Het gras is groener bij de buren??
Gaat het bij andere mensen nou ook weleens niet lekker? Zijn jullie ook weleens angstig of besluiteloos? Of hebben jullie ook weleens gewoon paniek?
Ik ben nogal veeleisend voor mezelf. Ik kan nooit goed genoeg zijn en moet hard werken. Ben voor anderen een perfectionist maar nooit tevreden met het resultaat. Met als gevolg dat ik zoveel energie verbruik, dat ik na verloop van tijd instort. Helemaal op (en angstig).
Ik spiegel me enorm aan de buitenwereld; aan mensen om me heen. Die doen het in mijn ogen altijd wel goed. Die hebben een goede baan, een groot huis, hun kinderen doen het altijd goed op school, die hebben drukke sociale levens en... ze zijn nooit angstig. Ik wel. Ik ben een twijfelkont, ik ben soms angstig omdat ik dan even niet meer weet of ik het wel goed doe.
Ik ben me inmiddels bewust van mijn eigen veeleisendheid. Dat is best wel een ding en moeilijk om aan te pakken maar ik ben me er (met hulp van een goede psychotherapeut) wel van bewust.
Maar het negeren van de buitenwereld, of toetsen of wat ik denk wel klopt met de werkelijkheid, gaat me moeilijk af. Ik doe het al zolang zo. Ik zou weleens achter de voordeur van mensen willen kijken of het echt zo goed gaat als ik denk.
Ik vind het erg moeilijk om over te praten. Ben bang dat mensen me maar vreemd vinden.
Wat doen jullie als het niet goed gaat? Kunnen jullie die buitenwereld laten voor wat het is? Kunnen jullie leven zoals je zelf wil (even los van dat er natuurlijk bepaalde dingen moeten gebeuren die je niet leuk vindt, zoals poetsen o.i.d.)?
Durven jullie jezelf te zijn zonder bang te zijn voor het oordeel (al dan niet uitgesproken) van een ander?
Oh gut
Ik heb van alles waar ik over twijfel, maar als ik dan lees over groene aanslag, fietsen in de voortuin (ik heb niet eens een oprit, pauper), en kruimels op het aanrecht, word ik ineens weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat dat dus kennelijk je gras minder groen maakt in de ogen van anderen. Meestal vind ik mijn gras er heel behoorlijk bij staan, net als het onkruid in de voortuin.
Er is ooit eens door iemand tegen me gezegd dat ze me niet benijdde (alleenstaande moeder, moet fulltime werken), maar zij werkte onder schooltijd als baliemedewerker en had een heel lelijke chagrijnige echtgenoot, dus wie heeft het dan beter voor elkaar? 
Sommige mensen zijn zondagskinderen, sommigen hebben een huisje met een kruisje, maar ik zie in mijn omgeving dat het van je aard en instelling afhangt hoe groen je je gras ziet. Het zondagskind kan zomaar een dorrig veldje zien in eigen voortuin.
Alleen,
Of die relaties dit hun hele leven kunnen vasthouden, is maar de vraag.
Het gaat erom hoe iets naars overwonnen wordt. Hoe verwerk je de spanning als jij of je partner een midlifecrisis krijgt, of arbeidsongeschikt raakt of je kind in de ellende raakt. Etc. Etc.
Mensen die nu gelukkig zijn, kunnen vroeg of laat tegen iets aanlopen terwijl ze hun leven zo perfect op de rails hadden. In het leven bestaat geen probleemloze relaties; nu misschien wel, maar dat zegt niets over later. Want het leven zit nu eenmaal vol verrassingen.
@Lanza Je zegt het zelf ‘ jaloers op mensen die nog heel naief in het leven staan’ het zit in het woordje ‘nog’ . Wacht maar af wanneer ook deze mensen tegen zorgen aanlopen. Zie dan eens hoe ze overeind weten te blijven.
‘De andere kant’ staat voor een nare tijd. Toch brengt ‘de andere kant’ ook wel iets leerzaams met zich mee; je ontwikkelt jezelf door die tegenslagen zoals de gezegde ‘ met vallen en opstaan (leren)’.
Quote:
Het gaat erom hoe iets naars overwonnen wordt. Hoe verwerk je de spanning als jij of je partner een midlifecrisis krijgt, of arbeidsongeschikt raakt of je kind in de ellende raakt.
Precies en eerlijk gezegd vind ik ons gras gezond en groen, ondanks de vele heftige tegenslagen die we al hebben doorstaan. Het heeft ons namelijk geleerd wat we aan elkaar hebben en heeft ons zoveel dichterbij elkaar gebracht. Het heeft me ook veel over mezelf geleerd en ik heb een aantal vrienden waarvan ik weet dat ze er voor me zullen zijn, wat er ook gebeurt. Die mensen zijn goud waard.
Ik kijk eerlijk gezegd helemaal niet meer zo naar anderen. De ene heeft dit en de ander dat. En die naïviteit, daar kan ik soms jaloers op zijn, maar ik zou voor geen goud terug willen. De diepte die ik nu ervaar, iedere dag is namelijk meer waardevol dan die naïeve gelukzaligheid die nergens op gebaseerd is (want het minste zuchtje wind en zo iemand ligt om).
