Time out

natuurlijk niet

De kinderen zijn 15 en 18, dus die kunnen zonder problemen zelf hun vader opzoeken. Dus jij hoeft geen contact met hem te hebben, maar het is wel hun vader.

Ook niet

Ik vind dat je dat absoluut niet van je kinderen kunt vragen, ongeacht de leeftijd.

Je kunt wel wat anders vragen

Je kunt zeggen dat je een maand (als voorbeeld) niets wil horen over je ex, niet wil merken dat zij hem zien, echt los wil komen.
Natuurlijk mogen zij zelf weten wat zij doen, zolang het maar uit het zicht is van jou.
Dit past uiteraard alleen bij grote pubers, maar die heb je.

Nee zeg!

Het is jouw lamzak van een ex, maar het is wel hun vader. Daar moeten ze ook gewoon heen kunnen zonder dat jij daar wat dan ook van vindt.

Ook nee

Nee ik vind ook echt niet dat je van hun kunt vragen om geen contact met hem te vinden. Je kunt ze hooguit vragen om het niet onnodig over hem te hebben, maar dat je alleen het hoogstnoodzakelijke wilt horen.

Nee

dat kan niet, het is hun vader en een belangrijk persoon in hun leven. Je kunt ze niet eens verbieden over hem te praten.
Je kunt ze wel verzoeken te proberen rekening met de omstandigheden te houden, maar zelfs dat is al een vorm van dwingen om voor jou te kiezen.

Omdat je kinderen samen hebt ben je letterlijk tot de dood je scheidt aan elkaar verbonden. En in het belang van de kinderen zul je daarom nog regelmatig met elkaar geconfronteerd worden. Denk aan zo iets eenvoudigs als de eerstkomende verjaardag.

Nee

Sorry, het wordt eentonig.Dat kan je niet van ze vragen. En ik vind ook dat je niet van ze kan vragen dat ze het helemaal niet over hem hebben. Maar jij bent ook maar een mens, dus mochten ze heel enthousiast langdurig gaan uitweiden dan vind ik het best begrijpelijk als je zegt 'sorry jongens, maar ik heb nu even niet zo'n zin om het allemaal aan te horen', maar zelfs dat is eigenlijk al op het randje.

En dit: "en ik vind dat zij op een leeftijd zijn dat ik kan vragen om met mij rekening te houden.Ik heb altijd het belang van de kinderen voor op gesteld maar dit onverwachte bedrog heeft me zo geraakt dat ik voor de eerste keer vind dat mijn gevoel nu even voor moet gaan" - ik ben bang dat je te optimistisch bent. Mijn kinderen zijn nog veel jonger, maar ik heb begrepen dat inlevingsvermogen etc bij jongeren nog niet bepaald optimaal ontwikkeld zijn. Je vraagt iets van ze wat ze niet kunnen leveren. En het is ook niet eerlijk. Je man heeft je een rotstreek geflikt, maar daar hoeven zij niet voor te boeten. En tegen een oude trouwe vriendin kan je zeggen 'sorry dat ik even mijn eigen belang vooropstel, het is tijdelijk', maar met kinderen werkt het zo niet echt, geloof ik.

Uiteraard kan je hem in stilte allerlei akeligs toewensen. En trouwens ook hardop, als de kinderen er maar niet bij zijn. Ik zou de tijd dat zij bij hun vader zitten gebruiken om samen met vriendinnen aangeschoten te raken en ongegeneerd van me af te chagrijnen, maar misschien zoek jij liever een ander verzetje.

Sterkte ermee

Temet

ik snap niet

dat je zegt dat je daardoor met hem geconfronteerd wordt. Je kinderen nodigen je ex toch niet thuis bij je uit? Als dit wel zo is, vind ik wel dat je kunt vragen dit niet te doen.
Maar het contact met hun vader is hun zaak, daar moet je lekker buiten blijven.
Stekte! (wat een!@#$%^&

Confrontatie

Kan je inderdaad aangeven hoezo jij met hem geconfronteerd wordt als je kinderen hem zien?

