Bij elkaar blijven of niet
Na jaren meelezen en actief forummen gooi ik nu toch zelf maar verhaal op dit forum. Ik zit zo vol met twijfel. Ons verhaal in het kort. 15 jaar terug mijn man tegengekomen aan de andere kant van de wereld (wel een 'westers' land). Eerst meerdere jaren een lange afstandsrelatie gehad, super verliefd en ook altijd in de 'vakantie en reissfeer' bij elkaar, dus het leven was goed en zorgeloos. Hij las me altijd mooie verhalen voor, zo fijn. Iets te zorgeloos gedaan en ik bleek zwanger. Knoop doorgehakt dat hij naar mij toe emigreerde, nu 12 jaar geleden. Het voor het eerst echt samenwonen en een huishouden delen viel samen met de maand waarin ik beviel van onze zoon, een pittige verandering; en natuurlijk een man die vers geëmigreerd was, met alle gevolgen van dien. Nu is het 12 jaar later. Ik twijfel zo regelmatig aan onze relatie, al die jaren al. Eigenlijk passen we gewoon niet bij elkaar. Zijn energie is zo anders. Als hij blij is heel erg druk, staat te stuiteren. De sex is zwaar onvoldoende. We zoenen werkelijk bijna nooit (houdt ie niet van, blijkt), dat is voor mij echt een heel groot gemis. Hij werkt kei en keihard al tien jaar om hier iets op te bouwen maar puntje bij paaltje blijft hij investeren in tijd en energie en betaal ik de hypotheek nog steeds in mijn eentje. (andere alle kosten wel 50/50). Dat voelt financieel scheef. Hij is letterlijk verkleeft met zijn iphone. Poetst zijn tanden altijd pas voor het eerst in de middag, ondanks mijn vriendelijk vraag dat gelijk even 's ochtends te doen. Schrokt te veel, daardoor te zwaar en niet zo aantrekkelijk. Drinkt bij regelmaat te veel en krijgt daar dag later een naar, lelijk randje van. Betaald zijn rekeningen nooit op tijd. Kiest als ontspanning als eerste voor zijn hobby en niet voor tijd met mij of het gezin. Pff, sorry voor mijn klachtenlijst. Ik ben natuurlijk ook verre van perfect. Hij vindt mij de helft van de maand chagrijnig en wordt woedend dat ik hem zo vaak ondermijn in zijn ouderschap. Daarnaast is hij zeker een lieve fijne warme toffe en zeker goede vader en zie ik wel dat hij van mij houdt: breng met kopjes thee, stopt me lekker in, noemt me bij lief koosnaampje, waardeert mijn mening heel erg qua zakelijke visie, deelt zijn verhalen en grapjes met me, en is mijn grote steun als ik verdrietig ben om iets. En ik? Ik heb het gevoel dat ik al 10 jaar lang een rondje in een vierkantje probeer te laten passen. Soms weet ik niet of ik wel oud wil worden met hem. Maar heel soms klopt en past alles en zijn we een gelukkig harmonieus gezinnetje en gaan we fijn uit eten of in zee zwemmen en hebben we het heel fijn. Maar zijn die momenten genoeg om de relatie in stand te houden?. De gevolgen van het inzetten van een scheiding zijn niet te overzien en te verdrietig. Dan zal man terug gaan naar land van herkomst, hij kan hier onmogelijk zelf woonruimte betalen, verdient gewoon niet genoeg daarvoor, en hij heeft ook zware heimwee. Dan heb ik een zoon die vader vreselijk gaat missen en misschien twee keer paar jaar gaat zien. En zoon (die een heel pittig karakter heeft) gedijt goed bij de duidelijke visie van zn vader. Het verscheurt me volledig van binnen. Hou ik vol en probeer hier het beste van te maken voor ons en voor zoon? Ik fantaseer over zoenen, een financieel gelijkwaardige relatie en iemand die in het weekend gewoon tijd en geld heeft om lekker met ons uit eten te gaan te fietsen, strand wandelen, dat soort dingen. Dit doe ik nu allemaal met zoon, 9 vd 10 weekenden doe ik alleen met zoon wat gezelligs. Mijn man weet hoe ik in de relatie sta. We hebben ettelijke gesprekken en niet te tellen veel ruzies gehad over bovengenoemde onderwerpen. Dan gaat het weer 1 a 3 maanden goed en kabbelt alles voort, zijn we allebei blij dat ons gezin met prachtige zoon nog in tact is, en dan gebeurt er iets en slaat alle twijfel weer heftig toe. Ik ben zo in de war. Iemand een zinnig advies? Ik hoop dat jullie een beetje mild willen zijn. En sorry voor mijn lange klaagzang, lucht wel op in mijn hoofd om alles even op te schrijven.
