Samen door maar altijd de kinderen

je moet wel zorgen

Voor jezelf,zorgen dat je energie haalt uit je relatie. Het klinkt een beetje alsof je nog steeds niet goed voor jezelf opkomt en te weinig krijgt binnen je relatie. Kijk daar eens goed naar.
En heb je dit gevoel al met hem besproken?

Ooit

Toen ik mijn man tegenkwam had ik al twee kinderen. Rond die zelfde tijd stopte het sporadische contact tussen vader en kinderen bijna helemaal. Ik had dus altijd de kinderen bij me. Ze waren nog wel vrij klein dus ze accepteerden redelijk makkelijk dat er een 'vreemde' bij kwam. Ze gingen af en toe uit logeren of ik regelde een oppas voor ze. Misschien kan jij dat ook doen? Gewoon een oppas uit de buurt (tiener, student) die een avond op wil passen? Mijn kinderen waren nog te klein toen om vriendjes te hebben bij wie ze konden logeren. Gelukkig had ik wel vriendinnen bij wie ze een nachtje terecht konden. Zeker in het begin toen ik de kinderen nog te veel wilde betrekken bij de relatie was het soms onhandig. Wat we deden was bijvoorbeeld afspreken rond lunchtijd als de kinderen bij de opvang waren en ik een uurtje vrij had. Verder nam ik af en toe als het kon 's middags een paar uur vrij en liet de kinderen op de opvang. Maar je kan je voorstellen dat dit niet zo vaak kon.

Dus we zagen elkaar wel zonder de kinderen erbij maar dat ging daar om enkele uren en af en toe een avond/nacht.

De eerste keer dat ik hem zag was ik trouwens samen met de kinderen dus hij heeft ze van het begin af aan meegemaakt. Hierdoor hoefde ik niet na te denken over het betrekken van de kinderen bij de relatie. Hij kende de kinderen al voor er sprake was van een relatie. Dus we deden ook veel samen met de kinderen.

Het was zeker niet altijd heel handig. Ik woonde toen ook heel klein dus hij kon ook niet makkelijk blijven logeren en ik vond het vervelend om met de kinderen bij hem te logeren. Later in de relatie deden we dat wel eens maar in het begin was ik daar erg terughoudend mee. Voor mijn gevoel klopte dat niet. Het was dus inderdaad altijd schipperen en tijd proberen te vinden en we vonden het allebei heel moeilijk om de grens te bepalen tussen wat wel en niet geoorloofd was.

We zijn uiteindelijk dus maar redelijk vlot getrouwd. Ook niet echt aan te raden in de meeste gevallen maar tot nog toe werkt het want we zijn nog steeds samen. Ik weet nog goed hoe enorm fijn het was om niet meer die logistieke problemen te hebben.

Spijbelen

Mijn vriend en ik zijn 2 jaar samen. Hij heeft 2 kinderen ik 1. We hebben welgeteld 8 nachten per maand zonder kinderen. En als de kinderen er zijn slapen we nooit samen, soms doen we wel wat leuks overdag met zn allen. We wonen allebei in een andere stad en vanwege de schoolgaande kinderen zal dat de aankomende jaren ook niet veranderen.

Nu is het in vergelijking met jou nog best een hoop die 8 avonden maar tegelijk moet ik in die dagen ook nog een sociaal leven proppen en af en toe s avonds werken.

Wij nemen dan ook regelmatig een dagje vrij samen. Om naar een tentoonstelling te gaan die we graag willen zien, of lekker een dagje lummelen in de sauna. Whatever. En aan het eind van de dag gaan we weer allebei naar ons eigen huis. Wat we op dat moment heel vervelend vinden maar tegelijk is het ook heel fijn om dit soort dagen te hebben. Spijbeldagen, zo voelt het!

Hoe lang?

