Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Anoniem

Anoniem

02-09-2013 om 14:56

Wanneer is de maat vol?

Situatieschets: zestien jaar geleden verhuisd voor de liefde naar de andere kant van het land. Sociaal leven wat ik had te ver weg om in stand te houden. Baan gevonden, huwelijk, kinderen komen. Zijn vriendenclub wordt mijn vriendenclub (nou ja, de aanhang daarvan dan). Zijn sociaal leven blijft in stand en met de komst van de kinderen verzanden we meer in een patroon van hij weg, dingen ondernemen, zich verbinden aan allerlei vrijwilligerswerk, vereniging, sportactiviteiten; ik thuis, huishouden en opvoeding runnen (naast baan). En na zestien jaar knokken voor tijd en aandacht voor mij en voor het gezin, kom ik zo langzamerhand erachter dat ik nagenoeg geen sociaal leven, geen hobbies meer heb, en dat hij alleen maar avonden-weekenden achter elkaar afwezig is met zijn eigen bezigheden. Soms met zoon, maar meestal voor zichzelf.

Ik heb al meerdere malen hierover gepraat, in zachte bewoordingen, in harde bewoordingen, maar keer op keer verzanden we in dezelfde situatie. Ik ben het zo ontzettend zat. Praten helpt niet, het is vrees ik de aard van het beestje.

Wanneer moet je de knoop doorhakken om dan toch maar uit elkaar te gaan, omdat dit niet is hoe ik mijn leven wil invullen ? Als we een omgangsregeling hebben kan ik hem in ieder geval op die manier dwingen om een keer per twee weken het weekend voor de kinderen te zorgen, zodat ik iets voor mezelf kan opbouwen. Of zou ik dan alleen maar van de regen in de drup raken? Ik weet niet wat wijsheid is. Ik denk dat hij gewoon vrijgezel had moeten blijven en dat ik veel eerder de knoop had moeten doorhakken "dit gaat hem niet worden" . Maar daar heb ik nu niets aan, zulke gedachten.

Of ik nog van hem hou ? Ergens wel, maar op dit moment ben ik alleen maar boos. Gisteravond de zoveelste druppel, na vier weekends afwezigheid had hij bedacht om nu weer een avond-nacht-ochtend met vrienden iets te gaan doen. En dan wordt het gebracht als een mededeling: dat gaan we doen, in plaats van als een vraag "wat zou je ervan vinden als". En dan ook nog een halve minuut voordat hij gaat slapen. Met als gevolg dat ik een slechte nacht heb gehad en nu ook een slechte dag heb. Ik zou willen dat hij zich ook net zo rot voelt als ik, het lijkt allemaal van hem af te glijden.

Als ik vraag: ben ik dan niet leuk genoeg zegt hij "natuurlijk wel ". Maar daad en woord liggen zo ver uit elkaar.
Vanochtend ben ik vervolgens uit mijn slof gesloten met de kinderen erbij (die wel vaker hebben aangegeven dat ze bang zijn dat wij gaan scheiden) . Niet mooi, niet fraai en niet aan te raden maar ik ben het gewoon zo zat. What about me? Dien ik mezelf dan gewoon maar op te offeren, om het voor de kids goed te houden ? Ik weet het gewoon niet meer. Ben op, leeg, en ik wou dat er iemand was die me zei wat ik moest doen.


NickiBos

NickiBos

02-09-2013 om 15:04

Nu eerst

Ik zou nu eerst maar eens een weekend voor jezelf plannen (misschien in je oude woonplaats?) en hem plompverloren meedelen dat je daar dat weekend heen gaat. En dan meteen nog een weekend plannen voor een maand later. Inderdaad, dan kan hij niet sporten of met zijn maten weg, hij moet bij de kinderen blijven. Even laten voelen hoe dat is.

Ella

Wat stoort jou het meest? Dat je partner te weinig tijd aan jou besteedt, of dat jij te weinig tijd voor jezelf krijgt? Zo te lezen vooral dat laatste. Dan kan je scheiden, maar of dat tot meer tijd voor jezelf leidt valt te betwijfelen en er zitten een hoop andere nadelen aan. Een handiger oplossing is vermoedelijk om de tijd en ruimte voor jezelf gewoon zeer nadrukkelijk en plompverloren te claimen: schat, vanaf volgende week/maand ga ik....

Mocht dat conflicteren met zijn plannen, dan maar een oppas (als dat nog nodig is, gelet op de leeftijd van jouw kinderen). Ten laste van de huishoudkas natuurlijk, dat spreekt.

