taboe? ik hou meer van mijn ene kind dan van het andere

Volgens mij

Volgens mij kun je liefde niet langs een meetlat leggen. Hoe werkt het dan, als je van de een meer houdt dan van de ander? Ik zie moederliefde anders dan de liefde voor anderen. Moederliefde is onvoorwaardelijk, die voor anderen niet (nooit).

nou

gewoon, van een kind wel houden en de ander eigenlijk helemaal niet leuk vinden. Het beste wat je gevoelsmatig kunt bereiken: 'geen hekel'. Bij een vriendin is een kind overleden, dat je dan denkt... nou ja, moet ik nog verder aanvullen?
Dat verschil hoef je niet met een meetlat te meten, het is gewoon heel groot...

Wat erg dit.

Geen hekel hebben aan is het maximaal haalbare lees ik in #3. Binnen jouw gezin heb jij voor je kind dus een "gedoogbeleid". Kind mag thuis zijn, want is jouw kind, maar als kind er niet is is het ook goed.
Ik hoop dat je kind er niet teveel van merkt, dat zou ik wel heel zielig vinden. Ik zal hieronder mijn verhaal over de band met mijn kinderen vertellen, ter illustratie. Misschien verwar je houden van met de band die je hebt met je kinderen. Ik houd van allebei mijn kinderen maar de band is wel anders.

Ik ben niet zo'n moeder die staat te huilen bij de bus als kinderen een dag op schoolreisje gaan, omdat ik ze dan zo mis maar vind het fijn als ze 's avonds weer thuis zijn en ik als ik ze dan lekker hun lievelingskostje voorzet geniet ik als zij genieten.
De band met de een is wel heel anders dan met de ander, kan ook niet anders de een is een meisje en de ander een jongen. In 1 op 1 contact doen we dus andere dingen. Met een meisje kan ik koekjes bakken en handwerkjes maken. Twee van mijn hobbies waar zij ook interesse in heeft. Met een jongen is dat anders, die wil uitvinden, een robot maken van knex. Tot zover ik dat kan doe ik daar in mee hoewel ik dat niet echt leuk vind.
De band met dochter is meer vanzelfsprekend, heeft wat onderhoud nodig soms maar er hoeft niet echt aan gewerkt te worden. De band met zoon is een constant werkproject. Zowel man als ik begrepen hem niet echt, het lukte niet met vriendjes, het lukte niet op school. Hij had veel angsten en verdriet. Sinds zijn 7e had hij al een etiket maar zelfs met hulp daarvoor bleef het leven moeilijk. In januari heeft hij nog een etiket gekregen, waardoor alles op zijn plek is gevallen. Nu wordt er hard gewerkt aan een goede relatie met leerkracht en vriendjes en ook de relatie met ons verbetert. Dat maakt de band ook wat meer vanzelfsprekend.bij

Dat is iets anders

Van het ene kind meer houden, een voorkeur hebben, is volgens mij niet zo ongewoon.

Maar zachtjes denken dat iemand wat jou betreft best wel eens fataal mag struikelen, ( Bij een vriendin is een kind overleden, dat je dan denkt... nou ja, moet ik nog verder aanvullen?) dat hoort bij schoon genoeg van iemand hebben.

Wat is er aan de hand?

Heeft dat kind iets waardoor het niet goed functioneert? Zuigt het energie?
Als dat aan de hand is dan ben je vast niet de enige die kind een gelukkig leven buitenshuis wenst.
Daar zou ik het dan toch met de vader ook eens over hebben.
Hulp zoeken voor kind misschien.

Of is er iets met jou niet in orde?

Hulp

Ik raad je ook aan om hulp te zoeken. Een familielid van mij had ook zulke gedachten over een van haar kinderen. Het was bij haar een symptoom van een ernstige depressie met dwanggedachtes en betrekkingswanen. Ze had zelf echt niet door hoe depressief ze was. Ze zat gevangen in de gedachtenkronkel dat de manier waarop zij de wereld ervoer, de 'gezonde' manier was.
Ze dacht ook dat ze dit kind altijd al niet zo leuk had gevonden. Dat was echt niet waar. Maar het waren haar wanen die haar dat lieten denken.

