Scheiden of niet? En met dochter 85 km verderop gaan wonen?
Het huwelijk van mijn man en mij staat al jaren onder spanning.
Ik merk dat ik steeds meer neig naar een scheiding en vraag me regelmatig af wat het beste of eigenlijk het 'minst erge' is voor mijn dochter van 4. Zij voelt ook de spanning in huis, maar is het alternatief beter?
Het liefst zou ik met haar in de buurt van mijn familie gaan wonen, dat is 85 km van de plaats waar we nu wonen.
Maar is dat een goede oplossing voor haar? Zij zou dan naar een andere school gaan en haar vader niet vaak kunnen zien (co-ouderschap is dat geen optie met zo'n afstand).
Dit is haar eerste schooljaar en ze heeft het goed naar haar zin (dat wil ik haar eigenlijk niet ontnemen) en natuurlijk ook het contact met haar vader. Ze hebben een sterke band samen.
Ik blijf maar wikken en wegen en kom er niet uit.
Heeft iemand goede adviezen?
Voorbarig
En hoe kom je erbij dat jij jullie dochter zomaar mee kan nemen?
Wat ik (ook) niet snap
Het lijkt wel alsof je denkt dat je kind automatisch met jou meegaat als je dit doet. Maar voor zover ik weet is de kan het grootst dat als jij besluit te scheiden en weg te verhuizen de rechter jullie kind aan de vader zal toewijzen. Heb je hierover nagedacht?
benieuwd
Next step, ik ben benieuwd naar jouw antwoorden op de vragen hierboven.
Aanvullende vraag: je schrijft dat vader en kind een sterke band hebben. Wil je die verzwakken door te verhuizen (ALS het je al zou lukken te verhuizen en kind mee te nemen).
Lees overigens ook maar het nu actuele draadje "Ver weg verhuizen bij co ouderschap."
En hoewel het niet je vraag is (maar ik zie nog een opening om te voorkomen dat je gaat scheiden en jouw vraag realiteit wordt): hebben jullie al relatietherapie o.i.d. geprobeerd om je relatie beter te krijgen? Hebben jullie al met elkaar erover gesproken dat het niet lekker loopt in jullie relatie? Zo erg dat jij scheiden overweegt? Of ga je je man daar straks (heel erg) mee overvallen?
v@@s
nextstep, je bent veel te kort door de bocht en klinkt behoorlijk egocentrisch. Overweeg nog eens goed wat je waarom gaat doen !
Tja
Je lijkt heel ouderwets traditioneel te denken, Next Step: ik wil scheiden en omdat ik de moeder ben, neem ik natuurlijk mijn kind mee. Haast never mind wat dit betekent voor je man en jullie kind. Je stelt hier vragen alsof het wel uitmaakt, maar in alles lijk je al volledig uit te gaan van wat jij wilt: scheiden en verhuizen naar jouw oude thuisregio.
Het klinkt daarmee ook als jouw eigen proces alleen. Jij lijkt je eigen plan uit te stippelen en houdt nog helemaal geen rekening met je man, de vader van jullie kind. Alsof het nauwelijks over hem gaat. Alsof hij geen stem in dit verhaal heeft.
Is het niet meer voor de hand liggend dat je het probleem van de niet goed lopende relatie eens met je man bespreekt: waar staan jullie nu, wat willen jullie nog met je relatie of wat niet? En komt het tot uit elkaar gaan, wat zou dat dan betekenen voor jullie kind?
Aagje
Niet
Sorry, maar bij een zin als 'ze voelt de spanning in huis maar misschien is het alternatief beter' krijg ik jeuk. Dat betekent namelijk dat je helemaal niet toe bent aan scheiden. Want als je huwelijk echt zo beroerd was, zou je (jezelf) niet eens zo'n vraag stellen.
De harde waarheid is nu eenmaal dat kinderen beter af zijn met twee ouders in hetzelfde huis. En tot het 'alternatief' kan alleen over gegaan worden als er echt geen andere keuze meer is. Blijkbaar heeft TS die keuze nog wel. Dat zegt al genoeg.
In de buurt
Intrigerend dat Kerstster zulke vergaande conclusies trekt. Het is echt onzin om te stellen dat een kind altijd beter af is met beide ouders in hetzelfde huis, maar dat terzijde.
Ik denk dat je het belang van je kind voorop moet stellen. Mocht je gaan scheiden, blijf dan bij elkaar in de buurt wonen, zodat het voor je kind het makkelijkst is. Ik begrijp dat dit soms niet mogelijk/wenselijk is, maar als je op normale voet met je ex kunt omgaan is dit het beste. Zo kunnen jullie co-ouders zijn.
Je zegt zelf dat je kind een sterke band heeft met haar vader. Het zou fijn zijn als dit zo kan blijven.
Sterkte!
twee ouders
Iedereen heeft het al gezegd, maar ik voeg het er toch nog maar even aan toe. Jullie kind heeft twee ouders. Jullie kind is niet jouw bezit.
En gescheiden ouders hebben wat mij betreft de verplichting om zich tot uiterste in te spannen om een vorm van co-ouderschap totstand te brengen. 85 km verderop gaan wonen staat daar haaks op.
Onderzocht
Er zijn inmiddels onderzoeken genoeg geweest die aantonen dat kinderen altijd beter af zijn met twee ouders in 1 huis. Behalve in het geval van excessen als fysiek of verbaal geweld if verslavingsproblematiek of iets dergelijks. Dat pappie en mammie elkaar gewoon niet meer zo leuk vinden, daar heeft een kind geen boodschap aan. For the record; ik ben zelf gescheiden.
Ik reageerde op de zin 'is het alternatief beter'. Nee dus. Zeker niet met een kind van twee; blijkbaar vond TS die man nog maar kort geleden nog wel erg leuk. Maar uiteraard moet iedereen dat voor zichzelf weten.
nou Kerstster
Dat er veel onderzoeken zijn geweest zegt niet zo veel. Het ligt er maar aan wat er onderzocht wordt. En wat de vooronderstellingen van de onderzoekers zijn. Veelal wordt er gewoon is het gewoon terug rechercheren. De langere termijn psychologische effecten van een opvoeding waarbij de ouders voor de kinderen bij elkaar blijven maar elkaar niet uit kunnen staan, het licht in de ogen niet gunnen of simpelweg hun eigen leukigheid on hold zetten ihkv 'het maar uitzitten', is dat onderzocht? Nee dus.
Ik zelf had echt heel wat liever gescheiden ouders gehad dan de ijzige beleefdheid waarmee mijn ouders het jaren hebben volgehouden voor de kinderen. Als mijn vader op reis was, dan hadden we lol met mijn moeder, dan was het gezellig. Als ik alleen met mijn vader was, dan was er contact en samenzijn. De rest was een groot museum van gezinnetje spelen.
Het klinkt alsof vooral jouw gevoel van heimwee jou deze overwegingen laat hebben. Alsof je denkt: ik mis mijn oude omgeving, oh mooi het gaat toch al een tijdje niet lekker, weet je wat ik neem lekker mijn kind mee en ga weer bij mijn familie wonen. Dit komt op mij egoistisch over. Je hebt het eigenlijk over twee dingen: wel of geen echtscheiding en dan eventueel wel of niet verhuizen. Die twee dingen moeten elkaar niet beinvloeden, je moet niet de stap om te scheiden sneller nemen omdat je zo graag daar wilt wonen. En stel dat je man instemt om als gezin te verhuizen, zou je er dan wel opeens werk van maken om je huwelijk te redden?