Wegbrengen naar kdv blijft drama!
Hoi, mijn dochter is nu bijna 3,5 en gaat al 2 jaar naar een kinderdagverblijf. Eerst 1 dag, maar later 2.
Het is van dag 1 een drama met wegbrengen... en het lijkt steeds erger te worden. Iedereen zegt dat het een fase is... nou volgens mij zijn we dat stadium al voorbij! tegenwoordig begint ze al bij het opstaan moeilijk te doen... als ik eenmaal wegben (ze heeft het overigens ook als papa haar wegbrengt), gaat het heel goed zeggen de juffen...en als ik terugkom wil ze vaak ook nog blijven spelen (niet altijd)... we hebben alles al geprobeerd... lang blijven, kort blijven, boos worden, belonen... niets helpt.
ik voel me iedere x schuldig als ik wegga, bijna een slechte moeder....het is echt niet leuk meer... aangezien ze over een paar maanden naar school gaat zie ik de bui al hangen!
Ze hangt ook erg veel aan 1 meisje... zijn echt vriendinnen, maar is ook erg van slag als zij er een dag niet is... dan wil ze echt niet spelen met de andere kinderen...
wie o wie heeft ervaring, tips!?? alles is welkom..
groet van hopeloosje
Hazelnoot
niet iedereen heeft de mogelijkheid om thuis te blijven, misschien is thuis blijven financieel wel helemaal geen optie.
Anne, Hoe gaat het als je haar naar familie of vrienden brengt, is ze dan ook zo van streek?
Niet schuldig voelen
Ik denk dat ze het wel naar haar zin heeft, de juffen zeggen dat ze het overdag naar haar zin heeft, je geeft zelf aan dat ze soms nieteens naar huis wil! Ik zou me dus absoluut niet schuldig voelen om haar daar te laten.
Mijn oudste heeft het afscheid ook vaak moeilijk gevonden, tot de dag dat hij 4 werd. En nu op de kleuterschool is het weer drama's morgens. Maar...tegen de tijd dat ik de klas uit ben, en stiekem door het raam naar binnen kijk (zeg 20 seconden later) is hij al bezig, en heeft geen tijd meer om te zwaaien.
Ik zou haar wel stimuleren om (ook) met andere kinderen te spelen. Denk dat daar ook een rol voor het kdv weggelegd is.
Thuishouden geen optie
inderdaad... het is geen optie om haar thuis te houden, helaas zijn wij niet in de gelegendheid dat te regelen!
bij familie/vrienden kan het ook een drama zijn hoor, alleen bij oma´s meestal niet (tegenwoordig soms ook wel)... de overige dagen ben ik er, papa of een oma... dus kan ze lekker thuisblijven...
Nog een optie
Hai Anne,
Wat je ook nog kan overwegen, is om haar juist vaker naar het kdv te brengen. Of misschien op een peuterspeelzaal. Vijf ochtenden per week naar de psz geven een duidelijk ritme én een goede voorbereiding op de basisschool. Ik weet niet of jullie 1 van deze kanten op kunnen qua tijd en geld, maar regelmatiger uit huis zijn kan ook veel rust geven.
Gezien je beschrijving lijkt het me overigens dat ze het verder naar haar zin heeft en je je niet schuldig hoeft te voelen. Het zou alleen fijn voor haar (en voor jou!) zijn als ze zich de moeite van de drama's kon besparen. Dat kan je ook proberen te bereiken door kort en duidelijk afscheid te nemen en door het voor het wegbrengen met haar te bespreken met een beloning in het vooruitzicht.
Succes,
Laminaat
Verlatingsangst
Onlangs stond er ook een draadje over verlatingsangst (30 september). Daar heb ik ook gereageerd. Heb je daarin iets herkend? Want het is verlatingsangst toch? Als je eenmaal weg bent gaat het okee. Het is het moment van weg gaan wat ze niet aan kan. De vraag is hoe je dat voor haar draagbaar kunt maken.
