Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Hooggevoelig/hoogsensitief

Hallo medeforumers, ik ben op zoek naar praktische informatie over het omgaan met een hooggevoelig kind en met mijn eigen hooggevoeligheid. Eigenlijk vind ik het gewoon overgevoeligheid, de site hooggevoelig.nl is me veel te nieuwetijdsachtig,

Merk wel dat het idd waar is dat een kind sneller overprikkeld kan raken dan een ander, merk ook dat bij mij muziek afleiding geeft, maar ik zoek gewoon nog wat meer tips en tricks. Bedankt alvast.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
guera

guera

18-01-2012 om 21:31

Hier

Onze hsk is heel gevoelig voor congruentie. Dus zeg wat je bedoelt. Niet zeggen dat je niet boos bent als dat wel zo is. Hij pikt feilloos lichaams communicatie op. Doe wat je beloofd hebt of zeg niks. Voorbereiden op wat komen gaat. Onze zoon heeft veel behoeft aan huilen. Bijna elke dag s avonds. Hij weet niet waarover. Er is niks speciaals. Hij moet gewoon huilen. Dat mag. Ik zeg nooit ah joh daar hoef je toch niet om te huilen. Dat is killing voor hem. Erkenning voor zijn gevoelens ed. Voorkomen van overprikkeling is lastig. Een school dag is al veel. Lees boek van elaine aron eens.....succes

Lihsk

Hoi Arike,
Een compleet gezin hooggevoelig hier. Wij hebben veel informatie gehaald bij Lihsk. http://www.lihsk.nl/ Niet te zweverig/nieuwetijds. Gewoon met beide benen in de maatschappij.
Het boekje hoogsensitieve kinderen in het basisonderwijs hebben wij zelf en laat ik regelmatig aan nieuwe leerkrachten (op school, bij zwemles, sport, scouting) lezen. Het geeft duidelijke handvaten op een heel bruikbare manier.
http://www.lihsk.nl/shop/product.php?id_product=20

Kijk maar eens of je hier mee uit de voeten kunt.
Lieve groetjes, timsmama

Nog een site

http://www.ookzogevoelig.nl/index.html

Die was ik nog vergeten te zeggen: kun je vast ook wel wat mee!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

19-01-2012 om 14:39

Hsk

Ik ben ook hooggevoelig, net als mijn zoon (bijna 11). Daarnaast heeft hij ook ADHD en is hij hoogbegaafd. Ik kan je zeker de boeken van Elaine Aron "Hoogsensitieve personen" en "Het hoogsensitieve kind" aanraden. De site van het lihsk is ook een hele goede en niet-zweverige bron van informatie en advies.
Naast opvoedingstips als veel positieve bevestiging, duidelijke grenzen stellen, structuur en hem serieus nemen heeft zoon ook een tijdlang integratieve kindertherapie gehad om beter om te kunnen gaan met zijn angsten, irreele gedachten en gevoelens en de enorme overprikkeling. Dmv tekenen, ontspanningsoefeningen, zelfhypnose en een stukje RET (Rationeel Emotieve Therapie) gaat hij daar nu een stuk beter mee om. Hij heeft ook geleerd als het ware een "schild" om zich heen te vormen indien nodig zodat negatieve prikkels van buitenaf hem niet meer zo raken.
Het is vooral heel belangrijk dat je de gelegenheid krijgt en geeft om je af en toe terug te trekken zodat je even tot jezelf te komen. Thuis, op het werk, op school en ergens anders.
Zeker na iets als een druk feestje oid hebben zoon en ik echt een paar dagen nodig om weer tot rust komen na al die overmaat aan prikkels. Het is ook weleens gebeurd dat ik zoon na een uurtje moest komen ophalen van een feestje of een activiteit omdat hij gillend gek werd van al die geluiden, mensen en energieen. Wij zijn allebei heel gevoelig voor negatieve energie/uitstraling van mensen.
Hij wil dan even helemaal met rust gelaten worden en die ruimte geef ik hem dan ook. Idem weet hij dat ik dat ook af en toe nodig heb. We gaan dan een boek lezen of muziek luisteren. Computeren en/of gamen geeft zoon dan ook rust, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.
En vooral veel praten, op een volwassen wijze. Ik sta af en toe nog steeds verbaasd over hoe wijs zoon is. Zelfs zodanig dat veel volwassenen er nog iets van zouden kunnen leren. Neem dat serieus en lach het niet weg. Probeer wel de balans te vinden tussen kalenderleeftijd en geestelijke/emotionele/cognitieve leeftijd. Dat is en blijft een opgave, voor iedereen. Ook voor het kind zelf. Faalangst, onzekerheid en onderpresteren liggen bij deze kinderen op de loer als ze niet de bevestiging krijgen dat ze ok zijn en niet abnormaal of raar.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