Je geeft aan dat je nu weinig sociale contacten hebt, dus het ligt voor de hand om dan in elk geval éen activiteit te zoeken waarbij je nieuwe mensen ontmoet, kan je meteen een netwerk opdoen. Ook zinnig voor het geval het tzt alsnog tot een scheiding komt, trouwens.

Zelf een weekend weg is daarnaast ook geen gek idee, maar ik zou in elk geval ook minimaal éen wekelijkse activiteit plannen. Je schrijft "geen hobbies meer", dus die had je wel. Kan je die oppakken?

Hij neemt kennelijk de ruimte die hij krijgt. Dan moet je je eigen ruimte claimen, er zit weinig anders op.

Ik vraag me trouwens af waarom het altijd nodig lijkt te zijn dat moeders de woning feitelijk (tijdelijk) verlaten om tijd voor zichzelf te krijgen, maar dat terzijde.

Sterkte ermee

Temet

Ella2007

Ella2007

02-09-2013 om 17:30

Beiden

Ik heb last van beide zaken : zowel dat ik weinig activiteiten buitenshuis voor mezelf heb, en niet meer weet waar ik zelf nou plezier aan beleef, plus minder gelegenheid (tijd en gezelschap) waarmee ik met hetzelfde gemak buiten het gezin bezig kan zijn. Dat zal ik moeten opbouwen, dat was ik ook wel van plan.

Maar daarnaast doet het me echt pijn dat hij het blijkbaar nodig vindt om iedere vrije avond of dag, die nog niet is ingevuld, af te taaien om zich elders te gaan vermaken. Hij blijft alleen thuis als ik wat inplan met het gezin, of voor ons twee, en als dat dus niet zo is, neemt hij dat als een vrijbrief om dus maar zelf plannen te maken, ervanuitgaande dat ik er toch wel ben. Hij gaat zijn gang totdat ik weer eens ontplof, en wil/kan geen nee zeggen tegen anderen. Maar wij zijn het belangrijkste. Zegt hij. Ondertussen zie ik hem misschien een paar uurtjes in de week.
Gisteravond was hij thuis, met ernstig slaaptekort en toch best een katertje, hangt lamlemdig op de bank en ruimt zijn weekendzooi pas op als ik het vraag. En dan als afsluiting vast de mededeling voor de plannen voor aanstaande vrijdagavond-nacht-zaterdagochtend. Verder zie ik hem doordeweeks amper een uurtje per dag, tussen trainingen en vergaderingen door. En zo gaat het elke week. En ik ben inmiddels al zo pissig dat ik denk, tief dan maar helemaal op. Maar weet ook wel dat dat boosheid is. Maar ja, als we uit elkaar zijn kan ik in ieder geval verwachtingen loslaten. Dan ben ik echt alleen, nu voel ik me alleen.

En dan hoef ik hem niet meer te verdedigen of mezelf te schamen als ik weer eens alleen op familiebezoek ga, of bij een vriendin langs. Of tegen de buurvrouw of mijn collega's vertellen dat ik weer het weekend alleen ben geweest en dat hij allerlei spannende dingen heeft gedaan. Die moeten ook denken, wat een trut dat zij daarin trapt. En daar genoegen mee neemt.

Fransien

Fransien

02-09-2013 om 17:52

Blok

Misschien hem eens confronteren met de gevolgen van zijn daden en hem vragen of hij nu op een scheiding aanstuurt of niet en hem meeslepen naar een relatie-therapeut. Misschien is dat een wakeup call, dat jij er zo zat van bent dat je hem naar een therapeut sleept om je relatie nog te redden.
Overigens kun je hem ook vertellen dat al dat uithuizige gedoe van hem ook gewoon geld kost, en dat je hem op zakgeld wilt gaan zetten om ervoor te zorgen dat de kinderen ook kunnen sporten/oid en later kunnen studeren.

Ella

"En dan hoef ik hem niet meer te verdedigen of mezelf te schamen als ik weer eens alleen op familiebezoek ga, of bij een vriendin langs."

Ik zou in elk geval geen energie meer steken in het bezoeken van mensen die je zelf niet zonodig hoeft te zien maar die vooral bij hem horen (schoonfamilie?). Jij gaat op bezoek bij 'jouw' mensen, en 'zijn' mensen regelt-ie zelf maar. Nou ja, zieke oude moedertjes etc daargelaten, dan moet je m misschien maar gewoon meesleuren.

