen na het 35e levensjaar. De zaadkwaliteit wordt minder, de kans op allerlei genetische defecten neemt toe, de kans op miskramen bij de vrouw neemt toe, omdat er vaker foutjes in het DNA zitten vanwege de verminderde zaadkwaliteit van de man en allerlei andere aandoeningen nemen toe.
Een man zou dus evenveel haast moeten hebben als een vrouw. Alleen is dit helaas nog niet tot veel mensen doorgedrongen.
Lanza
Het advies lijkt nu te zijn dat een man voor zijn 40ste kinderen moet krijgen, maar er is, zo lees ik ook, nog niet veel bekend over een latere vaderschap. Er zijn al wat losse flodders over opgelaten, maar daar zou ik me nog niet op blindstaren.
Los van of er risico's zijn voor het kind, vind ik zelf dat een flink oudere vader ook zo zijn nadelen voor een kind kan hebben, maar dat hangt ook af van wat voor man de vader is. Een gezonde, levenslustige vader die 50 is, kan waarschijnlijk net zo leuk zijn als een gezonde, levenslustige vader van 35. Is zo'n man de dagen tot zijn pensioen al aan het tellen en vindt hij kleine kinderen eigenlijk te vermoeiend, dat lijkt me geen leuke situatie.
Er is wel degelijk
onderzoek dat dit aantoont. Zoek maar eens en je vindt ladingen wetenschappelijke artikelen.
Vroeger werden alle vruchtbaarheidszaken afgeschoven op de vrouw, maar daar begint men steeds meer van terug te komen. Het is net zo vaak de man die (verminderd) onvruchtbaar is. Mannen beginnen over het algemeen nog later aan kinderen dan vrouwen, dus wat dat betreft is dat niet gek. Ook het fabeltje dat een man nog tot zijn 60e kinderen kan krijgen zorgt voor veel verdriet.
Voor man en vrouw geldt: zorg ervoor dat je voor je 35e klaar ben met kinderen en als dat echt niet gaat, dan tenminste voor je 40e.
Gezond advies Lanza
Ben je afgehaakt met leze van de OP na de cijfers 30 en het woord kinderwens? Deze man heeft een lastige relatie met zijn ouders, is zelf niet stabiel en heeft geen relatie, laat staan een stabiele. Hij vraagt om advies. En dan is jouw reactie dat hij vooral op moet schieten, want straks is hij misschien (!) verminderd vruchtbaar?!?! Wat probeer je hier voor elkaar te krijgen, dat hij halsoverkop met iemand een relatie begint en daar vooral zo snel mogelijk een kind mee krijgt? En dan? Hoop je hem gauw weer terug te zien in de rubriek Echtscheiding en erna? Of zie je vooruit naar verhalen over VT en zo? Zodat je dan kunt roepen dat je vooral eerst een stabiel leven/stabiele baan/stabiele relatie zou moeten hebben voor je überhaupt aan kinderen denkt?
Echt hoor, toen de borden voor koppen en de porties eigenwaan uitgedeeld werden stond jij echt vooraan...
Lanza
35-30=5
TS heeft dus nog 5 jaar 
Inderdaad geeft een oude vader meer kans op chromosoomafwijkingen bij het kind, maar TS is nog maar 30 en heeft nog even.
En het wel zo verstandig in stabiele toestand aan een relatie te beginnen, voor zowel de kinderen die (hopelijk) komen als voor de partner, voordat je het weet mag je je kinderen nooit meer zien, of alleen om de week in het weekend enz.
Ik reageerde
puur op de post waarin werd gesteld dat mannen geen last hebben van verminderde vruchtbaarheid als ze ouder worden.
goed nieuws
je hoeft er helemaal niet aan te beginnen!!
En als ik jou was zou ik dat voorlopig ook maar niet doen want je hebt nog heel veel andere zaken uit te zoeken voordat je de rust en wijsheid hebt om een kind op te voeden.
Bovendien je zegt je bent 30 en net begonnen met puberen?
Ik zeg niet doen. Niet aan kinderen denken.
Gelukkig samen
Juf Ank. Ik denk dat Kevin met puberen bedoeld dat hij nu pas durft minder zich van anderen aan te trekken.