Ik weet natuurlijk niet of er bij jou ook sprake is van depressie, maar praat hierover met je huisarts.

ik las het zo niet

Ik las niet dat ze wil dat haar kind wat ergs overkomt, maar als er iets ergs gebeurt, ze liever heeft dat het het ene kind overkomt dan het andere.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Toen mijn 3e geboren werd, was de bevalling echt traumatisch pijnlijk. Ik denk dat ik in shock was. Ze werd op mijn borst gelegd, en ik voelde afkeer. Echt heel diep wilde ik haar op dat moment niet. Dat is gelukkig helemaal goed gekomen, maar ik zal dat moment nooit vergeten. Ik voel me er niet schuldig over, want ik weet hoe het komt, en dat het niet haar schuld was of de mijne, maar het is wel heel heftig.

Ik heb dat ik op het ene moment het ene kind leuker vind dan het andere, maar ik hou gelukkig van hen alledrie. Als ik van een niet zou houden, dan zou ik toch bij mezelf nagaan wat er is en dat vooral eerst bij mezelf zoeken. En ik zou er inderdaad mijn best voor doen om het nooit te laten zien, en het zeker nooit te zeggen. Niet omdat het taboe is, maar omdat je op zo'n manier een ander's zelfrespect echt naar de knoppen kunt helpen, en dat is respectloos en dat doe je je eigen kind niet aan. Of je er nou van houdt of niet.

idd dc

ik zie dat ik te kort door de bocht heb gereageerd, gister. @Vesper: onvoorwaardelijke moederliefde, dat gevoel heb ik dus niet, vandaar mijn (iets te) directe reactie. Wat ik bedoelde: als het ene kind iets zou overkomen, dan zou ik daar heel anders tegenover staan dan als het andere kind iets overkomt. Zoals ik het gister geschreven heb, lijkt het bijna alsof ik blij zou zijn dat de andere iets overkomt - nee, dat is niet zo.

Trouwens, allemaal dank voor jullie reacties. Ik merk dat het verschil in gevoel tussen kinderen dus bij meer mensen voorkomt (maar minder heftig). Het is bij mij ook zo dat ik van het ene kind energie krijg, alles vrij gemakkelijk gaat etc., terwijl ik bij de andere bijna altijd energie kwijt raak, moet opletten wat ik zeg/doe, meer moeite moet doen vriendelijk te blijven. Als ze, afzonderlijk van elkaar, een paar dagen weg zijn, merk ik bij de ene heimwee, bij de andere merk ik dat ik (heel) veel energie over hou. En op dagen dat de rest van je leven (werk, thuis, andere taken) ook energie vreet, dan zie ik het soms even helemaal niet zitten - gister was zo'n dag.

ff zo

Ik begrijp nu hoe je het bedoelde.

Dit: "Het is bij mij ook zo dat ik van het ene kind energie krijg, alles vrij gemakkelijk gaat etc., terwijl ik bij de andere bijna altijd energie kwijt raak, moet opletten wat ik zeg/doe, meer moeite moet doen vriendelijk te blijven.", herken ik helemaal.

Zoiets schreef ik ook al, het ene kind roept heel makkelijk allemaal positieve gevoelens op, het andere vreet energie. Het zou erg zijn als daardoor uiteindelijk je basale gevoel voor hem wordt uitgehold. Kun je hierin pas op de plaats maken? Sommige zorgtaken/regeldingen mbt dit kind wat meer uitbesteden, aan partner of anderen? Zodat je ook ff op adem komt?

herkenbaar zoals Julia het schrijft

en dat blijft zo.
Ook als ze de deur uit zijn (en wie weet hebben ze dat ook met mijn wederhelft en mij, wie zal het zeggen!)

