Kerst met de ex
Ik heb sinds een aantal maanden een relatie met een man met kinderen in de puberleeftijd. Hij is een jaar of vijf geleden gescheiden. Vanwege de kinderen doen ze nog regelmatig dingen met het oude gezin, en ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden.
Samen Sinterklaas vieren snap ik nog wel, maar ze vieren bijvoorbeeld ook samen kerstavond. Voor mij voelt het raar dat hij kerst viert met zijn ex, en ik ben wel benieuwd hoe anderen daar tegenaan kijken. Wat zouden jullie hier van vinden?
averechts
Hij heeft kinderen, voor hen is het belangrijk dat de ouders samen dingen ondernemen, zoals verjaardagen, sinterklaas en kerst. Het pleit juist voor hem dat hij dit belangrijk vindt. Als jij gaat zeuren hierover vrees ik dat dit averechts werkt. Kerst heeft meerdere dagen (kerstavond, 25 en 26 dec), ik neem aan dat hij niet drie dagen met zijn familie doorbrengt.
Ga jij intussen wat leuks doen, naar je ouders, je alleenstaande oude tante en/of ga lekker cocoonen.Hij is niet jouw bezit en ik neem aan dat jullie elkaar vertrouwen.
Er in groeien
Het geeft vast een ongemakkelijk gevoel.
Ik denk overigens dat als de relatie langer duurt en je hebt meer ervaring samen met je partner en diens kinderen, en ze worden ouder, dat het dan ook weer anders gaat.
Of de kinderen gaan alleen naar moeder met de Kerst en op een andere dag naar vader, of het wordt een groter geheel met exen erbij.
Herkenbaar
Maar je kunt er weinig mee. Mijn vriend doet ook wel eens dingen met zijn ex en dochter waar ik het mijne van denk. Maar dat doet er niet toe. Je hebt een man met "bagage". Ga geen strijd of discussie aan, leg je erbij neer want je verliest het. Voor je het weet is de avond weer voorbij. Zorg dat je ergens anders bent, zoek wat gezelligheid. Er zijn genoeg momenten waarop jij zijn nummer 1 bent. En soms is hij bij zijn oude nummer 1. Daar heeft hij kinderen mee die twee ouders hebben, vergeet dat niet.
Wat ik me wel goed kan voorstellen is dat jij een man met ex en kinderen soms ingewikkeld vindt (ik ga ervan uit dat je zelf geen kinderen hebt?). Je kunt daar met hem over praten, zo kom je dichter bij elkaar want voor jou is het waarschijnlijk een ander bestaan. Op die manier kom je nader tot elkaar, maar nooit in de trant van: ik vind het raar dat jij kerstavond met je ex en kinderen wil doorbrengen.
Kerst
Ik heb hem niks verweten hoor, ik was gewoon benieuwd naar jullie mening.
Omdat we onze kinderen nog niet bij onze relatie hebben betrokken kunnen we eerste en tweede kerstdag ook niet samen zijn, en met oud en nieuw ook niet. Daarom voelt het toch een beetje raar als hij wel tijd met zijn ex doorbrengt op kerstavond en niet met mij, ookal snap ik dat dat zo gegroeid is. Ik heb genoeg alternatieven hoor, het wordt geen eenzame kerst, maar het is toch jammer als je met de kerstdagen geen moment met je nieuwe liefde kan zijn.
maar
stel dat zijn ex ook een relatie heeft volgend jaar: betekent dat dan dat jij en die nieuwe partner er dus nooit bij zijn op kerstavond? Dat zou ik raar vinden. Ik zou het toejuichten dat de beide ouders zo goed met elkaar kunnen dat ze feestjes vieren samen maar dan wel mét de nieuwe partners (en eigenlijk ook volgend jaar met jou als je dan wat verder bent in de relatie).
Feestdagenproblemen
'het is toch jammer als je met de kerstdagen geen moment met je nieuwe liefde kan zijn.' Dat 'geen moment' komt nu toch vooral omdat jullie wederzijds nog geen kontakt hebben gemaakt met de kinderen? Niet alleen door die ene kerstavond, die hij met zijn kinderen bij zijn ex viert?
Als jullie de kinderen nu nog niet betrokken hebben bij de relatie (wat best een goede mogelijkheid is) dan zou het vreemd zijn als de kinderen met kerstmis plotseling bij jou moeten zijn. Of wil je dat hij de kinderen dan niet ziet?
