Gezichtsblind
ik vind het iets heel vervelend...maar ik kan geen gezichten onthouden ! Als ik iemand zie, bvb een collega welke ik niet iedere dag zie, dan zou ik deze niet herkennen op straat of ergens anders, ook kan ik vaak geen namen bij personen plaatsen ookal heb ik die naam al -tig keren bij die persoon horen noemen, (en ik daarbij wel het gezicht kan onthouden)
Ik ben een sociaal werker, mijn werk bestaat dus in mensen ontmoeten en helpen, het is dus zeer vervelend wanneer ik op andere momenten geen 'goeie dag' ofzo weet te zeggen, omdat hun gezicht mij niets zegt
Zijn er nog mensen welke dit hebben ?
Artistiek- gelaatstekeningen
nog een vraagje..kunnen jullie wel mooi gezichten tekenen ?
Ik kan dat nl totaal niet, teken zowat een gezicht als een kleuter dat zou doen, maar ik weet niet of dat samenhangt of daar los van staat ..hoe zit dat bij jullie ?
Nee, kan helemaal niet tekenen
Had laatst ook nog zo'n stomme ervaring. Was met kind bij de afhaalchinees en er zat een vriendelijke dame te wachten die ik vaag herkende. Ik wist dat ik haar moest kennen, maar niet meer waarvan. Na een nietszeggend gesprekje (ben ik erg goed in!) waren onze bestellingen klaar. Thuisgekomen parkeer ik mijn auto op de oprit en wie stapt er twee deuren verder uit met een tas vol chinees.....juist....de vriendelijke dame. Blijkt het gewoon een buurvrouw te zijn! Oooh, wat voel ik mij dan dom....
Ik ook niet
Gezichten tekenen kan ik niet. Iets anders ook niet trouwens 
Nee
Ik heb wel de gave om platte liters te kunnen tekenen. Of vierkante rondjes. Maar iets wat ergens op lijkt: neuh. Typen kan ik wel heel goed 
Tirza
Ik ontmoette eens zo iemand
Ik liep een keer in een andere stad en zag daar iemand lopen die ik meende te herkennen, maar ik wist niet waarvan. Het grappige was: hij had hetzelfde. Hee, hoi, hallo! Na een enthousiaste begroeting sloeg bij ons allebei de twijfel toe en we zagen het ook van elkaar. Uhhh... waar ken ik jou eigenlijk van? We wisten het allebei niet! Na het opsommen van tientallen mogelijke ontmoetingsplaatsen, van de lagere school tot en met de studievereniging, alles zonder resultaat, hebben we het maar laten rusten. Elkaar net zo hartelijk weer gedag gezegd en doorgelopen. Ik kan er nog steeds om lachen (en weet nog steeds niet wie hij is).
Maar vrijwel alle andere momenten van gezichtsblindheid - wat ik dus ook heb - zijn absoluut niet lollig.
groet,
Lou
Beroemdheid
Zelfs als ik in levende lijve een 'bekend' persoon van TV tegenkom, of van in de politiek, dan weet ik wel dat die mij wel zo wat gekend voorkomt, maar ik zou weer niet 'uit mijzelf' kunnen zeggen dat dat een bekend of beroemd persoon is, ik weet dan evenmin waarvan ik die persoon ken (is dan even vaag als de rest)
Misschien kunnen wij minder goed tekenen omdat we het zo slecht opnemen, ik sta toch meestal ook verbaasd hoe sommigen zo goed een gezicht op papier kunnen overtekenen...
Oja, beroemdheden
Die herken ik dus ook niet, mijn man moest me ooit zelfs aantikken dat die vriendelijke man naast me bij het stoplicht George Clooney was! Ik grap ook wel eens: als ik Beatrix tegen het lijf zou lopen, zou ik eerst een eurostuk moeten pakken om te kijken of ze het was!
In films weet ik ook nooit welke bekende acteurs dat nou zijn en al helemaal niet welke andere rollen ze spelen. Dat praat ik dan maar goed met dat ik gewoon in het verhaal en die rol opga, maar ik zie het gewoon niet.
