verdriet bij tegenkomen ex

als de tranen

je spontaan in de ogen schieten, ben ik toch benieuwd wat je zo verdrietig maakt. Op zich vind ik het vrij normaal dat het zien van je ex nog veel oproept. Maar als je er echt steeds van moet huilen, vind k dat best heftig. Vertel eens: wat is het wat je zo raakt?

vraagje

ik ben wel heel verdrietig dat hij al jaren niet meer zijn best had gedaan om iets van de relatie te maken.

begrijp ik niet, heb jij dan je best gedaan om jullie relatie te redden ?

Fransman - uitleg

Het is niet beleefd in de Nederlandse internet-etiquette om te doen alsof je een beleefde, belangstellende vraag stelt, maar ondertussen de topic starter laten merken dat jij van mening bent dat zij niet haar best heeft gedaan. En nee, dat schrijf je natuurlijk niet, maar die indruk maak je wel.
En ja dit heeft ook te maken met hoe kinderachtig je je gedroeg in je 'eigen' draadje, voor het geval je denkt: hoe kómt ze erbij.
Groet,
Angela

Begrijpelijk

Je bent aan het rouwen. Waarschijnlijk om het verlies van het toekomst beeld dat je heel veel jaren hebt gehad: samen oud worden. Elke keer als je ex ziet dan wordt je daar weer aan herinnerd.

Het wordt makkelijker. Met een beetje geluk vind je nieuwe liefde en anders een andere weg om je leven in te vullen.

Het gaat ook jou lukken! Laat je verdriet wel toe. Heel veel sterkte!

Karin

Fijn om te horen dat jij je best hebt gedaan, maar als jij je nog zoveel verdriet nog hebt, zou ik zeggen geef je ex en je zelf een kans en wie weet en vooral naar je gevoel luisteren. ( Angela jou geef ik nu even geen aandacht. )

Verdriet gemaskeerd in boosheid

Het kan zijn -hypothese- dat je je echte verdriet maskeert in boosheid. De boosheid is: hij heeft er niet voor gevochten. Het echte verdriet is: hij wil mij niet meer. Verdriet dat gemaskeerd wordt in boosheid is erg intensief, want de boosheid wil je niet laten varen, wat er ook gebeurt, omdat je dan toe moet komen aan je echte verdriet. Misschien moet je even bij jezelf te rade gaan wat nu je echte verdriet is en dat toelaten, tot het besef doordringt dat je geen mens kunt dwingen om van je te houden, ook al houd je zelf van iemand.

Tsjor

Nog te vers

Ik denk dat het allemaal nog wat te vers is om al ontspannen met je ex te kunnen omgaan. Dan nog maar een tijd lang wat minder ontspannen. Rouw kost tijd. Vaak veel tijd. Gun jezelf die tijd.
Rouw betekent niet dat je hem terug wilt, wel dat je nog moet verwerken wat er allemaal gebeurd is.
Wees lief voor jezelf, zorg goed voor jezelf: gezond eten, op tijd naar bed, zoek activiteiten waar jij blij van wordt of ontspanning uit haalt.

karin

En mijn advies is laat je ex weten dat je voor je relatie wil vechten.

fransman?

in haar eerste posting staat: "Onze relatie was helemaal niet leuk de laatste jaren, en ik wil hem ook echt niet terug" Ze vraagt juist advies over hoe het verdriet te handelen dat ze niet kan verklaren. Nu kun je daarop zeggen dat ze hem dus onbewust terugwil, maar dat is niet wat ze schrijft.
gr Angela

Karin

Lieve karin ik heb gewoon het gevoel dat je nog van hem houd, verdriet en boosheid kunnen een teken zijn, tante ding en tante hou van jullie

Tante ding en Angela *

Hou van jullie *

karin

Het komt wel eens voor l maar als jij me les wil geven graag.

Karin

Tu veux pas ?