Confrontaties

Dank voor de reacties. Mijn behoefte aan een time out is dus niet goed. Helaas zit er geen vakantie in voor mij dus ik zal het zelf hier moeten oplossen.
Ik word steeds met hem geconfronteerd omdat de kinderen dingen plannen of ondernemen met hem. Uiteraard wil ik weten waar ze uithangen en als ik dan hoor dat ze iets met hem doen is dat voor mij weer confronterend. Voorheen toonde hij niet veel interesse in zijn kinderen maar sinds ik achter de waarheid ben gekomen, moeten er ineens avondjes naar de cinema gepland worden en klusmiddagen en nu wil hij ook nog jongste meenemen op vakantie. Zijn derde dit jaar Daar heeft hij wel geld voor maar een bijdrage voor zijn kinderen leveren, ho maar. Hoe dan ook, het lijkt er haast op dat hij het er om doet. Hij komt hier de deur niet meer in maar ik weet natuurlijk dat hij op de straat in de auto staat te wachten en zelfs dat raakt me.
En in principe vind ik dat niet alleen mij iets is aangedaan. Ook de kinderen hebben onder zijn gedrag te lijden. Eerst gaat 'ie met een depressie op de bank zitten waardoor hij zijn werk is kwijtgeraakt met alle financiële gevolgen, daarna wil hij apart wonen dus is hij niet meer elke dag bij zijn kinderen en uiteindelijk breekt hij een gezin op. Een gezin waar in de kinderen en ik gelukkig waren. Hij blijkbaar niet want hij vond het nodig met iemand te gaan lopen rommelen die zo'n 20 jaar jonger is.
Goh, wat klink ik gefrustreerd en boos. Ik maan mezelf de hele dag tot loslaten maar dat lukt nog niet zo goed

Wat rot zeg

Ook ik wil even kwijt dat - ook al mag je niet tussen hem en se kinderen komen - ik je woede en verdriet Erg goed begrijp. Echt heftig wat je meemaakt.
Misschien vind jij het niks maar Nicci Gerard (helft van Nicci French) heeft een roman geschreven met in de hoofdpersoon een bedrogen vrouw. Ik vond het een mooi boek.

Ook

ik wou nog even reageren na je laatste posting. Wij gaven in eerste instantie allemaal antwoord op je vraag, maar natuurlijk is het wel logisch dat je je vreselijk bedrogen voelt en misschien het liefst had dat iedereen hem liet vallen. Dat kan helaas niet en zo zul je toch ongewild nog met hem te maken hebben.

Ik heb dat boek van Nicci Gerrard ook gelezen, heet het niet 'Onderstroom'? Ik vond het ook een mooi boek.

Ik sluit mij aan bij de anderen

Je mag het niet van je kinderen vragen.

Als ik het zo lees dan zou het best kunnen dat hij het erom doet, als jij daarop reageert dan wordt het alleen maar erger.

Probeer heel blij te reageren op het moment dat je hoort dat je kinderen met hun vader op stap gaan. Als je kinderen dan weg zijn mag je instorten, huil uit bij een goede vriendin, schreeuw, scheld enzovoort. Doe dat allemaal als je kinderen er niet bij zijn. Geef jouw verdriet, frustratie en boosheid op dat soort momenten gewoon alle ruimte. Bij mij helpt het om brieven te schrijven naar mijn ex en die vervolgens te verbranden. Of e-mails, die ik weggooi zonder te versturen.

Ik weet hoe moeilijk het is, maar voor je kinderen is het wel belangrijk.

Sterkte in deze tijd, zoek hulp. Dat kan van vrienden/familie zijn, maar ook maatschappelijk werk is prettig om mee te praten. Je hoeft niet alleen door deze tijd heen te komen. Een kennisje van mij zegt altijd: je faalt nooit, je leert alleen een les. Sommige lessen zijn heel zwaar, maar elke les maakt een mens sterker.