En nee, gezichten teken is niet mijn sterkste kant. Neutrale, onbekende gezichten kan ik wel, of wat ik al eerder schreef: karikaturen (helpt me om mensen te onthouden, gewoon extreem de opvallende punten uitvergroten). Maar een treffend portret zal me nooit lukken, omdat ik niet de fijne details zie die gezichten van elkaar onderscheiden.
Overigens zie ik wel haardracht en veranderingen in kleding ofzo, juist denk ik, omdat ik met die dingen compenseer dat ik gezichten moeilijk herken. Heel vervelend als je eindelijk de juf van je kind herkent en ze gaat lekker naar de kapper...
Corina
Tegen een beroemdheid
beginnen praten omdat je weet dat je hem ergens van kent, en er dus van uitgaat dat hij jou ook kent, maar door je gezichtsblindheid niet weet waarvan. Kan dus een vader van school zijn, of je buurman, of je groentenboer enz enz. Dus na een gezelligkletspraatje met deze man, word je door vriendin aangestoten: waar ken jij Marco Borsato zo goed van????
whahahahhaah
Politieker
laatst zag ik in een pretpark iemand wat ik toch wel zou moeten kennen,hij kwam mij bekend voor, Ik dacht dat het waarschijnlijk iemand van ons dorp was, ik knikte er dus vriendelijk tegen, hij knikte vriendelijk terug,
maar opeens zag ik dat zoveel mensen naar hem keken en aanwezen...dus begon er een centje te vallen dat iemand van ons dorp waarschijnlijk toch niet door zoveel mensen gekend zou zijn, en dat ik hem waarschijnlijk van TV moest kennen, na veel gepieker viel m'ne euro dat het een minister was , ha,
Polly
Dat had een vriendin van me, die kwam Karel Noten ergens tegen (toen ie nog op tv was) en ze dacht dat ze hem kenden, brulde: haaaai tegen hem en 10 meter verder bedacht ze dat ze hem helemaal niet kende LOL. Hij zei vrindelijk haaai terug trouwens.
Kinderen
onze oudste dochter is qua haarkleur wel opvallend, maar de jongste is "gewoon" blond. Toen ze net naar het dagverblijf ging (ze was toen net 1) moest ik goed kijken om niet het verkeerde kind mee te nemen. Nu komt ze meestal aanrennen en is het makkelijker . Verder gaat het gelukkig wel redelijk met de gezichtherkenning, al heb ik er laatst een hele dag over gedaan om te weten wie ik die ochtend voorbij was gefietst: de jongen die hier in de supermarkt werkt.
Bekend mens niet herkend
Heb ik ook een keer gehad. Ik kwam een vrouw tegen die ik absoluut kende, wist alleen even niet van waar maar wist wel nog dat ik haar aardig vond. Ik enthousiast en vrolijk glimlachend "Hee! Hallo!" Ze groette me vriendelijk terug en ik liep door. Toen zitten piekeren wie het was, ik vermoedde in 1e instantie iemand van het schoolplein maar dacht een half uur later pas aan Wendy van Dijk, tsss.
Films
Ooh, ik herken ook zoveel van wat er allemaal hiervoor is geschreven. Hoe vervelend ook, ik ben ook blij dat ik niet de enige ben.
Ik heb ook vaak moeite met het volgen van films. Als er dan bijvoorbeeld 2 mannen met donker haar en in pak een rol spelen, weet ik echt niet wie nou wie is. Verschil in gezichten zie ik dan niet goed. Blijkbaar let ik dan meer op haar en kleding, maar als dat ongeveer hetzelfde is wordt het lastig.