Verdrietig
Wat verdrietig dat je al zo lang niet echt gelukkig bent. Is in therapie gaan samen bespreekbaar? Het lijkt fat jullie elkaars “taal” niet begrijpen en niet tot de kern komen. Een goede therapeut kan daar bij helpen.
Daarnaast is inkomen een ding. Kan je man gaan voor een andere baan? Meer uren? Opleiding?
Teveel op het spel
Uit je verhaal klinkt dat er veel is wat tot irritatie tussen jullie leidt en onvervulde verwachtingen. Maar er spreekt ook uit dat er veel is om voor te vechten, voor een heel belangrijk deel jullie zoon maar ook tussen jullie is er nog veel positiefs te melden. Op basis hiervan zou ik aanraden om relatie therapie in te zetten: de gevolgen van een scheiding zijn te groot om er niet heel hard voor te werken samen, en er lijkt ook nog genoeg liefde om dit een succes te laten zijn.
Hebben jullie relatie therapie wel eens overwegen of besproken?
School of life
https://www.youtube.com/watch?v=NZthaua46l0
Why our partners drive us mad
https://www.youtube.com/watch?v=v-iUHlVazKk
Alain de Botton on love
Misschien kun je je eigen situatie wat relativeren met de humoristische en luchtige uitgaven van de School of life over liefde en partnerkeuze.
We zijn allemaal beinvloedt door de romantiek die ons beelden meegeeft hoe het leven zou moeten zijn. Dat wil niet zeggen dat het realistisch is.
dank voor de eerste reacties
Heel erg fijn dat jullie lief en mild reageren. Ik moest gelijk huilen toen ik mijn eigen verhaal en jullie reacties las, wordt er zelf nu ook verdrietig van. Die tweede link ga ik zeker nog bekijken AnneJ, heb net 10 min gekeken en ga m zeker afkijken vanavond, dank daarvoor, heel grappig. Relatietherapie hebben we idd nog niet gedaan. We spreken inderdaad een totaal andere taal, dat heb je goed gelezen Ik Ook. Omdat we qua drijfveren, karakter en persoonlijke eigenschappen, hobby's etc echt totaal verschillend zijn. Zoon is de belangrijkste gemene deler tussen ons. Ik heb relatietherapie meerdere keren gevraagd aan man, maar is er nooit van gekomen, want dat "kan hij er ook niet nog eens bij hebben", hij is al bijna tegen een burn out aan qua werk geeft hij aan, en dan komt er "nog een probleem bij". Tsja, ik vraag dan of het kei en keihard opbouwen ten koste van alles moet gaan. Straks heeft hij misschien een bloeiend bedrijfje maar wel een echtscheiding, of een echtscheiding, een burn out en een persoonlijk faillissement.. Pfffff..
De kosten.
Jullie betalen alles ieder de helft, alleen de hypotheek betaal jij alleen?
Waarom? Is de hypotheek te hoog, jullie totale uitgavenpatroon te hoog of staat de hypotheek alleen op jouw naam?
Jullie zijn 15 jaar samen en beide niet lui, ook je man werkt keihard schrijf je. Is het belangrijk om evenveel te verdienen? Wat moet er zo keihard opgebouwd worden?
Uit jouw verhaal haal ik eigenlijk maar één ding waar ik echt serieus van zou balen, het vele drinken. Uit eten is net zo leuk als samen thuis iets lekkers koken, het gaat om aandacht voor elkaar, niet of je partner geld genoeg heeft om je mee uit eten te nemen. Waarom heeft hij daar in het weekend geen tijd voor? Werkt hij dan juist veel?
Is het een optie
om in zijn land te gaan wonen? Hij heeft zware heimwee en jullie wonen nu al zolang in Nederland, wat hem zo te horen zwaar valt. Tijd om de rollen eens om te draaien?
Relatietherapie
Zeker als je allebei een verschillende relatietaal (ja, mannen van mars enzovoort) en moedertaal spreekt is het nog maar de vraag wat relatietherapie je kan brengen. Zelf heb ik daar niet zo'n goede ervaring mee. In een eerdere (langdurige) relatie vond mijn partner het zo niks blijkbaar dat hij nog liever uit elkaar ging dan door te gaan met relatietherapie en praten over onze relatie.
Een nieuw leven opbouwen in het land van je partner is ook nogal een gok. Het is helemaal niet gezegd dat hij daar dan wel de kar kan trekken en dan heb jij daar een nadeel. Daar heb ik ook wel een staaltje van gezien.