Energie 'vreten', nee, dat niet, dat is verleden tijd. Ze nemen er kleine hapjes van. En soms een grote.

herkenbaar maar toch niet

Ik heb ook 2 zeer verschillende kinderen, en het is hier ook zo dat ik vh ene kind veel meer energie krijg dan vh andere, contact met andere verloopt zeer moeizaam en kost vaak veel.
Toch hou ik bijna nog meer (of misschien wel meer) van moeilijk kind.
Juist de zorgen altijd al, zorgen voor een ontzettend diep en stevig gevoel.
De ander is leuk (geweldig) jazeker, maar is dat voor wel meer mensen! Heeft mij weinig nodig en dat wordt, zoals dat ook hoort, steeds minder in de loop der jaren.

Mijn kinderen hebben mij dat vaker gevraagd, van wie hou je nu het meest. Ik heb altijd geantwoord dat ouders altijd van elk kind evenveel houden. Ik dacht ook echt dat dat zo was...(uitzonderingen daargelaten)

Mijn moeilijke kind is wel wat moeilijker om van te houden. Dat maakt dat ik me enorm inspan om de positieve zaken te vinden, te zien, te omarmen.

Eerlijk gezegd lukt me dat niet bij iedereen. Van mijn vader hou ik echt minder dan ik wel zou willen. Ik vind het soms gewoon echt een nare man.

wat dikkie schrijft

dat ook klopt wel.

weekendje weg samen

Het klinkt of jij en dochter eens een weekendje samen weg moeten en even helemaal gaan resetten. Jullie zijn in een bepaalde neerwaartse spiraal beland waar jij, maar zij al helemaal niet, niet meer uitkomt.
Geef haar het idee van een damesweekendje weg en laat haar drie dingen opschrijven die ze heel graag met jou samen wil gaan doen. Of 6 en dan kies jij er drie uit. Laat haar dat weekend helemaal genieten en beslissen. Maar grijp dat weekend ook aan om te praten. Nou, laat haar praten en jij luistert. En oneliners als ik haat mijn broertje!!!! proberen te achterhalen waar nou precies de meeste irritatie zit. Maar de zinnen voor haar af door haar vragen af te laten maken. Jij begint met een zin:'Ik haat broer het ergst als hij.........doet. En dan moet zij het invullen. Ze is immers nog maar 10 en zit vast in de emotie. Leg haar uit dat je het misschien niet helemaal kunt oplossen maar wel wat drageljiker kunt maken zodat ze hem wellicht wat meer gaat waarderen. Vertel haar ook dat dit maar een fase is. Jongens blijven niet zo. Ze groeien ook op en worden (in haar ogen dan he) een stuk rustiger en leuker en nemen andere leuke jongens mee kortom neem haar ook serieus en dat weekend he, dat wordt een jaarlijkse traditie. Vertel dat er ook meteen bij. Dat soort dingen helpt als je 10 bent en je hebt (in haar ogen dan) een irritant klein broertoe die iedereen schattig vindt.

Ik kan bijna niet geloven dat dit echt is

Maar als ts het echt zo voelt dan moet ze onmiddelijk hulp zoeken. Je kind voelt dit en als je niet ingrijpt komt dit nooit meer goed! Ik vind het heel erg wat je hier allemaal schrijft. Dit heeft niets te maken met een taboe, maar met je eigen kind enorme schade berokkenen.

Inderdaad

Ouders geven bijna altijd aan dat ze evenveel van hun kinderen houden.
Echter als je (volwassen) kinderen vraagt of hun ouders een voorkeur hadden/hebben dan krijg je veel vaker te horen dat die er wel degelijk was.

Natuurlijk zit er een verschil tussen objectief houden van en de band die je samen hebt en elkaar leuk vinden maar tegelijk heeft het ook wel met elkaar te maken.

Je kunt als ouders best volhouden dat je echt evenveel van al je kinderen houdt maar als je door je acties consequent laat zien dat je in de praktijk duidelijk de voorkeur geeft aan 1 van je kinderen dan kan je alsnog best volhouden evenveel van je kinderen te houden maar of dat dan ook echt zo is weet ik nog niet zo net.

