Algemeen Ouderschap Algemeen Ouderschap

Algemeen Ouderschap

Lees ook op
Nimbo

Nimbo

02-11-2015 om 16:17

ouderparticipatie turkse/marokkaanse gehandicapten


Leren denken in diversiteit

http://www.vgn.nl/artikel/20313

De Vereniging voor Gehandicaptenzorg Nederland verzorgt cursussen en trainingen op het gebied van interculturele competenties en culturele sensitiviteit. Het heeft niet zoveel zin om incidentele tips te geven naar land of cultuur. Mensen zijn zelden een representant voor andere mensen van eenzelfde afkomst. Al zijn er soms wel significante dingen.
Maar een Afghaans iemand uit een bergdorp op de grens met Pakistan is iemand anders dan een Afghaans iemand die doceerde aan een hogeschool in Kabul.
Belangrijker is om een respectvolle houding en nieuwsgierigheid te ontwikkelen en een relativerende houding ten aanzien van je eigen achtergrond die per slot ook cultureel bepaald is. Beetje out of the box leren denken.

Er zijn ook boeken over en een heleboel pdf jes op het internet.

viola

viola

03-11-2015 om 04:58

Nimbo

Wat je vooral NIET moet doen is een houding hebben naar de ouders die je hier laat zien; discussies die loskomen tav je vragen afdoen als gezeur.
Het is mi ook verre van gezeur maar raakt precies de kern.
Dit draadje raakt ook kernen van problematiek binnen de hele participatie-ellende. Omgeving wil uiteraard participeren, dat dóen ze al en hebben ze altijd al gedaan. Ook altijd gewild. Maar omgeving is juist hard buiten de deur gezet altijd door bijv instellingen.
Er is nooit een samenwerking aangegaan.
Die wordt nu nog steeds niet aangegaan. Ook door jullie niet. Het is nogal wat als jij je wilt mengen in de communicatie tussen ouder en kind! Het feit dat kind in een instelling woont verandert niets, het blijft een relatie waar jij volkomen buiten staat, ken je plaats!

Wat ouders willen is niet: wc schrobben en verder niets te zeggen hebben. Blijf dit doen en ik geef je geen enkele kans.

Rafelkap

Rafelkap

03-11-2015 om 06:53

groepsouder

Hier op het kinderdagcentrum is ook minder participatie van allochtone ouders. Sowieso weinig participatie, veel ouders zijn moe/druk met andere kinderen/werk/ kinderen wonen uit huis of zijn zelf verstandelijk gehandicapt.
Wat wel helpt is persoonlijk aanspreken. Een tijdje geleden was een ouderavond en ik heb als 'groepsouder' individueel met mensen gepraat om eea uit te leggen. Al was er eerder een brief uitgegaan, persoonlijk kwam het beter aan. Ik denk heus dat elke ouder welwillend is.
Het lastige is dat je die ouders weinig ziet, organiseer dus ook avondjes dat je ouders laat zien wat jullie dagprogramma is.

Ik denk dat de issue moedertaal spreken op de instelling er idd geen is: natuurlijk mogen die ouders in hun eigen taal praten tegen hun kind.
En het gaat idd om klusjes, helaas is daar voor de begeleiding minder tijd voor. Probleem met klusjes is dat niemand zin heeft om met een sopje met duplo te zitten. Je kan er een activiteit van maken, dat ouders het met hun kinderen samen doen.

Nimbo

Nimbo

03-11-2015 om 08:54

nee (viola e.a). even terug naar de beginpost graag

Het raakt helemaal niet de kern. Het gaat hier over kinderen op baby/peuter nivo (iemand maakt daarvan peuter/kleuter maar dat is al veel te hoog): taal is nauwelijks aan de orde. Ze begrijpen dingen en praten soms in een woord zinnen terug, en dat is dan al heel wat.

Jij kunt wel vinden dat jullie hier een geweldige discussie hebben maar ik krijg geen antwoord op mijn vragen en dat is een beetje jammer.daar was het mij in dit draadje om te doen.