Natuurlijk, risico hoort er bij, maar met een gezin zou ik dat toch zorgvuldig afwegen. Hoe erg is het nu eigenlijk en weegt dat op tegen het nemen van het risico van scheiding of emigratie?
Hoe erg is het?
Ze zegt dat ze in het weekend 9 van de 10x alleen van alles onderneemt met zoon. Dat hij niet betrokken is bij het gezin. Alleen maar op zijn telefoon zit. Ik vind dat zeer ernstig klinken.
Duidelijk is dat er iets moet gebeuren. Misschien kun je hem een ultimatum geven op werkgebied? Dat als zijn bedrijf over twee jaar nog niet winstgevend is, dat hij een pt baan in loondienst gaat zoeken? Zodat hij tenminste tijd heeft voor het gezin, aangezien hij niet genoeg geld genereert om zijn afwezigheid te verantwoorden?
Tough love
Als ik je vriendin was en we bespraken dit bij een kop thee zou het misschien beter overkomen maar ik ga het proberen na te bootsen met een paar gemeende vragen, pak je zelf even de thee erbij:
- waarom is financieel gelijkwaardig een ding?
- wat zou er gebeuren als je zou besluiten dat dit het is; jouw leven, de gevolgen positief en negatief horen erbij?
- wat is het intacte gezin je waard en wat je droom van een zoenende, meer-verdienende man (en zie hem dan ook maar tegen te komen) je waard?
Je snapt denk ik waar ik heen wil; ik denk dat een langdurige relatie soms ook gaat over ‘het besluit nemen dat dit het is, met alles wat daar bij komt’. Ik denk dat als je voor jezelf die knop kan omzetten je zal merken dat je er rust door kan krijgen. De dingen die jij noemt over je man zijn van t soort die ik bij al mijn vriendinnen wel hoor, en natuurlijk is het aan jou om hierom te gaan scheiden, het is uiteindelijk allemaal gevoel en daar kan een ander niks over zeggen, maar ik zeg het om aan te geven dat er overal wel wat is en dat de mate dat het de boel verstoort ook bepaald wordt door de mate waarin je er aandacht voor hebt en mee omgaat.
Je mag
best iets verwachten van je man. Dat hij voor zijn kind zorgt is een van die dingen. Dat hij aandacht heeft voor jou en zijn gezin ook. Dat is echt wel het allerminste wat je mag verwachten. De basis van iedere relatie is tijd doorbrengen en oprechte aandacht voor elkaar.
3 stappen
De moed om te veranderen wat je kunt veranderen.
De rust om te accepteren wat je niet kunt veranderen.
En de wijsheid om het verschil te zien.
Ik ben het met de vorige sprekers eens: je hebt veel om te verliezen.
Ik loop de stappen even door, misschien helpt het je om ander licht te krijgen op je situatie.
De financiële situatie. eigenlijk wil je dat hij de helft van de hypotheek betaalt. Het maakt je ongelukkig dat hij dat niet doet. Emotioneel begrijpelijk, maar eerlijk gezegd: het komt zo vaak voor dat het andersom is (hij betaalt meer aan de woning dan zij) zonder dat dit tot geklaag van de heren leidt, dat ik denk dat dit een punt is waarop je zelf in je hoofd iets kunt veranderen. Zoals sommige mannen een vrouw hebben die veel minder verdient dan hij, zo heb jij een man die wel keihard werkt, maar minder inbrengt dan jij. Als er alles bij elkaar te weinig inkomt, kun jij dan zorgen dat er meer binnenkomt?
Dan het verwijt dat jij hem belemmert in zijn ouderschap; terwijl je tegelijkertijd ook ziet dat hij misschien wel beter met je pittige kind omgaat dan je zelf doet. Misschien is dit wel iets wat je kunt veranderen. Kun je in het weekend zelf niet een activiteit voor jezelf gaan doen, waardoor hij met zijn kind erop uit zou moeten gaan (fietsen, zwemmen etc.) En dan niet iets wat jij bedenkt, maar wat hij bedenkt.
Ik vat deze punten even onder het eerste: de moed om te veranderenw at er kan veranderen. Natuurlijk zijn dit vooral veranderingen bij jou, want jij kunt alleen jezelf veranderen.
Een andere verandering kan zijn, dat je het seksuele probleem aankaart en daar met hem onder begeleiding mee aan de slag gaat. Wellicht levert dat ook inzichten op in zijn lichamelijke conditie.