Hoe lang zijn jullie nu samen? Ik vind het namelijk best snel als er binnen een half jaar al irritaties komen. Waar gaan die dan over? Het klinkt in mijn ogen niet heel erg positief dat het je meer energie kost dan oplevert. Dat zou in evenwicht moeten zijn, of juist in het begin een dikke plus omdat je dan harder voor elkaar loopt.

katnis

Voor ik antwoord geef op je vraag een tegen vraag. Ben jij gescheiden en heb je zelf een nieuwe relatie????

Tiger

Tigerfeet

Is dat relevant? Ja, ik ben gescheiden en sinds een kleine maand heb ik geen relatie meer (na 7 jaar).

katnis

ja dat is heel relevant. Als je rond je 20ste een relatie aangaat ben je lang verliefd etc.
Vriend en ik zijn beiden vier jaar alleen. Beiden na een huwelijk van 20 a 25 jaar. We zijn beiden daar niet onbeschadigd uitgekomen. Weten beiden erg goed wat we nooit meer willen. Samen met dat ik de kinderen altijd heb maakt het moeilijker een relatie op te bouwen.
Verliefdheid heeft bij ons maar kort geduurd paar weken. Daarna gingen de gevoelens al veel dieper. Dus dat de irritaties eerder komen verbaasd mij absoluut niet
Tiger

Geen logisch gevolg

Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als na mijn 35e, dus het is geen logisch gevolg dat je op latere leeftijd eerder aan de irritaties toe bent. Ik denk ook dat de irritaties (hoeveel zijn het er?) die je bemerkt in de eerste paar maanden uiteindelijk uitgroeien tot heel grote hobbels. Verder zou ik geen partner willen bij wie ik het gevoel heb dat ik mijn grenzen moet bewaken, daar mag hij zelf ook op letten (of anders wil ik het hooguit 1 keer zeggen). En tot slot denk ik dat je om een succesvol samengesteld gezin te worden, ooit, samen een heel sterke basis moet hebben. Daar moet je dus in investeren en het niet tussen de kinderen door doen.

Katniss,

Volgens mij snap je niet wat ik bedoel of ik niet wat jij bedoelt. De gevoelens die wij voor elkaar hebben zijn dieper dan wij beiden ooit meegemaakt hebben. Maar we hebben ook de rugzak van een lange relatie die ons beiden erg beschadigt heeft. Misschien moet je dat meegemaakt hebben om het te snappen.
We werken hard aan een goeie basis,maar zoals ik al schreef is het lastig als je altijd de kinderen hebt. Zou ik dan geen relatie op kunnen bouwen omdat de kinderen altijd bij mij zijn.................dat klinkt ook alles behalve fair. En wat maakt dat je denkt dat wij niet investeren??

Ik lees graag tips van mensen die hetzelfde hebben ervaren en hoe zij het opgelost hebben.

Tigerfeet

Niet zo defensief, ik zal het wel niet begrijpen dus ik hoop dat anderen met een beter antwoord komen.
Het gaat trouwens niet om wat fair is, het is gewoon 10 keer moeilijker om een relatie op te bouwen als je kinderen hebt en nog weer moeilijker als die kinderen er ook altijd bij zijn. En als je het dan hebt over ergernissen, jullie staan nog maar aan het begin!
Ik heb overigens ervaring te over, maar niet van het soort dat jij wilt horen.