Heel veel sterkte!

Te laat

Dank voor jullie reacties en medeleven.
Ik had al voor ik hier mijn bericht neerzette, met mijn kinderen gesproken. De een had er geen problemen mee maar het andere kind wel. Dat is nu uitgelopen op een hoop geruzie en drama. Ondertussen word hij opgestookt door zijn vader die niet moe wordt om te vertellen hoe moeilijk mijn karakter wel niet is. Nu heb ik dus een ongelukkig kind wat tussen 2 vuren zit. Dat was nooit mijn bedoeling en ik vind het heel verdrietig dat mijn, in mijn ogen legitieme, vraag zo verkeerd is gevallen. Ik ga het loslaten, zoon kan doen wat hij wil. Ik ga dat niet meer stimuleren en ondersteunen maar ik ga me er ook niet tegen verzetten. Maar ik vind het heel jammer dat ik niet een paar weekjes de kans krijg om mezelf weer bijeen te rapen. Ik had meer van mijn kind verwacht.

jammer

Dat je na al onze reacties niet inziet dat je zelf fout zit. Je had je zoon niet voor deze keus mogen stellen, en een juiste reactie van jou is nu excuses maken aan je zoon en hem duidelijk maken dat hij niet hoeft te kiezen tussen jou en zijn vader.

Excuses maken en praten met zoon

Ik schrik erg van je laatste zin, Moeder. 'Ik had meer van mijn kind verwacht'.

Ik zou meteen een gesprek met hem aangaan en zeggen dat je even alleen aan jezelf hebt gedacht, eerlijk zijn tegen hem en dan zeggen dat zij natuurlijk met hun vader om blijven gaan.

Maar jij voelt het blijkbaar niet zo. Dan kan het nog heel moeilijk gaan worden.

ga zo door

Dan ben je straks ook je kinderen kwijt.

En terecht. Want wat jij doet kan echt niet, hoe gekwetst je ook bent. Dit is iets tussen jouw man en jou, en daar staan de kinderen buiten. Laat ze daar dus ook buiten!

Aanvuling

Mijn intentie was een paar weken rust in de tent. Omdat de kinderen toch al niet vaak naar hun vader gingen had ik eigenlijk niet verwacht dat dit een probleem zou zijn.
De kinderen hoeven van mij niet te kiezen of dat soort onzin, ik vind dat een kind recht heeft op beide ouders. Dat heb ik ook altijd tegen de kinderen gezegd. Maar puur voor mezelf was een time out zeer welkom. Daarbij heb ik ook inderdaad puur aan mezelf gedacht maar mij lijkt dat daar niets mee mis is. Als het niet ten koste gaat van de kinderen.
Maar het kind heeft er problemen mee en dan houdt het voor mij op. Jammer dan van mijn behoefte, het kind gaat voor.
Wat betreft de uitspraak dat ik meer van hem had verwacht, dat sloeg op zijn houding. Ik had gedacht dat hij zich al een beetje in een ander zou kunnen verplaatsen en rekening zou kunnen houden met andermans gevoelens. Het andere kind kan dat wel. Blijkbaar schelen die paar jaar toch heel veel. Dat is niet iets wat ik hem verwijt of uitspreek, het is meer een constatering.

Huh?

Dus omdat ie niet aan jouw verwachtingen voldoet en zich voor jou opoffert, kan ie zich niet in een ander verplaatsen? Curieus....

Het rottige aan

In zo'n situatie zitten is dat het moeilijk is perspectief te houden. Ik denk dat het reëel is om te zeggen dat wat je ex-man gedaan heeft echt niet door de beugel kan. Maar dat betekent niet dat jij in jouw reactie daarop 'het recht hebt' om dingen te doen die je anders niet zou doen. In ieder geval niet naar je kinderen. Zuur voor jou maar zo is het. Je verwacht iets van je kind wat je hier zelf ook niet demonstreert: inlevingsvermogen. En jij bent de volwassene. Ook al ben je gekwetst en bedrogen en terecht boos; jij bent de volwassene.
Misschien moet je proberen je adempauze op een andere manier te regelen. Jezelf een weekje oid terugtrekken.