Maar ik snap ook niet zo goed waarom jouw partner mee zou moeten naar een bezoek aan een vriendin van jou. Maar goed, hier gaan verschillende stellen verschillend mee om. Mijn partner gaat niet mee naar mijn vriendinnen, en daar heb ik ook geen behoefte aan. Overigens is mijn partner het tegengestelde van die van jou: hij is amper het huis uit te branden. Wat gewoonlijk niet tot avonden innig samen op de bank leidt, vaak zit de een achter een computer en de ander voor de tv.

Ik kan me trouwens voorstellen dat je aan scheiding denkt hoor, niet alleen het bijstellen van de verwachtingen, maar dan is zijn weekendzooi en zijn kater ook gewoon in zijn huis

Sterkte ermee

Temet

nik

nik

02-09-2013 om 21:51

Even advocaat van de duivel spelen

Voorop gesteld dat ik je frustratie begrijp maar wat in mij opkwam was dat als je gaat scheiden je alleen maar nog meer de sjaak bent. Enige voordeel is zijn zooi niet in huis. Maar dit klinkt als een man die de dagen dat de kinderen bij hem zouden zijn ook druk zal zijn met andere dingen. En dan post je hier volgend jaar dat hij alwéér op het laatste moment heeft afgezegd en moet kiezen; voet bij stuk houden voor jezelf em je eigen plannen of toch de kinderen maar wil zelf bij je hebben.

Flauw misschien maar kwam in me op.

Mijn man heeft lichtelijk dezelfde neiging als de jouwe maar ik ben nogal streng geworden, vrees ik . En blijkbaar is hij daar ook ontvankelijk voor.
Ik denk dat je twee dingen kunt doen: de omstandigheden zo veranderen dat hij wel móet veranderen (of een oppas moet inhuren) of een heel goed gesprek proberen te hebben om de bron te vinden. Want ergens zit er een idee in zijn kop dat hij dit doet. Het idee dat jij er toch altijd bent, dat zijn vader het ook zo deed, dat het verenigingsleven/sociale gebeuren op 1 hoort te staan, dat hij niet bestaat zonder sociale context en aandacht of of of,... Alleen hij kan het je vertellen, ook al weet hij het misschien zelf niet.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vic

Vic

02-09-2013 om 22:20

Doe een boek

Heb je het boek Houd me vast van Sue Johnson al gelezen? Volgens mij kunnen jullie daar heel veel aan hebben. De manier waarop je het tot nu toe hebt aangepakt is weinig succesvol en het is toch zonde om te scheiden als jullie het verder wel met elkaar kunnen vinden (als hij thuis is).
Ik denk dat hij ook niet snapt dat jij je afgewezen o.i.d. voelt als hij iedere keer de hort op gaat. Sommige mensen hebben gewoon een bepaalde onrust (of heel veel behoefte aan sociaal gedoe) en kunnen niet een avond op de bank zitten.

Nikki

Nikki

02-09-2013 om 22:26

Alle dagen en taken eerlijk verdelen

Koop een mooie agenda (of maak een digitale agenda aan) en ga met je man aan tafel zitten om alle dagen en taken eerlijk te verdelen. Als jullie evenveel werken: dan alle zorg voor kinderen en huishouden fifty-fifty. Zo nee, dan naar rato. En dan ook dagen/avonden/activiteiten inplannen voor jullie twee gezamenlijk en voor het hele gezin (als je dat wil).

Dat zal nogal een stap zijn, gezien de huidige situatie, en mogelijk is er een ernstig gesprek of de dreiging van een scheiding nodig voordat je man hiervoor met jou aan tafel wil zitten.

Jij hebt als voordeel dat je er alvast over na kunt denken en een voorstel kunt uitwerken, of je wensen op een rijtje kunt zetten. Maar het kan ook nuttig zijn om met een open vraag te beginnen. Jouw uitgangspunt is: we verdelen het eerlijk, en we gaan samen voor de relatie zorgen; jouw vraag aan hem is dan hoe hij dit voor zich ziet en wat zijn ideeën zijn.

Hij zal dan vast bepaalde hobby's, pleziertjes of activiteiten moeten opgeven, en dat niet willen – maar blijf volharden in je wens voor een eerlijke verdeling. Want als je dit niet doet, zie je wat er van komt. En hij zal dat misschien niet leuk vinden, maar als het alternatief een scheiding is, dan ligt het misschien anders...

Plan heel 2013 in, evalueer bijv. na een maand hoe het gaat, aan het eind van het jaar weer, en maak dan een schema voor 2014 tot de zomer of zo. Net zo lang tot het vanzelfsprekend wordt dat jullie de zorg voor kinderen, huishouden en elkaar zo verdelen dat het eerlijk en fijn is voor jullie beiden.