Ik denk dat je eerst moet kijken hoe de relatie tussen jullie en wederzijdse kinderen en beide exen wordt opgebouwd. Daarna komt het ingewikkelde vragenspel rond feestdagen (wie, wat, waar, wanneer). Bij een van de vier volwassenen, of bij de kinderen, komen dan vanzelf 'wensen' op tafel te liggen, zoals nu bij jou: je wil wel een moment met je nieuwe vriend met kerst (met of zonder de kinderen?). Hoe meer 'wensen' des te ingewikkelder het wordt.
Het streven van Triva, allemaal samen, lijkt mij een wat ingewikkelde doelstelling. Stel dat ex een nieuwe relatie krijgt, met kinderen, en ook weer een ex, dan wordt het wel een hele grote happening. Maar het principe dat je elkaar wat gunt, dat lijkt me een prima uitgangspunt. Neem daarbij het perspectief van de kinderen als uitgangspunt: zij moeten steeds verkassen en zich aanpassen en overal gezellig zijn. en die kinderen krijgen straks ook weer geliefden, met (gescheiden) schoonouders.
Ik heb het zo opgelost: ik claim tweede kerstdag. Toen het nog kon kwamen de kinderen met aanhang bij mij, en ex ook. Dan hadden de kinderen in elk geval twee vliegen in één klap. De een heeft gescheiden schoonouders, de ander schoonouders die gezellig een hele week een huisje huren en de ander schoonouders die nogal claimend zijn (moeder dan). Er blijven dus nog genoeg problemen over voor hen.
Tsjor
Tjor
"Ik heb het zo opgelost: ik claim tweede kerstdag" Maar dan claim jij toch ook? Net zoals de andere schoonmoeder? Komen ze nog steeds allemaal bij jou tweede kerstdag? En je ex ook?
Mijn ex vraagt ze zonder overleg mee op vakantie met de kerstdagen. Zucht.
Iets meer info
Zijn kinderen zijn daarnaast nog een kerstdag bij beide ouders, en in de vakantie ook nog afwisselend bij vader en moeder. Wij hebben allebei een ex met partner met kinderen. Kerst met een samengesteld gezin (in welke vorm dan ook) is voor mij zeker geen streven, ik denk niet dat de kinderen daarop zitten te wachten, maar die ene avond samen, (waarop we normaal gesproken allebei geen kinderen hebben) was toch wel leuk geweest.
Ik claim mijn kinderen zelf niet met kerst, juist vanwege alle gedoe, ze kiezen zelf bij wie ze wanneer het liefste zijn, vader, moeder, opa, oma, vrienden, allemaal prima.
365 dagen
Een jaar heeft 365 dagen en je gaat zo moeilijk doen over twee dagen? Vier kerst op 27 december, ben je van al het gezeur af.
Goed van hem
Ik vind het goed van hem dat hij kerstavond naar zijn kinderen gaat, zegt veel over hem. Maar ik begrijp ook dat het voor jou niet leuk is. Zoiets moet zich vormen en blijft veranderen omdat de kinderen steeds meer een eigen leven krijgen en relaties soms veranderen. Ik neem aan dat zijn ex geen nieuwe partner heeft want dan zou dit ook spelen bij hem? Het kan ook zijn dat zijn ex hem nog claimt en juist haar best doet jou buiten te sluiten, dat voelt niet goed en is het natuurlijk ook niet maar dan moet jouw vriend handelen en bijvoorbeeld volgend jaar ex en kinderen bij hem uit nodigen en jou ook. Als iedereen zijn leven na de scheiding gevoelsmatig op orde heeft dan is het voor de kinderen fijn om af en toe met alleen het oude gezin te zijn maar of dat nu zo vaak voortkomt, ik denk van niet. Jullie zitten in een opbouwfase en ik zou er voor gaan dat jullie elkaar allemaal leren kennen en af en toe gezamenlijk iets kunnen vieren waarbij jij dan mee komt en zou geen tradities opbouwen gewoon elke keer kijken wat de wensen zijn en wat er mogelijk is.
Mijn ex had destijds ook voornemens bepaalde dingen samen dingen te blijven doen zoals 's morgens even langskomen op verjaardag kind en deed dat de eerste periode ook maar toen hij een nieuwe vriendin kreeg is dat rigoureus gestopt en moesten onze kinderen verplicht mee in de tradities van haar gezin en familie.
