Jezelf papa/mama noemen
Pas geleden was ik bij een collega thuis en die sprak tegen haar kinderen van 13 en 9 regelmatig in de derde persoon. "mama pakt het wel even voor je", "mama doet toch altijd...".
Het verwonderde me een beetje. Misschien dat ik dit deed toen mijn kinderen heel klein waren, maar nu zeker niet meer.
Ik was wel benieuwd of meer mensen dit doen, of dat het misschien een streek dingetje is? Collega komt uit Friesland.
Kaaskopje
En als je dan toch bij Ginny gaat logeren bel dan even dat je eraan komt: kan ze alvast een tas koffie voor je inschudden.....
Sukran,
Door je vraag ben ik er over na gaan denken. Zelf ben ik Fries, dus ik noem mijn moeder 'Mem' Het woord moeder is mij dus niet met de paplepel ingegoten. Ik associeer het woord 'moeder' met een oom en tante die elkaar Moeder en Vader noemen. En zij zijn niet erg aardig tegen elkaar. Zo zie je maar weer wat voor verschillende ladingen zo'n belangrijk woord als moeder kan hebben. Overigens kan ik me de eerste keer dat ik 'moeder van' werd genoemd nog levendig herinneren. Ik fietste door de stad, en iemand riep me: 'moeder van (naam zoon) Het was een bekende van de creche. Ik was zo ontroerd, dat ik niet eens terug kon groeten.
Je partner papa/mama noemen
Ik noem mezelf ook al heel lang "ik" behalve als ik ze op hun nummer wil zetten, "moet mama dat dan maar voor je doen?", maar ze zijn dan ook al 14 en 16. Maar als ik het over hun papa heb, noem ik die wel papa, zoals in: "Dat was papa aan de telefoon". Maar nu heeft dochterlief een vriendje en daar spreek ik niet over papa, het is zijn papa immers (nog?) niet, dus dan noem ik partner bij de naam. Met als gevolg dat ik dat ook steeds meer naar mijn kinderen ga doen!
Ginny, brabant
Haha, klopt Ginny. Maar het is dan wel weer: oewen jong (of jungske). Vooral bij wangedrag.
Pfff even denken hoor
Ik noem mezelf tegenover mn kinderen "ik".
Als ik tegen m'n man praat, noem ik hem bij z'n naam. Als ik tegen de kinderen iets zeg, zeg ik eerder ; "vraag maar even aan papa of je vader". Dat kan wisselen.
M'n ouders noem ik pap en mam. (maar geen u, gewoon je/jij).
M'n schoonouders noem ik pa en ma (vindt ik minder lief klinken, maar verschil moet er zijn 
) overigens noem ik hun ook je/jij.
Als ik met m'n moeder aan de telefoon zit, en ik heb het over m'n vader/schoonouders, dan gebruik ik hun voornamen.
Zit ik met m'n ouders aan de telefoon, en m'n kinderen vragen, met wie ik bel, dan zeg ik wel met oma.
Brabander
Ik heb er de laatste dagen eens op gelet en wij zeggen ook wel eens; papa is er morgen niet. Klinkt eigenlijk maar vreemd ja, het zal ook wel een beetje zijn blijven hangen uit de kindertijd, toen we dat heel vaak zeiden. Het is gelukkig ook maar "eens", dus het zal wel een beetje een slip of the tongue zijn.
Ik, als echte Brabander, ken wel het ons pap en ons mam. Maar verder komt dat -mijnen auto of ons vrouw-(dan ga ik scheiden ) nooit over onze lippen. Als ik thuis zeg dat ik naar mijn ouders ga geloof ik wel dat ik meestal zeg, ik ga even naar ons pap en mam.Maar ook wel eens pa en ma. Ook als ik binnenkom bij mijn ouders dan zeg ik meestal ha pa. -Mijn vader en moeder- gebruik ik dan weer als ik in een minder huiselijke omgeving ben, werk bijvoorbeeld, dan zeg ik mijn vader en mijn moeder.
Fries
Ik doe het niet, zelfs niet in het Fries, ik noem mezelf altijd ik. Nu ik erover nadenk doen ouders op het schoolplein het wel, maar in het Fries klinkt het gewoner dan in het Nederlands. Het 'ons mam/pap' in het Brabants vond ik eerst ook raar klinken, maar wij zeggen ook 'us mem/heit'.
Verstuurd met de Ouders Online iPad app.
En hier..... .
