Hoogsensitief; ik wil niet
Ik ben hoogsensitief. Schijnt voordelen te hebben maar ik ervaar en zie ze niet. Ik loop alleen maar vast omdat ik “gewoon” wil zijn. Ik wil niet na een dag werken doodmoe op de bank storten, ik wil niet een heel weekend bij moeten tanken van alles wat er doordeweeks moet gebeuren (3 kids hier rondlopen). Ik wil eigenlijk ook niet geïnteresseerd zijn in een ander maar ik voel het gewoon als iemand niet lekker in zijn vel zit. Ik wil niet doodmoe worden van een feestje. Ik wil ook koffie drinken (kan ik niet tegen).
En nog zoveel. Het belemmert mij enorm. Ik loop vast.
Wie is er ook hooggevoelig en kan mij vertellen of dit ooit te accepteren valt? En hoe? En wat zijn dan die voordelen?
Dit is niet bedoeld als klaagzang maar ik kan me met moeite staande houden.
mee leren leven
Je ervaart vooral beperkingen van je hooggevoeligheid. Er is helaas weinig aan te doen en dan rest er maar één ding: er mee leren leven.
Dat klinkt als een dooddoener maar dat is het niet. Je zult je leven moeten inrichten om je beperkingen heen. Dat betekent: die beperkingen accepteren als een feit, en proberen de mogelijkheden binnen die beperkingen te vinden.
Is er een partner en wat kan die doen om het je wat makkelijker te maken?
Maak een lijstje waar je tegenaan loopt. Allereerst noem je je werk. Kun je minder gaan werken? Indien niet, kun je een huishoudelijke hulp regelen en oppas voor de kinderen?
Koffie helpt je niet, dus kun je beter laten staan. En feestjes: je zult wat lege dagen in je agenda er omheen moeten plannen en anders bedenken of het je waard is om doodmoe thuis te komen.
Wat het voelen als iemand anders niet oké is betreft: wat doe je met dat gevoel? Kun je het naast je neerleggen of moet je van jezelf die ander gaan "redden", wat je nog meer energie zal kosten? Jij bent niet verantwoordelijk voor andermans welzijn!
Mindfulness kan je ook helpen. En voor de rest is het vooral accepteren en leren omgaan met de beperkingen.
Nota bene: ik heb geen HSP maar iets anders, maar ik loop qua energiegebrek tegen dezelfde problemen aan. Dan kan ik heel stoer toch over mijn grenzen gaan om net zoveel te doen en te werken als anderen, en vervolgens kapot gaan, of ik kan mijn beperkingen accepteren (dus minder werken, amper een sociaal leven) en vanuit die beperkingen kunnen doen wat ik nog wel kan, zonder daarop leeg te lopen qua energie.
Niet leuk, nee. Je staat toch min of meer aan de kant als je niet mee kunt doen zoals anderen. Maar het heeft toch een boel rust gebracht sinds ik heb geaccepteerd dat mijn lat nou eenmaal laag ligt en ik ook niet verantwoordelijk ben voor het welzijn van de rest van de wereld.
Ik heb wel een goede therapeut nodig gehad om dit te accepteren.
Afkoeltijd inplannen
Ik weet niet of ik een labeltje heb, maar ik herken wel wat in je beschrijvingen. een voorbeeld: ik liep een keer de bestuursgang in van het bedrijf waar i werkte en bj de eerste stap dacht ik al: wat is hier aan de hand? Terwijl ik alleen maar een gang zag, met kantoren, zoals altijd. Later hoorde ik over de spanningen die er op dat moment waren. Ik weet nog steeds niet hoe het kan dat ik dat aanvoelde, ik had geen enkele aanwijzing vooraf.
Wat ik onbewust doe is afkoeltijd inplannen of nemen als het kan. Dan ga ik een dom spelletje doen op de i-pad, of een puzzel maken. Iets waarbij je niet hoeft na te denken. Verspilling van tijd, maar wel effectief, want daarna is het weer wat rustiger in mijn hoofd.
En bij situaties waarin je aanvoelt dat mensen niet goed in hun vel zitten kun je bedenken dat er hopelijk anderen zijn die zich daarmee bezig kunnen houden. Het is niet van jou afhankelijk.
Tsjor
Lees erover
Ik zou je aanraden om er meer over te weten te komen. Ik heb bijvoorbeeld eens filmpjes gezien van een vrouw die hierover werkelijk bemoedigende dingen zei maar ik weet echt niet meer wie dat was. Er is in ieder geval veel te vinden op internet, vaak onder de noemer HSP.