19-01-2012 om 14:45

Aanvulling

Nog iets: regelmatig fysieke activiteit is ook heel belangrijk. Om even uit dat hoofd te gaan en lekker alleen even met het lijf bezig te zijn. Veel hsk-ers missen een connectie tussen hoofd en lichaam wat zich ook kan uiten in senso-motorische problemen. Af en toe flink bewegen en bijvoorbeeld een ontspanningsmassage kan heel goed helpen bij het bewust worden van het lichaam. Of een stuk lekker doorwandelen in de frisse lucht om het hoofd leeg te maken. Voor oudere kinderen en volwassenen is meditatie heel goed. Het gaat vooral om het leren "aarden". Letterlijk met beide pootjes stevig op de grond staan.

guera

guera

19-01-2012 om 15:47

Elisa

Herkenbaar een aantal zaken die je beschrijft ook over dat 'wijs' zijn. Echt enorm bijzonder. Ik geniet er elke dag van maar het maakt het voor hem lastig omdat hij dus ook niet begrijpt waarom mensen het een zeggen en het ander doen of waarom mensen/kinderen op een bepaalde manier met elkaar omgaan terwijl niemand het toch leuk vindt om ruzie te hebben. Ruzie is vreselijk voor hem. Zijn angst daarvoor is zo groot dat hij er alles aan doet de vrede te bewaren oa door zichzelf te overschreeuwen en in de moppentappers rol te gaan zitten. Ondanks dat dit zeker een kwaliteit is |(dat brengt hem vast ver, het brengt mij ook veel) vind ik het jammer dat school dit een geweldig goede eigenschap van hem vindt. Terwijl ze voorbij gaan aan het WAAROM het voor hem nodig is dat zo te doen. Maar goed misschien verwacht ik teveel. Daar hebben we dan gesprekken over. Maar goed wat ik wilde vragen: hoe uit zich overprikkeldheid bij jou/hem? en hoe voorkom je dat dan dus?

Ook bij zoon is lichamelijkheid erg belangrijk. Hij is gek op aanraking en massages en sport lekker buiten in een team. Dat is het enige dat hij doet want als ik voorstel er nog iets bij te doen \(muziek?) dan raakt hij in paniek. WAT? nog meer!? ik heb het al zo druk Grappig ergens las ik een draadje over kinderen die 6 activiteiten per week hebben.......

Elisa Gemani

Elisa Gemani

19-01-2012 om 16:35

Guera (lang)