Geef het de tijd om te merken of hierdoor jullie relatie ook weer verbetert. Dat gaat vast niet van de ene dag op de andere.

Je hebt dit veel te ver laten komen.

Advocaat van de duivel

Inderdaad gaat scheiden je leven er ook niet makkelijker op maken. Ik ken mensen die het alleen al niet doen omdat de kinderen dan niet meer naar clubjes kunnen.
Maar wat let je om een baan te zoeken in je oude omgeving, tijdelijk inwonen bij familie en daar je leven weer op te bouwen. Het lijkt me nou geen man die co-ouderschap zal willen. En dan heeft hij inderdaad een weekend in de 14 dagen echt de zorg en contact met zijn kinderen.
Of zoek een huis in je huidige omgeving, dan kunnen de kinderen zelf makkelijker heen en weer.
Voor mij werd het makkelijker nadat ik gescheiden was om de kinderen ook eens onder te brengen bij vrienden in de buurt. Als wederdienst bijvoorbeeld. Ik had een paar alleenstaande vriendinnen waar ik nog steeds mee 'samenwerk'.

Merel

Merel

03-09-2013 om 10:35

Herkenning (deels)

Oh dit herken ik deels wel. Mijn man is heel uithuizig en ondernemend en als ik daar dan wat van zeg dan blijft hij bijvoorbeeld de avond erop thuis, en zit dan samen met mij op de bank tv te kijken. Hij vind de programma's die ik kijk saai en hij vraagt zich af waarom hij met mij op de bank moet zitten. Want veel komt er dan ook niet uit mij wat het voor hem zo belangrijk maakt om thuis te zitten. Op dat moment vind ik het al weer stom van me dat ik hem "verplichtte" om thuis te blijven.
Vroeger, toen de kinderen kleiner waren, voelde ik me ook altijd degene die altijd moest oppassen, man ging zijn gang, ik hield altijd rekening met de kinderen. Maar als ik er wat van zei zei man, ja maar dan ga je toch ook weg? Bellen we wel een oppas. (maar ik wilde helemaal nergens heen eigenlijk) Ik wilde gewoon dat hij het ook leuk vond om thuis te zijn, dat is het eigenlijk.
En deels vind mijn man het ook leuk om thuis te zijn, maar op een andere manier dan ik. Hij is veel meer een bezig typje.
Dus tja, ik denk dat de oplossing van Nikki met de agenda wel een goed plan is, ik vind namelijk wel dat de taken goed verdeeld moeten zijn (maar ik hoorde je daar niet echt over klagen geloof ik) en verder is het denk ik belangrijk dat jij jouw leven ook leuk maakt, door je eigen bezigheden te zoeken, naast die van je man.
Je kan hem natuurlijk wel zeggen dat je hem mist, als hij zo vaak weg is, en of jullie dan een aktiviteit kunnen opstarten die jullie gezamelijk kunnen doen.

-Flupke-

-Flupke-

03-09-2013 om 11:01

Als ik je zo hoor

hebben jullie nooit goede afspraken gemaakt over de verdeling. Ik zou een constructief gesprek met hem proberen te voeren (zonder verwijten over hoe het tot nu toe ging) zovan:
*tot nu toe hebben we het zo en zo gedaan;
*daar ben ik ongelukkig bij, dus wil ik het anders.
*namelijk zus en zo. Wat vind jij ervan?

Elkaar verwijten maken heeft weinig zin. Je hebt zijn respect tot nu toe niet opgeeist en hij heeft zijn ruimte gepakt. Dat moet veranderen. Probeer er praktisch naar te kijken.
succes

Ella2007

Ella2007

03-09-2013 om 15:39

Hoe het verder ging

Maandagavond hebben we elkaar nauwelijks gezien, hij ging weer trainen en had daarna een vergadering, en ik moest even naar school, voorlichtingsavond. Onder het eten vroeg mijn zoon wat er nou die ochtend aan de hand was, en toen heb ik in mijn boosheid hem verteld wat ik niet leuk vond aan het gedrag van papa. Met als gevolg dat hij behoorlijk overstuur was, dikke tranen omdat hij niet wil dat we gaan scheiden. Dat heb ik niet uitgesproken overigens maar was zijn invulling. Achteraf vind ik het zo stom van mezelf, ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Zij horen gewoon een veilig gevoel te hebben en ik heb me op dat moment laten leiden door mijn emoties. Voel ik me dus nu megaschuldig over.