Ik denk dat Rafelkap nog het beste snapt waar ik het over heb. Allochtone ouders zijn ook bij ons wat moeilijker te betrekken. Sommige ouders zijn we zelfs aan het betrekken zodat ze wat meer op visite komen want in sommige gevallen gebeurt dat zo in weken niet. Dus van die ouders ben je al blij als zij aandacht besteden aan hun eigen kind. Maar verder ben ik nog steeds op zoek naar de manier van communiceren; wat kan ik doen om misverstanden te voorkomen, wat zijn bekende valkuilen in het contact met mensen van verschillende culturen. Hoe voorkom ik dat het hierop stukloopt?

Gelukkig is het bij ons al sowieso zo dat ouders veel inspraak hebben in alles rondom hun kind. En terecht/vanzelfsprekend. De tijd dat je je kind gewoon uit handen gaf is gelukkig voorbij. Nu vragen we, nadat het al jaren vanzelfsprekend is dat ouders allerlei vormen van inspraak hebben, of ze misschien ook willen helpnen bij bepaalde dingen ,om het leven van hun kind bij ons ietsje aangenameer te maken. iedereen kan geven wat hij wil geven; niemand wordt gedwongen. Aan ons de schone taak om te zorgen dat het van de grond komt: samenwerking tussen ouders en de zorgmedewerkers.

Dees

Dees

03-11-2015 om 09:04

maandelijks

Daarom Nimbo lijkt het me goed om een soort van klusgroep te vormen en een kookgroep. Met de kookgroep brengen je (vaak) moeders in contact met elkaar en met de klusgroep (vaak) de vaders. Ook fijn als ze contact met elkaar hebben en samen komen ze vaak met ideeën.

Ze elke maand bijeen roepen lijkt me wel wat je maximaal voor elkaar kunt krijgen, wellicht zijn een paar ouders werkloos en kunnen deze vaker helpen maar ik zou inzetten op maandelijks. Je zou het bijvoorbeeld zo kunnen brengen 1 zaterdag van de maand is het "klus en lekker eet dag". De dag dat ouders klussen en de dag wordt geëindigd met een gezamenlijke maaltijd (ouders en kinderen bij elkaar).

moeder van

Ik ben ouder van een verstandelijk gehandicapte zoon van 12 die door omstandigheden structureel enkele dagen per week logeert op een groepswoning voor kinderen/jongvolwassenen. Van de multiculturele/2 talen problematiek heb ik niet zo veel verstand, maar als "ervaringsdeskundige" wil ik toch even reageren.
Als ik het goed begrijp zijn door hogerhand minder uren aan jullie woning toegekend, waardoor er hulp van buitenaf nodig is. Een hele vervelende ontwikkeling die je helaas steeds vaker ziet. Nu wonen deze kinderen niet voor niets niet meer thuis, de zorgvraag, al dan niet in relatie tot de thuisomstandigheden, van het kind is dus al heel groot. Mijn eerste vraag is dan ook, kunnen ouders het fysiek en/of psychisch opbrengen om op de woning te participeren? Hebben ze nog andere verplichtingen tav werk en/of andere kinderen? En wat voor dingen zouden ze kunnen doen. Structureel een taak in het huishouden zou zelf niet mijn voorkeur hebben. Een klusjeszaterdag met alle andere ouders wel. Je zou ook kunnen kijken of je langs andere wegen vrijwilligers zou kunnen werven. Bijvoorbeeld iemand die iedere dinsdagmiddag van 4 tot 7 komt om te koken en mee te eten. Dat hoeft dus geen familie te zijn. In de woning waarmee ik ervaring heb, wordt veel met vrijwilligers gewerkt voor koken, klusjes, boodschappen etc. Soms in samenwerking met een kind/jongere.
Een ander punt is de impact voor ouders van het meedraaien. Concreet ouders van kind A zijn er. Kind B gaat door het lint met alle gevolgen van dien. Wat doet dit met ouders A? En kan het aanwezig zijn van ouders A voor kind B wellicht een trigger zijn, omdat zijn ouders niet komen?
Toch nog een opmerking over het spreken van de moedertaal vs Nederlands. Mijn zoon is ook een hele slechte prater en ik ken veel niet pratende kinderen, wel allemaal met Nederlands als moedertaal. Ik denk niet dat de taalontwikkeling van mijn zoon nog meer belemmerd zou worden als er op zijn woning door ouders van een groepsgenootje tegen dat groepsgenootje een andere taal zou worden gesproken. Ik denk wel dat een groepsgenootje wat opgegroeid is met een andere thuistaal, het prettig en vretrouwd voelt om de klanken van deze thuistaal te horen. Ook omdat een kind de thuistaal koppelt aan zijn ouders en het voor het kind onnatuurlijk is om zijn ouders een andere taal te horen spreken.