Wat jij schrijft is ook zeer herkenbaar. Zoon en ik zijn allergisch voor ruzies en confrontaties. Nu heb ik inmiddels geleerd om afstand te bewaren maar confrontaties niet te vermijden en wel mijn mond open te doen op een kalme, assertieve maar niet agressieve manier. Om dingen niet (al te) persoonlijk op te vatten en rot-opmerkingen zoveel mogelijk van me af te laten glijden. Te beseffen dat eigenlijk de "pesters" de zieligerds zijn vanuit een gebrek aan zelfvertrouwen en dat ze waarschijnlijk jaloers en/of gefrustreerd zijn en daarom anderen kwetsen.
Zoon is nog niet zover. Het is een goedzak die nooit iemand pijn zou willen/kunnen doen en ook niet goed begrijpt waarom anderen pesten/plagen en waarom mensen elkaar pijn doen en zeker onschuldige dieren etc. Hij staat altijd voor iedereen klaar en biedt spontaan zijn hulp aan als hij merkt dat iemand die nodig heeft.
Maar aan de andere kant wil hij anderen zelf niet lastig vallen met zijn gevoelens/problemen dus hij heeft de neiging om alles op te potten totdat het er in een hysterische huilbui uitkomt.
Het is al wel beter dan vroeger maar daar moet hij echt nog aan werken. Hierin probeer ik hem zo goed mogelijk te ondersteunen, net als bijv. zijn mentor op school.
Ook hij heeft dat "clown-gedrag". Terwijl hij dat helemaal niet nodig heeft want hij is sociaal en verbaal zeer sterk, kan tot op zekere hoogte prima van zich afbijten (op een goede manier), heeft enorm veel humor van zichzelf en iedereen vindt hem een hartstikke leuke knul. Hij is gewoon populair; zowel bij voetbal (hij voetbalt op vrij hoog niveau), op school en overal elders.
Veel hangt af van eigenwaarde en zelfvertrouwen. En deze dingen kan je ontwikkelen. Het is een doorgaand proces van (zelf)bevestiging en blijven wijzen op zijn goede kwaliteiten en eigenschappen.
Wat overprikkeling betreft: als je weet welke situaties en zaken tot overprikkeling leiden probeer je die of zoveel mogelijk te vermijden of je probeert het te doseren. Alsmede daarna dus de mogelijkheid te creeren om bij te komen en bij te tanken. Therapie heeft ons allebei de handvaten gegeven om te leren bepaalde zaken zoveel mogelijk van ons af te laten glijden. Bij mij heeft haptotherapie en RET- en ontspanninstherapie enorm geholpen; bij zoon dus integratieve kindertherapie.
Het voetballen is zijn passie en vooral omdat hij dan niet bezig hoeft te zijn in zijn hoofd. Al zijn fysieke, geestelijke en cognitieve goede kwaliteiten en eigenschappen komen daarin samen en dat maakt hem ook tot een fantastische speler. Hij houdt het team samen, trekt het omhoog, helpt anderen, zorgt voor een goede sfeer in en op het veld en stuurt de boel aan. Hij weet dat hij hier heel goed in is en dat zorgt weer voor een "boost" van zijn zelfvertrouwen.
Nog iets anders ernaast zoals muziek of een andere sport is ten eerste praktisch niet mogelijk en ten tweede moet je vooral bij dit soort kinderen uitkijken dat je ze niet "overvoert". Naarmate ze ouder worden leren ze vanzelf wel meer hun eigen weg daarin te vinden en zelf hun grenzen af te bakenen en worden ze ook emotioneel sterker als het goed is. Dan kan je ze wat meer ruimte en vrijheid geven om te bepalen wat ze willen doen.