Ik lag al in bed toen man thuis kwam, en nadat hij in bed was gestapt heb ik dus uitgesproken dat ik serieus dingen aan het uitzoeken ben geweest om uit elkaar te gaan (is ook zo, en niet voor het eerst), huis, ouderschapsplan, en de hele mikmak, en dat ik nu merendeels nog tegengehouden wordt door de kids en de financiën. Ook uitgesproken dat als hij zo doorgaat, ik niet op die manier oud wil worden met hem, en als de kids uit huis gaan, ik erachteraan ga.

Ik had de indruk dat hij het niet heel serieus neemt, dat hij denkt dat ik het niet meen en het zo een vaart niet zal lopen. Hij zei dat het zal veranderen, maar eigenlijk geloof ik er geen bal van. Hij zegt dat hij ook wel inziet dat er wat moet veranderen, maar ik geloof dat gewoon niet. Hij zegt dat hij voorlopig de extramurale activiteiten op een lager pitje zal zetten, dat betekent in mijn ogen dat we over een jaar of eerder weer op dit punt zitten. We gaan het zien.

Ik heb het boek besteld, Houd me vast, eens kijken of dat mij nieuwe inzichten oplevert. Hij zit vast, en ik weet niet hoe ik hem wakker kan schudden. Dus dan ligt de bal voor het redden van onze relatie (wederom) bij mij. Ik heb niet het idee dat hij vindt dat er een probleem is, en als dat al zo is, dat dat eerder mijn probleem is. Misschien is dat ook wel zo. Voorlopig trek ik me het meer aan dan hij. En moet ik maar weer mijn best doen om te zorgen dat het geen wissel trekt op de sfeer in huis en daarmee op de kinderen. Ik voel me klem zitten.

Angela67

Angela67

03-09-2013 om 15:47

Heft in eigen hand

Waarom plan je niet die dingen die hij ook plant?
dwz: pak je agenda en prik drie weekenden het komende half jaar waarop jij niet thuis zult zijn en ga daar leuke invulling voor bedenken. Gedrag en omgangsvormen zijn volgens mij makkelijker te veranderen als er een concreet 'doel' of 'actie' aan verbonden is.

Als je het eerste weekend achter de rug hebt, heb je meer gespreksstof en meer informatie om volgende stappen te zetten.
In een van de andere postings las ik dat de schrijfster het liefst zou willen dat hij thuis-zijn net zo leuk vond als zij het vond, maar dat dat niet zo realistisch was. Als jij dat ook graag wilt, dan zou jouw man enorm moeten veranderen - dat lijkt me niet realistisch. Dan kun je beter aan de andere kant beginnen en in ieder geval ruimte voor jezelf opeisen. Kijken wat er dan gebeurt en welke mogelijkheden en reacties dat oplevert. Het zal zeker ook knelpunten opleveren maar die zijn ook wel weer op te lossen.
Groet,
Angela

Merel

Merel

03-09-2013 om 18:59

En voor jou

Hoe zou voor jou de ideale situatie moeten zijn? Wat zou je het liefste willen dat je man deed. Misschien kunnen jullie daar dan een soort compromis in sluiten en je daar ook aan houden. M.a.w. het moet dus niet volgend jaar weer mis zijn, het moment dat hij de regels gaat verschuiven, moet je direct aan de bel trekken denk ik zo.

Nien

Nien

03-09-2013 om 20:09

Niet serieus

Ik kan me voorstellen dat je man je niet serieus neemt in deze. Je hebt hem gezegd dat je een echtscheiding overweegt naar aanleiding van zijn gedrag. Maar dat je het niet doet vanwege de kinderen en de financiele situatie. Dus waar zal hij zich druk om maken? Het lijkt me dat hij al lang weet dat jij het niet leuk vind zoals het nu gaat.

nik

nik

04-09-2013 om 00:17

Misschien niet leuk om te horen

Maar volgens mij ben je zelf voor een groot deel debet aan dat klem zitten. Op basis van wat je schrijft zet je jezelf wel erg in 'mij overkomt het en ik kan er niks aan doen' modus.

Als jij bij voorbaat bedenkt dat de beweging van jouw man jouw kant op ongetwijfeld tijdelijk zal zijn dan is het ook tijdelijk. Waarom moet hij er moeite voor doen als jij er zo weinig in gelooft?

