|
|
De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.
In de lijst van thema's mis ik een hele belangrijke welke helaas vaak wordt stil gezwegen: de miskraam of vroeggeboorte.
Helaas heb ik hier vorige week zelf mee te maken gehad toen onze dochter na een zwangerschap van bijna 6 maanden bleek te zijn overleden. Wat er dan op je afkomt is voor de meeste mensen onvoorstelbaar. De hele molen van het ziekenhuis gaat draaien en je leeft als in een droom. Juist dan is het heel erg belangrijk om de juiste beslissingen te nemen. Helaas blijkt over dit onderwerp zeer weinig literatuur te zijn. Alle boeken over dit onderwerp (slechts 3 stuks!) hebben we nu in huis gehaald om zoveel mogelijk over dit onderwerp te lezen en het idee te krijgen dat we niet alleen zijn.
Graag zou ik van andere 'lotgenoten' vernemen hoe zij met dit persoonlijke drama zijn omgegaan en welke vragen zij hebben om gezamenlijk hierover te communiceren, zodat ook andere mensen er hun voordeel mee kunnen doen. En in ieder geval goed en zorgvuldig afscheid kunnen nemen van hun zoon of dochter. Als we hierdoor mensen kunnen helpen, is het overlijden van onze Emmelie niet geheel zinloos meer en heeft ze toch een positieve bijdrage kunnen leveren aan deze harde maatschappij.
Wie stuurt zijn ervaringen?
A.J. Smelt
Naschrift van de redactie
Wij wensen de familie Smelt heel veel sterkte met het verlies.
Voor zover de eerste alinea ("wij missen een belangrijk thema") betrekking heeft op de bijdragen van de lezers, verdient het in ieder geval aanbeveling om de volgende bestanden te raadplegen:
Forum-archief:
- lf00032.htm
- lf00282.htm
- lf00294.htm
- lf00339.htm
- lf00356.htm
- lf00377.htm
- lf00381.htm
- lf00413.htm
- lf00432.htm
- lf00500.htm
- lf00515.htm
- lf00582.htm
Mocht de eerste alinea betrekking hebben op het redactie-beleid ten aanzien van de indeling van het forum: we hebben bewust gekozen voor een chronoligische indeling in plaats van een thematische indeling omdat een thematische indeling eindeloos uitbreidbaar is. Hierdoor zou het forum onbeheersbaar worden. Voor alle berichten die niet inpasbaar zijn in de chronologie van "Voor de geboorte" tot en met "Schooltijd" is de rubriek "Algemeen" toegevoegd.
In de eerste plaats wens ik jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie dochter.
Wij verloren vorig jaar een tweeling na 20 weken zwangerschap en alles wat je schrijft is herkenbaar. Je wilt inderdaad graag lezen over wat je hebt meegemaakt, maar er is niet veel. En wat er is, is natuurlijk nooit precies wat jij hebt meegemaakt.
Het is me niet precies duidelijk hoe je het gezamenlijk communiceren wilt uitvoeren, maar als je iets van me wil weten, kun je altijd mailen. Laat ik erbij vertellen (ik vond dat destijds moeilijk) dat we inmiddels een zwangerschap voldragen hebben en genieten van een gezonde dochter.
Ik heb veel steun gehad aan de verhalen die ik op een Amerikaanse site vond. Daarbij is ook een lijst met namen van mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, en waarmee je contact kunt opnemen. Nog altijd krijg ik daarvan reacties. Er is wel 1 voorwaarde: je moet het Engels beheersen.
Adres: http://hygeia.org/visit.htm
Ik weet dat er nog meer zijn, maar heb geen precieze adressen.
Sterkte,
Maryvon
Meer mensen dan je denkt hebben dit meegemaakt, maar die kom je pas tegen als je je eigen ellende kenbaar hebt gemaakt. Er wordt maar zelden achteraf over gepraat, zeker als er naderhand nog een gezonde zoon of dochter is gekomen. Ik ook dus, eveneens met 6 maanden zwangerschap.