Het is een enorm taboe onderwerp en gezien het feit dat er genoeg mensen zijn die wel degelijk ervaren dat hun ouders een voorkeur hebben zal het vast vaker voorkomen. Alleen zal in het echt bijna niemand er voor uit durven te komen.

taboe

Zo zwart wit is het leven niet. Als je kinderen vraagt of hun ouders voorkeuren hebben, zullen er zeker kinderen zijn die antwoorden van wel. Of dat dan ook echt zo is, is natuurlijk wel een andere vraag. Het kan ook zomaar de perceptie van een kind zijn, al dan niet met terugwerkende kracht ingekleurd.

En er kunnen zomaar ook gezinnen zijn waar alle kinderen aangeven dat zij de favoriet zijn

Ik herken wel dat er perioden zijn dat je met een kind minder goed overweg kunt dan op andere momenten. En dat je met het ene kind 'voorzichter' kunt zijn dan met de anderen, gewoon omdat het kwetsbaarder is (of lijkt in jouw ogen). Dat kan door andere kinderen dan best opgevat worden als een 'favoriet' hebben. Wat dan denk ik helpt is veel praten over dit soort zaken. En altijd weer benadrukken: soms vind ik je gedrag niet leuk, maar dat verandert helemaal niets aan hoe veel ik van je houd!

Jippox

Nee, het is niet zo zwart/wit inderdaad. Van beide kanten. Veel ouders zullen volkomen oprecht zijn dat ze echt niet meer houden van een van de kinderen. Ze zullen dat ook menen. Het is niet iets wat je wil voelen. Tegelijk laten sommige ouders wel degelijk zo'n duidelijke voorkeur zien dat je wel blind moet zijn om het niet te merken. Het kan best zijn dat die ouders toch denken van beide kinderen evenveel te houden maar hun acties laten dat niet zien. In mijn omgeving ken ik al verschillende volwassenen die nu nog steeds ervaren dat de ouders extreem naar een van de kinderen trekken en hun voorkeur laten blijken. Tegelijk ken ik geen enkele ouder die zegt meer van een van de kinderen te houden. Deels omdat het een taboe onderwerp is en deels omdat ze dat zo zullen ervaren. Het is zo'n taboe dat mensen het voor zichzelf niet eens willen erkennen misschien. Ik zie echter bij een paar ouders wel degelijk dat een van de kinderen duidelijk een voorkeursbehandeling krijgt. Houden de ouders meer van dat kind? Dat weet ik niet. Houden van is ook een erg abstract begrip. Hun acties laten echter wel zien dat een van de kinderen de voorkeur geniet.

Voorkeursbehandeling.

Die voorkeursbehandeling kan ook zo lijken, maar in werkelijkheid anders zijn. Kinderen hebben andere behoeftes.

Onze oudste was bijvoorbeeld altijd dol op zijn eigen bed. Zelfs nadat zijn keelamandelen eruit waren gehaald en hij ieder uur (of zo) iets moest drinken, lukte het ons maar met moeite om hem 1 nachtje bij ons in bed te nemen. De 2e dag wilde hij echt in zijn eigen bed. Hij was net 3.

Onze jongste (bijna vo) heeft, als ze ziek is, nog steeds behoefte aan "het grote bed". Man gaat dan in haar bed en ik mag bij iedere kotsbui het emmertje vasthouden.
Dat kunnen buitenstaanders zien als een voorkeursbehandeling, maar dat is het dus niet.

En als ik erover nadenk, zijn er wel meer dingen die bij een ander de indruk van een voorkeursbehandeling voor één van de twee kunnen wekken, terwijl het niet zo is.

Het zijn gewoon verschillende kinderen met verschillende behoeftes.