Ooooo nikki
Ik ben blij dat je het noemt. Ik ben gewoon blij om ook eens wat te hebben Afgelopen donderdag begon er een nieuwe serie, flink gehypt, Castle. De mnl hoofdrolspeler is type vlot, van zichzelf overtuigd, redelijk smakelijk hapje met donker haar. Hij komt een beetje tegen wil en dank terecht bij een politieteam, uiteraard onder leiding van een interessante vrouw. Maar in dat team zit dus óók zo'n typje als de hoofdrolspeler. Kort donker haar, bijdehant, etc.etc. Ik heb de hele aflevering moeite gehad met wie wie nou was
Tirza
Jajaja
Dat ken ik ook, van die onnavolgbare films of series met 2 figuren die teveel op elkaar lijken. Na een tijdje gaat dat kwartje wel vallen als het een serie is, maar in een film van anderhalf uur gaat dat niet lukken.
Overigens herken ik dan wel weer redelijk veel acteurs, soms duurt het even maar dan kan ik helemaal gelukkig zijn als ik ontdek dat de schurk uit die ene film nu bv de politieman speelt in een andere
Ik vind ook heel vaak mensen op elkaar lijken
terwijl andere dat helemaal niet vinden.
hebben jullie dat ook?
die mensen lijken dan misschien niet letterlijk op elkaar ( dat kan ik natuurlijk niet zien) maar ik krijg wel een zelfde gevoel bij die mensen, of hun handgebaren zijn hetzelfde of iets dergelijks.
groet, polly
Egberdien! kinderen
Ik heb dat nou ook met mijn eigen kinderen. Nu zijn ze wat ouder, de jongste is vijf. Maar toen ze klein waren en op de creche of peuterspeelzaal zaten kon ik ze tussen wat meer blonde koppies vaak gewoon niet herkennen. Zat ik me krampachtig voor te stellen wat ik ze die ochtend ook al weer aan had gedaan.
Ook op het schoolplein, in zo'n kluwen kinderen herken ik ze gewoon niet.
Ik heb dit nog nooit aan iemand bekend, ik vond en vind het zooo dom...
Dom
Ik lees het net van Mirreke en herken het zo: dat je je zo dom voelt, of ongeinteresseerd, als je mensen (of je eigen kinderen) niet snel of geod herkent.
Zelfs nu ik weet dat het een afwijking is (of een beperking, weet ik veel), schaam ik me er nog voor. Ik schreef al eerder over mijn kinderen in het zwembad en maak mezelf dan wijs dat een échte moeder haar bloedjes toch zo uit duizenden herkent. Dat doe ik overigens ook gelukkig wel, maar het is vaak de angst dat ik ze niet herken. Of dat ik eerst even door andere kleding heen moet kijken (laatst had er eentje een vest aan van een klasgenootje, moest ik echt drie keer kijken hoor!).
Ik ben ook bijziend, maar daar heb ik me nooit een moment voor geschaamd (OK, wel voor de lelijke jampotglazen die er in mijn puberteit mee gepaard gingen, maar sinds ik lenzen heb is dat opgelost). Dat bijziend zijn is veel "tastbaarder" en beter uit te leggen.
Hebben jullie dat nou ook? Of is de wetenschap dat gezichtsblindheid een bestaand iets is voor jullie voldoende om je er gewoon bij neer te leggen en het ook gewoon aan anderen als excuus te gebruiken?
Corina
Gezichtsblindheid verklaring vs. excuus
Ik heb pas gisteren dit draadje gelezen, en weet dus pas net dat er zoiets als gezichtsblindheid bestaat. Ik dacht vroeger werkelijk dat er bij mij iets niet in orde was, omdat ik mijn eigen kinderen niet altijd herkende. Het voorbeeld dat Artcoco noemt, het zwembad, herken ik ook heel erg. Dat had ik vroeger ook erg, en nog steeds wel met name als ze wat jonger zijn. Mijn dochter herken ik eerder maar die heeft langer haar, ik kijk denk ik vooral ook naar andere kenmerken zoals haren of kettinkjes of zo.
En ik heb het nog steeds. Ook deze zomer toen we gingen zwemmen keek ik af en toe toch krampachtig rond of ik mijn zoon die pas net kan zwemmen nog wel ergens zag spartelen. Mijn dochter ziet hem dan direct, en ik kan kijken tot ik scheel zie. Heel vreemd.