Verder
@Kevin, wat als je een hele leuke vrouw leert kennen en dan blijkt dat zij of jij geen kinderen kunnen krijgen. Ik bedoel dat een gelukkige band met zijn tweeën m.i. boven een kinderwens staat. Ik wil niet hiermee mensen tegen de schenen schoppen die dit anders zien. Ik kijk alleen naar mijn broer die op zijn 35 ste een iets oudere vrouw leerde kennen, wiens kinderen nog maar een paar jaar thuis bleven wonen. Ze hebben het samen fantastisch. Dat samenzijn doet een mens zo goed. Nu betekent samenzijn dat je dit niet in de winkel koopt, je leert er veel van. Misschien leert het je wel niet meer bang te zijn voor een toekomst samen, met of zonder kinderen. Dat wens ik je toe.
En een goede
band met jezelf is weer belangrijker dan een relatie. Die band met jezelf staat aan de basis van alles. Ga daar eerst mee aan de gang. Daarna volgt de rest vanzelf (of niet en dat is dan ook ok).
Bedankt
Dank jullie voor de reacties,
ik heb er veel aan. Het is leuk om begrip te krijgen.
Ik ben al bij een psychologe geweest en in het begin heb ik daar heel veel aan gehad omdat ik alle zorgen die ik alleen draag eens eruit kon gooien. Maar na een maand begon ik haar te wantrouwen en dacht ik dat ze alleen maar geld probeerde te verdienen aan mij. Ik ben heel wantrouwig tegenover iedereen en ik zoek altijd naar bijbedoelingen. Het is waar dat ik alles veel te ver doordenk en controle probeer te krijgen over het mijn leven. Maar ik ga daar veel te ver in en zou controle over alles willen. Met mijn vader praat ik regelmatig maar hij heeft zelf zoveel verdriet dat ik er altijd slechter van terugkeer. Hij heeft al eens gezegd dat ik mij met mijn eigen leven moest bezig houden en hem gerust laten en ook eens dat ik beter zou dood gaan als ik tocht niets met mijn leven doe. Dat hakt erin bij mij en ik weet dat hij het goed bedoeld, maar toch. Ik heb ondertussen afstand genomen en het helpt wel.
Het is echt supermoeilijk om los te laten. Ik heb soms letterlijk krampen in mijn hart of rond mijn hart en dan kan ik enkel gaan liggen en probeer ik te voelen wat er gebeurt. Ik geloof dat dit een genezingsproces is.
Ik geloof wel dat het goed komt als ik er de druk af haal bij mezelf en leer ontspannen. Tijd heelt zeggen ze.
Dank jullie nogmaals
Hoe goed bedoeld?
Je vader is nog steeds destructief bezig! Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je zoon maar dood moet? Nee Kevin, dat is NIET goed bedoeld. Je vader klinkt als een psychiatrisch patiënt.
Ik raad je dringend aan weer psychologische hulp te zoeken, want hier kom je alleen niet uit.
Weet ook dat je in deze toestand totaal ongeschikt bent om partner van iemand te zijn, laat staan om vader te worden. Dan zijn er ineens massa's factoren die je niet meer kunt controleren, dat zou een ramp worden.
Lichtpuntjes
Je leven is vol pijnlijke ervaringen. Maar als ik je relaas lees, lees ik ook lichtpuntjes.
Lichtpuntjes omdat je relatief goed kan verwoorden wat je denkt, zonder grote verbitterdheid naar je vader. Het is jammer dat je vader niet weet hoe hij je kan helpen, alhoewel de opmerking over zinloos bestaan bot overkomt, is het wel een schop onder de kont.
Maar het zou zo fijn zijn als jullie op een gevoelige manier met elkaar konden communiceren. Misschien kan de therapeut jullie samen daar bij helpen. Dat kan ze ‘progressie’ mee bereiken.
Want laat nu we wel wezen. De geschiedenis leren accepteren, dat vraagt nog zoveel tijd. Als dat je doel is dan dat zou je herstel m.i. ergens alleen maar in de weg staan.
Focus op de contacten die je kunnen helpen.
Oja, een maand psychologische begeleiding is best kort voor de massa die je te behappen hebt.
Maak voor jezelf een prioriteiten lijst. Waar wil je als eerste mee aan de slag.
Ik vind het al supersterk dat je niet verbitterd over mensen denkt. Wantrouwen is logisch. Maar verbitterde mensen remmen zichzelf in loslaten. Gelukkig hoor je m.i. niet tot deze mensen.