Daarbij zeg je dat je weg wilt maar het niet doet want zo belangrijk vind je het nou ook weer niet. Misschien als de kinderen het huis uit zijn. Ik denk dat dat is wat jouw man hoort. Ik denk dat hij gezeur heeft gehoord, geen statement of duidelijk signaal. Wat denk jij?

En dat het uithuilen bij je kind slachtoffer gedrag is hoef ik niet uit te leggen denk ik, je schreef zelf ook al dat dat stom was.

Het is misschien hard om te zeggen en ik praat zeker niet gedrag van je man goed maar ik denk echt dat je een hoop kunt verbeteren door zelf te veranderen. Krachtiger te doen, positieve doelen voor jezelf te stellen en daarvoor te gaan. Ga een uitdaging aan, begin aan een nieuwe hobby, maakt nu bijna even niet uit wat maar iets waar je elke week een vaste afspraak (of meerdere) voor heb en andere mensen ontmoet.
En ja, ik baseer alles alleen maar op wat je schrijft, maar zo komt het op mij over.

Ella2007

Ella2007

04-09-2013 om 08:40

Zetje

Na een gesprek van gister en het zetje van Nik kom ik tot de conclusie dat het trekken aan een dood paard is. Conclusie: ik moet hier weg. Jammer voor de komende tranen van de kinderen.

Suze

Suze

04-09-2013 om 09:23

Is dat jouw conclusie?

Ella, is dat jouw conclusie na Nik's posting? Mijn conclusie (als ik jou was, en ik herken veel van jouw situatie van vroeger!!) is juist heel anders:

Verander zelf je gedrag, maak afspraken: wekelijks sporten en/of andere hobby, weekendjes weg. Dan verandert hij wellicht wel mee, of krijg je in elk geval meer positieve energie en wordt jouw leven leuker.

Vwb die weekendjes weg: zeg dat je dan weg bent van hoe laat tot hoe laat en laat hem evt. oppas regelen voor als hij in die weekendjes toch wat wil doen. Mail hem erover, zodat het duidelijk is (vast ligt/er geen misverstand over kan ontstaan) dat jij gewoon weggaat en niets regelt.

Regel het dat je weggaat bij voorkeur uit je werk, zodat je niet hoeft weg te gaan als de kinderen bij je zijn, want als hij dan niets geregeld heeft, kan jij het natuurlijk niet over je hart verkrijgen om toch gewoon weg te gaan en ze alleen te laten. NB Mocht die situatie zich toch voordoen: dan ruim van tevoren al bellen: kom je eraan? Weet dat ik ECHT om zo laat wegga, en dan toch op tijd weggaan...

Ik zou dat eerst gaan doen en kijken hoe dat gaat voor ik de stekker uit de relatie zou trekken met inderdaad heel veel verdriet voor de kinderen en ongetwijfeld een zware tijd voor jezelf. Een vriendin van mij ligt nu in scheiding en ik kan je zeggen, het is geen pretje en NOG zwaarder dan voorheen toen ze ook al alles regelde.

Waarom zou je niet eerst je gedrag veranderen en dat eerst aanzien?

Evt. met (relatie)therapie als je jezelf niet in staat acht eenzijdig te veranderen?

Zet hem op meid, probeer het. Je kinderen zullen je dankbaar zijn!

En als je het al zo lang met hem hebt volgehouden, kan een half jaar of jaar er ook wel bij om te kijken of het toch beter gaat.

NB Sinds ik meer mijn eigen ding ben gaan doen gaat het bij mij veel beter! Weg uit de slachtofferrol waarin hij bepaalt wat ik doe (of eigenlijk: niet doe). Liever wat meer oppas (geld/geregel) dan een echtscheiding (nog duurder, nog meer geregel!!).

Merel

Merel

04-09-2013 om 09:42

Wilde je het überhaupt nog doorzetten?

Ik had inderdaad gisteren al de indruk dat de insteek 'doorgaan met elkaar' heel ver bij je weg lag. (natuurlijk ook al gezien het feit dat je dit stukje in "echtscheiding en daarna plaatst") Ik las echter zelf heel veel goede adviezen hier, inclusief mijn eigen stukje, waar je bijna niet op ingaat. Ik krijg het gevoel dat je inmiddels al in de fase 'niets helpt' zit.
Ik had het je al eerder gevraagd (waar je niet op geantwoord hebt) wat zou jouw ideale situatie dan zijn? Wat zou je willen dat je man deed de hele week? Wil je dat hij bij jou op de bank komt zitten 's avonds? Of wil je samen uitgebreid eten? Wil je vaker relaxte gesprekken met hem kunnen voeren? Hoe zou het voor jou ideaal zijn, als je het even helemaal niet realistisch bekijkt, gewoon even vanuit jezelf. Vervolgens kan je daar misschien wel een compromis in vinden samen.

