Hoe raak je balast kwijt?
Het afgelopen jaar is er veel gebeurd in mijn leven (Onder andere, om maar iets te noemen het overlijden van mijn vader). Dingen waar je tijd voor nodig hebt om ze een plek te geven zeg maar. Maar we hebben een erg druk gezin met 4 kinderen (jongste, nu 13 maanden is net 2 maanden van borst af en slaapt pas sinds kort een beetje door, eentje is chronisch ziek, oudste vraagt veel aandacht en andere is extreem verlegen en aan mij hangerig) en nog een stiefkind dat al jaren zeer negatief is, met name tegenover mij. Daardoor is er eigenlijk nooit tijd over. Daarnaast voel ik mij ook fysiek niet zo goed. Sinds de zomer weet ieder virus mij te vinden en ik ben ontzettend moe. Het zal ook vast wel samenhangen allemaal.
Maar ik vraag mij dus af: hoe doe je dat dan, dingen "verwerken"? Ik merk gewoon dat er steeds vanalles naar boven komt waardoor ik mij heel verdrietig voel (of boos, of machteloos enz). Meestal stop ik het dan maar weg, want ik weet niet wat ik er mee moet, en bovendien komt het vaak ook gewoon niet uit. Het voelt alsof mij vanalles in de weg zit en of het zich maar opstapeld. Maar ik weet niet wat ik er mee moet. En dan is het ook nog winter...
Zoek een manier die bij jou past
En neem van tijd tot tijd daar waar het kan tijd voor jezelf. De een vindt tijd in een uurtje pc-en (al dan niet met lotgenoten), de ander gaat wandelen, nummer drie leeft zich uit in sport en nummer vier gaat kletsen met een vriend of vriendin (soms ook de zwaardere onderwerpen).
Maar hoe dan ook, zorg voor een manier die bij jou past. Alleen maar wegstoppen, zorgt er onherroepelijk een keer voor dat je tegen de lamp loopt.
Sterkte en succes!
Groetjes,
Wilma
Nee zeggen
vaker nee zeggen en voor je rust kiezen. Het is gewoon even te veel geweest.
Ga er wat vaker tussenuit, alleen of met zijn allen, een flinke wandeling, een weekendje in een huisje etc. Als het een optie is kan je misschien de kinderen laten logeren bij opa en oma.
Tijd
Dat kost tijd. Misschien is ongecensureerd van je afschrijven ook wel iets voor je. Een afgeschermd hoekje op de pc waar je alles neerkwakt wat je dwars zit of waar je over in zit. Daarna kun je het vaak ook beter (en bondiger!) uitleggen aan anderen, voorzover je het kwijt wilt dan. Ook buiten actief zijn kan veel goeds doen, ook wanneer je zoals jij in de tropenjaren zit.
Tijd voor jezelf nemen
Soms wil het ook wel helpen door bewust tijd voor jezelf te nemen. Gewoon 1 of meerdere keren per week een uurtje inlassen waarbij je afspreekt dat je dat helemaal aan jezelf mag besteden: lekker op de bank boekje lezen, naar de schoonheidsspecialiste, sporten, yoga, net wat je zelf leuk vind om te doen. Dat ontspant en maakt je hersens leeg zodat je beter over dingen kunt nadenken na die tijd.
Traditioneel gezien
kun je dingen het beste verwerken door te huilen. Er gebeuren echt chemische wonderen als je huilt.
Dus als er iets naar boven komt, probeer te kijken of je je af kunt zonderen en ga gewoon huilen. Als het echt niet kan, niet zomaar wegstoppen, maar met jezelf een tijd afspreken wanneer het wel kan. Niet nu, maar vanavond. En dan wel 's avonds ook echt de tijd nemen om je gevoelens te voelen en te uiten, anders geloof je jezelf straks niet meer 
Huilen?
Ik weet niet welke chemische wonderen zich bij huilen voltrekken, maar bij mij leidt huilen vooral tot een loopneus en knallende koppijn.
Niet dat iemand niet zou mogen huilen, begrijp me niet verkeerd, maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het per se ergens goed voor is. Dus als je voelt dat je wilt huilen - vooral doen. Als je het niet wilt - niet doen.
Sterkte
Temet
Moeilijk
Lastige is, dat 4 kinderen bijna niet meer uit te besteden zijn. Ouders van mijn man zijn lang geleden overleden. Mijn vader dit jaar en mijn moeder heeft de periode daarvoor zeer intensief voor hem gezorgd. Zij kan op het moment eigenlijk weinig hebben. Een keer een uurtje oppassen lukt wel, maar dan niet op allemaal tegelijk. Daar kan ze gewoon niet meer tegen.