#7 Tsjor, komt op tweede kerstdag de partner van jouw ex dan ook mee? Als hij die heeft.
volgend jaar
Hoe het dit jaar gaat zegt niets over volgend jaar. Dit is sowieso een raar jaar, we zitten midden in een pandemie. Kop op, het gaat niet om zijn ex, het gaat om zijn kinderen. Dat staat los van jullie liefde.
Herkenbaar
Ik ben in dit geval de ex. Verschil is dat de tweede vrouw van mijn exman er uiteraard ook bij is. Nu zijn de kinderen allebei volwassen en de dynamiek is anders. Maar jullie zijn nog maar kort samen, het moet groeien.
Sini
Lichtbal
Sorry, ik leefde in de veronderstelling dat jij geen kinderen hebt (#4).
Mensen "claimen" met kerst vind ik geen optie, ookal zijn het je eigen puber- of volwassen kinderen. Hoezo claimen? Ga je ze in augustus al "reserveren"?
Ik denk ook vaak: komop, er zijn 365 dagen in een jaar, dan vier je dat toch een dag later? Maar zo zit het ook niet helemaal in elkaar. Onze cultuur maakt dat je het die twee dagen gezellig moet hebben met je geliefden, dus alle gelederen sluiten zich. Voor veel mensen is dat gewoon helemaal niet leuk en voor samengestelde families kan het een hele puzzel zijn.
Hetzelfde speelt zich af in Islamitische families met suiker- of offerfeest overigens.
Doe mij maar het gewone leven, en met kerst een groot feest waar alle mensen bij elkaar komen tot laat in de avond. Zo ging dat in de stad waar ik opgroeide. Ideaal.
claimen
We vieren hier al heel lang op 24 december Kerst. Omdat er soms gewerkt moest worden met de feestdagen of er waren muzikale verplichtingen.
Maar nu hoop ik toch stiekum dat het er zo vanzelfsprekend ingebakken zit dat we dit nog jaren gaan volhouden.
En de kans daarop lijkt me vrij groot want de claims met anderen liggen meestal op beide Kerstdagen.
Los
Dit jaar is het weer precies zo geregeld dat ik geen enkele avond alle kinderen thuis heb met Kerst. Jammer maar geen halszaak, dan maken we er een feestelijke lunch van. Misschien ga ik er wel anders over denken als de kinderen allebei het huis uit zijn, maar nu zie ik Kerst vooral als een vrijdag en zaterdag in december. Kerstavond is met mijn partner, die zijn kinderen dan weer een van de kerstdagen te eten heeft. Daar hoeven wij over en weer ook niet bij te zijn. Het is gezelliger met alleen de eigen kinderen.
claimen
'Maar dan claim jij toch ook? Net zoals de andere schoonmoeder?' Laat ik het dan een afspraak noemen, het is met wederzijdse instemming van de kinderen, vooral bedoeld om mijn aanspraak of hun behoeften te beperken: nee, je hoeft niet over mij na te denken in jullie volle agenda. Ik hoop (en daar lijkt het ook op) dat het gewoon een traditie wordt.
Het 'claimen' van de schoonmoeder is anders. Dat is nog steeds met dramatische argumenten afdwingen dan schoonzoon en dochter naar hen toekomen, niet alleen rond kerst, ook op andere dagen.
Ex komt wel, geen nieuwe partner.
Maar dit jaar ook geen tweede kerst. We gaan rondrijden: eten bij de een soep, bij de ander een hoofdmaaltijd en bij de laatste het toetje. Zo zijn de bezoeken beperkt, niet alleen in aantal, maar ook in tijd. Alhoewel niets een garantie is en dat beseffen we heel goed. Gelukkig laat iedereen zich wel testen als er klachten zijn en zijn de testen tot nu toe negatief. Maar ik besef heel goed welke risico's er zijn.
Tsjor
Hier ook alle dagen met ex en familie ( ouders/kinderen/kleinkind).
Voor de kinderen doen we dat nu zo'n 7 jaar.
Beiden geen nieuwe partner, maar zou die er wel zijn en het komt zo uit dan zetten we ons daar overheen. Wie weet lastig, maar voor de familie heb ik dat over. Persoonlijk heb ik niet zo'n behoefte aan ex, maar ik ga de kinderen niet opzadelen met nog meer gevolgen dan de scheiding zelf en ik weet dat ze dit erg waarderen van hoe we dat tot nu aanpakken.
Bijzonder
Ik blijf het bijzonder vieren, gescheiden ouders die dit soort dagen samen blijven vieren.
