Mijn kind, mijn alles

Ik en mijn verloofde verwachten eind mei of begin juni ons eerste kindje. Het gaat een jongetje worden. Vanaf het moment dat we hoorden dat zij zwanger was, waren we dolgelukkig. Al waren we dat ervoor ook al. De laatste tijd knaagt er echter een gevoel aan mij. Een gevoel van twijfel. Dit gevoel is ingegeven door ervaringen met goede, zo niet onze beste, vrienden.

Laat mij de situatie schetsen. Wij zijn beiden hoog opgeleid. Ofschoon ik de term hoog- of laagopgeleid niet gepast vind, maar dat is een andere discussie. We zijn dus in bezit van een Hbo-diploma. Ik werk als applicatiebeheerder in de ICT, mijn verloofde werkt als risico manager in de financiële wereld. We hadden al een tijdje een kinderwens en we zijn gezegend met het feit dat het binnen een jaar gelukt was om zwanger te worden. Onze vrienden hebben inmiddels net hun tweede kindje gekregen. Een pracht van een jongetje, net als hun eerste trouwens. Zij werkt in een bakkerszaak, hij is elektricien. Nogmaals, ik wil op geen enkele manier de indruk wekken dat ik oordeel op opleidingsniveau. Sterker nog, ik juich het toe als iemand automonteur in plaats van accountmanager wil worden. Voor de strekking van mijn verhaal wilde ik het wel vermelden, omdat het wellicht een licht op mijn twijfels of het verschil in denkwijze kan schijnen. Nu hebben zij meerdere malen het volgende tegen mij gezegd: ‘Onze kinderen zijn ons alles’. Of in een iets andere vorm: ‘straks is alles wat je doet, voor je kind’.

Nu komt het. Zij zien dat ook echt zo. Maar ik ben erover na gaan denken, en voor mij geldt dit niet. Is het kindje welkom? Ja. Zal ik er zielsveel van gaan houden? Ja. Zal ik een goede vader zijn? Ik denk het wel. En die laatste zin zit de twijfel. Dat is gekomen doordat ik mij dus niet volledig kon identificeren met hun uitspraken. Mijn kind zal niet mijn alles zijn. Mijn ‘alles’ omvat het gehele plaatje. Mijn verloofde, mijn zoon, maar ook ikzelf en de doelen die ik persoonlijk nog wil bereiken in dit enige leven dat je op aarde hebt. Je hebt maar één leven- even vanuit één standpunt bekeken- en dan geloof ik niet dat dit betekent dat je jezelf wegcijfert voor je kind. Zal mijn zoon dan niet op de eerste plaats komen? Jawel. Hij komt zeker op de eerste plaats. Maar het is gewoon niet mijn hele wereld, mijn alles. Kinderen opvoeden is iets wat ik wil, en dus ook mag, gaan doen. Maar, daarnaast heb ik nog zoveel andere doelen voor ogen. Zo wil ik bijvoorbeeld gepubliceerd schrijver worden, en uiteindelijk de ICT (en wegkwijnen achter een pc) vaarwel zeggen en politieagent worden. Dingen die mij nu het gevoel geven, egoïstisch te denken.

‘Als je kindje er eenmaal is, dan maakt je dat allemaal niet meer uit’; ook gehoord. Geloof ik niet. Ik wil gewoon niet geloven dat je door de komst van een kind ineens geen ambities meer hebt. Wat ik wel kan bedenken dat op het moment dat je jouw kindje in je armen hebt, al het andere even minder belangrijk voelt en is. Ben ik dan egoïstisch? Of even heel zwartwit: is het een slecht teken dat ik daar anders in sta dan onze vrienden? Zal ik minder van mijn zoon houden, omdat ik het opvoeden van mijn kinderen niet als het ultieme doel in het leven zie? Ik begrijp dat je het altijd kunt relativeren tot; een ieder zal het zo inrichten, zodat ze zich goed over zichzelf voelen en gelukkig zijn. Toch neemt dat niet weg dat ik aan mezelf twijfel. Zal ik een goede vader worden? Of neigt bovenstaande betoog nochtans naar teveel zelfzucht? Vooralsnog zie ik mezelf wel een goede vader worden, maar door deze twee verschillende visies, twijfel ik of ik er wel het juiste gedachtengoed op nahoud.