Jamie

Jamie

03-11-2015 om 09:16

Nimbo

Ik vind het niet aardig dat je JULLIE gebruikte bij de taaldiscussie terwijl Moni en ik al het mogelijke deden om het AnneJ uit te leggen. Noem dan ook man en paard en spreek alleen Annej aan die nog steeds niet door heeft dat het op baby/peuterniveau is.

Wel nog een vraag: wat is er mis mee als iemand helpt met schoonmaken die de Nederlandse taal niet machtig is? Dat maakt toch niet uit voor een kind op babyniveau? Ook het verschonen van luiers: daar hoef je toch niet Nederlands voor te kunnen spreken?

Elisabeth

Elisabeth

03-11-2015 om 09:48

Nimbo

Ook ik werk met verstandelijk beperkte jongeren op een woonvoorziening met 1 meisje uit Marokko en 1 jongen uit Egypte.
Wij hebben ook te maken met die ouderparticipatie en wat mij enorm verbaasd is dat er 1 ouder gewoon helemaal niets wil doen voor het kind. Maar dat terzijde.

Wij hebben 1 keer in de maand een soort van nieuwkrantje, net zoals je wel eens op scholen hebt. In dat krantje zetten we de activiteiten die we gedaan hebben en die er komende maand gaan komen. Nu heb ik een Arabische buurman, die heel lief dat krantje voor ons vertaald voor die 2 ouders. Dat krantje krijgen ze in 2 talen en wordt in het weekend gegeven en eventjes doorgenomen met ons. Dan vragen we meteen of ze soms mee kunnen lopen op die en die datum naar het zwemmen oid.

Ook vragen we als het suikerfeest begint of ze het leuk vinden om met de bewoners iets te komen maken. Zoals we dat ook met kerst doen. Of je nu moslim bent of niet, alle, op een dus na, ouders doen daar fanatiek aan mee.

We hebben aan de ouders gevraagd of ze een bepaald slaapliedje hebben en volgende week gaan we die samen oefenen met het hele team en die ouders

En voor de rest doen we veel met picto's en foto's, maar dat zal jij ook wel hebben.

Voor de rest houden wij het rustig met in en uit lopen van ouders en familieleden, omdat de kinderen er idd erg onrustig van kunnen worden.

We kijken ook naar welke activiteit bij welke ouder zou kunnen passen. Met de een klikt het meer dan met de ander.

We vragen ze ook voor ha bezoek, tandarts, kapper, ortho enz, omdat dat bij ons compleet is wegbezuinigd! Voorheen gingen wijzelf maar dat kan dus niet meer bij ons.

Elisabeth

Elisabeth

03-11-2015 om 09:54

niveau

Wij hebben idd baby en peuterniveau. En eigenlijk 'geluk' met deze ouders omdat ze 2 keer in de maand er wel zijn. Beide een uurtje op theevisite en dat is het dan.

Maar ze staan wel open en spreken redelijk de taal, da's wel echt fijn.

Het enige wat ons wel opvalt is dat ze telefonisch soms niet te bereiken zijn en als je daar iets over probeert te zeggen of af te spreken, dan zeggen ze ja, maar gebeurd er nee.

Dat is wel een irritant dingetje vind ik. Dus daar hebben we best vaak gesprekjes over. Nu bijvoorbeeld laten we de moeder in kwestie 1 keer in de week op een vast tijdstip bellen. Maar ook dat is alweer 2 keer mislukt

Nimbo

Nimbo

03-11-2015 om 10:07

Elisabeth

Ik heb inderdaad wel eens begrepen dat in bepaalde culturen het onbeleefd is om iets te weigeren en dat ze dan liever gewoon iets toezeggen en het later dan niet doen. Dat dat dan ook weer onbeleefd is, tja, dat is onze mening. Maar inderdaad dat soort dingetjes, die ervaring heb ik ook dat mensen vaak niet zo direct zijn: of....dat die nederlanders zo akelig recht voor zijn raap zijn.
Wij werken inderdaad ook veel met pictoś en fotoś. En hebben nu ook de opdracht om doktersbezoeken e.d. helemaal aan familie over te laten. Voor een deel deden we dat al zo, maar we mogen het nu echt niet meer doen van de baas.