Vic

Vic

04-09-2013 om 10:47

Waarom dan?

Wat zou je willen dat je man doet als hij verplicht voor jou thuis moet blijven? Wil je misschien dat hij gewoon als wallpaper op de bank zit zodat je af en toe tegen hem aan kunt praten? Mis je de verbinding als jullie al dan niet bij elkaar in de buurt zijn? Zou je dat wel weer terug willen of ben je allang klaar met die man?

Dood paard

Ella, dit is inderdaad niet de eerste posting over dit onderwerp. Je berichtje nu staat niet voor niks in de rubriek Echtscheiding. Volgens mij passen jullie gewoon niet bij elkaar. Jullie verwachten allebei iets anders van elkaar en het leven.

Je kunt nog heel lang zo doormodderen, maar jouw man gaat niet meer veranderen en je doet jezelf tekort zo. Ik denk dat je alleen beter af bent.

Maar.....

.....je man neemt nu nauwelijks verantwoordelijkheid voor het gezin/de kids. Je schrijft dat je hem met een omgangsregeling in ieder geval kunt dwingen om twee keer per maand een weekend voor de kinderen te zorgen. En jij tijd voor jezelf hebt.

Denk je dit echt? En hoe goed is dit eigenlijk voor je kinderen?

Denk je dat een man die tijdens het huwelijk geen verantwoordelijkheid neemt dit na zijn huwelijk wel doet? Staat je niet blind op die verwachting, het kan best zijn dat hij het ook in de omgang laat afweten straks. Of dat het allemaal zo gedwongen gaat, dat het voor de kinderen allerminst prettig is.

Ik zeg hiermee niet welke beslissing je moet nemen, maar als je verwacht dat je nu weekenden voor jezelf gaat hebben kun je ernaast zitten: daar heb je hem nl nog steeds voor nodig. Als ik je verhaal zo lees zou het best kunnen dat je nog alle weekenden (en alle andere dagen) voor de zorg opdraait. Wel is het -zo is mijn ervaring- zo dat je er in een alleenstaande situatie anders mee om kunt gaan en een sociaal leven makkelijker op te bouwen is dan in een gehuwde situatie. Alleenstaande moeders zoeken elkaar op nl.

Merel

Merel

04-09-2013 om 14:15

Op de bank

Nou mijn uithuizige man heeft een paar jaar geleden met een blessure als een dood vogeltje op de bank gezeten en ik heb dat inderdaad een paar dagen reuze gezellig gevonden. Lekker tegen hem aanbabbelen en hij was ook mega gezellig. Hij zei zelf gekscherend nog 'volgens mij ben jij gewoon op zoek naar pratend behang ofzo'. Maar na een week was ik er wel klaar mee eigenlijk en blij dat hij weer mobiel werd en op pad kon gaan, ik merkte dat ik m'n andere leven (veel alleen zijn) ook wel wat miste. Kijk, dingen moeten niet de overhand krijgen, teveel thuis is dus niet leuk en teveel weg ook niet. Maar als je je eigen bezigheden hebt (en die heb ik wel thuis, ik ben nu eenmaal een minder uithuizig type) dan vind het eigenlijk wel lekker zo het rijk voor mezelf alleen.

Merel (ot)

Daar heeft op dit forum ook ooit eens een draadje over gelopen: hoe irritant het kan zijn om je partner de hele tijd maar over de vloer te hebben

Groeten

Temet

Emine, helemaal mee eens

Hier dezelfde ervaring. Tijdens het huwelijk nam ex geen/nauwelijks verantwoording voor het gezin. Schulden aangaan, niet mee willen helpen in het huishouden, veel weg of anders op de bank hangen, niet bereid om in het weekend een paar uur met de kinderen bezig te zijn zodat ik ook wat ruimte voor mezelf had etc.
Na de (vecht)scheiding in 2002 werd het alleen maar erger. De omgangsregeling opstellen was elk jaar een crime en als hem maar iets dwars zat gingen afspraken niet door. Destijds was een scheidingsconvenant jammergenoeg nog niet verplicht.
De afgelopen 3 jaar is er geen contact meer geweest tussen ex en de kinderen. Hij geeft aangegeven dat de kinderen zelf maar contact met hem moeten opnemen, maar als ze dat probeerden via mail of voicemail, kregen ze geen reactie terug.
Ex heeft vorig jaar zelfs geprobeerd om een alimentatie te laten herzien, hierbij bleek echter dat hij in staat zou zijn juist meer bij te kunnen dragen.
Houd goed in de gaten dat in tegenstelling tot alimentatie, een omgangsregeling een recht van de vader is en dat deze nooit als een verplichting kan worden gesteld!
In de tijd dat er nog wel sprake was van een omgangsregeling had ik deze weekenden hard nodig om "bij te tanken" en achterstallig huishouden in te halen.
De scheiding was trouwens het initiatief van mijn ex, achteraf bleek dat hij al maanden een ander had...