Naar anderen kijken
zoals je boeken leest of films kijkt en niet vanuit het willen beoordelen of het gras daar groener of minder groen is, dat is wat mij een beter plan lijkt.
Ik snap het wel die neiging jezelf te willen plaatsen. Maar het leven is zo ingewikkeld dat het eigenlijk geen doen is om je met iemand te vergelijken. En waar zou het eigenlijk voor nodig zijn? Om het kapitalisme te laten werken misschien, maar verder?
naief
"die naïeve gelukzaligheid die nergens op gebaseerd is (want het minste zuchtje wind en zo iemand ligt om)."
Ik moet hier over nadenken. Ik heb wel nare periodes in mijn leven gehad en toch voldoe ik misschien wel aan de beschrijving van "naieve gelukzaligheid". Omdat ik er altijd vertrouwen in heb dat het weer goed komt. En niet goed in zin dat de oude situatie terugkomt (bij overlijden en scheiding sowieso onmogelijk) maar wel goed dat ik een nieuwe situatie aankan.Ik ben echt zo iemand voor wie het glas altijd halfvol is en nooit halfleeg (soms tot ergernis van anderen, wat ik ook wel weer begrijp). Ik snap goed als buitenstaanders dat naieve gelukzaligheid noemen. Maar ik geloof dan weer niet dat ik bij het minste zuchtje wind om lig. Integendeel.
Wauw!
Wat een geweldige reacties! Toen ik mijn bericht schreef was ik bang dat niemand zou reageren. Wat een eerlijkheid!
Wat ik voor mezelf heb opgeschreven:
a. geen dingen voor een ander invullen; dus niet denken dat ik in hun hoofden kan kijken. Dat doe ik heel erg merk ik. Dat maakt mij onzeker, maar ik maak mezelf dan dus onzeker. Nog nooit zo bekeken! Gaat overigens wel lastig worden (maar dat geeft niet) omdat ik eigenlijk altijd voor een ander denk.
b. toch mijn vriendinnen "lastig" gaan vallen met mijn hersenspinsels. Ik kan er goed over praten met mijn vriend, maar soms is het inderdaad beter om een vriendin in vertrouwen te nemen. Ik heb er gelukkig een paar dus dat moet goed komen.
c. kijken naar wat je allemaal wel heb i.p.v. steeds te focussen op wat ik nog zou willen hebben.
Ook met dit probleem (wat me hoog zat) durfde ik niet zo goed naar buiten te treden. Ik vind dat er in onze (ingewikkelde) samenleving een hoge druk ligt op hoe je presteert. Ik weet dat er meer mensen psychische klachten hebben maar er wordt weinig over gesproken. En ik maak me daar ook schuldig aan. Bang dat mensen het niet begrijpen of mij alleen nog als "psychische klacht" zien i.p.v. de vrouw die ik ook gewoon ben.
Kom langs!
"Zelf vind ik mensen die hun tuin niet perfect hebben, kruimels op het aanrecht, kattenharen op de bank, verwaaide haren en gescheurde nagels, afgebladderde kozijnen en een ijskast gevuld met restjes die niemand meer wil eten, te laat gesnoeide bomen, vieze auto’s, mislukte ovenschotels, kinderen die zijn blijven zitten en op hun 15e een keer dronken op een schoolfeest kwamen, die pizza eten op maandag en hun planten teveel water geven een verademing."
Ik zou zeggen: wees welkom!
En daarna
Daarna kun je bij mij op de koffie. Als je er tegen kunt dat de kozijnen net geschilderd zijn ( daarentegen zijn de gordijnen te kort, sommige 20 cm).
Soms is het gras gewoon groener
Bij sommige mensen zit het gewoon mee. Da's fijn voor hen. Het is goed om te kijken wat je zelf hebt om dankbaar voor te zijn. Aan de andere kant is het leven gewoon niet eerlijk. Het leven is geen weegschaal waar bij iedereen gewichtjes aan de goede en verkeerde kant zitten. Omdat het bij een ander allemaal vlotjes lijkt te gaan wil niet zeggen dat er vast wel iets loos moet zijn. En als jouw kind op school wat aanmoddert, weinig vrienden heeft en nergens goed in is (ook niet in dingen die de buitenwereld niet ziet, zoals bijvoorbeeld goed kunnen luisteren), dan is dat maar zo. Doorgaans vind je je eigen kind toch wel de leukste en de liefste.
skik
Wij zijn zo'n blue band gezin
met een mooi gazonnetje. Wij hebben 'gewoon' heel erg veel geluk. Geluk met onze gezondheid, met de kinderen en hun gezondheid, met school, met financiën. Wij zijn ons dat terdege bewust, omdat we ook in onze nabije omgeving zien hoe anders het kan zijn.
pam
Je haar danst...
wil je het groene gras niet voor mijn voeten wegmaaien 
Zo kan ik die commercial nooit meer vergeten.....
hahaha
danst er in ieder geval toch nog iets bij me. Dansen is dan toch weer iets wat ik ab-so-luut niet kan. Toch een smetje op het blue-band ideaal?