Zijn persoonlijke hygiëne. Je kunt praten wat je wil, maar daarmee zal het niet veranderen. Wellicht is dit iets wat je moet accepteren. Het zou mooi zijn als je hem aan het sporten krijgt, liefst een teamsport. Maar je kunt een ander niet dwingen. Misschien valt dit onder het tweede: geduld om te accepteren wat je niet kunt veranderen.
Dan het derde: de moed om het onderscheid te zien. Dat vraagt ook een eerlijke introspectie en analyse van de situatie van hem. Hij heeft heimwee. Zijn jullie al eens teruggeweest naar zijn land sinds hij hier woont? Als jullie uit elkaar gaan, waarom blijft je zoon dan hier? Kan het ook zijn dat je zoon meegaat met hem? Waarom kan dat niet? Of kun je wisselen: komende 6 jaar naar zijn land en daar een bestaan opbouwen? Waarom niet? Wat maakt het zo'n probleem dat jij meer verdient dan hij? Droom je eigenlijk toch van de prins op het witte paard die zomaar een goed gevulde dinertafel tevoorschijn tovert aan een sprookjesstrand? Kun je dat zelf niet? Waarom niet? Wat maakt je de helft van de tijd chagrijnig?
Het vraagt wat moed om de situatie te accepteren zoals die nu is: jij bent met hem getrouwd. Mogelijk bestaat er in je dromen een betere man, maar dit is de realiteit.
tsjor
Er is
een levensgroot verschil met vrouwen die 80% van de zorg voor de kinderen op zich nemen + het grootste deel van het huishouden en met hun pt baan minder verdienen en de situatie van TS.
Deze man doet vrijwel niks in het huishouden, zorgt niet voor zijn kind. Is voortdurend afwezig en brengt daarnaast weinig geld in het laatje. Dat maakt de verdeling behoorlijk scheef.
Lanza
'Hij vindt mij de helft van de maand chagrijnig en wordt woedend dat ik hem zo vaak ondermijn in zijn ouderschap.' Zie het eerste bericht. Hij wil dus het ouderschap wel degelijk invullen.
Wie de was doet etc, daar is niets over gezegd. Wel dat hij heel hard werkt. Maar ja, een vent die te weinig inbrengt....
Tsjor
Quote:
... en iemand die in het weekend gewoon tijd en geld heeft om lekker met ons uit eten te gaan te fietsen, strand wandelen, dat soort dingen. Dit doe ik nu allemaal met zoon, 9 vd 10 weekenden doe ik alleen met zoon wat gezelligs.
Zoals ik het lees is hij dus iedere dag keihard aan het werk, ook in het weekend. Hij kiest qua ontspanning voor zijn eigen hobby, dus de paar uren dat hij niet aan het werk is, is hij bezig met iets voor zichzelf. Niet met ts en zijn gezin. Alle andere tussenliggende momenten is hij bezig op zijn telefoon. Dus wat blijft er dan over qua tijd en aandacht bit ts en zijn zoon? Het lijkt erop dat haar man al jaren geleden is uitgecheckt.
Lanza
zo erg is het niet, ts schrijft ook:
"Daarnaast is hij zeker een lieve fijne warme toffe en zeker goede vader en zie ik wel dat hij van mij houdt: breng met kopjes thee, stopt me lekker in, noemt me bij lief koosnaampje, waardeert mijn mening heel erg qua zakelijke visie, deelt zijn verhalen en grapjes met me, en is mijn grote steun als ik verdrietig ben om iets."
Behoeften
Het zou kunnen dat Lanza gelijk heeft dat hij jaren geleden al uitgecheckt is, maar dat weet je niet.
Zou het een idee zijn om met hem te praten en te zeggen dat je o gelukkig bent hoe het gaat. En dan te vragen hoe hij het vindt gaan. Vast ook niet blij.
En dat jij het graag weer leuker wilt krijgen samen.
Of hij dat ook zou willen?
En dan vragen waar hij behoefte aan heeft om het weer fijner te hebben.
Denk van tevoren zelf ook na waar jij behoefte aan hebt.
Als je elkaars behoeften weet, kan je kijken of je elkaar daarin tegemoet kunt komen.
Dus geen verwijten benoemen maar je eigen behoeften.
Uitgecheckt
Ik schreef
Het zou kunnen dat Lanza gelijk heeft dat hij jaren geleden al uitgecheckt is, maar dat weet je niet.
Maar wat Thera citeert lijkt op iets anders te wijzen.
Ik zou trouwens ook wel serieus kijken naar evt drankgebruik.