Verder sluit ik me aan bij Sally: het is niet anders. Probeer om niet te veel stil te staan bij dingen als 'ik wil koffie drinken'. Dat is gewoon niet zo belangrijk. Ik snap het wel, je wil gewoon normale dingen doen, maar koffie of geen koffie gaat geen verschil maken in je levensgeluk. Tijd voor jezelf inruimen wel.
Ik heb zelf ook min of meer verplicht moeten kiezen voor een rustig leven. En wat blijkt: ik ben veel gelukkiger nu! Ik geniet van de tijd en van het werk dat ik nog wel kan doen, op mijn eigen rustige tempo.
re: Sally Tsjor en Lou
Hoe pas je je leven daarop aan? Ik heb het gevoel dat het 360 graden anders moet. Mijn werk (midden in een reorganisatie) vraagt veel, mijn kids vragen veel (maar die geven ook veel). Ik moet beslissingen nemen maar dar ben ik nou net erg slecht in. Verandering is helaas (ook al) niet mijn sterkste punt.
Het moet anders dat zie ik ook, maar hoe? Manlief is gelukkig erg begaan maar weet ook niet wat nu wijsheid is.
meditatie
stap 1 is met mildheid naar jezelf kijken 
en jezelf geven wat je nodig hebt. Meditatie klinkt misschien als 'dwingend', 'verplicht rustig gaan zitten maar daar heb ik toch echt geen tijd voor en waarom zou ik het doen'. Maar het 'traint' een vaardigheid die je goed kunt gebruiken op het moment dat je niet kúnt mediteren: jezelf op tijd 'terugfluiten' en jezelf 'observeren' op het moment dat je het moeilijk hebt. Je kunt er bijvoorbeeld je prikkelgevoeligheid niet mee voorkómen, maar je leert door meditatie wel eerder aan de bel te trekken. En dat maakt dat je eerder bewust een beslissing neemt (ik ga hier wel mee door of ik moet er nu mee stoppen). Dat geeft meer gevoel van eigen regie, in plaats van dat je overspoeld wordt door prikkels en achteraf weer ontzettend baalt dat je het hebt laten gebeuren.
gr Angela
Toestaan
Ik herken het ook wel van het autisme van mijn kinderen. In het programma ''Het is hier autistisch' neemt een autistische jongere een 'gesprekspauze'. Zoon is weleens weleens weggegaan uit een hoorcollege, dan meldt hij de docent dat hij overladen is in zijn hoofd en vijf minuten naar buiten gaat om even rust te hervinden. Daarna komt hij terug. Dat is nooit een probleem gelukkig.
Het is ook uiteraard zaak om vooraf zoveel mogelijk rust in te bouwen. Mijn zoon wordt gevoeliger als hij heel moe is. Einde van de week voelde hij zelfs de pijn van mijn reuma in mijn armen, terwijl ik het er nooit over heb.
Aanpassen
Je vraagt hoe ik het doe. Ik ben minder gaan werken en ik plan minder sociale dingen achter elkaar, altijd met een pauze ertussen. Ik ga niet 's avonds weg als ik 's ochtends vroeg op moet. Ik drink nauwelijks tot geen wijn meer. Ik neem veel tijd in de avond voor het naar bed gaan (douchen, lezen, thee) en bij het opstaan (mediteren, yoga).
Dit alles werkt goed voor mij, maar dat wil niet zeggen dat het voor jou ook goed werkt of haalbaar is, bijvoorbeeld financieel.
Kijk naar wat er wél kan, en wanneer. Waar heb je behoefte aan en hoe is dat in te passen? Bovenstaande voorbeelden van mij en anderen kunnen je misschien op ideeën brengen.
mijn verhaal, voor wat het waard is
Hoe pas ik mijn leven daarop aan, vraag je.
Ik heb weinig te kiezen. Ik heb een forse burnout gehad en heb daar nu jaren later nog steeds de gevolgen van. Ik heb zowel Asperger als een fysieke ziekte waardoor ik allerlei beperkingen ervaar, inclusief dat prikkelgevoelige.
Ik wil ook van alles. Gewoon normaal werken, sociale contacten onderhouden, sporten, een leuke actieve moeder zijn, een nieuwe relatie opbouwen. Voor mij is dat allemaal niet haalbaar. Teveel prikkels, teveel op mijn tenen lopen.