Gewoon andere karakters

Bij mij is oudste heel lief en meegaand, beetje eenzelvig, geen sociaal wonder dus, en behept een flinke dosis ADD. Heeft daardoor van jongs af aan veel steun, hulp, begeleiding of hoe je noemen wilt nodig gehad en was en is veel thuis. Jongste is sociaal heel vaardig, kan prima voor zichzelf zorgen en heeft een probleem met authoriteit. Zoekt over alles de confrontatie op. Maar is ook heel wijs en zelfstandig, en vaak zelfs verder dan ik daarin, ik heb daar veel bewondering voor.
De relatie met beide kinderen is dus echt heel anders. Jongste voelt zich vaak tekort gedaan omdat wij heel veel tijd stoppen in begeleiding van oudste. Op zich wel terechte constatering, maar jongste zou zaan gillen van zoveel bemoeienis. Die wil alles zelf en alleen doen. We proberen heus ook extra aandacht aan jongste te geven, maar daar moeten we wel wat meer moeite voor doen. Het zou mij echt helemaal niets verbazen als jongste later zo iemand is die roept dat de ouders een voorkeur hadden. Dat is absoluut niet het geval, maar ja, we besteden meer tijd en energie aan zaken die oudste maar moeilijk onder de knie krijgt en die jongste van nature al kan. Maar ik hou absoluut van allebei evenveel, al kost jongste me bakken met energie soms.

Hoe kinderen het voelen

Mijn oudste dochter was moeilijker dan de jongste, waardoor het contact met de jongste altijd soepeler verliep. Mijn oudste dochter heeft een periode gehad waarin ze het gevoel had dat we ook echt meer van de jongste goed vonden en dus ook meer van haar hielden. We behandelden haar als een prinsesje, aldus mijn oudste. Ik vond het vreselijk dat ze dat gevoel had. Als het al zo over kwam, lag dat niet aan een voorkeursbehandeling, maar puur omdat het soepeler ging en daardoor met minder strijd. Ik kon toch moeilijk om het maar gelijk te trekken, tegen de jongste doen alsof ik een probleem met haar had. Ik heb wel gemerkt dat het je gevoelens beïnvloedt als het contact met een kind met grote regelmaat ingewikkeld is. Het 'botsen' verdringt warmere gevoelens dan soms toch wel een beetje. Dat vond ik onplezierig. Dat wilde ik niet. Ik wilde het gewoon onbekommerd fijn met allebei hebben.

Die tijd hebben we achter ons. Omdat het twee verschillende persoonlijkheden zijn, gaan we niet 100 procent hetzelfde met ze om en dat vinden ze zelf ook normaal. Ze weten dat het niet aan meer of minder liefde ligt.

ach

Ja ik snap dat wel. Niet omdat het echt zo is, maar omdat het met sommige karakters beter lukt en sommige karakters vreselijk botsen of dat ze soms meer op je lijken dan je lief is. Of juist de trekjes hebben van je partner waar je niet meer mee woont enz.

Het is hier net als bij Kaaskopje rechtgetrokken. Het ontplooit zich vanzelf. Oudste was moeilijk in de startjaren en als jonge puber maar met 17 was het over. Jongste was heel makkelijk, geen strijd toen ze jong was, maar met 8 jaar ging de pet achterstevoren en kwam me er een felheid uit.. Dat duurde tot rond haar 21e toen is het langzaam uitgedoofd al blijft het een felle.
Zo zie je ook maar dat het karakter van een kind er niet altijd meteen uitkomt. Een lieve kleuter kan veranderen in een duveltje en omgekeerd.
Het is meer zoals Kaaskopje zegt: je behandelt een kind naar hoe het gaat en echt niet altijd gelijk. Dat kan ook helemaal niet. Ik spreek niet van meer of minder maar van anders en omstandigheden. En soms is dat tijdelijk, soms duurt het jaren, komt het nooit meer goed of lijkt het ineens in rustig vaarwater te komen.