Focus / doel in je leven
Bij mij is het gras van anderen vooral groener als dat te maken heeft met iets waar mijn eigen focus of doel op ligt. Mensen met betere banen of duurdere auto's of slimmere kinderen of schonere huizen doen me niks, maar mensen die hun huwelijk/gezin in stand weten te houden, daar ben ik stikjaloers op. Want mijn focus/doel was altijd om een gezellig gezin te hebben, een warm nest voor mijn kinderen. En als dat dan uit elkaar valt... En schieten de tranen me weer in de ogen nu ik dit opschrijf. Ik denk dat ik het gras bij de ander alleen kan ontgroenen door een andere focus of doel te vinden. Dat valt niet mee helaas. Misschien kan je daar eens naar kijken, wat is je doel, je focus? Waarom doe je de dingen?
Elledoris
Bij mij is het gras van anderen vooral groener als dat te maken heeft met iets waar mijn eigen focus of doel op ligt. Mensen met betere banen of duurdere auto's of slimmere kinderen of schonere huizen doen me niks, maar mensen die hun huwelijk/gezin in stand weten te houden, daar ben ik stikjaloers op. Want mijn focus/doel was altijd om een gezellig gezin te hebben, een warm nest voor mijn kinderen. En als dat dan uit elkaar valt...
Dat heb ik nou ook. Als mensen voor de derde keer in een jaar met vakantie gaan, een mooi huis kunnen kopen of een nieuwe auto hebben dan ben ik alleen maar blij voor ze. Ik gun iedereen het allerbeste.
Maar wat mij elke keer weer ontzettend raakt is als ik zie hoe fijn mensen het samen hebben. Op FB een foto van een bevriend koppel samen op het terras, de man van een kennis die haar een kus komt geven als ie weg gaat. Ooit had ik dat ook en ik mis het zo.
Paloma
Zelf vind ik mensen die hun tuin niet perfect hebben, kruimels op het aanrecht, kattenharen op de bank, verwaaide haren en gescheurde nagels, afgebladderde kozijnen en een ijskast gevuld met restjes die niemand meer wil eten, te laat gesnoeide bomen, vieze auto’s, mislukte ovenschotels, kinderen die zijn blijven zitten en op hun 15e een keer dronken op een schoolfeest kwamen, die pizza eten op maandag en hun planten teveel water geven een verademing.===
Had je mij in gedachte toen je dit schreef? 😅 Alleen was ik het zelf die straalbezopen weer naar de kampeerboerderij moest fietsen en eenmaal in bed niet kon stoppen met lachen 🥴. Tot zover mijn eerste kennismaking met drank.
En planten tevéél water geven? Oei, ik vertel mijn planten maar niet wat ze bespaard is gebleven als ze met hun droge humor hints geven dat ze stiekem van een slokje houden.
Kaaskopje
Mijn planten: zo nu en dan een natte moesson hier 
de rest van de tijd droogte, ze leven nog steeds. Misschien raken ze er gehard door.
Jasmijn
Sommige planten gedijen beter bij een slechte behandeling. Dat geldt bijvoorbeeld voor de Sanseveria. De plant gaat bloeien als hij te weinig water krijgt. Niet te drastisch uiteraard, noem het liefdevolle verwaarlozing.
kaaskopje
En bedankt: na dit 'wat ze bespaard is gebleven als ze met hun droge humor hints geven dat ze stiekem van een slokje houden.' kwam de thee door mijn neus.
Ach mijn kerstboom heeft altijd last van flauwvallen. Gelukkig heb ik 2 katten die 'm dan proberen te reanimeren.
briefjes
Mijn moeder hing vroeger briefjes aan mijn planten op mijn slaapkamer in een poging me te leren planten te verzorgen. "ik heb zo'n dorst !!!" stond erop (wat ik dan pas na een week opmerkte) het heeft niet veel geholpen
Elledoris
"Want mijn focus/doel was altijd om een gezellig gezin te hebben, een warm nest voor mijn kinderen. En als dat dan uit elkaar valt... En schieten de tranen me weer in de ogen nu ik dit opschrijf."
Ik snap natuurlijk dat het verdrietig is als een gezin uit elkaar valt. Maar betekent niet dat de kinderen geen warm nest meer kunnen hebben. Het gezin verandert, er komen twee gezinnen, maar dan nog kunnen de kinderen een warm en gezellig thuis hebben en een goede band met hun ouders. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik daarna geen warm nest meer had, dus die veiligheid/gezelligheid kan ook blijven bestaan.
Dus volgens mij hoef je je focus niet te veranderen. Maar waarschijnlijk heeft je verdriet ook te maken met het mislukken van de relatie en dat je alleen achterblijft (ervan uitgaande dat dat het geval is), en dat dat een stuk minder gezellig is dan een intact gezin. En dat je je gewoon geliefd wil voelen door een ander. Sterkte!
Flavia
Hmmm... mond op mond beademing op een naaldboom? Dat lijkt me een netelige kwestie. Bijzondere katten heb jij! )