Met heel veel verdriet heb ik moeten aanvaarden dat het hoogst haalbare voor mij parttime werken in een beschermde omgeving is, waar men niet lelijk kijkt als ik een time out moet nemen of uitval. Dat een regelmatig normaal actief sociaal leven niet haalbaar voor me is. Ik leef dan ook van een heel laag inkomen en ben min of meer noodgedwongen erg op mezelf. Een feestje, bijvoorbeeld van mijn werk, is alleen mogelijk als het de rest van de week rustig is. Bezoeken aan mijn bejaarde ouders, die zelf niet meer kunnen reizen, moeten ook nauwkeurig ingepland worden omdat ik 2 uur enkele reis onderweg ben in een afgeladen drukke trein vol prikkels. Vriendinnen van vroeger zie ik amper meer, hun leven gaat door, maar vanuit mijn overprikkeling kon ik ook niet echt een leuke trouwe vriendin zijn.
Ik heb mijn leven dus noodgedwongen moeten minimaliseren. Doe ik dat niet, pas ik mijn leven niet aan, dan moet ik weer op mijn tenen lopen en val ik in de ene na de andere valkuil. Dan wordt het weer overleven in plaats van leven.
Leuk? Nee. Absoluut niet. Het is ook eenzaam want ik heb ook geen partner en mijn sociale leven is zoals gezegd nul. Maar het is dat, of weer op mijn tenen moeten lopen in werk en sociale contacten en elke prikkel binnen krijgen als een pistoolschot.
Ik heb er therapie voor gehad en zo leren aanvaarden dat ik de keuze heb tussen zo beperkt leven en wat stabieler zijn, of toch overal aan mee willen doen en verzuipen.
Leuk is het niet. Maar ik wil niet terug naar het leven dat ik had, met alleen maar overleven, van instorting naar instorting leven en eigenlijk alleen maar keikapot zijn.
twee kinderen hoogsensitief
Als je snel geprikkeld bent, ben je ook snel ontregeld. Dat heef niets met acceptatie te maken, je bent soort van ongewild slaaf van jezelf. Je zoekt de hele tijd naar het midden, naar een rustpunt maar die schiet je onderwijl steeds voorbij. Dat is heel vermoeiend.
Als ik jouw verhaal zo lees, met in mijn achterhoofd de zoektocht naar waar de kinderen toch last van konden hebben, zou ik je aanraden om op zoek te gaan naar een Sensorisch Integratie Therapeut (meestal fysiotherapeut met kopstudie) om uit te zoeken wat precies de gevoeligheden zijn en welke praktische oplossingen er kunnen zijn.
Daarnaast zou je je kunnen informeren naar de mogelijkheden van medicatie. De kinderen hebben daar veel baat bij gehad. Door de medicatie hebben ze veel minder prikkels waar ze op moeten reageren. Ze kunnen de prikkels filteren en het slaat ze niet uit het lood (aan het einde van de dag). Ze slapen beter. Voorheen noemde ik dat een metronoom uit balans die maar door bleef tikken.
En ik zou een coach overwegen die met je meekijkt hoe je beter grip op je leven kan krijgen door bijvoorbeeld je leven anders in te delen.
De hsp-specialist Elaine Aron bij uitstek
Aron, Elaine N., Hoog sensitieve personen: Hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt, Amsterdam, Uitgeverij Archipel, 2002 (ISBN 9789063053352).
Aron, Elaine N., Hoog sensitieve personen in de liefde: Hoe ga je om met relaties als de wereld je overweldigt, Amsterdam, Uitgeverij Archipel, 2003 (ISBN 9789063055578).
Misschien kunnen deze twee boeken je helpen bij het hervinden van rust.
Tja pfff
Dank voor de reacties. Ik heb me de afgelopen dagen maar eens wat ingelezen in het thema. Ook veel gepraat met mijn partner. Waarschijnlijk ga ik minder werken waardoor ik - hopelijk - meer balans kan krijgen tussen werk en thuis. Dan maar wat minder salaris.
Ik kan gewoon niet langer negeren dat ik het niet trek. Simpele dingen die ik toch graag wil doen maar gewoon niet gaan. Ik zal nog meer moeten laten vallen denk ik.
Winst
'Ik zal nog meer moeten laten vallen.'
Door het draadje wat te laten vieren, staat het minder gespannen.
Dat ga je merken, dat is je winst. Minder stress.