——
Ik ben muren tegen gekomen. Ik baalde als het mij zoveel kostte om erover heen te komen. Maar ik stond ook stil bij wat ik ervan opstak. Van het proces iedere muur te trotseren, voelde ik mij sterker worden. Ik ben een stuk ouder dan jij, maar het groeiproces is nog niet over. Maar de eigenwaarde is mijn vriend.
Als ik ‘s avonds mijn tanden poets en de tijd neem om in mijn ogen te kijken, zie ik een trotse en mooie persoonlijkheid. Kevin, vlak jezelf niet uit. Sta ook stil bij wie jij bent.
bakker
Moet je dan ook geen brood kopen omdat de bakker dit voor zijn eigen gewin doet?
Gun jezelf een psycholoog. Met je vader praten klinkt idd niet bevordelijk, zoek dus mensen om je heen die jou steunen. Het is echt mogelijk hier uit te komen, tijd heelt wel wat wonden inderdaad, maar het gaat niet vanzelf.
Je hebt nog wonden uit je verleden. Jammer genoeg heeft je vader het niet van zich af kunnen schudden. Jij kan dat wel, je bent nog hartstikke jong en dat je hierover schrijft betekent al veel goeds. Je kan de nare dingen van vroeger niet veranderen, maar het wel een plek gaan geven zodat je ermee kan leven. Nu houdt het je tegen, dat is zonde. Zoek hulp!
ja klopt
mijn vader zit idd heel diep en heeft hulp nodig en ik heb hem al dikwijls gezegd dat hij hulp moet zoeken. Maar met mijn vader valt gewoon niet te praten. Hij is totaal van de wereld en paranoïa. Het is door hem dat ik zo verdrietig ben. Ik kan het niet aan om hem zo achteruit zien te gaan. Ik moet zijn laptop afpakken of hij verstuurt geld naar vreemden en dan ineens moet ik zijn zaak redden en een huurder van hem die niet betaalde moet ik dan bang maken met agressie zodat mijn vader achteraf de sukkelaar kan uithangen en achter zijn geld kan smeken. ik kan dit niet meer aan. Hij heeft keihard gewerkt vroeger maar nu is hij niets meer, een sukkelaar, ik kan het niet aanzien.
Ik ga terug bij mijn psychologe dat zal het beste zijn
Vreemd,
Ik had de indruk dat Kevin de hulpbehoevende was en dat zijn vader afstand had genomen van zijn vorige relatie. Daarom dacht ik dat zijn vader hem uit die bagger kon trekken.
Nu lees ik het alsof Kevin als het ware voor een soort mantelzorger voor zijn vader zorgt. Dat zijn dan dus twee energievreters. ( en zijn moeder en zijn vader).
Dat geeft wel een wending aan je probleem; hoe kan ook ik gelukkig zijn.
energievreters
Het zijn idd energievreters. En het is inderdaad zo dat ik in de begin periode van de scheiding bij mijn mama ben gaan wonen om haar te steunen en later ben ik bij mijn papa gaan wonen om zogezegd elkaar te steunen denk ik.
Hoe kan ook ik gelukkig zijn is de vraag die ik mij de laatste jaren stel
De scheiding is 12 jaar geleden gebeurd. ik ben zelf verbaasd hoe lang ik daar nu mee worstel. Het was toen ik 30 werd dat ik zei nu is het genoeg. Ik moet mij hier van af zetten of ik heb zelf geen leven meer.
mantelzorger
Ik snap dat je zo niet los van je vader komt, het is moeilijk je rug te keren naar hem in zijn situatie. Een ander kan wel roepen dat je naar de andere kant van het land moet verhuizen en je vader in z'n sop gaat laten koken, maar zo simpel is het niet.
Kan je met zijn huisarts praten? Of anders je eigen?
Je zou moeten zien dat je vader jou machtigt (bij de bank) om hem te helpen met zijn financien, dan kan je met de bank wat afspreken. Maar of hij dat wil is een tweede, als hij geen ziektebesef of zelfinzicht heeft, wat helaas vaak het geval is.
Als je het niet meer trekt om 'mantelzorger' te zijn, moet daar toch een oplossing voor te vinden zijn, bv een wijkteam die af en toe een oogje in het zeil houdt. Heel veel sterkte, weer naar de psychologe is een goed idee! Hou vol! (en stoppen met zijn problemen op te lossen op een manier die je tegen staat, - met agressie)
vader
Goed idee om eens met mijn huisarts er over te praten.