poeh

kijk je weet natuurlijk heel niet wat Katniss en anderen achter hun kiezen hebben en reacties zijn puur om over na te denken, je hoeft er niets mee te doen.
Het lijkt mij een feit dat als je kinderen hebt die er altijd bij zijn, dat een extra hobbel is in de relatie om die op te bouwen. Niet omdat ze zo vervelend zijn, maar je moet een relatie opbouwen met partner én kinderen, zomaar even een paar relaties extra zeg maar.
Verder ben ik het met Katniss eens, dat je nu "al" ergernissen hebt terwijl je nog niet dag en nacht op elkaars lip zit.
Ik, en vast ook anderen niet, twijfelen niet aan jullie gevoelens voor elkaar, het is enkel een bevestigen: ja het is moeilijk een relatie op te bouwen en daarnaast nog relaties met kinderen op te bouwen, kinderen onderling relaties te laten opbouwen en daarbij zelf ook nog stralend van geluk rond te hobbelen.
Kan het? Tuurlijk, voorbeelden te over.
Gaat het vaak mis of zijn er sneller en extra ergernissen?
Natuurlijk, voorbeelden te over.
Mijn vriendin is stapeldol op haar vriend, maar beiden moeten er niet aan denken samen te wonen. Dit met name voor de kinderen. Zij heeft een oudere dochter, hij nog jonge kinderen en co-ouderschap. Zij is uitgemoederd, hij zit er nog middenin.
Zij denkt dat ze een heel strenge manier heeft van opvoeden, hij vindt zichzelf streng. Beiden zijn overigens Watjes met een hoofdletter En daarom blijven ze voorlopig latten, gaan hooguit met elkaar op vakantie, slapen af en toe bij elkaar, soms een weekend maar dan zonder kinderen.
Blijven praten en luisteren en vooral van elkaar blijven houden.

maar

Maar hoe moet het dan als je weduwe of weduwnaar bent? Dan heb je toch ook altijd de kinderen? Verder: als je niet gescheiden bent moet je toch ook aan je relatie werken en dan heb je toch ook altijd de kinderen? Wij hebben er geen behoefte aan maar veel mensen hebben daar een oplossing voor: logeren of oppas.

ongescheiden moeder

Dat klopt maar dan heb je de basis voor je relatie al gelegd voordat er kinderen waren. Met alle rust en tijd en activiteiten die daar bij horen. Das echt een groot verschil met het opbouwen van een relatie waar vanaf het begin kinderen aanwezig zijn. Vind ik dan.

Natuurlijk kan het moeilijker zijn

Maar het is wat het is toch? Sommige mensen bouwen een relatie op terwijl ze ver van elkaar wonen, in een ander land of problemen hebben, ziekte of financieel of ze hebben al kinderen. En ja, dan is het anders dan wanneer je een relatie opbouwd dan wanneer je -ik zeg maar wat- begin twintig ben, ongeschonden en ongebonden en verliefd wordt op de beste vriend van je broer.
Mijn inziens biedt het alleen bijzonder weinig om uitgebreid stil te staan bij het feit dat dat niet fair is. Daarmee maak je het alleen maar groter. Ga op zoek naar een manier om het zo goed mogelijk te laten werken en give it your best try.
Het is zo zonde van je energie want je hebt die kinderen nou eenmaal, daar verander je niks aan toch?
En practisch; wat ik bij allebei de vriendinnen die weduwe zijn goed zie werken en geregeld een logeerpartijtje om het rijk alleen te hebben en vooral héél rustig aan doen met het opbouwen van een relatie.

Inderdaad niet gemakkelijk

Ik heb het zelf ervaren : soms krijg je inderdaad het gevoel dat je naast je toch al heel volle leven als alleenstaande ouder je nog eens tijd en energie moet vinden voor iets extra. Waardoor je soms wel eens begint te twijfelen aan de meerwaarde van die extra relatie.
Zolang je lat, komt die man eigenlijk ook min of meer gewoon op bezoek, waardoor hij niet zijn eigen bezigheden heeft in jouw huis en jij echt al je tijd voor hem moet proberen vrij te maken.
Het is ook niet alleen anders wanneer je als je jong bent, eerst alleen met z'n tweetjes een relatie opbouwt, maar die relatie is dan meestal nog met de vader van die kinderen, die ook heel veel van hen houdt en er geen problemen mee heeft dat die kinderen er voortdurend zijn. Wat toch even anders is voor een niet-vader.