Pippie
Hetzelfde gehad met onze dochter
Tot op de laatste dag van het dagverblijf was het tranen met tuiten bij het afscheid nemen.
Ook zij ging maar 1 dag naar de creche en pas vanaf 2 jaar.
Iedereen riep tegen ons het is een fase en het gaat wel over... maar nee altijd huilen ongeacht wat wij deden.
Negeren, boos worden, bepraten, voorbereiden, troosten,
Broertje op de groep, langer blijven, gelijk weggaan...
En ik kan zo wel even doorgaan.
Wat heeft geholpen... .....
het naar school gaan.
Ze is vier geworden en gaat nu naar school en dat gaat harstikke goed. Zonder huilen (de eerste twee weken wel) gaat ze er met plezier heen.
Ik denk dat de hoeveelheid dagen (1) op de creche echt te weinig waren voor haar om te wennen en haar plek te vinden.
Overigens was het huilen op de creche wel na 10 minuten echt over... ik moest wel altijd als een van de eerste ouders aanwezig zijn om haar op te halen want anders ging ze weer huilen (later mopperen) maar overdag had ze het prima naar haar zin met best wat vriendinnetjes.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal en ik kan eigenlijk niets anders zeggen dan succes voor jullie en jullie dochter want ik weet hoe hartebrekend dit huilen kan zijn.
groetjes
Desiree
Niet echt een tip
maar ze is 3,5, dus ze begrijpt al heel veel. heb je er wel eens met haar over gepraat?
ons dochterjte deed het ook altijd en ook zodra ik weg was geen vuiltje meer aan de lucht.
Ik heb er een aantal keer een gesprekje met haar over gehad. Dat het jammer was dat ze zo moest huilen, dat ik het wel snapte, maar dat ik het altijd rot vond om haar zo achter te laten. Dat het ook leuker voor haarzelf is als ze de dag vrolijk begint etc.
deze zeer eigenwijze dame (van 2,5) zei 2 weken geleden: vanaf volgende week huil ik niet meer als ik naar de creche ga. En warempel het is waar. ze gaat overigens 2 dagen. Ik weet dat het niet voor iedereen geldt, en dit is inderdaad een zeer besliste tante die alles zelf wil bepalen, maar het is de moeite van het proberen waard.
Yes
haha... nou afgelopen vrijdag voor de 1e x niet gehuild bij het wegbrengen!!! helemaal trots.. hebben er thuis een feestje van gemaakt...
ben benieuwd hoe het morgen weer gaat...
ik laat het maar gebeuren... ik praat er wel met haar over, maar misschien moet ik het gewoon loslaten en accepteren dat dit het is....
bedankt voor jullie tips!!
Juist niet te veel over praten...
Hoi Anne,
Fijn dat er vooruitgang in zit 
Ik zou er niet teveel aandacht aan besteden dat ze niet huilt als je weggaat, zeker geen feestje van maken achteraf. Ook al sta je zelf bijna te juichen, doe dat dan buiten haar gezichtsveld.
Eigenlijk hoef je helemaal niets te zeggen, gewoon gezellig ophalen en praten over wat ze gedaan heeft vind ik persoonlijk beter. Anders leg je misschien teveel lading op dit onderwerp.Misschien zegt ze zelf dat ze niet huilde, dan kun je haar een aai over haar bol geven en een complimentje geven.
Mijn zoon had ook weleens de neiging om te huilen, maar thuisblijven is gewoon geen optie hier. Dat schuldgevoel ken ik maar hoewel voorstelbaar ( want ik wilde wel meer bij hem zijn):het is niet terecht. Buiten dat huilt ze alleen als je weggaat, ik denk dat jij er meer last van hebt in feite dan zij. Ze heeft het o.h.a. naar haar zin toch?Bovendien is ze vast gewend als ze straks naar school gaat, dat gaat dan vaak gemakkelijker en ze hebben al veel geleerd.
groetjes Damajo