Als dat echt teveel of een probleem is, dan moet je daarvoor specifieke hulp zoeken. Hij in principe maar voor jou dan ook heel nuttig.
dank
dank voor alle reacties, ik kan er zeker wat mee en geeft me ook wel inzichten en nieuwe invalshoeken.. en handvatten om eea met man te bespreken....mijn hoofd is in elk geval wat rustiger, dus dat scheelt al... hele nachten malen helpen niet mee zoals je zult begrijpen... nogmaals dank.
goede dingen
lieve Maan, ik lees ook hele goede dingen, lees het nog maar eens; "Daarnaast is hij zeker een lieve fijne warme toffe en zeker goede vader en zie ik wel dat hij van mij houdt: breng met kopjes thee, stopt me lekker in, noemt me bij lief koosnaampje, waardeert mijn mening heel erg qua zakelijke visie, deelt zijn verhalen en grapjes met me, en is mijn grote steun als ik verdrietig ben om iets. "
En ja hij wordt ouder en lelijker en krijgt een buikje (we worden er allemaal niet mooier op, toch?) Z'n rekeningen op tijd betalen is niet z'n sterkste kant (als jij daar last van hebt, laat het hem uitbesteden). In heel veel relaties is het financieel niet gelijk (meestal andersom, dat de man meer verdient), dat hoeft niet erg te zijn. Hij heeft wel die heimwee voor jou en je zoon over, zo kan je het ook zien.
Misschien idd relatietherapie of echt proberen te praten met elkaar. Dat kan best wat lastiger zijn omdat jullie allebei uit andere culturen komen. Ik zie nog wel mogelijkheden (liefde) tussen de regels door.
overigens
ben ik allang gestopt (of nooit begonnen) met mijn man te zeggen wanneer hij z'n tanden moet poetsen of commentaar te leveren op wat/hoe hij eet of zijn buik. Dit werkt volgens mij niet echt libidoverhogend namelijk 
Als het goed is
is de ander in staat voor zichzelf te zorgen en voor de eigen hygiëne. Zo niet, dan zou dat voor mij een regelrechte afknapper zijn. Ik snap ts dus wel, zij moet er wel mee in bed liggen.
jaja Lanza
jij weet hoe het hoort. Dat weten we nu wel.
aanvulling
Ik voel geen behoefte de man van TS af te kraken en haar te adviseren hem de deur uit te doen. Ik lees tussen de regels door nog genoeg liefde.
Niet alleen genoeg liefde
maar ook genoeg gezamenlijke belangen, zoals een gezamenlijk kind, maar ook een bepaalde verantwoordelijkheid naar iemand die toch maar hier is komen wonen voor jou en die ook echt wel zijn verantwoordelijkheid neemt.
Ik ben het wel met tsjor eens, wat betreft het geld. Wat maakt het uit dat hij de hypotheek niet betaalt. Hij draagt naar draagkracht bij, dat is toch prima?
Je hebt zelf enkele klachten, maar hij heeft ze ook, en ik vind de klacht dat jij zijn ouderschap ondermijnt best een belangrijke. Ook daarin ben ik het eens met tsjor. Ik zou dat zeker willen veranderen.
Gaan jullie wel eens op vakantie naar het thuisland van je man? Hoe gaat het met jullie als jullie daar zijn? Krijg je dan weer een beetje dat luchthartige gevoel terug? Is het mogelijk om daar te gaan wonen?
Trouwens, als jullie gaan scheiden en je man heeft niet genoeg geld, dan heeft hij volgens mij ook recht op partneralimentatie, net zoals dat andersom ook zou zijn.
Misschien heeft je man ook wel last van jouw niet uitgesproken wens dat hij meer verdient en je niet uitgesproken verwijt dat hij dus niet genoeg verdient.
Probeer eens even pas op de plaats te maken en te kijken naar wat er wel is, in plaats van niet. Op de eerste plaats, je kind heeft een lieve en betrokken vader. Je heb een man die in ieder geval wel gek op jou is, en die hard werkt. Misschien kun je een paar van je verwachtingen loslaten, en wat meer gaan genieten van wat er wel is...
Het is overigens niet mijn bedoeling om jou een schuldgevoel aan te praten, ik kan me best voorstellen dat jij nu zit met een gevoel van: is dit het nu. Maar ik heb ook een beetje het gevoel dat je gevangen zit in je eigen verwachtingen...
Over verschil van karakter: mijn partner en ik zijn ook totaal verschillend: we hebben andere hobbies, een andere achtergrond, en denken over heel veel dingen in het leven heel verschillend. Het is in ieder geval nooit saai