HOPLA

soms krijg je inderdaad het gevoel dat je naast je toch al heel volle leven als alleenstaande ouder je nog eens tijd en energie moet vinden voor iets extra. Waardoor je soms wel eens begint te twijfelen aan de meerwaarde van die extra relatie.-------

Dat is zo waar. Ik, gescheiden zonder inwonende kinderen heb dat al. De meerwaarde van een relatie is er momenteel niet voor mij omdat ik de energie en de moed niet heb om overnieuw te beginnen. En dat terwijl ik heel graag een partner om me heen zou hebben. (buiten het feit dat ze niet voor het oprapen liggen trouwens)

Herkenning

Ik kreeg die reactie ook vaak van (ongescheiden) vriendinnen: 'Maar wij hebben onze kinderen toch ook altijd?'. Die begrepen dus echt niet dat het echt anders is als je sámen twee kinderen hebt. Wat in mijn relatie al fout zat, was het wantrouwen of de ander wel het beste voor had met je kinderen of redeneert vanuit eigenbelang. Dan is het echt gedoemd te mislukken. Ik weet niet hoe dat zit met jouw vriend, Tigerfeet. Maar ik las dat hij twee puberdochters heeft, die ongetwijfeld al meer hun eigen gang gaan. Ik begrijp heel goed dat je hém ook wel eens met een kindervrij avondje tegemoet wilt kunnen komen, maar dat het tegelijkertijd niet goed voelt naar je kinderen. Zeker omdat jullie vrijwel altijd met zijn drieën zijn (drie-eenheid, zoals je al schrijft). Ik herken het helemaal en het is mij/ons niet gelukt.

Inmiddels zit ik een ander soort situatie (en relatie) met een man zonder kinderen. Dat is ook niet altijd makkelijk, want die heeft alle vrijheid en neemt die ook... terwijl we schipperen met zijn rekening houden met mijn situatie van 2 kinderen... en ik, die hem zijn vrijheid probeer te gunnen maar er dan tegenaan loop dat hij van alles kan en doet terwijl ik 'vast' zit. Maar de basis zit goed, het houden van, het vertrouwen en ook al voel ik me soms bezwaard naar hem: nergens merk ik dat mijn kinderen hem tot last zijn. Sterker, ze hebben echt wel een band opgebouwd inmiddels, na 2 jaar. En dat voelt wel ontspannen, omdat hij nooit moeilijk dot als de kinderen onverwacht toch bij mij zijn als vader het plots laat afweten.

Ik weet zeker dat je in elke situatie wel dit soort problemen tegenkomt: verschil in situatie, wel/geen kinderen, hulpbehoevende ouders, sociaal leven, een veeleisende baan, huisvesting, tijdrovende hobby's, etcetera, etcetera. Is inherent aan het hebben van een (afzonderlijk opgebouwd) verleden. Als je je dat realiseert is het misschien makkelijker om te accepteren. Dat je je vriend als energie-verslindend (ok, te groot woord misschien) ervaart, heeft vooral te maken met hoe bezwaard je jezelf voelt denk ik... en dat zou je misschien eens moeten bespreken. Eye-opener voor mij was, dat ik voor mijn vriend invulde dat hij het vast niet leuk vond dat hij mijn kinderen er zo veel bij kreeg... terwijl hij het juist gezellig vond.

geen ervaring maar

Misschien druk je je wat onhandig uit, maar als het hebt over grenzen aangeven, nog voor iemand moeten zorgen, dan krijg ik ook het gevoel dat er iets misgaat. Verleden of niet, laat dat achter je, je mag best genieten nu! En dat is ook gewoon een keuze..
Daar zou ik dus iets mee doen, voor mezelf, en gaat dat niet, toch even wat meer afstand.
Verder zou ik echt zorgen voor tijd alleen samen. Je kunt toch vast wel iemand vinden die op wil passen? Kan me helemaal voorstellen dat het lastig is iets op te bouwen met kinderen erbij.

ja het kan

Natuurlijk kan het ! Voorbeelden te over.