Wij zeggen "go with the flow". Je hoeft niet alles nu te doen. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. En wat er in zit, komt er op een gegeven moment heus wel uit.
Kortom, je probeert de boog niet al te gespannen te houden. Dat is voor iedereen anders.
Staat die boog toch eens te gespannen dan zorg je voor rust en ruimte, op welke manier dan ook. Wij pakken bijvoorbeeld graag onze slaap op zondag; we slapen dan heel lang uit en lopen de rest van de dag in pyjama een beetje relaxed aan te rommelen.
Verder probeer ik te zorgen dat de activiteiten gedoseerd zijn. Voetbalwedstrijd 's ochtends? Dan de rest van de dag geen activiteiten of afspraken. Ikzelf zorg dat ik maar een afspraak per twee dagen maak (dokter, sollicitatie etc.) Feestje? Daarna een dag vrijmaken om bij te komen.
Zo viert zoon binnenkort zijn verjaardag; dan zijn er hier 6 jongens tussen de 11 en 13 jaar en je weet hoe dat gaat. Ik leg ze vantevoren uit wat de regels zijn (niet op het meubilair springen, niet met dingen gooien, niet slaan en niet schelden) en dat ik na twee waarschuwingen van mij onmiddellijk hun ouders bel als ze het te gek maken om ze op te komen halen en ik laat ze verder lekker hun gang gaan terwijl ik mijn dingen doe.
Ik weet dat zoon kapot is en overprikkeld daarna dus ik zorg dat hij dan de rest van de avond met rust gelaten wordt. Hij moet dan even acclimatiseren door zijn ding te doen zodat hij daarna rustig kan gaan slapen.
Van mij mag hij dan gerust de hele tijd gamen of computeren. Daarin vindt hij zijn rust. Voor het naar bed gaan even lekker douchen, een massage met lavendel-olie, een luchtig gesprekje. Dan leest hij nog een halfuurtje, luistert naar een klassieke muziek-CD en fijn slapen.
Onze kat geeft ons ook veel rust. We zijn stapelgek op dieren en dieren geven rust en ontspanning; dat is ook medisch-wetenschappelijk aangetoond. Zo doet zoon nu ook hippische paardentherapie (psychotherapie) wat hem helpt om in balans te komen. Dat hij wat hij voelt ook zegt en ook zo bedoelt. En dat hij zo ook anderen beter leert te begrijpen. Hij neemt nog te vaak dingen te letterlijk en verwart bijvoorbeeld plagen met pesten. Of hij vat iets persoonlijk op terwijl het niet zo bedoeld is.
Afijn, het is een heel leerproces dmv zelfreflectie en introspectie. Omgaan met anderen die dit herkennen geeft (zelf)begrip en steun. Over hsk lezen. Evt. (ervarings)deskundige hulp inschakelen als het nodig is. Blijven praten en positieve feedback geven. De boel relativeren met een gezonde humor en zelfspot. Zoon en ik liggen vaak samen in een deuk om dingen die anderen waarschijnlijk niet snappen. Of we zijn ontzettend geroerd door een simpel iets wat ons recht in ons hart en onze ziel treft.
Deze kinderen zijn waardevol en je kan er zoveel van leren. Maar je moet ze op de juiste manier begeleiden, opvoeden, onderwijzen en ondersteunen. Want maar al te snel bestempelen ze zichzelf als "vreemd" en "raar". Dat is niet zo. Wij ervaren de wereld gewoon op een andere, overweldigende manier en denken en voelen anders. Niet beter of slechter; anders. Het is allemaal ok; iedereen is ok en jij bent ook ok.