Partner hele dag thuis

Tussen je man de hele dag over de vloer en je man alle weekends en vrijdagavonden de hort op zit een tamelijk groot grijsgebied.

Zoals ik het lees heeft Ella er moeite mee dat haar man in zijn vrije tijd overal liever lijkt te zijn dan bij haar en de kinderen. Als het gevoel dat je wordt gewaardeerd, het gevoel van connectie weg is, wordt het heel lastig. Dan kan je zelf honderd dingen buiten de deur gaan zoeken, als je samen niks meer hebt houdt het op.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

04-09-2013 om 17:52

Niks meer samen hebben

Is natuurlijk een utopie als je samen een paar kinderen op de wereld hebt gezet.

Ik geloof niet dat je met een vader die zijn vaderlijke taak zo licht opneemt meer vrijheid gaat krijgen als je gaat scheiden. Als je er nu al geen afspraken mee kunt maken, dan wordt dat straks helemaal niks. Grote kans dus dat je er na je scheiding echt helemaal alleen voor staat en het financieel ook maar allemaal moet zien te rooien.
Er zijn hier al veel verstandige dingen over gezegd, en ik kan er alleen maar aan toevoegen dat een avond voor jezelf opeisen in mijn ogen een belangrijke stap is die je niet moet overslaan. Misschien verrast je man je wel, en anders kan hij alvast aan het idee wennen voor als hij er na de scheiding alleen voor staat. Misschien bevalt het zorgen hem wel onverwacht heel goed. Of misschien wordt ie wel heel zuinig op jou. Of misschien gaat het wel zo bar slecht dat je het wel uit je hoofd laat om hem ooit nog alleen op te zadelen met de verantwoordelijkheid voor de kinderen. Nu heb je nog enige kans op invloed op hem. Na een scheiding is die kans zo goed als verkeken. Heb je dan een beter leven?

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

nik

nik

04-09-2013 om 19:18

Anders bedoeld

Zoals Suze al schrijft was mijn posting niet bedoeld om je aan te zetten tot scheiding, sorry. Maar jij bent natuurlijk de enige hier die de hele situatie kent en ik heb het idee dat dit niet het enige is wat speelt, klopt dat? Ik krijg de indruk dat je je vernederd voelt ofzo?

Ook sluit ik me aan bij diegenen die waarschuwen dat het beeld wat jij schetst de indruk geeft van een vader die niet heel trouw zijn dagen met de kinderen gaat regelen. Ik vrees dat je straks als je gescheiden bent de frustratie over zijn uithuizig zijn zal inruilen voor eenzaamheid en er verder veel uitdagingen (ruimte voor jezelf) hetzelfde zal blijven. Plus alle ellende die een scheiding met zich meebrengt.

Waarom zou je niet eerst twee avonden (1weekend, 1 doordeweeks) voor jezelf opeisen door lid te worden van een koor/teamsport/tennisvereniging/boekenclub? En jezelf beloven dat je dat een half jaar actief doet en dan verder kijkt?
Of speelt er toch nog iets anders?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Dalarna

Dalarna

04-09-2013 om 19:27

Precies

Ik verbaas me zo over de reactie van Ella dat er echt veel meer is dan wat ze hier verteld. Ik lees nergens dat ze het eens geprobeerd heeft om een vaste avond en zo nu en dan een weekend weg te gaan. Blijkbaar wil ze dat helemaal niet, ze wil alleen man naast haar op de bank geloof ik?

nonono

nonono

04-09-2013 om 23:22

Zo dalarna,

die is vals: 'ze wil alleen een man naast haar op de bank geloof ik'
Ella; sterkte, je weet het best, ga op je gevoel af. En dat kan je volgens mij ook het beste naar je man communiceren- dat je je zo voelt en er iets aan moet doen. Als ik jouw verhaal lees dan krijg ik echt een assepoester-gevoel; jij zorgt voor alles en je man gaat naar het bal.. Je hebt één leven, neem het heft in handen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.