Juist om mij wat ruimte te geven hadden we (man en ik) besloten de jongste twee 1 dag in de week naar een kdv te laten gaan (de oudste twee gaan naar school). Maar dat lukt dus niet met zoon van 2. Die heeft afgelopen zomer in een grieks ziekenhuis gelegen (angstaanjagende ervaring voor ons allemaal, ook zoiets wat ik nog lang niet kwijt ben...) en is daar zijn vertrouwen in vreemden nogal kwijtgeraakt. Kort gezegd raakt hij in paniek als hij zonder ons is (vooral zonder mij eigenlijk, om de zaak verder te compliceren). Dus dat gaat gewoon nog niet. Om dezelfde reden kan hij ook niet ergens anders zomaar even worden ondergebracht.
Soms denk ik: ach nog 3 jaar dan zitten ze allemaal op school en DAN heb ik wel even tijd voor mijzelf. Maar ik vrees dat niet alles zich zolang uit laat stellen...
Wandelen
Hoi,
Je zou misschien nog alleen met zoon van 2 jaar (de rest is dan onder de pannen) kunnen gaan wandelen. Hij in de wandelwagen, in dit weer met voetenzak en kruikje erin en gaan maar. Ik weet dat ik, toen ik tegen overspannenheid aanzat, echt kilometers gewandeld heb, en dat hielp me echt. Het liet me mijn verstand even op nul zetten en gewoon gaan, jezelf fysiek aan de slag zetten. Verder hielp bij mij het schrijven in een dagboek ook, het waren altijd hele onsamenhangende tekstjes, geen datum erbij, ik schreef ook helemaal niet iedere dag. Maar het leek wel dat wanneer ik het opschreef, het echt uit mijn hoofd was. Het kwam na een tijdje wel weer terug maar dan ging ik óf opnieuw schrijven en soms hielp het nalezen van een eerder stukje ook al heel goed.
En als je moeder een keertje een uurtje op je zoon van 2 wil passen, kan je toch even iets voor jezelf doen.
Verder ging ik ook vaak vroeg naar bed, gewoon goed bijslapen doet ook veel voor je lijf.
Maxime
Kwijtraken?
Eigenlijk denk ik niet dat je balast moet proberen kwijt te raken. Het is dan alsof je niet meer verdrietig mag zijn om het verlies van je vader, alsof je geen last meer mag hebben van jullie nare ervaringen met je zoontje van twee, etc.
Hoe vreselijk ook, die ervaringen zijn jouw ervaringen en maken jou tot wie je nu bent. Ervaringen kun je niet kwijtraken, dat is geen realistisch doel. Het enige wat je kunt doen is ermee leren omgaan. De gevoelens die daarbij horen, toestaan. In je eentje en in de drukte van je gezin en de daagse praktijk, is dat een hele kluif. Een psycholoog kan zeker helpen. Een uurtje per veertien dagen, als je dat kan vrijmaken... En als aanvulling het wandelen, schrijven, etc.
Sterkte!
Kwijtraken
kwijtraken is misschien ook niet het juiste woord. Ik denk dat ik gewoon niet weet wat ik er mee moet, met die gevoelens. Dat ik niet weet hoe je moet rouwen of dingen verwerken. Ik voel vanalles zitten en heb het idee dat ik er iets mee moet, maar wat? Het wordt zo'n brij nu.
Ik zal zeker wat proberen te doen met de tips hier. Bedankt daarvoor!
Energie
Als ik jouw verhaal lees, lees ik heel veel dingen die energie kosten. Daar moet in mijn ogen wat tegenover staan: dingen die energie geven. Zelf heb ik een tijdje een schrift bijgehouden met energiegevers en energiezuigers. En dan eens af en toe heel kritisch kijken hoe je die balans kunt veranderen. Voor de een is dat via sport energie krijgen, voor de ander via borrelen met een vriendin. Zelf ben ik tot de conlcusie gekomen dat ik af en toe een paar dagen helemaal voor mezelf nodig heb in het jaar en dat heb ik met mijn man kunnen afspreken. Dan tank ik totaal bij en kan ik ook weer dingen aan, inclusief de moeilijke dingen. Ook probeer ik heel goed te kijken waar ik allemaal wel en niet JA op zeg ipv me overal in te storten. Dat geeft me ook meer het gevoel het leven in de hand te hebben ondanks enorme drukte. Ik zou het geen ballast noemen, maar eerder een verstoorde balans. Misschien heb je hier wat aan.
Verwerken...
Maar ik vraag mij dus af: hoe doe je dat dan, dingen "verwerken"? Ik merk gewoon dat er steeds vanalles naar boven komt waardoor ik mij heel verdrietig voel (of boos, of machteloos enz). Meestal stop ik het dan maar weg, want ik weet niet wat ik er mee moet, en bovendien komt het vaak ook gewoon niet uit. Het voelt alsof mij vanalles in de weg zit en of het zich maar opstapeld. Maar ik weet niet wat ik er mee moet. En dan is het ook nog winter...