Het is misschien ook wel de angst hem niet te kunnen ontdekken, wat lijdt tot een soort stress, waardoor ik het niet meer zie. Ook op een vol schoolplein of in een speeltuin vind ik het moeilijk.
Ik zie het niet als een excuus, ik vind het vreselijk, maar ik ben wel blij dat er een verklaring voor is. Want nogmaals, ik dacht dat er bij mij een steekje loszat.
Herkenning!
Lees dit draadje nu pas, heerlijk, wat een herkenning! Idd, het mensen-buiten-hun-context niet herkennen, steeds opnieuw voorstellen aan dezeflde mensen, langer dan 'normaal' zoeken maar je kind op het schoolplein, beledigde vriendinnen ('ik ben écht veel afgevallen hoor' 'je zegt ook noooit iets over nieuw kapsel' enz.), beroemdheden niet herkennen... Rampzalig. Toen Zoon (voor de derde keer, wat een ellende!) naar een nieuwe school ging, heb ik het er maar gewoon bij gezegd (want wat lijken die moeders allemaal op elkaar ): 'ik zal je vast nóg een paar keer naar je naam vragen, want dat soort dingen onthoud ik slecht'. Ja, naam inderdaad, dat is toch minder genant om te vergeten dan een gezicht (als in: een beetje verstrooid versus ongeinteresseerd). Het is blijkbaar ook erfelijk: Zoon zelf herkent kinderen op het schoolplein aan hun jassen. En die wisselen nogal eens...
Spuit11
Gut, dat heb ik dus ook...is er een club voor zulke mensen?
Het ergste was het toen ik een keer mijn eigen familie voorbij ben gelopen op straat. Ik knikte ze vriendelijk toe, ik kén die mensen ergens van??? Maar van wat??? Fraai detail: ze waren op weg naar mij. Voor mijn verjaardag.
Mijn eigen kinderen herken ik gelukkig wel, tenminste, hoe heet die grootste nu, Pietje-1? Of was de kleine nu Pietje-1? Bij onbekenden duurt het beslist erg lang voordat ik door heb welk hoofd er nu ook al weer bij welke naam hoorde.
We hebben een clubje opgericht
Voor mensen met een onbekend gezicht whahhahaha
ja hoor guinevere! wij richten gewoon een clubje op!
dat word heel grappig op een volgende meeting, dan stellen we onszelf weer opnieuw aan elkaar voor.
groet, polly
Pret!
Da's nou net het voordeel van die meetings: iedereen loopt met zo'n handige naamsticker 
En bij die meeting
weet ik tenminste wie Tinus is, want die heeft gele crocs!
Ja maar...
Het gekke is dat ik jullie 3-en nou net wél zou herkennen. En over Tinus: wat nu als iedereen zijn gele crocs aantrekt?
Haha
maar ik heb een metamorfose gedaan in die tijd.....
Ik hoop maar dat Polly me herkend volgende week, en ik haar. Als ik haar mag geloven lubberen haar loopkleren nu ook 
*geeft mirreke een hand*
Ik loop al een week te aarzelen of ik het wel durfde op te schrijven, maar nu jij zo dapper bent....
Toen mijn koters nog baby/dreumes waren zat ik altijd als ik ze bij de creche ophaalde in de auto te bedenken wat ze ook alweer aanhadden die dag, omdat ik als de dood was die van mij niet te herkennen in de meute. En echt, toen eentje eens alles had ondergespuugd, en dus in een setje creche-kleren zat ipv zijn eigen kloffie ben ik hem wel eens straal voorbij gelopen terwijl ie al bij de leidster op de arm klaarzat. Erg he?
Ingrid (die zich regelmatig wild schaamt)
Ik heb het al door
Als ik volledig incognito naar een meeting wil, moet ik mij gewoon in roze hullen. Gegarandeerd dat ik dan niet herkend wordt
Veranderd?
Aha, Amk, dus jij bent nu 250 kilo met een blonde krullebol? Dan herken ik je tóch wel.
En Genista, ik herken jou overal. Aan je plakkousen.
Meeting?
Vertel eens dames,komt er weer een meeting dan?
Bastet