Reken maar op 6 tot 7 maanden herstelperiode, daarna gaat het beter. Verwacht in die periode niet te veel van jezelf; je bent niet dezelfde als voor je zwangerschap, je hebt minder goed geheugen, het werk -- ook het huishoudelijke -- gaat je minder goed af. En de buitenwereld bedoelt het meetal hardstikke goed, maar je hebt gelijk: echt begrijpen kunnen ze het niet. En dat is niet hun schuld, de meeste doen echt hun best.
Laat weten zo mogelijk welke boeken je al hebt, misschien heb ik dan nog tips.
Heel veel sterkte de komende maanden!
Vlaming
Hallo,
Mijn naam is Saskia van Berkum. Ik leef heel erg met jullie mee en er staat nog veel te verwerken voor jullie samen en met name "samen".
Vergeet nooit dat jullie dit samen moeten verwerken, want het leven gaat door voor jullie allebei en ook al verwerkt ieder dit verlies op een eigen manier, je hebt elkaar nu erg hard nodig. Praten is ook heel erg belangrijk.
Hoe weet ik dit allemaal? We hebben weliswaar niet een dood geboren kindje gehad, maar wel een miskraam toen ik 14 weken zwanger was van onze allereerste. Die dag zal ik nooit vergeten en kan ik ook niet vergeten. Ieder jaar weer ben ik er verdrietig om en denk ik eraan.
Ondanks dat we nu 2 kinderen hebben, blijf ik er verdriet om hebben. Het is nu alweer 7 jaar geleden, maar toch ! Die eerste maand na de miskraam heb ik me iedere avond in slaap gehuild en toen werd het telkens minder. Door er dus veel over te praten, met mijn partner en met iedereen die het maar wilde horen, en zelfs met mensen die er niets over wilden horen, begon ik erover. Eigenlijk erg egoïstisch achteraf, maar het was voor mijn/onze verwerking goed.
Zeg, heel veel sterkte en word niet boos als mensen "domme" opmerkingen maken, zoals "Je bent nog jong, etc." Denk dan maar: zij weten niet beter.
Groeten,
Saskia.
Beste familie Smelt,
Evenals de personen die al eerder op jullie oproep reageerden, kunnen wij uit ervaring meepraten. Omdat ons verdriet nog erg vers is, heb ik een poosje niet bij de forum-berichtjes gekeken en is jullie oproep mij ontgaan.
Op 15 juli jl. verloren wij onze tweeling, Alwin en Rudmer, na een zwangerschap van 26+ weken. Net te vroeg voor het echte leven.
Het is inderdaad onvoorstelbaar hoe weinig literatuur je kunt vinden over zulke situaties. Vanuit het AZG kregen wij een brochure mee, 'Het verlies van uw baby', waar wij vooral de eerste paar weken veel steun aan hadden. Verder heb ik 'Met lege handen' gekocht, vooral omdat het boekje voorhanden was en ik zoveel mogelijk wilde lezen over zulke situaties. De beschreven situaties echter waren nergens vergelijkbaar, en eigenlijk zoek je toch juist dat!
Wat ons betreft: wij zijn in ons eigen ziekenhuis heel goed opgevangen, en zo ook in het AZG. Voetafdrukjes van onze jongetjes bijvoorbeeld, om in te lijsten, kregen wij direct na ontslag mee. Voor het overige hebben wij veel steun gehad aan een kleine kring familie en vrienden.
Wat mij vooral opvalt is dat wanneer je erover praat, er open over bent, dat er dan veel meer mensen blijken te zijn die iets dergelijks hebben meegemaakt, en dat je dan ook veel respons krijgt. Toch is een ieders situatie weer uniek.
Momenteel putten wij alweer hoop uit het vooruitkijken: een gezin stichten. Niemand weet wanneer je daar aan toe bent en niemand mag/kan daar iets over zeggen. Wij kunnen niet zonder medische ondersteuning en dat maakt dat we al heel bewust plannen voor de toekomst. Het verdriet wordt er niet minder om en wij zijn ons heel goed bewust van alle onzekerheden die ons nog staan te wachten. Met de juiste instelling en vooral de positieve steun van onze gynaecoloog zien wij het wel zitten.