Karakters

Het opvoeden zou een stuk makkelijker zijn als ze wat meer op mij leken en dingen gewoon gaan zoals ik ze wil. Hier wisselt het een beetje per periode wie van de twee 'makkelijker' is. Die krijgt als beloning minder gezeur

Twee kinderen

Zal dit verschil in relatie met je kinderen anders overkomen, als je twee kinderen hebt?
Dan ga je toch eerder vergelijken.
Wij hebben vijf kinderen en ik heb met ieder een andere relatie, andere liefde. Als de kleuren in de regenboog zeg ik altijd. Er is geen kleur minder belangrijk, ik kan geen kleur missen. Maar ze zijn ook niet te vergelijken. De ene keer ben ik meer met het ene kind bezig, de andere keer met het andere. Zorgenzoon vraagt veel tijd en denkvermogen van mij, maar de anderen kunnen er ook wat van. Iedereen heeft enorm leuke kanten, maar ook irritant gedrag waar ik met afschuw naar kan kijken. De dochter die qua karakter het meest op mij lijkt, kan het makkelijkst het bloed onder mijn nagels vandaan toveren. Ik herken mijn eigen koppigheid, brrrr.

Als je twee kinderen hebt, wordt het misschien eerder in twee uitersten in je hoofd? Dan heb je geen regenboog, maar yin yang (hoe schrijf je dat)?

Pimpelpaars en meer

Mijn jongste lijkt ook sprekend op mij. We hebben hetzelfde karakter en met haar bots ik meer dan met mijn oudste. Terwijl ik dacht dat ik mij meer in jongste kan verplaatsen. Is ook op een aantal gebieden zo maar ik kan mijn moeder ook beter begrijpen. Die had het niet altijd makkelijk met mij. Ik irriteer mij soms enorm aan mijn dochter terwijl ik vroeger precies zo was. Ik heb dat wat los gelaten en ik merk dat we daardoor nader tot elkaar komen.

Verder houd ik van beide kinderen evenveel. Als ik aan ze denk roepen ze bij mij dezelfde gevoelens op. Dat is geen gewenst praatje maar ik voel het echt zo. Ondankst dat oudste heel makkelijk is in de omgang en jongste wat moeilijker. Ik houd mijn hart wel wat vast voor de pubertijd van jongste. Ze is nu 10 en ik vrees het ergste.

Verschil

Ik vind dat verschil in belevenis wel opmerkelijk. Verreweg de meeste ouders zullen aangeven dat ze van alle kinderen evenveel houden. Tegelijk zijn er ook mensen die heel duidelijk het gevoel hebben dat de ouders de voorkeur geven aan een van de kinderen.

En wat is houden van? Je kan als ouders natuurlijk heel goed volhouden dat je echt van alle kinderen evenveel houdt maar als je in de praktijk duidelijk je voorkeur laat blijken voor een van de kinderen door deze meer aandacht, materiële en emotionele steun en liefde te geven dan is dat houden van ook niet zoveel waard.

En een gesprek is vaak niet mogelijk. Ik ken meerdere mensen in mijn omgeving die inmiddels al jaren volwassen zijn en die nog steeds moeite hebben met het feit dat hun ouders altijd meer aandacht en liefde geven aan hun broer/zus.

Een vriend van mij heeft een broer. De ouders hebben volgens de vriend een voorkeur voor de broer. Dat blijkt uit alles. Als kind mocht hij vaker mee op stap met vader/moeder, hij kreeg meer aandacht, hij deed alles goed en hij mocht meer. Het hele gezin werd aangepast aan zijn nukken en wensen. Die vriend hing er wat bij. Dat was zijn gevoel althans. Nu als volwassene heeft hij dat gevoel nog steeds. Het gesprek daarover aangaan met de ouders werkt niet want die zeggen alleen maar dat ze van beide jongens evenveel houden en dat oudere broer nu eenmaal meer aandacht nodig had (heeft Asperger). Ze ontkennen dingen die echt gebeuren en gebeurd zijn. Die mensen denken vast inderdaad echt dat ze van beide kinderen evenveel houden maar in hun acties hebben ze hun voorkeur wel aan.