Het is ook een heel leuk idee om ze uit te ndigen iets met het suikerfeest te doen, om anderszins een moslim-feest, maar bij de kinderen van dit lage nivo zou ik niet weten wat ze kunnen doen. Maar die tip houd ik wel in gedachten om daar toch eens iets mee te doen. Alleen de vorm nog...

Jamie, je hebt gelijk, jullie probeerden Anne J iets uit te leggen,dus sorry voor de beschuldiging. Maar het effect was wel dat vervolgens de aandacht alleen nog uitging naar de talenkwestie.
En je vraag: Nee joh, het maakt mij totaal niet uitbij het helpen met klusjes of iemand wel of niet nederlands spreekt. Wat heb ik geschreven waar je dat uit opmaakt?

Nimbo

Nimbo

03-11-2015 om 10:10

Trouwens

Wij hebben inderdaad ook zoń nieuwsbrief, maar die vertalen we niet voor ouders. Het is wel heel aardig om dat te doen. Ik zal er eens over nadenken of dat voor ons mogelijk is.

Jamie

Jamie

03-11-2015 om 10:10

Nimbo

'Jamie, je hebt gelijk, jullie probeerden Anne J iets uit te leggen,dus sorry voor de beschuldiging. Maar het effect was wel dat vervolgens de aandacht alleen nog uitging naar de talenkwestie.
En je vraag: Nee joh, het maakt mij totaal niet uitbij het helpen met klusjes of iemand wel of niet nederlands spreekt. Wat heb ik geschreven waar je dat uit opmaakt?'

Nou, dat is wat Annej blijkbaar begreep en vervolgens compleet doordraaide.

Dit zei je: "Wat de taal betreft proberen we mee te buigen maar we willen wel graag dat ze nederlands proberen te spreken. "

Elisabeth

Elisabeth

03-11-2015 om 10:16

Judith70

En inderdaad, niet alle ouders kunnen het psychisch aan! Dan is het ene uurtje per maand al een enorme opgave. En die vragen we dan ook niet om naar de tandarts te gaan, want dat GAAT helemaal niet. En als we dat aan een andere ouder vragen of aan een vrijwilliger dan vragen we dat aan een nederlands sprekende ouder/vrijwilliger en niet aan de Egyptische vader omdat hij niet de tandartsoverdracht kan geven. Die sturen we dan op pad om mee te lopen naar het zwembad. Het is een enorm geregel soms, maar het lukt meestal wel.

Elisabeth

Elisabeth

03-11-2015 om 10:26

suikerfeest/kerst

Hier dus ook baby/peuter niveau, maar op sommige vlakken kunnen ze wel meer.
Zoals het beslag roeren met een lepel. De ouder doet eigenlijk alles, maar het kind doet toch mee. Het gieten in een vormpje samen, het kneden en voelen van deeg. Dat soort dingen. Het aflikken van een lepel.

Samen tafeldekken. De een loopt 8 keer heen en weer voor telkens 1 bordje en de ander pakt de hele bestekla, de een gooit er servetten bij en de ander laat zien hoe je ze vouwt. Dat soort dingen.

We verzorgen ook de tuin nu met ouders en de kinderen die dat leuk vinden. Meestal vinden ze de bloemetjes ruiken en uitzoeken het leukst, maar met hun handen in het zand vinden ze weer vies, dus dat doen de vaders. Het vegen vindt de een weer leuk en plastic opruimen omdat dat geluid zo mooi klinkt ruimt een ander kind weer 'op' (Lees gaat er op zitten )

Maar in het begin hebben we bij de moeder van Marokko (even zo) kaartjes gegeven. rood voor nee groen voor ja. In gesprek kon ze dan aangeven met het kaartje wat ze wel of niet wilde. We hebben haar ook haar eigen kind laten wassen en douchen zoals zij dat thuis deed en van haar moeder had geleerd. Dat wilde moeder heel erg graag. En wij doen dat nu net zo op die manier en op die volgorde.
Maar wij zijn een kleine woongroep, dus heel knus en heel erg alles samen met een klein team. Ik weet niet of dat werkt op een grotere groep.