Ik schrok wel van het gevoel dat je weer 'voor iemand moet zorgen' . Is dat zo?
Hij kan toch voor zichzelf zorgen? Dat heeft hij toch al een tijd gedaan?
Wat bedoel je precies met die uitspraak?
Is het een idee om jullie verwachtingen gewoon eens uit te spreken?
Wat verwachten jullie nou precies van elkaar? Is het 'kinderen gaan voor ten alle tijden' of is het ' we doen het zoveel mogelijk samen'.

Mijn vriendin is al alleen sinds de geboorte van de jongste (15 nu) weduwe en dus ook altijd de kinderen. En heeft al meerdere relaties gehad. Die ik allemaal van dichtbij heb meegemaakt. Mijn vriendin zegt ook altijd tegen potentiele vrienden al in het beginstadium : " Denk erom, bij mij gaan de kinderen altijd voor." Tuurlijk beamen die vrienden dat (roze wolk stadium) maar in de praktijk werkt het niet altijd zo. De keren dat een afgesproken leuke avond niet door kon gaan omdat er plots 1 ziek was ofzo zijn er ook vaak geweest. Mijn vriendin blijft dan thuis, de leuke avond gaat niet door en de beoogde relatie kan wel erg teleurgesteld zijn.
Dan zijn er heren die het snappen, de leuke avond omzetten naar een avondje samen film kijken op de bank zodat vriendin er is voor de zieke. En heren die het niet snappen en dan teleurgesteld thuis blijven of zelfs heren die boos zijn (die snappen het echt helemaal niet).
Tja je moet je dan ook afvragen of het wel zo'n ideale kanidaat is. Ondanks de roze wolk. Het is zoals het is en wil het ooit wat worden zal hij ermee moeten dealen. Het duurt alleen even tot je er een (midden)weg in gevonden hebt.
Is dit wat je bedoelt?
groeten albana

thanks

Hopla: jep dat is ook wat ik bedoel, hij is niet te beroerd om hier iets te doen, het is vooral veel zoeken en uitproberen.
Leanne: Niet gescheiden ouders snappen dat idd niet, want als zij bv ziek zijn is er wel een partner die de kinderen naar bed doet, of eten geeft etc etc etc. Hij heeft twee puberdochters van 15 en mijn oudste is ook al 13, dus dat gaat wel goed. Mijn jongste is 8 en dat gaat op zich ook goed.

"en ik, die hem zijn vrijheid probeer te gunnen maar er dan tegenaan loop dat hij van alles kan en doet terwijl ik 'vast' zit"

Daarmee omschrijf je het wel goed, het gevoel van vast zitten. En hij vind mijn kinderen lief en aardig maar wil idd wel eens een avondje met mij alleen zijn. Maar het is me voor het volgende weekend gelukt, eerst een middagje met zijn werk op stap en daarna een avond en zondag met zijn tweetjes, kan er zo naar uit kijken.

Cat: Ik heb even naar mijzelf gekeken hoeveel ik automatisch op mij neem................. niet alles is noodzakelijk, voor mijzelf een les om dat niet te doen.

Albana:
Die gulden middenweg daar gaat hem om denk ik. Hij geeft aan dat hij mijn spagaat beter begrijpt en dat ik altijd de kinderen heb en we daarmee te dealen hebben. Latten vind ik voorlopig voldoende de komende jaren. Wat de toekomst ons gaat brengen geen idee, tijd zal het leren

Thanks voor de reacties
Tiger

weduwe

Interessant dat jullie niet zien dat en weduwe het nog moeilijker kan hebben en alleen wijzen naar het gemak als je niet gescheiden bent om eens een avondje aan elkaar te kunnen besteden. Niet iedereen heeft oppas of een opa of oma waar de kinderen heen kunnen en die oppas kan iedereen vinden, gescheiden of niet, daar is geen verschil.