guera

guera

19-01-2012 om 19:49

Elisa

Dank Elisa voor je uitgebreide antwoord. Heel waardevol. Ik ben er sinds kort (eigenlijk door zoon (8) achter gekomen dat ik waarschijnlijk ook HS ben. Ik mijd ruzies juist niet, dat valt niet helemaal te rijmen, maar ik geloof dat het door de jaren heen mijn manier van bevestiging krijgen is geworden (grenzen opzoeken, kijken of iemand dan toch nog van me houdt). Als kind was ik altijd van de|: prima wat jij wil.... ik wachtte altijd af tot iemand iets koos en dan deed ik wel mee. Ik kan dus verbaal wel agressief zijn. En dat komt omdat ik vanalles zie en voel gebeuren en dat niemand er wat van zegt en eerst denk ik dat ik gek ben en dan blijkt toch van niet en dan heb ik het te lang voor me gehouden en dan komt het er ongecontroleerd uit. Dit is mn op mijn werk. Over het algemeen waardeert men mij er wel om omdat ik als eerlijk en oprecht wordt ervaren alleen soms komt het zo rot mijn strot uit. Ik probeer dat thuis absoluut te voorkomen en praat daar ook regelmatig over met zoon. Zoon neemt alles ook zeer letterlijk en ook afspraak is afspraak. Laatst zei juf toen ze het zat was: als iemand nu zijn potlood kwijt is, dan heeft ie pech. Geen nieuwe meer!
Wie komt er thuis in paniek. Zoon.....potlood kwijt.
Ik ben met hem naar juf gegaan over dat potlood. Ach zegt ze: hier heb je een nieuwe. Totale verwarring voor zoon. Waarom zegt de juf het dan als ze het niet meent. Een grote leerschool voor hem.
OOk hij is erg populair en sociaal vaardig, toch heeft hij geen echte vrienden. Dat baart me wel zorgen. Hij speelt bijna nooit ergens. Hij had een goeie vriend maar die zien we ook steeds minder. Mede omdat zoon wil dat spelen veelal volgens zijn regels gaat. Of dat er blijkbaar een disbalans is in wat vriendje wil en wat hij wil. Veel vriendjes willen voetballen. Dat wil hij niet. Veel te ruw en te hard voor hem. Hij hockeyt maar dat doet niemand uit de klas. Met hem in gesprek komen over dat spelen is lastig, over geven en nemen en samen etc.. Hij snapt het niet. Hij zegt: nou dan vind ik spelen niet leuk. Dan speel ik wel alleen.
Op school gaat hij als een speer maar omdat hij vanaf het begin alles foutloos doet en voorloopt ontwikkelt hij nu faalangst heb ik het idee. Ik ben daarover wel in gesprek met school.
Grappige is wel dat hij nu zelf een beetje aan het 'uittesten'is hoe en wat want hier krijg je huiswerk mee als je werk niet af is. Nou hij heeft het altijd af. Thuis proberen we juist luchtig te doen over prestaties. Ach er is meer in het leven. Heb je een keer je werk niet af, lekker belangrijk. Dus vandaag kwam ie thuis: tja ik heb huiswerk.....ik was andere dingen aan het doen
Prima. Maar dat huiswerk moet je dan wel ff doen. Dat doet ie dan ook wel.
Het is misschien een te persoonlijke vraag maar wat heeft je doen besluiten dat je zoon bepaalde therapieën nodig had?

Over dat laatste merk ik inderdaad dat zoon zelf weleens zegt: pfff dat gevoelige ook altijd!
Het komt ook omdat hij dat oppikt in gesprekkken op school of bijv de BSO. Wij moeten dat ook niet meer doen want hij krijgt inderdaad anders teveel het idee dat het te anders en niet ok is.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