Ava

Ava

03-11-2015 om 11:01

Nimbo

Nimbo, ik heb begrip dat jij figuurlijk heen en weer loopt tussen de geluiden op dit forum en alles wat van hoger hand wordt bepaald.

Ik heb geen ervaring met een tehuis, wel van het verzorgen van mijn oma in een verzorgingstehuis en ik heb redelijk wat ziekenhuiservaring, van een paar dagen tot maanden achter elkaar, zelf en naasten. En ook het traject erna.

Nimbo schrijft:
Maar het is ook niet mijn idee om ouders er meer in te betrekken. Want je linkt alsof je eigenlijk zegt dat ik het misscien maar beter niet kan doen. En datis geen optie. Het is een idee wat van hogeraf komt.

Dat snap ik, niettemin: jullie staan dicht(er) bij de client dan hoger hand dus ook jullie zullen tegen kritiek moeten kunnen. You have to own it.

Ik denk wel dat je het moet doen maar ik denk dat het heel wat vergt van jou en jouw collega's (en directie) want het vraagt een andere rol.

Eerst was duidelijk wie je patiënt/client was en daar komt nu een uitbreiding op. Die uitbreiding heeft misschien wel een mening en een stem om die te laten horen. En weerwoord, discussie, boosheid, frustratie. Er wordt op dat gebied meer en wat anders dan tot op heden van je verwacht. Daar moet je goed mee overweg kunnen zonder mensen af te doen, stil te zwijgen of (zoals er wel wat verpleegsters rondlopen) die 'niets meer voor je doen' uit wraak (ojee, al zo eentje nachtdienst heeft en je hebt zo iemand nodig als je 't verbruid hebt).

Je vraagt het ons., maar welke relatie wil je met de ouders? Welke willen zij met jullie? Sta eens stil welke onderhuidse boodschap hiervan uitgaat, tussen collega's? Hoe denken jullie nu over de ouders. Het klinkt als een noodzakelijk kwaad maar zo bouw je geen relatie met elkaar op.

Wil je dat zij doen, wat jullie voor ze overlaten of wil je samenwerken (dat vraagt om wederkerigheid). Zie je de ouders als noodzakelijk kwaad of zijn zij de stem van de client en heb je meer een rol van de taken die we aan ouders over willen laten, daarin steunen wij hen: je helpt hen dan hun kind te helpen. Op zulke momenten ben je er dus meer voor de ouders.

Ik denk namelijk dat hulp zonder zeggenschap geen echte langdurige hulp oplevert. Ook niet als van hogerhand bepaald wordt over welk ministukje zeggenschap wel of geen inmenging mag komen. Ik denk dat je structurele hulp kan krijgen als je elkaar als partners ziet met de insteek dat je een diende rol hebt en je de ouder helpt hun kind te helpen op momenten dat de ouders er zijn.

Figuurlijk dus: als je niets aan het eten wilt veranderen moet je anderen niet in de keuken laten, ze geen boodschappen laten doen en niet vragen of verplichten mee te eten en complimenten verwachten, eisen dat ze de afwas doen. Dan doe je dat zelf en vraag je ze de tuin te doen die ze zelf mogen inrichten (waarbij je formuleert waaraan het ontwerp moet voldoen (ruimte voor rolstoelen, bijv) en belangstellend bij het plannen aan tafel zit. Dus zonder je mening op te dringen.

Ouders willen veel doen voor hun kinderen maar als ze het idee hebben dat ze het voor het personeel doen, voelen mensen zich gebruikt en droogt zoiets heel snel op.

En ja, daar hoort ook bij dat mensen zelf mogen bepalen in welke taal ze hun kind toespreken. Je moet niet tussen ouders en kinderen in willen gaan zitten. Dat doe je ook niet bij jouw eigen kinderen en hun vriendjes of je ouders en hun kennissen. Dat hou je ook niet tegen. Laat het de directie maar lezen. Want als iemand zich niet mag uitdrukken op zijn manier, staat iemand met 1-0 achter. Dan verliest iedereen. Ik ben het met AnneJ eens, het gaat om dat je gunt dat iedereen wint.