Veel sterkte bij de verwerking van jullie verdriet. Als wij iets meer voor jullie kunnen doen dan alleen dit briefje te sturen, benader ons dan gerust!
Groeten,
Richtsje en Koos
Op 19 juli is ons tweede zoontje doodgeboren na een zwangeschap van vijf maanden. Hij was in de knoop geraakt met de navelstreng. Ik ben er nu na twee maanden nog heel erg mee bezig en verbaas me over het ogenschijnlijke gemak waarmee sommige mensen om me heen zwanger raken en kinderen krijgen.
Op de laatste zwangerschap heb ik twee-en-een-half jaar moeten wachten en ik ben zo bang dat dat weer zo lang gaat duren of dat het doek voor een tweede valt. Ik ben bijna 34.
Mijn oudste zoontje is inmiddels bijna vijf en bij veel van zijn vriendjes en vriendinnetjes worden babies geboren. Als hij iemand met een dikke buik ziet, gaat hij ervan uit dat die ook wel dood geboren zullen worden.
Ook ik zie het krijgen van een kind inmiddels meer als een wonder dan iets dat meestal goed gaat. Hoe krijg ik ooit dat vertrouwen weer terug?
Medisch gezien is met ons alles in orde, dus het hoeft geen probleem te zijn en misschien maak ik me wel te druk. De omgeving maakt grapjes over een volgende tweelingzwangerschap, maar ik voel me er erg onzeker over.
Hoe houd ik de moed erin?
Wie herkent deze gevoelens?
Marjolein
Beste Marjolein,
Gecondoleerd met het overlijden van je kindje. Het enige dat ik je kan zeggen, is: neem je tijd om te rouwen. Je hebt niet alleen een kindje verloren maar ook al je dromen over een toekomst met zijn vieren.
Deze droom is wreed verstoord en het kost tijd om daar mee te kunnen leven. Neem die tijd, maar probeer ook nieuwe ervaringen op te doen die de toekomst gaan vormen (probeer niet te veel vast te houden aan het leven dat je dacht te krijgen).
Voor mij werkt het en dat wil helemaal niet zeggen dat ik geen gevoel van gemis meer heb, en dat ik niet meer boos word als mensen op een (voor mij) onzorgvuldige manier omgaan met zwangerschap.
En over de mensen om je heen: het is heel moeilijk om je in te leven in zo'n situatie. Ga er vanuit dat mensen dingen zeggen om je vooruit te helpen en leg aan je goede vrienden en familie uit wat je voelt, ook al is dat soms erg zwaar.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe om deze ervaring een plek in jouw/jullie leven te geven.
Nelleke van der Waal
Vorig jaar juli is ons zoontje na een zwangerschap van 37 weken helaas kort na de geboorte oveleden. In het AZG bleek dat Arjen geen nieren had, en geen levenskansen had. Hij is tenslotte in onze armen gestorven.
Wat er dan door je heengaat is inderdaad niet te beschrijven. Momenteel ben ik weer 33 weken zwanger, en ondanks dat alles heel goed lijkt, zal ik nooit weer zo onbezorgd kunnen genieten van het zwanger zijn.
Ik heb mij destijds aangemeld bij de vereniging "ouders van een overleden kind"; 6x per jaar krijg je de rondzendbrief waar je heel veel in herkent, ook het onbegrip van de buitenwereld. Het adres is: http://www.flnet.nl/~ook/
Vragen of reacties zijn altijd welkom via email.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, en kracht en moed om verder te gaan.
Ineke
Beste Ineke,
Heel hartelijk bedankt voor je reactie, het is goed om begrip te krijgen van iemand die het zelfde heeft meegemaakt. Ik wil je nu vooral veel sterkte wensen bij de laatste weken van je zwangerschap. Ik hoop voor je dat die niet te angstig zijn.
Hopelijk geniet je straks wel onbevangen van de baby zodra die in je armen ligt.
Groetjes Marjolein.