Neuh

Ik denk dat een weduwe/weduwnaar het net zo moeilijk heeft als een gescheiden ouder. Beiden hebben oppas nodig voor een avond alleen. Of nog erger, als je pubers hebt die het huis niet willen verlaten...dan heb je niet eens iets aan een oppas.
En inderdaad heeft niet iedereen een vangnet, maar als je nog helemaal blanco bent met elkaar, dan is het belang van elkaar leren kennen net iets groter dan bij getrouwde stellen die al een basis hebben gelegd.

En dan?

Ik zie wel verschillen tussen weduwnaars/es en gescheiden mensen, maar is dat relevant dan. Waarom wil je per se horen dat een weduwe het zwaarder heeft (of zo)? Het is nu eenmaal zo dat als je eenmaal kinderen hebt, het veel lastiger is om een nieuwe relatie op te bouwen. Je hebt geen gezamenlijke liefde voor de kinderen, en een nieuwe partner staat zeker de eerste jaren toch soort van 'naast' het gezin. Als je gescheiden bent heb je dan vaak nog 'last' van dat hele proces en eventueel vervelend exengedoe. Daarbij hebben de kinderen ook het nodige meegemaakt en zullen ze niet (allemaal) staan te springen als hun vader of moeder een nieuwe partner in hun leven wil halen.

geen idee

Wie het zwaarder zou hebben, wel of geen oppas hebben is bij gescheiden en weduwe hetzelfde.
Een kennis van mij vertelde weleens dat zij erg veel verdriet van het overlijden van haar partner had, maar dat ze blij was niet het gezeik te hebben wat ik met mijn ex had.
Kinderen kunnen in beide gevallen net zo veel last hebben van het verlies, ook al zal het gevoel anders zijn. Ligt ook aan hoe de scheiding verloopt en het contact met de vader is na de scheiding. En hoe de ouder komt te overlijden, na ziektebed of onverwachts, lijkt mij ook verschillend(geen ervaring mee maar lijkt me wel anders voelen).

Als je een relatie hebt is oppas net ff handiger met bv een ouderavond of als je een cursus hebt, wilt sporten, ziek bent etc. Ik moet in elk geval een beroep doen op mijn vangnet(familie woont aan de andere kant van het land dus, moet of betaalde oppas of goodwill van kennissen, ouders van school etc). Ik vind dat er dan best een verschil is tussen wel een relatie hebben of geen. Tussen gescheiden of weduwe/weduwnaar is in dat opzicht geen verschil.
Soms voelt het bezwaard om weer oppas te vragen omdat je een ouderavond hebt, of ziek bent of of of en dan vraag je al niet meer oppas voor iets leuks voor jezelf. ( dit even los van een relatie opbouwen, dit had ik al voor die tijd)

Gelukkig heb ik de komende tijd inmiddels wat kunnen regelen dat we 2 keer een avond/ weekend voor onszelf hebben. Een keer stappen en een keer niets geplanned.

Tigerfeet

Ik vind het gewoon fijn ff andere blik op alles te krijgen.

Wat zwaarder is en of t uitmaakt

Misschien maakt t niet uit of andere situaties zwaarder zijn dam de jouwe. Misschien ook wel. Misschien kan het je helpen om te relativeren en geeft dat lucht. Misschien werkt dat voor jou niet zo.

Natuurlijk is er verschil tussen weduwe worden en scheiden. Na de meeste scheidingen is er in meer of mindere mate nog een ex partner in beeld waar kinderen evt naar toe kunnen. Misschien minder, misschien maar een paar uur per week, maar diegene bestaat nog en dat biedt altijd meer perspectief dan wanneer iemand overleden is. En natuurlijk, als je jezelf terug vindt in een vreselijke vechtscheiding zal weduwe worden misschien wel rustiger lijken. Maar ik mag toch hopen dat in het gros van de gevallen de andere ouder toch nog wel iets toevoegt in het leven van de kinderen. Al is het maar de hoop dat het ooit beter wordt.