Mijn neef denkt dat zijn ouders meer van zijn oudere broer en zus houden. Ik weet het niet maar het lijkt wederom er wel op dat die voorkeur er is. Oudere broer en zus krijgen meer financiële steun, krijgen meer aandacht en ouders doen meer voor ze. Afspraken met neef worden afgezegd als broer of zus wat nodig hebben. Die krijgen altijd voorrang. Ouders passen op de kinderen van zus op (broer heeft geen kinderen) maar niet op de kinderen van neef (want geen tijd). Ouders komen altijd op alle bijzondere gelegenheden van de kinderen van zus maar nooit die van neef. In huis hangen meer foto's van de kinderen van zus dan van neef.

Een collega heeft het altijd over zijn zoontjes. Ik ben er pas na jaren achtergekomen dat hij ook nog twee kinderen heeft uit een eerdere relatie. Die heeft hij na de scheiding volkomen laten vallen. Hij ziet ze zelden en geeft weinig financiële steun. Het nieuwe gezin is nu alles. Het oude gezin en de kinderen die daarbij horen zijn blijkbaar niet zo belangrijk meer.

En zo zijn er wel meer voorbeelden. Die ouders zullen allemaal beweren evenveel van alle kinderen te houden maar in de praktijk is die verklaring weinig waard en heeft het houden van maar weinig inhoud.

Het is een enorm taboe onderwerp en het is zeker niet iets wat iedereen ervaart maar TS zal zeker niet de enige zijn.

Hoe meet je houden van?

Taboe snijdt een terecht punt aan. Wat mensen van binnen zeggen te voelen zegt niet alles. Je kunt zéggen dat je van alle kinderen evenveel houdt. Je kunt zelfs werkelijk denken dat het zo is. Maar wat betekent dat, als je daden van buitenaf iets anders lijken aan te geven?
Een ander kan nooit in jouw hoofd kijken. En als jij A zegt maar B lijkt te doen, wat heeft die ander er aan dat jij consequent volhoudt dat A toch echt de waarheid is? Mensen zijn geneigd je op je daden te beoordelen, niet op je woorden. Ook al meen je echt wat je zegt, of denk je dat echt zo te voelen.

Niet hetzelfde maar misschien vergelijkbaar: ik ken een gescheiden moeder die in haar eentje voor de kinderen zorgt. De vader is zelden beschikbaar voor de kinderen, en soms maanden niet. Moeder heeft alle praktische dagelijkse zorg, regelt de zwemles en de voetbal en de kleren en de school en de ouderavonden en de ziekenhuisafspraken en de allergiebehandeling en de verjaardagen en noem maar op. Vader is voor dat soort dingen altijd "te moe" of "te gestressed". Als de kinderen bij hem zouden komen zegt hij in de meeste gevallen af. Soms ziet hij ze maanden niet.
Toch zégt hij dat hij évenveel zorg voor de kinderen heeft als moeder. Hij vindt dat hij en moeder evenveel emotionele betrokkenheid voor de kinderen hebben, evenveel van ze houden, en dat moeder volstrekt geen recht van spreken heeft als ze zegt dat ze er alleen voor staat.
En misschien meent hij dat nog wel oprecht ook. Is hij werkelijk in gedachten vaak bij de kinderen. Maar de kinderen ervaren uiteraard veel meer liefde en betrokkenheid van moeder dan van vader.

Wat is dan waarheid? Wat de kinderen ervaren, of de emoties die vader van binnen heeft?

Het is misschien een extreem voorbeeld, maar ik kan me best voorstellen dat (terug on topic) kinderen best het gevoel hebben dat ouders voor hun broer of zus meer beschikbaar waren, meer geduld hadden, meer liefde tonen dan voor henzelf. Ook al voelden die ouders van binnen iets anders.

Taboe

Wat ik me dan afvraag is of broer en zus ook het gevoel hebben dat er meer van hen gehouden wordt dan van hun andere zoon. Misschien ervaren die het wel heel anders en hebben ze het gevoel dat broer op andere punten de voorkeur heeft.