19-01-2012 om 21:05

Guera

Ook hsk komt in allerlei soorten, net zoals ieder mens verschillend is. De een is meer naar buiten gericht, de ander meer naar binnen.
Wat dat samen spelen, geven en nemen, concessies doen betreft: het heeft ook lang geduurd voordat zoon de "regels van het spel" doorhad en hij niet meer de neiging had om alles naar zich toe te trekken en de boel te bepalen. Aan de ene kant is dat ook "des kinds" en hoort dit bij een bepaalde fase en leeftijd. Hij is natuurlijk wel iets ouder dan jouw zoon en hij heeft altijd meer op gehad met oudere kinderen van wie hij ook veel heeft geleerd en nog steeds leert.
Ja, bij deze kinderen moet je menen wat je zegt en doen wat je zegt. Als je ook maar een keer iets niet nakomt wat je hebt gezegd geloven ze je totaal niet meer en kunnen ze daar ook fors misbruik van maken. Uitkijken voordat je iets zegt dus. Toen zoon nog op de BSO zat hebben we een aantal goede gesprekken hierover gehad en hebben ze daar ook goed op gelet.
Zoon en ik hebben oa door een heftige voorgeschiedenis, veel tegenslagen en ziekte saampjes al veel meegemaakt. Dit in combinatie met de diagnoses ADHD, hb en hooggevoelig (de kinderpsychiater die hem testte nam dit woord zelf in de mond ook al wist ik al lang dat zoon net als ik hooggevoelig was) zorgde ervoor dat zoon gewoon met een heleboel dingen aan het vechten was. Hij was duidelijk niet in balans maar kon dit zelf niet goed verwoorden. En alhoewel ik vanuit mijn eigen ervaring, kennis en kunde hem natuurlijk zo goed mogelijk probeerde en probeer te helpen schiet je soms te kort en vandaar dat ik hulp heb gezocht. We hebben dus al een heel traject aan diverse hulpverleners en therapieen achter de rug wat ons allebei beslist heeft geholpen.
Ik ben daar ook heel nuchter in, zeker naar zoon toe. We zijn allemaal gewoon mensen en iedereen heeft wel wat. Soms kom je er zelf niet uit en dan heb je wat hulp nodig. Dat is geen schande, dat is juist een teken van kracht. Net zoals je van tegenslagen sterker wordt en leert, als het goed is.
Gezien alles wat zoon heeft meegemaakt en zijn ADHD, hb en hsk heeft hij een groot deel van de problemen wonderbaarlijk goed aangepakt en er zijn voordeel mee gedaan. Ik zie hem groeien en zelfverzekerder worden; zich steeds beter in zijn vel voelen en zijn weg vinden. Ik kan hem steeds meer loslaten en erop vertrouwen dat hij het wel redt.
Ja, het is de gulden middenweg zien te vinden tussen onnodig beren op de weg te zien en wel degelijk op tijd ingrijpen als dat nodig blijkt te zijn. Ik ga daarbij vooral uit van mijn intuitie en gevoel. Tot nog toe hebben die ervoor gezorgd dat ik het juiste heb gedaan. Samen uiteraard met mijn gezonde verstand maar als hsk'er is die intuitie vaak heel sterk ontwikkeld en kan je daar vaak het best naar luisteren.
Het is net als dat we meteen zodra we iemand ontmoeten weten wat voor vlees we in de kuip hebben. Iedereen heeft een positieve of negatieve energie en daar zijn we heel gevoelig voor. We kijken als het ware dwars door maniertjes, schijnheiligheid, een grote mond of een macho-houding heen. Zeker zoon heeft dat heel sterk; hij ziet zelfs aura's om mensen en dieren. De integratieve kindertherapie heeft hem ook wat deze zaken betreft geholpen alsmede een bezoek ooit van een paranormaal energetisch "healer". Dit was toen zoon duistere dingen zag en hoorde 's avonds in bed.
Dat had allemaal te maken met negatieve energieen; de healer heeft dit weggenomen en zoon geleerd zich daarvoor af te sluiten. Nogmaals, ik ben heel nuchter en down-to-earth maar ik vind dit soort zaken niet zweverig of abnormaal. Wij hebben nu eenmaal een soort zesde zintuig, zijn meer ontvankelijk voor dit soort zaken en pikken bepaalde dingen gewoonweg sneller op. Iedereen heeft dit vermogen maar bij ons is die "ontvanger" of "antenne" wat sterker.
Dat moet je accepteren en daar moet je mee leren omgaan. Wat hulp daarbij kan nooit kwaad.
De kracht van hsk'ers kan in hun voordeel werken en voor mooie, bijzondere dingen zorgen maar ook in hun nadeel werken als ze er niet goed mee kunnen omgaan en die eigenschappen niet accepteren danwel waarderen.
Het is een leerproces met vallen en opstaan. Weten dat je lang niet de enige bent en dat je niet "abnormaal" bent kan al een stuk helpen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.