Hoi Irene,
Dingen wegstoppen, is het terug zetten in de ´kast´ .Zo verwerk je het niet, je stopt het terug, alsof het er niet mag zijn. Dingen ´verwerken´ doe ik door als ze zich aandienen, het ook te voelen. Dus voel ik verdriet, boosheid, of wat dan ook. Ik ga dat dan voelen, en uiten. Je gaat er dan als het ware doorheen, en zet niets terug in die kast, en verstopt het niet meer! Ik hoop dat je er wat aan hebt...
In ieder geval sterkte
Liefs Aura
Een voor een
Lieve Irene,
Alles komt bij elkaar en emoties lopen door en over elkaar. Wat mij het eerste te binnen schiet is: neem de tijd voor je verdriet over het verlies van je vader. Dat zal je natuurlijk nooit kwijtraken, maar als je daar niet ruim de tijd voorneemt neem je dat verdriet mee in alle andere probleemsituaties.
Je kunt korte rustpunten inlassen tijdens alle hectiek. Op de wc, als je met een van je kinderen knuffelt, als je aan het koken bent, of 's avonds als je in bed ligt. Zonder je even af van de wereld en wees alleen met jezelf en je gevoel. Klinkt heel zweverig maar het kan je echt helpen. Na die stille ogenblikken kan je weer meelopen in de drukte.
Sterkte meid,
Fély
Hmpf
Om de kerst waar ik tegenop zag te ontvluchten zijn we afgelopen maandag voor 10 dagen naar Mallorca vertrokken. Het leek me heerlijk, even weg naar een lenteachtig plekje. Maar het pakt niet helemaal uit zoals verwacht.
Eerst al een eindeloze, barre reis met veel vertraging door de sneeuw, waardoor iedereen uitgeput hier aankwam, en op dag 2 werden de jongste twee ziek. (koorts, ellendig). Onze 2 jarige heeft afgelopen zomer dus na een koortsstuip in het ziekenhuis in Griekenland gelegen en nu heeft hij dus weer steeds zeer hoge koorts. Zelf heeft hij ook nogal last van zijn ervaring want hij is erg angstig en hangt verschrikkelijk aan mij.
Zoon van 5 (met afweerstoornis) heeft opeens krentenbaard en een heel hevig ontstoken vinger. Gister de halve middag op een medische post gezeten omdat de wond moest worden opengemaakt en schoongemaakt (was niet zo lollig). Nu heeft hij antibiotica zalf en een antibiotica kuur van 10 dagen (zijn 9e kuur dit jaar..).
En dan het regent ook nog.
Ik word er een beetje moedeloos van. Uitgeput van het slaapgebrek en gestresst door de zorgen. Ik krijg een beetje het gevoel dat het nooit meer goed komt allemaal.
Nou ja sorry voor mijn gesomber. En toch een fijne kerst iedereen!
ps. ons huis hier heeft dus wel een computer met internet, da's dan wel weer een meevaller
Regen
hier ook regen - da's een stukjke verbondenheid...
He wat zul je je triest voelen. Je was naar een andere omgeving 'gevlucht' maar alles wat je energie kost, van binnen en van buiten, is met je meegereisd.
Als je nu eerst eens wat zou kunnen slapen en echt uitrusten, dan zou dat schelen, maar mensenkinderen da's niet te doen met een club van vier (dat herinner ik me van vroeger...) en alle zorgen rondom gezondheid, nu ook nog op een totaal andere plek, dat maakt het er niet eenvoudiger op.
Zo'n kindje dat enorm aan je hangt, herken ik van vroeger. Wat benauwend kon dat zijn. Punt 1 ben ik een tijdlang elke zaterdag erop uit gegaan (man zorgde dan voor het hele spul thuis) en punt 2 heb ik een heel geduldige, lieve thuisoppas gezocht (want zo'n groepsgebeuren was voor dat kindje geen optie).
Misschien kun je ook op zo'n manier wat lucht scheppen.
Je hebt helemaal gelijk, over een jaar of drie ziet het leven er anders uit, maar nu moet je zien er doorheen te komen, te overleven. En moeilijke dingen verwerken - ach, da's maar een term die mensen eraan geven. Tijd doet veel. Maar dat duurt ook lang. Pas als je terugkijkt, zie je dat je beter in evenwicht bent geraakt. Tot dat moment van enige beterschap kun je niet anders doen dan zuinig zijn op jezelf en kleine momenten van rust en ruimte creeëren.
veel sterkte!