Gevoelig

Het kan zijn dat je meer tot de categorie 'hooggevoeligen' behoort dan je zou willen. Dat de tranen ook gauw verschijnen als je een droevige film bekijkt of een kwetsend gedeelte in een boek. Dat zijn vervelende momenten want die doemen ook heel gemakkelijk op als je je ex ziet.
Maar als je begrijpt waar die tranen vandaan komen, kan dat besef je ook helpen minder geraakt te blijven.

Je ex als een broer gaan zien, wilt ook helpen. Dat is minder 'dichtbij' je hart.

Zelf niet gescheiden

Ik heb nadat een relatie was beëindigd, nog héél lang de behoefte gevoeld om ex tegen te komen en te laten zien dat ik een veel leuker leven had sinds ons afscheid. Een beetje het tegenovergestelde van jou misschien. Dat is overgegaan. Ik denk dat je momenteel te streng voor jezelf bent. Het is nog zo kort geleden. Als je hem over een paar jaar nog niet zonder huilen tegen kunt komen zou het zorgelijker zijn, nu lijkt het mij heel gewoon dat je er nog niet klaar mee bent. Misschien heb je ook nog niet het gevoel dat je leven er leuker op is geworden, ondanks dat je van ex verlost bent. Je voelt je eenzaam, je werk is ingewikkeld, je voelt je misschien (onterecht) schuldig naar je kinderen of familie, kortom.. er zijn nog rimpels in de vijver sinds het scheidingssteentje erin gegooid is. Wees niet te streng voor jezelf. Stapje voor stapje komt het vast goed.

Kaaskopje

"Misschien heb je ook nog niet het gevoel dat je leven er leuker op is geworden, ondanks dat je van ex verlost bent. Je voelt je eenzaam, je werk is ingewikkeld, je voelt je misschien (onterecht) schuldig naar je kinderen of familie, kortom.. er zijn nog rimpels in de vijver sinds het scheidingssteentje erin gegooid is. Wees niet te streng voor jezelf. " Mooi gezien en heel waar.
Het ís niet opgelost na een scheiding, in feite is een scheiding een eerste stap naar een nieuw leven en dat kost tijd.
Ik ben 3.5 jaar verder, redelijk klaar met verwerken en overleven; loop ik na 2.5jaar tegen Eenzaamheid aan. Dat is ook geen gezelligerd, dus mijn eerste poging samen te leven met iets mannelijks wordt mijn puppenreutje dat over twee weken komt.
Het leven wordt niet leuker na een scheiding, het is keihard werken en verwerken. Dat kost tijd.

Woef

Wat een heerlijk vooruitzicht. Ik had het al eerder gelezen, maar met de extra informatie snap ik nog meer hoe je ernaar uitkijkt. Veel plezier alvast.

Say yes

Ha, herkenbaar! Vooral de laatste 1.5 jaar is naar geweest v.w.b. gevoel, eenzaamheid, lichamelijke tegenslagen en nog meer op komst.
En ineens was het op.
Ik werd al emotioneel als ik welke gedachtes dan ook had. En steeds had ik de burn out van drie vriendinnen voor ogen die alledrie rond de drie jaar na de scheiding ingestort waren.

En aangezien je naast jezelf ook je eigen mantelzorger en beste maatje, schop onder de kont en schouder om op te huilen moet zijn, liefde niet af te dwingen is of op bestelling leverbaar, moest ik een oplossing vinden.
En die gedachte heb ik tastbaar gemaakt met deze stap.

Normaal ben ik van de grote honden, maar ivm lichamelijke klachten en woonruimte heb ik voor een boomertje gekozen. Juist op t moment dat ik eigenlijk geen uitweg en oplossingen zag en bijna aan hulpverlening toe was, maakt dit beestje me al blij als ik er aan denk. ik maak weer plannen en dat is fijn. Ik vind t ook eng hoor, alleen de verantwoording, elke ochtend vroeg op voor een avondmens valt niet mee, maar ik kijk er erg naar uit.