Aan de ene kant bewonderenswaardig, want bijzonder harmonieus voor de kinderen. Maar aan de andere kant vind ik het ook heel vreemd, want als het allemaal zo harmonieus kan zijn, waarom dan gescheiden?
Mijn relatie met mijn ex is niet best, maar kon ook een stuk slechter. We zijn niet voor niets uit elkaar gegaan en vind het niet vreemd dat we geen vrienden zijn gebleven. Ik heb daar ook geen behoefte aan.
Als ik zo graag nog feestdagen met hem wilde blijven vieren, was ik wel getrouwd gebleven. Was voor de kinderen nog fijner geweest en voor mezelf en hem ook een stuk makkelijker. Hoop gezeik, scheiden. Niets iets wat ik promoot als ik een stel hoor dat overweegt om uit elkaar te gaan. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik beter mijn best doen om het wel te laten slagen. Harde les, die ik gelukkig nu kan toepassen in mijn huidige relatie. Hoe het niet moet en hoe het beter kan en vooral ook; actief aan je relatie blijven werken.
Dermate harmonieus met elkaar omgaan, kon in ons geval voor somsl verwarrend zijn: mijn partner en zijn ex gingen de eerste jaren ook vaak nog samen op pad of vierden bijzondere gelegenheden samen. Op een gegeven moment kwam de vraag "wanneer papa nu eindelijk met mama ging trouwen?" 
Tja. Gelukkig is dat nu duidelijk en blijft het nu bij noodzakelijke omgang en geen feestdagen meer.
Maar ieder moet het natuurlijk voor zich weten, dat vooropgesteld.
Linda
Daarna
' Maar aan de andere kant vind ik het ook heel vreemd, want als het allemaal zo harmonieus kan zijn, waarom dan gescheiden?'
Nou, daarna ben ik weer echt blij dat ik mijn eigen huis heb en hij zijn huis.
Tsjor
Harmonie
"In harmonie" omgaan met de ex herken ik erg bij mijn vriend. Dat is voor allen een prettige modus geweest om na een scheiding iets in stand te houden, misschien in het belang van het kind, misschien omdat de scheiding nog niet helemaal als "echt" voelde voor een van de ouders of allebei.
Dat werd pas wreed verstoord toen ik verscheen.
Ik vond die omgang verwarrend, de ex was laaiend, dochter was loyaal naar ex, vriend met zijn neus op de feiten. Het heeft echt wel 4 jaar geduurd voordat iedereen weer een beetje geland was in de nieuwe modus. Alles op zijn tijd, ieder op zijn eigen manier. De enige voorwaarde voor vriend en mij was altijd dat we er samen open over konden zijn.
Hier
Hier vieren we de laatste jaren kerst ook weer met ex.
Eerste jaar dat ex bij ons weg was, kon hij de kinderen niet hebben met kerst. Ik vond alles dat eerste jaar nogal ongemakkelijk en zag tegen kerst op. Ik besloot daarom om een huisje te huren in een vakantiepark. Genoeg te doen voor de kinderen, genoeg afleiding tijdens de kerstdagen en gewoon even wat anders. Wat de kinderen betreft meteen een traditie. In het begin kwam ex die dagen al wel even langs om iets met de kinderen te doen, maar sinds een paar jaar huur ik met de kerstdagen ook een huisje voor ex en zijn huidige vriendin (en als die er is kind) in hetzelfde park. Aparte huisjes, zodat je niet teveel op elkaars lip zit, maar ideaal voor de kinderen om beide ouders in de buurt te hebben. En in die dagen doen we ook regelmatig wat samen en eten vaak ook wel minstens een van beide kerstdagen samen.
Mensen verklaren me vaak voor gek dat ik dit doe, maar ik doe het niet voor die mensen, maar voor de kinderen. En ja, we zijn niet voor niets uit elkaar gegaan, maar we hebben ooit ook niet voor niets samen kinderen gekregen.
@Emma
' Dat is voor allen een prettige modus geweest om na een scheiding iets in stand te houden, misschien in het belang van het kind, misschien omdat de scheiding nog niet helemaal als "echt" voelde voor een van de ouders of allebei.' Of misschien juist omdat de echtscheiding wel echt voelde en ook geaccepteerd is: ik hoef me niet meer te ergeren aan bepaalde dingen, de bijeenkomsten zijn maar tijdelijk. Bovendien heb je wel nogal wat gedeeld met elkaar. Als je accepteert dat er een scheiding is kun je dat doen inclusief het gedeelde verleden. Het lijkt mij nogal bizar om te denken dat alles dan ineens over de schutting is gegooid.