Het is een puber

die zijn niet goed in inleven, dat stukje leren ze wel weer.

Kun je niet een weekje bij een vriendin logeren ofzo?

Ik begrijp wel wat jij wilde, maar ik vind dat je dat niet van je kind had mogen vragen. Door jouw vraag krijgt je kind juist het gevoel te moeten kiezen.

Ik denk ook dat je er goed aan doet om jouw excuses aan te bieden, gemeend en oprecht. Zijn houding was niet verkeerd, het is een kind en geen volwassene van 25+.

zelfs een volwassene

kun je dit niet vragen. Je betrekt iemand in zaken waar die persoon buiten staat, dat is niet zuiver.
Ik zou me zorgen maken om het kind dat niet tegensputtert, wellicht krijgt die er meer last van.

Legitieme vraag???

Nee, dit is geen legitieme vraag. Dit is een onmogelijke vraag. Je kinderen zijn op een leeftijd dat ze op dit vlak uitstekend hun boontjes zelf kunnen doppen en hun eigen keuzes kunnen maken.

En misschien is het beter dat je hulp zoekt om te kunnen omgaan met je innerlijke woede. En nog een tip: Hoe negatief je ex ook over je praat, blijf positief over hem. Hoe moeilijk het ook is na wat hij je heeft aangedaan. Het blijft de vader van je kinderen.

Bedonderd

Ik ben het met alle voorgaande mensen eens: dit had je nooit mogen vragen van je kinderen. Maar ik heb wel nog een paar vragen:

'Nu ben ik er achter gekomen dat hij die tijd en ruimte op een andere manier gebruikt heeft dan ik dat voor ogen had. Het blijkt dat hij me de afgelopen 5 jaar bedrogen heeft met een (vroeger) gezamenlijke vriendin.
Ik vroeg me af hoe je daar achter bent gekomen. En ik vroeg me ook af hoe je het aand e kinderen hebt verteld. Hij had in maart al aangegeven dat hij de relatie wilde beëindigen. Is het toen niet ter sprake gekomen: waarom?

'Op dit moment kan ik het niet aan om hem te zien of met hem op welke manier dan ook te maken te hebben. Ik word misselijk als ik er aan denk en ik ben zo enorm kwaad.'
Misschien was het beter geweest of zou het alsnog goed zijn als je die boosheid en kwaadheid ook tegen hem zou uiten. Heb je hem al geconfronteerd met wat je weet? een keer een stevige ruzie (niet lijfelijk, maar met woorden en zonder dat de kinderen erbij zijn) kan geen kwaad. Dan ben je je kwaadheid kwijt (of een klein beetje ervan) of in elk geval uit je hem dan tegen degene voor wie hij bestemd is. Daarmee ontlast je jezelf misschien en de kinderen.

'Al die tijd heb ik de kar alleen getrokken, hem met alles geholpen en hem overal in ontzien. Elke keer weer verdedigd tegen over de kinderen en de buitenwereld. Hij was ziek en had rust nodig.
Misschien dat het begrijpelijk is dat ik me ongelofelijk bedonderd voel.' Je bent bedonderd door hem. En door jezelf, want je hebt iets niet willen of kunnen zien, je hebt een verhaal gemaakt dat voor jezelf in elk geval acceptabel was. Dat is op geen enkele wijze en verwijt overigens. Je hebt in het goed geloofd. Maar de kwaadheid die je nu voelt kan voor een deel ook komen omdat je eigenlijk ontzettend kwaad bent op jezelf, dat je dat allemaal hebt gedaan.