Elisabeth

Elisabeth

03-11-2015 om 11:55

werken in de driehoek

Hier werken we in de driehoek waarbij het kind centraal staat. Wij hebben als team elke maand een bespreking over de meest uiteenlopende onderwerpen zoals wat doen we met Pietje en zijn dwangmatigheden, zoals elke maandag de blauwe onderbroek aan willen hebben en op dinsdag de groene en als die in de was zit, hoe reageren we daar op, maar ook over het weekmenu, als er teveel of te weinig variatie inzit enzovoort.

Elke 3 maanden komen ouders apart van elkaar 2 uur overleggen. Ook daar worden de kleine dingetjes juist besproken, zoals bijvoorbeeld een Klarabella die altijd een vlecht in wil, maar moeder ziet haar graag als een jonge meid van 23, die ze ook is en die vlecht te kinderachtig vind. Dus maken we daar met moeder een afspraak over.

Wat wel zo is, is dat bij de Egypte en Marokko vader en moeder ze erbij zitten, luisteren, dingen van ons aannemen, die wij signaleren, maar het niet altijd met ons eens zijn en dat niet zeggen. dat zien we aan hun houding. Het lijkt (!) alsof het ze niks doet. Dat was in het begin zo. Nu na een paar maanden verder, (Egypte is er net bij) lijkt het beter te gaan. Doordat vader meeloopt met zwemmen en dan zijn kind op een compleet andere manier meemaakt. En ook met de andere kinderen communiceert op HUN niveau, namelijk met korte zinnetjes of enkele woordjes en veel met gebaren, omdat de beste man, zelf amper uit zijn woorden komt.

Het is al heel erg lang dat we dat op die manier zo doen, maar doordat het van bovenaf verplicht wordt, wordt er nog meer druk opgelegd. Het is namelijk in sommige gevallen ECHT NIET beter dat ouders/familieleden dingen overnemen. In sommige gevallen, om het zo maar te noemen, is het juist compleet het tegenovergestelde en schaadt je een kind ermee. Hoe erg dat ook klinkt.

Als een kind doordat hij beperkt is op zo'n manier dat thuis wonen niet meer gaat, voor alle leden van het gezin en er de meest verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, dan kan je het kind het niet aan doen om met diegene naar de kapper te moeten gaan bijvoorbeeld. Ten eerste krijg je het kind de deur niet eens uit, ten tweede als het lukt, moet het kind de auto in, wat al voor strijd zorgt en hij moet er ook weer uit, dan de kapper in en daar stil zitten, een vreemde die aan je zit enz enz enz. Dat kun je met een vrijwilliger proberen als oplossing, maar ook die zijn weinig te vinden en als je er 1 hebt kan die niet altijd met dat soort gedrag omgaan. Dus als begeleider zijn wij al 15 jaar het zelfde vertrouwde gezicht en wil of liever gezegd kan, die stap wel met ons zetten. Maar omdat het van hogeraf niet meer mag en er geen geld meer voor wordt gegeven, kun je niet anders dan soms toch een familielid te vragen, die daar HELEMAAL niet op zit te wachten.

En de vraag van Nimbo mbt allochtonen snap ik heel erg goed, want het is hoe dan ook verdomde moeilijk om duidelijk te maken met handen en voeten, dat het kind eigenlijk heel erg agressief wordt als een ander kind uit dat gezin mee komt op visite. Het zijn allemaal hele kleine dingetjes waar je op moet letten en ga dat maar eens in het Turks ofzo uitleggen. Zoals op een bepaalde afstand zitten van elkaar, iets te friemelen geven met hun handen, geen of juist wel aanraken en waar dan precies wel of niet enz enz

Dat is moeilijk!

viola

viola

03-11-2015 om 12:04

kern

Nimbo, wat mij betreft is dat wel de kern; communicatie. Als jij ouders niet serieus wilt nemen kun je *echte* participatie gewoon vergeten.
De kern is juist ook dat jij heel andere dingen belangrijk kunt vinden dan ouders.(en ouders, zie dit draadje, zijn weer heel verschillend daarin) Neem ouders serieus, toon respect, luister naar ze. Dan kun je een heel eind komen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.