Ik noem mezelf al heel erg lang "ik" naar de kinderen toe. Toen ze heel klein waren was het wel eens anders. Mijn oudste raakte sowieso in de war, hij heeft een tijdje gedacht dat hij "jij" heette. Omdat ik dingen zei als: "kijk hier op de foto, dat ben jij" (met zo'n prik in zijn buik weet je wel). Want ik wilde niet steeds op die plaats zijn naam zeggen, dan krijg je dat 3epersoonenkelvoudeffect. Verwarrend was het toen wel soms voor die dreumes.
Ik noem mijn man gewoon Hans. Tegen de kinderen heb ik het wel over "pappa is in de tuin."
Ik noem mijn vader pappa en tegen mijn moeder zei ik altijd mamma. Als ik tegen Hans over mijn vader of moeder praat heb ik het wel over pappa en mamma. Tegen anderen heb ik het over mijn vader en mijn moeder. Onderling noemden mijn ouders elkaar altijd bij de voornaam, zolang als ik kan herinneren (mijn opa en oma niet, die waren echt grappig bezig: mijn ene opa en oma noemden elkaar "Moeder" en "Wim", mijn andere opa en oma noemden elkaar "Pa" en "Mam").
Mijn schoonouders noem ik pa en ma. Ik weet niet wat ik had moeten doen als ik mijn eigen ouders toevallig ook pa en ma had genoemd, zijn ze dan allemaal pa en ma? Pff verwarrend. Ik zou dan in elk geval mijn schoonouders geen pappa en mamma genoemd hebben. Wie heeft hier wel mee te maken en hoe los je zoiets nou op? Vooral als bij de voornaam noemen niet helemaal hun ding is?
Voor mij klinkt pappa en mamma dichterbij en ik hoop stiekem dat mijn kinderen nooit pa en ma gaan zeggen (maar misschien slaat dat nergens op en groei je daar gewoon in mee).
Papa
In een gesprek met mijn zus zei ik een: "Mijn vader... eh, tevens jouw vader!"
En ik noem mijn man tegenover mijn zoon papa. En zelf zeg ik ook wel eens papa tegen mijn man, genant, want we schelen heel wat in leeftijd! Wat zou Freud zeggen?
Grappig
Keek ik gisteren een documantaire over de familie Kennedy. Daar viel het mij op dat alle kinderen, nu in de leeftijd van 50+ hun vader en moeder, daddy en mommy noemden. Ik vond het zo raar...
Ik zeg tegen mijn dochter steevast: je vader en heel af en toe papa. Mijn vriend heeft het tegen zijn jongens over mama en eigenlijk nooit over je moeder...
De kinderen zijn overgens allemaal 9+.
Hier
Ik heb mijn ouders nooit pappa en mamma genoemd, altijd (ook als ik rechtstreeks iets aan hen vroeg) vader en moeder. Mijn kinderen noemden hen oma en grootvader (was een wens van hem, vond dat zo'n mooi woord). Mijn halfzus (bijna 30 jaar ouder) zegt altijd pappa, geeft dus een raar gesprek als wij samen zijn. Mijn man is fries en zijn ouders noem ik daardoor ook heit en mem. Soms als ik zijn vader aanspreek noem ik die pake en soms heit. Tegen de kinderen zeg ik normaal gesproken iets als "vraag het heit maar" als het zo uitkomt. Heit staat voor mij op dezelfde gevoelslengte als vader en niet op die van pappa, denk trouwens dat er geen keus is zoals in het nederlands.
Papa en mama
Zo noem ik mijn ouders. Toen mijn vader overleed, 10 jaar geleden, hebben wij op de rouwkaart ook dat zo benoemd: onze papa.
Mijn schoonmoeder noem ik ma en schoonvader noemde ik pa.
Mijn man zegt ook ma tegen zijn moeder en tegen mijn moeder weet ik eigenlijk niet. Grappig.
Mijn kinderen zeggen mama en papa tgen ons en ik spreek over mijn man als papa. Soms zeg ik papa tegen hem, maar wel waar de kinderen bij zijn. Niet als we samen zijn. Wel uit de gein trouwens. En ik ben ik tegen de kinderen. Sinds kort. Ik zei eerder ook wel mama. Mijn kinderen zijn 6 en 10.
Ons mam
ons mam en ons pap is dus hier wel heel gewoon maar mijnen auto en vrouw weer niet 
Man en ik zeggen wel allebei onafhankelijk van elkaar: ik ben even naar ons thuis. En das dan allebei een ander huis.