Al die boosheid, daar zou je eens met iemand over moeten praten. Je moet zorgen dat dat iets wordt, waar je zelf mee kunt omgaan, iets van jouzelf, wat je niet op andere hoeft neer te leggen. Dat zal je ook helpen om straks, als alles rond de echtscheiding geregeld moet worden (ik neem aan dat het nog niet geregeld is) om dan rustig en zakelijk te blijven: je relatie met deze men is voorbij. Je hebt heel wat jaren met hem mogen delen, je hebt kinderen met hem gekregen, maar nu is het voorbij. Geen verwijten meer, geen verhaaltjes ophangen, geen hoop meer, maar ook geen verwarring. Allemaal voorbij. Misschien was het al enkele jaren geleden voorbij, maar heeft hij jou geen pijn willen doen en heeft hij daarom niet eerder gezegd dat hij een ander had of dat hij de relatie wilde beëindigen.

Overigens zou ik ervoor oppassen om jezelf nu niet helemaal slachtoffer te maken. Dat doe je een beetje met het verhaal, dat niemand jou nu enkele weken rust gunt, dus zonder confrontatie met je aanstaande ex-man. Met name je verwijt naar je jongste zoon toe is erg pijnlijk. Hij moet niet voor jou zorgen, jij moet voor hen zorgen.

Tsjor

Voorstelbaar

Ik herken je gevoelens absoluut, maar ik ben een aantal jaren verder en kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Mijn ex is nog erg zoekende, na de vrouw waarmee hij me heeft bedrogen is er nog een relatie op niets uitgelopen. Je kunt het je nu misschien nog niet voorstellen, maar eens gaat het gebeuren dat je voor jezelf gaat leven en niet meer vergelijkt omdat hij er beter uit zou zijn gekomen. Hoe je je leven oppakt na zijn bedrog heb je zelf in de hand.

Het raakt me wat je schrijft, enerzijds omdat ik het allemaal zo voorstelbaar vind, maar vooral omdat je de basis van je nieuwe leven saboteert. Namelijk... jij moet het gaan doen samen met je kinderen. Je zou je groots moeten kunnen opstellen en ze niet moeten belasten met jouw pijn. Ik moet zeggen dat me dat altijd wel is gelukt, maar dat is omdat ik kon zien dat hij als echtgenoot misschien niet goed was voor mij, als vader is hij wel goed voor onze kinderen. Dat waardeer ik in hem. En ook in ons geval is het zo dat hij veel meer te besteden heeft, maar dan kon ik het de kinderen oprecht gunnen dat hij de middelen had om leuke dingen met ze te doen die ik niet kon doen. Ook mijn ex was vrij passief naar de kinderen toe in ons huwelijk, is zich gaan realiseren dat hij wel iets meer moest inzetten om een band te behouden. Maar in jullie geval klinkt het als een strijd: wie de kinderen voor zich wint, heeft gewonnen. Je bent die strijd begonnen door de kinderen te vragen om (tijdelijk) geen contact te hebben met hun vader. Je vraagt dan indirect partij voor jou te kiezen.

Ik denk dat je zo snel mogelijk een gesprek met je ex moet aangaan voordat de boel zo is geëscaleerd dat er alleen maar verweten kan worden. In een redelijk gesprek is er veel mogelijk. Je had achteraf gezien beter aan hém kunnen vragen of hij zich naar de kinderen toe met respect voor jou had kunnen opstellen. Ik weet nog dat ik in die periode aan hem heb gevraagd of hij die uitjes nog even niet samen met zijn vriendin wilde doen... het idee dat zij deel uit maakte van 'ons' gezin kon ik toen niet aan. Daarin is mijn ex mij toen tegemoet gekomen.

Jammer

Wederom bedankt voor jullie berichten. Fijn dat jullie tijd en energie hier in willen steken. Ik bedenk me net dat hij van dit forum weet en dat het misschien niet slim is om hier wat neer te zetten. Onder het motto van de vijand luistert mee. Dus ik ga niet meer reageren. Erg jammer want ik had echt wat aan jullie reacties en heb er veel over nagedacht.