Als nieuwe liefde zou je je toch bewust daarvan moeten zijn, je krijgt een reltie met iemand die met een ander een geschiedenis heeft, een heftige geschiedenis nog wel, anders waren ze niet gescheiden. Jammer dat de ex daar zo vervelend over doet, want zij zou ook moeten hebben geaccepteerd dat die geschiedenis inmiddels weer verder gaat.
Tsjor
Tsjor
Ik snap heus wel wat mijn vriend en zijn ex samen hebben gedeeld. En ook weet ik dat ik een relatie met een man met bagage heb. Het is toch niet vreemd dat het nogal een aardverschuiving is daar, na acht jaar gescheiden te zijn zonder dat één van de twee een nieuwe relatie had?
"Het lijkt mij nogal bizar om te denken dat alles dan ineens over de schutting is gegooid."
Niemand heeft hier wat dan ook zomaar over de schutting gegooid.
En de ex had er grote problemen mee in het begin. Maar dat is allemaal beter geworden, juist omdat niemand iets zomaar over de schutting had gegooid.
Hetzelfde speelde trouwens bij mijn dochter.
Linda
"Maar aan de andere kant vind ik het ook heel vreemd, want als het allemaal zo harmonieus kan zijn, waarom dan gescheiden?"
Je kent het vast wel met andere vormen van relaties: voor dat moment kun je je inhouden, gedragen en valt het mee. Samenleven kan niet meer.
Wij hebben geen hekel aan elkaar maar zijn geen partners meer. Wel (groot)ouders die elkaar het beste gunnen.
We zijn volwassen mensen, niet onredelijk, onszelf niet voorop plaatsend en daarom lukt het. Geen ruzie gehad, geen vechtscheiding en ons dit voorgenomen en daar houden we ons al lang aan.
Maar nog nooit 1 seconde spijt gehad van de scheiding. Dat we niet matchen op partnergebied maakt nog niet dat de vader van de kinderen mijn vijand is.
Nogmaals, we hebben beiden geen partner, hoe dat is weet ik dus niet. Voor de kinderen vind ik het belangrijk dat we door 1 deur kunnen.
OK, voor zover dat ...
… "de kinderen" niet als excuus wordt gebruikt om toch nog zoveel mogelijk tijd met de ex te kunnen doorbrengen.
Hier
Ha nee dan was ik wel getrouwd gebleven. Ik heb de scheiding aangevraagd. Bij mij is klaar klaar. Wij hebben dit zo samen afgesproken voor de kinderen.
Lastige grens
'OK, voor zover dat ...de kinderen" niet als excuus wordt gebruikt om toch nog zoveel mogelijk tijd met de ex te kunnen doorbrengen.'
Dat is een lastige grens! Maar ik snap dat daar de gevoeligheid ligt als er een nieuwe liefde om de hoek komt kijken.
Onze kinderen zijn het huis uit, we hoeven nergens meer over te overleggen, hooguit kadootjes of zoiets. Maar mijn ex kreeg een aantal jaren geleden een hartaanval, waarvan het een wonder was dat hij die overleefde. zodanig zelfs, dat de wijkagent later een keer op bezoek kwam, omdat hij ook wel eens wilde zien dat het goed kon aflopen. Mijn ex is er redelijk goed doorheen gekomen en kan weer zelfstandig zijn eigen huishouden doen. Toch hebben we sindsdien de afspraak, dat we in het weekend om-en-om bij elkaar eten en houd ik een oogje in het zeil. Voor de kinderen is dat echt een geruststelling, anders zou die zorg op hen neerkomen. Nu hebben we beiden geen nieuwe partners, dus dat maakt de zaak eenvoudiger. Maar ik wil hiermee aangeven, dat 'de kinderen' ook op afstand wel degelijk nog een rol kunnen spelen in het onderlinge contact.
Stel dat ik een nieuwe partner tegen het lijf zou lopen die ik alleen in de weekend kan ontmoeten, dan zou dat een probleem zijn, maar ik denk dat ik het dan naar twee door-de-weekse dagen zou verplaatsen. Zomaar weg laten vallen zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen en ik denk dat de kinderen dan ook -terecht- boos op me zouden zijn.
Tsjor